Time to tell (Vervolg: weer terug van weggeweest)

Mudly was van het paard gesprongen aangezien deze langzaam aan de last van 2 personen steeds moeilijker kon dragen. Hij hield de teugels vast en Maylin zat nog steeds op het paard. Met zijn blik op de grond gericht keek hij voor zich uit. Hij had het moeilijk. Aiwendil zou het kunnen zien maar Maylin zou het ook aan hem kunnen zien. Ineens keek hij op. Maylin had gevraagd wat er speelde. Mudly keek naar de lucht. "Maylin, ik heb een paar maanden lang depressief gezeten. Ik at slecht, sliep weinig en werkte door en door. En ik wilde niet in zien dat ik aftakelde. Ik zag het niet meer in om te leven. Maar Darko, een rode draak, heeft mij daar vanaf gepraat. Ik zelf voelde me nog steeds niet goed maar ik had toen op zijn minst gegeten. Slapen deed ik nog steeds niet. Ik dacht dat je dood was..." sprak hij kalm om het uit te leggen. "Op den duur was ik in de bergen en kwam ik een elf tegen. Ik heb haar verteld wat er speelde. "We...." hij stopte. Voelde een baksteen de bodem van zijn maag raken en wist niet de juiste woorden. "We werden verliefd op elkaar Maylin. Je wil niet weten hoe blij ik ben je in leven te zien en hoe blij ik ben dat je er weer bent. Maar..." opnieuw voelde hij een baksteen op de volgende vallen die degene die er onder lag brak. "Ik heb gevoelens voor Aiwendil. Die van jou zijn er nog, maar ze zijn zwak zeer zwak..." sprak hij kalm en keek naar de grond wachtend op geschreeuw, gegil, gehuil of gescheld van Maylins kant. Hij had immers haar ingeruild voor een ander. Mudly voelde zich moeilijk en zweeg wachtend op de reactie van Maylin.

Maylin liet de woorden even op zich inwerken. "Dit dacht ik al..." kwam er alleen stil uit. Ze keek naar de grond, en een paar tranen gleden uit haar ogen. Toen keek ze op, "nu moet je mijn kant horen." Ze keek Mudly aan. "Ik ben weggegaan voor jouw bestwil..." Maylin wist niet hoé ze dit moest uitleggen. Ze was weggegaan voor Mudly, zijn slechte kant had gedreigd dat als ze niet wegging dat hij iets verschrikkelijks zou doen. Maylin wilde niet weten wat het was, de enige optie was om het aan niemand te vertellen, dat had ze moeten zweren van Mudly. Maylin's lip trilde, omdat ze hem wilde sparen heeft ze haar eigen leven vernield, dit had ze uit liefde voor hem gedaan. Ze hield zoveel van hem, dat al haar slechte kanten verzwakte, voor even, en dat ze lief was. Maylin haate haar zelf nu, ze had het verpest, Mudly had nu een ander, en zij zou alleen blijven en moeten toekijken hoe hij een ander liefhad. "Sorry" zei Maylin, ze keek naar de grond. "Ik zal je alles uitleggen." Toen Maylin begon met praten kon ze niet meer stoppen, álles, maar dan ook állés wat ze net in haar hoofd op een rijtje had gezet kwam er nu uit. Toen ze klaar was stapte ze van het paard af en ging aan de andere kant staan. Als Mudly haar nog een beetje kende dan wist hij dat zij nu geen nut meer had om te leven, Maylin draaide zich om en stond op het moment om weg te lopen. Waarheen? dat wist ze nog niet.

(ik moest even iets verzinnen, om het te laten kloppen. XD)

Mudly keek met kalme blik naar voren, het voelde goed om de waarheid te zeggen. Zeer goed zelfs. Maar toch iets leek het goede gevoel te onderdrukken. Dat het niet tot zijn volste recht kwam. Mudly luisterde kalm naar haar uitleg en slikte. Ze was wegggegaan voor hem. Zodat ze niet aangevallen zou worden. Even slikte hij. Zijn ogen keken naar haar toen ze van het paard afgleed en aan de andere kant van het paard liep. Ineens hoorde hij haar voestappen niet meer. Hij keek over het paard en zag haar wegrennen. Mudly trok zich vlug op het paard en liet het galopperen. Laat me met haar praten... sprak een stem in Mudly's hoofd. "Nee, je zal haar iets aandoen wanneer je kunt..." sprak hij kalm. Het is tijd voor de waarheid, tijd om het onder ogen te zien, Mudly... sprak dezelfde stem. Mudly schudde zijn hoofd. "Wat ben je aardig..." sprak hij. "Zelfs je stem klinkt niet eens kil..." sprak hij. Laat me nou gewoon met haar praten! sprak de stem nu dwingend. "Okey okey..." sprak Mudly kalm. Kort sloot hij zijn ogen en toen hij ze opende waren ze felrood zijn haren werden pikzwart maar iets in de blik was anders. Mudly gallopeerde naar Maylin en stopte voor haar. Hij gleed van het paard af en sloeg zijn armen om haar heen. "Maylin...." sprak een iets andere stem. Het klonk lager maar warm. "Ik moet met je praten..." sprak hij kalm.

