Schuilplaats {The Magic Dreams}

Raimbow zag dan wel dat Leona Kami leuk vond, maar zelf vond ze de lila draak ook leuk. haar blik gleed van Leona naar kami en toen ze "hoezo" riep schrok Rainbow op uit haar gedachten en keek ze Leona weer aan. de blauwe draak zei nog iets en Rainbow knikte beleeft. ze wist niet wat ze nog zeggen moest, want ze vertrouwde haar eigen stem even niet en keek van de bomen weer naar Leona. 'ik ben benieuwd hoe oud hij is?' vroeg Rainbow droomerig en haar blik veranderde ze staarde naar het niets en wachten tot Kami terug zou komen.

Met een schuin oog bleef ze de gelaatstrekkingen van Rainbow in de gaten houden. Ze grinnikte zachtjes toen ze zag dat haar ogen Kami bleven volgen en keek speels in de zelfde richting. 'Wil je echt kennis met hem maken?' zei ze weer scheinheilig, proberend de gedachtes van Rainbow te raden. Ze vond dit wel leuk, om te zien wat Kami deed bij Rainbow. Kami zelf was een best wel open draak waar je gemakkelijk vrienden mee werd. Ze dacht vrolijk terug aan de tijd dat ze hem tegen kwam, met haar gewonde poot. Ze was dolblij toen hij haar naar de zee bracht, zoveel water! Dromerig dacht ze terug aan de zee, aan het zwemmen daarin en de vrijheid die ze gevoeld had. De hoeveelheid water en de dingen die je daar in kon doen kwam heel dichtbij het vliegen hoog in de lucht. En aangezien vliegen voor haar net zoiets als ademen was - ze vond het heerlijk en kon er geen genoeg van krijgen. En zonder vleugels zou ze sterven, ze moest al rillen bij de gedachte dat ze nooit meer zou kunnen vliegen - was de zee haar twee na favoriete plek op de aarde. Daar moest ze eens met Laurens heen, dacht ze grijnzend en was blij dat dit idee in haar op was gekomen. Ze zou het hem gelijk voorstellen als ze hem weer zag, wat ze al gauw wilde. Hem weer zien, ze voelde zich op de een of andere manier akelig eenzaam zonder zijn gedachtes. Ze schrok weer eens op uit haar gedachtes toen ze Rainbow hoorde mompelen. 'Ik weet niet hoe oud die is, misschien moet je hem dat maar eens gaan vragen,' zei ze met een grote glimlach. 'Moet ik hem halen?' zei ze er achter aan en maakte al aanstalte om op te staan.

Met een paar grote passen stond hij vlakbij White. Even keek hij naar Leona en Rainbow. Een glimlach verscheen op zijn gezicht, waarna hij zich weer naar White draaide. Een kuchje verliet zijn keel. Dit soort dingen was hij nooit zo goed in. 'Uhm, hoi, ik ben Kami..' begon hij, hij wist niet hoe hij zijn zin af moest maken. Hij drukte zijn lippen op elkaar, voordat hij stomme dingen begon te vertellen.
Wachtend op haar reactie, gluurde hij weer even naar Rainbow en Leona, die stonden te praten. Rainbow leek een beetje afwezig, terwijl Leona geheimzinnig naar haar keek. Kami probeerde te begrijpen wat er aan de hand was, maar hij wist dat dat geen zin had. Vrouwen, dacht hij hoofdschuddend.

Rainbow was nog steeds afwezig met haar gedachten tot ze Leona hoorde vragen of ze Kami moest gaan halen. ze schrok wakker en keek van Kami naar Leona en keek haar met grote ogen aan. euh.. nee hoeft niet, je zei net nog dat hij zelf wel weer terug zou komen?!' zei Rainbow met een kleine hapering in haar stem en ze keek weer naar de lila draak die voor White stil stond. draken waren altijd al verschillend geweest en elke draak die Rainbow tegen was gekomen had ze altijd al prachtig gevonden, behalve dan die keer dat ze Zu tegen kwam. haar blik bleef op het gespierde lichaam van Kami rusten en weer zonk ze weg in gedachten.

