Ik scheer uw haar wel weg!

Met zijn armen onnodig volgeladen met een hoop tassen, losse spullen, fruit en broden, banjerde er een ietwat eigenaardig persoon tussen de menigte door. Wankelend waarbij hij soms wat pasjes achteruit slofte om vervolgens weer verder te sukkelen. Met een gehandschoende hand wuifde Mao de tegemoetkomende mensen wapperend en nogal vrouwelijk weg alsof ze niets meer dan vervelende vliegen voor hem waren. 'AL-LEE, mon dieu! Weg, opgekrast, abziehen, nokken, qù qù - djeezus kreist!' Konden ze geen plaats maken voor een arm vermoeid persoon dat zich al de hele dag uit de naden gewerkt had? Want dat was het voor hem: je verschrikkelijk uit de naden werken door hele dag lui achterover te hangen als je toch geen klanten kreeg en je er alleen maar later op de middag erop uit hoefde voor de nodige boodschappen. Af en toe jezelf optutten in de spiegel, zwarte dingetjes tussen je teennagels uitpulken, aan de muur ruiken en likken om erachter te komen wat die ene eigenaardige vlek nu kon zijn. Zijn zilvergrijze lokken zaten door de war - dat had hij expres gedaan in een zijsteegje zodat het daadwerkelijk zou lijken alsof hij al de hele dag zwaar werk had moeten verrichten - en deinsden haast komisch mee voor zijn voorhoofd bij iedere stap. 'Beeldig!' luidde zijn mening over de genaaide afbeelding van een eenvoudige draak op de tuniek van een klein blond jongetje dat voorbij liep. Met de spullen in zijn handen draaide Mao zich met het kind mee zodat hij nu achteruit liep en de jongen zijn nadrukkelijke gebaar kon zien; een luchtkusje met een drietal vingers vanaf zijn lippen. 'Uitermate schön!' Een haastige vrouw schoot hem voorbij en nam de jongen aan een hand - die de rare man over zijn schouder na bleef kijken - om hem vluchtig mee te trekken. Waarschijnlijk zijn moeder die haar kind vertelde dat hij vooral geen contact moest zoeken met de barbier. Omdat hij knettergek was. Omdat hij in andere, wildvreemde talen sprak. Omdat hij krijste om niets en alleen 'oepsie de poepsie' zei en met een handgebaartje alsof het niets was een lachje zou slaken als hij de hele wang van zijn klanten tot hevig bloedens toe openhaalde met zijn scheermessen. Niets aantrekkend van de boze blikken die de vrouw hem nog toewierp voor ze helemaal uit het zicht verdween, beantwoordde Mao haar boze reacties met elegante luchtkusjes, heupdraaiingen en wijverige handgebaartjes. Daarbij liet hij een hoop pas ingekochte spullen uit zijn armen op de grond vallen omdat hij nu niet zijn beide handen had om het allemaal vast te kunnen houden.

In een rondje draaide hij zich om, botste daarna haast met een luide 'Scheiße!' op tegen een forse brede man, om uiteindelijk als een dier dat zich in zijn veilige hol terugtrok te verdwijnen in een ouderwetse winkel met een nog ouderwetsere en vooral onopgelapte etalage. Met touw had hij er zijn bebloede scheermessen gehangen, het resultaat van een 'héérlijk verzorgende scheerbeurt' die je als klant beloofd werd. Ernaast hing een verfomfaaid en snel in elkaar gerakt welkomsbordje met Wilkommen erop, compleet met slordig getekende bloemetjes en allerlei andere vrolijke tierelantijntjes in de hoop klanten te kunnen lokken. Hij hield er met zijn alles behalve heldere hoofd geen rekening mee dat niet iedereen in de talen sprak die hij sinds kind af aan kende, dacht dat iedereen zijn uitsprakingen en de woorden die hij soms kirde wel begreep. 'DEBBIEEEE!' weerklonk Mao's vrolijke stem door zijn zaak nadat hij de deur met zijn schouder opengeduwd had, daarbij bijna over de mat gestruikeld was, en nu op diezelfde mat een paar mislukte dansbewegingen met zijn heupen maakte op het deuntje van de rinkelende welkomstbel. 'U hebt me gemist, dat zie ik! Alleen al aan de blik in je zes gitzwarte ogen, mon amour!' Hij drukte zijn lippen tegen zijn handpalm om vervolgens een luchtkusje te werpen naar de dobbelsteen op de oude groenige houten tafel, die de toonbank moest voorstellen. Zijn dikste vriendin, zijn beste maat, zijn enige gezelschap. Samen met de andere dames uit de dobbelstenencollectie. 'Mao heeft kaas, brood, soep, Würste - AAH! Én een nieuwe geldbuidel uit de mantelzak van de monsieur die voor me stond in de rij voor de bakker! De stemmen zeiden dat het goed was, dussss~' Hij kwakte de aardig dikke buidel achteloos neer op de tafel en schudde de gestolen buit eruit. 'Look!' kwam het eruit op een toon van een klein meisje dat net een nieuwe leutige pop had gekregen. 'Pennies!' Met trots getuitte lippen opende hij zijn handen en liet Debbie de dobbelsteen de talloze bronzen en zilveren muntjes zien. In haast een pirouettje en met zijn lippen nog in die positie draaide Mao zich vervolgens om toen de winkelbel boven de deur rinkelde, wat niets anders dan een bezoeker kon aankondigen. Wie weet eindelijk weer eens een nieuwe klant, misschien ook het persoon die achter de diefstal was gekomen en nu toch eigenlijk wel zijn geldbuideltje terug kwam halen. Eigenlijk was alles wel goed, zolang hij het hem maar iets positiefs achterliet.

(Voor iedereen bestemd he. Vrouwen konden ook naar de barbier om het haar in een schone coupe te laten knippen enzovoorts )

Snelle passen door de menigte. Een donkergroen gedaante schoot er tussendoor. Zijn ogen recht voor zich. Stop hem! schreeuwde een paar mannen met zwaarden. Een stel mensen gingen in de weg staan maar dit hield het gedaante niet tegen. Het sloeg een klein steegje in en klom daar over een hek om verder te vluchten. Het hield onvermoeibaar vol. Want wanneer het ging om het redden van een drakenjong, was Mudly fanatiek.

