Emoties van het verleden

Cloud had de laatste tijd een paar keer gevochten en had non-stop in het Night Warrior gebied gezeten. Cloud wilde even van het dode en verderfelijke gebied weg, ze wilde eigenlijk met haar vader praten. maar durfde niet. Cloud vloog over de gebieden en landde bij het meer. Het was stil en het enige wat je kon horen was het kabbelen van het water en he geruis van de nog overgebleven blaadjes aan de bomen. De bomen waren goud gekleurd en Cloud liep naar het water. Ze keek naar haar spiegelbeeld. Een duivel was in haar spiegelbeeld zichtbaar. Een traan viel in het water. Ze sloot haar ogen en plonsde met één van haar poten in het water. Het spiegelbeeld verdween en Cloud liep met ene gebogen hoofd naar een rots die in het zand gegravel lag. Ze ging erop liggen en keek uitzichtloos voor zich uit. Een dikke traan biggelde over haar geschubte wang. Ze had veel meegemaakt; ruzie met haar moeder, de Night Warriors... Ze fronsde en brulde al haar emoties eruit. De krachtige brul van een jonge Night Warrior galmde door het dal. Ze snikte even en wilde zich inhouden. Ze was zomaar vertrokken van haar vader en had hem al heel lang niet meer gezien. Ze voelde zich spijtig en leeg. Ze wilde met haar vader praten maar toch ook niet... Ze wist het allemaal niet meer en legde haar kop tussen haar poten. Zo viel ze in slaap...

(ALLEEN Cloud en Sinder, en als White ooit nog online komt dan zij ook)

De herfst was ingetreden, de zomer verdwenen en de kou had zich weer laten voelen. De tijd van stormen en regen was aangebroken. Sinder lag in zijn grot aan zee te wachten tot een zarte storm die langs de kust raasde ging liggen. Hij vond het natuurgeweld en de schuimkoppen op de golven prachtig. Sinds zijn laatste ontmoeting met Cloud, Razor en Angel was hij richting zee gegaan. Hij had in een steile rotswand van een baai een grot gemaakt en was erin gaan wonen. Op deze plek kwamen geen mensen omdat het water in de baai altijd kolkte door de vreemde, ronde stromingen.
De storm was gaan liggen en Sinder had zijn grot verlaten om te jagen in de vallei. Zijn leven was een stuk minder turbulent en ookal was hij wat eenzaam, hij had het goed en hoefde niet te klagen. Hij vloog hoog zodat de mensen hem niet zagen. Zijn grijze, lichtgekleurde buik hielp hem één te worden met de bijna eegaal grijze wolken. Hij was van plan aan de rand van het bos te gaan jagen maar weizigde zijn plannen toen hij een bekende brul hoorde: Cloud. Cloud was zijn dochter, zes jaar geleden had hij hara uit het ei zien kruipen. In de tijd dat hij werkelijk dacht gelukkig te kunnen zijn met White. Wat was hij stom geweest! Sinder begon rondjes te cirkelen en zag toen een rood stipje bij het meer. De onmiskenbare kleur rood van de huid van Cloud. Sinder begon te dalen. De opwaardse wind die de bergen creeërde maakte het hem moeilijk en hij werd gedwongen met brede cirkels af te dalen. Sinder was eigenweis en ging de plicht op cirkels te vliegen tegen. Met een flinke vleugelslag zette hij zich zo goed als het kon af waarna hij zichzelf vertikaal in de lucht manouvreerde. Hij vauwde zijn vleugels en schoot naar beneden, De wind beukte aan alle kanten tegen zijn lichaam tot hij de waterval passeerde en de wind plotseling ging liggen. Bliksemsnel spreidde hij zijn vleugels waardoor hij met een ruk langzaam vloog. Hij gleed vlak over het stille wateroppervlak en schepte wat water op. Bij zee had hij alleen een dun watervalletje om uit te drinken en dit water was veel koeler en verfrissender. Hij landde aan de rand van het meer en liep naar de slapende Cloud toe terwijl hij zijn vleugels vauwde. "Cloud?" zei hij zachtjes om te zien of ze echt sliep. Hij bleef met een aantal meter afstand van Cloud staan en wachtte af.

