Schuilplaats {The Magic Dreams}

Rainbow voelde dat Leona de bol uit haar buidel pakte en die naast haar hoofd legde. Rainbow probeerde de bol te pakken, maar de bol was te ver weg voor haar om te berijken. Rainbow kon niet zingen nu ze zelf zo'n pijn had, maar de verzamelde haar moed bijeen en begon zacht, maar haperent. 'treban talo rinak twematu...!' de woorden gingen vloeiend over haar lippen, maar opeens stokte haar adem en ze begon zich raar in haar hoofd te voelen. Rainbow lag al een een grote plas bloed voor Kami haar met water omhulde. de wonden begonnen erger te bloeden toen Kami het water weg haalde en er nieuwe voor in de plaatsen. de wereld leek te vervagen en ze draaide haar kop naar Leona. de kleuren van Rainbow begonnen te vervagen, als de groep niet snel iets zouden doen zou Rainbow zeker sterven. de kleuren trokken naar de bol die zachtjes begon te gloeien. 'Leona... je kent de woorden... voel in... hart daar liggen de... woorden.' stamelde Rainbow en haar kop viel opzij en raakte de grond niet te zacht.

Als in een waas gebeurde er ineens van alles om hem heen. Hij zou zo op de blauwe draak reageren die tegen hem sprak. "Straks." zei hij zacht maar ze zou het goed kunnen horen. "Straks praten we verder." hij keek haar even vriendelijk aan en steeg tenslotte weer op om de anderen te hulp te schieten. De regenboogkleurig draak was gewond geraakt, de grote lilkleurige draak schoot over hem heen om haar te hulp te schieten. Ook de lilakleurige draak was ernorm groot zoals hem. Dat kon in hun voordeel werken. Nog een andere draak voegde zich bij hen. Een rode draak die een mens doodde. Tja, hij deed het liever ook niet maar als de nood hoog was moest het maar. Mensen bestookten hen met speren en sommige waagden het zelfs hun zwaarden te trekken. Net op tijd kon hij een speer ontwijken die op zijn hart gericht was. Onder zich zag hij de regenboogkleurige draak met een pijl in haar borst. Bid'Daum liet een kwade brul horen. Ook al kende hij haar nog niet, zijn soortgenoten moesten ze niet aanvallen. Maar zo te zien had de grote, lila kleurige draak die man al voor zijn rekening genomen. Zonder enige angst landde hij vlak voor twee paarden die een wagen trokken. De mannen op de bok probeerden hun zwaarden te trekken. Maar Bid'Daum was ze voor. Vanuit zijn keel voelde hij de krachten al opborrelen. De kracht zong door zijn aderen en was klaar om bevrijd te worden van hun ketenen. Hij kon alleen niet toegeven, dan zou hij ze onnodig doden. In plaats daarvan liet hij een klein beetje van zijn kracht los. Een windvlaag wakkerde aan tot een storm tussen zijn klauwen. Hij bracht zijn klauwen nog iets dichter naar elkaar toe zodat er een kleine tornade ontstond en blies die naar de mannen toe. Zo snel als ze konden keerden ze de paarden en gingen er in volle galop van door, de tornado volgde hen. Kwaad keek hij hen na. "En haal het niet in jullie hoofd ooit nog terug te keren!" riep hij hen nog na. De woede in hem nam af en hij liep richting de andere draken. Toen hij de regenboogkleurige draak daar zo gewond zag liggen in haar plas met bloed bad hij tot alle goden om haar te redden. Hij bleef een beetje achter de anderen staan en wilde zich niet opdringen. Ze kenden hem immers nog niet, net zoals hij hen nog niet kende.

[paar dagen niet op de pc geweest! Als ik wat vergeten ben of verkeerd heb getypt sorry daarvoor heb er even snel overheen gelezen! :$ ]

Darko kon het niet langer aan zien dat geen van de andere draken Rainbow hielp, buiten de lila gekleurde draak. Darko stapte naar voren en dook met zijn kop in de waterbel die Kami gemaakt had en sloot zijn kaken rond de punt van de speer. "dit gaat even pijn doen!"dacht Darko en trok de speer ineen keer eruit. de wond begon harder te bloeden en Darko trok zijn kop uit de waterbel van Kami gooide de speer naar een veilige afstand en hij draaide zijn kletsnatte kop naar Leona. 'Leona help haar nu eens en sta daar niet zo te staren! riep Darko boos naar de blauwe draak die bang was dat ze de regenboog draak pijn zou doen. 'alle drakeneieren nog aan toe, Rainbow gaat dood als je niet helpt!' gromde Darko naar Leona en sloeg boos met zijn staart tegen de grond. en darko hoopte dat Leona eindelijk in actie kwam.

