Schuilplaats {The Magic Dreams}

Ze keek om zich heen. Er lag overal lagen wat karkassen van dieren. Verschillende draken die ze niet kenden aten. Grote groepen maakte haar benauwd, en voor een ogenblik wensde ze dat Laurens hier zou zijn. Het was een verademing om tenminste één bekend gezicht te zien. Namelijk dat van Rainbow. Ze hadden geen hele goeie band, maar ze kende haar tenminste. Haar ogen werden groot van verbazing toen ze zelfs een paar twee benen zag lopen. Gelijk schoten haar gedachten terug naar Laurens. Als ze hem kon overhalen om ook hier te komen, zou hij zich in ieder geval niet doodschrikken van de draken. Ze grijnsde bij de gedachtes aan hun ontmoetingen, en de schrik die ze Laurens al twee keer had gegeven. Soms dacht hij echt of ze hem wilde vermoorden ofzo. Ze bekeek de andere draken in de buurt. Als één van die draken iets in hun hoofd haalde, om háár warhoofd iets te doen, waren ze er geweest. Haar blik richte zich weer terug naar White. Wachtend op een antwoord van de witte draak, of ze iets speciaal moest doen.

White zag dat er al een paar vertrokken op jacht. "Haha, leuk hoe ze het allemaal doen, ik ben benieuwd naar wat ze gaan jagen." Zei ze en knikte. Toen ze plots een blauwe draak zag komen knikte ze haar vriendelijk toe als een 'goedendag'. "Ik ben White de leider van de clan, dit is Adanya, de medeleidster van de clan." Zei ze en bleef haar blik vriendelijk houden. "Iedereen is net gaan jagen, misschien kun je ook wat gaan halen?" Vroeg ze en glimlachte. Toen ze plots zag dat Mudly met een twee konijnen en een (?) af kwam. "Mooie vangst, heb je trek eet je er maar van." Zei ze zacht en knikte. Mudly kon goed jagen, misschien waren de anderen een tikketltje beter en hadden ze een betere vangst, maar tot nu toe was Mudly de beste. Toen Darko dan af kwam met een zwijn keek ze raar op. Zwijnen aan de waterval? White trok haar wenkbrauwen vragend op en keek Darko aan. "Leven er hier zwijnen?" Vroeg ze en keek van het zwijn naar Darko.

{ECHT INSPIRATIE LOOS!!!}

even stopte Darko met eten en slikte het stuk door dat hij net in zijn bek had. zijn blik ging naar White toen ze aan hem vroeg of er wilde zwijnen bij de watervallen leefde. het was dat White de leidster was, maar anders had Darko niet gereageerd voor hij zijn prooi had versslonden. 'ik geloof van wel, anders had ik er nu niet twee bij me.' zei Darko met kalme stem en hij keek even naar Leona en knikte vriendelijk naar haar. 'als je wilt kan ik je aanwijzen waar je ze kunt vinden?' voegde hij er vragend aan toe en rukte weer aan het karkas van zijn prooi. Darko had het niet zo op herten of andere dieren, want dat soort vlees smaakte vaak erg bitter. het vlees van berggeiten of wilde zwijnen was zoeter. het zwijn dat voor de poten van White lag liet hij liggen zelfs toen hij klaar was en op de botten zat te kauwen wat een schrapend geluid voort bracht.

Mudly keek naar de twee leren zakken. Zijn ogen gingen naar Adanya en had een gevoel alsof zijn maag in een knoop werd gelegd. Hij liep naar haar toe en ging op een meter naast haar zitten. Zijn ogen op het water gericht. "Gaat het een beetje..." vroeg hij. Het leek er op dat er iets haar dwars zat. Zijn ogen gingen naar Adanya. Hij had geen glimlach meer op zijn gezicht als daarvoor. Als het ging om mensen die ongelukkig waren, eveneens draken, was Mudly bloedserieus en wist hij haast geen emotie te tonen. Hij had soms het gevoel dat hij, wanneer hij iemand in een moeilijke situatie zat, het zelf ook deels voelde. Hij keek weer naar het meer. "Je ziet er niet al te vrolijk uit..." voegde hij er aan toe met een kalme stem.

