Hunting with the Magic Dreams

(Srry Srry had echt geen tijd maar biw)

Adanya keek naar de technieken van Mudly. Ze keek hem even met open mond aan. ,,Wow." Zei ze zacht. Ze zag dat de koe achtige beesten in een net liepen en Mudly bracht ze inslaap. Niet lang daarna nam hij een koe mee op een plank met enkele stokken eronder. Hij rolde naar Adanya en White. ,,Goed gedaan." Zei ze met een nogal vrolijke stem. Mudly had goede technieken gebruikt en had een hele prestatie volbracht, voor een mens. Ze knikte tevreden en zag dat de andere koe werd opgegeten door twee kleine draakjes en de moeder stond er waakzaam bij. Ze hoorde ook de woorden van Mudly aan. "Helaas is de tweede ten voer gevallen voor een draken familie..." Waren de woorden die uit z`n mond vloeide. Ze knikte met de vorm dat ze het begreep. ,,Je heb het goed gedaan, jij zou een hoge rang kunnen verdienen. " Zei ze vastbesloten. Daarna hoorde ze Mudly`s stem weer. ,,Jah dit is voldoende," Zei ze zacht. ,,Je heb goede technieken gebruikt en ik zie dat je het in je heb. Je bent een groot jager." Zei ze met een glimlach.
Nadat ze even had rond gekeken wat de draken zowel deden had ze er geen aandacht meer aan besteed. Voor dat ze het wist hoorde ze de stem van White. Adanya knikte en dacht na. ,,Voor draken is het afstand en voor mensen is het conditie deze keer. Ze dacht na terwijl ze kort een blik wierp op de heuvel van een bosrand. Langzaam nam ze er korte passen naar. Ze keek vanuit haar zicht naar de heuvel die niet erg groot was. Ze wenkt naar Mudly dat hij mee moest komen. Ze liep zelf al de heuvel op en keek om haar heen. Aan de andere kant was de heuvel wat breder dan de ander maar dat moest geen probleem zijn. Ze keek naar Mudly. ,,Ok, dit moet je doen ; Je gaat onderaan de heuvel staan en begint met 2 rondjes om de heuvel heen. Daarna als je die twee rondjes gedaan heb zal ik je een redelijk zware tak of iets geven. Je rent hier weer 1 rondje mee en gaat als je begint met de 2e de heuvel op. De stam zal ongeveer even zwaar zijn als een mens, in nood zou je andere ook moeten redden namelijk. Nu zijn hier maar twee mensen maar goed. Stel je voor ik raak gewond. Iedereen helpt elkaar dus ja." Ze keek weer naar de heuvel en knikte naar Mudly. ,,Begin maar." Zei ze met een glimlach.

( Over drie weken ofzo moet ik worden geopereerd dan ben ik ook een week of 2 niet online)
INSPIE

Zijn glimlach maakte haar vrolijk, maar ze luisterde geïtereseerd naar zijn woorden. Terwijl hij sprak over zijn groote gingen haar ogen automatisch naar zijn vleugels. Hij had gelijk, zijn spanwijte was groot. Groter dan die van haar, en haar soort. Haar soort was geboren en gemaakt om te vliegen, dat wist ze. Maar vergeleken met hem was haar vleugelwijte normaal. 'Ik snap het. Hoe wil je dat oplossen met opjagen?' vroeg ze fronsend, ze vond het altijd leuk om dingen te weten te komen over andere soorten draken. Hoe zij dingen oplossen, doen, en hun gebruiken. Een onverwachte tik verstoorde haar evenwicht en verbaasd keek ze weer terug naar Kami. Ze grijnsde terug en probeerde haar blik daarna 'boos' te laten kijken. Ze gaf hem een tik terug met haar vleugel en vloog daarna wat naar achtere, zodat zelfs hij haar niet zo gauw kon raten. Ze keek hem speels aan, maar aan geduld werd aardig op proef gesteld door het wachten. Ze wilde in actie komen!