Maylin was weggerend, ze wilde niks meer horen. Ze had pijn in haar hart, haar buik, haar hoofd, alles deed pijn. Tranen liepen in volle gang over haar wang, opeens hoorde ze galloperende stappen van het paard van Mudly. Mudly stopte voor haar en vroeg of hij even met haar kon praten. Maylin wist niet of ze dat aankon, ze zou in tranen uitbarsten. "Wat? wat wil je dan nog toevoegen? of ga je me vermoorden, als je dat komt doen, wees dan maar snel. Zonder jouw heb ik geen zin om te leven!" Maylin keek woedend naar Mudly, hij was dan wel getransformeerd, maar dat zou niet heel veel goeds in de zin geven. "Het is jouw schuld..." fluisterde ze, "maar ik luister...." Maylin keek naar de grond.

Mudly's slechte kant keek met kalme blik naar Maylin en hoorde haar woorden. Hij had het verdient dacht hij. "Maylin..." sprak hij kalm. "Ik heb dat constant gezegd, dat ik je wat aan zou doen. En ik heb mezelf gezworen het te doen." sprak hij kalm. "Maar..." sprak hij. "Dat had een rede. Ik voelde me anders in jou bijzijn. Ík voelde me anders. Mudly voelde het daardoor ook..." sprak hij kalm. "Dat vervloekte ik en sprak ik verwensingen tegen. Daarbij dacht ik door jou bang te maken en weg te laten gaan zou dat gevoel weg laten gaan..." sprak de slechte kant van Mudly. "Echter, ik weet nu beter. Verliefdheid is niet te voorkomen..." sprak hij kalm. Ineens zette hij een stap dichterbij Maylin. Hij legde zijn hand op haar wang en gaf haar een tedere zoen op haar mond. Mudly wilde het binnen even tegenhouden maar verzette niet. Wat had het voor nut. Daarbij, ieder monster had een gevoelige kant, dat toevallig deze nu voor Maylin getoond werd. Mudly zelf leek binnen in een kamer te zitten en constant te ijsberen. Aiwendil was het enige wat door de werkelijke Mudly doorgierde. Ondertussen hield de 'bad'-Mudly zijn ogen gesloten terwijl hij Maylin een zoen gaf.

Maylin luisterde naar Mudly, dit had ze nooit verwacht. Ze bleef kijken naar de grond, maar toen Mudly haar opeens zoende gingen haar ogen wijd open. WHAT?! dacht Maylin. Ze liet Mudly even maar duwde hem nu van haar af. "Ik vind jou ook nog leuk.... maar..." Maylin zweeg. "hij heeft een ander..." ze keek Mudly aan. "En jij bent er niet altijd..." ze wist dat dit niet kon, ookal wilde ze dit zo graag. "Waarom houd Mudly niet meer van me?" vroeg ze toen opeens, deze vraag verbaasde haar ook. Ze wist dat Mudly van Aiwendil hield, maar deze andere Mudly hield van haar. Maylin wist ook wel dat het enige wat ze wilde in de hele wereld Mudly was, maar hoe? Hij hield nou een maal van een ander. Maylin wilde huilen. Ze omhelsde Mudly en greep hem stevig beet, "waarom?" zei ze snikkend, "Als je niks had gezegd waren Mudly en ik nog bij elkaar. Dan...." haar woorden storven langzaam af, ze liet Mudly los en ging voor hem staan. "Ik doe állés voor Mudly" ze veegde haar tranen met haar arm op en keek Mudly in zijn ogen aan.

Mudly's rode irrissen werden weer zichtbaar toen hij weggeduwd werd en hij keek met kalme blik naar Maylin. Hij wist niet goed wat hij moest zeggen. Haar woorden raakte hem. "Ja, ik ben er niet altijd en, ja hij heeft iemand anders...maar...." ineens stopte Mudly met praten. SCHEIDEN!... riep Mudly ineens vanbinnen uit. Mudly zelf dacht kort na maar keek daarna weer naar Maylin met verbaasde blik. Ze duwde zichzelf tegen hem aan en luisterde naar haar woorden. "Dus wat je zegt is, het is onmogelijk..." sprak hij. "In dat geval..." sprak hij terwijl hij naar de lucht keek. "Hoeven we het niet eens te proberen..." sprak hij kalm. Mudly zijn ogen gingen naar die van Maylin over wat ze zei. "Niet doen, doe iets maar niet alles.." sprak hij grinnikend en streek een lok achter haar oor.