Adanya keek stilletjes voor zich uit. Haar gedachtes waren overal en nergens tot ze plots een stem hoorde. Haar hoofd schoof naar Mudly waar de stem dus vandaan kwam. Of het ging...? Ze knikte zachtjes en antwoorde meteen daarna. ,,Mwoea het gaat wel." Zei ze zachtjes en draaide haar hoofd naar het water die nog steeds helder leek te zijn onder de stroom door. Ze dacht rustig na en probeerde wat vrolijker te lijken door een kleine glimlach op haar gezicht te zetten, maar tervergeefs. Zelf werd ze er ook niet vrolijker van. Het was raar, ze begon haar familie steeds meer te missen... Maar vooral een iemand in het speciaal. Ze hoorde de stem van Mudly weer naast zich. ,,Je ziet er niet al te vrolijk uit..." Waren de woorden die hij uitsprak. Ze draaide haar hoofd weer naar hem en knikte zachtjes terwijl ze haar blik langzaam weer naar het water liet glijden. Dit waren moeilijke en serieuse vragen. Maar in de stemming was ze nu niet helemaal. Ze zweeg en bleef voor zich uitkijken, tranen in haar ogen voelde ze branden maar liet ze liet uit haar oogleden vallen. Ze wou niet zwak overkomen..


[Inspiloos]

Rainbow hoorde wat de twee mensen naast haar zeiden. hoe Mudly tegen Adanya sprak was alsof hij wist wat haar dwars zat. Rainbow keek naar Adanya en Mudly ze voelde voor het eerst medelijden met een mens dat zou normaal niet bij haar voor komen. zacht begon ze te zingen in een taal die alleen draken verstaan konden of de mensen die hem geleerd hadden. Rainbow zong over verte oorden die ze ooit bezocht had en het land waar ze geboren was. als Rainbow normaal al sprak klonk er iets of wat muzikaal, maar als ze echt zong zo als nu dan klonk het meeslepend en voelde de andere wezens om haar heen zich veel beter, in de meeste gevallen dan. maar Rainbow stem was net zo zuiver als een glas van kristal en de hele schuilplaats werd gevuld met haar stem. als Rainbow zong had ze haar ogen gesloten en dan kon ze pas ieders emoties voelen. verdriet, vreugde, twijfel en pijn. die waren nu te voelen. nadat Rainbow stopte met zingen keek ze weer naar Adanya en Mudly. 'jullie hebben veel leed mee gemaakt.' zei rainbow tegen hen en je kon een enkele traan in haar ooghoek zien zitten. 'heeft een van jullie een flacon bij zich?' vroeg ze aan Adanya en Mudly en ving de traan op met haar klauw, daar bleef de traan helder en stralend hangen.

Er gebeurde veel te gelijkertijd op het stukje gebied waar Leona zich nu begaf. Ze zag draken (en mensen) komen en gaan met of zonder prooi. Ze knikte toen White haar antwoord gaf en draaide zich om. Een beetje ongemakkelijk keek ze om zich heen. Ze probeerde te bedenken wat ze precies zal doen. Eerst kennis maken met andere, of eerst gaan jagen en kijken wat ze kon vinden. Ze zag dat er al veel een prooi hadden gevangen, en ze besloot daarom eerst eventjes kennis te maken. Nog een beetje versuft draaide ze haar kop om te zien wie er allemaal waren. Het stond vast, de enige die ze hier kende waren White en Rainbow. Dit maakte haar nogal ongemakkelijk. Ze was nooit zo goed met vreemden, op de een of andere manier. Ze keek naar de mensen die zich in de groep bevonden en zag dat er twee naast elkaar zaten. Ze besloot ze maar niet te storen, aangezien ze volgens haar niet echt in een opperste stemming bevonden. Ze zou wel het laatste kennis maken met de mensen, aangezien ze daar het slechts in was. Ze dacht een beetje suffig terug aan het moment dat ze voor het eerst met Laurens kennis maakte. Wat een ongeregelde situatie was dat. Ze besloot maar even met Rainbow te praten. Ze liep naar haar toe en zei zachtjes haar naam, proberend niemand te storen. 'Heey, Rainbow. Wat leuk om jou te zien,' zei maar ze kreeg een kleur toen ze zag dat Rainbow met de mensen in gesprek was. Fijn, lekkere eerste indruk was dit weer.

