Haar leven, haar verleden. Geen toekomst?

Een andere witte draak met een veel kleinere spanwijdte dan die van haar verscheen, eerst als een schim later duidelijk zichtbaar toen deze dichterbij kwam. Wat opviel waren de goudkleurige tekens op het lichaam van de wit gevederde draak, vooral omdat deze licht gaven. Ze wist een beschutte plek in de buurt waar ze zelf ook in paste, haar blik zocht de grond af die onder hen voorbij schoot. Ze knikte alleen om haar stem te sparen, de woorden hadden haar berijkt. De wind nam af maar het bleef sneeuwen. Sky was in staat de wind te sturen en ze had er zojuist voor gezorgd dat de wind was gekalmeerd. Plotseling zag ze haar herkenningspunt: Een dode dennenboom die krom stond onder de kracht van de wind, de stam zag grijs en alle naalden waren verdwenen. De sneeuw hoopte zich al op aan een kant van de boom. Sky sloeg met haar vleugels, ze veerde wat op en maakte een kleine wending in haar vlucht. Het bos verscheen onder hen en ze telde haar vleugelslagen tot ze bij zeven was. Vervolgens begon ze haar afdaling. Een grote open plek verscheen in haar blikveld. Het bos was niet een plek waar ze graag was omdat ze zich moeilijk voortbewoog tussen de bomen en er niet genoeg ruimte was om haar vleugels te spreiden. Ze legde eerst de ijsblauwe draak neer voor ze zelf landde. Op de open plek lag een grote rotsformatie die hen beschutte tegen de wind, er bevonden zich ook wat spleten tussen de rotsen waar je je zou kunnen verschuilen. Helaas paste zij niet in deze kieren. Ze keek uit naar de andere draak terwijl ze ook een oplettend oog op de blauwe draak hield die tussen haar en de rotsformatie lag. Deze leek naast haar bloedverlies en wonden in orde.

Ayla hield zich goed vast, de wind gierde om haar oren. Ze zad wat voorover gebogen op de rug van Dyvia. Ze had doodsangst uitgestaan toen er pijlen langs schoten. Eentje had een schram over haar been getrokken waar nu bloed uit kwam. De wind maakte dat het bloed langs haar been op de witte veren van Dyvia kwam. Dat speet haar al gaf ze geen krimp onder de pijn die haar getroffen had. "Snowy!" die wind rukte de woorden van haar lippen en maakte ze onverstaanbaar. Tranen liepen ovrr haar wangen bij het zien van de vallende Snowy. Ze kon niet meer verlies aan! Haar ogen werden groot bij het zien van de reusachtige witte draak. Haar verschijning was werkelijk ongelofelijk. Ze ving Snowy op en alleen al de gratie waarmee ze dat deed maakte dat ze tegen deze grote witte draak opkeek. Ze voelde zich oppeens klein en onbelangrijk, al wist ze dat dat niet zo was. Ze klemde zich aan Dyvia vast, de snelheid van haar vlucht maakte nog steeds dat haar haren achter haar aan wapperde maar ze voelde dat de echte wind was gaan liggen. Hoe was dat mogelijk? Ze had nog nooit gehoord van draken die die wind konden beïnvloeden, wel van draken die water bestuurde en iedere draak spuuwde wel vuur of een andere materi uit.

Het gevoel van dalen was vaag voelbaar, maar Snowy reageerde niet echt op wat er gebeurde, maar toen ze neer werdt gelegd tilde ze haar kop even op voor Snowy haar kracht weg voelde slippen en legde haar kop weer neer. De wind was gaan liggen al bleef de sneeuw vallen en de witte deken die er al lag kleurde langzaam aan rood. Snowy wilde niet sterven en tilde opnieuw haar kop op en begon de pijlen uit haar lichaam te trekken, waarna ze de wonden schoon begon te likken. De pijlen zaten diep, maar Snowy kreeg ze er toch uit en legde daarna wat sneeuw op de wonden hooptend dat het bloeden zou stoppen?

