Time too blow the horn

Mudly liep met kalme passen door de hoge bergen langs de rivier. Hij had de hoorn van Darko vastgeklamt in zijn handen. Er straalde een glimlach op Mudly's gezicht. Je zou het niet gedacht hebben als je hem een aantal dagen geleden zag. De wallen op zijn ogen waren totaal verdwenen, zijn ingevallen wangen waren weer zo gevuld als altijd. De wilde haast ongekamde haren zaten weer netjes en hadden een lichte knipbuurt ondergaan. Mudly's kleding was ook anders. Hij had een zwarte broek en een donkergroen shirt aan. Daar overheen zat een groene cape die bij de nek vastgeklemd was met een metale clip in de vorm van een veer. Mudly's kin en kaaklijn was weer geschoren en zo glad als altijd. De grauwe kleur die zijn gezicht had was weer volledig bijgekleurd. Al om al, Mudly was weer in topconditie. Hij keek naar de hoorn. Hij moest het Darko vertellen. Hij zette de hoorn aan zijn mond en blies er op. Een lage, wat harde toon klonk door de bergen, langs de waterval en door de helft van het bos. Mudly zelf haalde na een paar seconden de hoorn van zijn mond en keek naar de lucht waar hij verwachte dat Darko vandaan zou komen.

De zon kwam op tussen de hoge bomen die het groene bos rijk was. Met trage ademhalingen sliep een grote rode draak die lag te slapen. alle wereldse geluiden waren te horen,maar maakte de draak niet wakker. zelfs de dieren die hij normaal als prooi zag liepen nerveus langs hem heen. De herten graasde schuw achter de rode draak terwijl hij lag te slapen. De geuren van deze dieren drongen echter wel tot hem door, maar Darko wilde eerst even slapen voor hij aan zijn ontbijt zou denken en sliep rustig verder. Een geluid van een hoorn dwong zich op en Darko kreunde dreigend voor zijn ogen open flitste. De dieren schrokken en stoven weg. Die hoorn kwam Darko bekent voor en hij luisterde naar de echo van de hoorn. "Ja Mudly ik kom!" dacht Darko en stond op, waarna hij zijn enorme vleugels opende en ze met een slag naar beneden bracht. Al snel was Darko hoog in de lucht en hij zag dat de bomen van boven an al een beetje groen begonnen te worden. Een grijns van vrolijkheid kwam op zijn bek en Darko zetten koers naar waar het geluid van de horn vandaan kwam. De weg was langer voor iemand op de grond dan voor iemand die kon vliegen. En onder weg hoorde Darko verschillende kreten van dorpelingen die zijn verschijning nog niet gewent was. Sommoge probeerde zelfs hem te verwonden door grote speren in een soort van apparaat te steken en dan het touw door te hakken, maar het geluid dat dit ding maakte was niet te over horen en kon een draak gemakkelijk de speer uitwijken. De watervallen kwamen in zicht en het watetr viel no0g steeds zoals altijd naar beneden alsof er in honderd jaar niks was veranderd en of er in de komende honderd jaar nog niks zou veranderen. De bergtoppen doemde op in de verte en Darko ademde diep in en brulde, zijn gebrul was machtig en rolde over de aarde van DW tot tussen de bergen. Zijn vleugelslagen waren te horen als het slaan van een trommel. Eenmaal bij de bergen aan gekomen zocht Darko naar zijn temmer, maar Darko vond het een balagelijk woord en vond Mudly eerder een rijder dan een temmer en een mens kwam in zicht. Darko bekeek hem beter en herkende het gezicht van Mudly. Gelukkig zag hij er nu beter uit dan een tijdje geleden. Darko daalde en kwam op alle vier zijn poten tercht. 'Je had geroepen?' vroeg Darko en ging liggen waarna hij zijn kop op de ooghoogte van Mudly bracht. Een stralend gezicht keek hem aan en Darko knipoogde naar hem. Zijn bezorgdheid van een tijdje geleden was nu weg en Darko drukde zijn snuit even tegen hem aan. 'Goed je te zien Mudly, Goed je zo te zien.' zei Darko en keek Mudly vrolijk aan.

Mudly keek naar de lucht bij een machtige brul. Hij glimlachte nog breder toen hij zag dat het Darko was. Hij voelde de windvlaag bij de landing duidelijk maar verzette geen stap. Hij stond stevig aan de grond. Zowel letterlijk als figuurlijk. Hij keek naar de draak die kalm zijn kop verlaagde en hem toesprak. "Geroepen, mwah....dat niet echt...ik had wel zin om je weer eens te zien..." zei hij grinnikend en streek met zijn hand over de kaak van de draak. Hij hoorde zijn woorden en knikte. Echter toen de snuit tegen hem werd aangedrukt viel Mudly achterover in het gras waardoor Mudly in de lach schoot. "Je kent je eigen krachten niet..." zei hij plagend en grinnikte. Mudly stond weer op en legde zijn hand tegen de borstkas van Darko. "Bedank mij niet dat ik er zo goed uit zie, alleen zou ik het nooit gered hebben..." zei hij glimlachend. "Wat kan 1 persoon toch veel met een ander doen..." zei hij en keek kort naar de lucht.

Darko zag dat hij Mudly per ongeluk om duwde met zijn snuit, maar deze begon te lachen inplaatst van boos reageren. Dat deed de rode draak goed en veroorloofde zich een brede grijns. 'Ja daar heb je gelijk in, maar ik wordt me er steeds beter bewust van.'zei Darko en grijnsde nog breder. Hij had Mudly in tijden niet meer zo gezien en dat deed hem goed dat Mudly weer eens lachten. Darko wachten even toen zijn vriend naar de lucht keek en zijn ogen bespeurde de hemel ook even, maar zijn blik viel an weer snel op Mudly. 'Zijn in een stukje vliegen?' vroeg Darko en wachten tot Mudly in actie zou komen?