"ik weet dat het je spijt" fluisterde Maylin, "maar zo krijg ik Mudly niet terug" Maylin wist even niet wat ze moest zeggen, ze hield nog van Mudly en hij niet meer van haar. Ze had het Mudly nu vergeven, maar ze hield van Mudly zoals hij was, hij moest niet veranderen. "Ik hou nog van je..."fluisterde ze, en ze pakte een van zijn handen. "Maar jij, houdt van Aiwendil" De naam van de elf sprak ze langzaam uit. "Mudly" sprak ze, "mag ik Mudly misschien even spreken?" ze keek Mudly hoopvol aan.

Mudly sloot zijn ogen bij haar woorden. "Daar heb je een punt..." sprak hij kalm. De ware Mudly zat ergens diep binnen en keek toe. Mudly zijn ogen opende zich bij haar woorden. Daar had ze weer een punt. Mudly hoorde haar verzoek en zwijgend knikte hij. Draaide zich om sloot zijn ogen en concentreerde zich. Het haar werd lichter en roder en de ogen werden weer bruin. Mudly draaide zich terug, angstig en niet wetend hoe ze zou reageren. sla me in het gezicht, schop me tegen mijn scheenbeen. Doe dat, maar ga niet verwijten maken... smeekte Mudly in zijn hoofd. Zijn ogen keken naar haar niet wetend wat ze zou gaan doen of van plan was te doen.

"Mudly..." begon Maylin kalm, "waarom?" ze keek Mudly gespannen aan. "Ik weet dat ik zonder iets te zeggen ben weggegaan, maar me dan vergeten." ze vond dit moeilijk om te zeggen, sowieso vond ze het moeilijk om haar gevoelens uittedrukken, maar vooral als het om liefde ging. "Ik had je nooit vergeten, en had gehoopt dat je terug kwam, ik..." ze keek Mudly aan, wat zou dit helpen dacht ze. Dit gesprek zou hem en haar alleen een slecht gevoel geven, hij zou Aiwendil niet zomaar dumpen, tenminste, dat dacht ze. Ze wist dat ze ook maar een mens was, en niet bijzonder. "Mudly, ik wil een ding weten." en ze schoof met haar voet over de grond, "wat vind jij nu van dit alles? wat vind je van jezelf, van Aiwendil en... van mij?" dit waren een hoop vragen, en Maylin zou het niet erg vinden als hij ze niet allemaal zou willen beantwoorden, maar het liefst hoopte ze dat haar vragen duidelijk en voorzichtig zouden beantwoord worden, want eigenlijk zat Maylin op het puntje van flippen.

Mudly wende zijn blik af bij de allereerste vraag die hij kreeg. Hij draaide zich om en keek naar de lucht. "Waarom vraag je..." sprak hij kalm. "Ho wacht eens...Ik ben je nooit vergeten...." sprak hij kalm. "Ik vind dit alles in één woord moeilijk..." sprak hij kalm. "Wat ik van mezelf vind?" sprak hij. "Goede vraag. Ik weet daar helaas geen antwoord op." sprak hij. "Wat ik van Aiwendil vind..." sprak hij ineens meer vragend dan zijn bedoeling. Hij draaide zich naar Maylin met een serieuze blik. "Ze is een knappe, vriendelijk en aardige vriendin. Ze heeft me uit een dal geholpen samen met Darko, en daarbij geeft ze me kracht..." sprak hij kalm. Met zijn blik weer voor zich uit. "Van jou..." sprak hij en dacht kort na. "Je bent aardig voor mij. Je bent vriendelijk voor mij en je mag er wezen. Maar..." hij stopte. "Wat hebben deze vragen eigenlijk voor nut!.." sprak hij ineens. "Je bent weggegaan zonder enig bericht. Ik heb heel DW afgezocht naar jou! En uiteindelijk dacht ik dat je zowat dood was! Toen ik dat eenmaal gedacht had zonk ik in een dal een diepe dal. En Aiwendil en Darko trokken mij uit die kloof! En ineens verschijn je voor me!" sprak hij. Hij had zich inmiddels omgedraaid en had zijn stem wat verheft. Desondanks dat had hij tranen gekregen die rolde over zijn ogen. "En daarbij wil je dat ik het zo kan oplossen dat beide kanten gelukkig zijn. En wel direct hier en nu?" sprak hij. "Dat is onmogelijk.." voegde hij er aan toe en draaide zich om en sloot zijn ogen om na te denken.