Cloud opende haar ogen en keek naar de draak die voor haar was geland. Haar wangen waren nat van de tranen. Ze keek naar de draak en herkende hem... het was Sinder! Ademloos keek ze naar Sinder. Ze dacht over wat ze wilde zeggen, maar wist het niet! "Pap?" zei ze zachtjes. Ze wwist niet hoe ze zich moest laten zien aan Sinder. Ze gleed soepel van de rots af en ging staan. Ze was groot geworden, niet alleen qua grootte maar ook qua kracht, en zeker ook geestelijk. Ze bleef als een stok staan, haar lange lichaam werd zichtbaar. Haar haar hing over één van haar ogen, had hoorns en ze had littekens overal over haar lichaam. "Papa..." fluisterde ze zacht en keek in de ogen van Sinder. Een traan biggelde over haar wang en Cloud sloot hara ogen...

(geen inspi)

Sinder glimlachte en liep naar Cloud toe. "Je bent groot geworden" zei hij terwijl hij een traan van Cloud droogte. Hij was trots op zijn dochter, ondanks dat ze bij de Night Warriors zat. Cloud was zijn dochter en hij hield van haar, hij respecteerde haar keuze en liet haar haar eigen leven leiden maar op dit moment dacht hij dat ze niet gelukkig was. "Open je ogen Cloud, huilen is toch niet nodig?" hij zou het gevecht met Toxic persoonlijk aangaan als ze Cloud pijn gedaan had! Eventjes raakte hij de bol aan die om Clouds nek hing, hij had deze zelf gemaakt vlak nadat hij van White gescheiden was en hij was blij dat Cloud deze nog steeds droeg. Hij begreep niet helemaal waarom Cloud zo verdrietig was. "Wat is er aan de hand meisje?" vroeg hij vaderlijk, Cloud zou altijd zijn kleine meid zijn, hoe groot ze ook werd. Aan al haar littekens te zien had ze veel gevochten en aan haar spieren te zien hadden die gevechten hun vruchten afgeworpen. Sinder keek Cloud aan en glimlachte bemoedigend. Hopelijk wilde ze hem vertellen wat haar zo verdrietig maakte...

Cloud opende haar ogen en hoorde de woorden van Sinder. Ze was zo blij dat hij niet boos op haar was! Ze had zich drie jaar lang zorgen gemaakt over wat haar vader zou vinden. Maar nu ze wist dat hij het niet erg vond was er een zware last van haar schouders gevallen. Cloud knikte toen Sinder zei dat ze was gegroeid. Ze keek met waterige ogen naar Sinder "Vindt je het niet erg wat ik allemaal heb gedaan in de tussentijd?" vroeg ze met een brok in haar keel en zenuwachtig voor het antwoord wat hij zou geven. "Ik dacht gewoon dat... dat..." zei ze en de woorden bleven hangen. Ze stotterde en probeerde zich in te houden. "Ik heb zoveel slechte dingen gedaan en ik dacht dat je boos zou zijn!" zei ze en snikte. Ze liep op Sinder af en ging tegen hem aan zitten. Ze keek omhoog naar de ogen van Sinder. "Ben je boos?" vroeg ze zachtjes en zuchtte diep...

Sinder schudde zijn kop "Ik ben niet boos Cloud, ik respecteer je keuzes. Als jij gelukkig bent bij de Night Warriors en goed bij jou slecht is dan vindt ik dat goed." zei hij gerust-stellend. Hij glimlachte opnieuw bemoedigend waarna hij met zijn poot Clouds kin wat omhoog duwde zodat hij haar goed kon aankijken en bekijken "Je blijft mijn dochter Cloud, ik hoe van je. Mij maakt het niet uit welke manier je kiest om te leven, zolang je maar gelukkig bent." hij zette zijn poot op de grond en ademde rustig door in de hoop zijn kalmte over te laten lopen op Cloud. Hij sloeg een poot om haar heen toen ze tegen hem aan ging zitten en duuwde zijn snuit zachtjes tegen haar wang. Zo bleven ze een tijdje zitten, kijkend naar het meer en de bergen daarachter.