Mudly keek naar Darko en glimlachte. "Ach, zolang je maar geen botten in mij breekt is alles goed..." zei hij grinnikend. Mudly stond bij Darko en streek met zijn hand over de borstkas en voelde de warmte er van. Hij glimlachte en hoorde ineens een vraag. Mudly twijfelde niet en trok zich aan een van de uitstekende hoorns op Darko's nek omhoog, daarbij gebruikte hij de gebogen knie van Darko als steun. Mudly kroop op de nek voor de schouder en achter de vleugelgewrichten. Hij glimlachte en klopte op de schouder van Darko als teken dat hij op kon stijgen. Glimlachend zat hij klaar om omhoog te gaan. Stiekem hoopte hij dat hij iemand tegen zou komen. Maar hij wist haast zeker dat die kans klein was. Mudly glimlachte en keek naar de lucht waar de zon op zijn gezicht scheen.

Mudly grinkte toen hij de woorden sprak en Darko knikte begrijpend waarna hij Mudly op zijn rug voelde klimmen. Daarna spreiden Darko zijn vleugels en zetten zich af, met een paar slagen van zijn enorme vleugels stegen ze hoog op boven de bergen uit en Darko draaide richting de laag landen en Richting de watervallen. De vlucht verlengend door zo nu en dan met zijn vleugels te slaan. Het weer zat mee, hoewel het lente was kon het voor mensen soms best nog fris zijn en voor regen hoefde draken zich geen zorgen te maken, want de druppels gleden zo van hun af, maar die drongen in de huid van de mensen en maakte hen soms ziek. De bossen gleden onder hen door en de maag van Darko rommelde zo hard dat het leek alsof er onweer opkomst was. Zoekend richten hij zijn blik naar de grond en zocht naar een prooi waar hij in de lucht van kon eten zonder te landen. Een grote groep wilde paarden galopeerde op weg naar een openplek. Darko wachten geduldig en daalde steeds verder naar de plek waar hij zijn slag zou slaan. Toen hij nog net boven de boomtoppen gleed kwam zijn kans en de paarden kwamen in volle vaart de openplek op gestormd. Darko gleed over de laatste boomtoppen en dook met een snelle duikvlucht naar de voort razende dieren die hem te laat door hadden en al gillend een uit weg probeerde te viinden. Darko gritste een van de sterkste paarden uit de kudde en beet meteen in de hals van zijn prooi. Zijn gehele bek omringde de hals van het dier en zorgde er zo voor dat het paard stikte. Darko beet door en de kop bungelde er levenloos bij.
Hoogte winnend begon Darko aan zijn ontbijt en vloog verder naar de watervallen waar hij zou gaan landen. Maar hoorde hij dat goed? het geluid van metaal op metaal weer galmde door de lucht en Darko liet zijn half aan gegeten prooi even voor wat het was. 'Wat gebeurd daar nu weer?' vroeg Darko aan Mudly en had zijn kop naar het toe gedraait, want anders har Darko hard moeten schreeuwen om over het geluid te komen. Een gedaante stond verschillende mannen van zich af te slaan, maar wie was die persoon?

Het zweet brak haar uit maar ze sloeg onvermoeibaar door met haar kling. De mannen waren net insecten, hardnekkige irritante beesten die niet van je af te slaan waren. Aiwendil, geirriteerd vanwege het oponthoud trapte een man van haar af en sloeg met de knop van haar zwaard tegen zijjn hoofd. 'Stelletje vuile honden.' Mompelde ze vloekend terwijl ze een elleboog in het gezicht van een man stootte die haar van achteren probeerde aan te vallen. Zo konden ze wel eeuwig doorgaan als die mannen het niet een keer opgaven, net karkelakken. Je hakte hun kop eraf maar ze bleven leven.
De mannen waren met velen en ze leken steeds terug te komen. Noodgedwongen deed ze een stap achteruit, achter haar kon ze het gekletter van de watervallen goed horen. Al kon ze er niet naar luisteren zonder meteen een zwaard door haar lichaam te hebben. Haar hart bonkte in haar keel al bleef ze zelf erg kalm onder de gehele situatie. Blok, stoot, slag weer parreren en toeslaan. Als een slang, zo soepel en snel haalde ze neer. Soms met haar blote hand de andere keer met haar kling. Licht hijgend sloeg ze haar overvallers van haar af. Ze vroeg zich af wat die mannen van haar moesten, geld had ze niet. Ze ruilde meestal of ze stal. Niks van waarde had ze bij zich, niemand zou haar kling willen. Ze zouden hem te licht vinden en het handvat was gemaakt voor de smalle sierlijke handen van een elf. Niet de ruwe met eelt bedekte handen van een barbaar.
Grimmig stak ze een dolk tussen de ribben van een man en sloeg met de platte kant van haar kling tegen het hoofd van een ander. Ze probeerde het doden van de mannen zo veel mogenlijk uit te stellen, ze sloeg ze liever bewusteloos. Toch leek het haar niet lukken, hun hoofden waren no harder dan diamant. Het aantal nam af en er kwam een zekere afstand tussen haar en de mannen. Niet genoeg om haar boog tevoorschijn te halen maar goed genoeg. Ze voelde zichzelf langzamer worden, simpelweg bij gebrek aan energie. Ze raakte vermoeid, niemand kon haar aflossen zoals de mannen deden.
Ze stak een andere man neer toen ze bloed uitspuwde. Ze was geraakt, ze voelde het lemmet tussen haar schouderbladen. Met de hand van haar rug veegde ze het bloed weg en sprong weg van de mannen. Met een ruk maar niet onvoorzichtig haalde ze het lemmet uit haar lijf en gooide het in een beweging in de nek van een ander. Bloed liep langs haar rug, ze had geluk, de mannen waren niet al te beste werpers anders hadden ze haar hart kunnen doorspitsen met het dolkje.
Een nieuwe slag, een nieuwe stoot. Tijdens het gevecht spuugde ze soms bloed uit of het liep langs haar mond omdat ze te druk bezig was om een bruut zwaard te ontwijken. Dit hield ze niet lang vol. Hier ging ze haar dood vinden als er geen wonder uit de hemel kwam vallen.