Leona stond nog steeds te grijnzen. Deze situatie vond ze geweldig, en super hilarisch. 'Nou, dat weet ik natuurlijk niet zeker. Ik zit niet in zijn hoofd, maar ik kan natuurlijk wel naar hem toe lopen,' zei ze schouderophalend. Ze zag de verschrikte ogen van Rainbow heen en weer bewegen en slaakte een zachte lach uit. Leona ging weer rustig zitten en keek nu ook naar Kami die rustig voor White stond. Toen stond ze maar eens op en liep met rustige passen naar Kami toe. Even keek ze achterom en grijnsde scheinheilig naar Rainbow die haar stond na te kijken. Met een speelse tik naar Kami zijn staart maakte ze haar aanwezigheid aan hem duidelijk. 'Heey Kami. Kom je zometeen gezellig bij ons staan? Dan wil ik, en ik denk Rainbow-' zei ze met een klein knikje naar achtere '- wel graag weten wat je allemaal hebt gedaan sinds de zee,' glimlachte ze naar hem. Haar gedachtes gingen gelijk terug naar de zee, en haar glimlach werd groter. 'Eigenlijk moeten we dat eens overdoen, vissen laten doodschrikken,' grijnsde ze naar hem en keek even om naar Rainbow. Ze bleef rustig naar Kami staan en hoopte dat hij mee zou gaan. Dit zou nog een leuk gesprek worden.

Kami wachtte nog steeds op een antwoord van White, terwijl hij een tik tegen zijn staart voelde. Meteen keek hij ahcter zich, hoewel hij wel wist wie er zou staan. Leona. 'Heey, Kami. Kom je zometeen gezellig bij ons staan? Dan wil ik, en ik denk Rainbow, wel graag weten wat je allemaal gedaan hebt sinds de zee.' ratelde ze. Kami glimlachte, 'Jahoor, ik kom er zo aan.' zijn blik gleed even naar Rainbow en ze keek toen weer naar Leona.

Rainbow wilde Leona bij haar staart grijpen voor ze naar Kami toe liep en miste net te laat om haar tegen te houden. 'Leona, niet doen!'siste ze zachtjes, maar ze liep door en Rainbow draaide zich even rond op de plek waar ze gezeten had van ergernis. ze wilde niet dat Kami wist dat ze hem leuk vond of liever gezegd een lekker ding. zacht gromde Rainbow en keek naar Leona die met Kami in gesprek was en hij keek even van Leona naar haar. als draken konden blozen dan had ze nu geen paarse kop, maar rood. Rainbow wist zich geen houding te geven en begon haar veren te poetsen. het was verschikkelijk en Rainbow voelde een vreemde kriebbel in haar maag. op gelaten keek ze weer stiekem naar Kami en Leona die daar nog stonden. nerveus rekte Rainbow haar vleugels en sloeg en twee keer mee en ze toerde verlegen naar de lila draak en de blauwe draak. 'ik hoop dat ik me niet voor gek zet?'mompelde Rainbow en ze streek met haar staart langs de grond en sloeg per ongeluk een jonge boom doormidden, waar ze niets van merkte en ze bleef naar Leona en vooral naar Kami zitten kijken.

Hij bleef even naar Leona kijken. Maar zag daarna meteen hoe Rainbow naar hen toe kwam. Ze stond voor hen en zwiepte met haar staart. Een jong boompje moest hiervoor het leven laten. Kami grinnikte. Meer omdat ze net daarvoor mompelde: 'Ik hoop dat ik me niet voor gek zet?' Hij keek haar aan. 'Ga je ook een keer mee naar de zee?' vroeg hij aan haar. Hij hoopte van wel, ze was aardig, hij mocht haar wel. Net als dat hij Leona mocht. Even legde hij zijn kop in zijn nek en sloot zijn ogen. De zon brandde op zijn schubben. Vanochtend had hij zich nog gewassen waardoor ze extra glommen, normaal rolde hij dan even door het zand, zodat het wat minder werd. Maar nu was hij nog geen zand tegengekomen. Ooit had iemand hem proberen te vangen, om hem te gebruiken op drakenshows. Niet omdat hij daar plezier aan zou hebben, maar omdat dat mens er veel geld aan zou kunne verdienen als hij won. De man had hem een keer bijna te pakken gehad, met een soort lasso had hij hem gevangen. Daarna probeerde hij zijn schubben op te poetsen en hem in een kooi te zetten. Maar ten eerste was de kooi te klein en ten tweede had hij zich losgerukt. Dat had hij meteen kunnen doen bij die lasso, maar dan had hij maar met dat touw om zijn nek gezeten, dus had hij gewacht. Een zucht verliet zijn keel en hij keek weer even naar White.

