Haar leven, haar verleden. Geen toekomst?

Zoals zijn voorspelling en angst al had geklonken was er een sneeuwstorm aan de gang. Haar jurkje bood te weinig warmte en ook de kleine draak die ze stevig tegen zich aan hield was verkleumd. Sneeuw zat in haar geklitte haar en de koude wind sneed in haar gezicht. Een grote schim doemde op, even dacht ze een draak te zien maar dat bleek verbeelding toen ze dichterbij kwam. Toch was ze niet ongelukkig bij het zien van de oude krakende boerderij. Op dit moment was het haa enige hoop. Ze liep door de grote opening de houten constructie in. Hier woonden geen mensen, gelukkig. Een grote berg hooi lokte haar al snel verder naar binnen. Binnen was de wind uit en er lag geen sneeuw. Het was er niet warm maar in ieder geval warmer dan buiten. Snel kroop ze in de berg hooi en haalde ze het verkleumde draakje van haar schouder. 'Darren?' er klonk angst in haar stem. Het draakje was koud maar opende toch zijn rode ogen. Hij probeerde vur te spuwen om het warmer te krijgen maar de kou versperde hem het ontsteken van vuur. Ook zijn vleugels waren door de kou niet bruikbaar meer. In deze toestand was hij niet meer dan een onderkoelde hagedis. Ayla drukte hem voorzichtig tegen zich aan en rolde zich op als een draak na een bedje van stro te hebben gemaakt. Het stro verwarmde haar genoeg om haar lichaam zich te laten overgeven en al snel sliep ze, onzeker of ze nog wakker zou worden maar te moe om erover na te denken.

Door haar witte verschijning was ze moeilijk te zien tegen de sneeuwwitte achtergrond. Alleen de gloeiende gouden tekens verraadden haar aanwezigheid. De sneeuwstorm zorgde ervoor dat ze niet al te snel kon vliegen en laag moest blijven. Waarom ze richting de boerderijen was gegaan wist ze niet. Het was niet haar favoriete plek. De enige dieren die er te eten waren, waren koeien en kippen. Ze had liever herten en andere bosdieren. Haar plekje was toch meer in de bergen. Onder zich zag ze een schim door de witte sneeuwvlokken heen bewegen. De gedaante was te klein voor een koe en te groot voor een kip. Dan was het een mens. Zou het een boer zijn? Nee, daar was het ook te klein voor. De schim ging een gebouw in. Divya liet zich zakken. Haar grote klauwen ploften in de sneeuw. Snel vouwde ze haar vleugels langs zich heen om warmte te bewaren. De veren zorgden voor genoeg isolatie, maar met dit weer was een elk beetje meer dan welkom. Langzaam sloop ze dichter bij het gebouw dat een verlaten boerderij bleek te zijn. Ze vroeg zich af wat het mens daar zou moeten zoeken midden in een sneeuwstorm. Het enige wast logisch zou zijn, was dat het iemand was die onderdak zocht. Snel kwam ze dichterbij. De grote deur was dichtgeslagen. Heel voorzichtig probeerde ze hem open te duwen. Meteen bij de eerste centimeters klonk er een hard gekraak. Abrupt stopte ze met duwen. Geconcentreerd luisterde ze of het gekraak was opgemerkt. Niks. Voorzichtig duwde ze verder, iets zachter nu, het gekraak was er nog, maar wel wat minder. Toen de deur ver genoeg open was, keek ze door de kier naar binnen. Er was weinig licht, maar vaag kon ze de contouren van hooibalen onderscheiden. Ergens er tussenin lag iets anders. Het maakte ademhalende bewegingen. Even stond ze zo te kijken. Naar hoe het wezen langzaam ademde. Hij of zij sliep. Voorzichtig liep ze verder. Nieuwsgierig rekte ze haar nek uit naar het kleine wezen. Het was een kind. Een klein meisje. Misschien zeven of acht jaar oud. De deur klapte achter haar dicht, met een ruk draaide ze haar kop om en meteen weer terug naar het meisje. Ze bewoog.

Het gekraak wekte haar niet uit haar slaap, de kleine draak was al iets opgeknapt door de lichaamswarmte van het meisje. Een harde klap overstemde werelijk ieder geluid. Meteen zat ze rechtop, woonde er iemand?! De viguur van een draak maakte haar duidelijk dat het geen mens was geweest. Tranen van blijdschap trokken leinen over haar gezicht naar haar mondhoeken en vervolgens tot haar kin. Was ze dood? Was dit? De draak leek zo vriendelijk, mooi en zo spierwit. De veren trokken haar aan maar ze bewoog niet. Was dit echt? Ze slikte haar angst weg zodat hoop diens plaats innam. Ze kon oppeens niets anders meer daan opstaan en zich tegen de witte draak aan drukken, ze sloeg haar armen rond de nek van de wit gevederde. Ze huilde en verborg haar gezicht in de veren van de witte draak. Haar lichaam schokte voor de zoveelste keer om het zwaarste verlies dat een kind kon hebben. De geur van draak was zo vertrouwd, ze voelde zo warm, zo zacht, zo moederlijk. Ze had troost nodig en bovenal, verzorging. Het verlies van de draak die ze moeder noemde en diens jong die ze als haar broertje zag was zwaar. Darren bood troost, de kleine draak was als een oudere broer voor haar. Darren zat nog in het stro en keek toe. Werd het kind gehaald door een engel? Zag hij het hiernamaals voor zich? Misschien was het beter zo, misschien moest hij mee.