(Hoezo wonder uit de hemel XD)

Mudly zelf keek op bij het geluid. Hij keek naar Darko, die hem wat vroeg. "Ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat dit het roversgebied is en dat.." maar terwijl Mudly sprak keek hij naar het gevecht. "En dat Aiwendil degene is die daar de rovers van zich afslaat...!" sprak Mudly wat luider. "Darko, kun je laag over de grond vliegen, niet te laag. Vlak over Aiwendil heen. Kom daarna naar mij terug. Van 2 mensen zullen ze niet afschrikken, maar een draak van jou groten zou ze weg kunnen jagen." zei hij kalm en glimlachte. Mudly greep twee gebogen vormen van zijn benen af. Daarna zette hij zich klaar om van Darko's schouder af te springen. Wat hij ook deed op het moment dat Darko over Aiwendil heen vloog.

In zijn sprong wierp hij met een redelijke kracht de boomerangen naar twee willekeurige mannen. Hij landde naast Aiwendil op de grond. Trok zijn handen omhoog en de boomerangen schoten weer terug naar hem. Met dunne draden werkte deze dingen. Mudly keek strak naar de mannen en borg de boomerangen weer op. Hij greep nu zijn zwaard. "Ik neem aan dat je wat hulp kunt gebruiken..." sprak hij glimlachend en blokkeerde een van de zwaarden die op Aiwendil gericht was.

(brb. Effe eten)

Mudly leek de persoon te kennen en naar de naam te oordelen bleek het om een vrouw te gaan, dit werdt bevestigd toen Darko over de mannen heen vloog en Mudly van zijn rug liet springen. Darko draaide in de lucht en greep nog naar twee van de rovers en nam die even mee de lucht in en gooide ze een eindje weg. Na zijn loge lichaam gedraaid te hebben landen Darko zwaar vlak achter de mannen en liet zijn oorverdovende brul horen die macht er in liet door klinken. De rovers stonden op slag stil en draaide hun hoofden met een ruk om. Darko grijnsde en liet gloeiende rode eireren uit zijn bek rollen die richting de mensen gingen. Darko sprong een eindje bij het vandaan en keek toe. 'Bukken Mudly!' brulde Darko en op hetzelfde moment explodeerde de rode eieren. vele van de rovers vlogen door de lucht en viele van de waterval af. Darko zag de overige mannen op hem af komen en Darko zwiepte gevaarlijk met zijn staart. Een paar rovers werden geraakt en rolde een eindje over de grond. Een klein beetje lava drupte nog uit de stekels van zijn staart en loste de grond op waar het landen.

Mudly zag dat Darko terug kwam en keek glimlachend toe. Hij zag terwijl hij voor Aiwendil stond en een paar mannen wegsloeg nog net op tijd wat Darko deed. Die explosieve lavabollen waren gevaarlijk. Mudly draaide zich in een ruk naar Aiwendil en duwde haar voorzichtig op de grond. Mudly werd echter geslagen en viel niet veel later boven Aiwendil. Hij ving zich nog net op tijd op door beide handen aan weerszijde van haar hoofd te plaatsen. Even keek hij in haar ogen maar dat moment werd al snel weer verstoord door de explosie. Mudly sloot kort zijn ogen en met een glimlach draaide hij zich om richting Darko. Hij zag dat alle mannen richting Darko rende in de poging hem vast te zetten. Daarna keek Mudly naar Aiwendil en hielp haar overeind. De wond op haar rug was een detail dat hem zeker niet was ontgaan. Mudly zelf liep achter Aiwendil en legde haar haar over haar schouder. De wond werd duidelijk zichtbaar. Mudly haalde uit zijn tas een doek. Echter zag hij nog net op tijd iemand een boog spannen. Mudly sloeg zijn armen kort om de schouders van Aiwendil en draaide hun om. "Sorry voor het...hng..." Nog net voor Mudly helemaal was uitgesproken schoot er een pijl in zijn schouder. Mudly keek over zijn schouder. Gelukkig, het had erger gekund. Mudly keek naar Aiwendil en ging keek naar haar rug. Dit zou hij niet kunnen genezen. Het enige wat hij echt kon doen was het verbinden en het wat schoon maken. En Mudly keek kort naar Aiwendil. Hij zette zijn handen bij de onderkant van haar bovenkleding en stropte deze zo op dat ze het nodige nog verborgen maar de wond zeker vrij was. Mudly pakte wat verband en begon met het verbinden van haar rug. Het zou ditmaal nie erg zijn dat ze bewoog. Het was niet een gewricht die geraakt was dus veel last van de bewegingen zou Aiwendil zeker niet hebben. Na het verbinden van de wond trok Mudly de kleding weer terug en keek naar Darko, die zou vast en zeker al een hoop rovers de stuipen op het lijf gejaagd hebben.

