Time to explain. ~

Zijn machtig grote vleugels wiekte in een traag en gestaag tempo. Op en neer, op en neer.. Enkele keren liet hij zich meevoeren op de wind, deed zelf geen inspanningen. Het was duidelijk aan hem te zien, de lege blik in zijn ogen verrieden hem. Hij was totaal van de wereld, geheel ergens anders met zijn gedachten. Steeds dacht hij terug aan het moment. Het moment dat alles begon. Bulderende geluiden stegen uit het niets op, overstemde alles wat er rond hen was. Zelfs zijn eigen ademhaling was niet meer te horen. Totaal uit zijn doen vloog zijn blik geschokt rond, evenals stukken muren die genadeloos door de lucht geslingerd werden door de onverwoestbare kracht van de Natuur. Een dreigend gegrom kwam donderend over zijn lippen toen een stuk muur met een noodvaart tegen zijn linkerachterpoot werd geramd. Hij krijste, gefrustreerd over het feit dat hij geen controle had over de situatie. Zonder erbij na te denken ontvouwden zijn vleugels zich in zijn gehele lengte en showde op deze manier zijn rijkweidte. Schichtig vloog zijn blik rond. Hij zakte door zijn knieën, klaar voor de opsteiging. Plotseling, uit het niets.. Het overviel hem totaal. Een duizelig gevoel overmeesterde hem en liet zijn spieren onwillig ontspannen. Zijn vleugels zakte naar beneden en zijn ogen werden wazig. Een huivering ging door hem heen en liet een kriebelig gevoel achter. Hij maakte duidelijk een flauwvallende indruk, maar van binnen gebeurde er veel meer. Het gevoel van aangenaam warmwater overspoelde hem, haast op een dromerige, slapende manier. Voor zijn ogen schoten beelden van gevoelens langs, gaven hem ideeën op geheel andere manieren. Het voelde alsof hij werd bijgevuld met zijn 'totale ik', alsof hij op dít moment weer geheel compleet was. En gelijk, toen hij besefte wat hij voelde, begreep hij wat er gaande was. Met zijn uiterste best duwde hij erop, probeerde het te doorgronden, het te begrijpen, zich er aan vast te klampen en hem te dwingen te laten zien wat het hem wílde laten zien. Het verflauwde al, zakte weg. Het sijpelde weg zoals fijnzand tussen zijn klauwen gleed. Hij wist dat dit soort momenten van korte duur waren, dat het opwellingen waren. Flauwe, vage ideeën drongen tot hem door, lieten hem zien wat hun doel was...
Langzaam verloor hij hoogte, bomen vlogen onder zijn klauwen door met een snelheid die onverwacht was. Maar terwijl hij daalde, nam zijn snelheid ook geleidelijk aan af. Zijn blik speurde de naderende omgeving onder hem af, en al gauw had hij het gevonden. Hij draaide, verplaatste zijn gewicht naar zijn linkerzijde en wende naar links. Eenmaal boven de openplek benaderend liet hij zijn kont richting de aarde zakken. Met zijn achterse klauwen ving hij de klap van de landing op en verend zakte hij door zijn knieën. Zijn landing was op een gedempte manier te horen geweest, verder was er niks wat hem verraden had. Zijn gezicht vertrok, nog steeds beviel het hem niet waarmee hij bezig was. Hij boog zich voorover, voorzichtig opende hij zijn klauwen en liet het zachte, zwakke lichaam van het hatelijke mens met zorg op de grond glijden.

