I'm back, released from the evil side.

Mudly liep met rustige passen over het veld. Hij had de laatste tijd veel meegemaakt. Maar zijn gedachten waren al die tijd nog steeds op Maylin gericht. Hij had spijt. Als ze boos zou zijn zou hij het begrijpen. Hij was immers zomaar weg gegaan zonder haar in te lichten. Zijn ogen gingen naar het zwaard. Als ze zou denken dat het zonder reden was had ze het mis. Hij had een lange reis gemaakt. En het was allemaal niet voor niets geweest. Zijn slechte zijde was definitief verdwenen. Hij hoefde niet meer in de angst te leven om haar pijn te doen. Hij had zichzelf volledig onder controle. Hij legde zijn hand op het handvat van het zwaard en ging door zijn knieën. Hij ging in kleermakerszit zitten en ging op zijn rug liggen. Zelf was hij veel veranderd. Zijn stem was licht zwaarder geworden. Hij straalde meer zelfverzekerdheid uit. En hij had een vloed van ervaring opgebouwd. Hij was benieuwd hoe Maylin was veranderd. Hij ging recht zitten en keek rond, met in zijn achterhoofd dat ze mogelijk hier aan kon komen lopen. Hij voelde zich schuldig. Om haar zo alleen achter te laten, hij had wat moeten zegen.

Sneller dan een normaal paard, de wind in de rug. De twee-tenige hoeven van Murray leken de grond nauwelijks te raken. Bijna zonder geluid sprong het witte rendier over de struiken aan de rand van het bos. Flora trok zachtjes aan de leidsels. Bijna meteen stond haar rijdier stil, vlak voor een jongen die in het gras lag. Hij was -schatte ze- vijf jaar jonger dan zij. Haar hand ging even langs haar boog. Kande ze deze jongen? Flora klopte Muray op haar nek voor ze zich van haar rug liet glijden en een losse knoop in de leidsels legde zodat het rendier en niet over zou struikelen. Toen gaf ze een tikje op Murrays schouder, gehoorzaam liep het rendier een eindje weg. Flora besloot niet veel tegen de jongen te zeggen, ze knikte even naar hem en ging toen op zoek naar wat kruiden die ze nodig had.

Mudly zijn ogen hadden zich inmiddels gesloten en hij genoot van de zon die hem licht opwarmde. Hij had een glimlach op zijn gezicht. Wat had hij deze velden gemist. Ineens zat hij recht overeind. Hij hoorde wat naderen. Zijn ogen gingen over het veld en bleven hangen bij de rendier die inmiddels dichtbij was. Zijn ogen gingen naar de persoon die er op zat. Even dacht hij na. Hij had haar eerder gezien. Tenminste dat dacht hij. Hij knikte even terug en merkte dat ze wat zocht. Mudly stond op en liep naar haar toe. "Kan ik je ergens mee helpen?" vroeg hij vriendelijk. "Het lijkt alsof je iets zoekt.." voegde hij er aan toe.

Flora keek op toen de jongen iets aan haar vroeg, met dat hij de vraag stelde zag ze de plant die ze nodig had "Heb je al gedaan" zei ze met een glimlach. Ze plukte de plant en deed hem in een klein leren buideltje dat aan haar riem hing waarna ze het leren koord weer aantrok: Het zakje sloot zich. Ze liet de wortels van het kruid in de grond zitten zodat het de volgende lente of misschien nog wel deze weer uit de grond zou schieten "Mijn naam is Flora, en dat daar is Murray" ze gebaarde naar het rendier dat even haar kop hief bij het horen van haar naam om daarna weer veder te grazen. Het witte rendier had ze in het begin van de winter in het bos gevinden. Ze was toen gewond en nog heel jong geweest. Nu was ze groot genoeg om bereden te worden en werd op dit moment nog getraint om als jachtrijdier te voldoen.