Kami keek naar Darko die ineens aangesneld kwam. Gelukkig. Hij trok de speer uit Rainbows rug en gooide het duivelse ding weg. De rode draak werd een beetje boos op Leona. Hoewel Kami haar wel snapte, had Darko eigenlijk ook wel gelijk. Even zuchtte hij en zorgde voor nieuw water. Leona had de bol uit Rainbows buidel gehaald, maar Rainbow kon er niet bij. Een kort moment van denken zorgde voor helderheid in zijn kop. 'Darko, als je dan toch iets wilt doen, zorg dan dat Rainbow bij haar bol kan!' riep hij hem toe, 'De rest kan ze zelf!' Kami hoopte vurig dat iemand die bol naar Rainbow toe kon schuiven. Als ze dat ding eenmaal had kon ze zichzelf wel genezen. Het probleem was, dat als Kami het water los zou laten, het bloeden erger zou worden en ze zeker dood zou gaan. 'Snel!' schreeuwde hij erachteraan. Oh wee, als iemand het zou flikken nu niets te doen. Dan kregen ze nog met hem te maken. Hij kende haar dan nog niet zo lang, maar ze waren evengoed goed bevriend geraakt. En Kami kon het niet over zijn hart verkrijgen dat een vriend iets niet zou kunnen overleven door zijn schuld.

Darko hoorde Kami's woorden en liep Leona voorbij en duwde met zijn voor poot de bol naar Rainbow's voorpoot en liep weer naar Leona terug. zijn blik bleef op de regenboog draak gericht, maar zijn gedachten scholden en vloekte dat er niet eerder geholpen was. zijn herrineringen speelden weer door zijn gedachten zoals zo vaak als er een draak pijn leed. een oudere draak van zijn familie had ook zoiets mee gemaakt en toen was de hulp van een genezende heler te laat gekomen. Darko hoopte dat Rainbow nog genoeg kracht in zich had om zichzelf te genezen.

een steek van pijn vulde Rainbow's lichaam toen de speer uit haar lijf werdt getrokken en ze schreeuwde het uit met een luide kreet die mijlen ver te horen was. het water werdt opnieuw ververst en Kami als zowel Darko zeiden boze woorden, maar Rainbow was al half bewusteloos toen ze die hoorde. toen Rainbow haar bol tegen haar voorpoot aan voelde duwen sloot Rainbow haar klauwen om de bol en die begon scherp witlicht als ge schijden. Rainbow had haar ogen gesloten en begon in haar gedachten het genezings-lied op te dreunen, er was haast bij en als Rainbow het lied niet snel ten einde bracht zou ze door leeg bloeding dood gaan. zachtjes kwamen de woorden als een soepel vallende waterval uit haar half geopende bek en de hele plek waar Rainbow lag begon licht uit te stralen. het bloed dat uit Rainbow was gestroomd kroop naar de bol die nu bloedrood gloeide en die langzaam maar zeker weer wit werdt. na een tijdje werd het scherpe licht minder en was de verwonding die Rainbow had geteisterd - en bijna haar dood was geweest- was niet meer te zien. een duidelijke hoorbaare zucht van uitputting liet Rainbow haar kop op de modderige grond zakken en nog zwaar ademend bleef ze liggen in een wat gemakkelijkere houding.

Al die tijd hield hij het water vast, maar nadat Rainbow haar lied had gezongen, liet hij het vallen. Zwijgend keek hij haar aan. Hij slikte. Iedereen was doodstil, de stilte werd even gebroken door de zucht van Rainbow. Toen schudde hij zijn kop en trok voor de zoveelste keer water naar zich toe. Deze keer zodat Rainbow kon drinken. Hij hield het voor haar. 'Hier,' fluisterde hij, 'drink wat.' met een hoopvolle blik keek hij haar aan. Hopend dat ze wat zou kunnen drinken.