Een sterke storm was komen opdagen en had de gehele wereld in een witte deken omhult en een blauw\witte draak liep met rustige passen genietend door de sneeuw. Ze hielt van de kou, de sneeuw en het ijs! Snowy snoof de besneeuwde lucht op en ontdekte een schaduw die niet ver bij een grote heuvel landen, maar toen snowy dichterbij kwam zag ze een vervallen boerderij. Het viel haar nu pas op dat ze bij de boerderijen was? De grote schaduw ging naar binnen en Snowy hoorde tussen de wind vlagen door het gekraak van een oude deur. Snowy liep er heen en zag dat de deur half in de schanieren hing en ze zag een meisje naar een witte draak met veren rennen en huilen. "Vreemd?" dacht Snowy en duwde de deur open en liet die weer achter zich dicht vallen. Het gekraak weerklonk opnieuw en het meisje en de draak voor haar zouden haar wel zien als ze omkeken?

Totaal onverwachts sprong het kind op en rende naar haar toe. Waarna ze haar armen om haar heen sloeg en begon te huilen. Wat was dit nou? Een beetje ongemakkelijk bleef ze staan. Het meisje was verdrietig. Erg veel ervaring met mensen had ze niet, laat staan hun kinderen. Snel dacht ze na, waarna ze haar vleugels om het kind heen sloeg. Ze zal het wel koud hebben. Toen zag ze het kleine draakje dat nog in het stro zat. Zo'n klein draakje had ze nog nooit gezien. Ze bleef er even naar staren, waarna ze weer naar het kind in haar vleugels keek. Ze wist niet wat ze moest zeggen. Divya wist niet hoe lang ze daar al stonden, maar ineens hoorde ze gekraak achter zich. Met een ruk draaide ze haar hoofd achterom. Een andere draak stond voor de deuropening. Ze was ijsblauw. Divya hield haar kop scheefjes, waarna ze zich weer naar het kind omdraaide dat nog steeds tegen haar aan stond te huilen. Ze haalde diep adem en deed een stapje achteruit. 'Vertel me eens wat er aan de hand is?' vroeg ze toen op een zachte, vriendelijke toon. Ze liet zichzelf zakken, zodat ze lag en stak haar kop naar voren om het kind aan te kijken. Het verbaasde haar dat het meisje niet bang was geworden en het verbaasde haar al helemaal dat ze naar haar toe was gerend om tussen haar veren in huilen uit te barsten. Kinderen van haar leeftijd hadden meestal nog nooit een draak gezien, vooral in deze tijden, dat ouders hun kinderen liever bij ze uit de buurt houden. En aangezien Divya sluwe ogen had, leek ze op het eerste gezicht gemeen, terwijl ze juist het tegenovergestelde was. Ze gluurde weer even achterom, waar de andere draak nog steeds stond. De draak was nog niet zo oud, vergeleken bij hoe oud draken kunnen worden. Haar blik gleed weer terug naar het meisje, afwachtend op een antwoord.

Haar tranen raakte op en hara bron van verdriet werd wat gedempt. Ze voelde de warmte van de draak toen deze haar vleugels om haar heen sloeg en eindelijk kreeg ze wat ze het hardste nodig had. Door haar eigen nasnikken hoorde ze de andere draak nauwelijks. Ze wou ook even niet. Ze veegde met de rug van haar hand haar ogen af en keek de witte draak in de ogen toen deze haar vroeg wat er aan de hand was. De vriendelijke toon maakte dat ze zich vertrouwt voelde bij de mooie maar sluwe draak. Ze wist de brok in haar keel weg te krijgen en begon te spreken in de taal der draken 'Mensen' begon ze. Darren kwam naar haar toe vliegen en kwam op haar schouder zitten. De kleine draak was volwassen, groen van kleur en had rode ogen die de witte draak onderzoekend aankeken. 'Er waren er zo veel. Ze...' even moest ze slikken 'ze vielen haar aan, mijn mama... Er was een grote man met een bijl en hij... hij...' Darren nam het van haar over omdat hij alles gezien had, nog voor hij wist wie Ayla was wist hij dat ze hem nodig zou hebben. Ze kende elkaar al erg lang 'Hij doodde haar moeder, voor haar ogen doorkliefde hij haar met zijn bijl: Een drakenjager' vervolgde hij hij, evenals Ayla in de taal der draken 'Niet veel later verloor ze haar broeder in een najaarsstorm' Ayla snikte maar de tranen bleven uit. Ze knikte alleen nog maar om te bevestigen dat het waar was. Ze had nog een groen zomerjusrkje aan en leren voetomeulsels die niet goed waren voor buiten met dit weer en totaal geen warmte vasthielden.