toen Kami haar vroeg of ze een keertje mee naar de zee ging wist ze even niet wat ze moest zeggen. 'euh...ik...ja lijkt me leuk!' zei ze eerst happerend en keek Kami aan die weer naar White stond te kijken. Rainbow stampte Leona even op haar poot en ging dichterbij haar staan. 'jij bent me er ook eentje!' fluisterde Rainbow in Leona's oor en ze keek de blauwe draak even boos aan. 'het was niet mijn bedoeling om nu al gelijk kennis met Kami te maken!' voegde ze er stilletjes aan toe, zodat alleen Leona het zou horen en dat ze Kami niet zou kwetsen.

Met een warme glimlach keek ze Kami aan toen hij antwoord gaf. Ze keek achterom toen ze Rainbow vanuit haar ooghoeken aan zag komen en glimlachte naar haar. Ze barste bijna in lachen uit - wist het nog net te verdringen tot een kuchje - toen ze het gemompel van Rainbow hoorde. Snel keek ze naar Kami en zag dat hij het ook gehoord had, maar was zo aardig genoeg om er niet op te reageren. Een beetje verbaasd keek ze naar het boompje dat nu doormidden op de grond lag. Met een beetje medelijden in haar blik keek ze van het boompje naar Rainbow. 'Wat had die boom jou nou weer aangedaan?' vroeg ze quasi beledigt. Vrolijk keek ze van Kami naar Rainbow toen ze zijn voorstel hoorde. 'Dat lijkt me echt gezellig. Misschien kunnen we dan met z'n drieën visje pesten,' zei ze grijnzend, meer tegen Kami. Haar blik gleed even dromerig over het stuk totdat ze een venijdige stamp op haar poot voelde. Nog net onderdrukte ze een kleine, beledigte kreet toen ze Rainbows stem zachtjes in haar oor hoorde. Met een scheve glimlacht keek ze haar aan. 'Tja sorry,' fluisterde ze terug en keek schuin naar Kami. 'Maar kom op, hij is leuk gezeldschap,' zei ze weer op de zelfde toon en glimlachte naar haar. Alsof er niets was gebeurd keek ze weer voor zich uit de groep in. Ze bekeek Kami vanuit haar ooghoeken, afwachtend hoe hij zou reageren op deze situatie.

Mudly had al die tijd bezig geweest met het besnijden van een stukje hout. Inmiddels was er al een draak in te herkennen. Hij glimlachte en stopte het in zijn zak. Daarna ging zijn blik naar de draken. Een aantal waren uitgebreid aan het praten. Rustig stond hij op en keek rond. Rustig liep hij naar White. Zijn blik ging naar de witte draak. Het bleven machtige wezens. "White, ik ben van plan om naar huis te gaan. Of heb je daar bezwaar tegen...?" vroeg hij en keek naar de draak en toonde een klein glimlachje. Hij vond dat hij op zijn minst moest melden dat hij naar huis ging.

