Een rustige nacht bij de Watervallen ( G'emberton's verhaal )

De maan kwam op. De sterren verschenen en de wolken trokken weg over de heuvels, meegedragen door de wind.
G'emberton en haar paard hadden de hele avond gereden, en ze waren nu ver weg van de dorpen. Hier heerste de natuur in al haar glorie. Naaldbomen werden langzaam vervangen door hier en daar een Eik of Kastanje, die nu in bloei stonden. Het was niet meer zo koud merkte G'emberton, en zij geeuwde. Voor vandaag was het allemaal wel genoeg geweest. Eerst had zij kennis gemaakt met een Temmer die in het niets was verdwenen, en toen was haar rijdier aangevallen door een Draak. De vos was er voornamelijk met de schrik vanaf gekomen, en werd door zijn verwonding gelukkig niet belemmerd.
" Tijd voor een kamp, en eten! " mompelde G'emberton in zichzelf en trok aan de teugels van de vos. Eén moment dacht zij na, " Je hebt helemaal nog geen naam... hm.. Ik zal je Bruin noemen. " Zij streelde langs de hals van het paard en stapte toen af om een kamp te maken. In haar rugzak zat een deken, en een kussen met ganzenveren. Meer had zij niet nodig. Als het ging regenen kon zij altijd nog ergens schuilen onder stenen of bomen..

Na een paar minuten was haar slaapplek klaar, en G'emberton maakte een vuurtje. Zij ging zitten en pakte wat brood en haalde daarna water bij de rivier, die gelukkig erg helder was, en maakte thee.
Eigenlijk was het een heel normale avond voor G'emberton. Zij had al maanden zo geslapen.
Aan haar linkerzijde denderde de rivier een grote kloof in. Zelfs nu het donker was kon G'emberton het vele opspattende water zien dat zich uitbreidde als een grote wolk. " Morgen neem ik een duik.. " Dacht zij en ging op haar rug liggen, met haar hoofd op het kussen. Snel viel zij in slaap...

Een vreemd geluid maakte haar midden in de nacht wakker.
Op haar hoede ging G'emberton rechtop zitten en luisterde gespannen. Bruin begon onrustig te draaien aan zijn teugels. Hij vertoonde vluchtgedrag. Zijn oren lagen in zijn nek.
Het betekende niet veel goeds..

Een zwarte draak verscheen in de verte. Ze kwam dichterbij en sloeg haar vleugels in als ze neerkwam op de begane grond. Ze snoof in de lucht en rook een mens. Hevig begin ze te brullen en zag de mens staan. Dreigend zette ze een paar stappen in haar richting en snoof in haar gezicht. Ook een paard zag ze. Ze schraapte met haar poten in het zand en brulde nogmaals.

G'emberton zag een grote zwarte gedaante en gelijk stond zij overeind. Het vuur was bijna uit, maar er was nog genoeg licht over om flitsende tanden te zien en vleugels zo groot als een huis!
" Niet wéér! " Riep G'emberton en deed een paar passen naar achteren, richting Bruin. " Breng me weg maatje! " Fluisterde zij.
Ze sprong op het zadel, maar haar ogen bleven op de Draak gericht. Het was een gigantisch beest, groter dan alle andere draken die ze tot nu toe had gezien!

White keek naar haar en zag dat ze achteruit deinsde. Ze zette weer stappen vooruit nu met een vriendelijke uitdrukking. Nooit had ze iemand gezien die weliep en haar niet aanvalde. White kwam juist voor haar staan en boog zijn kop voorover om te snuiven in haar haren. Nu ze zag dat ook de mens nu niks deed bleef ze verstijfd staan. Ze vroeg zich weleens af of ze ooit een ruiter kreeg. Ze wou het wel maar de meesten vielen haar aan en verwond de ze zich wel altijd serieus veel. Telkens vroeg ze zich af waarom.. Als ze je als een beest behandelen word je het ook..Daarom dat White nu geen vertrouwen heeft om ook maar iets te doen of te aanvallen. Alles leek zo anders. White wachtte af wat er gebeurde en veroerde zich gewoon niet...

