Nieuwe vlucht, nieuwe start.

Met de voortstuwing van een kalme luchtstroom vloog Abhorsen met gespreide vleugels langs de bergen. Zijn ogen zochten de omgeving af en namen belangrijke dingen op. Een stuk uitstulpend rots waarop hij een soortgenoot zag en een vreemde soort sneeuw die bijna plakkend leek. Zijn ogen waren goed, en terwijl hij doorvloog, zonder een enkele keer zichzelf vooruit te brengen, leerde hij het gebied kennen. Hij zag draken, draken die wijs leken,speels en soms ook duister. Bij het plotselinge omslaan van de wind klapte hij met zijn massale vleugels. Abhorsen was een draak van de grote soort, misschien wel van de grootste soort. Hij voelde zich thuis in de bergen omdat ook de bergen groot waren, daar was hij niet alleen. Bij nog een beweging van zijn vleugels maakte hij een hoekse draai en daalde hij vloeiend. Dichter bij de bergrug vloog hij verder, waardoor een schaduw werd geworpen op de sneeuw die hier lag. Ondanks zijn aantrekkingskracht naar het alleen zijn zocht hij draken op, opzoek naar antwoorden. Het geluid van het snijden in de wind maakte dat hij opviel. Iets waar hij voor een keer geen verdere problemen mee had.

Nog een slag van haar machtige vleugels, haar schaduw gleed over het landschap. Evenals haar grote, witte lichaam door de lucht gleed. Drijvend op de wind. Haar vleugelslagen waren geruisloos als de wind door het gras van de velden. Het was een grote draak met een huid wit als de wolken in de hemel. Ze was waarschijnlijk de grootste en oudste draak in DW, nooit zei ze dit: Ze was bescheiden genoeg om niet op te scheppen. Weisheid was met de jaren gekomen voor haar soort waarin ze de enige was was ze jong en kon ze nog eeuwen vliegen met de levende voor haar geest zou stjgen en door de wind geleid zou worden. Een tweede paar vleugelslagen leidde haar blik naar een grote draak, bijna even groot als zij. Zijn huid was donker maar zijn vlucht goed. Ze vloog hoger dan hij maar ze was zeker niet onopgemerkt gebleven tegen de blauwe hemel. Ze veranderde van luchtstroom en liet zich door de wind naar beneden dragen. Een eind veder landde ze in een kleine vallei. Ze vauwde haar vleugels en wachtte tot de draak overvloog of haar kwam vergezellen.

Abhorsen merkte hoe een witte vlek de blauwe lucht doorbrak, in zijn ooghoeken zag hij de contouren van een draak. Het viel hem op dat de draak ook groot was, al kon hij haar ware grote niet goed peilen door de afstand die tussen hen in lag. Toen de draak daalde merkte hij op dat de draak groter was, iets wat hem goed deed. Hij vloog verder en draaide nogmaals, dit keer een ruime bocht geholpen door de optrekkende wind. Bij het neerstrijken van de nog onbekende draak daalde hij mee, waarna hij kort daarna op een kleine afstand naast haar neerstreek. Hij bekeek kort haar lichaamshouding en de wijze blik in haar ogen. Het leek Abhorsen een rustige draak, een draak die veel meehad van de soort draken waar hij lang geleden mee had geleefd. 'Anngenaam.' begroete hij met een duidelijke, maar soepele, knik. 'Mijn naam is Abhorsen.' Het was voor hem een gewoonte zijn naam enkel te vertellen aan de draken waarvan hij dacht dat ze geen kwaad in de zin hadden. De kennis van een naam maakte veel wegen open, zo vond hij.

Zoals ze voorspelde streek de draak neer, ze knike hem begroetend toe. "Aangenaam" atnwoordde ze hem vriendelijk. Haar stem klonk kalm, als een bries. Ze nam de draak goed in zich op terwijl hij zich vorstelde als 'Abhorsen' ze glimlachte vriendelijk. Abhorsen had veel weg van een oud soort draken dat evenals haar eigen soort bijna was uitgestorven. "Mijn naam..." even was er een korte stilte voor ze vederging "...Is Sky" Het amulet dat om haar nek hing leek op te lichten bij de klanken van haar naam. Een zachte bries ging door de kleine vallei. Voor vele was het gewoon de wind, voor Sky was het een zahte stem. Als een verdwaalde ziel met een stem van lucht. De fluistering van de wind gaf het haar met een enkel woord vertrouwen in de draak, Abhorsen.

