Second Time

Dit topic hoort bij de gelijknamige verhaallijn. Only Sky.


Lente. Het klonk als een zucht door haar hoofd. Norah struinde door door de vlakte die haar eindeloos scheen. In het begin had ze nog aan de bloemen geroken, haar bittere gevoel dat ze bij dit land voelde, in de zoete geuren van de bloeiende bloemen ruikend. Haar lippen waren donkerrood, het laatste teken van de winter die ze had getrotseerd. De rest van haar gezicht was nog altijd bedekt met een dikke laag stof en zat onder krassen van takken die haar hadden geschramd op weg naar dit land. Over haar armen zaten diepere sneden, veroorzaakt door de takken waarmee de jonge draak zich had beschermd toen ze aan de andere oever van de rivier had gestaan. Lange tijd had ze de pijn van die krassen niet gevoeld, maar nadat haar zenuwen bevroren hadden aangevoeld, waren ze ontdooid en had ze een klap op haar zenuwen gekregen door de plotselinge pijn die haar armen leken te verscheuren. Nog steeds deed het pijn, maar ze had het al weten te verbijten. Lente dacht ze weer is het begin van nieuw leven, het begin van iets nieuws. Voor mij zal het eindelijk het begin van mijn wraak zijn. Ze wilde glimlachen bij dat idee, maar ze deed het niet. Ze kon het simpelweg gewoon niet. Haar uithoudingsvermogen had haar tot hier gedragen, maar nu was ze uitgeput. Moe van de lange reis naar de oever, moe van het verzetten tegen de jonge draak, moe van de winter die het allemaal nog erger maakte, moe van de onderkoeling in de sneeuw die er toen nog had gelegen, moe van de weg van de rivier weg naar deze weide vlakte. Plots stond ze stil, niet meer in staat haar voeten nog eens ze verslepen. De afgelopen paar uren had ze op automatische piloot gedraaid, maar nu deed ook die het niet meer. Zwaar hijgend keek ze voor zich uit, niets anders ziend dan de groene waas van de natuur om haar heen. Nog geen grassprietje kon ze onderscheiden. Het laatste restje energie benam haar de adem, toen ze haar ogen iets vernauwde, in een poging het beeld scherper te krijgen. In plaats daarvan verkleurde het groen langzaam naar grijs, totdat de buitenkanten van haar blikveld zwart werden en ze daar niets meer kon zien. Haar blikveld werd steeds kleiner, totdat ze alleen nog maar in de verte een grijze vlek zag. Uiteindelijk werd ook dat vlekje zwart en zakte ze door haar benen. Lucht naar binnen zuigend, ademende ze weer en traag opende Norah haar ogen. Even begreep ze niet wat er gebeurd was, toen ze wereld op haar kant leek te staan. Pas daarna drong het tot haar dor dat ze op de grond lag. Kreunend probeerde ze haar armen onder zich te krijgen. Toen ze merkte dat dat niet lukte, begon ze zich licht in haar hoofd te voelen. Hoewel ze dacht daar te uitgeput voor te zijn, begon ze zich misselijk voelen en merkte ze hoe haar ademhalingen onregelmatiger werden en dieper. Nee, nee, rustig blijven, niks aan de hand! probeerde ze zich duidelijk te maken, maar juist door die gedachte raakte ze nog meer in paniek. Piepende klanken kwamen uit haar keel, terwijl ze lucht probeerde binnen te zuigen, maar dat niet lukte. Nee, nee, niet weer. Niet zoals toen bleef ze paniekerig in haar hoofd herhalen, in een poging zichzelf tot rust te manen door zichzelf eraan te herinneren dat het niet was als toen. Toen. Het klonk pas geleden en zo voelde het ook, de pijn, de wanhoop, de machteloosheid en vooral de angst... Nee, ze drukte het van zich af. Al die emoties en gevoelens leken allemaal nog in haar bloed te zijn alsof het gister was gebeurd. Terwijl het in werkelijkheid enkele jaren geleden was.
Midden in het open veld, tussen de vrolijk bloeiende bloemen lag een jonge vrouw, vuil van het stof en de kleine bloedkorsten op haar gezicht en armen, lag ze piepend naar adem te happen, te uitgeput om te bedenken dat het alleen maar beter met haar zou gaan als ze ergens energie vandaan zou halen. Ze had eten nodig, iets wat ze nog maar zelde zichzelf gegund had sinds ze op weg was geweest naar DW.