De draak maakte halt voor Bruin en liet zijn kop zakken. Vreemd menselijke ogen keken op G'emberton neer. De hongerige uitdrukking verdween en maakte plaats voor nieuwsgierigheid!
G'emberton kon de adem van de draak voelen, vlak bij haar oor. Het was een walgelijke stank van verrot vlees en botten. Zij hield een hand voor haar mond om niet over te geven.
Bruin de hengst begon te dansen; hij wilde wegvluchten! De laatste ontmoeting met een draak was bijna fataal geweest voor hem, en hij was het niet vergeten!
" HO! " G'emberton trok aan de teugels en probeerde het dier te kalmeren. Maar Bruin gaf één bok; zij vloog door de lucht en belandde tot haar grote schrik tussen het kampvuur en de draak in.
Nu is het afgelopen, dacht G'emberton..

White zag dat ze over haar paard viel en ging er snel voor staan. Waarom ze het deed wist ze niet. Ze ging zo vlug mogelijk onder haar staan en buigde haar nek voorover zodat ze kon opstappen en haar terug recht kon staan. White keek haar aan met haar grote zwarte ogen. Het leek of ze aangetrokken werd door haar en onmogelijk weg kon geraken. Ze snoof nogmaals maar nu in de lucht. White wou dat G'emberton op haar rug zou kruipen en samen kunnen vliegen als een echt team. White kreeg een nieuwsgierig gevoel vanbinnen. Hoe zou het zijn?! White brak er haar hoofd niet over en bleef gewoon staan afwachtend wat ze zou doen...

G'emberton knipperde met haar ogen. De Draak stond voor haar en bleef haar maar aankijken. Langzaam kreeg zij het vermoeden dat het dier iets van haar wilde. Dus probeerde zij voorzichtig een gesprek aan te gaan,
" Hallo, mijn naam is G'emberton. Kunt U spreken? "

White keek haar bloednerveus aan. Nogmaals snoof ze bij woorden die ze zei. "En of ik spreek, White." Stelde ze zich vriendelijk maar toch op haar hoede voor. Ze boog voor haar. "Met alle respect, ik doe je niks aan. Het zou me een eer zijn u te mogen meenemen naar een plaats hier in de verte, op mijn rug dan wel." Zei ze en keek haar gespannen aan. Ze klapte haar vleugels open en bukte haar op de grond. "Stap op." Zei ze en ging liggen. Omdat ze zodanig hoog is bukte ze haar zodat ze er opgeraakte..

De Draak heette White en stelde zich nogmaals vriendelijk voor, naardat zij boog en G'emberton verwachtingsvol aankeek.
Even ging er vanalles door haar hoofd heen, maar de verleiding was te sterk. G'emberton stapte weer af van Bruin en bond de teugels om de tak van een boom, zodat hij niet weg kon lopen.
White wilde ECHT dat zij bij haar op de rug kwam zitten!
" Vertel mij eerst White, waarom ik de eer heb op Uw rug te zitten. De laatste paar dagen zie ik veel van uw soort, maar dan van de minder vriendelijke. Ik werd zelfs bijna vermoord! "
Zij pakte de schubben vast en ging zitten tussen White's schouders. Jeetje, wat was DAT hoog!! G'emberton deed haar ogen dicht en geloofde niet dat het werkelijkheid was. Zij zat op de rug van een Draak! EEN DRAAK!!

White keek haar aan en hield haar rustig. "Ik heb nog nooit iemand zo vertrouwd ik weet niet waarom. Het lijkt mijn gevoel te zijn...Stap gewoon op dan zul je het zien." Zei ze met een kleine glimlach. Even later voelde ze G'emberton op haar zitten. Het voelde zo vertrouwd dat ze wou opstijgen. "Hou je goed vast zou ik maar zeggen.." Zei ze en zodra ze dat zei liet ze haar vleugels omhoog gaan en duwde haar af op de grond. Weldra vloog ze hoger en hoger. "Ik hoop dat U geen hoogtevrees heeft." Zei ze en keek even om naar haar. Weer vloog ze hoger. Het voelde goed dit moest iets betekenen, waarschijnlijk moest dit haar ruiter worden. Maar daar hield ze maar haar mond over. "Hebt U soms een draak als ik vragen mag." Vroeg ze en keek haar even aan.