Verrast merkte ze dat het kind haar taal sprak. Dat was een stukje makkelijker dan dat zij mensentaal moest praten. Het begon met het woord 'mensen', waarna een stotterend verhaal volgde. Op een gegeven moment lukte het haar niet meer. Het kleine draakje was op haar schouder gaan zitten. De rode oogjes keken haar onderzoekend aan. Hij nam het van haar over, 'Hij doodde haar moeder, voor haar ogen doorkliefde hij haar met zijn bijl: een drakenjager.' dat laatste woord trefde haar. Drakenjager? Maar het meisje was een mens, waarom zou een drakenjager een van zijn eigen soort vermoorden? Ze vroeg het zich af, maar de groene ging door: Niet veel later verloor ze haar broeder in een najaarsstorm.' ontzet keek ze naar het snikkende meisje. 'Wat verschrikkelijk..' stamelde ze. 'Maar, een drakenjager? Waarom zou een drakenjager haar moeder vermoorden?' vroeg ze het draakje. Intussen had ze haar vleugels weer om het kind geslagen, nadat ze gezien had wat ze aanhad. Divya's blik gleed naar de bovenkant van het hoofd van het meisje, het enige wat ze kon zien vanuit haar positie. Haar blik ging weer terug naar het draakje, dat nog steeds op haar schouder zat, hij zal het ook wel koud hebben, dacht ze en ze verschoof haar vleugels iets, zodat ze ook het draakje bedekten.

[moet weg= korte post..]

Darren keek naar de grond, toen hij zijn blik weer op Dyvia richtte zach je dat hij moeite moest doen dit goed te verwoorden 'Omdat drakenjagers, draken doden' antwoordde hij na een korte stilte. Ayla haalde wat beverig adem maar was eindelijk was gekalmeerd. Het was zwaar geweest de grote draak die zij als moeder beschouwde vanaf dat ze het zich kon herrinneren gedoodt te zien worden en niet veel later diens jong, die ze als haar broeder zag ook te verliezen. Hij moest nog leven maar was erg ver weggevoerd door de sterke wind toen hij probeerde op de wieken te gaan. Eindelijk overwon de warmte van de witte draak de kou die haar als een klamme deken omvatte. Haar hart was ten gronde gegaan en ze vertrouwde geen mensen, ondanks dat ze er zelf een was. Ze wilde een draak zijn! Ayla sloot haar ogen en leunde tegen Dyvia aan. Het huilen had haar totaal uitgeput maar erg goed gedaan. Haar maag knorde zacht en het lege gevoel van verdriet veranderde in de holte van honger. In de winter kon ze geen fruit vinden laatstaan de goede paddesdtoelen en eetbare planten. Ze kon niet jagen en Darren kon alleen insecten eten.

Snowy was eerst blijven staan en had het verhaal van het meisje gehoorde die over genomen werdt door een klein groen draakje, Snowy liep voorzichtig naar de witte draak en het meisje toe en hoorde het zachte knorren van het maagje van het meisje en bedacht zich. Hier was misschien niet nettjes, maar ze wilde het kind wat te eten geven en ze boog haar de witte draak. 'Ik ben zo terug!' zei Snowy en liep weer naar buiten door de krakende deur en kwam weer in de sneeuwstorm terecht. De storm liet Snowy veranderen in een zachte sneeuwval en ze kon een brandend lichtje in de verte zien van een boerderij dichtbij. Snowy opende haar vleugels en vloog laag naar de boerderij en landen bij een van de stallen waar de deur van open stond. Stiekum keek Snowy of ze iemand zag, maar niemand kwam met dit weer naar buiten en ze sloop zachtjes de stal binnen en zag de dieren in de stallen staan slapen. Zachtjes liep Snowy verder en ontdekte met haar neus de geur van vlees niet vers, maar gedroogt? Snowy keek omhoog en zag aan het plafon grote stukken gedroogt vlees hangen en zelfs hele poten? Snowy ging op haar achterpoten staan en reikte met haar hals naar het gedroogde vlees en rukte een paar stukken van het plafon en pakte de touwen in haar bek en draaide zich naar de deur die open stond. Eenmaal buiten keek ze even rond en zag dat de sneeuwval gestopt was en Snowy sprong de lucht in en vloog terug naar de vervallen boerderij waar ze de witte draak en het meisje had gezien. Snowy opende de deur met haar neus en de deur ging weer krakend open en ze liep naar binnen en legde het gedrooge vlees naas de draak en het kind neer. Zelf pakte ze een lap gedroogt vlees en ging een stukje van de witte draak en het kind liggen. 'Hier, het is van de mensen geweest, maar iets anders heb ik niet kunnen vinden?' zei Snowy en hielt haar kop laag vanwegen haar schuldgevoel en keek van de witte draak naar het meisje. 'Ik ben snowy en wie zijn jullie?'voegde Snowy in de taal der draken toe. Ze had het de gehele tijd al gesproken en ze was bang dat de witte draak haar een preek zou geven voor het jatten van het vlees dat ze voor hen had gestolen om het meisje en het kleine draakje te eten te geven?