[ Sorry, niet zo lang... ]

Mudly glimlachte en hoorde de reactie van Adanya. Hij grinnikte. Het was niet echt zijn ding om gecomplimenteerd te worden op het jagen. Hij jaagde vooral alleen. Al kon hij het ook in groepen. Mudly liep gewoon mee toen Adanya hem gebood mee te komen en keek naar de heuvel. Dat moest niet te moeilijk zijn. De tak was echter een ander probleem. Conditie had hij wel en kracht mocht er er ook wel wezen. Maar een mens bleef toch iets wat niet altijd even licht was om te tillen. Maar het opgeven zou hij niet doen. "Ik begrijp je punt..." Hij liep de heuvel weer af en bekeek de omgeving. Kalm dacht hij even na. Twee rondjes, tak, weer één rondje, en dan tweede heuvel op. herhaalde hij het even in zijn hoofd. Bij de boom met de bijtsporen begin ik. Kom maar op... dacht hij. Positiviteit ontbrak het niet aan Mudly. Op een redelijk tempo begon hij om de heuvel heen te rennen en keek af en toen naar zijn omgeving om te kijken waar hij ergens was. En na een tijdje kon hij opmerken dat hij voor de eerste keer de boom met de bijtsporen passeerde. Nog een rondje en dan de tak.

Darko had een tweede kudde nu van herten gedood en nam even een pauze en keek rond of de kudde die op gejaagd zou worden niet al hier in de buurt kwam, toen Darko nog geen stofwolk zag steeg hij op en keek rond of hij nog een kudde zag die hij alvast vangen kon. een grote groep gazelle vind zijn blik en Darko draaide zich in de lucht naar de kudde toe. zijn vuurwezen stuurde Darko weer vooruit en omcirkelde de gazelle die wild een uitweg zochten, maar de vuuring was onvijlbaar voor hen een draak zou die nog gemakkelijk kunnen door breken, maar niet zonder schade op te lopen. Darko sprong de vuurring in en begon weer met dieren te doden. hier was hij wel even zoet mee. maar Darko hoopte dat de op gejaagde kudde snel zou komen voor Darko dit gedeelte van het bos uit geroeit had.

Hij spreidde zijn vleugels een klein stukje en glimlachte. 'Iemand had het een keer voor me opgemeten,' begon hij, '20 meter..' zei hij toen plompverloren.
Daarna keek hij lachend naar Leona. 'Ik snap het. Hoe wil je dat oplossen met opjagen?' ze was een verdomd nieuwsgierig draakje, dat maakte haar zo leuk. 'Simpel, dan hoef ik geen beesten van de grond te plukken, dus kan ik eventueel boven blijven of achteraan, zodat anderen aan de zijkanten kunnen blijven.' legde hij haar uit. Het was een oplossing die hij daarnet bedacht had. Hij had goed nagedacht hoe hij het beste kon helpen met zijn grootte. Normaal, als hij alleen joeg, dan koos hij gewoon een slachtoffer uit en plukte deze van de grond. Dan kon hij moeilijk anderen in de weg vliegen. Maar in zo'n grote groep was dat anders. Leona keek hem uitdagend aan, nadat ze hem een tik terug had gegeven. Kami stond op zijn achterpoten, waardoor hij een stuk minder stabiel was als op vier. Hierdoor wankelde hij even en viel bijna achterover, maar hij kon zich nog op tijd herstellen. Speels keek hij haar aan. 'Wat moet je?' vroeg hij lachend.