Een schaduw die zo groot was dat men haar aanzag voor een snelle wolk gleed over het landschap. Zij die vanaf een afstand zouden kijken zouden zien dat de schaduw een kenmerkende vorm had. Wie omhoog keek als de schaduw het licht deed verdoezelen zou haar zien: Een gigantishe draak afgebeeld als een siluet tegen blauwe hemel. Haar schbben waren wit van kleur, hetzelfde wit als de ijskappen die op de toppen van de bergen lagen. Haar kalme verschijning wekte geen angst op, de mensen die haar zagen bogen, vielen op de grond om hun respect te tonen of staakten hun werk en keken haar na. Niemand haalde het in zijn of haar hoofd om de grote witte draak aan te vallen. Ze was simpelweg te reusachtig en vloog te hoog om berijkbaar te zijn voor mensen. Ze doorkliefde de lucht met haar gestroomlijnde lichaam, ze kwam vanuit het dorp waar ze zojuist een draak verdreven had die dreigde mensen te eten en huizen te verwoesten. Ze had het aantal slachtoffers beperkt en de haat jegens draken minimaal gehouden. Ze was op weg naar haar onderkomen dat in de bergen was. De glinsterende toppen riepen haar vanachter de dunne sluier van wolken die de bergen omheulde. Het grote meet aan de voet van de eerste bergen lag als een blauwe spiegel in het landschap, het ruisen van de waterval was nouwelijks te horen en toch deed het geluid haar raliseren dat ze dorst had. Een draak van haar omvang had veel voedsel en water nodig om op krachten te blijven. Ze minderde vaart en de hoogte die ze had gemaakt nam af. Zonder met haar vleugels te slaan gleed ze steeds dichter naar de golvende, groene zee van gras toe. Door het licht in gedachte te houden en de wind te sturen bleef ze onopgemerkt. Haar geruisloze vlucht maakte de jacht een stuk gemakkelijker al had een kleinere draak vaker succes bij de jacht dan zij. Een kudde rendieren geleid door een wit mannetje verscheen in haar blikveld en al snel werd duidelijk dat ze het op hen gemumd had. Door een sprankje geluk en haar uitgedachte maneuvre merkten de hoefdieren haar te laat op. Uit respect voor de groep had ze een zwakker dier uitgezocht en zorgde ze dat ze de leider niet van de kudde wegdreef. Ze plukte een vors vrouwtje dat achteraan hinkte door een verstuikte poot van de grond en maakte weer wat hoogte. Ze doodde het dier door diens kop in een keer te verwijderen en op te eten. Op het moment dat ze het stuk doorslikte zag ze een vrouw in het gras liggen, ze likte zorgvuldig het bloed van haar bek. Ze leek kortademig - doordat ze niet zo hoog vloog en een scherpe blik had kon ze dat zien - gewond en vies. Ze besloot te helpen, zij had tenslotte geen weet van de angst voor draken die de vrouw opgebouwd had in diens geschiedenis. Uit voorzorg landde ze een eindje van de vrouw vandaan. Haar landing was stil en geruisloos. Ze hield haar net gedoodde prooi ietwat boven de grond, het bloed ervan lekte uit de romp en kleurde het gras rood. De grote witte draak vauwde haar vleugels, hief haar kop en keek met een kalme blik neer op de vrouw. Ondanks haar ernorme grootte kwam ze niet drijgend over. Ze straalde wijsheid en macht uit. Om haar hals hing een ketting met een vreemde steen eraan, deze leek van binnenuit te leven en te bewegen. Het bijzondere ding gloeide vaagjes en veranderde continue van grijsblauw naar grijs en wit, ondanks de kleurverandering was de hanger transparant. Ze legde haar prooi zachtjes een eindje voor haar neer, er klonk een plof hierdoor. Ze wilde de vrouw niet laten schrikken maar de plof moest ze gehoord hebben.