[Geen inspi+huiswerk=korte post]

[ Heb lange tijd uitwisseling gehad. Dus heb niet op een computer kunnen zitten -_-' ]


Ze stond verstijfd naar Rainbow te kijken. Haar ogen schoten van Kami naar de gekleurde draak bij wie de kleuren langzaam begonnen te vervagen. Ze zag in een waas Kami de speer eruit trekken, en hoorde toen een stem waarbij ze realiseerde dat hij tegen haar was. Ze keek op, met een lege blik, proberend te bedenken wat te doen. Ze zag de roode draak, en automatisch keerde haar blik naar geïrriteerd toen ze zijn woorden hoorde. Ze gaf een lichte, boze, paniekerige grauw zijn richting op. Ze kwam pas weer helemaal bij haar positieven toen de rode draak langs haar liep en de bol dichter bij Rainbow legde. Ze had haar paniekerig aan gekeken en geschut, toen ze haar haperende woorden hoorde. Ze was niet zoals zij, ze was niet goed in dit soort situaties. Ze snoof en schudde met haar kop om haar geest helder te krijgen. Ze vernauwde haar blik, en hoorde de zucht van Rainbow. Met verenigde kracht duwde ze het paniekerige gevoel dat weer bezit van haar probeerde te nemen weg. 'We moeten de wonden dichten, anders blijft ze bloeden,' fluisterde ze bijna en zette een paar zekere, maar onvaste stappen naar voren. 'Dit gaat even pijn doen, maar het moet gebeuren,' zei ze zachtjes tegen Rainbow toen ze haar kop naar die van haar had gebracht. Toen draaide ze haar nek, en hield haar adem in om de sterke geur van drakenbloed buiten te houden. Ze concentreerde zich op haar vlam, en haalde snel diep adem. Toen, zo snel als ze kon, blies ze een dunne vlam tegen de wond. Ze brande hem dicht, en probeerde al het geluid uit te sluiten. Alle pijn die Rainbow had probeerde ze buiten te sluiten, anders zou ze zich weer mee laten slepen. Nadat ze klaar was sloot ze eventjes haar ogen en probeerde weer rustig te worden. 'De bol moet je zelf doen. Ik... dat kan ik niet,' zei ze weer zachtjes tegen Rainbow.

( ahum! Leona Darko had de speer eruit getrokken niet Kami. maar laat maar staan. en als je gelezen had stond erbij mij dat de verwondingen genezen waren?)

Rainbow kon niet voorkomen dat Leona een vuurstraal op haar afvuurde, maar de bol begon weer te gloeien en het vuur van Leona werdt tegen gehouden en kon Rainbow niet raken. toen Kami met water voor haar kwam probeerde ze haar kop naar de waterbel te brengen, maar ze was te zwak om daarbij te kunnen en schudden haar kop. ze bedoelden het goed, maar wat Rainbow nu nodig had was rust, maar die zou ze hier niet kunnen vinden. met de laatste wilkracht kwam Rainbow half omhoog, maar de energie werdt door uitputting weg getrokken uit haar lichaam en Rainbow viel weer tegen de grond. een pijnlijke kreun kwam over haar lippen en ze keek schuin naar de draken die om haar heen stonden. 'kunnen jullie me helpen terug naar de schuilplaats te komen, zelf heb ik er de energie nu niet voor?' vroeg Rainbow schor en ze probeerde opnieuw op te staan, maar het risultaat bleef hetzelfde en nogmaals zakte Rainbow weer tegen de aarde en wachten tot ze hulp kreeg.

Kami zag dat ze niet bij de bel kon. Hij hield hem iets dichterbij, maar Rainbow was al bezig om overeind te komen. Met een pijnlijke smak viel ze weer terug op de grond. 'Kunnen jullie me helpen terug naar de schuilplaats te komen, zelf heb ik er de energie nu niet voor?' vroeg ze, waarna ze weer tevergeefs overeind probeerde te komen. Kami kwam weer dichterbij. 'Alsjeblieft, drink eerst wat!' zei hij. Smekend keek hij haar aan. 'Je moet wat drinken, anders haal je het helemaal niet..' fluisterde hij erachteraan. Tot zijn opluchting dronk ze, waarna hij zijn kop onder haar buik stak, zodat ze op zijn rug terecht kwam. Alleen haar voorkant hing nu op zijn rug, 'Wilt iemand even helpen?' vroeg hij. Als iemand anders haar achterkant op zijn of haar rug nam, konden ze makkelijker naar de schuilplaats komen. Ze zouden haar onder een boom leggen en haar dan even met rust laten.