Een hoop gebrul deed het gevecht stil leggen, even had iedereen zijn ogen op de enorme rode draak gericht. Terwijl de rovers nog vol ongeloof naar de draak staarde pakte zij haar kans. Ze schoot weg en maakte haar boog klaar. Ze schoot vlug een paar pijlen af, ze waren iets slordig naar haar gevoel maar goed genoeg om een belangrijk orgaan te raken en ze te laten kermen zodat ze niet meer konden vechten. Een tweede salvo pijlen zat er niet in, de vuurrode draak scheerde langs hun hoofden heen. Een gedaante sprong van de draak af, dus dit was opzet. Op haar hoede gooide ze haar boog weer om haar schouder en pakte haar zwaard. Nu pas zag ze de bos rode haren en de draak schreeuwde de naam erbij, Mudly. 'Je komt inderdaad op het juiste moment, wel een griezelige timing hoor Mudly.' Zei ze grijnzend met een lichte spot. Een stuk hout dat door Mudly werd gegooit scheerde door de lucht, ze kwamen naar twee mannen en keerde weer terug. Niet begrijpend staarde ze naar Mudly, wat waren die dingen? Het zag eruit als een gewoon stuk hout, alleen was het in een geslepen in een bepaalde vorm. Lang de tijd om het wapen te bestuderen had ze niet, een zwaard kwam op haar af maar Mudly wist hem te pareren. Ze glimlachte en ging naast hem staan, de wond in haar rug deed zeer maar door de adrenalinestoot voelde ze er weinig van. Ze nam een duel aan met een andere man. Voor ze hem kon ontwapenen werd ze door Mudly op de grond geduwd en hoorde ze verschillende knallen. Stukken grond vlogen door de lucht door de explosieve. 'Wat is dat nou weer.' Mompelde ze maar haar stem smoorde al snel toen Mudly bijna bovenop haar viel, kort keken ze elkaar aan maar het contact werd verbroken door een nieuwe explosie. Nou, nou, de rovers moesten maar si uitkijken. Mudly die zijnn hoofd wat omdraaide om naar de draak te kijken gunde haar ook een blik. De draak werd nu lastig gevallen met touwen en zwaarden. Die gasten wisten ook niet wanneer het genoeg was, dacht ze grimmig. Ze liet zich overeind helpen door mudly en wou eigenlijk de draak gaan helpen maar haar vriend leek andere plannen te hebben. Hij haalde weer een doek uit zijn tas en ze zag al wat er ging gebeuren. 'Je kan nu toch niet gaan verbinden!' Protesteerde ze maar het leek niet te baten. Hij ging gewoon door met verzorgen terwijl ze protesterend bleef mopperend. Dit konden ze toch ook later op de dag doen, ze ging heus niet dood.
Mudly pakte haar schouders en draaide hen om. Hij zei wat maar het werd gesmoord door een pijl die door zijn schouder boorde. Het verbaasde haar dat hij gewoon doorging met verbinden, maar dit keer hield ze zich stil. Toen hij klaar leek zag ze de draak, de meeste mannen hadden hem al gesmeerd, heel wijs. 'Echt Mudly, je begint te verbinden midden op een slagveld?' Vroeg ze wat verbaasd en gooide ondertussen haar laatste dolk door de keel van een man. 'Moeten we je vriend neit helpen?' Ze pakte het uiteinde van de pijl en haalde hem er voorzichtig uit, de pijl zou alleen maar kunnen splinteren en dan werd alles nog erger. Nu konden ze weer vechten mocht dat nodig zijn.

Mudly had geluk dat het een dunne pijl was, dit zou geen enorme schade aanrichten. Hij hoorde het protest van Aiwendil maar negeerde het. Toen hij klaar was wees hij naar Darko. "Kijk goed, die rovers zien Darko als een buit, als ze hem weten te vangen kunnen ze hem voor een smak geld verkopen." zei hij. "Denk je echt dat ze dan nog op twee mensen lette.." zei hij er achter aan. "Daarbij, de enige die het zag was degene met de boog. En jij hebt geen onnodige wonden opgelopen." zei hij kalm. Mudly beet snel zijn kaken op elkaar aangezien Aiwendil al snel de pijl er uit wilde halen. Hij kreunde licht van de pijn. Maar toen de pijl er uit was keek Mudly kort naar Aiwendil. "Dank je..." zei hij zachtjes. Daarna ging zijn blik naar Darko. Verontrustend dat de touwen die de mannen gebruikte goed werkte. Nu moesten ze toch echt in actie komen anders was Darko in gevaar. Een draak die vastgenageld zat aan de grond en niet in staat was om te bewegen was voor deze 10 mannen haast een eitje om te doden. Mudly pakte opnieuw de twee boomerangen. Hij wierp er een naar Darko maar die ging met een boog langs de touwen, en keerde weer terug. Ondertussen wierp Mudly de andere boemerang richting de andere kant waardoor Darko weer veel bewegingsvrijheid kreeg. Mudly ving beide op en klikte ze weer aan een riem. Hierdoor hingen ze weer bij zijn bovenbeen. Mudly keek naar de lucht en grijnsde ineens. "DARKO!" riep hij en wees naar boven. Een groep ijsdraken was op weg naar koudere gebieden. Door de lente zou het hier warmer worden en dus trokken deze weg. Mudly deed dit meer als poging om de rovers weg te jagen. En het lukte. De leider van de rovers keek ook naar de lucht. MEER DRAKEN. TERUGTREKKEN! bulderde het. De rovers rende weer richting het stuk bos. De leider keek nog naar de rode draak. Mudly trok snel een pijl en richtte deze op de man. Langzaam kleurde zijn haar wat donkerder voor de helft. Doe het, schiet hem neer. Hij deed Aiwendil pijn, waar wacht je nog op zei een kille stem in zijn hoofd. Mudly liet echter niet los en liet zijn boog zakken waardoor de leider weg kon rennen. Mudly draaide zich naar Aiwendil. "Gaat het?" vroeg hij. Mudly was echter nog maar amper uit gesproken of hij voelde een steek in zijn hoofd. Met een hand verborg hij de helft van zijn, met pijn vertrokken gezicht, en zette met moeite een paar stappen van Aiwendil af.