Mudly keek richting Adanya en merkte aan haar praten dat het dieper lag dan dat hij dacht. Haar reactie was voor hem duidelijk genoeg dat het erg gevoelig was. Hij besloot zelf niet verder te vragen. Het was immers een gevoelige iets en daar moest de persoon zelf over praten. Daar moest je niet naar toe vragen. Rustig keek Mudly naar het water. "Mocht je ooit iemand nodig hebben om je problemen te delen. Je weet me te vinden..." zei hij kalm en besloot haar verder met rust te laten. Hij gaf nog even een paar bemoedigende tikjes op haar schouder. En liep toen weg van de 2 draken en Adanya. Hij wilde haar niet lastig vallen en hij dacht dat dit het beste manier was. Vaak moest hij, wanneer het hem moeilijk zat, even rust hebben. Mudly liep met zijn leren zakken verder en keek rond.

een zachte stem klonk achter Rainbow en ze draaide haar kop om, een brede vriendelijke glimlach gleed over haar lippen toen ze zag dat het Leona was. 'leuk om jouw ook weer te zien Leona.' zei Rainbow vriendelijk en ze ging zitten zodat ze zowel de mensen als Leona en de andere draken goed kon zien. 'hoe is het jouw zo vergaan toen we afscheid van elkaar genomen hadden?' vroeg Rainbow en ze keek naar de blauwe draak die schijnbaar nerveus was en je kon het duidelijk aan haar houding af lezen. ergens vloten de vogels in een boom naar de zon die zijn baan rond de aarde maakte en Rainbow was even afgeleid door het gezang, daarna keek ze weer naar Leona wat ze allemaal te vertellen had?

Haar blik was om zich heen gericht, maar schoot terug toen de melodieuze stem van Rainbow haar beantwoorde. Ze glimlachte licht, blij dat ze zo te zien geen belangrijke gebeurtenis had gebroken. Haar glimlach werd breder op wat Rainbow zei. Ja het was fijn om weer een bekend gezicht te zien. Ook leona ging zitten en sloeg haar staart om zich heen. 'Nou niet veel eigenlijk,' zei ze en er kwam een pijnzende blik op haar gezicht. Nee, haar leven was niet zo uitdagend, en vol avonturen als ze gehoopt had. 'Alleen wat lol gemaakt, gejaagd. En deze keer wel op krachten gebleven,' zei ze vrolijk en grijnsde. De gebeurtenissen met Laurens kwamen weer terug en ze moest een lach onderdrukken. Ze was Rainbow nog steeds met heel haar hart dankbaar voor haar redding, en vond eigenlijk dat ze iets terug moest doen. 'Rainbow, ik heb je eigenlijk nog steeds niet goed bedankt voor jou redding. Ik sta bij je in het krijt. Als je iets nodig hebt, hoef je maar een gil te geven,' zei ze en keek haar aan. Ze meende elk woord wat ze zei. Ze had haar leven letterlijk aan haar te danken. Ze wist niet hoe, maar ze moest die schuld invullen. Hoe lang het ook zou duren.

