Het pad van de Draak [Verhaal]

Die ochtend was het niet het geluid van de eerste zingende vogel maar de wind die me wekte. De zon was nog niet op maar ik wist dat het vandaag was. De geest van het bos was sterk genoeg om te verstaan zonder woorden of gedachtes. Bij de eerste voorzichtige stralen van de zon schoten de kruinen van debomen onder me door. Er stonden al lange schaduwen op de grond toen ik de plek vondHet was niet de omgeving die de heuvel in het vlakke bosrijke gebied zo deed spreken. De wind streelde mijn vacht toen ik op een stevige tak van een treurwilg neerstreek. Het was het laatste teken dat ik verwachtte voor ik ze zag.
Mensen waren over het algemeen vrij zeldzaam, wat niet raar was als je zag hoe onrespectvol ze met hun leefgebied omgingen. Ik vauwde mijn vleugels en keek toe hoe ze vuur opwekte en hun kamp opzette. Hier wilden ze hun leefgebied maken. Het vuur kreeg honger en eisde al gouw dat er meer hout gehaald moest worden. Een jongen van een jaar of dertien werd eropuit gestuurd. Zijn ouders en jongerezusje bleven. Allemaal hadden ze gemakkelijke kleding van leer en spijkerstof. Toen een volgende bries de korte mouw van de jongen deed opvliegen zag ik het vreemde zwarte teken op zijn bovenarm: Er liep een lijn rondom zijn arm, aan de zijkant bogen de uiteinden om elkaar. Tussen de twee uiteinden in stond een duidelijke stip.
Hij was het. Ik sprijdde mijn rode vleermuisachtige vleugels en vloog tussen de bomen door om de kleine open plek heen. De jongen was al een eind verder het bos in, hij kerfde kruisjes in de bomen met zijn mes om de weg terug te kunnen vinden. Ik landde terwijl ik de jongen volgde. Ik moest hem afleiden voordat het gebeurde. Ik haalde hem in en liet de struiken ritselen om zijn aandacht te trekken. De jongen liep nieuwschierig naar de struik en keek eroverheen. Ik zorgde ervoor dat hij mijn witte staart met rode pluim net zag verdwijnen. Zoals gepland vergat hij de bomen te kerven en volgde hij blindelings. Ik prikkelde zijn nieuwsgierigheid door af en toe doodstil te blijven staan en me even niet te laten zien. Uiteindelijk waren we buiten gehoorafstand van het kamp. Bij een brede, ondiepe rivier zorgde ik ervoor dat hij me net onder een grote treurwilg zag verdwijnen. Toen hij de lange, dunne takken opzij hield had ik mijn mensengadaante aangenomen. Nu pas kon ik hem goed bekijken: Slank van postuur, redelijk stevig gebouwd... Hij had halflang, zwart haar dat los over zijn schouders hing. Hij vertoode al de eerste kenmerken van puberteit. Wat vooral opviel waren zijn diep blauwe ogen.
De mond van de jongen hing wat open van verbazing. Hij nam me goed in zich op: Een lang meisje dat al een vrouw genoemd kon worden met grijs blauwe ogen met halflang blond haar dat in een losse staart zat gebonden met een reep leer. Ik droeg een bruine broek met zijd uitlopende pijpen en een spijkerrok. Een bruin stoffen jack en een zwart t-shirt dat aan de voorkant met een veter dichtgebonden zat.
Zijn ogen bleven hangen op de zilveren drakenhanger op mijn nek. Ik vond het zo wel genoeg: Ik zocht zijn blik en hield deze vast terwijl ik naar hem toe liep "Zeg maar Murray" hij schrok van het geluid van mijn stem maar vluchtte niet. De jongen reageerde niet meteen "Waarom heb je me hier gebracht?" vroeg hij. Ik bevochtigde mijn lippen en keek naar de takken van de boom. Toen ik weer naar de jongen keek staarde hij weer naar mijn halsketting. Onwillekeurig raakte ik het draakje even aan "Vertel me je naam" de jongen beet op zijn lip "Mijn naam is Darren"
De grond trilde licht. Darren keek om zich heen "Ik moet terug" hij wou weglopen maar ik pakte zijn pols "Je kunt niet terug" Darren keek me aan, hij zei niets meer. Ik haalde iets uit de koker op mijn rug. Met twee handen pakte ik de linkerhand van darren en legde ik de ketting in zijn hand. Met open mond keek hij naar de zilveren hagedissenhanger "Mijn dromen, hoe wist je..." Ik legde een vinger op zijn mond en trok hem mee naar de rivier. Met lichte stappen liepik door het water, Darren lijdde ik achter me aan.
De jongen werkte even tegen waardoor hij bijna viel. Hij stopte met tegenstribbelen toen hij de rookpluim zag die boven de bome oprees. We liepen tegen de wind in. Toen ik uit het water stapte liet Darren me omkijken door aan mijn arm te trekken "Ik moet terug, er is iets in het kamp, ik voel het"
"Het is alte laat" wierp ik hem tegen met een gebaar naar de vlammen die nu te zien waren. Darren liet zich versuft meeslepen. Het drong nog niet tot hem door dat zijn ouders er niet meer waren.



__________

Het is het begin van een boek wat ik aan het schrijven ben, al betwijfel ik of het ooit een boek zal worden. Het is gebaseerd op een droom die ik had. Tips zijn welkom.