Norah kon zich niet goed herinneren wanneer het was gebeurd, maar terwijl ze naar adem lag te snakken, drong het vaag tot haar door dat ze haar ogen gesloten had. Het leek haar meer lucht te geven, maar die illusie was maar van korte duur. Al snel was ademen weer zo zwaar als het tillen van een steen op je schouders. Ze probeerde zich uit alle macht te concentreren op een trage ademhaling, ook al wist ze dat het alleen maar erger werd wanneer ze zich erop focuste. Het leek eeuwig te duren, maar eindelijk had ze afleiding. Plots voelde haar huid koel aan en door haar oogleden heen, kon ze zien dat het zonlicht niet meer door de dunne laag huid scheen. Het was in één keer donker geworden en ze begreep niet hoe het kon. Zonder het te merken, werd haar ademhaling ietsjes gelijkmatiger en dieper. Dat gaf haar de kans door de dikke mist van wanhoop en paniek heen te prikken en een kort moment van helder denkwerk te ervaren. Het moest een schaduw zijn, die de zon van haar afsneed. De tijd van duisternis duurde lang en ze moest constateren dat het een trage wolk moest zijn. Uiteindelijk ging hij over en toen merkte ze pas hoe warm de lente zon eigenlijk was. Ze kreeg het steeds warmer en ze kneep haar ogen miniem samen, in een poging het licht en de warmte uit te sluiten. Zelfs die kleine krachtinspanning leek haar lichaamstemperatuur alleen maar hoger te maken. Haar ademhaling ging weer sneller, korter en piepende tonen kwamen weer uit haar keel. Ik moet afkoelen!
Plots was het weer donker en stond ze in een mistige omgeving. Ze kreeg kippenvel over haar armen, terwijl ze zich traag om haar as draaide. Het drong traag tot haar door, dat ze het handvat van haar zwaard vasthield. Ergens door de mist heen, kon ze een muur onderscheiden. Voordat ze zich erop kon focussen, was er iets anders wat haar aandacht trok. Een zware, sissende stem zweefde door de mist. Angstzweet brak haar uit, want ze herkende die stem dondersgoed.
Nee, nee, niet weer. Haar lippen vormde woorden tussen de happen naar adem door, terwijl ze door het gras kronkelde. Hoewel de bewegingen er waren, ontbraken de klanken die bij de woorden hoorden. Zelfs de tonen van de piepen waren niet van elkaar te onderscheiden, waardoor het nog niet duidelijk was wat ze probeerde te zeggen. Ze verbeelde zich, ze was weer terug in die afschuwelijke herinnering waarin een donkere, groene draak haar lichaam zo aantastte, dat de littekens nog zichtbaar waren bij extreme temperatuur verschillen. In haar nachtmerrie waarin ze dacht echt te zijn, stroomde zweet over haar gezicht en rug, maar waar ze werkelijk was, baadde ze ook in het zweet. Ze was zo in wilde paniek, dat ze niet doorhad dat er een lichte schok door de aarde ging. Ook de kronkelingen die haar lichaam krampachtig maakte, alleen maar om te ontsnappen uit haar ijlende dagdroom, maakte het onmogelijk de plof te voelen. Het enige wat ze hoorde was het suizen van het bloed dat door haar oren werd gepompt. In haar verbeelding vechtte ze voor haar leven, precies zoals ze zich nog herinnerde zoals ze vroeger had gedaan. Eerlijk gezegd, was het geen vechten geweest. Pas toen ze één van de tentakels van het wezen afhakte, werd hij kwaad en werd het voor haar een gevecht van leven op dood. Nagels maakte diepe groeven in haar lichaam en de geur van bloed die daarbij vrijkwam, kon ze ruiken. Norahs ogen sperde zich wijt open, lucht krampachtig naar binnen zuigend, alsof ze zich eraan wilde optrekken. Dat bloed, dat was niet verbeeld. De geur van bloed, juist dát was het enige wat ze zich niet verbeeldde, besefte ze. In wilde paniek zag ze enkel de diep rode kleur van het levensvloeistof en, hoewel ze niet meer kon, haar armen sloeg ze door het gras wild om zich heen. Nee, niet alles, niet weer die afschuwelijke pijn. In haar gedacht kon het immers niet anders dat de geur van bloed, de geur van háár bloed was. Ze zag of hoorde niets meer en rook alleen die afschuwelijke geur van bloed. In haar paniek vergat ze te slikken en terwijl ze piepend vocht voor adem, kwamen er kleine schuimvlokken in haar mondhoeken.