(Sorryyyyy, negeer mijn berichtje maar gewoon even. Heb over veel dingen heen gelezen )


Haar lichaam schoot automatisch wat naar voren toen ze Rainbow weer zag vallen, maar verstijfde bijna gelijk op het zelfde moment. Ze schudde haar hoofd en kneep haar ogen dicht en probeerde weer normaal te functioneren. Ze reageerde op Kami, en knikte naar hem terwijl ze met wankelende passen naar hem toe liep. Ze haalde een paar keer diep adem om het duizelige en misselijke gevoel weg te krijgen, en vervloekte zichzelf dat ze zich zo voelde. Zij was niet de gene die gewond was, zij was hier niet de gene die hulp nodig had. Ze nam de andere kant van Rainbow, en tilde het slappe lichaam voorzichtig met vereende kracht op. 'Waar wil je haar heen brengen?' vroeg ze de intilligente vraag terwijl ze met een vervromd gezicht het gewicht in evenwicht probeerde te houden. Ze verzette haar poten iets om beter in evenwicht te blijven. 'Rain, als het pijn doet, moet je het meteen zeggen okee. En probeer niet te veel te bewegen, mijn evenwicht is niet zo heel stevig,' zei ze het laatste met een schuldig gegrinnik. Ze draaide haar nek, en keek over het lichaam van Rianbow naar Kami. Ze glimlachte lichtjes naar hem, 'Nou piloot. Zeg het maar,' zei ze, proberend het moment wat luchtiger te maken.

( niet erg! :p :p)

Rainbow voelde hoe haar achterhand op getilt werdt net als haar voorkant en ze hoorde de lieve woorden van Kami en Leona. 'nee ik voel nog geen pijn alleen een dood gevoel in mijn lichaam op het moment, maar dat gaat wel weer over als ik wat gerust heb.' zei Rainbow gerustellend en ze keek zewel Kami als Leona vriendelijk aan waarna ze haar kop weer over de schouders van Kami liet hangen. hoewel Kami groter was dan Leona lag Rainbow een beetje scheef, maar de twee draken liepen gelijk op naar de schuilplaats van The Magicdreams. het geschommel maakten Rainbow slaperig en ze sloot haar ogen om even haar gedachten op een rijtje te zetten. hoe kwam het dat ze die jager over het hoofd had gezien? Rainbow ging haar gehele gangen na die ze uit gevoert had voor de man achter een grote kist was gesprongen en de overmaatse speer op haar gericht hielt, waarna ze gewond was geraakt omdat Rainbow hem niet meer had kunnen ontwijken. dat was het die enorme kist had Rainbow bijna de das om gedaan, want van boven af kon je niet zien of er iemand achter zat...staant had ze hem wel gezien, maar zitten niet. voortaan zou Rainbow niet meer roekeloos naar de aarde toe komen als er een plek in de buurt zou zijn waar jagers of slecht willende mensen achter konden zitten. Rainbow opende haar ogen weer en zag dat de schuilplaats snel dichterbij kwam.

Darko zag hoe Kami en Leona Rainbow hielpen terug te komen naar de schuilplaats van The magic dreams. de rode draak keek naar de goude draak en knikte dat hij mee kon komen om met White te kunnen praten. zijn enorme vleugels uit spreidend zakte Darko door zijn poten en sprong de lucht in, met krachtige slagen won hij snel hoogte en vloog loom naar de waterval naast de schuilplaats waar de groep weer samen kwam. Darko dook het water in en ving een grote zalm, daarna klom Darko op de oever en ging met een luie houding de vis op eten. na een tijdje zag Darko dat Kami samen met Rainbow en Leona dichterbij kwamen hoewel ze bijna bij de plek waren waar ze moesten wezen. Darko hielt het stel even in de gaten, maar was al snel verveelt en ging zitten en keek uit naar of White samen met Novem terug kwamen? na de jacht was het even in rep en roer geweest in de groep vanwegen een jager die samen met een karavaar van mensen naar de watervallen was gekomen en een van hen verwond had. het liefste was Darko achter de karavaan aan gegaan, maar dat zou niet ten goede zijn tegen over de rest van de groep en hij zou White van zich vervreemde. Darko schudden zijn kop en draaide zijn kop even naar de groep en keek daarna weer naar de weidse open lucht of er een beweging waar te nemen zou zijn!