Sky merkte een beweging op, helaas was het niet de andere witte draak, maar de kleine ijsblauwe draak. Het luchtte wat op want dit betekende dat ze nog kans op overleven had. Ze zag haar de pijlen uittrekken waardoor de wonden weer behoorlijk gingen bloeden. De kleine draak bleef haar wonden likken, dat maakte vaak dat het bloeden wel stopte. Maar, waarom legde ze er sneeuw op? Sky wist veel, maar sneeuw op wonden leggen was iets nieuws. Waarschijnlijk iets wat alleen werkte bij ijs- of sneeuwdraken. Even keek ze neer op de draak, omgeven door rode sneeuw. De sneeuw op haar wonden kleurde ook wat rood maar werd niet meer zo doordrenkt. Stopte het bloeden al? Ze richtte haar blik weer op de grijze lucht. De sneeuw maakte dat je niet ver zou kunnen zien. Een raaf kwam aanvliegen en ging op een tak naar hen zitten kijken. Sky had respect voor deze wezens maar ze wist dat hij wachtte tot de ijsdraak het loodje legde. Meerdere raven kwamen, en met hen ook roeken en kraaien. Allemaal aaseters van het bos en de velden. Hoewel de bonte kraai uit de bergen hier niet te zien was. Ze keek toe hoe de dieren op takken gingen zitten en op de grond voorzichtig dichterbij kwamen. Zodra Sky bewoog deinden degene op de grond snel terug. Hopelijk kwam de gevederde draak snel. Zij kon misschien iets meer voor de ijsdraak doen. Ze richtte haar blik op de liggende draak naast haar "Mijn naam is Sky" zei ze. Bij het zeggen van haar naam raakte ze even het grijs blauwe amulet om haar nek aan. Het was geen alledaags amulet: Binnenin kolkte het grijs en blauw als twee aparte levensvormen rond. Het was een bijzonder amulet dat ze een lange tijd kwijt was. Het zat vast aan een lange sterke ketting die niet stuk te krijgen was, een zilveren spiraal hield het amulet op zijn plek. Ook in haar zilverkleurige ogen was een beweging te zien, vage blauwe golven speelde rond haar irissen.

Snowy hoorde de grote witte drak tegen haar spreken en ze keek op nadat ze de sneeuw op haar wonden had gedaan. 'Aangenaam Sky, mijn naam is Snowy.' zei Snowy en keek van Sky naar de zwarte vogels die zich aan het verzamelen waren. Een dreigende blik kwam in haar ogen en Snowy vuurde een ijsstraal op de vogels die vlakbij haar waren en bevroor die vogels. De andere schrokken en zeker de helft vloog weg om niet geraakt te worden. Snowy keek rustig toe en probeerde op te staan, maar ze was nog te zwak om haar lichaam op te tillen en ze keek weer naar Sky. 'Waar is Divya, Alya en Darren?' vroeg Snowy en keek van Sky naar de bewolkte hemel, maar er was nog geen beweging te zien?

[Sorry, ik heb het even druk gehad en kon dus niet reageren]

Er was een enorme windvlaag die haar achterover had geworpen. Ze had nog kunnen zien dat de enorme draak knikte en ergens heen vloog. Het vreemde was, dat nadat deze windvlaag haar had getroffen, de wind ineens was gaan liggen. Alsof de wind moe was geworden van het blazen en het hierbij liet. Maar het kon haar nu even niet schelen, hierdoor kon ze makkelijk weer overeind komen en verder vliegen. Een snelle blik achterom vertelde haar dat Ayla er nog was. Maar Darren? Ze keek nog een keer. Gelukkig, een vlekje groen kon ze tussen haar veren ontdekken. Divya maakte weer snelheid en zocht de witte vlakte af naar een teken van Snowy of de grote draak. Een stuk verderop zag ze een boom, krom geblazen door de wind. Daarachter, tussen de bomen, kon ze iets zien bewegen. Terwijl ze haar snelheid vermeerderde, vloog ze recht op haar doel af. Snel landde ze naast Snowy en de onbekende draak en knikte naar haar.

[ik moet gaan, daarom korte post en afgekapt einde...]

Een witte gedaante kwam door de sneeuwval hun kant op en de goudentekens op Divya's staart waren overduidelijk. Snowy ging recht zitten, maar ze was nog wel wat duizelig. De vogels die zij bevroren had waren best nog dichtbij en Snowy hapte naar het ijs waarbij ze een vogel of twee mee opslokte. Haar kracht kwam er mee terug enzo hapte Snowy nog een paar keer naar de vogels in het ijs tot ze haar maag vol had. 'Divya zijn Alya en Darren nog bij je?' vroeg Snowy met nog een zwakke stem, maar ze voelde haar kracht steeds meer groeien doordat ze wat gegeten had.

Ayla had het niet heel erg koud gekregen dankzij de warmte van Divya. Darren zat nog steeds voor haar. Het was stil toen Divya landde, de wind gierde niet meer rond haar oren en alleen het geluid van sneeuw die van overbelastte takken viel was hoorbaar. 'Ik ben er nog' Ze liet zich van Divya af glijden en landde met een doffe plof op twee benen in de sneeuw. Darren volgde haar en ging op haar schouder zitten. Ayla liep zonder iets te zeggen naar de reuzachtige witte draak en keek naar haar op. Wat was dát een mooie draak; haar staart, vleugels en kop. Alles was zo... Draakachtig. In combinatie met het onmogelijke wit van haar schubben was ze werkelijk een wonder om aan te zien. Dyvia had mooie veren en prachtig gouden tekens maar ze had niet de grootte waarmee deze witte draak alle andere overstemde. Ze kon haar ogen niet van het amulet dat de witte draak droeg afhouden. Toen ze haar blik lostrok zag ze Snowy liggen, ze liep naar haar toe en streelde haar snuit terwijl ze naar de wonden keek. Ze haatte mensen! Hoe konden ze dit nou doen? Snowy had toch niets fout gedaan? Ayla rilde een beetje en sloeg haar handen rond haar blote armen. Had ze maar een mantel ofzoiets, dat zou haar warm kunnen houden.