de woorden van Leona spoelde over Rainbow heen als het koele water van de rivier en ze luisterde aandachtig. Leona vond dat ze iets terug moest doen dat kon Rainbow aan haar woorden op maken en ze knikte. 'die zal je horen als het zover is.' zei Rainbow glimlachend en ze pakte haar bol en liet de op gevangen traan op de bol vallen. deze begon te gloeien en nam de traan in zich op, daarna legde Rainbow de gloeiende bol weer terug in haar buidel en keek Leona weer aan. de peinzende blik verried dat ze ergens aan dacht en Rainbow kon een zeer flauwe geur van een mens herkennen bij de geur van Leona. éen mens ontmoet zeker?' vroeg Rainbow en ze keek de draak stark aan. zelf had ze het niet zo op mensen die ze niet kon, maar het kon vast geen kwaad als Leona de persoon kende. "dan kon die gene vast niet een drakenjager zijn?" dacht Rainbow en ze wachten op haar antwoord.

Ze keek Rainbow aan toen ze antwoord gaf. Ze knikte opgelucht, maar toch een beetje benauwd. Ze wist niet wat haar te wachten stond, en of ze de wil van Rainbow dan wel kon vervullen. Maar ze zou haar best doen. Een beetje verbaasd keek ze naar Rainbows bewegingen. Wat deed ze nou weer ingodsnaam? Ze drufte het niet te vragen, dus liet het maar zo. Ze trok haar blik weg bij de bol - die haar leven technisch gezien gered had - en keek weer om zich heen. Ze schrok van Rainbow toen ze over een mens begon. Haar hoofd schoot terug en haar ogen keken in die van Rainbow. Was het zo overduidelijk? 'Uhm... ja... ik,' stamelde ze een beetje verlegen. Waar schaamde ze zich eigenlijk voor? Hier waren ook mensen, deze draken hadden ook de aanwezigheid van mensen geaccepteerd. Ze hief zichzelf wat meer op en sprak met een vast stem, 'Ja, een tweebeen,' ze glimlachte verwoed. Ze schudde heftig - iets tè heftig - haar hoofd als reactie op Rainbow. 'Nee, dat is hij zeker niet,' grinnikte ze bij de gedachtes aan zijn angsaanvallen als het op draken aankwam. 'Misschien krijg ik hem ook wel in dit gezeldschap. Ik denk dat hij het wel leuk zou vinden, misschien een beetje angstaanjagend, maar wel leuk,' zei ze glimlachend. Ze hoopte vurig dat ze Laurens kon overhalen. Zoniet, wist ze niet of ze het hier wel even leuk zou vinden als hij er ook zou zijn geweest. Ze schudde de gedachte van zich af en richte haar andacht op dit moment, dit tijdstip. Ze keek naar de twee mensen die met hun ruggen naar haar toe zat. Misschien kon ze de moed vinden om contact met ze te leggen.

Rainbow luisterde naar het stamelen van Leona en ze keek haar met kalme ogen aan. 'hij komt wel als je hem de tijd geeft, misschien kunnen we die tweebener eens op zoeken en het hem voorleggen?' vroeg Rainbow op het laatste en ze keek even naar de groep. het geknaag op het bot was een ergerlijk geluid, maar Rainbow zei niks over wat Darko deed. het was iets wat ze zelf ook weleens deed het was de normaalste zaak van de wereld, maarf als ze het niet zelf deed was het niet om aan te horen. Rainbow keek weer naar Leona die steeds meer een vriendin werdt, naar mate ze haar beter leerde kennen. de laatste woorden bevielen Rainbow eigenlijk niet en ze schudden haar kop voor duidelijkheid. 'wat je wil zeggen is dat het mens bang is voor draken? maar hij kent een draak dan zijn er een paar meer toch geen probleem hoop ik!'weer schudden Rainbow haar kop en keek geamuseerd naar Leona die zich neurveus over maakte dat wie het ook mocht zijn bang was voor hun soort? pretlichtjes gloeide op in haar ogen die, die van Leona aankeken.