Mudly keek naar Flora die zei dat hij haar al had geholpen. Hij begreep het even niet. Hij had nog niet eens iets gedaan, hoe zou hij haar geholpen kunnen hebben. Ineens hoorde hij dat ze zich voorstelde. "Flora? Wacht eens even..." zei hij. "Je kwam me al bekend voor. Ik heb je eerder ontmoet, in het bos..." zei hij. "Mudly is de naam..." zei hij vriendelijk. Hij glimlachte. Hij wist dat hij haar eerder had gezien en haar naam bevestigde dat alleen maar. Hij glimlachte even. Die tijd had hij Milo nog. Die was inmiddels overleden en had hij besloten om draken vrij te laten. Hij was misschien ooit nog toe aan een dierlijk reisgenoot maar dat kwam later. Nu hield hij het maar op zichzelf. Even gingen zijn gedachten naar Maylin waardoor zijn blik even naar de lucht ging. Hij voelde wat tranen prikken. Hij veegde ze gauw weg en keek weer naar Flora.

Er verscheen een glimlach op Flora's gezicht "Mudly, da's lang geleden!" in haar herrinnering had hij een klein draakje bj zich gehad, ze zei er niets over. "Murray" ze riep haar rijdier bij zich en streelde diens snuit "Zeg een hallo tegen Mudly, een oude vriend van me" Murray duuwde haar snuit tegen Mudly's gezicht duuwde hem vervolgens om en rende weg. "Ze vind je aardig" lachte Flora. Murray snoof en schraapte met haar tweetenige hoef door het gras om Mudly aan te moedigen te komen spelen.

Mudly keek naar Flora die inmiddels hem herrinerde. Hij grijnsde lichtjes. Hij merkte dat ze Murray riep en keek even naar het rendier die aan kwam lopen. Hij merkte dat hij geduwd werd en achterover viel. Hij grinnikte even. "Kennelijk..." zei hij met een glimlach. Hij stond overeind en keek naar Flora. Zijn blik ging naar Murray die hem aanmoedigde om te komen spelen. Hij glimlachte en keek daarna naar Flora. "En hoe gaat het met jou..." vroeg hij om maar een gesprek te starten. Hij glimlachte en keek naar Murray. Daarna ging zijn blik weer naar Flora en wachtte geduldig op een antwoord.

Murray merkte dat Mudly niet erg geïntereseert was, ze snoof nog eens rende een stukje weg en kwam weer terug toen er niets gebeurde om veder te gaan met grazen. "Goed hoor, hoewel ik niet weet waar Mushii en Blaze zijn..." ze hield stil toen ze weer aan Milo dacht, ze wou Mudly geen pijn doen. "Jij was toch de temmer van Azazeal?" vroeg ze uiteindelijk maar, ze moest het gewoon zeker weten. Ze had Mudly iets belangrijks te vertellen over Azazeal.

(ispiloos T.T)

Mudly glimlachte. "Ik ben blij dat alles goed gaat..." zei hij. "Hmm...ja en ik 'was' eveneens de temmer van Milo. Al is die overleden..." zei hij met een kleine zucht. "Hoezo, is er iets gebeurt?" vroeg hij en keek even met een vragende blik naar Flora. Zijn ogen gingen even naar Murray. Ineens schoot er een mogelijkheid door zijn hoofd. Toch wachtte hij op Flora dat ze verder zou vertellen. Ineens hoorde hij een wolf huilen. Hij was hem toch gevolgd. Mudly negeerde de huil even en keek naar Flora. "Wat is er dan met Azazeal...?" vroeg hij en keek haar aan.

"Hij is niet alleen slecht..." even viel er een stilte "Hij is de tweede alfa van de Night Warriors, een groep van slechte draken die in het duistere deel van DW leven. Ze lijken geen mensen te accepteren..." meer dan ze vertelde wist ze niet over het gebied van de NW en de leden ervan. Ze ging niet echt vaak op onderzoek uit... Ze ging niet in op wat Mudly vertelde over Milo, hoewel ze haar handen even tot vuisten balde. Murray voelde de korte spanning van haar baasje aan en keek voor een kort moment op voor ze weer veder graasde.