Mudly rende door. Het was moeilijk om van de wachters op de markt te ontkomen. Op iedere hoek stonden er wel een paar. En ze hadden hem opgemerkt. Hij schoot opnieuw een steegje in. Sloeg snel zijn mantel om zodat deze zwart was en niet donkergroen. Hij kwam de steeg weer uit en liep een paar wachters voorbij. Heeft u een man gezien met donkergroene cape? vroeg de wachter. Mudly wees een steegje aan. "Daar ging hij hen sprak hij met een krakende stem alsof hij een oude man was. Bedankt... spraken de wachters. Mudly grijnsde licht. Kalm liepen de wachters hem voorbij. Echter was er 1 die op details lette. Mudly had namelijk dezelfde sluitingsclip. Eentje met een witte lotus. Wat aangaf dat hij bij de lotus strijders zat. Hij maakte er nog meer voor de groep. Meer uit eigen iniatief dan uit opdracht. Mudly hoorde de wachter overleggen met de andere. Hij grijnsde. Ineens rende Mudly de menigte weer in zodat hij de wachters net optijd kwijt was. Hij schoot een stoffige oude winkel in. Althans dat dacht hij. Met zijn mantel nog steeds om merkte hij nu pas dat hij een kapsalon binnen was gekomen. Met zijn hand nog steeds om het donkerpaarse drakenei gelkemd keek hij rond en hield zijn blik op de persoon gericht.

Zodra de persoon, waarschijnlijk, hòpelijk, een klant de winkel was binnengetreden, ging Mao's hand naar de tafel om er zonder te kijken de muntjes te lossen. Daarbij kletterde meer dan de helft als ijzeren regendruppels op de oude krakende houten vloer. 'Durr - Helloooooooo!' klonk zijn haast zangerige begroeting jegens de jongeman, hij spreidde daarbij zijn armen en hief deze in een langzame beweging op alsof hij op het podium in een operatheater stond en hij lichte moeite had de hoge tonen er zuiver uit te persen. 'O - mijn - god!' Een tutterig handgebaartje richting de roodharige man volgde, waarbij hij de nadruk legde op ieder woord. Als een jonge arrogante dame die kritisch was op de mode en zojuist een madame zag die een jurk droeg van een decennia geleden dat nu écht niet meer kon. 'O mijn agréable god, meine Liebe, mon seigneur, mein große Herr!' Een handgebaartje met de andere hand. Hij zette ze daarna allebei in zijn zij en begon overdreven met zijn heupen te draaien, zijn benen daarbij strak tegen elkaar gedrukt alsof hij hoognodig moest ontlasten wat hem een idiote uitdrukking gaf. 'My GoooOOooOOoooOOoooOoooOOood!' Overdreven krijsend, de toon van zijn stem ging daarbij steeds van hoog naar laag als een haan die de dag aankondigde met een zere keel. 'Een klant!' deelde Mao daarna mee waar heel die commotie goed voor was geweest. 'Sehen Sie das, Debbie? Een à la clientèle, een Käufer, een customer! Nieuw und sauber in de morgenstond, graag en gewild voor een scheerbeurt á la simple in de middag, liebenswürdig wieso geneigt in de avond des avonden!' Zijn stem was diep en poëtisch terwijl zijn hand sierlijke bewegingen in de lucht maakte, één been daarbij opgetrokken en zijn lichaam schuin naar de jongeman gekeerd alsof hij hem uitnodigde een romantische tango met hem te doen. Een rode roos in zijn mond en een halfdicht geknoopte zwarte blouse waarbij de helft van zijn borst ontbloot werd zou het nog kunnen afmaken. 'Alright!' Met een doffe klap in zijn handen ging Mao weer rechtstaan en daarbij ook normaal. Voor zover je hem normaal kon noemen. 'Zeit für die Arbeit!' Huppelend, haast idioot dansend waar menig mens beschaamd een hand voor het gezicht zou slaan, hinkte Mao door zijn winkel op zoek naar de benodigde spullen, sloeg daarbij geen acht op de dingen die hij in zijn voorbijgaan omstootte. Hier en daar griste hij wat spulletjes mee; de (nogal bebloede) schort van de kapstok, zijn zwarte lederen opbergtasje vol verschillende scheermesjes van verscheidende scherpten en grootten onder zijn bed vandaan, een grote borstelige handkwast en een potje met scheerschuim uit de ongelofelijk smerige afwasteil.

'Gaat u zitten, maak het u gemakkelijk, neem een banaan en hou verder uw smoel, mijn lieve schattige roodharige liebe! Mao zal u weer ÓP und LA TÓP maken, spic and span, propre et agréable!' Zonder vooraf iets te vragen sloeg Mao de schort voorwaarts om de jongeman en knoopte die in zijn nek verstikkend strak dicht. 'Wat zal het ziiijjjn? Wat zal het wooorden?' vroeg hij op een hoog zangerig toontje terwijl hij hem daarna ietwat ruw op een stoel drukte. 'Een nieuwe coupe de la toupe? Uw puntjes bijwerken, uw appeltjesrode haar in een magnifique hanenkam? Zoepah toll!' Met de handkwast sloeg hij ongecontroleerd meer tegen het eigenlijk al geheel haarloze gezicht van de jongen aan dan dat hij het zachtaardig en gedeeltelijk uitsmeerde. Het scheerschuim vormde een witte onpassende baard van schuim op het gezicht van de jongen. 'Ooh! Ai bek jor pardon!' giechelde hij er in opzettelijk slecht Engels achteraan, gevolgd door een onschuldig meisjesachtig handgebaartje. 'Vielleicht komt deze monsieur niet voor een knipbeurt, aber voor één van mijn legendarische scheerbeurten! Möglicherweise, peut-être, huòxǔ, maybe, perhaps? Indeed!' Mao bracht een drietal vingers naar zijn lippen en gaf er een smakkende kus op om zijn arm daarna melo-dramatisch richting de hemel te werpen. Zo bleef hij nog een langere tijd staan, alsof hij meespeelde in een grootse opvoering. Daarna viel zijn oog pas op de grote bobbel onder de schort, ergens in de buurt van de schoot van de jongen. 'Mein gott! Kom je hier om de liefde met Mao te bedrijven? Dan moet ik eerst mijn bed opdekken, merde!' In een nonchalante ruk trok Mao de schort omhoog, waardoor een groot donkerpaars gekleurd ei onthuld werd. Ongetwijfeld wat de bobbel eigenlijk was. 'Aha,' kwam er zacht uit. Zijn vale rode ogen gleden achter de donkere glazen van zijn brilachtige voorwerp op zijn neus richting de ogen van de jongen. 'Ahahahahahaháááá. Der Herr heeft gewoon grande honger!' In een ruwe beweging schoot zijn arm naar voren om met een beschuldigend priemend wijsvingertje haast in het neusgat van zijn 'klant' te steken, totaal niet bewust dat het geen uit zijn krachten gegroeide reusachtig kippenei was maar een heus drakenei. 'Aber nein! Waarom zegt u dat dan niet gewoon tegen Mao? Waarom.. warum.. -' Mao liet zijn hoofd verslagen hangen, zijn ogen dichtgeknepen en zijn lip omgekruld in een kinderachtige pruillip. Uit zijn keel ontsnapten kleine snikkende geluidjes. 'Waarom liegt de wereld tegen mij? WAAROM ONTLOOPT IEDEREEN DE WAARHEID?! Die Wirklichkeit, la vérité, zhēnxiàng! Waarom komt u niet gewoon binnen, monsieur, en zegt u me: doet u uw gas op, ik wil mijn ei bakken, Vielen Dank!' Met zijn handen naar de hemel gericht en zijn gezicht zo in de treurige trekken dat het gewoon lelijk was - niettemin komisch - om ertegenaan te kijken, liet hij zich langzaam op zijn knieën zakken. Zijn schouders schokkend, zijn ademhaling diep nu hij met lange uithalen uithuilde. Soms zo lang dat het leek alsof het al over was, tot hij zijn longen weer luid gierend en snikkend volzoog. 'AAH!' Zijn ogen sperden zich plots wagenwijd open en staarden naar niets richting het plafond. 'De stemmen!' kwam het er haast onverstaanbaar uit door zijn klagelijke gedrein. 'Die Stimmen, die Stimmen, die Stimmen, die Stimmen, les voix,' jammerde hij waarbij hij met zijn hoofd als het ware tegen de knieën van de jongen bonkte.