De jonge vrouw lag te kronkelen als een slang op een hete bakplaat. De witte draak zag glinsterend zweet uitbreken op het voorhoofd van het mens. Het angstvocht doordrenkte de kleding van de vrouw en maakte duidelijk dat ze niet alleen in paniek was. De witte draak kon niet staan toekijken hoe de vrouw naar adem snakte en door het gras kronkelde. De gogantishe witte verschijning haalde diep adem en begon de lucht te sturen. Eerst liet ze de wind zobdraaien dat de geur van bloed niet langer te ruiken was, daarna zorgde ze voor een verkoelende, zuurstofrijke bries. Deze had ze in tempratuur beinvloed zodat de vrouw niet in extreme maten zou afkoelen ook verplaatste ze haar lichaam zodat haar schaduw als een deken over de vrouw viel. Ze zorgde dat de geur van bloed geen andere roofdieren of aaseters aantrok zodat het veilig bleef. De zon weerkastste vaag tegen haar witte schubben. Haar lichte kleur hielp bij camuflage tijdens het vliegen en bij tempratuurregelingen. Natuurlijk was enkel een lichte huid geen optie. De witte draak had een constante vervorming van lucht en wind om haar heen die haar afkoelde of opwarmde. Ze moest wel oppassen met waar ze de zuurstof en lucht vandaan haalde. Als ze het on te grote maten van dezelfde plek haalde zouden alle organismes op die plaats sterven aan zuurstofgebrek. Ze regelde een gelijkmatige tempratuur met behulp van luchtsturing. Zuurstof en frisse lucht kon wonderen doen in een situatie als deze. "Vrouwe, kom tot rust" ze had een kalme, diepe stem. Haar woorden waren gesproken in de mensentaal om er zeker van te zijn dat de vrouw haar kon verstaan. "Voel de koele bries, het gras op uw huid en maak uzelf bewust van het hier en nu: De rust die hier heerst, het leven om u heen." met rustige bijna poetishe woorden hoopte ze de vrouw bewust te maken van wat werkelijkheid was.

(op m'n Ipod gescheven, ik kan geen pumtjes op de i of e zetten >.<)

Duisternis kwam over haar, maar op een vreemde manier was juist die duisternis het beste wat haar kon overkomen. Het duurde lang voordat haar zintuigen het temperatuurverschil erkende en het leek al helemaal veel moeite te kosten om het door de dikke barrière van paniek heen, haar hersens te bereiken. Norah inhaleerde diep, eindelijk zuivere lucht in haar longen kunnen omzetten in zuurstof. Het voelde goed en haar hart leek bijna opgelucht te zijn dat het minder hard hoefde te kloppen om bij bewust zijn te blijven. Ze bleef grote happen lucht naar binnen werken, als een uitgehongerd dier uit zijn prooi zou doen. De zuurstof die ze daarmee bemachtigde, was niet de enige rede dat ze zo gulzig naar lucht hapte. Het beste was dat ze geen bloed meer rook en dat was een teken voor haar voor veiligheid. Langzaam nam de adrenaline af, net als het zweet en de vlokjes schuim in zijn mondhoeken. Haar hartslag ging omlaag en de roede gloed die ze zag, verdween langzaam. Vaag besefte ze zich dat ze weer tegen de binnenkant van haar oogleden keek, en dat het donker was. Weer die wolk, drong het vaag tot haar door. Ergens ver weg hoorde ze een zacht, bijna poëtisch, gefluister. Ze klanken hoorde ze, maar ze kon het de woorden niet verstaan. Ondanks dat de betekenis van de klanken haar niet bekend waren, stelde het haar gerust. Haar hartslag daalde nog meer en haar ademhaling was ook gedaald tot een normale, gezonde inhalering. Een diepe zucht ontsnapte aan haar lippen. De adrenaline verdween volledig uit haar lichaam, terwijl ze stil kwam te liggen. Het gras streelde haar wangen en dat deed een glimlach op haar lippen ontstaan. Ondanks dat het zweet was verdwenen, kreeg ze het niet koud door de luchtsturing van de draak. De klanken eindigde en het enige wat door haar gehoor kon doordringen, was het zacht ruisen van de wind. Dat geluid en de streling van haar wangen, deden haar tot in haar haarpuntjes ontspannen. Haar hartslag daalde nog meer en bleef dalen. Nu de adrenaline uit haar was verdwenen en ze geen voedsel had om energie uit te halen, was het stofje het enige geweest wat haar nog op de been hield. Haar lichaam functioneerde zo minimaal nodig, waardoor zowel haar ademhaling als haar hartslag langzaam gingen. Zelfs op haar alarmbellen voor deze lage activiteit, werden niet meer ingeschakeld. De energie om te bedenken dat de wolk wel erg lang boven haar bleef drijven en dus voor aangename afkoeling en schaduw zorgde. Ze wilde zich strekken, om deze heerlijke situatie nóg beter te maken; ontspannen, lekker weer. Ja, zich uitrekken zou deze dag nog beter maken. Voor even was ze vergeten waar ze was en wat ze hier deed. Het enige wat er toe deed, was dat nu alles goed was. Haar ogen waren nog altijd gesloten, waardoor ze niet zag dat het geen wolk was die boven haar hing, maar dat een witte draak bij haar stond. De herinnering dat er klanken waren gesproken die woorden hadden moeten zijn en dat iemand er dus moest zijn om die te hebben uitgesproken, leek niet te zijn opgeslagen.