Mudly keek naar Flora en zijn ogen verwijdde zich. Mocht hij nu al die tijd zijn gebleven dan zou hij geflipt zijn. Nu bleef hij echter verstijfd stil staan. "Het....het is mijn schuld..." zei hij zacht maar duidelijk verstaanbaar. "Als ik gewoon was gebleven had ik hem kunnen tegenhouden." zei hij op zichzelf verwijtend. Even keek hij naar de grond. Hij had iets gehoord van de Night Warriors maar nooit gedacht dat Azazeal zich er aan zou toe voegen. Hij had veel te veel gemist naar zijn gevoel. En het deed hem in de meeste gevallen nog slecht ook. Je zag half aan zijn uiterlijk dat hij slecht had geslapen en weinig aan zichzelf verzorgd had. Zijn haren waren langer en wariger. Hij had wallen onder zijn ogen, die amper te zien waren. Het enige wat hij echt bij had gehouden was zijn gebit en baardgroei. De rest was een beetje verwaarloosd. Maar dit zou hij gaan aanpakken op het moment dat hij thuis kwam. Ondertussen merkte hij op dat Flora haar vuisten balde over wat hij zei van Milo. Hij keek haar even aan. "Maak je niet druk er om. Ik heb er al genoeg over getreurd..." zei hij en keek daarna naar de lucht. Zijn blik ging weer naar Flora en hij knikte even. "Het leven gaat door, zelfs al verliezen we dienbare..." zei hij kalm.

Flora keek Mudly aan "Het is niet helemaal jou schuld: Azazeal had al veel langer iets met Toxic" ze wou niet dat Mudly alle schuld op zichzelf schoof. Ze had eigelijk redelijk wat kennis over de geschiedenis van de NW, dat kwam omdat ze vaak kruiden zocht die alleen in duistere gebieden of moerassen groeiden. Ze haalde diep adem en keek naar de lucht "dat weet ik als geen ander" zei ze toen Mudly het over verliezen van dierbare had. "Je roept veel herrinneringen in me op" ze legde haar boog, pijlkoker, zwaard en kape in het gras en ging liggen met haar handen onder haar hoofd "Ja hebt vreselijk veel gemist in de tijd dat je bent weggeweest" ze sloot haar ogen en liet de zon haar gezicht strelen, het gras kietelde haar maar ze reageerde er niet op.

Mudly keek naar Flora en zuchtte even. "Toch voelt het wel zo. Ik had hem tegen kunnen houden..." zei hij met een zucht en keek daarna naar Flora. Hij wist waarom ze het zei, zijn mensenkennis was eveneens wat verbeterd tijdens zijn reis. Hij keek even naar Flora. Hij legde zijn zwaard en eveneens zijn wapenuitrusting op de grond en ging naast haar zitten. Hij keek haar even aan. "Mag ik vragen wat voor herrineringen..." zei hij met een glimlach om toch ergens over te praten. Hij keek haar aan. "Ik weet het, en ik heb er zelf ook deels spijt van dat ik weg ben gegaan..." zei hij met een zucht. Hij keek daarna weer naar Flora. Hij opende zijn tas en haalde er iets uit. Het leek op een cadeau dat ingewikkeld was in palmblad. "Elvenbrood..." zei hij. Het was een flink stuk en zelf pakte hij er ook een uit en wikkelde hij het blad er van af. Hij glimlachte. "Hou dat stuk maar, ik heb zelf nog genoeg..." zei hij vriendelijk.

Flora sloot haar ogen en opende deze pas toen Mudly haar een stuk elvenbrood aanbood, ze ging rechtop zitten en pakte het aan "Bedank Mudly" zei ze. Ze brak een stukje af en at het op om zo het brood langzaam te nuttigen. Toen ze verzadigd had stopte ze het overige deel van het brood zorgvulding ingepakt weg. Ze legde haar hand op haar ocarina streelde het instrument even en zette het toen aan haar mond. Een rustige melodie klonk en een paar dieren kwamen aan de bosrand kijken waar het zuivere geluid vandaan kwam. Murray ging naarst haar liggen en luisterde stil naar de muziek.