Hij richtte zich daarna schichtig weer naar de jongen op. In een half voorover gebogen positie, waarbij hij met zijn neus haast tegen het ei gedrukt stond, hield hij zijn handen plotseling strak tegen zijn gezicht om er met absurd grote ogen en een getuitte mond bovenop te staren. 'Wat ziet mijn oog daar?' kirde Mao verrast, de droevigheid was nu nergens meer te bekennen wat alleen maar aantoonde dat het pure aanstelleritus was. 'Aber was ist das? Lookielook! Kijk eens aan!' Met zijn handen gespreid en zijn blik ongelovig kwam hij langzaam weer overeind, zijn blik daarbij niet van het ei afwendend. 'Oh mijn.. meiner..' Nee, dat kon niet. 'Godjepotjekotjefrotjemotje!' Jawel, het was het tóch! Een drakenei, durr! Alsof het heilig was pakte Mao het met beide handen voorzichtig op en hield het in het zonlicht zodat het goddelijke ding nog meer goddelijkheid afstraalde. Als gebeten door een mug kwam hij daarna vliegensvlug in beweging. Hij huppelde naar een grote houten stoel en begon het harde oncomfortabele zitvlak vol te stouwen met alles dat ook maar zachtheid voor de menselijke bips kon bieden: sokken, onderbroeken, handdoeken, lakens, dekens en kussens. Daarbij was hij zijn 'langverwachte klant' allang weer vergeten. Overdreven langzaam en voorzichtig legde Mao het ei neer op het zachte zelfgemaakte nestje op de stoel, waarna hij er zelf met zijn kont bovenop ging zitten. Zijn rechter en linker bilhelft ver naar achteren gestoken alsof hij er eerder op wilde gaan poepen in plaats van het - naar zijn bedoeling - warm te houden. Zodra hij zat merkte hij de jongen pas weer op, die daar nog zat met schort en zijn gezicht besmeurd met scheerschuim. 'Ooh,' kwam het eruit alsof hij niet meer van belang was. Met zijn hand wuifde Mao hem verveeld weg. 'U kunt gaan.' Want hij had nu een veel leutiger speeltje. Hij was zojuist mutti geworden van een onwijs knap wezen, een gevleugelde dinges. Het was dan nog lang niet uitgekomen, maar toch.

Mudly zag de wachters nog net door de menigte verder rennen. Hij slikte echter toen hij de begroetting hoorde. Een gevoel bekroop hem, eentje die zei dat hij direct weg moest hier. Hij wilde omkeren toen hij echter de woorden van de man hoorde. Alhoewel man. Het leek eerder een klein kind in volwassen gedaante. De vele talen die het brabbelde was niet allemaal te verstaan maar Mudly vermoedde dat het allemaal op elkaar leek. Hij merkte dat de man hem als een klant aan zag. "Theoretisch kwam ik niet voor een..." maar zijn woorden werden half afgekapt door de man die al met schort op hem af kwam.

De verstikkende strik op de rug deed hem even naar adem snakken. Het ei hield hij onder zijn mantel verstopt maar deze gleed er af toen hij in de stoel werd geduwd. Het gevolg dat de schort die bebloed was ook nog eens er over heen viel wat er voor zorgde dat het ei niet totaal ontblood werd. Hij luisterde vaag naar de woorden van de man. "Ten eerste ben ik niet voor een knipbeurt." sprak hij. En de man ging er direct op verder. De man smeerde scheerschuim op zijn gezicht. Het bebloede schort gaf hem een ongemakkelijk gevoel. "Eigenlijk ook niet voor een scheerbeurt.." sprak hij droog. Toen Mao over de liefde bedrijven begon vertrok zijn gezicht. "Nee ik lik nog liever het interieur in een tavernee..." sprak hij. Ineens werd het schort weggetrokken en kwam het ei zichtbaar. "Ten eerst omdat je niet hoeft te weten..." opnieuw werd Mudly onderbroken door de man. Mudly zuchtte even. Daarna keek hij alsof het een hofnar was die een optreden aan het uitvoeren was vermakend naar de man. Dit zou Aiwendil eens moeten zien, geheid dat ze in de lach schoot. Mudly versteef echter toen de man het ei pakte en allerlei kussen begon te pakken. Hij stond resloluut op. Bracht zijn hand onder de schort omhoog sneed het met de dolk die hij vast had door en veegde met het schort het scheerschuim weg. Zijn ogen gingen direct naar de man die het ei er voorzichtig op de kussen legde. Voor dat de man ook kon gaan zitten liep Mudly naar hem toe. Doordat de man wilde gaan zitten boog hij wat naar voren. Mudly sloeg nu zachtjes tegen de buik van de man, met vuist. Hij pakte het ei. "Alsjeblieft, het blijft een ei, hoe leerachtig hij mag zijn. Hij zal bezwijken onder je gewicht..." sprak hij waarschuwend en met een straffende toon en keek Mao streng aan.