Ze knikte bedachtzaam toen hij een verklaring gaf als oplossing voor zijn rol in dit gezeldschap. 'Mwhja, dat klinkt eigenlijk best logisch. Misschien kunnen we dat samen doen?' zei ze vrolijk, en hoopte dat hij toe zou stemmen. Het zou een stuk leuker zijn om samen met hem te vliegen en te jagen dan alleen of met iemand die ze niet kende. Haar ogen waren even naar de rode draak geschoten, ze had hem al lang opgemerkt maar ze vond hem niet de moeite waard om haar aandacht aan te besteden. Een draak met een ego probleem was niet voor haar, en dat had ze hem al duidelijk gemaakt. Haar aandacht was gericht op de vleugels van Kami die - doordat ze in de lucht hingen - bijna in hun volle glorie waren uitgestrekt. Ja, het was groot, dat moest ze toegeven. Ze klapte een paar keer met de hare om hoogte te houden en haar ogen gleden van de ene vleugel naar de andere. 'Nou, aan de ene kant moet je maar blij zijn met ze,' verwees ze naar zijn vleugels. Ze zou wel eens willen weten hoe snel en hoe behendig hij was in de lucht. Misschien kreeg ze daar de kans nog wel voor, dacht ze met een lichte, vlugge glimlach op haar mond. Een grijns die haar mondhoeken omhoog deed krullen kwam op toen ze Kami zijn evenwicht voor een moment zag verliezen. Ze keek hem heel onschuldig aan toen ze zijn woorden hoorde. 'Ik?!' zei ze onschuldig en keek hem quasi verbaast aan. 'Ik weet níet waar je het over hebt,' en ze stak haar neus gemaakt verontwaardigt in de lucht. Voor het geval dat vloog ze met een slag van haar vleugels wat meer de lucht in en hield Kami met een schuin oog in de gaten. Vlug ging haar blik even naar Novem, maar ze had geen comando gemist. Ze zuchte een beetje geïrriteerd, ze wilde weg. Hoewel het ook wel gezellig was met Kami, en ze moest weer lichtjes glimlachen.

White knikte en keek naar Adanya die Mudly feliciteerde met zijn uitslag. Het was ook natuurlijk een grote presentatie voor een mens. White liet haar aandacht wijken naar alle draken die nog steeds aan het overleggen waren en een paar die al begonnen. "Doe een beetje voort draken, de tijd dringt!", zei ze en klapwiekte met haar vleugels waarna ze een luid signaal gaf om te laten zien dat het echt tijd was om te beginnen. Als de wolken zouden vervagen en de zon onder ging en de maan er was was het tijd voorde jacht. De kudde zou normaal gezien dan in zicht moeten zijn. Zeker nu ze met zoveel zijn zouden ze toch heel de kudde moeten 'kunnen' doden. Of het zou wel heel hard moeten mislukken. Maar eigenlijk dacht White er anders over. Het ging wel lukken! White keek naar de lucht en zag dat de wolken lichtelijk verdwenen en de zon onderging. "Het is tijd", mompelde ze en richtte zich tot de groep. "Novem, jij leid de groep? Leona en Aidon, jullie jagen ze op. En de rest valt aan, als ik het goed heb natuurlijk", zei ze en grinnikte waarna ze hoopte dat alles op vlotte wieletjes zou gaan.

Zodra de naam van Aidon viel, spitste hij zijn oren. Hij had de stem wel herkend, maar ook zijn oren zeiden hem dat de leider had gesproken. Aarzelend sprak Aidon het "bevel" van de leider tegen. Hij wist dat het nooit een goed idee was om dat te doen, maar dat zou nog altijd beter zijn dan dingen te doen waarvan hij wist dat dat geen goed idee zou zijn. 'Sorry, White', begon hij lichtelijk onzeker, 'Ik denk niet dat ik geschikt ben om een kudde op de jagen'. Uitleg gaf hij er nog niet bij, misschien had ze het zelf al gezien. Terwijl Aidon op antwoord wachtte, keek hij naar boven. Natuurlijk zag hij niks, opnieuw vervloekte hij zijn slechte zich binnensmonds. Waarom hoop ik nog dat ze mij erbij willen? Welke groep wil nou een half blinde draak in de groep? zei een stem in hem en hij wist dat die stem gelijk had. Terneergeslagen liet hij zijn kop hangen, nog steeds wachtend op een stem, die naar zijn gevoel wel bestraffend moest zijn. Toch wachtte hij rustig af, wetend dat hij degene voor zich enkel bij naam wist en verder niks van haar.

(Sorry!!! erg druk gehad, vanmiddag heb ik het ook nog redelijk druk. Ben vanavond weer online.)