Touwen dik en stevig werden over zijn lichaam gegooid, maar Mudly gooide rare dingen die de touwen door sneden. Zijn naar werdt hard geroepen en Darko keek ook naar de hemel en zag de ijsdraken over vliegen. Een vals grijns speelde op zijn bek en Darko richten zich tot de mannen die nu weg vluchten. Het helle vuur dat Darko in zijn buik had dwong zich een weg naar buiten en een bulderde vlam verteerde zowel bomen als steen en doden verschillende mannen die toe vlucht tussen de bomen zochten. De leider miste een arm en vluchten met de rest dieper het bos in. Toen een steek door zijn kop weg trok draaide Darko zich naar Mudly om en de vrouw. Zins dat hij Mudly als zijn rijder had gekozen had Darko verschillende keren emoties en gevoelens gevoelt die Mudly eveneens had, maar wat er verder in de jongen om ging kon Darko alleen maar raden? Darko liep naar hen toe en steunde Mudly in zijn rug met zijn snuit. 'Gaat het Mudly?' vroeg Darko en voelde zijn schouder schrijnen en Richten even zijn blik op Aiwendil die verbaasd naar Mudly stond te kijken.

De draak Darko zat vastgepint aan de grond door de touwen van de mannen, ze waren echt op alles voorbereid, de touwen die zo dik waren en sterk dat het moeilijk was om door te snijden of te laten knappen, zelfs voor de rode draak die Darko scheen te heten. Mudly gooide zijn houten vormpjes weer in de strijd en ze zag een klein verscheel, maar niet heel erg veel, maar vast genoeg voor Darko om vrij te komen. Opeens verscheen er een grote grijns op het gezicht van Mudly en schreeuwde naar Darko en wees naar de lucht. Niet begrijpend trok ze haar wenkbrauw op en keek naar de lucht. Blauwe draken doorkruisde de hemel, het leken op ijsdraken. Die gingen vast weg omdat het nu lente was die zouden pas terug komen in de winter. Al zagen de rovers het heel anders, een extra linie draken werd hen toch echt te veel, de leider gaf zich over en het laatste overgebleven groepje mannen rende zo snel als de wind weg. Weg van het grote gevaar, ze konden wat hebben maar die rode draak was al een tegenvaller nog meer draken hoefde ze niet.
Iedereen was zo wijs om naar het bos te vluchten, al bleef de leider nog met een hunkerende blik naar Darko staren. Mudly maakte zijn boog klaar en richtte hem op de borst van de leider. 'Mudly.. Het is over, laat hem, het is zonde van je pijl.' Zei ze met pure walging in haar stem. Ze keek naar het achterhoofd van haar vriend maar iets viel haar op, zijn haar. Het werd donkerder, kwam dit door de wolken of de draken dat de schaduw erover viel of was de spreuk echt verzwakt.
Tot haar opluchting ging de boog naar beneden en nam ook nu de leider wijselijk de benen. Ze glimlachte en liep naar Mudly. 'Bedankt voor het redden.' Zei ze dankbaar en ze knikte. De wond in haar rug had niks fataals geraakt dus was het een kwestie van helen en rustig aan doen, alweer. Nog een litteken erbij, ging goed de laatste tijd. De vragende zin was eruit en ze kon nog niet eens antwoord geven toen Mudly met een pijn vetrokken gezicht naar de ene helft van zijn gezicht greep en met moeite wat passen achteruit deed. Verbaasd keek ze naar hem en toen naar Darko die haar ook aankeek. Wat was dit, had ze iets gedaan? Bezorgd ging ze voor haar vriend staan en pakte hem bij zijn schouder. 'Mudly, gaat het wel? Is het..?' Ze deed moeite haar stem niet al te bezorgd en trillerig te laten klinken.
Alsjeblieft, alsjeblieft laat het niet aan de spreuk liggen, bad ze in gedachten.

Nog steeds zette Mudly een paar stappen achter uit maar op een gegeven moment ging dat niet meer. Darko zette namelijk zijn snuit in zijn rug. Ondertussen klonk in Mudly's hoofd een sadistische lach. Mudly keek met een oog naar Aiwendil die nu haar handen op haar schouders had geplaatst. Mudly reageerde echter niet. Na een paar seconde ebde de pijn weg en kwam er stom gegrinnik uit zijn mond. "En of het dát is..." kwam er met een lage kille stem uit. Mudly's haren kleurde in een aantal seconden voor de helft pik zwart. Zijn hand verdween voor het ene oog dat nu felrood was en recht naar Aiwendil keek. Mudly's rechterkant was over genomen. "Leuk je te ontmoeten, allebei overigens..." zei de kille stem. Met zijn rechterhand greep Mudly de pols van Aiwendil ruw beet en duwde haar naar achteren. Even grinnikte de kille stem. "Ironisch, of niet Mudly. Het is gewoon een herhaling van de geschiedenis. Maylin heb je met moeite weten te redden, maar nu ben je haar kwijt. Milo, heeft zich voor jou opgeofferd. En nu, nu een blonde elf?" zei de kille stem. "Ik zal plezier hebben om haar koud te maken, langzaam en pijnlijk wel te verstaan..." voegde de kille stem er achter. Mudly's linker kant keek echter strak naar Aiwendil. "Hou je mond dicht..." sprak ineens de warme en gewone stem van Mudly. "Dit is niet hetzelfde.." zei hij. "Ach ik zie geen verschil. Dus...laten we maar beginnen...." kwam er niet veel later uit. In een paar seconde had ook Mudly zijn boog getrokken en recht op Aiwendil gericht. Je zag aan de linkerkant dat Mudly probeerde te vechten om niet te schieten. Mudly richtte altijd met zijn rechter arm. Dus het was een eitje voor zijn slechte kant om op Aiwendil gericht te blijven. Het was echter moeilijker om te schieten doordat zijn linkerhelft tegenwerkte. "Het is niet waar, maar de helft heb ik de controle. Ach ja, in tussen tijd, zal ik mijn bedoelingen maar uitleggen." sprak de kille stem. Zeg, elf, weet je waarom Mudly zo is? Waarom hij zo aardig tegen je is, dat hij voor je kookt, je wonden verzorgt, een pijl opvangt voor je, en nu hevig staat te vechten? Nee? Ach arme meid, hij heeft je het niet eens verteld. Nou dan zal ik dat maar doen." sprak de kille stem. Mudly keek naar Aiwendil en kon een traan niet achterwegen laten. "Houd je mond..." sprak hij wat luider. "Ze hoeft dat niet te horen van iemand zoals jou..." sprak hij er hatelijk achter aan. "Pff, wat je wilt. Waar was ik, oh ja, de manier van doden....euh...." sprak de duistere kant nadenkend. "Oh, rode kip, laat me je even waarschuwen, veroer geen vin, anders heeft je vriend dadelijk een vriendinnetje minder..." kwam er dreigend en kil uit.