Het viel haar meteen op dat het meisje vloeiend de Taal Der Draken sprak. Het kleine draakje dat haar vergezelde was ook opmerkelijk met zijn groene schubben en rode ogen. Doordat Snowy de naam van de kleinere, wit gevederde draak met de gouden tekens noemde wist ze hoe men haar noemde. Ook wist ze hierdoor de naam van het meisje én de kleine draak die erbij was. Ze keek neer op Ayla, ze leek haar te bewonderen maar besteedde er geen volle aandacht aan aangezien ze dacht dat het meisje niets wou vragen en alleen maar naar haar keek. Snowy had net bevroren kraaien gegeten en dat keurde ze eigelijk een beetje af; ze had respect voor deze zwarte vogels en snapte niet echt hoe je ze zou kunnen eten met veren, poten en snavel er nog aan. Maar iedere draak had zo zijn of haar voorkeuren en ze accepteerde Snowy zoals ze was. Overduidelijk een ijsdraak maar uniek in haar soort, net als iedere andere draak. Allen op deze wereld waren op hun eigen manier uniek al leken ze nog zo veel op elkaar. Ze knikte terug naar Divya en wierp nog een blik op Snowy, Darren en Ayla. Ze besloot dat ze alles wat ze kon doen gedaan had en de tijd was gekomen om haar vleugels weer uit te slaan en een ander pad te kiezen. "Ik heb gedaan wat ik kon, nu vertrek ik. Veel geluk en sterkte" bij het laatste woord keek ze weer even naar Snowy en Ayla voor ze haar reuzachtige vleugels spreidde en geruisloos opsteeg. Even keek ze Divya aan en toen verdween ze achter de bomen in een rustige glijvlucht. Terug naar de bergen, ze was er zeker van dat ze niets meer voor Snowy, noch Ayla kon doen. Iedere draak had weisheid en Divya leek weis genoeg om die van haar niet nodig te hebben.

Het meisje gleed van Divya's rug af en leip eerst naar Sky toe, waarna ze naar Snowy toe liep en haar over haar snuit aaide. De grote witte draak wenste hen sterkte en geluk toe en Snowy knikte dankbaar. 'Nog bedankt dat je me gered hebt!' riep Snowy Sky schel achterna en richten haar aandacht weer op Alya en sloeg haar vleugels rond het meisje. 'We zullen wel iets warms voor je vinden.' zei Snowy en keek van Alyaen Darren naar Divya. 'Misschien kan jij iets voor haar gaan zoeken Divya, ik ben nog niet sterk genoeg om warme kleding voor Alya te gaan zoeken?' vroeg Snowy aan Divya en wachten op haar reactie.

Vlak nadat Divya was geland, liet Ayla zich van haar rug glijden. Darren kwam ook van haar rug en ging meteen op Ayla's schouder zitten. Iets wat haar wel opviel, dat de kleine draak vaak op haar schouder zat. Eigenlijk vond ze het ook best logisch, aangezien Darren aardig klein was en ze zo gewoon bij elkaar bleven, zonder dat de een sneller dan de ander zou gaan. Maar ze durfde niet met zekerheid te zeggen dat Darren niet snel was, je wist nooit wat je van een draak kon verwachten, zeker die kleine. Divya glimlachte toen ze zag hoe Ayla bewonderend naar de grote draak opkeek. Het was ook een apart gezicht. De enorme draak tegenover zo'n klein meisje. Divya moest ook opkijken, haar soort was niet zo groot. Nadat Ayla daar even gestaan had, en het in die tijd doodstil was geweest, draaide Ayla zich naar Snowy en streelde haar snuit. Ze glimlachte weer en keek terug naar de onbekende. Deze straalde om de een of andere reden gezag uit. Ze maakte iets bij Divya los wat niet veel onbekenden konden, zonder uitzondering op mensen. Het bijzondere was dat dit vandaag al twee keer gebeurt was; Ayla en deze draak. 'Bedankt.' zei ze zacht en vriendelijk. Meer kon ze en wilde ze niet zeggen. Dit zei wel alles wat ze te zeggen had. "Ik heb gedaan wat ik kon, nu vertrek ik. Veel geluk en sterkte" zei ze en met die woorden keek ze nog naar Ayla en Snowy en vertrok. Divya keek haar na tot ze aan de horizon verdwenen was. Daarna draaide ze zich om naar Snowy en Ayla. Snowy had haar vleugels rond Ayla geslagen om haar warm te houden. Snowy vroeg of zij iets voor haar kon zoeken om haar warm te houden. Divya knikte om te vertellen dat ze het snapte. Ze dacht na. Snowy's wonden moesten ook verzorgd worden. Hoe moest ze dat oplossen, ze wilde geen van beide voortrekken. Snel liep ze naar voor en bekeek de wonden. Een paar vielen mee: een paar schaafwonden, net als zij en Ayla hadden. Maar een aantal waren toch aardig diepe snij- en steekwonden, die zeker behandeld moesten worden. 'Snowy, die wonden moeten echt behandeld worden.' waarschuwde ze haar, 'Ayla, kun jij het nog heel even uithouden onder Snowy's vleugels?' vroeg ze voorzichtig. Misschien kon ze wat dingen vinden om de wonden te behandelen en tegelijk ook iets om Ayla warm te houden. Vragend keek ze de twee aan.