Na uren te hebben gezweefd boven de groep -die nog steeds onduidelijk voor hem is- besloot hij dat hij toch maar dichterbij de groep moest komen. Zijn zicht was erg slecht, dat wist hij ook wel. Daarom had hij op veilige afstand al die tijd van boven af proberen pols hoogte te krijgen. Dit was mislukt, bedacht hij nog eens bitter toen hij een trage daling inzette. Al cirkelend daalde hij, soms op een haar na een boom ontwijkend. Voor een moment maakte twijfel meester van hem, een kleine angst hebben om niet goed te kunnen landen. Zo snel als de angst was opgekomen, duwde Aidon die weer weg. Hij wist immers dat twijfel en angst de knoop zouden doorhakken als het erom zou gaan of het zou lukken. Ondertussen was hij tot nog maar enkele meters boven de rand uitgekomen. Zijn vleugels hield hij nu in, met zijn slechte zicht eraan gewend om op het laatste moment nog een goede landingsplek te vinden. Die vond hij -zoals gewoonlijk- net op het nippertje en kon gemakkelijk landen. Zijn ogen vernauwde zich, proberend zijn blik scherper te maken. Hij wist al dat het tevergeefs was, maar toen het weer niet lukte, gaf hij het op. Waakzaam ving hij elk geluidje om hem heen op. Dankzij zijn slechte blik, was vooral zijn gehoor toegenomen. Zijn lange nek kromde zich, zodat hij ook een blik achter zich kon werpen. Wie is hier de baas? vroeg hij zich af, op de een of andere manier er niet staan te springen om te spreken. Nooit waren woorden zijn ding geweest, laat staan zich open op te stellen tegen draken en temmers die hij niet kende. Misschien was dit ook de reden dat hij zijn familie maar amper had gekend. Als je hem ernaar zou vragen, zou hij enkel kunnen antwoorden dat hij het zelf ook niet wist. Als hij al antwoorden. Hij dwong zichzelf een niet al te harde uitstraling te hebben, anders zou het nog eens moeilijk worden hier toe te kunnen treden. En toetreden bij een groep moest hij wel; een draak met slecht zicht is een gemakkelijke prooi voor wie dan ook. In een groep zou hij veiliger zijn, zowel tijdens een jacht, aanval of tijdens de nachtelijke rust. Opnieuw vernauwde zijn ogen zich, weer tevergeefs zijn blik scherp te stellen. Zijn staart liet hij enkele over de grond schrapen, terwijl hij zijn vleugels even uitspreiden. Een bries steeg van onder zijn vleugels op, toen hij even wapperde. Daarna hield hij zich weer stil, wachtend op iemand die naar hem toe zou treden. De weinige sociale vaardigheden die hij bezat, zeiden hem dat het waarschijnlijk de leider zou zijn die op hem zou afstappen.

Rainbow hoorde een draak zachtjes landen en vleugels wapperen, maar daardoor werdt ze niet aangetrokken. de draak liep niet naar voren en dat was een van de dingen van slecht kunnen zien. zich niet verplaatsend pakte Rainbow haar bol uit de buidel en begon zachtjes te zingen met helende woorden. een stel lichtslierten vlogen zachtjes naar de nieuwe draak en cirkelde langzaam rond de kop van de draak. de slierten zouden waarschijnlijk de aandacht van de andere trekken, maar Rainbow wilde de nieuweling alleen maar helpen. de slierten drongen zonder pijn de kop van de draak binnen en bleven daar tot het helen zou kunnen voltooien. daarna stak Rainbow de bol weer terug en ze keek de vreemde draak aan.