Niet lang na haar ingrijpen begonde vrouw langzamerhand te kalmeren. Terwijl de grote witte draak de lucht bleef sturen en daarmee de tempratuur regelde vroeg ze zich af of de vrouw een temmer was en wat ervoor had gezorgd dat ze in deze situatie terecht was gekomen. De vrouw die voor haar in het gras lag begon steeds minder wild de bewegen alsof ze eindelijk uitgeput raakte. Enkele momenten laten lag het mens stil en was haar ademhaling zo goed als normaal. Er verscheen zelfs een glimlach op het gezicht van de eerst zo angstige vrouw. De witte draak wilde haar niet uit deze kalmte halen en zakte door haar poten met het iedee dat het wel even kon duren. Ze lette er wel op dat haar schaduw nog steeds over het lichaam van het mens heen viel. Het enige wat er nu nog leek te zijn was het lange, groene gras dat rustig op en neer deinsde als de golven in een baai. De geur van de lente hing in de lucht: Bloemen, jong groen en frisse dauw die in de schaduwrijke delen van het bos als een dekentje over het mos lag. Al deze geuren werden door de wind over de velden verspreid. Sky nam de tijd de omgeving te bekijken zonder de vrouw echt uit het oog te verliezen. Al snel ontdekte ze een aantal kruidensoorten die geweldig smaakte in gekookt water: St.Janskruid, Kamille, Melisse, Venkel, Lavendel en Brunel. Ze wist dat deze tesamen een kalmerende thee konden vormen. Haar kennins over thee was redelijk uitgebreid. Omdat ze geen genezende krachten had was ze naar een bergvolk gegaan dat haar vanalles over kruides geleerd had en met name over de thee die je ervan kon maken. Ze waren allemaal tegen kwalen als hoofdpijn, buikpijn en slapeloosheid maar ook tegen verschillende ontstekingen. Maar waar haalde ze water vandaan zonder de vrouw te verlaten?

Met het besef van rust en veiligheid, kwam ook het besef van haar omgeving terug. De temperatuur bleef aangenaam, maar iets alarmeerde haar. Even was haar hartslag weer hoog, maar toen het gevaar geweken bleek te zijn, werd haar hartslag weer rustig. Haar lichaam zou nog niet een adrenaline stoot aankunnen. De stof in haar bloed deed haar lichaam immers over haar grenzen gaan in gevallen van gevaar, waardoor ze terug zou kunnen vechten of in ieder geval ontsnappen. Eén keer kostte het het lichaam al veel, vooral wanneer het al op haar reserves werkte. Drie stoten, kort na elkaar, zonder die reserves aan te vullen, betekende dus dat ze al drie keer over haar grens van kunnen was gegaan. Iemand met verstand van lichaam, genezing en geest, zou kunnen zeggen dat ze eigenlijk al zesdubbel op haar reserves werkte. Norahs ademhaling was weer rustig en zonder het echt op te slaan, begon ze in haar achterhoofd na te gaan wat hij had doen opleven. Er was niets veranderd aan het licht, evenals de temperatuur. De geur was ook de geur van bloemen gebleven, niets had iets weg van iets onaangenaams of zelfs iets van bloed. De vogels waren blijven fluiten en hadden alles overstemd. Toch hadden ze niet kunnen verhullen dat er vlakbij gras was omgeknikd. Het was uiterst zacht, maar het was vreemd hoe je zintuigen werkte wanneer je gedwongen werd rust te nemen, ook al zou er gevaar kunnen dreigen. Bovendien was het lente en dat bracht vers gras met zich mee en wanneer dat soort gras omknakte, leek het alsof je een stengel graan brak. Norah inhaleerde diep door haar neus. Het zorgde voor rust, maar diep van binnen was het een teken van schok dat er iets vlak bij haar het gras had laten breken. Toch was het niet genoeg om haar te laten ontwaken uit haar in rust gehouden toestand. En dus bleven haar ogen nog altijd gesloten, stil in het gras liggend met haar armen langs haar lichaam. Op haar onderarmen waren de ondiepe krassen te zien van de takken die tegen haar waren aangezwiepd, evenals op haar gezicht. Het dikke laag vuil op haar huid, verhulde de paarse, grote littekens die ze over haar gehele lichaam droeg. De wonden van haar traumatische ervaring waren immers op een magische wijze door een draak geheeld, maar dat had littekens niet kunnen voorkomen.