Aiwendil keek naar Mudly, ze kon niks doen om de bezeten kant weg te drijven. Ze was dan wel een elf maar de elventaal kende ze nauwelijks en ze had niet of nog niet de kracht om een spreuk te maken om Mudly's bezeten kant weer op te sluiten. 'Mudly.' Was het enige wat ze uit kon brengen. De rechterkant van Mudly was overgenomen, het haar was zwart en zijn ogen rood. Een rilling ging over haar rug, wat als Mudly helemaal over werd genomen. 
De stem sprak, over andere mensen die ze niet kende. Ze schudde haar hoofd, ze luisterde niet de stem was niet van Mudly. Hij probeerde haar alleen te verwarren en pijn te doen, de boog zat al op haar gericht, gelukkig voor haar dat Mudly vocht tegen de bezeten kant. Ze had volste vertrouwen in Mudly, de bezeten kant sprak misschien de waarheid maar niet zoals zij het hoefde te horen. Mudly zelf alleen moest haar dit vertellen als hij wou, de bezeten kant kon alles op een listige manier verdraaien. 
"Hou je mond demon of welk duivels gedrocht je ook bent. Denk niet dat je me maar ook iets kan maken. Ik ben een elf zoals je zelf zegt, ik hoef alleen de juiste spreuk op te zoeken en je zit weer voor eeuwig opgesloten." Sprak ze koeltjes. Wat ze zei was de waarheid en bluf. Het was waar dat ze de spreuk kon opzoeken als ze even naar een elvendorp reisde of een bericht naar hen zond. Het was alleen de vraag of ze het kon, de spreuk uitspreken. Niet alle elven waren bevoegd met deze sterke kracht dat zij het kon was een kleine kans. Zolang de bezetenkant het maar niet wist. 

Mudly wist wat er was gebeurt op het moment dat de bezete kant helemaal de controle had. Dan zou er iets onverklaarbaars gebeurd zijn. Iets wat hij voor zichzelf amper kon uitleggen. Mudly zelf stond op hetzelfde punt en dacht na. "Zozo, Mudly. Je nieuwe vriendinnetje heeft pit." zei hij. "Jammer genoeg is ze aan het eind van deze dag niet meer zo fit..." sprak de kille stem weer. Een lichte grijns verscheen op de mond. "Hoe lang denk je dit nog vol te houden, je raakt uitgeput. Mijn wilskracht om haar te doden, is veel sterkenr, dan dat je haar wilt verdedigen...geef nou toe....Mudly? Zeg eens wat, joh. Ach arme, onze beste spreker is zijn tong verloren..." sprak de kille stem. Hij probeerde echter wanhopig Mudly's wilskracht met woorden aan stukken te slaan, en daarbij probeerde hij hem ook nog af te leidden. "Misschien, misschien niet..." sprak Mudly ineens. "Een paar weken terug, toen ik nog in die verzwakte toestand was..." sprak Mudly maar werd al snel onderborken. "Oh, jongens, de climax komt, hij gaat het vertellen!" riep de kille stem. Mudly stopte even maar ging daarna door. De sarcasme en vervelende opmerkingen van de slechte kant lieten hem koud. "...ik zag geen doel voor ogen, geen enkel streven dat ik nog over had. Ik zei toen letterlijk: E..." "Een leven zonder doel is hetzelfde als dood zijn....Jaja dat weten we inmiddels wel" zei de kille stem er met een piepstemmetje er achter. "Darko, was het totaal met me oneens. Alles had een doel, hoe klein het ook was..." sprak hij en keek onophoudelijk naar Aiwendil. "...ik stond op het punt het op te geven, op het punt om dingen te doen waar ik later spijt van kreeg. En op dat moment kwam Aiwendil..." sprak Mudly. "Zij liet mij inzien dat ik wel een doel had, dat ik een doelstelling kon krijgen door hem zelf te maken, in plaats er op te wachten." sprak Mudly verder. "En mijn doelstelling is momenteel dat ik haar bescherm, hoe veel het me ook kost!..." schreeuwde Mudly. "Klaar? Mooie speech hoor maar ik was bijna in slaap gevallen..." sprak de kille stem weer. "Waar waren we, oh ja, we zouden Aiwendil naar adem laten snakken. Hmmm, een pijl in haar armen, een pijl in haar benen, een pijl in haar buik, langzaam een rondje er mee draaien, hmjaah..." sprak de kille stem genietend van zijn eigen plannen. Terwijl de bezeten kant nadacht over hoe hij Aiwendil zo lang mogelijk pijn zou laten lijden en daarna langzaam zou laten sterven had Mudly zijn kans. Hij had gemerkt dat Darko ook de steek had gevoelt, dus wat hij voelde voelde Darko ook. Mudly concentreerde zich. Hij probeerde zichzelf de neiging om een redelijke vuurbal te spuwen. Eentje die nog te ontwijken viel. Maar zeker niet ongevaarlijk. Mudly hoopte dat Darko ook die neiging kreeg, en daarbij het teken van Mudly zou begrijpen. Ineens schoot de kille kant in de lach. Blijf dromen blijf dromen...Muldy, wat heb je nu aan de neiging om vuur te spugen? Je kan het toch nooit. Je hebt wel vreemde manieren om haar te verdedigen. Wat denk ja dadelijk, dat je nog rondjes om haar hoofd kan vliegen en iedere pijl die ik op haar af schiet op kan vangen. sprak hij nog nalachend.