Adanya bleef even voor zich uitstaren in de hoop dat hij het snapte dat de tijd nu nog niet was om er over te praten. Ze hoorde de woorden van Mudly aan en wierp een korte blik op hem. Ze slikte kort en maakte een kort knik gebaar. ,,Dankje wel." Zei ze zacht en keek weer naar het water. Ze had net een soort musicaal geluid gehoord maar had er niet op gereageerd. Ze hoorde wel de woorden ; 'jullie hebben veel leed mee gemaakt.' Ze draaide haar hoofd naar Rainbow. Wat bedoelde ze met Jullie? Ze had niks met Mudly meegemaakt? Ze kende hem enkele uren geleden niet eens. Vaag bleef ze even naar Rainbow kijken maar wierp haar blik al weer gauw op het water toen ze zag dat ze met de nieuwe draak aan de praat was.
Ze zuchte en wou even afleiding hebben. Plots wist ze het! Ze stond op deed gauw haar schoenen aan en keek even op zich heen. Ze was nu een klein stukje van de schuilplaats af maar ver was het niet. Misschien zou ze White kunnen roepen. Want een eerste vlucht was de afleiding die ze nu even kon gebruiken. Adanya richte zich kort op het water maar liet haar blik weer naar de schuilplaats glijden. Zonder erbij na te denken floot ze kort en wachte op enige reactie van White. Dit was voor twee dingen bedoeld. Als test of het werkte, en dat ze meteen een keer vliegen kon. Ze stond stil en wachte af.

Ze glimlachte schuld bewust toen ze Rainbows antwoord hoorden. Natuurlijk, als ik hem misschien de tijd geef, en het op het juiste moment vraag. Verbaasd keek ze de vel gekleurde draak aan. Hem opzoeken? Ze wist het niet, haar beschermende gevoelens nam haar normaal denken over. Ze wapperde de moedergevoelens voor hem weg en werd strenger voor zichzelf. Je moet je niet zo over hem gaan ontvermen, en al helemaal niet tegenover andere draken. Hoe wil je hem hier krijgen, als je al afstandelijk word als er één draak hem wilt zien. Maar toch twijfelde ze, misschien wilde ze dit liever alleen met hem overleggen. 'Het is een heel mooi voorstel. Maar ik denk dat het slimmer is als ik eerst met hem praat,'[/i] weerspiegelde ze haar gedachten. Ze zag Rainbow opkijken en naar een rode draak kijken. Zij had het geknagende geluid ook opgepikt, maar nu ze er op ging letten was het toch wel een beetje irritant. Ze keek met een schuin oog naar de rode draak. Op de een of andere manier straalde hij iets uit, iets anders. Het zat haar niet lekker, en haar instinct zei dat ze hem maar niet zuiver moest vertrouwen. Ze bracht haar gedachtes weer terug en richte haar aandagt weer op Rainbow. Ze schrok een beetje van de blik in Rainbows ogen, maar toen ze sprak snapte ze wat ze bedoelde. Ze begon zachtjes te grinniken. Ja, het klonk heel maf, als ze het zo zei. 'Ik weet het, maar je had onze eerste ontmoeting eens moeten zien. Ik denk dat zijn hart het bijna begaf. Naja, het was ook gedeeltelijk mijn schuld, dat geeft ik wel toe,' zei ze het laatste een beetje schoorvoetend. Ze gaf niet graag toe dat ze fout zat, hoe duidelijk het ook was. Maar nee, bij hun eerste ontmoeting was het bijna haar schuld dat zijn hart het bijna begaf. 'Maar die angst is werderzijds, op een bepaalde manier. Hij is eigenlijk de eerste mens waarmee ik écht in contact ben geweest,' zei ze zacht en haar ogen schoten automatisch naar de twee mensen die een stukje verder op zaten. De vrouwelijke tweebeen was opgestaan en liep een harde, snerpende toon horen. Leona's kop schoot bij dat geluid omhoog en ze keek verbaasd naar de vrouw. Wat deed ze nou weer. Nog even verbaast knipperend keek ze naar de vrouw, niet begrijpend wat ze deed en waarom. 'Ik denk dat ik hem eerst moet voorbereiden op een ontmoeting met veel meer draken, dan dat ik hem hier zomaar naar toe breng. Maar misschien kan ik later je hulp gebruiken, als ik het eenmaal voorgesteld heb,' zei ze toen tegen Rainbow waarbij ze langzaam haar kop naar haar terugdraaide. Haar ogen volgde nog langzaam, nog steeds starend naar de vrouw. Leona grijnsde, gewoon omdat de opmerking die Rainbow had gemaakt eigenlijk Laurens weerspiegelde. Het was een maffe tweebeen, maar daar was ze al heel gauw achter gekomen.