Novem was afgedwaald met zijn gedachten door het ruiken van vers geplet gras en het horen van vele hoeven die op de aarde stampten. Hij knikte dankbaar naar White en sloeg zijn vleugels een paar keer krachtig naar beneden. Toen hij op de gewenste hoogte was zette hij koers naar de bron van het geluid. Hij keek niet om of de draken hem volgde, daar was hij namelijk wel zeker van. Aan hun houding had hij kunnen zien dat ze er zin in hadden. Op een hoog tempo naderde hij de kudde. De kudde bestond uit zeker zo'n 35 dieren wat een mooi aantal was. De koppen van de dieren draaien zich verschikt naar de draken en hun ogen rolde in hun oogkassen. Het was duidelijk dat ze erg bang waren, wat natuurlijk erg logisch was. "Doe jullie ding maar!" riep hij naar achteren. Zonder om te kijken vouwde Novem zijn vleugels in en maakte een scherpe duikvlucht naar beneden. De herten begonnen als een gek te rennen en Novem achtervolgde ze zonder enige moeite. De achterzijde van de herten kon Novem keurig bijeen houden, maar al snel merkte hij dat de rechterflank van de kudde begon uit te dijen. Novem zei niks, tenslotte was het niet alleen zijn opdracht. Hij hoopte maar dat een van de andere het ook zou opmerken en de kudde weer bijeen kon drijven.

Rainbow hoorde White streng zeggen dat het tijd was om te gaan jagen en ze vloog achter Novem aan. toen ze zag dat de herten aan de rechterkant uit elkaar begon te vallen riep ze een windvlaag op en joeg de dieren weer bijeen. de kudde renden naar de afgesproken plek en Rainbow brulde van plezier. de wind joeg aan beide flanken totdat Leona of Kami het aan die kant over zou nemen. Rainbow dook dichterbij de kudde en bleef daar rustig vliegen totdat een van de herten de barriere wilde doorbreken. Rainbow hapte naar de poten van het hert en het dier schrok en sprong terug de groep in. zo joeg ze de kudde samen met de andere op en de bomen werden steeds dichter en dichter.

Kami hoorde het bevel van White en, terwijl hij een vaag antwoord aan Leona gaf, draaide hij zich om. Hij knikte naar haar, ookal wist hij dat ze het niet zou zien. Wat ze ook gezegd had, hij ging opjagen. Snel draaide hij weer terug naar Leona. 'We gaan.' zei hij, toen hij Novem al weg zag vliegen. Hij spreidde zijn vleugels en steeg op. Eerst vloog hij wat langzaam over Leona heen, 'Kom!' riep hij haar toe, waarna hij vaart maakte en achter Novem aan schoot. Vlak achter hem maakte hij een scherpe bocht waardoor hij schuin voor hem terecht kwam. 'Doe jullie ding maar!' hoorde hij hem nog roepen. Dit was voor hem het laatste teken. Met een noodgang schoot hij naar beneden en vloog rakelings over de kudde. Waardoor deze harder begonnen te rennen. Vanuit zijn ooghoeken lette hij op de rest van de draken. Een aantal bleven aan de zijkanten. Dat zou voor hem absoluut geen handige plek zijn. Daarom bleef hij boven, dan kon hij eventueel een beetje toezicht houden zodat, als de kudde de verkeerde kant op zou wijken, hij de anderen zou kunnen waarschuwen. Hierboven kon hij de kudde ook goed vooruit drijven.
Kami vond het een fijn idee dat hij zo een beetje alles kon overzien. Het zou hem niks lijken om alleen maar achter die beesten aan te vliegen en niet te weten wat de rest deed. 'Ze moeten een stuk meer richting die dikke boom daar!' schreeuwde hij. Hopelijk zouden ze luisteren. Ander zou hij het nog wel een keer roepen, dat was geen probleem, maar als ze hem bleven negeren werd het toch wel moeilijk. Niet over nadenken, doorgaan, spoorde hij zichzelf aan. Hij zakte iets naar beneden en keek om zich heen. Even sloot hij zijn ogen, heerlijk..

