Back In Dragon World

Een donker bruine hengst met een jonge man op zijn rug galopeerde onwijs snel over een paar kleine bergen. De man had lange blonde haren die op en neer waperde. Zijn licht blauwe ogen keken genietend om zich heen. Hij was voor een paar maanden verdwenen uit Dragon World. Maar met een reden. De soldaten waren hem achter na. Hij hoopte nog dat ze zouden terug keren naar het kasteel. Maar dat was dus niet het geval. Ze bleven in de omgeving en hij kon geen kant meer op. Hij moest weg. Hij had een paar maanden rond gezworven in de wouden. Hij overleefde het. Hij lijkt nu wel een wilde man. Hij heeft meer spieren en was sterker geworden. Hij moest ook maanden vechten om zijn leven. Zijn paard Protect schonk hem ook hulp. Maar Lex weet dat de oorlog tussen hem en zijn ouders niet zullen stoppen. Hij hoopte maar dat ze nu de moet hebben op gegeven naar hem op zoek te gaan. Hij had wat linden om zijn armen gewikeld. Dat hem wat bescherming had geboden. Maar hij moet nu echt alert zijn. De hengst schudde met zijn hoofd. Lex werd weer wakker. Hij was weer aan het dagdromen. De hengst moest af en toe springen. Ook moest ie vertragen en dan versnelen dan weer vertragen en dan weer versnelen. Maar Lex was dit ruige rit gewend. Eindelijk zag hij de velden. Hij zuchtte tevreden. Ze waren in Dragon World. De hengst voelde de opwinding en versnelde. Toen ze een stuk ver in de velden zijn getrokken sprong Lex van zijn paard. Terwijl zijn paard door galopeerde. Na een paar seconden merkte het paard dat zijn ruiter niet op zijn rug was en draaide zich meteen verbaast om en liep snel naar Lex. Lex lag al op de grond met zijn gezicht naar de blauwe lucht gericht. Hij zuchtte ontspanen.

Firechild was op jacht. Ze vloog door de velden aan de rand van Dragon World. Wie zou ze hier nu tegenkomen? Daar was een hert! Haar hart klopte sneller toen ze de achtervolging inzette. Sneller, sneller vloog ze, haar prooi achterna. Het hert rende sneller, banger, wanhopiger. Het wilde vluchten. Firechild glimlachte. Het wilde weg. Maar niet van haar. Zij gaf niet op. Koppige kleine draak; zo noemde haar moeder haar altijd. Firechild zag dat het hert uitgeput was. Het ging langzamer lopen. Firechild klapwiekte wat omhoog; het hert voelde zich opgelucht. Onverwacht en bliksemsnel schoot ze weer naar beneden, recht op het hert af. Het had geen schijn van kans. Firechild sloeg haar klauw in de halsslagader en beet de nek door. Weer een hert minder. Tevreden ging ze zitten en at het beest op. Na de maaltijd zuchtte ze verzadigd en dommelde een beetje in.
******
Hoefgetrappel. Ze kwamen haar halen!
Firechild schrok wakker. Weer hoorde ze de hoeven; ze kwamen dichterbij. Maar het was geen complete kudde. Het was één enkel paard, met een ruiter. Een man. Met blond haar. Hij zag eruit alsof hij voor zijn leven had moeten vechten, en niet eventjes. Hij zag haar eerst niet, terwijl hij van zijn paard afsprong en op de grond ging liggen met een zucht van tevredenheid. Er kwam geen vijandigheid van hem af. Gelukkig. Zou hij haar zien, of zou ze weggaan?

Hij sloot zijn ogen eventjes. Het was heel lang geleden toen hij een open plek was. En hij moest niet heel alert zijn. In het woud moest hij dat altijd doen. Iedereen hield je in de gaten. En vooral hongerige roofdieren. Hij voelde ineens iets tegen zijn gezicht briezen. Langzaam opende hij zijn ogen. Het was Protect dat bezorgt was. Lex grijnsde en aaide de hoofd van de hengst. "Het is oke Protect er is niets aan de hand." Het paard stapte weg en begon te grazen. Het was nu niet zo kleurrijk. Het was natuurlijk winter. Het gras was kleiner en er waren geen klaprozen te zien. De bomen kleurde prachtig en verloor langzaam hun bladeren. Lex zuchtte. Het zou een zware sezoen worden. Minder bosdieren. Want hij ging het echt niet wagen om naar het kasteel te gaan. Ze zouden hem vast herkenen. En misschien wel bladeren opgehangen hebben met zijn hoofd er op getekend. Zijn blije gezicht keek nu wat meer bezorgt. Was het eigenlijk wel slim om terug te komen? Maar meteen schudde hij die gedachte weg. Opeens merkte hij een rood figuur op. Die was wel een stuk ver maar als hij zijn best deed om beter te zien had hij het door dat dit een draak was. Hij was niet bang voor draken. Maar natuurlijk kon je ze nooit vertrouwen tot je ze echt kent. Hij keek er heel even naar en keek dan snel weg.