Snowy keek Divya aan toen ze wat aan haar vroeg. 'Ik heb mijn wonden al verzorgd ga nu eerst maar iets warms voor Ayla zij heeft het harder nogdig dan dat ik mijn verwondigen goed heb verzorgd!' zei Snowy beslist en keek Divya ergstig aan. Snowy had haar verwondigen al verzorgd, maar het was nog niet helemaal goed gedaan, maar ze wilde even wachten totdat Divya terug zou zijn. Ayla was nu even belangrijker en dat wist Snowy heel zeker. 'Divya ga nu, wij draken kunnen tegen de kou en ik zal echt niet dood vriezen zoals Alya dat wel zou kunnen!' riep Snowy wanhopig en hoopte dat Divya nu eindelijk zou vertrekken en terug zou komen met warme kleding voor het kind. Darren kon zich gemakkelijk tussen de haren Ayla zitten als hij het te kou zou krijgen, maar Ayla kon dat niet. Geen schubben of vacht dat je gehele lichaam bedekken kon betekende zeker de dood als je geen goede vries vrije schuilplaatst had waar genoeg te eten was zodat je nergens heen hoefte te gaan vooral naar buiten tijdens de winter! Snowy keek even naar Divya en richtern haar blik weer op Ayla en legde haar kop naast de voeten van het meisje.

Ayla ging tegen Snowy aanzitten en nestelde zich in onder haar vleugel tussen haar voor- en achtepoot. Haar lichaamswarmte hield haar grotendeels warm maar haar voeten en vingers waren verkleumd. Ze had geen goede voedomheulsels voor de winter en ze waren grotendeels versleten. Het was eigelijk gewoon een lapje leer... Wintervoedomheulsels waren gevoert met bond en waren veel dikker. Ze sloeg haar armen om zich heen Darren ging op haar armen liggen om zich warm te krijgen met haar lichaamswarmte. Zijn schubben voelde koud aan op haar blote huid maar dat veranderde toen hun livhaamstempratuur wat opliep. Ze was zo blij dat er twee draken waren die voor haar zorgden maar ze miste haar moeder en broertje. Ayla legdehaar hoofd tegen Snowy's flank en sloot haar ogen in de hoop de kou te kunnen negeren en buiten te sluiten. Ze werd niet heel warm maar ze was niet in levensgevaar. Ze voelde haar voeten en handen niet meer en misschien was dat maar beter ook. Ze hoorde niet echt meer wat Snowy en Dyvia bespraken. Ieder geluid was naar de achtergrond verplaatst en vervaagd. Het was alof ze in een trans was, of halverwege slapen. Ze wist dat ze niet moest loslaten, ze mocht niet in slaap vallen.