'Omdat drakenjagers draken doden.' was het antwoord. Divya dacht na. Ja, logisch, maar was de moeder van dit kind dan een draak? Ze besloot niet verder te vragen, het meisje had het al moelijk genoeg. Naast zich hoorde ze de andere draak iets fluisteren en knikte. Zij had ook gemerkt dat het meisje honger had. 'Hoe heet je?' vroeg ze zachtjes aan het meisje, 'En jij?' aan het draakje. 'Die andere draak komt zo terug met wat te eten, jullie hebben vast honger.' zei ze om hen wat gerust te stellen. Divya zakte weer en liet zich op haar zij vallen, zodat het meisje en het draakje tegen haar aan konden zitten. Om dat duidelijk te maken wees ze met haar neus naar haar zij. Intussen was de andere draak weer teruggekomen. 'Hier, het is van de mensen geweest, maar iets anders heb ik niet kunnen vinden.' zei ze en ze begon van een van de stukjes te eten. Divya strekte haar hals om erbij te kunnen en schoof een stuk naar het meisje toe. 'Ik ben Snowy en wie zijn jullie?' vroeg ze. 'Mijn naam is Divya.' zei Divya vriendelijk en ze keek weer naar het kind en het draakje, dat nog altijd op haar schouder zat. Langzaam begon Divya van een stukje te eten, eigenlijk had ze niet zo'n honger, maar ze wilde Snowy niet teleurstellen.

[en nou ben ik inspiloos..]

Ayla wou net antwoorden toen de witte draak ging liggen, ze nestelde zich tegen diens zij zoals ze altijd bij de draak die ze als moeder beschouwde deed. Toen de andere draak weer terugkwam en zich voorstelde keek ze haar even aan voor ze in Drakentaal haar naam vertelde: 'Ayla is mijn naam'. Nu ze gekalmeerd was het het niet koud meer had was haar stem al helderder. 'Mijn naam is Darren' klonk de verbazingwekkend luide stem van de kleine draak. Zijn stem had hetzelfde volume als dat van een draak van gemiddelde grootte als hij deze wat verhief. Ook hij was nu opgewarmd doordat hij op Dyvia was gaan liggen. Aangezien hij niet echt groot was zou ze dat waarschijnlijk nauwelijks voelen. Ayla at ondertussen van het gedroogde vlees. Ze at eigelijk nooit gedroogd vlees maar haar honger maakte alles lekker en gewenst dus maakte ze geen bezwaar. Eindelijk waren haar behoefde vervuld en kon ze gerust in slaap vallen wat ze dan ook deed: Opgerold tegen het warme lichaam van de wit gevederde draak die zich had voorgesteld als "Dyvia" viel ze eindelijk in een diepe, droomloze slaap die haar toeliet uitgerust wakker te worden als ze zover was. Ze kon niet in de schuur blijven tot de winter voorbij was. Misschien mocht ze met Dyvia mee? Het waren vragen die ze nog niet overdacht maar zeker nog aan het licht zouden komen als ze wakker werd.

Snowy keek even op van haar stuk gedroogd vlees toen de witte draak zich voorstelde en ze glimlachte vriendelijk. 'Aangenaam en jij kleintje hoe heet jij en je kleine vriendje?' vroeg Snowy en keek naar het meisje. de sneeuw die nu buiten lag was erg dik zeker voor een mensenkind. Voor de draken lag de sneeuw niet hoger dan de helft van hun poten en voor de volwassen mensen lag de sneeuw kniehoog.

( korte post.)