Mudly nam rustig een paar happen van het elvenbrood. Hij keek voor zich uit en keek even naar Flora die haar ocarina tevoorschijn haalde. Hij glimlachte en sloot kort zijn ogen en hoorde de melodie in zijn oren klinken als een zuiver geluid. Hij glimlachte licht. Toch wist hij een traan niet te onderdrukken. Hij wist zelf niet waarom hij ze kreeg maar er stroomde er een aantal over zijn wang. Het nummer bracht op een of andere manier herinneringen met zich mee. Het zuivere geluid bracht bij hem zowel gruwelijke en goede herrineringen naar boven. Hij glimlachte en keek voor zich uit. Hij bleef aandachtig naar de melodie luisteren.

De melodie leek over te vloeien naar een andere, deze melodie deed haar altijd denken aan alle herrinneringen die ze had, slechte en goede. De volgende melodie klonk toen ze de tweede had afgerond. Toen het lied eindigde zuchtte Flora. Ze borg het instrument weer op en ging liggen. Murray hief haar kop alsof ze uit een trans ontwaakte en begon liggend te grazen en te herkauwen.

(inspiloos)

Mudly luisterde aandachtig naar de melodie en merkte dat de de muziek overvloeide. Hij glimlachte en keek naar Flora die uiterst geconcentreerd leek te spelen. Hij glimlachte en keek naar de lucht. Hij hoorde dat het lied ten einde kwam en glimlachte. Hij merkte de zucht op maar reageerde er niet op. Hij zag dat ze ging liggen en keek voor zich uit. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Hij voelde een ongemakkelijke stilte over de velden hangen, die hij dacht dat hij moest verbreken. Langzaam begon hij te zingen. Niet veel mensen zouden zo'n zuivere stem achter Mudly verwacht hebben. Mudly had zijn ogen gesloten terwijl hij zong en opende ze niet gedurende het liedje.

(Om het liedje maar te laten horen https://www.youtube.com/watch?v=biWnop_nBBc&feature=related )

Flora luisterde even en begon toen het liet zachtjes met haar ocarina te begeleiden, het was een mooit liet en het samenspel gaf er een wazige romatishe vlaag aan. Flora vond het heerlijk om te spelen en genoot van de nieuwschierige dieren die kwamen luisteren. Ze besefte telkens weer tijdens het spelen hoe bijzonder deze wereld was. Soms wenste ze dat ze langer had om de wereld en haar wonderen te bekijken, als mens had je bij langena niet de vrijheid van een draak. Als drakentemmer was de ruimte al vergroot, als draak was de tijd eindeloos.

een leid klonk van ver en zijn oren jeukten ervan. Darko lag niet zo ver bij hen vandaan en hij sliep al geruime tijd, maar zijn hazenslaapje werd verstoord door het leid. grommend van ergernis opende Darko zijn ogen, de fel blauwe ogen zochten naar de bron van het geluid, maar vond het niet op de grond. het leid bleef aanhouden, dus zetten Darko zich af tegen de grond en vloog boven de zonnige velden. de zon kon hem niet storen, maar geluiden wel, vooral die van instrumeneten kwamen. luid brullend vloog Darko laag over de gras en daar zag hij de stoorzenders. vlakvoor hen landend keek hij naar de twee mensen die zaten te spelen, maar ze hadden hem blijkbaar nog niet gezien. "daar zullen we even verandering in brengen!" dacht Darko en hij brulde oorverdovend tegen diegene die voor hem in het gras zaten.

Mudly opende zijn ogen toen hij de zoete klank van de ocarina er tussen door hoorde. Hij glimlachte en zong ongestoord verder. Hij glimlachte en eindigde het liedje met een aantal woorden. Daarna ging zijn blik naar Flora en plofte hij op zijn rug naast haar. Ondertussen keek hij naar de wolken. "Ik heb je gemist..." zei hij. Zijn blik ging niet opzij. "Al is het nooit duidelijk gebleken ik heb je altijd al als een soort vriendin beschouwd. Ik voelde al een soort band toen ik je voor het eerst zag." zei hij met een kalme stem. Even grinnikte hij. Daarna keek hij even opzij naar Flora. "Jammer genoeg ben ik niet zo'n goede vriend terug..." zei hij. "Ik ga weg zonder ook maar iets te zeggen en ben er vaak op uit..." zei hij met een zucht. Zijn blik ging naar de grond en verder zei hij niets. Ineens hoorde hij een brul en keek hij op. Zijn ogen gingen door de lucht maar hij zag niets. Hij hoorde opnieuw een brul en met een ruk draaide hij zich om. Zijn felgroene ogen keken strak naar Darko. Hij wist niet waarom de draak ineens kwam maar het had vast en zeker een bepaalde reden. "Mag ik vragen waarom een draak als U ineens tevoorschijn komt..." vroeg hij beleefd. Oude manieren kwamen bij hem snel naar boven. In zijn land waren draken altijd al geëerd. En Mudly hield zich er nog steeds aan.