Divya luisterde naar de dwingende woorden van Snowy en dacht weer na. Snowy was een koppige draak. Maar wel op een goede manier. Ze glimlachte en draaide zich om, om wat spullen te zoeken. Ze hoopte iets voor hen allebei te kunnen vinden. Grote schone bladeren voor Snowy en iets warms voor Ayla. Al wist ze nog niet echt wat. Een dier jagen en zijn pels gebruiken was geen goede optie. Het vlees dat aan de binnenkant zat, zou te nat zijn en Ayla zou binnen de kortste keren besmeurd zijn met bloed. Het zou eerst een dag moeten drogen. Daar had ze geen tijd voor. Terwijl ze bij de boerderijen wegvloog, bleven haar hersenen kraken. Zou er niet ergens in een boerderij iets zijn? Abrupt draaide ze zich om. Natuurlijk! Dat ze daar niet eerder aan had gedacht. Met dubbele snelheid vloog ze recht op de dichtstbijzijnde boerderij af. Naarmate ze dichterbij kwam, vermeerderde ze haar snelheid. Tot ze op een gegeven moment zo hard moest afremmen, dat ze bijna tegen de muur van het huis botste. Met een geërgerde zucht landde ze vlakbij de deur. Voorzichtig tuurde ze door een spleetje en merkte ze op dat er een iemand in huis was, die sliep. De man lag op een bed van stro rustig te slapen. Er verscheen een glimlach op Divya's gezicht en zo stil mogelijk sloop ze naar binnen. Ze hoopte vurig dat de man niet wakker zou worden, maar de man leek onverstoorbaar. Zelfs toen ze tegen een pan stootte, die op de grond lag. Haar ogen gingen zoekend door de ruimte. Haar blik bleef rusten op een paar huiden in de hoek van de kamer. Het waren er best veel. De geconcentreerde blik ging over in een glimlach. Langzaam liep ze ernaartoe en griste een paar huiden van de stapel. Ernaast, zag ze ineens, lagen ook wat dekens. Omdat dat er maar drie waren, nam ze er maar een mee. Ze kon die arme man ook niet in de kou laten zitten. Zo snel mogelijk sloop ze weer naar buiten. De deur liet ze achter zich dichtvallen, waardoor de man wel wakker werd. Divya had het niet meer door, ze was al te ver weg om zijn geschreeuw te horen. Trots op zichzelf keerde ze terug naar de plek waar Snowy en Ayla op haar wachtten. Eenmaal weer terug, scheurde ze van de huiden twee lapjes, die ze om Ayla's voeten probeerde te binden. Het ging niet al te gemakkelijk met haar klauwen, maar uiteindelijk bleef het zitten. Met de vacht tegen haar voeten aan en het leer aan de buitenkant, zou ze er goed op moeten kunnen lopen. De deken en de rest van de huiden sloeg ze om de schouders van Ayla. 'Zo, is dat beter?' vroeg ze. Haar blik schoof naar Snowy, 'Nu ga ik toch echt iets voor jou zoeken hoor!' waarschuwde ze haar, 'Er moet iets op die wonden, zodat ze goed kunnen genezen.' zei ze.

Divya vertrok en kwam later weer terug met een paar huiden en een deken die ze zo prepareerde dat Alya het niet meer koud zou hebben op de falate gedeeltes van haar lichaam. Snowy keek rustig toe met een brede glimlach op haar snuit en knikte begrijpend toen ze zei dat er nu voor Snowy gezorgd werd. Hoewel ze koppig was dacht ze nooit meteen aan zichzelf en wachten tot Divya weer voor haar terug zou komen. Snowy hielt haar vleugels nog even beschermend over Alya en voelde dat ze moe was, maar het kon hier nog gevaarlijk zijn, want Snowy kon wel vechten als het erop aan kwam, maar vliegen ging nog niet daar was ze nog te zwak voor. 'Alya?' vroeg Snowy en wachten tot het meisje zou reageren.

Ze voelde iets aan haar voeten en opende haar ogen. Dyvia was terug en bezig met tepen leer rond haar verkleumde voeten. Ayla's lippen waren een beetje blauwig maar ze voelde de kou niet. Zodra ze ve vacht om zich heen kreeg trok ze hem dicht. Het was moeilijk om het warmer te krijgen maar de vacht had zeker een effect dat in haar voordeel lag. Darren schoot meteen de vacht in en bleef daar. Ayla trok haar knieën tegen zich aan en verdween bijna geheel in de grote vacht. 'Bedankt' fluisterde ze. Ze hoorde Snowy's stem haar naam noemen en ze keek haar aan. 'Snowy' antwoordde ze een beetje afwezig. Ze stak een hand uit het omheulsel en legde die op Snowy's neus om zeker te zijn van haar aanwezigheid. Ze streelde haar kop en deed snel haar arm weer onder de vacht. Er lag sneeuw op haar haar en het hoopte zich ook langzaam op op de vacht. De vacht was goed geprepareerd en waterdicht aan beide kanten. Ze had de vacht naar binnen en het leer naar buiten om zo zichzelf beter warm te houden en een mogelijkheid voor Darren geven om zichzelf beter te warmen.