Rainbow glimlachte toen ze Leona over de tweebener hoorde spreken. ze draaide haar kop ook om toen Adanya floot, maar toen ze zag dat ze het naar White keek draaide ze haar kop weer naar Leona. 'het lijkt mij ook een goed idee om het eerst rustig met hem te overleggen, plus dat ik je graag help bij zijn voorbereiding op de groep.' zei Rainbow en ze raakte Leona met haar snuit aan tegen haar poot. het was bedoelt als vriendschappelijke stoot, niet dat Leona er iets anders van zou gaan denken. 'als je wilt kun je het nu nog doen, maar dan moet je wel bij hem blijven tot hij er in toe stemt.' stelde Rainbow voor en ze wachten haar antwoord af.

Het schelle fluitje van de vrouw klonk nog een beetje na in haar oren. Ze schudde met haar kop, hopend het geluid kwijt te raken maar het hielp niet erg. Een beetje geërgerd keek ze voor zich uit. Ze was blij dat Rainbow het snapte, en dacht na over haar voorstel. Ze zou hem nu inderdaad kunnen gaan zoeken. Als ze door bleef vliegen had ze hem wel binnen twee dagen gevonden. Zo snel rende hij niet met die kleine beetjes van hem, dus hij kon niet ver weg zijn. 'Ik denk wel dat ik hem kan vinden-' weerspiegelde ze haar gedachtes weer '-maar ik weet niet of ik nu wel weg kan gaan. Misschien moet ik het eerste met White overleggen?' zei ze een beetje peinzend. Ze kon niet zomaar weg vliegen, dat was een beetje onbeschoft. En al helemaal omdat ze nog niet zeker wist wat haar positie nou precies was hier. Ze moest alles voorzichtig aanpakken, en ze keerde haar blik naar de witte draak, die een stuk verderop stond.

'je moet doen wat jouw het beste lijkt, als je nu naar de tweebener wilt gaan vraag dan aan White of je een mogelijk lid zou kunnen gaan halen.' spoorde Rainbow haar aan en ze keek ook even naar White, wiens schubben glommen in het zonlicht. Rainbow stond op en keek weer naar Leona. 'luister goed naar wat ik zeg, want als je mag gaan en hij wilt hier naar toe komen dan roep je me goed?!' vroeg Rainbow en keek Leona doordringend aan. ze hoopte dat de draak er niet bang van haar blik werdt, maar ze wilde laten weten dat ze het meende.