Wind zigzagt tussen de fijne haren van Norah door. Af en toe glinstert er eentje op in het zonlicht, maar zelfs de warmte van een brandende bal kan haar bleke huid geen kleur geven. Het enige kleur dat rond haar gesloten ogen is ze zien, zijn spetters bloed. Haar bloed. Als een wezenloze, een dode hangt ze met een uitgeholde rug willoos in de klauwen van het monster. Hetzelfde monster als die haar in deze situatie heeft gedwongen. De borstbeschermer rond haar romp is gescheurd en in geen fantasierijke bron ook zou je je kunnen voorstellen hoe het leer in deze afschuwelijke toestand in gekomen. Ook de mosgroene stof die altijd straks om haar benen had geleken hing nu met losse lappen stof op sommige plekken rond haar vel. De schede rond haar heupen was leeg, geen wapen meer hebbend om zich op te vullen. Ergens zou hij nog moeten liggen, als hij de klap al had overleefd. De klap. Ze lag al op het randje van bewustzijn toen ze het laatste geluid had gehoord. Een laste angst bekroop haar, bang om doof te zijn. Zo snel als het alles vernietigende geluid uit de lucht was komen vallen, was de angst weer verdwenen. Ze zou toch sterven, dus wat maakte het uit? Na het schudden van de aarde, zo heftig dat het erop leek dat de aarde zou scheuren, had ze niks meer gehoord. Misschien was dat maar goed ook. De verdovende klappen rond haar heen van omvallende muren en opwaaiend grind ontging haar. Ook de golf van gloeiend hete lucht had ze niet gevoeld. De wonden die waren veroorzaakt door de draak die door het lint was gegaan, raakte vol met stof en zand. Nieuwe wonden werden veroorzaakt, haar huid openrijtend als een vlijmscherp mes. Bloed leek overal uit te komen, haar hele lichaam besmeurend met de robijn rode kleur. Haar hand was gebroken, haar schouder uit de kom. Op sommige plekken werd haar bruine haar bijna zwart door het alles verdonkerende bloed. Afdrukken van klauwen waren op sommige plekken te zien, bijna de klauw zelf door de zenuwen voelen snijden. Andere plekken leken ongedeerd en andere delen waren gelukkig enkel geschaafd. Het bloed was gedroogd, de draak leek tot rust gekomen. Zonder dat ze het zelf besefte, zonder dat ze ook maar iets besefte, liet Norah een fijn spoor van microscopisch kleine deeltjes afgeschilferd bloed. Steeds beter werd zichtbaar om welk lichaam het ging, het lichaam dat als een dode in de klauwen leek te liggen.
Zonder dat ook maar één zenuw het doorgaf, werd het lichaam neergelegd op een grond bezaait met takjes, blaadjes en dennenappels. De lucht boven de gesloten ogen kleurde oranje in de ondergaande zon en vaag waren er sommige flarden van stof in de lucht te zien. Overal daalde kleine stofje neer, net iets groter dan de stofjes die het rode spoor vormde, in holen, tussen bladeren en op het aangevallen lichaam van een jonge vrouw. Weerloos lach ze voor de draak, zich niet kunnen verweren als de draak nog eens zou uitbarsten. Ze leek al dood, enkel een regelmatige, langzame en vooral zachte ademhaling wees erop dat ze nog steeds niet aan het leven was ontglipt. Het werd al helemaal duidelijk toen al haar spieren leken te verkrampen. Alsof ze van het een of andere een aanval af schokte ze, stof, bladeren en takjes rond haar doen opvliegen of verschuiven. Haar ademhaling veranderde van rustig naar hard en ongecontroleerd. Toen schoten haar ogen open en bleef ze plots stil liggen. Norah kreeg haar ademhaling weer onder controle, de enorme gestalte voor haar aankijkend. Ik ben niet dood besefte ze, het ervarend als een harde klap in haar gezicht. Proberend beter naar de draak te kunnen kijken, en vooral naar de omgeving -die absoluut niet meer de ruïne was waar ze de eerste keer was wakker geschrokken- wilde ze haar nek buigen. Ze kon het niet, terug worden geroepen dor een enorme pijnscheut door heel haar lichaam. Enkel de mijn kon haar zeggen dat ze nog veel meer klappen te voorduren had gehad, maar het werkelijk kunnen zien kon ze niet. Ze voelde zich moedeloos, als een kleine vogel die uit het nest was gevallen. Haar situatie leek haar hopeloos, niet kunnen begrijpend waar ze nu was, wie zíj nu eigenlijk was, en wat haar te wachten stond. Zeker weten of ze het laatste wel wilde weten, deed ze niet. Toch bleven deze vragen door haar hoofd spoken, terwijl ze met een mengelmoes van gevoelens afwachtte wat de draak ging doen. Maar af en toe knipperde ze, anders bang een beweging van het wezen niet kunnen zien.