"Rustig" sprak ze kalm, ze wist dat ze zelf niet kalm was maar toch. "ik vraag niet dat je het hier en nu oplost, en het is duidelijk dat je niet iedereen blij kan maken. Maar, denk goed na wat je doet." Maylin was eigenlijk een beetje boos aan het worden, ze dacht na over de woorden niet Mudly sprak 'Ze is een knappe, vriendelijk en aardige vriendin' haar vond hij 'je mag er wezen' ik ben dus niet knap dacht ze nijdig in haar hoofd, ik ben maar vriendelijk en aardig voor je, zij ís het. Maar toen Mudly begon te zeggen dat het haar schuld was knapte er iets in haar, woest reageerde ze "Het is niet míjn schuld dat ik weg ben gegaan, jouw Mudly dreigde niet míj iets aan te doen maar jóú of Milo! Ik ben weggegaan voor jou!" Maylin schreeuwe de laatste zin bijna, "En het spijt me dat je depressief bent geraakt door mij en dat je heel DW hebt moeten afzoeken, maar ik deed het níét omdat ik zélf wegwilde!" Maylin was woest en verdrietig, ze wist gewoon niet meer wat te doen. Ze bleef even stil, toen sprak ze weer, maar op een andere toon, de toon was zachter "ik mócht niks zeggen, ookal had ik dat wel gewild" ze keek naar de grond, ze had zonet Mudly uitgefoeterd en ze vond het vervelendf om te doen. "Ik wilde niet weg, ik wilde... bij jou blijven...." Maylin fluisterde, ze hield de tranen op. Ze vond het niet meer nodig om te huilen, ze wilde even helemaal niets meer.

Mudly zijn ogen verwijdde zich en even grinnikte hij. "Alsof hij mij iets aan zou kunnen doen..." sprak hij spottend. "Als ik sterf sterft hij. Logischer kan niet..." sprak hij kalm en haalde zijn schouders op. "Het kan niet geholpen worden, er is een groot misverstand geweest wat onomkeerbare gevolgen had." sprak hij kalm en zuchtte. "Waarom ben je dan weggegaan..." sprak hij. "Je moet op gevoel vertrouwen! Wat verstandig is hebben we niets aan. Je moet op je gevoel vertrouwen, wat jij denkt dat het beste is moet je doen en niet wat verstandig lijkt..." sprak hij. "Daarbij, vertrouwde ik ook op mijn gevoel maar deze zat er kennelijk naast. Je leeft nog..." sprak hij daarna en keek weer naar de lucht. "En terwijl je bij mij wilde blijven ging je weg..." sprak hij. "Logisch..." sprak hij sarcastisch. Daarna draaide hij zich om en keek naar de grond. Dat laatste kwam er nogal gemeen uit en hij had gelijk spijt dat hij dat had gezegd. Hoe ga ik me hier uitredden... dacht hij kalm. Waar is die persoon die zei dat je op je gevoel moest vertrouwen! schreeuwde de andere Mudly het uit. Mudly schudde even zijn hoofd. Hij wilde wegrennen. Rust voor zichzelf, alles op een rijtje zetten maar hij was vastgenageld. Als een schilderij aan de muur.

Maylin had als een schaap voor zich uitgekeken toen Mudly tegen haar sprak, hij had gelijk, maar ook ongelijk. Ze wist dat het dom was geweest weg te gaan en dat Mudly zichzelf niet pijn kon doen. Maar als iemand dreigt dat te doen, en die persoon is niet echt hélemaal lekker in zijn hoofd dan denk je al snel niet meer zo goed na. Maylin stond er een beetje beduusd bij, het liefst wilde ze Mudly terug, maar dat leek onrealistisch, hij was gelukkig, hij ging écht niet zomaar haar weer terug nemen. Sterker nog, Maylin voelde een soort van afgunst van 'waarom ging je weg?', Maylin haate het als iets was gebeurt en je kon het niet terugdraaien. Ze haate tijd, ze hield van controle maar dat had ze niet over tijd. "Mudly" sprak Maylin, " denk is na? had jíj niet het zelfde gedaan als ik ook zo'n tweede persoon in me had? Als die persoon dreigde me iets aan te doen, dan... dan denk je gewoon niet na. Het enige wat je dan wilt is die persoon redden. En ik weet, als ik nu erover nadenk was het het stomste wat ik kon doen, maar ik dacht dat het de enige manier was. Nu weet ik wel beter, maar nu is het volgens mij telaat." ze keek Mudly een beetje boos aan, "je hebt gewoon een ander..." ze zuchtte en deed aan stap naar achteren. "en daar achteraan, gevoel en verstand moet je allebei kúnnen vertrouwen, en mijn gevoel zei toen ik weg liep dat dit de beste oplossing was." Maylin wilde dit niet doen, ze wilde dit niet zeggen. Ze zou dan een steen in haar maag hebben voor de rest van haar leven, ze zou niet eens meer willen leven als deze vraag niet zou worden geaccepteerd. Maylin haalde diep adem, en ging voor Mudly staan. "ik weet dat ik fout zat met het rennen, daarom ben ik terug gekomen." ze tilde zijn kin op, "Ik ben terug gekomen voor jou, ik wilde jou terug..." ze liet zijn kin weer los en bleef afwachtend voor hem staan.