Het meisje was tegen haar aan gaan liggen, het draakje lag op haar, een beetje tussen haar veren tegen de kou. Divya legde een van haar vleugels een beetje over Ayla, zo had ze zich net voorgesteld, heen. Nadat ze haar vlees op had, viel ze tevreden in slaap. Met een vertederde glimlach schikte ze het kleine jurkje een beetje, zodat het wat beter om haar koude lichaam heen lag. Ze zuchtte, Ayla had iets wat haar wel aantrok. De amandelvormige ogen waren net zo groen als het draakje, dat Darren heette. De sproetjes op haar fijne gezichtje lagen verspreid als gemorste kruimeltjes. Divya keek om naar Snowy, zij had zich ook op de grond genesteld. Ze glimlachte weer, waarna ze naar het draakje keek. Ze kon niet goed zien of Darren sliep of niet, daarvoor lag hij te diep in haar veren. Voorzichtig legde ze haar hoofd neer en probeerde zo weinig mogelijk te bewegen, bang om Darren en Ayla wakker te maken. Nog een keer keek ze om zich heen en sloot toen haar ogen.
Ze sliep niet meteen. Dat lukte haar nooit. Eerst dacht ze nog over van alles na. Hoe kreeg ze het, bijvoorbeeld, voor elkaar om het ene moment nog rustig langs de boerderijen te vliegen, om het volgende moment met een klein meisje en haar draak in een hooischuur te liggen. Een meisje dat, zodra ze de schuur binnenkwam, op haar afrende alsof ze haar langverloren moeder was. Ze besloot er maar niet te lang over te piekeren, haar ouders hadden haar altijd geleerd het leven te nemen zoals het is. Haar ouders.. Moest ze daar eigenlijk ook wel over nadenken? Liever niet, niet nu een klein meisje haar nodig had, later kon ze zelf rouwen. Met nog een laatste diepe zucht viel ze uiteindelijk in een diepe slaap.

Snowy had door dat de ander sliepen en bestoot om niet al te vast te slapen. met haar oren gespitst op elk verdacht geluid sliep ze de hele nacht door.

De volgende moregn werdt Snowy vroeg wakker door het gekraak van sneeuw die kreunde door het gewicht dat op hen drukte. Snowy stond snel op en liep naar de deur en keek door de kier heen naar buiten. Een grote groep mensen in dikke bonte mantels liepen door de sneeuw met de paarden voor de wagens. Snowy begreep het niet en bleef rustig staan toe kijken. Een zacht gezang weerklonk toen ze voorbij de vervallen boerderij kwamen. Snowy keek even om, maar zag dat Divya, Ayla en Darren nog niet wakker waren. Een van de mensen liep naar de scheve deur en had een brandende tak vast die hij door de spleet tussen de deur en muur door gooide. Het hooi vatten vlam en Snowy renden terug naar Divya en het kind met het kleine draakje. 'Wakker worden de schuur staat in vlammen!' riep Snowy in de taal der draken en duwde met haar snuit tegen die van Divya en het gezicht van Ayla, waar Darren was wist ze niet, maar ze werden niet wakker Dus moest Snowy het vuur blussen. Snowy opde haar bek en een ijzige kou kwam uit haar bek die zich erg snel door de schuur verspreide. De vlammen doofde door de kou en of Divya daar van wakker werd of het meisje wist ze niet. Snowy hielt pas op met de kou te verspreiden tot alle vuur gedooft was. Snowy brulde luid om te laten weten dat er iemand binnen was aan die gene die buiten stonden. Hoe de mensen erop gingen reageren wist ze niet?

Zodra ze licht zag, werd ze wakker. Haar tekens begonnen weer te gloeien en haar ogen opende zich. Geschreeuw overstemde de stilte. Snowy was ook wakker geworden en stond iets te brullen over vlammen. Ze begon met haar neus tegen Divya's neus te duwen. Totaal van de wereld keek ze verdwaasd om zich heen. Toen Snowy had gemerkt dat ze niet reageerden, was ze het vuur zelf gaan blussen. Pas toen, realiseerde Divya pas wat er aan de hand was en ze sprong op. De vlammen waren weg en Snowy brulde naar buiten. Daar hoorde ze een paar mensen gillen, vanwege het indrukwekkende geluid dat draken konden maken, maar snel stierf alles weg. Divya ging naast Snowy staan en zag hoe de mensen snel maakten dat ze wegkwamen. Divya brulde ze ook nog even achterna, hoewel het niet veel effect had.
'Bedankt..' stamelde ze, 'Ik ben 's ochtends niet echt op mijn best, dat had je misschien al gemerkt.' Wat ook niet echt had geholpen, was dat ze heel diep had geslapen. Haar kop bonkte nu alsof er iemand met een hamer voortdurend op aan het slaan was. Ze schudde even met haar kop, maar het hielp niet. Een zucht verliet haar keel en ze draaide zich om naar Ayla. Waar was Darren? Vroeg ze zich ineens af. Snel dacht ze na, hij was in haar veren in slaap gevallen. Ze schudde zich volledig uit en het kleine draakje kwam naar beneden vallen, snel ving ze hem op met haar staart en legde hem naast Ayla neer.