Een verandering van geluiden trokken Aidons aandacht, maar kon vanuit de verte niet zien wat of wie het geritsel maakte. Het enige wat hij kon zien was een vol kleurenpallet, alsof er een regenboog van vlees en bloed een stukje verder op stond. Dat was niet het enige wat zijn aandacht trok. Kleine elfjes leken op te stijgen uit een voorwerp die hij niet kon thuis brengen. Ze dwarrelde op hem af, een staart van schittering achter latend. Aidon trok zijn nek in, proberend uit de buurt te blijven van de vreemde dingen die hij net met zekerheid bij naam kan noemen. Hij kreeg nog meer afkeer voor de dingen, toen hij merkte dat ze in zijn hoofd kropen, alsof ze op bezoek gingen bij één of ander stenen huis van tweebeners. Hevig schudde Aidon met zijn kop, in de hoop de dingen er weer grondig uit te verwijderen. Plots was er een openbaring voor hem, ook al was het niet langer dan enkele tellen. In één keer was alles om hem heen helder, alle details waren voor hem te zien zoals elke draak ze kon zien, op welke afstand dan ook. Hij kon zelfs een vogel bovenaan de waterval zien vliegen. Toen werd alles weer dof, alsof het nooit had plaatsgevonden. Zijn blik is weer in mist verhuld. Nooit meer zal ik dit zien besefte Aidon, voor het eerst in zijn leven hebben kunnen ervaren wat zien is. Écht zien. Hij voelde hoe de glinsteringen zijn hoofd weer verlieten, geen spoor meer van een heldere blik achter latend. Het voelde alsof een deel van zijn lichaam hem verliet, zoals zijn zicht hem had verlaten al vanaf het moment dat zijn hart was begonnen met kloppen. Neerslachtig liet Aidon zijn kop hangen, zich verslagen voelen in de strijd om details. Daarna legde hij de link tussen de geluiden, het kleurenpallet en de glinsteringen. Snel sloeg hij zijn blik weer op, zoekend naar de ontplofte bom van kleuren. Erg moeilijk was die niet te vinden, zelfs niet voor een half blinde als hem. Voorzichtig zette hij zijn eerste stappen, die bestonden uit het enkel verschuiven van zijn poten. Ze optillen durfde hij niet, bang dat hij een kuil of steen niet zou zien. Traag kwam hij dichter en dichter, vage contouren kunnen onderscheiden. Uiteindelijk kon hij een kop van een draak scheiden van de omgeving, vaag de ogen zien zitten. Dat was voldoende van hem. Hij ging zitten en toen hij volledig stil zat, knikte hij met zijn kop. 'Dank je' waren het enige woorden de over zijn lippen kropen. Zijn stem klinkt zacht, alsof je je hoofd neerlegt op het zachtste mos wat er is. De klanken van zijn stembanden klinken alsof een harp in de verte speelt, maar nooit dichterbij zal komen, hoeveel stappen je in de richting van het geluid zal zetten. Hij verwachte geen antwoord van medelijden of een goedkeuring van zijn dank. Nooit verwachte hij zo'n antwoord. Pijn was zijn metgezel op het pad van het doden zicht. Hij weet dat als ze, mens of draak, zouden weten dat hij maar een half zicht had, hem bij de restjes zouden gooien, hem enkel minachtend aankijkend, ook al zag hij hun blikken niet. Vuil was hij, niet meer niet minder.

Mudly keek echter om toen hij een bekend figuur zag en keek er naar. Hij glimlachte. Het was dezelfde draak als hij bij de bergen had gezien. Opnieuw was de draak schuchter. Ineens bedacht Mudly zich een optie waardoor dit kon zijn. Het kon alles behalve de soort zijn. Draken zouden zich meer op hun gemak moeten voelen dan bij mensen. Toch was dit bij de draak niet het geval. Het zou iets met het zicht te maken moeten hebben. Rustig liep Mudly richting de witte draak en keek er strak naar. De ogen van de draak waren helder, maar schijn kan bedriegen. Hij keek naar de draak. "Je moet mijn stem vast nog herkennen..." zei hij kalm. "Misschien stel ik opnieuw een vraag te veel." zei hij kalm. "Ik heb een gevoel, het idee alsof je slechtziend bent? Heb ik gelijk?" vroeg hij kalm. "Voel je niet aangevallen. Het is maar een gevoel.." zei hij kalm. De actie van Rainbow en de neerslachtigheid toen de lichtslierten weer verdwenen waren alleen maar versterkende factoren voor zijn vermoedes.

de witte draak kwam naar haar toe geschuifeld, maar minachtig had ze nog nooit voor welke draak dan ook gevoelt, Rainbow keek hem aan toen hij haar bedankte. zeker wetend dat hij een instemende knik niet zou zien klonk haar stem niet medelevend maar eerder meeslepend. 'graag gedaan, maar of het je geholpen heeft weet ik niet de rest is aan jouw hoe het zal helpen.'antwoorden Rainbow op de witte draak haar stem was als muziek zoals ze eens van Leona had gehoord, maar zelf hoorden ze dat niet. wat rainbow wel wist was dat ze anderen helpen kon met de helende gaven die ze bezat en de extra energie kreeg ze van de bergkristalenbol die ze ooit zelf gemaakt had. Mudly kwam dichterbij en Rainbow keek hem aan. ze kenden elkaar blijkbaar, maar ze ging er niet op in omdat ze merkten datde witte draak niet erg open was en dan waren vragen vaak een probleem.