Eenmaal toen het wezen lag tussen het zachte bladerdeken trok hij zich gelijk weer iets terug. Vanaf enkele meters bleef hij naar het hoopje levenlozeuitziende mens kijken. Nu hij haar zo zag begon hij spontaan te twijfelen of ze nog wel werkelijk in leven was, haar aanzicht zei van niet. Maar hij hóórde het gedempte, ritmische gebonk van haar hart die met moeite het bloed rond haar lichaam heen pompte. Hij hoorde de trage, schure ademhaling die tussen haar lippen doorging. De geluiden bewezen hem het tegendeel en zwijgend bleef hij toe zitten kijken hoe het lichaam zichzelf probeerde te redden. Enkel zijn borstkas bewoog lichtjes op en neer, wat nog net liet zien dat hij niet in een standbeeld was veranderd. Hij had zijn reusachtige vleugels opgevouwen en netjes tegen zijn flanken aangeplakt. Zijn gigantische, voorste klauwen had hij samen gekruld en lagen bij zijn borst. Hij lag, zijn staart in een halve cirkel rond hem heen. Beschreef op deze manier de vorm van het eerste kwartier van de maan. Het kon hem werkelijk waar niet schelen wat hij dit schepsel had aangedaan, het maakte hem niet uit hoe hij te keer tegenover haar was gegaan. Zonder schuldgevoel kon hij de verwondingen bekijken, geen enkel medelijden leek hij te kennen. Het irriteerde hem enkel iets, dat zulke pijn hem zo had kunnen laten gaan. Ook al verdiende ze het, uiteraard. Maar hij had toch gewild dat hij zichzelf iets meer onder controle had. Zijn blik gleed met zorg over het lichaam terwijl hij zijn voorzegging opnieuw voor de geest probeerde te halen. Het lastige was dat hij het niet met woorden kon benoemen, het bestond enkel uit onbeschrijfelijke, onverklaarbare gevoelens. Maar één ding had hij zeker geweten, moorden was op dat moment niet de oplossing. Maar wáárom? Waarom had hij dit schepsel, dit vreselijke, verachtigelijke wezen niet mogen vermoorden? Puur uit nieuwsgierigheid had hij haar meegenomen, waarom was zíj speciaal? Wat had zíj wat andere niet hadden? Waarom verdiende dit mens het wel om te leven, terwijl hij normaal gesproken vond dat het mensen ras voor hem part mocht uitsterven? De enkele reactie die hij gaf op het feit dat haar ogen opeens open schoten, en heel haar lichaam een veradelijk soort schok leek te krijgen, was dat zijn blik naar haar gezicht toe schoot. Hij keek alsof hij half verwachtte dat er nu iets met haar zou gebeuren, dat hij het bewijs kreeg dat hij haar niet voor niks had meegenomen. Aandachtig bleef zijn blik op haar vastkleven, zijn blik nog steeds giftig alsof hij haar in werkelijkheid niet uit kon staan. Uit het niets kwam hij opeens overeind. Het was eigenlijk geheel overbodig, vanaf hier kon hij haar evenscherp zien, maar ondanks dat zette hij enkele stappen naar mij toe. ‘Vertel mij,’ Klonk het met een dwingende nieuwsgierigheid in zijn toon. ‘Wat maakt jou het waard in leven te laten?’

Norah wilde achteruit krabbelen, weg van het steeds groter wordende beest. Ze kon het niet en dat maakte haar moedeloos. Zonder er iets tegen te kunnen doen, zag ze het schepsel overeind komen en met grote (?) stappen naar haar toe komen. Gespannen hield ze haar adem in. Zelfs dat voelde ze als pijn, door het opzetten van haar longen die drukkten tegen haar ribben. Ook het bonken van haar hart leek haar te pijnigen, maar hielp aan de andere kant ook te ontspannen. Ze leefde nog. De hoop om het te blijven doen, werd voor haar ogen de grond in geboord toen de donderende woorden van de draak tot haar door drongen. Koortsachtig dacht ze na, niks kunnen verzinnen dat een geldige reden zou zijn voor iedere ademstoot die ze nog uit zou kunnen brengen. Uiteindelijk liet ze de lucht ontsnappen, haalde snel weer adem en hielt die opnieuw gevangen in haar longen. Het deed haar pijn, maar het hiel haar tenminste bij de situatie, die ze wel eens met de dood zou kunnen bekopen als ze zou wegzakken in een slaap van pijn en uitputting. Plots verlangde ze wel naar de dood, dan zou ze tenminste rustig en eindeloos kunnen slapen. Ze schrok van zichzelf door deze gedachte, en wist hierdoor maar al te goed wat elke ademstoot voor haar betekende. Het als een harde klap in haar gezicht ervarend, herinnerend ze zich dat, terwijl ze de klappen opving, had geroepen om de dood. Een traan rolde over haar wang en alsof dat de oplossing was, wist ze een antwoord. Nog eenmaal keek ze naar het strakke lichaam van de draak. Plots viel ook het laatse puzzelstuk op zijn plek, die eindeloos aan de kant van het bord had gelegen terwijl het zo duidelijk was geweest, wist ze dat het een reden zou zijn. En wat voor één. Sissend liet de de ademteug ontsnappen en keek de draak nogmaals recht in de ogen. Hakkelend haalde ze adem en duwde direct diezelfde lucht weer naar buiten, dit keer er klanken aan bindend. 'Misschien doe jij het niet, maar ik leef. Misschien adem jij alleen maar, maar ik leef. Ik leef' steeds maar bleef ze het laatste stukje voor zichzelf herhalen, wetend dat het klopte. Ja, het leven was hard en ja, het leven en alles erin kon je wreed pijnigen. Maar al het slechte in haar leven waren de kleine dingen maar al te goed waart. Ze hield van iedere ademstoot en schaamde zich bijna voor haar wensen die ze had gehad tijdens het wegzakken. En iets zei haar dat het niet altijd wederzijds is. Ze hapte nog een keer naar lucht, dit keer de lucht ontspannen laten ontsnappen. Haar ogen hielden die van hem gevangen, tenminste ze probeerden het.

(sorry voor korte post)