I need time for myself

Met trage vleugelslagen liet hij zich langzaam lager zakken. Een aantal keer cirkelde hij totdat hij de juiste plek had gevonden om te landen. Midden in het bos. Met een dreun kwam hij neer, om hem heen hoorde hij de dieren al vluchten. Bid'Daum moest er om lachen. "Ik doe jullie niets kleine wezentjes, mijn honger is al gestilt.". Zijn vleugels sloeg hij nog een keer uit en vouwde ze tenslotte naast zijn lichaam. De enorme goude draak had misschien veel indruk gemaakt met zijn verschijning maar zijn stem had nóg meer indruk gemaakt. Sommige, nieuwsgierige dieren kwamen weer tevoorschijn. Witte en bruine konijnen, verschillende soorten vogels. Zelfs een egel zag hij. En toch had hij het idee dat hij alleen was. Het was al weer een kleine twee eeuwen geleden dat zijn ouders voor zijn ogen vermoord werden. Woest schudde hij zijn hoofd bij die gedachte maar probeerde zich meteen weer te ontspannen. Rustig begon hij te lopen. Waarheen wist hij niet. Hij moest gewoon even nadenken en alleen zijn. Hoewel aangenaam gezelschap ook best gewenst was. Omdat hij zo groot was kon hij niet langs alle bomen heen waardoor hij soms een stuk om moest lopen. Maar erg vond hij dat niet. Hij zou vanzelf wel zien waar zijn poten hem zouden brengen. Heel af en toe drongen er een paar zonnestralen door het bladerdak en gaven een prachtige schittering op zijn goudkleurige schubben. Bid'Daum zag er altijd verzorgd uit en bestede daarom misschien wel zo'n 3 á 4 uur voor het schoonmaken van zichzelf. Zijn ogen waren al snel gewend aan het donker van het bos, zijn ogen die dezelfde kleur hadden als zijn schubben leken een beetje licht te geven in het donker. Ergens in de verte rook hij een groep reeën. Nu zou hij ze ongemoeid laten. Waarom was het nodig om zinloos te doden? Dan had je ook geen doel of reden in je leven óm te leven. Na zo een tijd gelopen te hebben vond hij een uitstekende plek om even uit te rusten. Het was net een bed van mos. Soepel legde hij zichzelf neer, kon een gaap niet onderdrukken en legde zijn kop op zijn poten. Daarna sloot hij zijn ogen maar was nog steeds bewust van ieder geluid en iedere geur om hem heen.
Hoorde hij daar nou een takje kraken? Meteen schoten zijn ogen open en hief hij zijn kop. Zijn hals krulde omhoog. Hij keek recht in de ogen van..

Firechild, afgedwaald en zorgeloos, liep door het bos. Ze leek een beetje te dansen, voor zover draken dat konden. Het was prachtig weer, ze liep in een prachtig bos... Alles was perfect. Nou ja, perfect, ze kon wel wat gezelschap gebruiken. Maar je kon niet alles krijgen wat je wilde. Firechild dwaalde verder, en kwam aan op een open plek. Ze keek knipperde even in het licht, dat was best fel. Een mooie oase van rust, met veel mos en... O, wacht eens even! Een enorme gouden draak! Hij lag rustig, sluimerend op het mos, maar keek haar toch recht aan. Firechild kromp iets ineen. Hij zou haar toch niets doen? Maar hij zag er toch aardig uit. Ze besloot iets dichterbij te komen. Hoe zou hij erop reageren?