Divya keek toe hoe Ayla en Darren het zich gemakkelijker maakten. Darren was al tussen de vacht gaan zitten om het warmer te krijgen. Het meisje verdween bijna helemaal in de grote vacht toen ze haar knieën optrok. Om Ayla en Snowy heen lag nu een soort omtrek van sneeuw. Over Snowy heen begon zich een witte deken te vormen. 'Heb jij het niet koud Snowy?' vroeg Divya. Anders zou ze ook wat warms voor Snowy halen. Als het meezat kon ze misschien ook nog ergens iets te eten vandaan halen. Zelf had ze haar veren, die een isolerende laag vormden. Door de vettige laag eroverheen, kon de sneeuw en alle andere nattigheid ook niet doordringen. Een beetje hetzelfde als de eenden dat doen. Alleen zit het vet bij haar in een klier in haar staart, in plaats van ergens op haar kop.
Vragend keek ze Snowy aan, 'Dan kan ik ook wat warms voor jou meenemen, hebben jullie ook honger?' vroeg ze, 'Ik kan kijken of ik ergens iets eetbaars kan vinden.' haar blik ging naar de vlakte achter hen, waar verderop boerderijen stonden. Alles was wit. Geen uitzonderingen daargelaten. Als Divya stil bleef zitten, zou ze volledig op kunnen gaan in de omgeving zonder haar kracht te gebruiken. Aangezien haar tekens dan door de sneeuw ook zouden verdwijnen.

[inspiloos..]

De sneeuw bleef vallen, maar Snowy gevederde vleugels hielden haar warm, maar voor Alya was het niet warm genoeg. Divya kwam bij haar nadat Alya snowy over haar kop had geaaid en ze richten haar blik op de witte draak. Divya vroeg of Snowy het niet koud had, maar Snowy schudden haar hoofd en voelde haar maag vreselijk te keer gaan en ze richten haar ogen even op de boerderijen die gelukkig ver weg waren. 'Koud heb ik het niet, maar honger wel. En ik weet niet of Alya honger heeft, maar een groot stuk vlees zou me goed doen!' zei Snowy vastbreaden en richten zich weer tot Divya. Hoewel de wind was gaan liggen bleef de vrierkou voor mensen gevaarlijk en Snowy dacht aan de ijswand die ze gemaakt had voor een groene draak die zich ooit op de ijzige toendra had begeven, maar niet meer terug had gekunnen voor hij zijn zicht weer terug had. Snowy opende haar muil en spuwde een ijsstraal uit en maakte een wand van doorzichtig ijs. De wand was dik genoeg om een grote overkaping te kunnen dragen en Snowy sloot haar kaken weer toen ze klaar was. Met de hulp van de rotswand achter zich en de ijswand voor zich, maar genoeg ruimte overlatend om naar binnen en naar buiten te kunnen vaan hen alle drie keek Snowy weer naar Divya en glimlachte zwakjes. Moe legde ze haar kop om Alya heen waar ze alleen beschermd werdt door de huiden en sloot haar ogen. 'maak me maar wakker als je terug bent.' zei Snowy en viel in een rustige slaap.

Divya leek zich zorgen om hen te maken, dit maakte dat Ayla zich veiliger voelde. Ze verlangde naar de bessen die ze in de herfst en lente gegeten had en knikte toen Snowy zich afvroeg of zij hinger had. Ze had inderdaad honger en richtte haar blik op Divya 'Voedsel zou me goed doen, ook heb ik water nodig. Kom je gouw terug?' ze probeerde vriendelijk te praten en niet bevelend over te komen. Dat zou niet aardig van haar zijn als je bedacht wat ze allemaal voor haar deden. Ze keek op naar Divya en bedacht dat deze draak haar leven gered had, ook Snowy mocht er zijn. Ze nestelde zich tegen Snowy aan en keek vol ontzag naar de ijswand die ze maakte. Ze vroeg zich af hoe zijzelf eruit zou zien als draak. Wat voor krachten zou ze hebben? Misschien wel ijs, of zou ze vuur kunnen spuwen? Het leek haar handig om vuur te kunnen spuwen, nooit meer moeilijk doen met stenen of hout. Gewoon je mond openen en vuur laten neerdalen op wat hout. Ze glimlachte bij de gedachte een draak te zijn en sloot haar ogen, de warmte die langzaam terugkeerde in haar lichaam maakte dat ze moe werd. Ze liet haar hoofd op Snowy rusten en viel in slaap. Ze droom dat ze ene draak was, vliegend over de mooiste landschappen. Ze zag heel veel dieren, sommige kende ze niet anderen - zoals herten - herkende ze wel. Ze kon niet zien wat voor draak ze was maar ze wist dát ze een draak was.