de beleefdhei in de stem van de jongen bedaarde Darko een beetje, maar hij was nog steeds boos over dat hij gewekt was. zijn dreigende houding werdt minder, maar zijn huoding bleef dominant. 'jullie hebben mij uit mijn slaap gehouden!'gromde Darko enigzins minder boos dan hij bedoelt had. de felgroene ogen van de jongen deden hem aan iemand denken die hij ooit in een gevecht gedood had. maar dat was slechts een vage herrinering. zijn blik bleef op de jongen gericht en zijn woorden leken veel op die van de wezens die ooit zijn wonden verzorgd hadden toen hij een zwaar gevecht verloren had gehad. er was een klein beetje nieuwschierigheid in de draak verwekt, maar hij liet niets merken.

Mudly ging wat verder naar voren en ging voor Flora staan. Haar mocht in ieder geval niets overkomen. "Mijn exuses daar voor. Ik kan niet ruiken dat hier een draak ligt te slapen." zei hij en keek even naar Flora. Eveneens wist zei er niets van. Desondanks de draak een minder dreigende houding vertoonde, werd Mudly niet minder op zijn hoede. Hij keek naar de draak en zijn glimlach was verdwenen. "Het enige wat ik nu kan doen is beloven dan we niet meer met een instrument zullen spelen en het maar bij praten houden, zo kan u weer gaan slapen..." zei hij met een rustige en kalme stem. Hij keek naar de draak en het leek hem geen zwakke. Zijn ogen gingen kort naar Flora maar al gauw weer terug naar Darko.

de woorden van Mudly klonken goed, maar daar deed Darko niet aan. 'voor deze keer laat ik het bij een waarschuwing, maar de volgende keer ben ik niet zo aardig.' zei Darko en het woord "aardig" kwam er met moeite uit. Darko draaide zich om en leip weg, maar hij hielt zijn oren gespitst. zijn aandacht werd getrokken door een rotsplateu en hij ging erop liggen. toen Darko lag keek hij naar de twee mensen, maar zijn ogen waren te moe om nog langer hen in de gaten te houden. Darko legde zijn kop neer en viel weer in slaap.

Mudly keek naar Drako en knikte bij zijn woorden. Even haalde hij opgelucht adem. Hij zag dat Drako weer in slaap viel en keek naar Flora. "Sorry..." mompelde hij zacht. "Als ik niet was gaan zingen had jij nooit meegespeeld en was hij nooit wakker geworden..." zei hij. Hij ging in kleermakerszit naast haar zitten en keek naar zijn schoot. "Ik breng iedereen in gevaar..." zei hij zacht. Hij voelde zich opnieuw schuldig. Zijn blik op zijn schoot gericht. Langzaam vloede er tranen over zijn wang en vielen op zijn broek. Hij sloot zijn ogen en legde zijn handen op zijn gezicht.

na een paar uur werdt Darko wakker, maar zijn blik gleed meteen naar de twee personen die blijkbaar nog steeds een eindje bij hem vandaan in het gras zaten. hij gromde gedempt, maar liep niet naar ze toe. iets vertelde hem dat hij ze met rust moest laten, maar het was zijn gewoonte om mensen te doden wanneer hij ze zag. Darko stond op en hoorde in de verte een soldatenkaravaan over het pad trekken. een valse grijns verscheen op zijn lippen en Darko stond op en zetten zich af. zijn protesteerde luid en dat was ook goed te horen. met een paar vleugelslagen was hij al bij het pad waar de ruiters voorbij trokken