Mudly zijn ogen sloten zich bij haar woorden. "Nee, ik had niet hetzelfde gedaan..." sprak hij. "Als ik wist dat iemand waar ik iets voor voel gevaar is voor zichzelf. Dan zal ik er bij blijven, er voor zorgen en voorkomen dat er iets met die persoon gebeurt..." sprak hij kalm en keek naar de lucht. "Misschien wel ja..." sprak hij kalm en keek naar de lucht. Zijn ogen sloten zich en zijn blik ging naar de grond. Hij hoorde haar voetstappen om hem heen gaan. Ze stond nu voor hem dat wist hij zeker. Hij opende zijn ogen bij de aanraking op zijn kin en keek haar kort in haar ogen. Hij zweeg, voor een vijftal minuten. De meest pijnlijkste stilte in zijn leven. Draaide zich daarna om en zuchtte. "Die had ik aan kunnen zien komen..." sprak hij kalm. "Maar goed, wat doe je er aan. Of beter wat doe je er mee..." sprak hij tegen zichzelf. "Maylin, wat verwacht je dat ik zeg." sprak hij. "Het is nou niet bepaald makkelijk om te zeggen van: "ja ik wil je terug." Mudly zijn ogen sloten zich en hij beet zijn kaken op elkaar. Wat zegt je gevoel? vroeg hij aan zichzelf in gedachten.

Zachtjes zong Aiwendil terwijl ze door de bossen liep. Het was rustig vandaag, de meeste dieren deden het rustig aan. Eigenlijk zou ze jagen op dit uur maar vandaag hoefde dat niet meer. Ze had nog genoeg over van gister. En te veel schieten was slecht voor de balans. Iets wat niet veel mensen beseften. Stilletjes vroeg ze zich af waar rainbow en Kliennie waren gebleven. Haar twee vrienden had ze in geen eeuwigheid gezien. Waren ze op reis? Misschien wouden die twee wat tijd om te trainen of een nog betere band te krijgen. Het was niet gek als ze weg waren uit Dw, waarschijnlijk kijken hoe de rest van de wereld was. Met een draak ging dat stukken makkelijker dan met een paard. Ze staakte haar gezang en zuchtte kort. Jammer dat ze het niet vertelde, maar misschien zat ze er wel helemaal naast. Er was geen reden om bezorgd te zijn, Rainbow was krachtig en Kliennie was niet dom. En als er wat zou gebeuren. Dan zou ze dat toch merken, om haar nek hing nog steeds de ketting in de vorm van een druppel die Rainbow gegeven had. Altijd nog even helder en glanzend, nee er was niks mis met hen. Ze stopte het kettinkje veilig terug onder haar cape en liep verder. Zacht gepraat bereikte haar oren. Mensen? Meestal bleven die veilig in hun dorp, of het waren jagers. De laatste tijd raakte het bos overbevolkt met draken maar ook mensen die dachten dat ze hier makkelijk wild konden schieten. Ze wou er achter komen of ze die mensen weg moest jagen voor het belang van de dieren of gewoon moest laten lopen. Hoe dichter ze bij de stemmen kwam hoe meer ze er een begon te herkennen. Mudly. De andere stem herkende ze niet maar aan de toon te horen was het een meisje. Het duurde niet lang of ze zag het rode bos haar van Mudly. Ze pikte niks op van hun gesprek maar ze besloot gewoon erop af te lopen. 'Hoi.' Ze glimlachte vriendelijk naar het vreemde meisje. Ze was geen bekende voor haar maar misschien was ze aardig, ze vertrouwde er maar op.