Iets aan deze draak, deze witte verscheining, intrigeerde hem. Het was alsof ze meer ws dan een draak, een onplaatsbaar verscheinsel dat toch zo vreselijk dichtbij hem stond. Bij het luiden van haar naam merkte hij het amulet op dat om haar hals hing, alsof deze hem een sein gaf, alsof het amulet wou dat hij ernaar keek. Hij keek er snel naar, maar grondig. De wind die langs hem heen gleed voelde als een geruststelling, waarbij hij kort zijn ogen sloot, om het gevoel tot diep in zijn ziel naar binnen te dringen. Zoals veel draken voelde hij een leven in de wind, een onplaatsbaar soort leven. Voor hem was de wind alles behalve levenloos, hij wist enkel niet wat het was. Zijn stevige nagels staken in de grond en zijn staart lag in een ruime krul langs hem heen. 'Ik kan oprecht zeggen dat het fijn is om je te ontmoeten Sky' Zei hij open, en zonder enige twijfel. Hij had niet eens durven hopen dat zijn eerste ontmoeting met de draken die hier leefde zo vertrouwt aanvoelde. Hij had al draken gezien, en geen van hen leek op Abhorsen. Maar in Sky vond hij een zeker gevoel van herkenning, ergens in zijn onderbewustzijn wist hij dat deze draak meer was dan het blote oog liet zien.

Vrijwel meteen voelde ze aan dat Abhorsen meer van haar innerlijk wist dan de meeste op het eerste gezicht wisten. Ze glimlachte "Draken zoals jij kom je weinig tegen, ook fijn om om jou te ontmoeten" haar vriendelijke stem was duidelijk hoorbaar voor Abhorsen. Iets in haar waarschuwde haar: Hij weet het... Een innerlijke stem die haar toesprak vanuit het hart van een god. De stem was duideijk maar ze negeerde hem, Abhorsen mocht het weten, ze kon hem vertrouwen. Ook dat vertede deze stem haar, haar vertrouwen was niet snel aan iemand weg. Voor sommige duurde het lang, voor sommigen zoals Abhorsen was het in een fractie van een seconde. In een korte fluistering gewonnen. Ze keek hem aan met haar zilverkleurige ogen, vage blauwe golven speeden in haar irissen.

Draken zoals jij. Abhorsen was niet zeker van de betekenis die die zin had, maar wat hij wel wist was dat het goed zat, dat het in geen enkele manier negatief was bedoeld. Nogmaals streken Abhorsen zijn lichte ogen over sky haar contouren, bij de vreemde speling in haar ogen bleef hij haken, voor de tweede keer geintrigeerd. 'Wie ben jij sky?' vroeg hij. De vraag was misschien niet voor iedereen duidelijk, maar Abhorsen wist bijna zeker dat Sky wist wat bedoeld werd. Abhorsen wist dat Sky niet zomaar een draak was, maar wat ze meer was dan een draak vond hij moeilijk te plaatsen. Hij voelde de aanwezigheid, en wist het te plaatsen in en vage herinnering, maar de ware aard van de aanwezigheid was hem onduidelijk. Zijn vraag was kalm gesteld, zonder enige dwang in zijn stem, hij verwachte niks van haar. De keuze van antwoorden lag bij haar, en bij haar alleen. Zijn staart bewoog iets naar rechts toen een korte stilte werd gevuld, zijn schubben schuurde langs de grond, en wanneer je goed luisterde was deze beweging te horen, de beweging van een zachte streling.