Met snelle passen schoot Mudly door het bos. Hij was veel te laat. Enorm laat als je het hem vroeg. Hij vond het al vervelend dat hij niets had doorgegeven aan White laat staan nog een later dan gepland aankomen. Een zwarte mantel met rode wolken er op was om hem heen geslagen. Direct na dat Mudly zijn rank wist was hij naar het elvenland geweest. Van een oude man lessen genomen in helende technieken en kruiden en daarbij was hij veel veranderd kwa uiterlijk. Zijn haren waren korter en hij had een andere blik in zijn ogen. Een volwassenere als je vele mensen hoorde praten. Met een snelheid dat een getraind mens zou kunnen halen rende hij richting de waterval. Hij voelde de vochtigheid al stijgen. Ineens stopte hij. Hij stond voor de rivier en snoof de bekende lucht in. Hij rende langs de rivier een eindje van de waterval af. Hij glimlachte. Het was hier prachtig. Zoals altijd. Met kalme passen liep hij de schuilplaats binnen. Hij keek rond. Zijn ogen glinsterde. Een maand weg geweest en nu was hij weer terug. Hij zag zo snel niets. White zou wel kwaad zijn. Zomaar de groep achterlaten was wel het laatste wat je kon doen.

White vloog hoe aan de lucht met Abelone, het nieuwe lid en de nieuwe jager, aan haar zijde naar de grond. "Ahum!", probeerde ze de leden hun aandacht te trekken en liet haar blik op Abelone vallen. "Dit is Abelone, het nieuw lid en de jager", zei ze zacht en keek naar iedereen, recht in hun ogen aan. "Jullie hebben de jacht volbracht en dat is goed verlopen. Jullie hadden allemaal een rang gekregen. Ik hoop dat jullie je daar ook aan houden", zei ze en keek iedereen nu ietwat strenger aan. Toen ze plots Mudly zag aanlopen keek ze raar op. "Mudly? Waar was je?", vroeg ze en keek hem vriendelijk aan. Waarom zou ze boos moeten zijn. Het bleef tenslotte een lid, en hij was altijd al actief geweest. "Maar goed, doe maar verder waar jullie mee bezig waren", zei ze zacht en liep naar haar grote steen en zette zich daarop, gewoon om uit te rusten. Ze was moe.

-inspiratie is spoorloos

Mudly keek kalm rond en zag ineens White aan komen vliegen met een nieuw lid. Althans dat kon hij opmaken aan de woorden van White. Mudly keek kalm naar White die hem toesprak en Mudly glimlachte. "Ik was in het land van de elven." zei hij kalm. Mudly klom de rots op en ging op de rand zitten in de buurt van White. "Ik had te horen gekregen dat ik verzorger was. Maar ik had niet enorm veel ervaring in het verzorgen van wonden en andere mogelijke ziektes." sprak hij kalm. "Ik heb van een oude man lessen gevolgd en ben volgens de term van de elven een volwaardig verzorger. Al noemen ze het daar net wat anders..." zei hij kalm. "Het was zwaar..." zei hij en zuchtte even aan de gedachten wat de man wel niet had uitgevoerd om hem dingen te leren. Sommige extreem andere mild. Maar uiteindelijk snapte Mudly de les die de man weer probeerde te leren aan hem. "Maar het was het waard..." zei hij kalm en er verscheen een lichte glimlach op zijn gezicht. "En was mijn afwezigheid erg slecht bevallen. Is er nog wat slechts gebeurd...?" vroeg hij kalm en keek naar White.

White hoorde de woorden van Mudly en knikte waarna ze hem met een grote glimlach aan keek en daarna naar de rest van de draken keek. Toen ze de vraag hoorde van Mudly schudde ze haar kop. "Nee, gelukkig niets ergs gebeurd", zei ze en lachte. "Dat je verzorger bent is goed, je hebt je opleiding dan al gevolgd toen je weg was. Je bent klaar om die te zijn", zei ze en glimlachte.
...........................................