(sorry voor de late reactie, drukke laatste week + weekje Oerol)

"Vrouwe..." zei ze rustig, haar ogen op het vuile, menselijke lichaam gevestigd "Wees niet bang, ik zag u in moeilijkheden en kon u niet aan uw lot overlaten." verklaarde de gigantishe witte draak "Schrik niet van mijn verschijning, ik zal vertrekken zodra u dat wilt maar ontwaak nu alstublieft" De draak was niet nieuwsgierig aangelegd, die tijd was haar al lang voorbij. Ze wilde slechts zeker weten dat de vrouw weer alleen afkon. Ze was immers een behulpzaam type en kende geen partijen. Voor haar waren goed als slecht gelijk op het punt van zowel geborte als van sterven. Enkel de daden die zij in het hier en nu uitvoerden zouden haar acties bepalen. Zij zou niet ordelen op vervlogen daden uit het verleden tenzij dez haar waarschuwden voor het heden. Haar kalme houding bracht geen bedreigende gevoelens over, enkel haar grootte zou overheersend of kleinerend over kunnen komen maar haar vriendelijke stem en weize uiterlijk overstemde dit feit ruimschoots. Ze kon de ademhaling van de vrouw horen en als de grote draak haar ogen sloot voelde ze een door troumatishe ervaringen vertroebelde aura rondom het menselijke lichaam. Zodra haar hulp zou worden afgeslagen, zou ze vertrekken en daarmee de vrouw aanhaar lot overlaten want daar waar niemand anders dan het zij die de hulp afslaan in gevaar is zouden dan zelf de gevolgen dragen en anderen zonder stemrecht daar niet mee kwellen. Vaak hielp ze ook alleen als het op een of andere manier in haar nadeel lag als ze niets zou doen.

Woorden die van boven haar kwamen, maande haar tot rust. Het klonk veilig, warm. Toen de stem vroeg haar ogen te openen, deed ze dat alsof ze onder hypnose was. Eerst zag ze alleen licht, dat werd weerkaatst op de witte schubben van het wezen. Toen ze gewend was geraakt aan het licht, mede door het iets samenknijpen van haar ogen, kon ze een gedaante in de baken van licht onderscheiden. Ze wilde naar haar zwaard grijpen, maar de kracht ontbrak in haar. Sidderend haalde ze adem, haar bovenlip iets optrekken. Haar keel was droog en haar gehemelte voelde pijnlijk aan. Korsten stonden op haar lippen, die uitgedroogd en verbrand waren door de zon. De lieflijkheid om zich heen zoals de wind, de geur van bloemen en het strelen van de lange graspollen, konden haar niet meer bereiken. Het enige dat ze zag, was dat afschuwelijke wezen op zijn kop, een wezen dat werd getypeerd door schubben, vleugels en een staart. Ze waren er in zoveel varianten en toch had nog nooit iemand moeite gehad met er eentje te herkennen. 'Duivelswezen' siste ze tussen haar tanden door. Haar ogen waren volledig naar boven gerold, omdat ze met haar hoofd naar het wezen lag. De enige manier om het wezen aan te blijven kijken, was door naar haar voorhoofd te kijken. Ze wilde het doden, al haar instinct zei het haar te doen, maar ze kon het niet. Verschillende vloeken spookten door haar hoofd, omdat ze zichzelf niet zo ver kon zetten om het wezen aan te vallen. Het enige wat ze kon doen, was het simpelweg aan te blijven kijken. 'Dood me dan' siste ze, ervan overtuigd dat het wezen met dat doel hier was gekomen. De woorden het de draak haar eigenlijk wilde helpen, waren aan haar ontgaan. Ook de veilige toon die de stem van de draak had gehad, was volledig van haar herinnering verdwenen.

