Nieuwe vlucht, nieuwe start.

Sky vond het niet erg dat Abhorsen in haar geïntereseerd was, sommige draken waren gewoon zo... "Ik ben hier al een aantal zomers, ik heb het niet precies bijgehouden" zei ze zonder haar blik af te wenden van de fonkelende sterren. Ze was van over de ijzige toendra's gekomen, de bergen hadden haar geleid, de wind had haar gedragen. Achter de bergen bleek DW te zijn, de plek waar ze -voor nu- woonde en leefde. Ze had vele verhalen gehoord, sommige zeiden dat iedere ster een wereld zoals deze was. Ook het verhaal over de fonkelende zielen van zij die gerezen waren was haar niet ontgaan. Sommigen zeiden dat de sterren als de zon waren. Sky had hietussen geen keuze gemaakt, als god van de wind kon en mocht ze geen kant kiezen. Nooit had ze dat erg gevonden evenals nu, ze zou zij helpen die haar hulp nodig hadden.

Abhorsen keek met kalme ogen naar Sky, hij was niet bang haar aan te kijken. Hij was niet bang dat door zijn interrese de draak terug zou krabbelen, zich ongemakkelijk zou voelen. Hij onderzocht haar ogen nogmaals, een wonderlijke diepte leek zich hierin te bevinden, een diepte vol ongekende wijsheid en kracht. Vol dingen die voor normale draken niet vatbaar waren. Het was alsof haar ogen een opening waren naar haar vrije ziel. Deze gedachte schoot Abhorsen in een vluchtige seconde naar binnen, terwijl hij langere secondens zijn ogen op haar had gericht. 'Ben je altijd een draak geweest Sky?' Was zijn vraag. Abhorsen had altijd al de kracht gehad om dingen te vragen zonder dat deze vragen onbeleeft klonken, hoe recht deze ook konden zijn. De enige twee redens van zijn vragen waren zijn interrese en de kennis die hij wenste op te doen. Abhorsen hield van kennis, hij wou altijd, op elk moment van de dag, leren. Tot op de dag van vandaag was dit hem telkens weer gelukt.

Een aantal seconde die tijden leek te duren keek Abhorsen haar aan, hij stelde een vraag waar ze moeilijk maar zonder twijfel antwoord op kon geven "Lang was ik de wind" was haar antwoord. Haar stem klonk wat mysterieus toen ze deze woorden aan de wind gaf. Ver beneden hen werden de flarden mist een witte zee die de kleine valleien vulde en zachtjes heen en weer golfde om bij het eerste licht te verdwijnen. Sky stelde nooit veel vragen, ze was meestal een stil maar niet verlegen typ. De koude vochtige bries liet haar witte schubben glinsteren zonder haar lichaam af te koelen. Haar blik ging naar Abhorsen, zijn reactie afwachtend. Ze verwachtte of hoopte niets, ze keek alleen...