White kwam met Jenaly op haar rug naar de schuilplaats en brulde luid naar alle leden. "Leden van The Magic Dreams, een nieuwe gast is aangekomen. Jenaly, een prinses van een dood land. Beschouw haar als een lid, geef haar de kans iets te zeggen. Bedolf haar niet onder vragen. Toon respect als bij de anderen", gaf ze haar preek en knikte naar de rest. "Jenaly, dit is Mudly, een mens van de clan", zei ze en glimlachte naar Mudly. "Zorg jij ervoor dat ze haar hier wat thuisvoelt?", vroeg ze en knikte daarna.

Mudly keek kalm naar White en hoorde haar woorden. Hij glimlachte van opluchting. "Het is een hele eer..." zei hij kalm en glimlachte. Op het moment dat White wegvloog duwde Mudly zich van de rots af en landde op de grond. Hij opende zijn tas en ging ieder vakje na. Hij had voldoende kruiden op het moment. Hij glimlachte. De man waar hij les van had gehad was misschien wel streng en soms wat hard in zijn leermanier maar daarbij gaf hij wel voldoende mee om heel wat wonden mee te helen. Kalm keek Mudly rond. Hij herkende Rainbow nog en ook Leona. Verder zag hij niet veel draken die nieuw waren. Ineens kwam White terug gevlogen en rustig keek hij naar de nieuwe persoon. Mudly glimlachte hij had haar eerder gezien. Hij hoorde de woorden van White hij knikte en keek naar Jenaly. "Ik zal mijn best doen, White..." zei hij kalm. Hij was dan niet echt de beste in het weten wat andere mensen precies voelde dus ze zou het moeten zeggen als ze zich niet op haar gemak voelde.

Mudly stond kalm stil. Hij glimlachte. Hij wist niet precies wat hij nu van plan was. Hij had eten genoeg en zijn kruiden voorraad was ook voldoende. Kalm keek hij naar Jenaly die wat alert rond keek. Hij had het gevoel alsof ze niet veel met draken in aanmerking was gekomen. Kalm liep Mudly achter Jenaly aan. Hij merkte dat ze bijna het water in geduwd werd, dat ging nog maar net goed. Mudly keek naar het water en maakte een kommetje met zijn handen. Pakte wat water op en dronk wat. Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar de boom in springen. Rustig liep hij achter haar door naar de boom toe en ging onder aan de stam zitten. "Nog niet gewend aan draken?" vroeg hij vriendelijk met een kalme stem. "Ik zag het aan je alerte blik hier, en eerder terug in het bos..." zei hij kalm en glimlachte even. Hij zat tegen de stam onder de tak waar Jenaly op zat. En keek voor zich uit. Het water stroomde wild verder. Mudly keek niet omhoog. Hij luisterde aandachtig of Jenaly zou antwoorden.

Darko hoorde de woorden van White en knikte zowel naar Abelone als naar Jenaly Zijn ogen keken doordringend naar de nieuwe leden en het lange haar van Jenaly waaide zachtjes mee met de wind, maar Mudly had een gesprek met haar aangeknoopt dus wachten de rode draak rustig af en stond alvast op waarna hij naar haar en Mudly toe liep en ging zitten. De kleding die ze droeg zaten hier en daar wat edelstenen iets dat Darko altijd mooi gevonden had, maar zijn keuze was op Mudly gevallen als Temmer en dat zou nooit meer veranderen. 'Ben je lang onderweg geweest naar hier?' vroeg Darko met rustige stem en hij keek even van haar naar Mudly en weer terug.

Toen Jenaly Zijn vraag beantwoorden knikte Darko begrijpend en keek even naar White. 'Ik heb een grucht op gepikt dat de NW leden aan het zoeken zijn!' zei Darko hars en zijn blik was op de kop van de witte draak gericht. Hij had het via via gehoord en was niet van plan geweest de groep in ontwetendheid te laten. Zijn wraak om Toxic dwars te gaan zitten zetten zich langzaam in werking, maar de rest moest nog komen. Het lag nu eenmaal in zijn aard die gene te dwars bomen die het hem moeilijk hadden gemaakt.