Het geluid van menselijke stembanden had haar onmiddelijk gewekt. Ze was nog steeds als de dood voor mensen en als versteend bleef ze zitten kijken hoe Snowy en Divya de mensen verjoegen. Waarom hadden die mensen de schuur in brand gestoken? Zochjten ze haar? Mocht ze hier niet zijn? Divya legde Darren naast haar neer. Hij was al gewekt door Divya's schudden. Snel zocht hij zijn plekje op de schouder van het meisje. Ze keek naar de twee grotere draken en wenste vurig dat ze ook zo kon zijn: Groot, weis en niet bang voor mensen of wat dan ook. Zou Divya haar willen opnemen en verzorgen? Ze wou niet naar de mensen toe, mensen waren niet te vertrouwen en ze jaagden op draken! Ze snapte niet waarom mensen draken zouden willen doden. Ze hadden toch nietsverkeert gedaan? De dood is nooit een oplossing. Dat zei haar moeder altijd! As ze oud genoeg zou zijn dan zou ze haar broertje gaan zoeken, maar voor nu had ze verzorging nodig van iemand met levenservaring. Ze kon nog niet goed voor zichzelf zorgen en Darren had niet genoeg kracht om voor haar én zichzelf te zorgen.

(kortheid)

Snowy hoorde dat Divya naast haar kwam staan en ook brulde. Ze bedankte Snowy ook voor haar hulp en ze glimlachte vriendelijk tegen de witte draak en zag haar terug lopen naar het kind en legde het draakje bij haar neer. Snowy liep naar buiten en keek toe hoe de mensen weg vluchten naar de boerderij die dichtbij was en de onrustige stemmen waren nog goed te horen. Het duurde niet lang of Snowy zag een van de oudere mannen op een paard weg rijden naar de stad. Met snelle passen liep Snowy weer naar binnen en keek met een nerveus gevoel naar Ayla, Darren en Divya. 'We kunnen hier niet langer blijven, een voorgevoel zegd mij dat er hier over enige tijd wenelt van de drakenjagers!' zei Snowy in de taal der draken en wachten op enige reactie.

[@Ayla: heb je mijn berichtje gekregen?]

Divya liep terug naar Ayla en Darren. Beiden waren ze nu wakker. Een hoopvolle glimlach lag op haar gezicht. Snowy was terug gekomen en zei met een vreemde, waarschuwende stem: 'We kunnen hier niet langer blijven, een voorgevoel zegt mij dat het er hier over enige tijd wemelt van de drakenjagers!' Divya had naar haar gekeken terwijl ze dat vertelde en draaide nu haar kop terug naar Ayla en Darren. Met nog een paar passen stond ze dichterbij. Zachtjes duwde ze met haar neus tegen Ayla's wang. 'Wat wil je Ayla?' vroeg ze zachtjes, vriendelijk, maar toch dwingend. 'Ben je helemaal alleen? Moet er niemand voor je zorgen?'
De drang om dit kind onder haar hoede te nemen was groot. We moeten hier weg, dacht ze, we moeten hen allebei in veiligheid brengen. Haar hersenen begonnen op volle toeren te draaien. Een plan, ze hadden een plan nodig. Als ze naar buiten kwamen en er waren al jagers, dan was het niet moeilijk te bedenken wat er zou gebeuren. Binnen de kortste keren zou een van hen geraakt worden door hun verschrikkelijke pijlen. Ze dacht diep na. 'Snowy,' zei ze en ze wende zich tot de ijsblauwe draak, 'ik neem Ayla en Darren op mijn rug, jij moet zorgen dat de jagers afgeleid worden.' legde ze uit. 'Gebruik al je krachten om ze tegen te houden en wat er ook gebeurt, blijf vliegen. Alleen maar vooruit, zonder stil te hangen, te landen of salto's te maken, op topsnelheid.' als Snowy zich daaraan zou houden, moest het lukken. Divya keek nu naar Ayla en Darren, 'Jullie moeten op mijn rug mee, goed vasthouden en niet naar beneden kijken. Druk je plat tegen mijn rug aan.' met die woorden liet ze zichzelf zakken, zodat ze beiden makkelijk op haar rug konden klimmen.