'"THEORETISCH" - DUHURR!' krijste Mao terwijl hij met een vinger wild in het rondzwierde om uiteindelijk op het puntje van de neus van de jongen te belanden en die zover omhoog te duwen dat het nu eerder meer iets weghad van een varkenssnuit. 'Er is hier nichts theoretisch te vinden, meine Bubi! Dit is een winkel geschapen uit de praktijk, uit clientèle, uit die gewaltige Kundschaft, de grootste Kèhù in de geschiedenis der geschiedenis. Je Großmutter van je over- over- ÓVER- Großmutter kwam hier nog als wekelijkse klant om haar grijze buikhaar weg te laten scheren, jawohl!' Met een onzinnig klapje in zijn handen als beëindiging van zijn woorden en dat hij er geen reactie op terug verwachtte, sloeg Mao daarna zonder iets te zeggen de schort om en knoopte die onnodig strak vast. 'Ruhe!' maande hij de jongen tot stilte toen deze hem vertelde dat hij hier niet voor een knipbeurt was. Met onsmakelijke geluiden smeerde hij de wittige prut uit over het gezicht van de jongen, de zuur ruikende geur toonde aan dat het scheerschuim niet uit het allernieuwste potje kwam dat hij in zijn voorraadkast had staan. Met zijn hand op borsthoogte maakte Mao even een kort tutterig wegwerpgebaartje toen de jongen daarna aangaf dat hij hier ook niet voor een scheerbeurt kwam. 'Ten eerste dít! En ten tweede dát!' imiteerde hij de knul door bij de woorden waar hij een overdreven nadruk op legde zijn heupen te kantelen als een mislukte buikdanseres. Mao boog zich daarna overdreven voorover, zodat zijn neus die van de jongen bijna raakte. 'Waar kom je dan wel voor, kippenlipje? Mao verkoopt kein Brot, monsieur de bakker is hier verderop in de straat.' Hij richtte zich daarna op om met de handkwast ongecontroleerd en wild in het potje scheerschuim te wroeten dat het witte spul alle kanten opvloog en daarbij de vloer, het meubilair, de ramen en zijn zilvergrijze lokken onder kwamen te zitten.

'Bien!' Met een zwierig gebaar haalde hij de borstel er weer uit, spatte hiermee de muur nog onbewust mee onder (en dan vond hij het gek dat er vlekken op kwamen te zitten) om daarna het ding met de borstelige ruwe borstelharen tegen de lippen van de jongen te drukken ten teken dat hij zijn mond moest houden. 'Doe dat! Gaat u maar het taverne-interieur likken, junger Mann! Mao doet het zelf ook, iedere dag, semaine après semaine! Es ist gesund!' Hij wierp een hartelijk luchtkusje vanaf zijn lippen richting het plafond voor hij de borstel weer onnodig ruw tegen de wang van de jongen sloeg. 'Ik kan je ook exactly vertellen welke muur naar wat smaakt, vous!' Hij kwakte de borstel in het potje met scheerschuim, dat hij ergens achteloos op een tafel schoof en daarbij niet keek of het ook op het tafeltje bleef staan en niet als een ongelukkige rotzooi op de grond zou ploffen. 'Look!' Hij griste een viezig bevlekt doekje van een stoelleuning en wreef daarmee zijn handen af terwijl hij achteruit in iets dat haast een moonwalk leek zich naar het midden van de kamer begaf. 'Dít is mijn houten decoratiewand met froetjes en fratjes die naar sinaasappel smaakt,' met zijn handen opgeheven alsof hij een gloednieuw product liet zien waar hij reclame voor maakte liet hij een viezeige roetige wand zien. 'Durr - 's maandags naar citroen als het weer meezit.' Mao moonwalkte door naar een andere wand, ditmaal een stenen muur. 'Dát is mijn stenen muur, comme vous pouvez le voir, de stemmen in mijn hoofd hebben een goede band met de zoete stenen, maar kunnen unbedingt niet overweg met de voegen, njet!' De volgende muur verschilde niet veel van de andere muren, had enkel een andere kleur. 'Und DIT - es tut mir leid, laat ik het hier maar niet over hebben.' Mao klapte doelloos in zijn handen om de aandacht op zich te richten, draaide een rondje om zijn as en begon een ellenlang verhaal te vertellen over de houten vloer en de tragische geschiedenis ervan. '-áltijd besmeurd met van die rare wittige vlekken; Neinstimme, dat is niet van Mao zeg! Aber die arme pietluttige planken, c'est malheureux! En Mao kan niets anders dan dan havenloos toekijken en het later proberen weg te boenen met middeleeuwse Dreft en een beetje spuug, maar djeezus kreist, ik kan je vertellen dat - he?' Hij kapte zijn verhaal abrupt af om vaagjes richting de jongen te kijken toen deze iets gemompeld had, hij zat teveel in zijn eigen verhaal om het te kunnen horen.

Toen Mao het volgende moment achter de ontdekking van het ei kwam en in één van zijn dramatische momenten was geschoten om daarna het ei over te nemen en het eigenhandig te verwarmen, was hij het doen van zijn oorspronkelijke werk allang weer vergeten. Totaal niet rekening houding met zijn eigen gewicht was hij bovenop het ei geploft, zijn nieuwe schat. Het lag wel veilig zo tussen al die kussens en zijn poezelige billetjes. 'Aha-ha-HA!' lachte hij krijserig waarbij het laatste er haast gillend uitkwam tesamen met een onverschillig handgebaartje. 'Een Hühnchen-ei zo groot als deze darling BEZWIJKEN onder mijn perfecte fotomodellen-gewicht? Du-hurr!' Hij sloeg de waarschuwing van de jongen lacherig weg. 'O mah boi, je moet nog veel leren. Hellooooo, mein Schätzchen! Kun je Mao horen? Antworte mir met een scheetje als u oui bedoelt, met een boertje als u nein bedoelt!' Mao had zich op de stoel half gedraait en zijn oor tegen het ei aangelegd terwijl hij er met zijn knokkels te hard op klopte. Hij ademde plotseling overdreven luid en gierend in waarna hij zich weer oprichtte, keek met grote ogen en zijn handen tegen zijn wangen gedrukt toe hoe de jongen zijn geliefde schort aan stukken reette. 'Mijn apron! Mijn Schürze, mijn prachtige tablier, de bloedslabber voor mijn klanten!' Met zijn handen half opgeheven en met een ongelovige uitdrukking op zijn gezicht, sprong Mao van het ei overeind, negeerde de jongen verder om met sombere sloffende passen naar de witte vuile flarden te sukkelen en er verslagen op zijn knieën bij neer te vallen. Zijn onderlip was kinderachtig omgekruld en in zijn voorhoofd stond een diepe frons. Het duurde niet lang tot zijn gedrein daarna luid door de winkel weerklonk waarbij hij met zijn vuisten op de grond - waar hij eerder nog een dramatisch verleden over had verteld - stommelde. Zijn gehandschoende handen namen het oude vod, of wat ervan over was gebleven, trillerig beet alsof hij het met zijn laatste krachten deed en knoopte het als een hoofddoekje om zijn hoofd om er toch nog een laatste keer van te genieten op vreemde wijze. Langzaam kwam hij weer overeind, aan zijn schokkende schouders was te zien dat hij sidderde onder zijn woedende emoties. In een vliegensvlugge beweging draaide Mao zich om om met een beschuldigende vinger op de jongen te wijzen. Met het witte kapje op leek hij nu op een oud weerloos vrouwtje. 'Dat zet ik je betaald, kleinen Jungen!' schreeuwde hij kwaad.