De vrouw opende haar ogen, er gebeurde iets wat ze niet had verwacht. De vrouw siste, het zachte woord ontging haar niet: Duivelswezen. Sky stapte achteruit. Haar schaduw viel hierdoor niet langer over de vrouw heen. Ook stopte ze met het sturen van de wind waardoor alle geuren die ze eerst had weggedreven langzaam terugkwamen. De vrouw klong beina uitdagend toen ze opnieuw met een sissende toon drie woorden uitsprak: Dood me dan. Haar blik en houding bleven kalm "Ik zie geen enkele reden waarom ik dat zou doen." zei ze rustig, haar stem zou mogelijk weer herkend worden en de herinnering aan wat ze had gezegt zou misschien terug komen. De bijzondere steen die aan haar halsketting zat lichtte even op en de grote witte draak ging weer zitten. Ze had het zwaarddat aan de heup van de vrouw hing allang gezien. Als de vrouw haar zou steken zou dat pijnlijk zijn maar het zwaard was niet lang genoeg m het tot haar hart of longen te halen. Haar keel zou het enige goede doel zijn als de vrouw haa werkelijk zou willen doden. "Vanwaar de haat, vrouwe? Ik ben slechts een draak, nooit eerder zag u mij. Hoe weet u dan dat ik u zou willen doden of dat ik een 'duivelswezen' ben zoals u zelf verklaarde" sprak ze kalm. Ze was altijd beleeft tegen ieder levend wezen dat ze ontmoette, enkel als deze zich zó gedroegen dat zij zich ver beneden haar waardering bevonden liet ze beleeftheid varen.

Norah sloot haar ogen, toen de draak naar achter stapte. De zon straalde met al haar kracht om haar gezicht. Nu pas begon ze te voelen dat de huid ook daar was verbrand. Hoelang had ze wel niet in de volle zon gelopen? Dagen, wist ze. Het precieze aantal wist ze niet, maar nu deerde het net. Maar toch, ze kon toch niet zo erg verband zijn? Het was nog maar pas lente in deze vervloekte wereld, de zonkracht van de winter waarin ze had gereis, had haar toch niet kunnen verbranden? Norah zou haar schouders hebben opgehaald als ze had gekund. Opnieuw kon het haar niet erg boeien. Zodra de draak me zou doden met zijn schroeiende adem, zal het toch geen verschil maken. Haar ogen sperden zich open, toen ze de woorden van de draak hoorden. WAT?! piepte een stem in haar, een hoge toom hebben aangeslagen door de verwarring. Er verscheen afschuw in haar ogen, toen ze de rest van zijn woorden horen. ' Ik verafschuw je scheinheiligheid. Hou je schijn niet op dat je anders ben dan de anderen van jouw soort. Jullie lijken allemaal andere varianten van de basis, maar uiteindelijk is het die basis die jullie doet doden en onverschillig verwonden'. Haar rauwe, fluisterende woorden dropen van spot en afschuw voor het wezen. Ze kon niet geloven dat de draak zo rustig bleef en snapte niet waarom de draak zo overtuigend klonk. Plots gleden haar ogen dicht. Het dichtknijpen tegen het felle zonlicht, het fluisteren en ok de angst die onder het oppervlakte lach, putte haar uit. De energie die ze maar bleef gebruiken, had haar lichaam niet. Nog even, en de draak hoeft me inderdaad niet te doden dacht ze bij zichzelf. Ze nam het verrassend goed op en eigenlijk begon ze de seconden te tellen dat het nog duurde. Plots kwam een golf van warmte over haar heen, toen de draak stopte met het sturen van de wind. Nu lag ze in de volle zon, zonder enige afkoeling van de wind. Ze had al weinig gedronken en het uitdrogen zou alleen maar sneller gaan hierdoor.