Mudly's worden kwamen hard aan, ze wist gewoon niets meer om tezeggen. Voor haar apart betekent dat dat het gesprek is afgelopen, voor nu dan. Net op het moment dat ze wat wilde zeggen hoorde ze voetstappen, het was een meisje met blond haar die een boog had. Ze zag er uit als een elf, het meisje zei 'hoi' Maylin keek op en groette het meisje met een vriendelijke glimlach. Daarna focusde ze zich weer op Mudly, wat. moest. ze. zeggen.? Mayin was van slag, Mudly moest haar echt niet meer en zij had hem nodig. Maylin snapte Mudly ook wel een beetje, hij had een nieuwe liefde en wilde weer opnieuw beginnen. Als zij zelf in zoiets was terechtgekomen had ze naar haar hart geluisterd, als ze die heeft. Misschien wilde Mudly haar niet meer omdat hij geen pijn meer van haar wilt, maar dat was ook niet haar bedoeling geweest. Ze zou Mudly nooit, maar dan ook nóóit express pijn doen! Dat was Maylin's zwakke kant, ze had een enorme zwak voor Mudly. De vraag was alleen of ze daar ooit overheen zou komen. Maylin merkte dat ze iets te lang in haar zelf had zitten denken en dat ze Mudly en de elf volledig had genegeerd. Maylin besloot een poging te doen de elf te leren kennen, "Wie ben jij?" vroeg Maylin geïntresseerd. Ze zou met Mudly een andere keer verder praten, want Maylin was niet van plan haar gevoelens te delen met vreemdelingen om haar heen. Nee, haar gevoelens waren voor haar alleen en een beetje voor Mudly.

Mudly zijn ogen wendde zich af van Maylin een traan vormde een straal langs zijn wang. "Sorry Maylin, Ik ben gewoon eerlijk..." sprak hij kalm. Zijn ogen sloten zich nog harder. Tot hij voetstappen hoorde en niet veel later een zeer bekende stem. Zijn hart maakte een sprongetje bij de stem. Maar zakte net zo diep door de grond dan al het gesprongen was. Aiwendil, je komt ongelegen en tegelijker tijd als geroepen. dacht Mudly kalm. Hij veegde zijn tranen vlug weg. Als Aiwendil hem zo zag zou ze vast gaan denken dat hij een watje was. "Wie dit is; vraag je?" sprak hij kalm. Mudly wees met een vinger naar Maylin "Maylin" sprak hij waarna hij zijn vinger plaatste op Aiwendil. "Aiwendil." sprak hij om voor te stellen. "Maylin, Aiwendil. Aiwendil, Maylin..." sprak hij nogmaals duidelijker en wees weer naar de persoon waar de naam bij hoorde. Daarna wendde hij zijn blik af en wees naar zichzelf. "En Mudly?" sprak hij kalm. De meest onhandigste combinatie van 3 personen is bij elkaar gekomen. dacht Mudly gretig. Ik neem alvast een zoete appel, ik kan niet wachten hoe dit af gaat lopen.. dacht de andere Mudly als reactie.

Maylin zag dat Mudly van gedaante veranderde, hij probeerde rustig en cool te lijken. Het leek alsof hij iets niet aan de elf wilde laten merken, maar toen ze de naam hoorde begreep ze het. Dít was Aiwendil, de persoon die Mudly van haar had afgepakt, waardoor hij haar niet meer wilde. Oké, dacht Maylin hij heeft wel een beetje gelijk, ze is niet verkeerd en ze leek haar erg aardig. Maar toch, een haat gevoel kwam in haar op. Snel onderdrukte ze het met een vriendelijke lach, ze mocht níéts laten merken. Dat zou alles verpesten. "Aangenaam kennis te maken" zei Maylin vriendelijk, ze keek even Mudly's kant op, ze wou graag zijn reactie zien op haar zoete reactie. Een speels lachje kwam op haar mond, ze vond het eigenlijk ook wel spannend. Ze wist dat Mudly één van de twee zou kiezen, en wie het zou worden, tjaa dat lag aan Mudly. Ze zou hem de kans geven, en wat hij ook koos, ze wist dat hij met zijn 'gevoel' zou kiezen. Hij vertrouwde daar altijd op, maar Maylin en ook Mudly wisten dat je gevoel het niet altijd goed heeft. Maylin kwam weer bij de realiteit, ze was voor een paar minuten weg gezonken in haar gedachten. Ze had zelfs de koele wind op haar huid niet gevoelt of het gezang van de vogels gehoord. Eigenlijk, nu ze er over nadacht. Had ze niet eens gemerkt dat ze op een hele mooie plek waren, genoeg struikjes, bomen, water en dieren. Jaa, héél veel dieren. Je zou minstens 2 jaar nodig hebben om alle dieren hier dood teschieten, maar dan zou je er wel 20 per dag moeten doden. Maylin was tegen het zomaar doden van dieren of mensen, ze moest er een goede reden voor hebben. Nouja, goede reden? Een reden die Maylin goed vind. Wat andere ervan denken vind ze niet erg boeiend. "Hoe gaat het met je?" vroeg ze ijzig aan Aiwendil, de ijzige stem werd weggedrukt door de 'vriendelijke' glimlach op Maylin's gezicht. Ze bleef slecht, maar met een hart. En die klopte voor Mudly...