Mudly begreep half waar de man over aan het praten was. Hij zweeg en keek genietend toe. Het was net een maloot die niet wist waar hij over aan het praten was. Een muur die naar sinasappel smaakte en met geluk citroen. Niet wetend waar de wiite vlekken vandaan kwamen en dan had hij nog eens over stemmen in zijn hoofd. Deze gast was of stomdronken. Of hij was gewoon geschift. Mudly keek naar hoe hij triest de man was om zijn gescheurde vest. Hij stopte zijn hand in een buidel en wierp een paar zilveren en een gouden dukaat op de toonbank. "Koop een nieuwe en besmeur hem met je eigen bloed, lijkt hij weer zoals deze..." sprak hij kalm en keek naar Mao. Hij wilde de winkel uit lopen en hoorde ineens de woorden. "Boeten?: sprak hij spottend. Hij draaide zich om. Deed zijn ei in een wat grotere buidel. Trok ineens zijn zwaard. Greep Mao bij zijn kraag en duwde hem rustig tegen de muur. Legde zijn zwaard tegen de keel aan. "Wat wil zo iemand als jou beginnen tegen een ervaren kruidenier. Een bedreven zwaardvechter en boogschieter. Een miezerig kappertje die in haartjes van andere wroet kan mij niet zomaar tegen houden..." sprak hij kalm en keek hem strak in zijn ogen. Hij haalde het zwaard weg en stopte deze weer weg. "Ik heb je al betaald, dus boeten hou je maar voor je. Daarna liep Mudly richting de deur niet op een andere reactie wachtend, die ongetwijfeld toch wel kwam.

Mao's gezicht leek haast door tweeën te splijten door de absurd brede en stralende glimlach die op zijn gelaat was verschenen toen de jongeman dukaten op zijn toonbank legde voor een nieuw schort. Met zijn ineengevouwen handen naast zijn hoofd en zijn been half achter zich opgeheven stond hij erbij als een dolgelukkig klein meisje dat net haar crush voorbij zag lopen. Vooral het witte doekje om zijn hoofd maakte dat beeld compleet. De kwade uitdrukking leek plotseling geheel te zijn overgewaaid, evenals dat er geen enkel spoor op zijn gezicht te bekennen was dat hij ook maar een traan gelaten had. In een sukkelig huppelpasje maande hij zich tot de toonbank om zich op het geld te storten. 'Met mijn eigen bloed, a-njet! Met andermans bloed, a-oui!' riep hij met een schel stemmetje terwijl hij met een wijsvinger bij ieder buitenlands woordje demostratief in de lucht porde. 'Look, monsieur,' begon hij met een zucht terwijl hij nu doodkalmpjes de muntjes vanaf de toonbank in een geopend handje schoof. 'Mao werkt hier dagelijks doordeweeks, ik moet de boel hier geheel solo onderhouden. De winkel, de aanbiedingen, mijn geliefde dobbelstenen, mezelf. Maar klanten krijgt Mao weinig, mensen gaan liever naar de kaasboer of Madame Toulli's hier verderop. Geld is schaars. Daarom moet ik zuinig zijn met de spullen die ik heb, selbstverständlich!' Een grote aardig gevulde pot met geld kwam onder de toonbank vandaan om die bij te vullen, alleen al van het aanzicht zou je niet zeggen dat hij enkel op rode centen leefde. 'Aah?' Mao kirde een verrast geluidje uit toen de jongeman hem plotseling bij zijn kraag greep en hem tegen de muur duwde. Met zijn roodachtige ogen wat opengesperd toen er vervolgens ook een zwaard tegen zijn keel werd gelegd, staarde hij op de jongen neer die nu kennelijk bezig was met hem dik te bedreigen.

Zijn grijszilveren wenkbrauwen zakten steeds meer naar beneden naarmate de jongen verdersprak. Met het zwaard nog tegen zijn keel gedrukt boog Mao zich wat voorover, zodat zijn gezicht overdreven dichtbij kwam en de punten van hun neuzen elkaar bijna raakten. 'Je bent zo shexy,' fluisterde hij op spottende toon. Hij week daarna weer met een doodserieuze uitdrukking terug en bracht zijn handen naast zijn hoofd naar elkaar toe. 'Le clap, le clap,' onenthousiast klapte hij op zijn woorden twee maal dof in zijn handen om wat de knul allemaal wel niet was en hoe fantastisch hij dat wel niet moest vinden. 'Een groene-vingertjes-ventje die in de peper zit te pulken, een met een uit de kluiten gegroeide mes in het rond zwaaiende likkepot, een klein schlemiel met een boogje en een pijltje. Magnifique!' De jongen haalde zijn zwaard weg zodat Mao weer vrij kon ademen en draaide zich vervolgens om, om terug naar de deur te lopen. 'Geen kapper, ma boi, maar een barbier! Bee-aa-ewr-bee-ie-ee-ewr! BARBIER!' riep Mao hem na met een kakkerige 'r'. 'Een vak op zichzelf, KUNST met de hoofdletter KAA van KREUPELE KRUIDENIER en KAMELENSTRONT in je OREN, onder je NAGELS, in de voegen van de MUREN, op het KIPPENHOK, IN DE PANTYLA VAN JE MUTTI - HAA-AAH!' In zijn woede had hij zijn zaag onder de toonbank vandaan gehaald en begon nu wild alles in zijn winkel te bewerken door op willekeurig meubilair af te stormen en er dol op in te hakken. De muren, de houten kasten, de tafels en de barbierstoel; alles moest het bezien. Diepe hakken en sneeën bleven daarbij achter en zouden nog jaren in de wanden gegrift blijven staan. 'Mao doet zijn werk JAREN! Hoe durf je moi te beledigen op mijn baan, op mijn inkomen, op mijn BEGABUNG VON BEGABUNGEN?! SIEHEN DORT! Ik ontwerp vrouwenkleding, ik knip en ik scheer - étonnante! - ik handhabe DRAKEN voor de wil en wet van mijn baas, al is het alleen maar om ze daar zoetjes te houden zodat Mao zoals ieder menig mens OOK ZIJN REPUTATIE KAN BLIJVEN BEHOUDEN!' Met een haast hondsdolle uitdrukking op zijn gezicht kwam Mao met zijn zaag hoog opgeheven om de klappen des te harder aan te laten komen in zijn vermorzelsessie steeds dichter bij de jongen bij de deur.