De vraag die ze verwchatte klonk "Ik ben Sky" het leek hetzelfde als toen ze zichzelf voorstelde mar er klonk ene comma, geen punt "Godin van de wind" ging ze veder. Ze keek naar de lucht, wolken dreven voorbij voorgestuuwd door de wind. Sky's blik gleed over het gelaat van Abhorsen, ze zocht met een paar korte blikken de emotie van zijn gezicht. Ze wist niet precies welke reactie ze kreeg. Ze vertelde bijna geen draak wat ze werkelijk was. Haar soort was zeldzaam: Ze was de enige in haar soort. Dat deed haar denken aan Venray, ze had hem al een tijd niet gezien... Waarschijnlijk was hij vanalles aan het uitproberen met zijn nieuwe krachten. Ze duuwde de gedachtes weg en keek naar Abhorsen. Ze pijde zijn reactie een beetje en dacht na over alles, zoals ze vaker deed. Ze hield haar consentratie erbij zodat ze de klanken van Abhorsen's stem zou horen zodra deze vrij zo zijn om gehoord te worden.

Hij luisterde en dacht na, Godin van de wind. Hij moest eerlijk zeggen dat het niet als een verassing kwam, het klonk aangenaam en goed. Hij was er vanonder de indruk dat deze draak, Sky, zo verstandig met haar naam om wist te gaan. Dat die grootheidswaanzin haar niet te veel werd, iets wat hij respecteerde. 'Dan zeg ik nu nogmaals dat ik het fijn vind dat ik he ontmoet heb. Als Sky en als Godin' zijn stem was vriendelijk en niet anders dan daarvoor. Hij wist nu wie hij voor zich had staan, maar was niet van plan om die rede zich anders voor te doen. Abhorsen dacht dat een eerlijke draak als Sky daar geen probleem van maakte. Dat ze misschien zelfs blij zou zijn met een draak die haar behandelde als ieder ander, zonder vooroordelen, maar hij wist het niet. Zoals altijd was het gis werk, niet iets wat je zeker kon zeggen.

Sky knikte goedkeurend, sommige draken vluchtten als ze het hoorden of ze deden oppeens overdreven onderdanig. Ze was blij dat deze draak geen van bijde deed. "Hetzelfde" ze keek hem even aan, haar ogen gingen voor een derde maal langs zijn lichaam. Ze was ervan verzekerd dat hij geen slechte bedoelingen had en zeker een gesprek waard was. Haar lange staart krulde om haar poten toen ze ging zitten. Ze rechtte haar nek en haalde diep adem. Een wit achtige stoom kwam even uit haar neusgaten toen ze uitademde. De wolkjes werden meegenomen door de wind en werden een met de blauwe lucht. Sky keek ze na, sloot haar ogen even en richtte zich weer tot Abhorsen.

Rustig volgde Abhorsen zijn blik de witte damp tot deze verdween. 'Wat doet iemand zoals jij op een plek als deze?' vroeg hij na een korte stilte. Het was een vraag uit pure intresse, zonder de bedoeling haar verscheining hier tot fout, of vreemd te bestempelen. Hij had zijn gehele hoofd iets lager gebracht en zijn snuit iets de lucht in gestoken, zodat hij Sky vanuit een makkelijke positie toch nog kon zien. De vraag die hij gesteld had opende een boel andere wegen, wegen waarbij hij misschien meer over dit gebied te weten kon komen. Miscchien dat Sky hem iets kon vertellen over de manier van doen hier, de levenswijzes.

"Ik ben hier, om te leven" ze gimlachte "Ik leef in de bergen, er is ruimte, voedsel en pracht: De schoonheid van de natuur is hier altijd oogverblindend" ze gebaarde naar de bergen om hen heen "Ik heb mijn ogen geoopend en het gezien, en ik zie het nu nog steeds" sommige zouden deze woorden niet begrijpen sommige -zoals Abhorsen naar haar verwachtingen- wel. Er was veel schoonheid in DW ookal was ereen overschaduwd deel. Draken waren er in alle soorten en maten hier, ze waren als de bergen: Groot klein, groen of grijs...