(En hoe was Corpus? Was het leuk?)

Darko was onstelt door dat hij een andere stem hoorde die totaal niet bij Mudly paste en zijn gevoel werdt al snel over genomen door woede. "Rooie kip!" dacht Darko en voelde meteen de neiging om een vuurbal te spuwen, maar hij had iets anders in gedachten en sloeg met een snelle beweging de boog uit de handen van Mudly. De pijl vloog door de lucht en miste Aiwendil op een haar na, waarna het verdween tussen de bomen. De poot waarmee hij de boog weg gemept had drukte op de borst van Mudly en duwde hem tegen de grond. De taal der draken rolde over de tong van Darko en vormde de woorden Life stream wat in de taal der draken Lefi tream uitgesproken werdt. Normaal kwam de persoon voor wie het bedoelt was tot rust of raakte deze buiten bewustzijn. Darko wilde zeker weten of het gelukt was voor hij Mudly los zou laten. Hij begreep niet wat er gaande was en dat zou Aiwendil misschien wel uitleggen. Toen het leek of wat er ook met Mudly gebeurd was buiten bewustzijn was draaide Darko zijn kop naar Aiwendil toe en keek haar streng aan. 'Aiwendil wat is hier gaande?!' vroeg Darko scherp en hielt nog met zijn voorpoot op Mudly's borst. Hij wilde antwoorden en snel, want Deze vorm van draken taal zou hoog uit drie uur duren?

Mudly's slechte kant grijnsde naar Aiwendil. Je zag zo dat Mudly steeds meer moeite kreeg. Ineens gebeurde er iets onverwachts. De boog werd uit de handen van Mudly geslagen en hij werd tegen de grond gedrukt. "ZEG RODE KIP DIE JE BENT, DENK JE DAT DAT NORMAAL IS, VUILE VIEZE DRAKEN OOK ALTIJD..." riep de kille stem woedend. Mudly zag dit als zijn kans. Hij greep een mesje en stak deze in zijn rechter bovenarm. "Zeg ik heb al pijn zat hoor! Je hoeft dat echt niet nog extra te doen!..." riep hij nogmaals. "Dit is niet zomaar om je te pijnigen. Het is om je te onderdrukken." "Me te onderdrukken?" "Ik heb een recept gehad om een vloeistof te maken dat jou onderdrukt..." zei Mudly kalm. "Ah zo..." zei de slechte kant. Opnieuw schoot Mudly's hand naar zijn hoofd en kreeg hij steken. Mudly zijn ogen veranderde terug en zijn haar werd weer zo rood als altijd. Mudly haalde zijn hand weg en liet toen zijn armen vermoeid vallen. "Darko! Je kent mijn geschiedenis, ik heb je het verteld. De geschiedenis, het is nog steeds heden. Ik heb nog steeds dat monster in me. Maar hij komt minder ferquent naar buiten..." zei Mudly snel tegen Darko zodat hij niet nog meer zou uitvallen tegen Aiwendil. Maar al snel draaide hij zijn hoofd weg. "Opnieuw breng ik iemand in gevaar....Wat ben ik een klootzak..." siste Mudly en zuchtte kort. Hij kreeg kort een traan en bleef opzij kijken. Zelfs keek hij niet naar Aiwendil. Hij was haar nog een uitleg verschuldigd wat de slechte kant van hem bedoelde. Waarom hij al die dingen deed? Mudly durfde haar geen blik toe te werpen. Angstig van hoe ze zou reageren.

Mudly had nog iets achter de hand om die vreselijke stem weg te werken. Darko draaide zijn kop weer naar Mudly toen deze over zijn geschiedenis begon. Darko tilde zijn poot van Mudly's borst , maar hielt hem scherp in het oog voor het geval dat er weer iets gebeurde? Darko vond het maar vreemd, maar hij wilde graag weten waarom dat monster in hem gekomen was en waarom zijn m hij niet weg was of uit de jongen? 'Mudly waarom is dat ding niet uit je?' vroeg Darko minder scherp als dat hij tegen Aiwendil gedaan had. Hoe wel hij nog over toeren was door deze gebeurtenis. Darko was niet snel op de kast gejaagd zoals de mensen dat noemde, maar dit had zelfs hij nog niet mee gemaakt.

Darko leek de bijnaam ''rooie kip'' po z'n zachts gezegt niet er fijn. Hij duwde Mudly tegen de grond aan terwijl een pijl op haar afkwam. Ze deed een klein stapje opzij en ze voelde de pijl langs haar heen glijden, en weer verdween in de bomen. Darko schreeuwde wat er gaande was maar ze zei niks, ze zag Mudly, de normale kant van hem. Hij leek iets van plan te zijn, je kon het zien in zijn ogen. Een mesje werd gepakt en Mudly stak het in zijn eigen arm. Ze trok een pijnlijke trek, was dat dan het enige om de bezeten kant weg te werken, jezelf neersteken.
Opgelucht zuchtte ze en ging naast Mudly zitten en keek naar de wond. Het zag er pijnlijk uit maar even verbinden en het ging weer goed, over Mudly zelf maakte ze zich meer zorgen. Darko leek het allemaal niet meer te begrijpen en vroeg steeds om uitleg, kort keek ze naar hem. 'Zover ik weet wordt je geboren al bezetene. De elven hebben manieren gevonden om deze mensen te vinden en te helpen, maar ze kunnen de slechte kant alleen opsluiten. Ze weten nog niet hoe het moet om het echt te verwijderen, en als ze het weten ligt het er nog aan. Komen er bijwerkingen, gaat de gene dood vanwege de plotselinge veranderingen. Niemand weet het, zelfs de elven niet.' Rustig gesproken en met kleine tussen pauzes zag ze Mudly als een wrak daar zitten. 'Wie breng je in gevaar? Ik, Darko? Ik zou niet weten hoe de slechte kant van jou Darko zou moeten verslaan. Een zo'n explosief van hem en je bent niks meer dan reepjes vlees.' Merkte ze droogjes op. 'Maak je over mij maar geen zorgen, ik red me wel.' Ze draaide zijn hoofd om zodat ze elkaar recht aankeken. 'Maak liever zorgen om jezelf. Ik zou graag helpen maar dat ligt volkomen aan jou.' Ze glimlachte gemoedelijk. Dit alles ging de vreemde kant op maar ze had wel vreemdere dingen meegemaakt dan dit. 'Aut viam inveniam aut faciam.' Sprak ze zachtjes, terwijl een korte stilte viel.