Mudly keek naar Mao die als een kind die een lolly kreeg op het geld dook. "Ach, zolang je maar overleeft...' sprak hij kalm en glimlachte knikkend. De woorden van de man deerde hem echter minder. "Hmmm noem het hoe je noemen wilt..." sprak hij kalm. "Maar ik denk dat hoe je ook door zaagt, het niet zal werken. Ik heb geen knip of scheerbeurt nodig.." sprak hij kalm. Ineens hoorde hij de woorden. "Sexy?" sprak hij kalm maar verbaasd. Soms verbaasde Mudly zich om deze man. Hij leek net alsof hij op mannen viel. Zo onnatuurlijk volgens Mudly. Maar ja, de geestelijken vonden het uit den boze. Mudly zette zijn zwaard weg en liep richting de deur toen hij iets van metaal hoorde. Hij keek op toen hij een zaag zag in de handen van Mao. "Sorry, barbier, mijn fout..." sprak hij kalm. Echter was Mao nog niet halverwege zijn eigen winkel of Mudly kwam met een zwaard op hem af. Hij sloeg de zwaard tegen de zaag vlak voor hij de stoel zou raken. Hield hem tegen. Maakte een schuine beweging zodat Mao zijn hand draaide en hij gedwongen was het zwaard los te laten. "Mao, kalmeer even. Ik zie niet graag dat iemand zijn eigen winkel kapot loopt te maken door een klein foutje van mij.." sprak hij. "Het spijt me dat ik je kapper noemde, je zult het vast beter doen als het gaat om scheren..." sprak hij kalm en knikte even. Hij glimlachte vriendelijk en woelde even door de haren van Mao als teken dat het goed was. Net alsof hij de vader was en Mao het kind. "Kop op, er komt vast wel een nieuwe klant. Ik moest alleen vluchten..." sprak hij toe alsof Mao een kleuter was die net een slecht punt had gehaald voor veters strikken. En zijn vader hem bemoedigde door door te zetten. "Je eigen pand vernietigen is niet een optie..." sprak hij kalm.

'Mhe?' In zijn overdreven blijdschap draaide Mao zich om en stopte zijn handelingen om liefkozend ieder dukaatje af te lebberen en ze te zeggen hoeveel hij wel niet van ze hield en ze nooit of te nimmer meer zou verlaten. 'FWAA!' Hij stond met zijn rug tegen de rand van de toonbank geleund en zwaaide een arm met een priemende wijsvinger in de richting van de jongen. 'Mon chéri, Mao zal u wat vertellen dus haal die eekhoorns uit je oren: OVERLEVEN IS EEN MUST!' Met de nadruk op 'must' ging hij op de tippen van zijn tenen staan en porde zijn vinger zo hoog mogelijk de lucht in als zijn eigen lengte maar toeliet. 'Notwendig voor de wereld, vraiment essentiel voor de maatschappij, het is erforderlich - YES my dear! - voor datgene dat we noemen als THE ULTIMATE SURVIVAL, L'ART DE SURVIVRE ~ erforderlich met de hoofdletter EEJ van EEKHOORNS in uw OREN of in uw POEPERKE!' schalde zijn stem diep en poëtisch door de winkel alsof hij geschiedenis aan het schrijven was met een belangrijke toespraak, terwijl hij afwisselende elegante en wilde gebaren maakte. Die hingen totaal af op de toon waarop hij sprak; hoe overdreven luider zijn stem was, hoe meer het eruitzag alsof hij een onzichtbaar persoon in elkaar mepte. 'Wat dat laatste betreft zou ik toch maar beter naar zum Arzt gehen als ik jou was!' voegde hij er later op dezelfde diepe toon aan toe alsof de jongen ook daadwerkelijk last van eekhoorns had die in zijn tienerjongetjes-aars huisden. Mao had zich in een ruk weer naar de toonbank gekeerd om alle muntjes veilig op te bergen. 'NA!' krijste hij plots als reactie op de woorden van de jongen. In een deuzig pirouettje draaide hij zich weer om, zijn arm naar het joch uitgestrekt en zijn vinger vlak voor zijn neus opgeheven. 'Na-a-a-aah!' wuifde hij de woorden weer weg terwijl hij met de wijsvinger afwijzend voor zijn neus zwaaide. 'Mao blijft ALTIJD doorzagen, letterlijk en figuurlijk - je vous le dis! I mean: duhùùùùrrr!' Zijn hand ging in een kakkerig gebaartje naar beneden. 'LOOK at yourself! Ge ziet d'ruit als een moddevuuking tekkel met mislukte rughaarimplantaties en gelijmd kruishaar op je bovenlip, mein gott! Populair bij de ladies zal u niet worden hurr, neem dat maar van Mao aan - Ahihihihi!' Hij hield zijn beide handen voor zijn mond en schudde zijn bovenlichaam even heen en weer bij de mislukte giechel. Als een wannabe-meisje, dat moest dan zogenaamd schattig lijken. Mao richtte zich weer op toen de knul zijn 'shexy' op een vragende toon herhaalde. Zijn ogen verwijdden zich plotseling en hij bracht zijn gezicht met zichtbaar op elkaar geklemde tanden dichterbij. 'Ooohh.. oohjaaAaaAAa, zó - shexy~' hijgde hij op een gemaakte wellustige toon in zijn gezicht, zijn stem zacht en bevend alsof hij op springen stond. 'Zó mannelijk! Zo fier - OOH! - Ich halten mich nicht mehr so plötzlich! OMG! Hilfe.. HILFE MIR! Es.. ES KOMMT HERAUS!' Een gehandschoende hand streek strelend over de borst van de jongen en greep hem plotseling bij zijn kraag beet op het moment dat hij losbarstte in foute geluidjes in combinatie met schel gegil, luid krijsend in zijn gezicht ook al bevond hij zich op nog geen meter afstand. Met zijn uitdrukking doodkalm en normaal liet Mao hem daarna weer los en liep van hem weg alsof hij niet meer van belang was. Alleen maar meer een aantoning dat een groot deel van zijn gedrag aanstelleritus en acteerwerk was.