Ze weer eens bedenkelijk als antwoord op Rainbow. 'Ik denk dat ik zo even met White ga praten. En anders ga ik meteen met Laurens praten,' zei ze, nog half in gedachten. In haar hoofd was ze al bezig met hoe ze hem moest over gaan halen. Ze had eigenlijk geen flauw idee. Het idee van hem kidnappen kwam ook in haar op, maar ze schudde die grinnekend weg. Dat deed ze hem niet aan, dat overleeft hij waarschijnlijk niet. Ze keek op toen Rainbow haar streng aansprak. Ze glimlachte op haar verzoek en knikte weer. 'Als ik met White gepraat heb, kom ik naar jou toe. Maar ik denk dat ik het overhalen eerst zelf, alleen, moet proberen,' zei ze nog een beetje als waarschuwing. Ze kon onmogelijk Laurens meteen met een andere draak laten confronteren als ze hem wilde overhalen. Als hij wat soepeler was, zou ze Rainbow misschien vragen om kennis te maken. Zij was niet echt een draak waar je bang voor kon worden, dacht ze vrolijk. Blij dat ze nog een laatste uitweg had als het niet helemaal goed liep. 'Ik ga even met White praten,' zei ze snel tegen Rainbow en nam afscheid. Met rustige passen liep ze naar de witte draak en keek haar aan. 'Zou ik iets mogen vragen?' vroeg ze een beetje zenuwachtig. Man, krijg eens wat meer moed, dacht ze geïrriteerd door haar eigen gedrag.

Met krachtige slagen vloog een lila-kleurige draak over het bos. Kami was heel even weg geweest. Maar na die twee weken, als het niet meer was, was hij weer terug. Met volle snelheid scheerde hij over de boomtoppen, waardoor deze een soort van omwaaiden. Sinds hij terug was, had hij gehoord dat er een schuilplaats was voor The Magic Dreams. Dat moest hij natuurlijk zien, als lid dan. In de verte was het geluid van de hoge watervallen al te horen. Steeds sneller ging hij. Hoe harder het geluid klonk, hoe sneller hij er naartoe wilde. Het was een tijdje geleden dat hij zich had aangemeld bij de groep. Maar hij had nog niet echt kennis gemaakt met de andere leden. Wat hij wel wist, was dat Leona erbij was. Dat vond hij fijn om te weten. Dat was een goeie draak. Hij vond haar aardig. Eigenlijk was dat de enige draak waar hij echt bevriend mee was. Zo snel maakte hij geen vrienden. Bij Leona ging het vrij gemakkelijk, wat hij bijzonder had gevonden. Een zucht verliet zijn keel. Onder hem zag hij, naast de watervallen, een grote open plek. Er liepen allemaal draken en mensen. Ergen daartussen herkende hij White en Leona. Even cirkelde hij rond om nog even te kijken. Daarna liet hij zich zakken en hield zich een beetje tegen door nog een paar slagen. Blaadjes en takjes werden weggeblazen en Kami zette zich aan de grond. Soms vervloekte hij het dat hij zo buiten de maten groot was. Hierdoor viel hij aardig op. Een aardige man had een keer zijn spanwijdte opgemeten, 20 meter. Nou, van hem had het beter de helft kunnen zijn. Een groot aantal ogen keken zijn kant op. Het was dat draken niet konden blozen..

Nog voordat ze haar zin had gezegt schoot er een grote schaduw over de grond en ze keek verbaasd omhoog. Met grote ogen van verbazing keek ze naar de lila draak die lande. Met een grote glimlach keek ze naar Kami. Ze herinnerde het moment dat ze hem ontmoete maar al te goed. het eerste moment dat ze hier in DW aankwam, een pijnlijk en beschamend moment. En hij was de eerste die ze ontmoette. Zijn schubbe weerspiegelde het licht en ze glimlachte nu. Zonder op White te letten liep ze naar hem toe. 'Kami! Wat een verassing om om jou hier te zien,' zei ze vrolijk. Wat was ze blij dat er nog iemand was die ze kende, naast Rainbow. Vrolijk zwiepte haar staart heen en weer. 'Ik wist helemaal niet dat jij ook bij deze groep zat?' hoewel het nog niet helemaal vast stond dat zij zou blijven, vond ze de gedachte aan bekende wel opluchtend. 'Hoe gaat het met jou?' vroeg ze nieuwschierig. Jagen, hmm, dat moest ze ook nog doen. Naja, dat kwam later wel, dacht ze vrolijk.