Ayla werd wat bang van Snowy's woorden 'Drakenjagers?' ze keek angstig op naar Divya maar voelde zich al opgelucht toen ze zei dat ze op haar rug mocht. Ze knikte en zodra Divya zich liet zakken klom ze op diens rug. Ze leunde naar voren en hield zich goed vast. De laatste keer dat ze had gevlogen was met Shadow, hem wou ze nooit meer zien: Hij was niet lief! Hopelijk kon ze snel aan andere kleding komen. Het plan van Divya klonk zo goed uitgedacht en ze bewonderde haar om haar weisheid en kracht. Darren voelde zich overbodig maar hij wist dat Ayla hem nodig had al leek hij niet veel. Zijn aanweziheid alleen al maakte dat hij een belangrijke rol had in deze moeilijke tijden voor Ayla. Hij zocht een goed plekje tussen de nek van Divya en het lichaam van Ayla zodat hij uit de wind van de snelheid zou zitten als ze eemaal het luchtruim betraden. Ayla had veel vaker gevlogen en had in tegenstelling tot de meeste - "normale" - mensen geen hoogtevrees. Ook had ze geen angst voor vuur of draken. Ze was opgevoed met deze drie "angsten" en ze waren haar vertrouwt. Het lichaam van Divya onder haar en de aanwezigheid van Darren kalmeerde haar gouw en maakten dat ze niet meer zo bang was. 'Ik wil met jou mee Divya, neem me mee. Alsjeblieft' toen ze ertelde wat er was gebeurt moest duidelijk zijn geworden dat ze niemand meer had die voor haar zorgde, dat was ook aan haar uitelijk te zien: Haar normaal zo mooie, bruine, golvende haar was nu dof en klitterig. Er zaten strotjes in haar kleding en haar en haar gezicht was vies. Er zat gedroogde modder op haar gescheurde kleding en haar benen waren geschramd door dorens en takken in het bos.

(Ja, ik doe het niet. Ik hou het bij één account...)

Divya vertelde wat ze moesten doen en Snowy knikte meteen en draaide zich naar de open staande deur. In de verte waren al de wolken te zien van opstuivend sneeuw. 'We moeten snel zijn, ze komen eraan!' riep Snowy en ging voor de schuur staan. Haar ogen werden helemaal wit en een kleine sneeuwstorm ontwaakte voor de mannen te paard. Waarheen Divya wilde gaan was voor Snowy nog een raadsel, maar ze zou er snel achterkomen. Snowy spreiden al haar vleugels die ijsblauwe veren bevatten voor tegen de koudste nachten. De wolken werden steeds dichter en de sneeuwval bij de mensen werdt steeds dikker. Hun paarden snoven wild en durfde niet meer verder. Lang zou Snowy ze niet op afstand kunnen houden, maar totdat ze in de lucht waren moest het genoeg zijn.

[oke, jammer :)]

Divya stond snel weer op. 'Ik wil met jou mee Divya, neem me mee. Alsjeblieft?' hoorde ze Ayla zeggen. Ze beet op haar lip. Ze zweeg. Vlug liep ze naar de deur. 'We moeten snel zijn, ze komen eraan!' riep Snowy. Divya knikte. 'Jij gaat het eerst, zorg dat je ze op afstand houdt, daarna kom ik, we moeten zo hoog mogelijk blijven.' zei ze tegen haar. Toen Snowy naar buiten was, schoot Divya er achteraan. 'Goed vasthouden!!' riep ze tegen Ayla, waarna ze verticaal omhoog schoot. Toen ze op redelijke hoogte was, helde ze iets naar voren, waardoor ze nu ook vooruit gingen. Onder haar zag ze Snowy. Dat moest goedkomen, zoals ze haar bezig zag. Nu richtte ze haar blik alleen nog maar vooruit en sjeesde op topsneheid recht vooruit. Als Snowy haar nu maar volgde. Ze voelde hoe Ayla en Darren zich stevig vast hielden. Ze strekte haar nek, zodat ze niet zoveel weerstand had en harder kon vliegen.

verrie inspilus...

Snowy hoorde Divya wat tegen Ayla zeggen en de vleugelslagen van Divya stierven snel weg. Snowy spreiden haar eigen vleugels wat verderuit en sprong de lucht in, maar een kruisboogpijl trof Snowy in haar rechtervoorpoot en Snowy brulde van de pijn, maar staakte haar vlucht niet. Toen Snowy bijna hoog genoeg was werdt een tweede pijl op haar afgevuurt en raakte snowy in haar flank en Snowy werdt iets uit haar koers gebracht, maar ze volgde Divya op hoge snelheid. De pijlen deden zeer bij elke beweging die ze met haar vleugels maakte. Snowy kreunde zacht bij de pijnvlagen en keek even om, maar de drakenjagers volgden hen niet vanwegen de storm die ze in het leven had geroepen. Ze waren al een heeleind bij de boerderijen vandaan toen Snowy zich misselijk voelde worden en haar zicht steeds slechter werdt. 'Divya! Divya ik... ik zie niks meer!' riep Snowy zwakjes en voelde haar bewust zijn weg glippen en haar vleugels hielden op met slaan. De val zou dodelijk zijn als er niet snel in gegrepen zou worden? Vaagjes hoorde Snowy iemand roepen, maar ze reageerde niet meer.