Het moment erna deed zijn overvolle hoofd geheel blank staan van een kordate vlaag van withete woede, waarin hij in diezelfde woede zijn zaag gegrepen had en als een lunatic op alles wat hij in zijn eigen winkel tegenkwam aan puin en gort te slaan. 'AAH!' Een ijselijk kreetje toen het geluid van staal tegen staal door de winkel weerklonk, en Mao die over zijn hele lichaam komisch beefde door het opvangen van de hevige trillingen van de zaag en wankelend zijn evenwicht probeerde te vinden. De zaag kletterde het moment erna uit zijn onbedwingbare bevende handen op de vloer. Zijn ogen puilden doordat hij verwijd op de jongen neerstaarde toen deze kalmerend tot hem sprak zover uit hun kassen dat hij haast scheel keek. Het was alsof de natrillingen door zijn lichaam de zinnen van het joch omzette in gezoem. Hij knipperde echter even met zijn ogen en leek weer tot de werkelijkheid te komen toen de knul hem ongevraagd door zijn zilvergrijze lokken woelde. 'AAH!' slaakte hij een kreet. 'NOOWS!' In een ruw gebaar rukte Mao de flarden schort van zijn hoofd dat als hoofddoekje deed dienen, maar wat totaal scheef was gaan zitten door het gewoel. Zijn haar zag eruit alsof er bovenop zijn hoofd een minibom ontploft was. 'Mijn très belle et d'élégance Coupe de la Poup!' Nog geen seconde later barstte hij los in een luid gejengel, alsof grote kindertjes zojuist zijn supersized lolly hadden afgepakt. Met een beschuldigende vinger richtte hij in een ruwe zwaai van zijn arm richting de jongen, zijn blik stond furieus. 'DU!' sneerde hij krijsend, maakte zijn kleine Duitse zinnetje af met een intimiderende stamp op de grond - als een kind dat zijn zin niet kreeg. Hij plukte even kontwiegend aan zijn warrige plukken en snoof even verontwaardigd met getuitte lippen alsof hij ergens over leek te twijfelen. 'Aber nein!' sloeg hij zijn eigen woorden daarna weer net zo simpel met een wijverig wegwerpgebaartje af, op zijn gelaat stond een absurd brede grijns alsof hij nooit boos was geweest. Met huppelende pasjes hopste Mao meer op de jongen af en drukte doodleutig even een kus op zijn wang om zich vervolgens weer van hem te verwijderen en in zijn huppelpasje een klein spiegeltje uit zijn binnenkleding tevoorschijn te halen. 'Je hebt Mao zojuist énorme geholpen met een gloednieuwe creatie! Deze coupe..' Hij slaakte een zucht van heerlijkheid terwijl hij zichzelf in de spiegel bekeek in zijn terug-huppelingetje naar de toonbank. 'Magnifique!' Mao drukte een smakkende kus op zijn spiegelbeeld, smakte de spiegel daarna neer op de toonbank en klapte een enkele keer dof in zijn handen om de aandacht op hem te richten. 'U eet vanavond gezéllig met Mao mee, das ist sicher!'

Mudly hoorde de woorden van Mao en ging kort langs zijn bovenlip. Zo glad als maar zijn kon. Hij grinnikte even. Mao wilde gewoon werk en hij snapte het enigzins wel. Mudly schudde zijn hoofd bij de malotige acties die Mao alsmaar uitvoerde. Hij zweeg, wijs in dit geval. Het was niet handig tegen Mao in te gaan zonder zelf een volle laag terug te verwachten.

Muldy had de woorden gehoord van Mao maar het frans was iets wat hij totaal niet begreep. Hij grinnikte even. Ineens werd hij aangewezen en slikte hij. "Wat nu weer..." sprak hij haast onhoorbaar. Maar iets leek Mao te bedenken. Hij vond zijn nieuwe coupe mooi. Mudly rolde met zijn ogen. Die wist ook niet wat hij wilt. "Fijn dat ik je geholpen heb, dan kan ik uiteindelijk toch vertrekken..." sprak hij kalm en liep naar de ingang van de winkel. De laatste woorden deden hem even rillen. Kon hij....koken? "Onder 1 voorwaarde, als ik kook..." sprak hij kalm. Mudly had het niet druk vanavond maar vertrouwde niet zo gauw op Mao's kookkunsten. Kalm keek hij naar Mao en wachtte kort af.

De wind woei zachtjes door zijn staart haren die wapperde in de wind, maar een door de lucht kronkelde draak was op weg om een paar mensen zijn maag te doen vullen. Het was zoet vlees en erg onweerstaanbaar. De long draaide en keerde in de lucht en gleed soepel als een vis in het water door de hemel. Zijn blik gleed over de grond op zoek naar slachtoffers. Er kwamen de laatste tijd niet vlle mensen meer in het NW gebied en dat was spijtig. Nu moest Race zijn snacks buiten het gebied halen wat vaak niet zo gemakkelijk ging. De meeste dorpelingen en steden herkende zijn schimmige gedaante in de lucht en Race dook naar beneden om Lager te vliegen zonder meteen ontdekt te worden. Zijn aanval van mist vooruit sturend zodat de mensen slechter zicht hadden om te ontsnappen of om hem aan te vallen was ideaal. De stadsmuur kwam in zicht en Race gleed over de muur heen, waarna hij zich op zijn poten liet zakken. De straten waren met dikke mist behangen en Race was de enige die perfect zicht had. Zijn poten verriedden wat er iets zwaars aankwam, maar niet van welke kant tot het te laat was. Hij hoorde verontwaardige stemmen van mensen op het plein waar de markt was. Met een snelle beweging van zijn kop schoot Race naar voren net als een slang uithaalde en greep een vrouw die hij met een hap inslikten. Haar gegil verried dat er gevaar was, maar niemand kon Race zien tot hij toe sloeg. Na vijf mensen op geslokte te hebben rende de soldaten naar de plek des onheils en Race steeg voorzichtig op en vloog naar de andere kant waar de mensen op een kluitje stonden van angst. Zijn massiefe kop schot naar voren en Race greep een bek vol mensen die het uit gilde van angst. Alle mensen doken weg op zoek naar een veilige haven, maar Race kon zich moeiteloos door de ramen de huizen binnen komen. In een grote huiskamer waar een bang gezin in een hoekje weggekropen zat zagen hoe de lange draak zonder vleugels hun huis binnen drong. Zijn machtige galmde door de stad en hij viel het gezin aan waar alleen de dochter naar buiten kon vluchten en riep dat ze haar moesten helpen. Maar voor ze geholpen kon worden greep Race haar ook in een breede straat waar de winkel in lag.