Mudly had kort naar Aiwendil gekeken en voelde ineens een schuldgevoel opkomen die van hier naar de ene grens van DW leidde en naar de grens daar tegenover. Hij voelde zich schuldig dat hij de zoen die zijn slechte kant aan Maylin gaf niet had tegengehouden. Hij hoorde de woorden van Maylin en sloeg zijn ogen neer. Dit was niet zoals zij was. Hij draaide zijn rug naar haar en liet zijn hoofd kort hangen. Hij balde zijn vuist even en die trilde van de inspanning die er op stond. Mudly hoorde haar ijzige stem en rolde met zijn ogen. Hij wist dat Aiwendil hem goed genoeg kende dat hij wist dat hij niet in zijn vrolijke staat was. Daarbij, kon zelfs een vreemde dat zien.

"Aiwendil..." stamelde hij. "H-h-het spijt me..." mompelde hij. "Ik had nooit......en ik zou eigenlijk.....die zoen...en..." ineens stopte Mudly en kneep zijn ogen samen. Een stroom van tranen was te zien die over zijn wang liep. Hij keek ineens voor zich en zette het op een rennen. Weg van alles, even zijn eigen rust op zoeken voor hij verder ging. Maar na een twintig tal meters, en nog steeds wetend waar de twee zich bevonden, stopte hij. Wreef ruw de tranen weg. Balde een vuist. "Hoe verder?" vroeg hij kalm. "Hoe!..." schreeuwde hij haast uit van woede. Hij sloeg met zijn vuist met volle kracht tegen de boom die een klein deukje kreeg maar niet veel meer dan dat. Hij herhaalde de actie tot zijn hand zowat aan het bloeden was door de ruwe bast van de boom. Muldy stopte en leunde tegen de boom aan. Keek naar de lucht. Haalde even diep adem. "Wie?" sprak hij kalm en sloot zijn ogen kort om na te denken.

[Mudly komt terug na de post van Maylin én Aiwendil.]

Kort keek ze Muldy aan. Ze wist niet waarom maar hiij leek niet helemaal zichzelf. Was het vanwege het meisje Maylin? Met een iets vragende blik keek ze naar haar. Ze leek heel aardg dus dat zal het wel niet zijn. 'Wel goed hoor, kenden jullie elkaar al? Het kon best zijn dat ze er naast zat, ze was gewoon nieuwsgierig wat voor vrienden Mudly had. Hij kende de hare wel maar ze had hem nooit met iemand anders gezien behalve Darko dan. Ze vond het moeilijk om Maylin in te schatten, ze leek heel vriendelijk maar ze wist uit ervaring met mensen dat vriendelijk zijn niet altijd hoefde te betekenen dat ze te vertrouwen waren. Of dat ze niet logen. Maar als ze slecht was geweest dat zou Mudly waarschijnlijk niet eens een gesprek maken met iemand. Nee ze vertrouwde er maar op dat Mudly een paar aardige vrienden had.
Mudly draaide zich om. Zijn vuist was gebald. Wat was er mis. Het was niet moeilijk om te zien dat er wat was met Mudly. Waarom deed hij zo vreemd? Speelde zijn slechte kant weer op? Bezorgd fronste ze lichtjes. Ze wou hem omdraaien om te vragen wat er was toen hij begon te stamelen. Hij stotterde een onsamenhangend verhaal over een zoen en dat het hem speet. 'Wat Mudly wat bedoel je?' Verward legde ze haar hand op zijn schouder maar hij rende weg. 'Mudly.' Haar hand viel langs haar lichaam. Wat was er aan de hand. Wat bedoelde hij met zoen? Ze keek naar Maylin, had zij er iets mee te maken? 'Wat is er in vredesnaam aan de hand? Misschien moeten we heb achterna gaan.' Mudly kon goed voor zichzelf zorgen maar hij deed heel vreemd. Dit voelde niet lekker, wie was die Maylin en wat was er met Mudly.