Aidon hoorde schuivende geluiden, ergens aan de andere kant van hem. Zijn aandacht kreeg het niet, vermoedend dat het de wind was of dat iemand hem gewoon zou passeren. Dat bleek niet het geval toen iemand begon te spreken met een stem die hem maar al te helder voorkwam. Direct ging zijn kop opzij, een beweging die de veren aan de uiteinden van zijn vleugels liet bewegen. De vage contouren die Aidon kon zien, waren niet genoeg om te bevestigen dat zijn oren hem niet bedriegen. Toch vertrouwde de draak op zijn gehoor, hebben geleerd dat zijn gehoor een van zijn betere zintuigen is. Hij stond op het punt om te antwoorden op de woorden die hij liever niet had gehoord, toen er een stem vanuit de kant van de levende regenboog kwam. De woorden drongen zijn oren binnen, ook al waren die aan de buitenkant van zijn kop niet te zien. Bij de laatste rits woorden, knikte Aidon enkel. Ik heb het zelf in de hand herhaalde hij in gedachtes, hopend dat hij het zou onthouden. Naderhand knikte hij opnieuw; zijn hersens laten hem maar zelden in de steek. Toen wende hij zich tot een vaag bekende van hem, die al eerder woorden had gesproken. Hij had het niet erg op prijs gesteld dat zijn slechte zicht zo gemakkelijk werd ontdekt, zowel door de draak als door de tweebener. Als hij hierdoor zou worden opgenomen in de groep, geleid door medelijden, zou hij alsnog alleen blijven. Medelijden hoefde hij niet, evenals meeslepende gevoelens. Toch zei hij niks van de toon van de draak, er zichzelf aan herinneren dat hij haar heeft geholpen, ook al was het maar voor even. En zeker dat het een haar was; zo'n stem werden immers niet door mannen gedragen, draak of mens. Eerst was hij van plan niet te antwoorden op de vragen van de jonge man, maar uiteindelijk voelde hij zich toch gedwongen. 'Sommige dingen moeten voor zo veel mogelijk verzwegen worden, maar je hebt inderdaad gelijk' antwoordde hij met zo min mogelijk woorden.

Mudly keek naar Aidon die licht wat woedend er uit zag, naar zijn gevoel. Maar al gauw verscheen er een lichte glimlach op zijn gezicht door de woorden die hij sprak. "Al weet ik je naam nog niet, het maakt niet uit. Je blijft een draak en net als een mens heeft iedere draak zijn beperkingen. Ik geloof niet dat alles aan jou slecht is. Er zullen vast ook goede dingen aan jou zijn. Ongetwijfeld..." vertelde Muldy en knikte even. "Ik heb ook mijn beperkingen..." zei hij kalm. Daarna keek hij even naar de grond. Hij had een gevoel bij de draak, eentje die hij niet veel bij andere draken had. Iets wat hem nieuwschierig maakte. Maar de stugge houding van de draak maakte het moeilijk. Opgeven bleef zijn laatste optie.