Haar blauwe schubben blonken in het zonlicht hoog boven in het luchtruim. Haar inktblauwe ogen op de voorbij schietende grond onder zich gericht. Haar schubben nog gedeeltelijk nat van de duik in de zee waar ze vandaan kwam. Geïrriteerd schudde ze haar hoofd, zocht met haar geest af naar het heldere, warme puntje van Laurens. Nors haalde ze haar blik van de grond onder zich vandaan, richtte haar blik op een punt schuin voor zich; het mensen gebied. Een plaats waar ze het liefste niet kwam, maar misschien nog de enige plek waar ze Laurens kon vinden aangezien Vrouwmens hier woonde. Hoewel, Leona wist eigenlijk niet of Vrouwmens - ook wel Rosemarijn genoemd - nog naar huis terug ging naar de gehele reddingactie toen haar vader hem geflipt was. Opgerukt uit haar gedachtes schoot haar blik naar de beelden onder zich bij het gehoor van gegil. Op de hoge hoogte cirkelende ze nu boven de stad, vestigde haar scherpe blik op de rennende mensen en de langvormige draak. Het opborrelende gevoel kwam weer vanuit haar buik naar boven, voelde haar inktblauwe ogen verharde onder het zien van de laffe acties van de draak. Een donderend gegrom kwam van diep uit haar keel naar buiten tussen haar gesloten kaken door. Met een duikvlucht, haar vleugels tegen haar lichaam geplakt en eer doend aan haar soort schoot ze naar beneden. Hoewel ze mensen liever in hun sop liet gaarkoken bleef dit een uiterst laffe actie, en bleven al deze tweebeners toch Laurens medesoorten. Hoe stom, egoïstisch, dom en koppig ze soms ook waren. Haar vleugels klapte uit, vingen de luchtweerstand op boven de grond toen ze lande. Met een luidruchtige klap ving ze zichzelf op met haar klauwen, sloeg haar nagels uit in de stenen ondergrond en deed een paar stappen naar voren om haar evenwicht weer terug te vinden. Met haar kop laag en haar vleugels ligtjes opgeheven bleef ze de draak fel aankijken. 'Kon je geen prooi die het waard was om te doden vinden?' grommend klonk haar stem, zag duidelijk hoe ze haar kaken met de vlijmscherpe tanden op elkaar klemde onder de laffe acties van de groene draak. 'De hertjes waren zeker op, of was je gewoon veel te lúi om op iets beters dan tweebeners te gaan jagen. Toch een aardige afknapper voor een draak om zich in zo'n menigde te gooien, vind je niet?' haar kop kwam wat omhoog, en als Leona wenkbrauwen had had ze er nu eentje opgetrokken onder de spottende toon van haar stem.

Een blauwe flits trok de aandacht van de long en toen het geland was zag Race dat de draak kleiner was dan hij. Een flauwe valse grijns gleed over zijn bek en Race grijnsde gemeen. 'Wat is doe gaat jouw niks aan schatje!' De stem van Race klonk laag en vals, Hij richten zich op en zijn blik gleed over de schubben van de blauwe draak. Verschillende mensen vluchten nog in de verminderde mist toen Leona geland was, maar al gauw vulde het zich aan en vormde een dikke muur rond Race heen dat door de straten zweefde. Race lichten zich van de grons en vloog op top snelheid op de blauwe draak af. Zijn kaken sloten zich rond de hals van de draak net achter de kop en hij wikkelde zich rond het lichaam van de blauwe draak en probeerde haar lucht af te knijpen. Een zwarte vuurbal glom in zijn keel en werd sterker en sterker naarmaten Race hem nog niet afvuurde. De zwarte bol van vuur ontsnapte uit zijn bek en vormde een cirkel rond hem en de blauwe draak. Toen Race het zwarte vuur los liet schoot het op hen af en Race richten op op de falate delen van de blauwe draak terwijl Race haar stevig vast hielt.

'Niets schatje,' gromde ze uiterst geïrriteerd onder het koosnaampje van de in haar ogen mislukte draak. Met haar vleugels ingeklapt maar opgeheven en haar kop nu statig omhoog gericht was haar blik in de gebruikelijke wat-ben-je-toch-weer-eens-dom-bezig-blik gericht die normaal alleen Laurens te zien kreeg met zijn maffe stunten. Haar inktblauwe ogen knepen samen toen de draak opeens in actie kwam. Voor ze het wist voelde ze de tanden rond haar nek en werd de meeste bewegingsruimte ontnomen door het wikkelende lijf van de draak. In gedachte rolde ze geïrriteerd met haar ogen, al die NWbeestjes waren het zelfde. Ze voelde de niet bekende hitte bij haar nek, waarbij haar ogen naar hun hoeken schoten om te zien wat de draak deed. Ondertussen bleef ze niet stil staan, sloeg ze met haar staart wild heen en weer en schudde haar lichaam om de mislukte slang van haar rug af te krijgen. Haar vleugels drukte omhoog zover het kon, waarna haar schubbe leken op te lichten in een weerkaatsing van het zonlicht. De blauwe, flinterdunne schichten leken tussen de ondoordringbare randen van de schubben te schieten, waarbij Leona's ogen op de omcirkelende vuurbol keek. Een grauw kwam over haar lippen, een siddering in haar lichaam om de lucht weer naar binnen te kunnen zuigen. 'Jullie zijn allemaal het zelfde,' gromde ze dierlijk met de weinige kracht die de draak haar kracht om te kunnen spreken. Op het moment dat de vuurbal op haar af gestoven kwam leken de dunne, helderblauwe schichten dikker en krachtiger te worden. Op het laatste moment schoot de bliksemschicht naar de vuurbal, omklemde het en verpulverde het onder de eigen magische kracht. Grommend drukte Leona haar vleugels tegen de draak, waarbij de bliksem zich leek te concentreren rond haar vleugels. In een brul liet ze het los, zette de draak met een hoog voltage onder stroom om zich daarna los te rukken uit de greep. Met een paar laatste slagen van haar staart om zich uit de verwikkeling te krijgen, haar klauwen die zich krachtig afzette op de grond en haar snel klappende vleugels steeg ze moeizaam los tot het moment dat de draak los was rond haar lichaam. Met een krachtige slag bleef ze in de lucht hangen, gromde kuchend om haar luchtpijp weer te kunnen ontspannen nu deze vrij was van de kaken. 'Aanvallen omdat je niets anders kan, typisch voor jullie NWlafbekken,' gromde ze neerbuigend, snoof geïrriteerd. 'Kan je niets beters verzinnen dan gelijk je nagels uit te slaan als een bedreigde kat in het nauw. Kom op zeg, waar is je waarde gebleven als draak,' rolde ze met haar ogen, bleef in de lucht hangen en bleef wat kalmpjes op de draak neer kijken. Haar woedende staart had een paar kraampjes die nog aan de randen van de straat stonden verwoest in de worsteling om vrij te komen.


[ Even wachten op Mudly en Mao :3. ]