De vrouw begon te vertellen dat ze haar verafschuwde omdat ze net zo zou zijn als andere draken. Sky begon zich af te vragen of de vrouw misschien was opgegroeid in het Night Warrior gebied. De witte draak snoof "Als ik u dood zou willen hebben had ik u hier laten liggen en was ik doorgevlogen. Maar ik besloot te stoppen en u te helpen. Van u had ik niet verwacht dat u door de actie van één enkele draak alle draken alshetzelfde beschouwt." ze hief haar kop hoog op en keek neer op de vrouw terwijl deze langzzam aan haar laatste eindje begon. "Nu, u kunt nu mijn hulp accepteren. Ik zal u naar koelte en water brengen en uw leven redden óf u gaat ervan uit dat ik net zoals 'al die andere' ben, dan zal ik vertrekken en u aan uw lot overlaten." sprak ze kalm. Er zat nu wel een vage kille toon achter haar stem. De witte draak had de paar mljoen jaar die ze al op deze aarde doorbracht niet verspild. Ze had geleerd van vele gebeurtenissen en wist dat niet alle mensen en draken te vertrouwen waren, ze wist dat niet alle mensen en draken hetzelfde waren en dat je niet kon oordelen op de actie of het uiterlijk van één enkel wezen. Ze kende dit gebied goed en wist een aantal bejes in de buurt te vinden. Het zou redelijk simpel zijn om de vrouw te redden maar als deze weigerde haar te vertrouwen en alle draken zou blijven haten dan was Sky's keuze snegemaakt, ze zou dan ook niet langer beleeft zijn en heel misshien zo vriendelijk zin om de vrouw uit haar leiden te verlossen.

Norah had niet gedacht een keuze voorgelegd te krijgen. Haar ogen bleven nog altijd gesloten, zelfs geen denkrimpel maar kunnen opbrengen. Ze vertrouwde zichzelf niet dat ze haar lichaam nog tot iets kon dwingen. Het was ironisch dat ze geen keuze kon maken, nu ze eindelijk een keuze kreeg, omdat haar lichaam dat niet meer zou trekken. Haar nek ontspande zich, haar hoofd op de zachte, mosachtige grond laten vallen. Het ademen ging moeilijk door de huid die strak stond gespannen bij haar nek. Als vanzelf zakte haar mond open, de indruk gevend dat ze met mond open sliep. Alles was minder waar. Paniek maakte in haar geest zich meester van haar, omdat ze haar lichaam niet meer haar wil kon opleggen. Eigenlijk wist ze wel dat ze de hulp van de draak moest accepteren, al was het alleen maar om daarna krachtig genoeg te zijn om wraak te nemen. Haar hoofd rolde opzij, iets wat ze al lang had proberen tegen te houden. Misschien zag de draak dit als een afwijzing, terwijl ze zojuist had besloten haar te helpen. Haar lichaam trilde hevig, toen ze haar mond iets sloot. ‘Ik accepteer’ klonk het bijna geluidloos uit haar droge keel. Ze zou haar lippen moeten bevochten, maar, áls ze het al gevoeld had, had ze er de kracht niet meer voor.

sorry, beetje kort...

Er kon maar net een glimlach vanaf toen haar hulp geaccepteerd werd. Ze knikte, ondanks dat ze wist dat de vrouw haar niet kon zien. Sky stapte naar voren zodat haar schaduw weer over de vrouw heen viel en ze stuurde de wind weer zoals ze enkele momenten geleden gedaan had. Voorzichtig tilde ze de vrouw van de grond terwijl ze haar vleugels spreidde. Ze verhief zich op de achterpoten waardoor haar enorme grootte nog ontzagwekkender werd. Met haar nog vrije voorpoot pakte ze het koploze hertenkarkas en de kruiden die ze zojuist gevonden had. Daarna sloeg ze met haar grote, witte vleugels en steeg ze geruisloos op. Ze wist dat ze niet zo veel tijd had en zette er dus een flinke vaart achter. Tijdens de vlucht bleef ze de wind sturen zodat de omstandigheden hetzelfde bleven. Het duurde niet lang voor ze bij een klein, kristal helder riviertje kwam dan zich als een zilveren slang een weg door de velden baande. Sky landde even geruisloos als ze was opgestegen bij een enkele boom die langs de kleine rivier stond. Ze legde de vrouw in het frisse gras aan de voet van de boom, het karkas legde ze een eindje verderop in de schaduw. Daarna haalde ze en groot blad van een plant en vouwde deze zo goed al het mogelijk was met haar klauwen in de vorm van een beker. Ze had het geluk dat deze bijna heemaal waterdicht was. Hier kwam ze achter nadat ze over de kiezels naar het stromende water was gelopen en water in de 'beker' had laten lopen. De grote witte draak bracht het water naar de vrouw. Voorzichtig liet ze een paar druppels op de mond van de mens vallen. Hopelijk was dit genoeg om het lichaam van de vrouw te laten weten dat er redding was zodat het laatste beetje kracht haar kon helpen de bladbeker aan te pakken en zelfstandig wat te drinken.

(Ik waarschuw je even: als Norah haar krachten terug heeft en Sky plotseling aanvalt zal Sky gewoon vertrekken :p typish Sky )