Het was nooit Maylin's bedoeling geweest om alles zo op stelten te zetten, ze zag de bezorgdheid in Aiwendil's ogen en voelde dat zij die zelf ook had. Wat moest ze doen? Achter Mudly aan rennen was een optie die of goed kon aflopen of helemaal totaal fout. Maylin wist gewoon niet wat ze moest doen, ze wilde Mudly niet van streek zien, en al zeker niet door haar toedoen. Voorzichtig keek ze naar Aiwendil en toen weer terug naar Mudly, "Wacht Mudly" stamelde Maylin, ze had het te zachtjes uitgesproken en het zou haar niet verbazen als niemand het zou hebben gehoord. Ze had hem willen aanraken, maar hij was al weggrend. "Wat moeten we doen?" vroeg ze zachtjes aan Aiwendil, toen hoorde ze Aiwendil's vragen. "Ik denk dat Mudly je nog wel is uit legt wat er hier aan de hand is, maar ik denk dat we hem nu eerst moeten kalmeren voordat hij iets ergs doet" ze keek Aiwendil aan en ze hoopte dat ze begreep wat ze bedoelde met 'erg'. Langzaam liep ze naar Mudly toe, ze wilde niet op hem afrennen. Dat zou dwingerig zijn en hem opjagen, ze wachtte met haar langzame pas op Aiwendil. Samen zouden ze sterker staan als Mudly hun zou aanvallen, alleen wist ze niet of ze wel tegen hem kon vechten. Ze vond het wel iets voor haar dat als het moment van vechten dan aangebroken was, dat ze dan stil stond en dat hij haar dan doorboorde met haar zwaard. Maylin schudde die gedachte weg en keek naar Mudly, nee dat zou haar niet kunnen overkomen. Die andere Mudly hield van haar, of zou hij nu te verward zijn om dat zich niet te kunnen herrineren. Aangekomen bij Mudly ging ze achter hem staan, voorzichtig legde ze een hand op zijn schouder. Ze was niet van plan hem om te draaien, ze wilde dat hij dat uit zich zelf deed. Misschien was hij er anders niet klaar voor. "Mudly, luister naar me" Maylin probeerde haar vriendelijke gezicht te trekken, ookal wist ze dat ze elk moment in tranen kon uitbarsten. Langzaam bracht ze haar hoofd achter dicht bij zijn oor, maar niet zo dichtbij dat ze het kon aanraken. "Kies met je hart, dat had je net ook tegen mij gezegd..." fluisterde Maylin zachtjes dat Aiwendil het niet kon horen, toen deed ze een paar stappen naar achteren, om zometeen naast Aiwendil te kunnen staan. Ze wist bij god niet wat er zometeen ging gebeuren en wat ze zou moeten verwachten, en die conflicten wilde ze altijd vermijden. Ze wilde dingen in controle kunnen hebben, en dit kon je alles behalve controle hebben noemen.

Mudly draaide zich weer naar de boom en sloeg nogmaals er tegen. Zijn vuist trillend van de ongewone schade die het daardoor opliep. Normaal was het niet zijn hand die het zwaar te voorduren had. Hij slikte en veegde nogmaals ruw de tranen weg alsof ze er mee wegbleven. Maar het was tevergeefs. Het hield aan, ze bleven komen. Hij slikte nogmaals en voelde een onmisbare woede door hem heen borreleen. Hij begreep de situatie niet, had er geen grip op. En dat zorgde voor een ongekende woede. Hij greep met zijn hand naar zijn zwaard toen hij voetstappen hoorde naderen. Zijn ogen verstrakte zich toen hij een vrouwenhand op zijn schouder voelde. De stem vertelde hem dat het Maylin was. "Ik kan nog niet eens naar mezelf l..." hij stopte abrupt en verstarde toen Maylin's hoofd zo dichtbij kwam. "Met mijn hart..." sprak hij nadenkend. Mudly wist wat het dan zou worden. Hij veegde zijn tranen weg en keek naar de lucht. Draaide zich niet om maar bleef staan. Zwijgend voor een vijftal akelige minuten. Zijn tranen waren gestopt en zijn schouders en vuist trilde nog na. "Dan wordt..." hij stopte even. "Mijn hart gaat naar Aiwendil uit, Maylin..." sprak hij ineens bloedserieus. "Het spijt me, maar dat zegt mijn gevoel, verstand en hart..." sprak hij en keek toen weg. Draaide zijn rug weer naar de twee en wachtte op de reactie van Maylin.

Maylin liet de woorden van Mudly langzaam op zich inwerken, ze hield haar tranen in. "Het spijt mij niet" zei Maylin teleurgesteld en een beetje boos. Langzaam stapte ze achteruit en schudde ze haar hoofd, "Dan heb ik hier niks meer te zoeken" met teleurgestelde ogen keek ze naar Mudly. Langzaam liep ze weg, haar rug naar Mudly en Aiwendil. Het lopen ging over in rennen, de tranen van Maylin's gezicht gleden achter haar wang langs. Het gaf lange sporen, Maylin wilde hier zo snel mogelijk weg. Ze wilde Mudly niet meer zien, en zich zelf ook niet. Ze zou iets vreselijks doen, dat wist ze gewoon al. In haar woede zou ze iets doen waar ze spijt van zou hebben. Maylin keek nog een keer om, Mudly en Aiwendil waren nu kleine stipjes geworden.