G'emberton voelde hoe de frisse wind door haar haren wapperde en zij glimlachte stiekem. Gelukkig had zij geen hoogtevrees.
Zo kwamen zij en de draak in gesprek, en vreemd genoeg was G'emberton in mum van tijd al haar angst kwijt. Onder haar zag zij de aarde, de bossen, de rotsen en de bergen kleiner worden, totdat zij alleen nog omgeven waren door sliertachtige wolken. Boven haar scheen de zon. Het werd wel kouder hier en G'emberton vroeg of White misschien weer iets lager wilde gaan vliegen.
" Nee, ik heb nooit een Draak gehad. Integendeel, als je mijn verleden zou kennen, zou U mij misschien eerder uit de weg gaan. Mijn ouders zijn dood; vermoord door een Draak. Ik ben achter hem aangegaan, maar ik heb hem nooit teruggevonden. Nu ben ik verdwaald. "
G'emberton zweeg even. Toen begon zij verder te vertellen, " Het is verbazingwekkend dat Uw ras kan spreken. Volgens mijn vader waren jullie gedrochten uit de onderwereld en ieder schepsel moest vernietigd worden. Om welke prijs dan ook. "
Ineens voelde zij zich schuldig. " Ik weet het niet... maar soms heb ik het gevoel, dat wat mijn ouders mij ooit vertelden, verkeerd was. Misschien was mijn zoektocht meer een bevestiging daarvan. "

Langs hen heen verscheen een andere draak, machtig, en zelfs nog grote dan White. Die zag er een heel stuk minder vriendelijk uit, en G'emberton wachtte gespannen af wat er zou gaan gebeuren. White schrok niet op; blijkbaar kenden zij elkaar..

White glimlachte eventjes maar al snel verdween haar glimlach bij wat ze zei. "Wat erg voor je..Ik kan je verzekeren, ik heb nog nooit een mens gedood en ik zal dat dan ook nooit doen.." Zei ze en hoorde wat ze zei om naar beneden te vliegen. Rustig vloog ze naar beneden en bleef dan weer op een bepaalde hoogte hangen. Toen ze Luna zag glimlachte ze lichtjes. "Je hoeft niet bang te zijn G'emberton ze doet je niets." Zei ze en glimlachte nogmaals. "Dag Luna, ik hoop dat ik je rust niet verstoort heb?" Zei ze tegen haar. "Dit is G'emberton wees vriendelijk tegen haar." Zei ze tegen haar. Vlug boog ze haar hoofd. "Het is me een eer om u hier eigenlijk te zien. En mijn excuses dat ik mijn hoofd niet heb gebogen." Zei ze en keek haar aan. Ze verloor haar aandacht niet aan G'emberton."Je moet zeggen als je terug op de begane grond wil staan hoor." Zei ze en hrijnsde lichtjes.

Luna keek naar de mens. Zo snoof ze had het niet echt op de ras van mensen. Allleen Maylin maar dqat was het wel. Ze luisterde naar White en knikte en zag hoe de mens redelijk verstijfde. Een kill grijns kwam op haar bek"White geft niet ik zal gaan ,maar geef me een brul en dat ....erm mens zal de dood vinden"brulde ze tegen White maar ook as waarschuwing tegen de mens. Luna keek naar beneden en zag in de verte het donkere gebied. Ze sloeg hardt met haar vleugels en vloog daar naar toe

(uit topic)

" Dat was niet erg netjes, " vond G'emberton en zij rilde, " ok, breng me maar naar beneden. Daar praten we verder. "
In haar gedachten kreeg zij het vermoeden in een wespennest te zijn beland. White was heel aardig, misschien ook wel TE aardig, maar die andere draak, Luna, was precies het tegen over gestelde. En zij kenden elkaar! G'emberton had al eens eerder oog in oog gestaan met een Shadow en zij wilde dat eigenlijk een beetje gaan beperken.
Op de terugweg naar de waterval vroeg zij aan White, " Behoort U tot de Schadows? " Zij hoopte dat de draak nu niet van mening veranderde en haar ineens wilde opeten!

Chanel hoorde wat ze zei en vloog kalm tot de harde grond van aarde. Ze zakte door haar grote poten en liet G'emberton eraf. Toen ze hoorde wat ze zei keek ze op. "Ja, ik behoor tot de shadows. Maar ik val alleen draken aan en dieren. Nooit zal ik jou opeten..Je bent aardig." Voegde ze er nog aan toe. Ze snoof in de lucht of Luna er nog was, want als ze dit hoorde zou ze White waarschijnlijk uit de roedel zetten...