De man keek even snel haar kant op, en meteen weer weg. Firechild kon er niets aan doen, maar dit wekte haar nieuwsgierigheid. Op dit moment was Firechild blij dat ze klein was. Van grote draken werden mensen vaak bang. Hoewel deze er niet uitzag alsof hij gillend weg zou rennen als ze hoi zou zeggen. Als hij haar maar niet wilde vermoorden, schoot er even door haar hoofd. Firechild schudde haar hoofd om de gedachte kwijt te raken. Wat zou hij hier eigenlijk doen? Hij was uit de grensbossen van Dragon World tevoorschijn gekomen. Nu was ze echt nieuwsgierig. Ze wilde naar de vreemdeling toe, gooide alle mogelijke nadelen en twijfels die in haar gedachten opkwamen overboord en staakte haar weglopen. Meer aarzelend bij iedere stap liep Firechild langzaam dichterbij. Op een veilige afstand, buiten bereik van mogelijke wapens, bleef ze staan. Ze bekeek de man; hij zag er nog best aardig uit, voor iemand die misschien wel een rover was. Wie zou hij eigenlijk zijn? Hij maakte geen aanstalten om haar te vermoorden. Firechild deed nog een paar stappen. Toen ging ze op de grond zitten. Zou hij haar negeren, wat tegen haar zeggen, haar vermoorden of wegrennen?

Heerlijk rustig lag hij daar. Genietend van de zonnenstralen die zijn gouden schubben verwarmden. Tevreden sloot hij zijn ogen en had zijn vleugels langs zijn lichaam gevouwen. Al een tijdje had hij daar zo gelegen maar met dit heerlijke weer kon hij het nog wel even volhouden. Bid'Daum dacht terug aan alle ontmoetingen met draken hier in Dragon World. Sommige eigenaardig, anderen prettig en weer anderen wilde hij niet eens meer over spreken. Allemaal waren ze opgeslagen in zijn geheugen. Zijn geheugen die al zo veel hadden opgeslagen. Van mensen tot draken en van ontmoetingen tot gevechten. Veel van de wereld had hij al gezien. Maar nooit was hij uitgeleerd. Nieuwsgierig, dat was hij. Soms een goede maar soms ook een slechte eigenschap. Kennis wilde hij vergaren om al zijn kennis zo ooit te delen met zijn partner of temmer. Niet dat hij verwachtte die ooit te krijgen. De liefde lag bij hem nou eenmaal niet zo makkelijk. Er waren wel vrouwelijke draken geweest die het geprobeerd hadden en hij had echt zijn best gedaan maar het was op niets uitgelopen. Hoewel hij best eens een charmeur kon zijn kende hij het begrip liefde niet. Net zozeer hij niet wist hoe het was een temmer te hebben. Nouja, temmer vond hij het juiste woord niet. Hijzelf zou zich nooit laten temmen. Zijn verbondene, zo noemde hij het. Waarmee hij kon communiceren via gedachtes ookal zijn ze kilometers van elkaar verwijderd. Plus dat diegene zou kunnen meedelen met de krachten die waren opgeslagen in zijn medaillon.

Hoorde hij nou hoeven van een paard die naderde? Een aantal geuren ving hij op. Ook een bekende, van de kleine rode draak Firechild. Bid'Daum glimlachte en opende zijn ogen. Zijn hals richtte hij weer op en zijn blik liet hij over de omgeving gaan. Een paard zag hij waarna hij ook Firechild kon onderscheiden. "Hallo Firechild" klonk zijn rustige, machtige stem. Zijn ogen vonden de hare en rustig keek hij haar aan. Nu pas drong het tot hem door dat er bij dat paard een mens was. Meteen was zijn interesse gewekt. De enorme, gouden draak stond op. Rustig wandelde hij richting de anderen. Het was nog verder dan hij verwacht had. Sierlijk kromde hij zijn hals, zijn vleugels nog steeds rustig langs zijn lichaam gevouwen. Één mens zou vast niet zo veel kunnen beginnen tegen een draak. En al had hij aan willen vallen dan had hij dat allang gedaan. Nu zag hij de jongeman die in het gras lag. Bid'Daum grijnsde zijn spierwitte tanden bloot in een vriendelijke glimlach. "Hallo jongeman. Deins alstjeblieft niet terug voor mij." sprak hij nogmaals rustig maar met een vriendelijke stem. Meteen dacht hij terug aan zijn onmoeting met de mysterieuze jonge vrouw die zich voor hem schuilgehouden had. Schudde traag zijn kop en keek de twee toen weer aan.