Ze had het schouwspel gezien, mensen hadden vreemde gewoontes. Haar reusachtige aanwezigheid was onmerkbaar daar haar witte schubben die opgingen in de sneeuw. Ze spreidde haar vleugels, deze hadden een spanwijdte die geen andere draak halen zou. Een slag van haar vleugels was genoeg om haar hele gedaante de lucht in te krijgen. De mensen hielden op met pijlen schieten bij het zien van de grootste draak van DW. Normaal was ze nooit in dit deel van DW, een voorgevoel maakte dat ze toch was vertrokken uit de bergen. Haar gestroomlijnde lichaam doorkliefde de wolken. Door de grootte van haar vleugels hoefde ze nauwelijks te klapwieken. Een spoor van bloeddruppels werd achtergelaten door de lichtblauwe draak. Ze moest geraakt zijn. Ze zag hen: Een wit gevederde draak met een meisje op haar rug en de blauwwitte draak die was begonnen aan een dodelijke afdaling. Meteen begreep ze de situatie en nam ze een besluit. Met een krachtige slag veerde ze op in de lucht. Ze vouwde haar vleugels en dook recht op de vallende draak af. Vlak boven de vallende draak spreidde ze haar reusachtige, witte vleugels en wist ze de draak te vangen met haar voorpoten. Door de vleugelslag veerde ze met draak en al weer wat op en kwam ze weer horizontaal in de lucht te vliegen. Ze scheerde vlak over de met sneeuw bedekte bodem voor ze weer hoogte maakte. Ze had zojuist het leven van de lichtblauwe draak verlengt maar nog niet gered. Bloedverlies kon een doodsoorzaak worden en kou maakte dat het bloed niet stolde. De draak leek duidelijk een sneeuwdraak, deze waren bestand tegen kou op hun eigen manier. Ze had de pijlen die uit het lichaam van de draak staken al eerder opgemerkt en concludeerde daaruit dat dit had gemaakt dat de ijsblauwe draak uit de lucht was gevallen.

Divya hoorde geschreeuw achter zich. Het geluid was gedempt door de afstand en het lawaai van de sneeuwstorm die op was komen zetten. Zojuist had ze drie pijlen kunnen ontwijken, waarvan er twee wel sneden achter hadden gelaten. Witte veren waren daardoor uit haar lichaam gevallen en op de open plekken zaten snijwonden. Het deed haar niet al te veel pijn. Divya draaide zich om om te kunnen zien waar het geschreeuw vandaan kwam. Vaag zag ze Snowy's gedaante naar beneden vallen. Meteen maakte ze meer vaart, hoewel ze zou weten dat ze niet op tijd zou zijn om de draak te redden van een val. Ze hoopte dat de sneeuw de val zou breken en Snowy niet... Ze probeerde daar nog niet aan te denken. Haar snelheid werd steeds hoger. Tot ze ineens een onbekende gedaante zag verschijnen. De silhouet van een enorme draak kwam vlak bij Snowy tevoorschijn. Het duurde niet lang of Divya kon de grote witte draak nu goed zien. Haar vleugels hadden een enorme spanwijdte, waar die van Divya zeker vier keer in zou passen. Misschien wel meer. Verbaasd keek ze toe hoe deze indrukwekkende draak Snowy opving en haar weer omhoog trok. Snel vloog ze dichterbij. Haar tekens begonnen te flikkeren, evenals de puntjes in haar staart. Ze voelde ze gloeien, waarna dat langzaam wegvaagde. Met haar laatste uithoudingsvermogen duwde ze zichzelf dichterbij Snowy en de onbekende. Zodra ze dichtbij genoeg was, probeerde ze zo hard mogelijk te schreeuwen; 'Ze moet naar een beschutte plek!' waarschijnlijk had deze draak dat ook wel bedacht, maar Divya wilde het zekere voor het onzekere nemen. Voorzichtig keek ze achterom, Ayla zat nog, gelukkig. Ze merkte ineens op dat de drakenjagers ook nergens meer te bekennen waren. Naarmate ze steeds dichterbij Snowy was, zag ze dat ze geraakt was door een aantal pijlen. Divya begon zich schuldig te voelen. Waarom had ze haar ook eerst laten gaan? Waarom was ze zelf niet eerst gegaan? Ze hadden het heel anders aan moeten pakken. Het was allemaal haar schuld. Straks ging Snowy dood en dan was het haar schuld. Daar zou ze niet mee kunnen leven. Snowy moest het redden. Divya ging daar alles aan doen.

Snowy voelde de wind net langs haar gezicht en haar gehele lichaam gaan tot die plots gestopt werd en de wind weer langs haar heen waaide alsof ze gewoon aan het vliegen was. Ze probeerde te zien wie haar op gevangen had, maar haar zicht was te troebel om goed te kunnen zien wie haar vast had. Wel kon ze de gedaante van de draak zien die haar leven had gered, maar wie was het? Snowy voelde de koude wind in haar gezicht, maar ze kon zich nog warm genoeg houden voorlopig en als ze een beschuttenplek konden vinden was dat goed. De woorden ontgingen haar, want ze hoorde die alsof ze diep in het water zwom en dat er een gesprek aan het oppervlak gaande was? Snowy sloot haar ogen en hing slapjes tussen de klauwen van de enorme draak.