Tegenover hem stond een kleinere, rode draak. Voordat hij iets kon zeggen zag hij haar ineenkrimpen. Zijn dreigende houding verminderde en zijn ogen stonden vriendelijker terwijl hij haar dichterbij zag komen. Bid'Daum knikte de jongere draak toe. "Hallo schone dame, wat brengt jou hier zo diep in het woud?" sprak hij met een rustige maar machtige stem. En toch was hij niet iemand die respect afdwong. Respect moest je verdienen, niet opeisen. Ook de enorme goude draak had zo zijn betere en mindere dagen. Deze draak trof hem gelukkig op een beter dag. Want als hij een slechte dag had, kon hij nog wel eens agressief zijn. Dat ook hij wel eens een tweebener oftewel een mens had gedood ontkende hij niet. Maar dat waren dan wel drakenjagers of de andere groep die hij zo haatte: de Drakendooders. Een groep mensen die zeiden van de heiligen van vroeger af te stammen. Nou het zij zo. Echt veel deed het hem niet. Hij had ze alleen gedood omdat zij hém probeerden te doden. Maar nog altijd was hij aan hen ontsnapt en langzaam aan verwaterden de gesprekken over de gouden draak en beseften ze dat de vogel gevlogen was. Oké in dit geval dus de draak. Vriendelijk keek hij haar aan. "Bid'daum is de naam" zei hij met zijn zware maar kalmerende stem. Zijn ogen die dezelfde kleur hadden als zijn schubben richten zich op de draak tegenover hem. Nog lang niet volgroeid maar als ze ouder werd zou ze nog wel een flink stuk groeien. De gouden draak knikte en ontblootte zijn tanden toen hij glimlachte.

'Hallo schone dame, wat brengt jou hier zo diep in het woud?' De stem van de machtige gouden draak maakte haar wat ontspannerer. Het compliment liet haar blozen, ook al was dat niet te zien onder rode schubben. 'Bid'daum is de naam.' Ze besloot te antwoorden, al was de gouden draak prachtig om te zien. 'Hallo Bid'daum. Ik ben Firechild, ik was een beetje aan het jagen en wandelen hier.' vertelde ze. Zijn tanden werden ontbloot toen hij naar haar glimlachte. Firechild lachte vrolijk terug. Ze kwam iets dichterbij en ging bijna naast Bid'daum op de grond zitten. Hij was vast al veel ouder dan zij was, besloot ze. 'Bent u hier ook aan het jagen, Bid'daum?' vroeg ze, proberend beleefd te zijn. De andere draak leek niet erg agressief, al was ze ervan overtuigd dat je hem maar beter niet razend kon maken. Tegen zo'n grote draak kon je toch niet op. Maar zijn stem en ogen waren vriendelijk, zijn kleur was mooi. Ze wilde hem graag leren kennen.

Met een beleefd en vriendelijke glimlach knikte hij haar toe. Firechild dus, kind van het vuur. Bij haar verdere antwoord knikte hij nogmaals maar zei verder niets. Tot hij haar vraag hoorde. "Nee ik ben niet op jacht. Ik was op ontdekking in dit deel van het bos en besloot mezelf even rust te gunnen. Vandaar dat ik neergestreken ben op dit bed van mos. Wat overigens heerlijk licht" sprak hij kalm terwijl hij de rode vrouwtjesdraak aankeek. Firechild kwam dichterbij en ging naast hem zitten waarop hij zijn mondhoeken weer optrok in een grijns. Het was een uiterst vriendelijke maar ook nieuwsgierige draak. Misschien dat hij er een goed gesprek mee zou kunnen voeren. Want op het eerste gezicht leek deze draak, Firechild niet echt een draak die anderen meteen aanviel. Welk nut had dat ook? Iemand aanvallen als je hem of haar nog niet kent. Mocht diegene hem benaderen met een dreigende houding dan sloeg zijn vriendelijke houding natuurlijk om. Maar de gouden reus gaf iedereen altijd een eerste kans. Verpeste je die dan weer, dan had je wel een groot probleem. Bij die gedachte lachte hij zijn scherpe tanden weer bloot en kneep zijn ogen tot spleetjes. En oprecht geïnteresseerd keek hij de jongere draak aan.