Hij luisterde en glimlachte bij haar antwoord. Het was een logisch antwoord, ook draken als Sky moeten demogelijkheid hebben op een leven. 'En alle gebieden om de bergen heen, ga je daar ook heen?' vroeg hij verder. Abhorsen dacht na over Sky, of ze ook naar de bossen ging. Abhorsen ging niet tot nauwelijks naar de bossen, te weinig ruimte voor een draak van zijn voormaat. Maar hij vroeg zich af of Sky daar anders over dacht. Veel draken zien groot zijn als pluspunten, Abhorsen was liever iets kleiner geweest. Zodat elk pad voor hem begaan baar was op een fatsoenlijke manier. Toch hoorde je hem niet klagen, hij was blij met zijn lichaam en zijn leven. Met alles wat hij had doorstaan, goed en slecht. Met de vrienden die hij in de jaren had gemaakt, en weer was verloren. Elk moment in zijn leven was speciaal voor hem, iets om dankbaar voor te zijn.

"Soms, het liefst ben ik in de bergen maar er zijn plaatsen waar ik mijn vleugels kan spreiden" ze sloot haar ogen en voelde de wind haar witte schubben strelen. Toen ze haar ogen weer opende keek ze in de ogen van Abhorsen. Ze wist dat groot zijn ook nadelen had en ze graag wat kleiner had willen zijn. Maar ze was blij met wat ze had en waarmee ze leefde. Vele waren dat niet, zij eindigden anders... Slecht. Het tegenovergestelde van een happy-end. Sommigen waren gelukkig als ze slecht waren, aan de duistere kant. Zij was gelukkig als ze geen kant hoefde te kiezen en alles was zoals het was. Vele trokken een cirkel, in die cirkel bevonden zich zij de ze zouden beschermen. Kleine cirkels bevatten alleen hunzelf, grotere hun gezin, nog grotere hun fammillie en vrienden en de grootsten betrokken de wereld en veranderden deze. Sky trok geen cirkel, ze was zoals de wind: Vrij.

'Die plekken..' Begon Abhorsen rustig. 'Waar zijn die het meest te vinden?' Nu kwamen de vragen los die betrekking hadden tot de omgeving. Abhorsen wou graag langerblijven, meer kennis en wijsheid op doen en ook de gebieden verkennen. Al wist hij zeker dat de bergen hem het meest aan zouden staan, dat deden deze overal. Hij verwachtte dit niet anders. Maar de mogelijkheid was daar, de mogelijkheid dat een andere plek hem meer aanstond. En mocht dit zo zijn, dan stond hij open voor de verandering. Hij had aardig wat rondgevlogen voordat hij was geland en had wat open plekken gezien. Maar dat wat te zien is hoeft niet altijd de werkelijkheid te zijn. Een open plek hoeft niet gelijk een mooie plek te zijn. Dat wist hij, en dus wou hij de kennis voordat hij de ervaringen aanging. Hij hoopte dat Sky hem meer kon en wou vertellen, dat ze bereid was hem te helpen.

Sky was inderdaad bereid hem te helpen "Ik kan ze je laten zien of je vertellen waar je ze kan vinden" ze stond op, zwiepte haar staart zonder iemand of iets te raken naar achteren en spreidde haar vleugels "Vlieg met mij, ik zal je de plekken laten zien" zei ze vriendelijk. Haar staart straalde de bovenste puntjes van het gras, alsof ze ze aaide. De wind deed het gras golven, als een rustige, groene zee. Ze had geduld zoals vele draken dat hadden. Bij mensen was dit zeldzaam, ze waren anders... Ze werd niet snel boos, dat was zeldzamer bij andere draken. De wolken leken weg te trakken en een lentehemel bloot te leggen. Blauw als de zeeën ver weg.

Abhorsen schonk haar een vriendelijke en dankbare glimlach, ze was bereid hem te helpen, en dat deed hem goed. Hij volgde haar voorbeeld en veerde op, liep iets van sky vandaan en klapte daarna pas zijn vleugels open. Zodat bijde vleugels niet in elkar verstrikt raakte. Hij keek haar nog kort aan en vloog daarna op. Zijn gestrekte vleugels vingen de lucht op en brachten hem hoger, waar hij op een kalme manier de wereld bekeek. Vliegen was voor hem altijd een betere manier van orientatie geweest dan lopen. Het was in zijn ogen het maken van een kaart, een kaart die je de weg wijst wanneer dit nodig is. 'Bedankt Sky, ik ben blij dat je me wilt helpen' zei hij iets luider, maar nogsteeds met de kalmte in zijn stem.