Zo, ze zat. Dat was ook weer iets. Firechild moest glimlachen, tenminste, voor zover draken dat konden; het leek meer een grijns, haar tanden werden ontbloot. Opeens rook ze nog een geur, die haar veel bekender voorkwam dan welke geur ook. Zelfs die van haar ouders was vervaagd, ze zou die geur nooit meer ruiken. Deze geur -Firechild haalde nogmaals diep adem- was Bid'daum! De machtige gouden draak! 'Hallo Firechild' klonk zijn rustige maar machtige stem over het veld. Ze keek op, met een blije blik in haar ogen, recht in de gouden ogen van Bid'daum. Ze zag dat hij doorkreeg dat er iemand anders bij het paard was; een mens. Firechild voelde zijn nieuwsgierigheid groeien. Sierlijk stond de gouden kolos op, zijn symbool om zijn nek bungelend. Bid'daum grijnsde naar de man. 'Hallo jongeman. Deins alsjeblieft niet terug voor mij.' sprak Bid'daum, op zijn rustige, vertrouwelijke manier. Ja, dat is een goed idee, voorstellen! dacht Firechild enthousiast. 'Hallo meneer! Hoe gaat het met u? Het is mooi weer hier hé! Aangenaam, ik ben Firechild.' Oeps, waarom zei ze altijd haar naam?? Daar kwamen ze toch wel achter. Nou ja, er was niets meer aan te doen. Firechild haalde haar schouders even op en glimlachte vriendelijk en verwachtingsvol naar de man. Bid'daum keek hen beide aan, en ze ervoer zijn blik als geruststellend.

Hij hield de kleine rode draak half in het oog. Hij was even afgeleid door zijn paard dat weer een wat te ver van hem liep. En hij weer dat hij dit gebied niet zo hard kan vertrouwen. Zijn lichtblauwe ogen vingen opeens iets goudachtig. Hij fronste even en bekeek het goed. Het was nog een draak. 'Geweldig, ik word hier omsingeld' Dacht Lex maar vermande zich snel. Hij duwde zich recht en draaide zich opeens snel om toen de rode draak nu al een heel stuk dichterbij zat. Maar hij vertrouwde haar. Ze leek niet zo'n slechte draak dat hem wilde verslinderen. Ook de goudendraak naderde dichterbij en sprak als eerste tegen hem. Hij knikte bij de antwoord. Hij was niet echt van plan om achteruit te springen. Maar hij bleef toch op zijn hoede. Hij richtte zich daarna naar de rode draak en glimlachte warm. Het was wel duidelijk dat deze een jong wezen was dat nog veel moet leren. " Hallo Firechild, Mijn naam is Lex." Het was ook bedoelt om zich voor te stellen aan de gouden draak. Hij keek toen op toen hij een bekende draak zag. De draak van Geisha. Shadow. Hij glimlachte. Hij begon zich meer te ontspannen. "Hallo Shadow hoe gaat het er mee?" Hij bleef aardig glimlachen.

'Hallo Firechild, mijn naam is Lex.' Dat was een leuke naam. Lekker kort en makkelijk! Die kon ze wel onthouden. De andere draak was blijkbaar Shadow. Die had ze wel eens een keer over zien vliegen, bedacht ze zich. Ze had hem erg fascinerend gevonden, met zijn prachtige schubben. Firechild had even moeten lachen toen ze de man een beetje zenuwachtig voelde worden; drie draken, dat leek wel een omsingeling. Hij leek zich bij haar niet bedreigd te voelen, ze was dan ook nog maar 11 jaar. Van de gouden draak werd hij ook niet bang. Maar hij ontspande zich bijna helemaal toen Shadow kwam, die kende hij blijkbaar. Ze keek naar de lucht; die was stormachtig, maar wat wilde je, het was herfst. Het had wel iets betoverends. In de stem van Shadow klonk wat gespannenheid door toen hij tegen Lex sprak, maar dat was normaal hé, met twee vreemde draken om je heen. Eigenlijk was Firechild heel blij dat Lex zich aan haar voorgesteld had. Vroeger renden de mensen voor haar weg, en ze was nog wel klein ook! Deze man deed dat gelukkig niet. Hij was dapper.

'Hallo, wie zijn jullie?' Firechild keek naar de andere draak. 'Hoi, ik ben Firechild, en dit is Bid'daum. Aangenaam kennis te maken.' Ze klapperde wat met haar vleugels. 'Wie ben jij? Ik ben je nog nooit tegengekomen volgens mij.' vroeg Firechild de andere draak. Die was nog best jong, ook al was hij langer dan zij was. Maar dat waren wel meer draken. Firechild was klein, hoewel ze nog zou groeien.

'Ik ben jou hier ook nog niet tegengekomen, ben je in DW geboren Firechild?' vroeg Shadow rustig. 'Ja, ik en mijn ouders woonden bij een dorpje. Nu zijn dat de geisers, en mijn ouders zijn omgekomen met de komeetinslag, net zoals de dorpelingen. Mijn grot is vlakbij de geisers.' vertelde Firechild. 'Ben je hier geboren?' vroeg Firechild de zwarte draak nieuwsgierig. Hij was rustig en nog jonger dan zijzelf.