" Weet je White.. " zei G'emberton voorzichtig, ja bijna verlegen, " ik vind jou ook heel aardig en oprecht. Je hebt me een hele andere wereld laten zien, ook die van Draken en ik zou er graag nog meer van willen zien. "
Zij steeg af en kwam zeker op de grond terecht. Toen zei ze, " Maar ik zit met één probleem; jij bent een schadow, en een soortgenoot van je, Toxic, HAAT mij. Ik ben hem (?) tegen gekomen en hij wilde me het liefste vermorzelen! "
G'emberton kreeg de rillingen van dat afschuwelijke schepsel!

White glimlachte bij wat ze zei. "Ja, maar ik bescherm je, ik zou je iets willen vragen, ik wil je graag als ruiter."zei ze stil en keek haar aan. Ze stak haar kop in de lucht en keek dan weer naar G'eberton. "Je bent aardig en vriendelijk, en ik wil je zeker een nog meer laten zien. "Voegde ze er nog bij en keek haar ongeduldig aan. Ook bego, ze te schrapen in het zandn dit zou normaal een nieuw begin zijn waar ze een ruiter vond, maar nu lag de keus in G'emberton's handen...Lichtjes slaakte ze een diepe zucht en wachtte gewoon geduldig af....

(inspiloos)

White keek op naar de twee draken. "Verban me dan, jullie...Met hoeveel zijn jullie laat me denken twee?!" Schreeuwde ze sarcastisch uit en vloog op. Ze scharte met haar scherpe nagels in zijn neus. "Ik hoop dat je je vurte bek kunt houden!!" Gromde ze haar toe. "Ik hoop dat je beseft dat ik kan vechten." Snauwde ze nog naar haar en vloog terug de begane grond op. "Kom G'emberton. Het is hier niet meer veilig!" fluisterde ze zacht. "Kom op mijn rug nu!" Zei ze weer. Ze liet haar opstappen en vloog op. "Vaarwel sukkels!!!" Schreeuwde ze nog achter haar. "Denken dat ze groot zijn, maar dat zijn ze niet!" Zei ze tegen G'emberton en vloog weg achter de grootste bergen aan de rand van een bos. Toen ze terug naar beneden vloog en de grond weer raakte bukte ze zich uitgeput. "Was me dat even lastig." Zei ze en slaakte een zucht...

Alles ging ineens heel snel. Blijkbaar vonden de soortgenoten van White dat zij niet met een mens moest omgaan. De draken kregen ruzie en zij kon de sidderende haat voelen. Terwijl de draken aan het kibbelen waren maakte G'emberton zich zo klein als zij kon.

Even later waren White en G'emberton weer alleen. De draak was verbannen uit de groep, en G'emberton maakte zich zorgen om haar welzijn. Terwijl ze wegvlogen en alles wat zij eerst hadden gekend achter lieten, zei G'emberton, " Ik vond je heel moedig. Laat ze maar praten! Wij weten wel beter. " Met liefde streelde zij de achterkant van de drakennek. Nu zij verbonden waren had G'emberton geen wrokkige gevoelens meer tegenover dit wonderbaarlijke ras.
" Of...Heb je spijt van je beslissing? " vroeg zij toen voorzichtig. Ondertussen waren de watervallen al ver weg en leek het zwart van de nacht niet meer zo dreigend donker.

White voelde een zachte streling in haar rug wat een tintelend gevoel gaf. Ze sloot even haar ogen genietend en keek dan naar G'emberton. "Ik heb er geen spijt van!" Zei ze en dacht geïrriteerd aan Luna en de rest. Het waren barbaren, ze hadden geen respect voor hun leden. "Het zijn barbaren!" Zei ze en keek G'emberton aan. Nu ze aan de rivier waren ging ze er even naartoe en boog zich voorover. Ze dronk van het frisse water en liet zich dan helemaal in het water vallen. Een grote plons weerklonk en een kop stap opeens uit het water. "Dat deed deugd." Zei ze met een grijns en dook nog eens onder. Met haar sierlijke bewegingen met haar staart en poten vloog ze door het water. Soms hapte ze eens naar een vis en at die dan met ene slok op. Toen ze geen adem meer had deed ze haar vleugels tegen haar lichaam en ging als een pijl uit het water. Ze vloog om wat te drogen boven de bomen en vloog daarna weer terug naar G'emberton. "Moet je echt op eens doen, in het water springen!" Zei ze en schudde haar uit.