Back to the past

Een ijskoude wind sneed in haar wangen die rood en gevoelloos waren geworden door de wind. Ze klom over de klippen die gevaarlijk scherp waren en erg glad. Het zeewater was ijskoud door de wintertemperatuur maar niet zo koud dat het bevroor. Behendig stapte ze op een iets vlakkere steen en bracht haar trillende handen naar haar lippen om ze warm te blazen. Haar lippe waren blauw van de kou en haar handen tintelden onder haar warme adem. Ze had haar blauwe cape afgedaan en om haar hand gebonden om extra grip te hebben op de scherpe uitstekende stenen. Het was een doodstoch die ze elk jaar een keertje maakte.
Een woeste golf sloeg kapot tegen de klippen, een grote plons zout water viel over haar neer en trok in haar kleren en haar. Het klappertanden negerend sprong ze soepeltjes van de ene scherpe steen naar de andere. De stenen werden hoger en ook onderwater zaten er nu gevaarlijke scherpen stenen die zonder waarschuwing door je aders boorde. Stap voor stap ging ze verder op weg. Haar adem ging happerig en haar lichaam snakte naar iets warms, alleen kon ze dat nu niet bieden. Half springend zette ze zich af van haar steen en lande op de ander. Wankelend, wild zwaaiend met haar armen herstelde ze haar evenwicht. Haar ogen keken strak naar de woedende zee die zich op haar uit liet varen. Ze sloot haar ogen en hoorde de wilde zeewind in haar oren schreeuwen. Het regende pijnlijke vlagen van woorden. Ze liep weer verder tot de klippe opeens stopte. Onder haar alleen nog zee, ze haalde diep adem en sprong erin.
Het ijskoude water benam haar de adem en ze kreeg een slok zout water binnen. Ze zwom omhoog en proeste het vieze water uit, met een snelle slag zwom ze verder. Na een paar meter stopte ze. Ze haalde een paar keer diep adem en dook toen onder. Snel zwom ze naar een klein gat in een rif en zwom verder en verder, ze moest snel zijn anders was haar adem straks op en ze kon hier geen adem halen, dan was het voorbij. De smalle gang werd langzaam maar zeker breder en een vaag licht scheen al op het water. Ze volgde de gang tot er alleen nog maar een grote ruimte overbleef. Ze kwam weer boven water en snakte naar adem. Hijgend kroop ze op de koude natte grond en liet zich op haar rug vallen. Eenmaal bij adem bekomen kroop ze de grot in. Een klein gat in de grot liet een wit schijnsel de grot belichten. Verschillende kleurtjes glas werden erdoor weerspiegeld en er kwam een replica van het noorderlicht. Haar adem inhoudend keek ze ernaar. Verlangend stak ze haar hand ernaaruit maar ze raakte niks. Ze liet zich op haar knieen en barste er in snikken uit. Nooit zou ze naar huis keren, dit was alles wat haar aan thuis deed denken. Als was ze toen nog maar klein. Het licht bleef haar altijd bij.

Een grom achter haar maakte haar weer alert. Woedend was ze, waarom moest ze nou weer hier gevolgd worden, de plek was goed verstopt. Ze draaide zich snel om en haar dolk zat in haar hand toen ze voor haar een draak zag. Een blauwgroene draak met ijsblauwe ogen een vreemde tekens op zijn schubben die van goud waren. Kort keek ze hem kil en boos aan, daarna liet ze langzaam haar dolk zakken. Ze was geen moordenares van een drakenjong, zo slim was ze wel. Als dat jong dood was kon ze erop rekenen dat zijn ouders haar wouden wreken op hun zoon. Langs de schubben liepen nog straaltjes water wat aangaf dat het jong haar gevolgd moest hebben door het water. Een bittere trek kwam om haar mond, had ze dan nooit een keertje tijd voor haar alleen. Ze vond de draak niet bepaald vriendelijk kijken, eerder minachtend. Waarschijnlijk had hij haar horen huilen, in gedachte vloekte ze in zichzelf. Nu kwam ze zwak over, misschien dat hij wel dat ze een makkelijk hapje was. Dat kon best zo zijn, de grot had maar een ingang en dat was tegerlijkertijd de uitgang, als ze op zijn menu stond werd het vechten voor haar leven. Ze keek wantrouwend naar de draak, wat moest ze doen. Of dit jong de mensentaal al kende wist ze niet zeker, misschien wel, maar het leek haar onwaarschijnlijk. Het jong was even groot als haar, als ze dat moest vergelijken met Rainbow of Sinder was hij niks. Hopelijk bleef het vuurspuwen haar bespaard. Ze sloeg haar armen over elkaar en grimaste. ´Wat wil je.´ Bromde ze humeurig en staarde hem koppig aan.

De draak begon te praten, in de mensentaal gelukkig. Het gegrom en gebrul die ze van Sinder had gehoord was niet bepaald echt makkelijk praten, het zag er ook niet uit dat een mens de drakentaal kon leren, maar je wist maar nooit, misschien kreeg ze nog een kans. De ijsblauwe ogen van de draak, die ze best een mooie kleur vond, schenen al wat minder fel naar haar te staren dus liet ze haar koppige en heumerige houding varen en plaats maken voor een nieuwschierige drang. Zijn kille stem deerde haar niet, ze zaten op een plaats waar wanneer de ene de ander wou vermoorden ze beide ten gronde gingen. Ze hoopte dat het drakenjong dat snapte, maar hij zag er slim uit dus dat zal dan wel. De draak deed een pas achteruit, mooi het was een beetje te close voor haar gevoel. Rustig wachtte ze af tot de draak zich had voorgesteld. De draak stelde zich voor al Aerith en gaf meteen zijn verklaring van zijn gevolg. Tevreden met zijn antwoord knikte ze, Aerith leek nu een beetje rustig te worden, beter. Een draak werd pas echt gevaarlijk als hij niet nadacht bij zijn daden, dan moest je oppassen. Kort dacht ze na over wat ze zou zeggen, ze was niet zo kinderachtig om haar naam geheim te houde, waarom zou ze, een naam was een naam en meer niet. 'Oké, Aerith. Ik ben Aiwendil en jij bent nu mijn derde draak die ik zie.' Vervolgde ze simpel. Hij was wel het eerste drakenjong, maar ze zou er misschien nog is meer zien. Ze zou ze in ieder geval neit opzoeken, moeders waren altijd beschermend vooor hun jongen tegenover vreemdelingen. Mens, draak of wel ander wezen dan ook. Moeders bleven hetzelfde.