Zonder enig geluid steeg Sky op met slechts één slag van haaar vleugels. Bij de tweede slag was ze hoog genoeg om vaart te maken. De wind ving haar op en droeg haar voor Abhorsen uit over de bergen. De eerste plek waar ze hem naartoe leidde waren de velden. Ze vloog op een rustig tempo en sloeg zelden met haar vleugels. Toen de bergen overgingen in heuvels en later in velden dreef de luchtstroming haar dichter naar de grond. De uitgestrekte velden, ze waren leeg op het gras en de bloemen na. Maar de leegte had wat speciaals, het lange golvende gras en de gekleurde bloemen... Ze maakte een niet zo grote bicht zodat ze langs de bergen en over de velden richting de sneeuwvlaktes ging. Ze hoefde geen woorden de laten klinken om Abhorsen te laten weten dat dit plek een was waar genoeg ruimte was voor hun grote spanwijte en reusachtige lichamen.

Met uitgestrekte vleugels liet hij de lucht zijn gang gaan. Op een rustig tempo werd hij meegevoerd door de wind, in de schaduw van Sky. Hij had zijn hoofd iets nar de grond gericht, zoals hij vaker deed wanner hij in een kalme vlucht zat. op die manier ondersozcht hij het gebied onder hem, om de kaart in zijn hoofd te perfectioneren. De Steile bergen werden glooiende bergen en onder de sneeuw kwam groen vandaan. Het landschap doorstond een transformatie en toen eindelijk de grote velden voor zijn netvlies verschenen kantelde hij zijn vleugels, waarbij hij in een vloeiende lijn lager naar de grond toe bewoog. Vlak boven de grond volgde hij Sky door zijn lichaam iets te kantelen en een ruime bocht in te zetten. Hij volgde Sky in stilte en genoot van de wind die langs zijn lichaam vormde. Het groen verdween weer en sneeuw kwam tevoorschijn. Een grote sneeuwvlakte lag voor hun.

Haar adem kwam in wolken uit haar neus terwijl haar schaduw over het witte land gleed. De vlucht over de sneeuw was kort: Sky maakte opnieuw een bocht en vloog terug naar de velden. De sneeuw erd dunner, groen kwam tevoorschijn en even later was er weer overal gras. Eerst kwamen er kleine struiken, later bomen. Tot ze over het bos vloog. Ze maakte weer hoogte door van luchtstroom te veranderen. De bomen ebden weer weg en maakten plaats voor zand. Het zachte geruis van de wind door de bladeren werd vervangen door het golven van de zee. De was bijna achter de horizon verdwenen en haar laatste oranje stralen druppelden van de lucht.

Telkens op het moment dat Sky een bocht in zette volgde Abhorsen als eens schim met een kleine beweging corrigerde hij zijn richting en draaide hij een ruime bocht, terug naar de velden. Bij de velden vloog hij laag zodat hij met zijn poot langs het gras bewoog, zodat hij contact had met de aarde, waaraan hij zich zo verbonde voelde. Het zachte gras was als een tedere aanraking, en toen hij hogerop vloog maakte deze aanraking plaats voor de aanraking van de lucht. Hij vloog hogerop omdat voor hem de bossen verschenen Groen gekleurde bomen in verschillende soorten en mate waren voor hem tezien daar waar de struiken onder hem lagen. toen hij de bossen voorbij was gevlogen verscheen een goudgekleurd strand, beschenen door het laatste avondlicht. Een opstandige branding toonde buiten dat ook de kracht van de wind die de golven met de aarde deed botsen. een vlaag van verlangen schoot hem naar binnen, vliegen over zee, naar nieuwe gebieden. Gebieden waar de wereld nog onbekend van is. Maar zelfs voor een krachtige draak als Abhorsen was dit niet te doen, hij hoorde hier thuis, bij de bergen.