Mudly keek naar Darko, het dunnde mesje was niet iets dat enorm veel schade zou aanrichten. Mudl ging zitten op hett moment dat Darko zijn poot van hem afhaalde. "Aiwendil heeft gelijk. Je wordt geboren als een bezetene, en je komt er nooit meer van af. De elven weten het effect er van te dempen. Maar verwijderen is onmogelijk. Het is als Yin en Yang. Haal de en weg en er is geen balans meer. Een mensen lichaam zou het niet aankunnen en lin een rap tempo veouderen." sprak Mudly kalm. Auiwendil's woorden lieten hem zijn hoofd schudden. "Nee, zonder Darko had ik het niet vol gehouden..." sprak Mudly. De woorden die volgden lieten tranen opkomen. En Mudly werd gedwongen Aiwendil recht aan te kijken. Mudly veegde de tranen weg en deed een poging te glimlachen. "Geen idee wat dat betekende, maar het is vast positief" sprak hij. Op dat moment deed Mudly iets zonder bij na te denken. Hij sloeg zijn armenn om haar heen en drkte haar tegen zich aan. Mudly sloot zijn ogen en legde zijn hoofd tegen haar hoofd aan."Aiwendil, ik moet je iets vertellen..." sprak Mudly kalm.

"Het is Latijns. Het betekent, ik zal een weg vinden of er een maken." Legde ze uit. Zelf had ze ooit een tempel bezocht en vond daar een oude monnik die latijn kon. Het klonk allemaal als een soort sprookjestaal. De dodentaal, ze kreeg een boek mee toen ze wegging waar ze elke dag in keek tot ze Latijns kon. Ze sprak het weinig aangezien bijna niemand in Dragon World deze taal beheersten, maar het was een mooie taal en ze vond deze zin wel passen, want ze zal haar roodharige vriend helpen. Misschien vonden ze een manier om de spreuk te herstellen of ze creëerde die manier. Het zou lukken en niemand hield haar tegen. 
Dat Mudly haar opeens omhelsde verbaasde haar. Niet alleen omdat ze het totaal niet had verwacht maar ook omdat ze het hele gebaar niet kenden. Ze had het wel is gezien, als ze in het dorp kwam om iets te pikken of toen ze klein was en verlangend naar de moeders met kinderen had gekeken. Dan vroeg ze zich af of ze dat ook had gedaan met haar ouders en broer, maar ze herinnerde zich slechts die twee fatale dagen van de dood van haar familie, verdere herinneringen had ze niet. Kort sloot ze haar ogen en luisterde ze naar zijn stem. "Vertel maar wat je denkt dat goed is." Zei ze even kalm. Voorlopig had de bezeten kant een schaakmat, hij kon door de actie van Mudly niet meteen opnieuw in actie komen. Tot dan hadden ze de tijd om maatregelen te treffen. Zo al voorzichtiger als hij weer bezeten was. Ze kwamen er wel uit. Het moest gewoon.

De woorde wisseling was de draak totaal niet ontgaan en hij had goed geluisterd naar wat er gezegd werdt. Het idee zoiets bij je geboorte te hebben was ondragelijk zo leek het Darko tenminste. Wat Mudly daarna deed was voor Darko iets nieuws en de jongen omhelsde Aiwendil? Darko schudden zijn kop zoiets had hij nog nooit gezien. Een beetje jaloers wurmde Darko zijn snuit tussen hen in en bleef zo even hangen. Het weer was slechter geworden en Darko voelde de eerste druppels op zijn kop vallen en opende zijn vleugels die hij als een soort afdakt boven Mudly en Aiwendil hielt. Daarna trok hij zijn kop weer terug en keek even naar de hemel waar nu dokke donkere donder wolken samen hadden gepakt. 'Laten we een plek gaan zoeken waar we droog zitten?' zei Darko en vouwde zijn vleugels weer op en wilde weg lopen, maar bedacht zich en drukte zich zo laag mogelijk tegen de grond, zodat Mudly en eventueel Aiwendil op zijn rug konden klimmen. Liever had Darko alleen Mudly op zijn rug, maar het was nu niet anders.

Mudly keek naar Aiwendil en liet haar weer los. Hij zuchtte kort. "Hoe leg ik dat uit, het is namelijk nogal moeilijk te zeggen..." zei hij kalm. "Aiwendil, de reden dat ik deze dingen doe, ligt dieper..." zei hij. "Vanaf het moment dat ik met je sprak, je veranderde iets, van binnen. Je deed me inzien dat er meer is in het leven..." sprak Mudly verder. Aiwendil zou waarschijnlijk wel weten waar Mudly naar toe ging. "Aiwendil, je bent niet zomaar een vriendin voor me. Ik heb...." hij stopte kort even om de juiste woorden te zoeken. "Ik heb het idee dat ik gevoelens voor je heb opgebouwd..." sprak hij. Echter werden ze snel onderbroken door de regen. Mudly pakte Aiwendil's heup vast en zette haar zo goed en kwaad hij kon op de nek van Darko. Daarna klom hij alsof hij het dagelijks deed zo op de plek achter Darko. Mudly klopte dat ze klaar zaten. "Hou je densnoods vast aan die schubben..." wees Mudly en wachtte tot ze op zouden stijgen.

(Sorry voor de late reactie, heb het nogal druk met school)