Divya knikte als antwoord op de wensen van Ayla en Snowy. Met een verbazende snelheid draaide ze zich weer om en vloog het nabij gelegen bos in. Haar ogen stonden op scherp om elke beweging te registreren. Af en toe zag ze een konijn of iets dergelijks, maar dat zou niet genoeg zijn voor hen allemaal. Ze zocht naar iets groots, iets als een ree. Alsof de goden haar gedachten raadden, kon ze tussen de bomen door op een grote open plek een kudden herten zien grazen. Helaas stond ze niet op een gunstige plek. Ze had de wind i haar rug, waardoor deze haar geur mee zou voeren naar de herten toe. Haar hersenen kraakten en ze probeerde zo snel mogelijk te handelen, zodat de herten zo min mogelijk kans hadden om te ontsnappen. Nog voordat de herten haar geur op konden pikken schoot ze naar voren en graaide wild in het rond met haar klauwen. Een verblindend licht vulde de open plek, waardoor de ontsnapping van de herten vertraagd zou worden. Haar klauwen hadden er een te pakken. Een met acceptabele afmetingen. Ze zouden er in ieder geval met zijn vieren van kunnen eten. Hoewel Divya voor de zekerheid toch nog een ander dier wilde jagen, straks. Met de vlijmscherpe tanden beet ze het dier in zijn nek, waardoor het nu slap in haar poten hing. Het licht verdween. De rest van de kudde verliet verschrikt de open plek. Een kleinere bleef nog met wijd open gesperde ogen aan de rand staan kijken naar Divya en de ree in haar klauwen. Divya snoof en blies angstaanjagend, waardoor ze achter haar kudde aanstoof. Divya schudde haar kop. Met de ree in haar poten steeg ze weer op en speurde de bosgrond af. Konijnen in overvloed. Voor de zekerheid plukte ze er eentje mee. Ze kneep haar ogen samen, toen ze met haar scherpe nagels het konijntje doorboorde. Met een zweem van afschuw voelde ze hoe het machteloze diertje verslapte in haar dodelijke greep. Ze versnelde en zette weer koers naar de plek aan de rand van de 'wijk' boerderijen, waar Snowy, Ayla en Darren op haar wachtten. Van ver kon ze zien dat Snowy een ijswand om hen heen had gemaakt. Ze glimlachte. Een paar meter bij hen vandaan landde ze en voorzichtig liep ze de 'ijsgrot' in. 'Ik heb wat voor jullie mee gebracht.' fluisterde ze en ze legde de ree en het konijn voor hen neer.

Met een slaperige blik in haar ogen ontwaakte Snowy en keek even naar Alya die nog wakker was. Divya was gaan jagen en kwam niet veel later weer terug en fluisterde dat ze voedsel mee had genomen. 'Bedankt Divya, heb je zelf ook genoeg?' vroeg Snowy en keek van haar naar het karkas en voelde dat ze een enorme honger had. Gelukkig konden Snowy en Divya goed met elkaar overweg en daar was Snowy blij om.
( sorry voor de korte post.)

Divya steeg op en werd een met de witte omgeving. Ze had nog nooit zo'n lange winter meegemaakt. Of leek het maar zo? Ze hoopte dat Divya veilig en wel terug zou komen met iets wat ze kon eten. Dyvia was al even weg toen ze in slaap viel. Niet veel later werd ze weer wakkker. De korte slaap had haar alleen maar vermoeider gemaakt naar haar iedee. Ze voelde Darren bewegen. 'Darren?' fluisterde ze om Snowy niet wakker te maken. Ze hoopte op zijn steun. Ze voelde zich oppeens zo leeg nu ze geen kou meer voelde en haar tempratuur weer redelijk op peil was. Ze voelde zowel honger als die andere leegte. Darren stak zijn kop uit de vacht en keek haar vragend aan met zijn donkerode ogen. Ze glimlachte waterig 'Wat moet ik nou Darren?' Darren keek even om zich heen voor hij haar weer aankeek 'Divya kan voor je zorgen, zij is groot genoeg om jou van voedsel te voorzien en ze lijkt me wijs en ervaren. En hopen dat de lente gauw weer komt, de winter is lang genoeg geweest.' hij glimlachte haar bemoedigend toe en verdween weer onder de vacht. Ayla zuchtte en keek naar de ijswand. Plotseling zag ze iets bewegen. Niet veel later kwam Divya binnen en werd Snowy wakker. Ayla keek naar Divya's buit en voelde haar maag knorren. Ze stond op en liep voorzichtig schuifelend op de gevangen dieren af. Ze knielde bij de karkassen en sloeg geen acht op de geur en toonde geen medelijden. Het liet haar denken aan toen ze bij de draak die ze als moeder beschouwde woonde. Ze moest even slikken bij die gedachte. Ze nam uit beleeftheid het konijn zodat de twee draken het hert voor zichzelf hadden. Ze zocht binnen de ijsmuur naar takken en stenen legde die op een bergje over het konijn heen. Darren kwam op haar schouder zitten en blies vlammen over de takken. Het duurde even voor het vochtige hout vlam vatte en een rokend vuurtje creeërde. Ze liet het vuur uitbranden, de stenen behoedde het konijn van verbranden maar maakte deze wel warm en doodde daarmee alles wat gevaarlijk voor haar kon zijn om te eten. Ze had dit van haar moederdraak geleerd omdat deze wist dat ook zij ook eens op zichzelf moest leven en dus zou moeten kunnen eten.