Sky besloot terug te keren naar de bergen, het gebied waar ze thuishoorde. Ze waren niet erg ver weg, ze vloog langs de kust over het strand. Eerst maakte het zand plaats voor kiezels en keien. Later voor harde met mos bedekte stenen heuvels. Ze kwamen omhoog en werden puntiger. De eerste sneeuw verscheen en al snel vlogen ze door de nachtelijke bergen. Sky verminderde langzaam vaart en landde op een groot stenen plateau waar het uitzicht op de sterrenhemel en de bergen groot en uitgestrekt was. Ze vauwde haar vleugels en liet haar ogen langs de eerste sterren glijden. De sterren fonkelden eerst vaag maar na een tijd had de nacht dag vervangen en waren zelf ze kleinste sterren goed te zien. Het was een wolkeloze nacht zonder maan.

De zoute lucht deed Abhorsen zijn ogen sluiten, vocht van de branding spatte kapot op zijn schubben terwijl hij lager vloog. Hij had zijn staart als een evenwichtsoorgaan recht achter zich geplaats, waardoor hijj in rechte lijn naar voren vloog. Toen hij achter Sky aan langs de kust verder vloog merkte hij hoe de grond onderhem nogmaals een transformatie onderging. Kiezels en keien ontstonden daar waar eerst zand had gelegen. Kiezels met ronde vormen geslepen door de stroming en kiezels met nog scherpe hoeken, bijde waren ze te zien. Toen zacht mos als begroeing aanhechting zocht op stenen heuvels vloog Abhorsen hoger op, zodat hij zonder moeite over de rotsen vloog. De vloeiende bewegingen werden vluchtiger achter elkaar naarmate het landschap de lucht in rees, toch oogde deze gecontroleert en soepel. Nadat Sky was geland en haar vleugels naar binnen had gevouwen had hij hetzelfde gedaan. 'Het is een mooi land Sky' Zei hij, waarmee hij het definitieve besluit nam, hij ging nergens heen.

Sky glimlachte "DW is een mooi gebied" zei ze met een rustige blik op de sterren. Haar staart krulde losjes om haar poten toen ze ging zitten en haar nek en kop in rusthouding bracht. De lucht om hen heen koelde af na verloop van tijd. De nacht werd ouder en er dreven donkere plekken door de hemel met wolkachtige aftekeningen. Er schoot een vallende ster door de lucht met een lange geel tot witte staart die na een korte tijd op ging in de nachtelijke lucht. Sky liet een poot over haar amulet gaan, deze leek te antwoordden door even vaag op te lichten voor deze weer doofde. Sky glimlachte en sloot haar ogen om van de koele avondwind te genieten. Lager in een dal ontstond de eerste mist, de flarden bewogen door het gras als rusteloze geesten op een zucht wind. Sky keek ernaar terwijl de wind met de flarden mist speelde zoals deze vaak deed met herfstbladeren en sneeuw...

Abhorsen keek naar de sterren. Een mens had hem ooit uitgelegd hoe elke ster in hnaar ogen een geest was, een geest die zijn weg heeft gevonden nar de hemel. En hij hield vast aan deze gedachte, sinds het een van de laatste gedachtes was die hij van deze bijzondere verscheining had. Niet vaak was Abhorsen in contact gekomen met mensen, hij had ze vermeden, hield ze op afstand. Ze waren wreed, en niet alleen naar draken, ook naar elkaar. Van de sterren keek hij terug naar de grond, waarbij zijn ogen een aandachtspunt zochten. 'Hoelang ben je hier al Sky?' Vroeg hij geinterreseerd. Hij had een interrese voor Sky dioe hij niet wist te ontcijferen. De interrese was er al geweest voordat hij had gehoord van haar ware aard. Hij vond haar bijzonder, wou meer over haar weten, alsof haar levensverhaal voor hem belangrijk was. Het voelde goed voor hem, om ergens zijn klauwen in te zetten. om vast te hbouden aan een plek, en nu ook even aan iemand. Niet meer dat rusteloze gevoel van reizen, dat was verdwenen. Deze was meegevoerd met de wind waarop hij was aangevlogen, waarop hij dit land had betreed.