'Nee, ik was niet aan het jagen, ik was op ontdekking in dit deel van het bos..' Bid'daum vertelde rustig door. Firechild bedacht dat ze geluk had op zo'n zonnige dag een vriendelijk draak tegen te komen. Ze had vandaag geen zin om aangevallen te worden. Niet dat dat ooit was gebeurd, maar goed. Ze had er wel eens verhalen over gehoord. Ze had eigenlijk overal wel verhalen over gehoord. Toen het dorpje waar nu de geisers waren nog bestond, en haar ouders nog leefden, had ze van veraf de dorpelingen wel eens horen praten; draken hadden een uitzonderlijk gehoor. Ze hadden het over een grote gouden draak gehad, van wel 490 jaren oud. Zou die draak deze gouden reus zijn, deze vriendelijke draak? De dorpelingen wilden zijn huid, zijn hoorns en tanden om mee te pronken. Firechild was toen nog maar 5 jaar oud geweest; jong en onbezonnen. Ze had het niet begrepen. Nu was ze blij dat de draak nog leefde. Ze zou met hem vast een fijn gesprek kunnen voeren. Voorzichtig voelde ze aan het mos. Het was inderdaad heerlijk zacht. 'U hebt wel geluk zeg, dat u deze heerlijke plaats gevonden hebt.' zei ze. Een glimmend licht trof haar ogen. Er hing een prachtig symbool om de nek van de Bid'daum. Firechild besloot er, in al haar nieuwsgierigheid, naar te vragen. 'Als u het niet erg vind, Bid'daum, vraag ik me af wat dat mooie symbool om uw nek is en symboliseert.' vroeg ze, zo beleefd mogelijk haar vraag formulerend. Voor volwassenen had ze respect.

Bid'Daum lachte, een machtig geluid wat toch vriendelijk klonk. Hoewel het sommige mensen af zou schrikken. "Geluk heb ik zeker want het is een heerlijk, comfortabel bed gemaakt van mos." zei hij weer kalm. De enorme gouden draak had al een tijdje in de gaten dat de kleine rode draak naar het amulet aan het staren was dat om zijn nek hing. Het duurde dan ook niet lang tot ze er naar vroeg. Haar woorden waren zorgvuldig gekozen en ze klonk beleefd en toonde respect naar hem. Traag knikte hij en keek haar een lange tijd aan voor hij begon te spreken. "Dit, Firechild. Is mijn amulet. Hierin heb ik krachten in gestopt en ik geef hem alleen af aan diegene, die ene mens die ik accepteer en mijn respect zal krijgen." sprak hij rust. Af en toe stopte hij om het zo duidelijker te maken voor de jongere draak. "Zoals ik al zei bezit het krachten van een draak. Maar een gewoon mens die hem van mij zou stelen zou er niets mee kunnen. Alleen die ene mens waar ik ooit verbonden mee zou zijn kan de krachten in het amulet ontketenen." weer stopte hij even en keek haar vriendelijk aan. "En zolang ik nog geen mens heb gevonden wie mijn respect verdiend. Vul ik elk jaar de krachten bij. En dat doe ik nu al zo'n 400 jaar. Dus het bezit al aardig wat kracht." zei hij lachend. Waarna hij met zijn voorpoot naar het kruisje dat om zijn nek hing reikte. Ooit, dacht hij in zichzelf. Ooit zou er iemand zijn, een mens. Aan wie híj respect kon geven. Want het was altijd nog andersom geweest. Hij vond het heerlijk om jongere draken wat van zijn wijsheid door te kunnen geven en stelde de aanwezigheid van Firechild dan ook wel op prijs.

Firechild luisterde met grote ogen naar Bid'daum's uitleg. Dat amulet moest erg krachtig zijin. Bid'daum reikte ernaar met zijn voorpoot. Zou hij ooit iemand vinden die zijn respect kreeg? Er zou een eerlijke, goede mens nodig zijn voor zo een machtige draak. Zijn lach schalde door de open plek, vriendelijk en open. Firechild was best onder de indruk; je kwam niet elke dag een gouden draak tegen die je niet direct op wilde eten. Al 400 jaar.. Dat was een lange tijd! Wel... Firechild rekende. 400 delen door 11... uhm.. 36 keer haar leeftijd! Dat was veeel. 'U heeft zeker al veel meegemaakt in 400 jaren. Dan zou u een geschiedenisleraar kunnen worden!' bedacht Firechild. Drakenleraren waren altijd wijs en rustig. Aan die beschrijving voldeed Bid'daum wel. Dat stond in ieder geval genoteerd in Firechild's memo's to self.