Ze knikte naar Snowy en glimlachte behoedzaam. 'Het is goed.' zei ze. Divya keek toe hoe Ayla het konijn bereidde. Met een scheve glimlach keek ze haar bewonderend aan. 'Dat is slim..' mompelde ze en met haar nagels scheurde ze een paar stukken van het hert af om er hetzelfde mee te doen als Ayla deed. Zelf gebruikte ze het licht in haar ogen om warmte te creëren, waardoor na enige tijd de takjes ook begonnen te gloeien. Toen de stukken die zij bereidde klaar waren, schoof ze deze door naar Ayla, 'Je moet toch wel wat meer eten dan alleen zo'n miezerig konijntje.' legde ze haar actie uit. Ze maakte nog een paar stukken klaar voor Snowy en begon daarna aan wat stukjes voor zichzelf. Je zou het niet zeggen, maar op dit moment voelde ze zichzelf volmaakt gelukkig.

[korte post, ik moet gaan..]

Snowy keek toe hoe Divya en Alya het vlees begonnen te bakken, echt iets dat Snowy vreemd vond, maar zonder klagen nam ze de gebraden stukken vlees aan en begon het op te eten. Na haar maaltijd stond Snowy op om haar benen even te strekken. Met strame passen zetten ze haar ene poot voor de andere en liet de ijsgrot even uit, om op een vlakker stuk te gaan lopen. Met elke pas die ze zetten werdt haar tred beter en liep Snowy al een eentje bij de ijsgrot vandaan, maar niet al te ver en draaide zich weer om om terug te lopen tot Snowy een verdacht geluid hoorde en keek met geschokken kop om. In de verte leken mensen aan te komen galoperen op hun rijdieren en Snowy wilde eerst kijken wie het waren, maar bedacht zich en probeerde terug te rennen wat maar half lukte. Toen Snowy de ijsgrot binnen kwam hoorde je het hoef getrappel duidelijk en Snowy keek met bezorgde blik naar waar het geluid vandaan kwam?

Zodra het vlees klaar was duuwde zze snel maar voorzichtig de gloeiende stenen van het konijn. Ze trok het vel ervanaf, nam een klein deel voor Darren en gaf dit hem. Hij had niet veel moeite met het naarbinnenwerken. Ayla stopte zelf ook wat in haar mond toen Divya haar wat vlees aanbood met de woorden 'Je moet toch wel wat meer eten dan alleen zo'n miezerig konijntje.' Ayla knikte met volle mond en at haar buikje rond. Ze had zich in geen tijden zo goed gevoeld. Helaas was dit van korte duur toen ze een geluid hoorde. Snowy was even haar poten strekken en Ayla was meteen bezorgd om haar. Gelukkig kwam Snowy al gouw binnenlopen. Het was nu duidelijk te horen dat het hoefgetrappel was. En niet van reeën. Ayla had net de resten het konijn begraven toen ze snel naar Divya toeging en zich tegen haar aan klemde. Ze had nog steeds een grote angst voor mensen en bij Divya voelde ze zich veilig Ze voelde haar hart in haar keel bonken en ze ademde sneller dan gewoonlijk. Het hoefgetrappel stopte en er klonken stemmen in een taal die Ayla niet verstond. Blijkbaar had de laag sneeuw die zich over de ijsgrot had gevormd hen beschermd want de mensen leek het duidelijk niet op te vallen. Je kon hen dan ook wel gelijk geven aangezien de besneeuwde "koepel" niet er opviel tegen de besneeude rotsformatie. Ayla rilde, niet van de kou maar van angst.

'... en toen gingen twee draken ervandoor met een kind. Zouden ze haar gaan opeten?' dat was de stem van een jongeman
'dan had je dat kind toch moeten horen gillen?' deze stem was zwaarder.
Een derde stem voegde zich in het gesprek: 'misschien was ze bewusteloos'
'of dood' dit was de stem van de jongeman weer. Het werd een moment stil. De man met de zware stem verbrak als eerste de stilte:
'Toch moeten we haar zien te vinden. Wat die draken ook met haar doen: Het kan nooit veel goeds zijn. En ik gun die verschikkelijke beesten geen plezier, zeker niet als het leven van een kind eronder moet leiden'
'Hier zijn ze in ieder geval niet, we zoeken verder. Die gewonde kan nooit ver van hier zijn' dit was de derde stem weer.
Een paard snoof en schraapte met zijn hoef door de sneeuw. Het hiefgetrappel hervatte weer en de stemmen stierven weg.

Ayla had haar adem ingehouden bij het horen van het gesprek. Ze had er werkelijk niets van verstaan en had doodsangst uitgestaan tot de mensen weg leken te zijn.