Mudly hoorde de woorden van Jenaly en knikte alleen. "Draken zijn over het algemeen te vertrouwen al zitten er een paar tussen die nogal het verkeerde pad nemen." sprak hij kalm. Ineens merkte hij een rode poot naast hem en glimlachend keek hij op. "Ook halo Darko." zei hij kalm en kek kort omhoog naar Jenaly die een vraag van Darko kreeg. Mudly luisterde aandachtig naar haar woorden en zuchte kort. Ineens stond hij op klom in dezelfde boom en ging op een stevige tak naast die van Jenaly zitten. "Je zult hem vast terug zien en daarnaast zul je hier ook vrienden maken." sprak zijn kalme stem. "Ik weet hoe het is om iemand voor een lange tijd niet meer te zien. Maar het vertrouwen hebben dat je diegene weer tegen zult komen maakt het dragelijker." sprak Mudly. Het waren woorden van zijn leermeester en hij had gelijk.

(Sorry voor de late reactie. ik ben momenteel een week afwezig en kan niet reageren. Ik had nu een moment dat ik kon posten. Sorry voor het ongemak.
@Darko: in ons topic zal ik waarschijnlijk weer woensdag reageren.)

Darko ving de blik van Mudly en knipoogde kort naar hem. Mudly klom de boom in waar Jenaly ook in zat en sprak nog wat met haar. De rode draak stond op en liep een stukje weg voordat hij zijn vleugels opende en zich af zetten. De grond zonk met een grote snelheid weg onder hem en zijn gestaagde vleugel slagen brachten hem naar de gewenste hoogte. Het bladerdak was in alle kleuren van de herfst gekleed en Darko brulde van de honger en hij keek naar beneden of er prooidieren waren die voor hem weg vluchten. Een groepje wilde ganzen vlogen of en daar achter schoten een stel wilde koeien tussen de al kalende takken. Een manke stier hinkelde achter de kudde aan, maar kon ze niet goed bij houden. Darko dook en plukte de stier van de grond en steg weer op tot ver boven de bomen. De stier spartelde wild tussen zijn klauwen en bezorgde zichzelf meer wonden dan Darko had gemaakt. Geergerd greep hij de stier bij de keel en brak het dier zijn nek. Een laatste luid geloei weer klonk over het landschap en werdt gevolgd door Darko's brul. Eenmaal bij de schuilplaatst aangekomen liet hij het karkas op zijn plek vallen en landen daarna zelf vlakbij zijn prooi. De andere leken het druk te hebben, maar Darko liep even naar Jenaly en Mudly en wachten even tot ze uit gesproken waren.
'Iemand van jullie honger?' vroeg Darko en keek ze beiden even aan.

Mudly keek met kalme blik naar Jenaly en knikte even. "Het is moeilijk, maar in moeilijke tijden kun je het beste rekenen op degene in je omgeving. Mensen die je proberen te ondersteunen..." zei hij kalm en glimlachte. Daarna keek hij naar Darko die snel opsteeg. Mudly zelf keek glimlachend naar de draak. Daarna ging zijn blik naar Jenaly en glimlachte. "Ik hoop dat je je thuis gaat voelen. Ik ben namelijk niet de beste in dat soort dingen..." zei hij kalm. Al had hij dat al een keer gezegd. Hij keek daarna naar het water. Kalm keek hij naar de vissen die af en toe omhoog sprongen om de stroming de baas te blijven. Even dacht Mudly na. Van onder zijn mantel pakte hij een boog tevoorschijn. Hij keek op toen hij een koe luid loeide. Darko was zoals altijd weer een beetje gruwelijk bezig maar hij liet hem zijn gang gaan. Hij sprong de boom uit en keek op toen Darko ineens aan kwam vliegen. "Zoals Jenaly al zei, jaag ik ook wel zelf. Dan kun je je onvulbare maag voor een tijdje gevuld houden..." zei hij plagend tegen Darko en liep toen naar de oever. Hij spande een pijl op de boog en sloot een oog. Ineens sprong er weer een vis boven water. Mudly liet de pijl omhoog schieten. De pijl schoot wat door waardoor de vis aan de overkant van de rivier terecht kwam. Mudly pakte een tweede pijl en wachtte op de tweede vis.

Darko hoorde dat zijn aanbod afgewezen werdt, maar was er niet treurig over, want hij pakte de stier weer op en liep naar zijn plek waar hij normaal altijd lag en begon van het dode dier te eten. Mudly was bezig zijn eigen maaltje te vangen, maar Darko vond het heerlijk om hem bezig te zien. De prinsses bleef nog even op de takken zitten en Darko vond haar wel aardig, maar ook een beetje arpart. Zijn blik ging weer uit naar Mudly en keek toe.