Leona zei wat tegen Rainbow en ze knikte instemmend. 'dat is wel zo verstandig, ga maar.' zei ze met vriendelijke stem en ze keek Leona na die eerst naar White toe liep om met haar te praten, maar halverwegen schoot een grote draak over de plaats en hij zag er lila kleurig uit. zelf helemaal nieuwschierig stond ze op en liep naar de draak toe waar Leona nu mee stond te praten. de lila draak was een kop groter dan zij was, maar ze zou nog wel wat groeien, maar het was niet veel meer. 'hallo welkom hier, maar je zult vast nog even naar White moeten gaan denk ik?!' zei Rainbow en ze keek Kami aan en nam hem zo ver als ze hem zag in zich op. zijn schubben glommen prachtig en ze was onder de indruk van zijn spanwijten.

Kami zag Leona naar zich toe komen. 'Hey! Lang niet gezien!' zei hij. Hij vouwde zijn vleugels weer in en keek naar de andere draak die naar hem toe was gekomen. 'Ja, niet zo lang geleden heb ik me aangesloten.' antwoordde hij Leona. 'Hallo welkom hier, maar je zult vast nog even naar White moeten gaan denk ik?!'
Kami gaf een knikje, 'Dat was ik net van plan.' grinnikte hij. Even bleef hij nog naar de draak staan kijken. Wat een kleuren! 'Mijn naam is Kami.' stelde hij zich nog voor, daarna draaide hij zich nog even naar Leona. 'Leuk dat je ook bij de groep zit.' Zijn staart zwiepte even als een soort groet en hij wandelde richting White.

Rainbow vond dat Kami een erg vriendelijke indruk maakte en ze knikte als antwoord op zijn eerste woorden. ze keek van Kami naar Leona die glunderde van af het moment dat ze hem zag. 'mijn naam is Rainbow, en je hebt een mooie spanwijten.' stelde Rainbow zich voor en ze wachten tot hij verder met Leona sprak, terwijl hij dat deed bekeek Rainbow Kami van top tot teen. Kami was net een kop groter dan zijzelf, maar het stoorde haar niet dat sommige drakensoorten groter waren. toen Kami naar White liep draaide ze zich naar Leona. 'leuke draak niet?' vroeg ze enigzins verlegen.

Ze glimlachte naar hem. 'Ja, anders zou je hier waarschijnlijk niet zijn,' zei ze lachend toen hij zijn aanwezigheid verklaarde. Ze keek zweigend toe toen Kami en Rainbow zich aan elkaar voorstelde. Het ging soepeltjes, en daar was ze blij mee. Rainbow en Kami waren niet het soort draken dat moeilijk contact legde, en dat stelde haar wat gerust. Het was leuk om te zien dat de enige bekende van haar hier, niet vijandig naar elkaar stonden. Ze knikt instemmend. 'Ja, gelukkig ken ik jullie. Anders had ik niet geweten wat ik hier moest doen,' grinnikte ze een beetje verlegen. Ze vond het niet fijn om zwakheden van zichzelf naar buiten te brengen. Ze keek Kami in gedachten na toen hij rustig naar White toe wandelde. Een beetje verbaasd keek ze Rainbow aan toen ze haar hoorde praten. De toon waarop haar melodieuze stem het had gezegt deed haar mondhoeken licht omhoog gaan. 'Ja, hij is een hele aardige draak. De eerste draak die ik hier tegen kwam, om eerlijk te zijn,' zei ze grijnzend naar Rainbow. 'Hoezo?' zei ze er met een scheinheilige glimlach er achter aan. Ze keek even om naar Kami, die rustig doorwandelde en toen keerde ze haar blik weer terug naar Rainbow. 'Hij komt straks wel terug,' zei ze vrolijk en ging rustig zitten, schikte haar vleugels en bleef speels naar Rainbow kijken.