Hij hoorde de woorden van de jonge man, niet ver onder hem. Ondanks dat de afstand die groot tussen hen was, ontging de beweging op het gezicht van de jongen. Nooit had hij goed kunnen zien hoe mensen reageerde en moest vaak het afleiden van de toon van hun woorden. Kennelijk voelde de jongen zich nou niet bepaald aangevallen, aangezien hij rustig antwoordde. Al bij de eerste zin wilde Aidon tegensputteren, maar wachtte geduldig op wat hij nog meer zou zeggen. Zijn neiging om de jongen hevig tegen te spreken werd voor een deel gedoofd toen hij toegaf dat hij ook niet perfect was. Bij de, voor zijn gevoel, nederige woorden kwam direct de minachtende woorden van een oude draak in zijn gedachte; Één ding staat vast: Het is zeldzaam dat het ras als "de mens" zich as niet perfect beschouwt. Klankloze woorden vormden zijn lippen "De uitzondering op de regel maakt de regel geloofwaardig". Toch vond hij het moeilijk om toe te geven dat deze tweebener anders is. Ja, hij zou zelf bereid zijn niet de minachtende benaming Tweebener te gebruiken, maar mens, de benaming die werkelijk bij hem hoort. Hij laat zich niet snel uit het veld slaan, maar hij zou de jonge man zeggen dat hij in mentaliteit in ieder geval beter is dat de rest van zijn ras. Hij wilde net zachte woorden spreken, toen zijn eerste zin weer te binnen schoot. Uit een reactie vernauwde hij even zijn ogen en begon toen weer te spreken, een middenweg vindend tussen twee tegenstrijdige gevoelens. 'Mens, niemand is perfect. Je moet dan ook niet denken dat draken beter, machtiger of volmaakt zijn. Nooit zijn ze dat' sprak hij, voor het eerste de moeite nemend om tegen iemand in deze wereld te praten. Schaamte kroop door zijn lichaam toen hij zich herinnerde dat hij zich beter had gevoeld dat deze persoon, iemand die hij bijna de dood in had gejacht. Ook al had hij zich maar een beetje beter gevoeld, hij schaamde zich ervoor. Het weinige respect voor zijn zelfbeeld hield het gevoel ervoor tegen om op zijn uiterlijk te verschijnen, maar ongetwijfeld keek hij nu anders tegen mensen aan. Tenminste; tegen deze persoon.

Mudly glimlachte en keek de draak aan. Hij wist niet waar de uitspraak van de regel over ging, maar hij wilde er zelf niet op in gaan. De woorden die hij daarna uitsprak deden hem grinniken. "Iets wat je daar zegt klopt niet helemaal..." zei hij vriendelijk. "Draken zijn machtiger dan de mens..." zei hij kalm. "Beter wil ik niet zeggen, er blijven draken bij die het hele drakenras ten schande brengt." zei hij kalm. "En toch heb ik het gevoel dat draken over het algemeen wijzer en verstandiger zijn in het maken van keuzes..." zei hij kalm en meer tegen zichzelf dan tegen de draak voor zich. Zijn blik ging weer naar de draak. "Noem me maar Muldy. Als je mens zegt klinkt het zo algemeen." zei hij en glimlachte.

(Mijn complimenten. Desondanks jou draak niet veel zegt zijn jou posts toch erg lang. Zou het niet beter kunnen )

Aidon schudde vastbesloten zijn kop. Opnieuw was hij het niet eens met de woorden van de jonge man. Toen hij merkte dat de mens zijn naam aan hem en de gekleurde draak vertelde, wenste hij dat hij doof was. Namen hadden, vond hij, zo weinig inhoud. Voor zijn gevoel moest je dingen herinneren om wie ze zijn en wat ze deden, niet om een naam. Ondanks zijn eigen standpunt, was hij wel degelijk nieuwsgierig naar de gekleurde draak die zich nog al de tijd stil hield. Onderzoekend probeerde hij de blik het drakenwijfje te vangen. Het deed hem pijn dat hij niet kon zien wie de twee figuren voor en naast hem werkelijk waren. Hierom zou hij met moeite mensen of draken kunnen herinneren om wat ze deden; hij zou het toch niet zijn. De gekleurde draak had hem voor één kort moment een scherpe blik gegund, maar toen het verdween had ze met alle geweld een deel met zich laten sterven. Bij dit afgrijselijke gevoel, sloeg Aidon zijn blik weer neer. Om het gevoel te verdrijven, werkte dit niet erg effectief. Toch slaagde hij erin om het niet in zijn houding te laten blijken. Zijn stem klonk in tegenstelling wat harder dan zijn normale vorm, toen hij -om het te vergeten- antwoordde op Mudly, zoals hij zichzelf had voorgesteld. 'Hoe zou jij keuzes maken als je een zo lang leven als ons zou hebben?' vroeg hij aan Mudly, hem hiermee erop willen wijzen dat het logisch is dat draken in sommige gevallen gemakkelijker keuzes konden maken.

(Dank je wel , this maar net wat mijn inspiratie doet)

Mudly keek de draak aan toen hij zijn hoofd schudde. Hij glimlachte. Dit was een reactie die hij had verwacht. Rustig keek hij naar de grond. De woorden van de draak deden hem nadenken. "Daar heb je een punt..." zei hij kalm. "Aangezien draken langer leven, en dus meer kennis en ervaring hebben, lijkt het me makkelijker om een keuze te maken." zei hij kalm. "Echter denk ik dat ook een draak voor een dillema kan komen te staan..." zei hij met een vastberaden stem. Zijn blik ging weer naar boven en keek hij de draak kort aan. Hij glimlachte en daarna ging zijn blik naar Rainbow die de draak had geholpen. Daarna ging zijn blik weer naar Aidon en knikte hij weer.

Aidon luisterde naar de jonge man. Juist dacht hij tevreden toen de jongen uit zichzelf verder ging redeneren. Zijn blik gleed langs de stenen afzetting, maar al snel kwam hij uit op het vallende water. Hij kon geen details zien van wat er daar was, maar hij was ervan overtuigt dat hij mooi moest zijn. Snel keek hij weer naar beneden. Het ergerde hem om het toe te geven dat iets mooi moest zijn, als hij het zelf niet kon zien. Steen, hij wist dat dat onder zijn poten zat, daar was niks bijzonders aan. Daarom hield hij zijn blik maar daarnaar toe gericht, rustig wachtend om wat er komen zou. Toch keek hij nog even omhoog. Donkere lucht blokkeerde vanuit het oosten het zonlicht. Kilte voelde hij toen de zonnestralen hem ook niet meer kon bereiken. Hij rilde en liet zijn blik wil zakken.

(korte reactie, ik moet weg )

[Was een weekje op vakantie, maar ben weer terug ]

Kami wachtte nog steeds op de reactie van White, wat hem nu toch aardig lang begon te duren. Hij besloot zijn aandacht weer op Leona en Rainbow te richten. In de tijd dat hij op White's reactie wachtte, was alles wat achter hem was voorgevallen totaal langs hem heen gegaan. Hij keek Rainbow even aan en legde zijn hoofd in zijn nek om naar de strakblauwe hemel te turen. Een grijns kwam op zijn gezicht. Ach, wat zou het, dacht hij en met dezelfde grijns op zijn gezicht keek hij Leona en Rainbow weer aan. 'Zin om even gezellig te kletsen, dames?' vroeg hij hen en hij stapte naar voren om verderop zich neer te leggen. Onder een aardig grote boom, waarvan de schaduw erg aangenaam was op deze hete dag. Er lag zand. Wat hem goed uitkwam, omdat hij nog niet had gerold na zijn wasbeurt deze morgen. Nog voordat de andere twee hem achterna waren gekomen, rolde hij zich om. Zijn vleugels klapte hij uit waardoor ze tegen een paar bomen aan kwamen. Hij kon zich niet helemaal uitstrekken door zijn grootte, maar het hinderde niet. Anders had hij het vervelend gevonden, maar nu was hij in een heerlijke bui. En niets zou dat kunnen verpesten. Na een paar keer omgerold te zijn, stond hij weer op en schudde hij zich uit. Het zand vloog hierdoor alle kanten uit en er ontstonden grote stofwolken. 'Sorry..' verontschuldigde hij zich tegenover alle andere draken. Even wapperde hij een beetje met zijn vleugels om het stof te verdrijven, maar snel stopte hij al omdat Leona en Rainbow aankwamen. Hij glimlachte. 'En, hoe is het met jullie?' vroeg hij, om een gesprek te beginnen.

Rainbow keek naar Kami en veronschuldige zich tegen over Mudly en Aidon en ze liep naar Kami toe. ze zag hem heerlijk rollend door het zand en ze moest een glimlach verbijten die niet geplaatst zou zijn. toen de draak klaar was en zich uit schudden begon Rainbow met haar vleugels te slaan zodat het stof niet in haar neusgaten zou komen. ze ging bij Kami zitten en keek hem aan toen Kami wat zei en ze knikte vrolijk.

( sorry voor de korte post)