Haar blik op Kami werd met een ruk weg getrokken toen ze Novem eindelijk de lang verwachte woorden zei. Haar hart begon gelijk sneller te kloppen en haar situatie in haar geest werd nu scherp. Ze werd geconcentreerd toen ze al verscheidene draken zag wegvliegen. Ze keerde haar lichaam en vleugels en schoot achter ze aan. Over haar heen zag ze de paars achtige schaduw over haar heen schieten en hoorde Kami haar aansporen. 'Ik ben vlak achter je,' riep ze als antwoord terug en schoot met een paar krachtige slagen van haar vleugels achter hem aan. Vanuit haar ooghoeken zag ze Rainbow al de leiding nemen over de rechterflank van de kudde waar een kleine losbarsting van de formatie van de kudde werd verbroken door een paar eigenwijze dieren. Ze was blij toen ze Novem het signaal gaf dat ze zich meer op hunzelf konden focussen en haar blik gleed over de kudde. Waar zou zij het handigste zijn? Ze zag Kami boven de kudde blijven, en dacht weer aan zijn uitleg over zijn vleugels. Jup, hij had zijn plekje al gevonden net zoals Rainbow, nu zij nog. Ze schoot even omhoog, overzag de situatie en gleed toen soepeltjes door de lucht naar de voorzijde van de kudde. Ze schoot naar links en vloog nu links voor bij de kudde. Met een grom en een scheinbeweging bewoog ze de kudde richting de bomen, aangezien ze Kami had gehoord. Haar blik kruisde even met een van de kudde dieren die haar doodsbang in de gaten hield en ze kon de vermaakte grijns niet onderdrukke. Ze bewoog mee met de verplaatsing van de kudde en bleef ze opdrijven, dit kon nog eens een leuke jacht worden.

White knikte en zag dat Aidon haar tegen sprak. Hij zat met iets. Dat zag ze in zijn ogen! White zuchtte en hoorde hem plots spreken.? Hij zat dus met een oog probleem! Maar dat was toch helemaal geen probleem? "Maar dat is helemaal niet erg!", zei ze zacht en deed met haar staart zijn kop van naar de grond naar boven naar haar kijkend. "Iedereen is goed genoeg voor een clan, net als jij", zei ze en knikte waarna ze haar staart weer liet zakken en hem begeleidde naar een plek waar ze alleen met hem kon spreken. De anderen wareen nu toch aan het jagen dus kon ze Aidon even onder vier ogen spreken. "Aidon, sommige dingen daar kun je gewoon niet aan doen. Net zoals jouw probleem", sprak ze kalm tegen hem en zette zich rustend op een steen. Ze slaakte een diepe zucht. "Ik had vroeger ook een probleem, ik was als kleine draak altijd blind geweest. Ik kon er ook geen weg mee. Nu zelf ben, ik ook half blind, maar alleen jij weet het nu. Je zult er mee moeten leven, net als ik", zei ze zacht en slikte waarna ze naar de grond keek.

vleugel slagen weerklonken tussen de bomen en Darko keek op. het laatste karkas van een gazelle legden hij net neer bij de stapel waar hij al vier kuddes had neer gelegd. een stof wol steeg op boven de boomtoppen en Darko zag een lila draak net nog boven het bladerdak. een grijns verscheen op zijn kop en Darko liep naar een van de gaten waar hij geen dieren-lichamen had neer gelegd. de kudde die ze opjoegen zouden een heel karwei hebben om te onsnappen. hij stapte net tussen twee bomen door en daar kwamen de eerste herten al aan gestormt. Darko brulde luid en de dieren schrokken zich wild, maar ze konden nergens heen. verschillende herten schoten aan hem voorbij en Darko doden er steeds een paar. Novem, Rainbow, Kami en Leona kwamen ook mee helpen het was dan wel een bloedbad, maar ze werkten samen.

Rainbow zag Leona de voorkant nemen en behielt de windvlaag aan de linkerkant van de kudde. snel kwamen ze bij de openplek waar ze afgesproken hadden en Darko brulde luid tegen de herten die in dolle paniek alle kanten op schoten, maar de meeste uitgangen tussen de bomen waren dicht gemaakt door de rode draak en de dieren begonnen rondjes te rennen. Rainbow doden vele herten, maar de andere zouden hun klauwen en tanden ook in de dieren zetten dat wist ze zeker. snel keek Rainbow even naar Kami die de hele jacht rustig boven de kudde had gehangen. die draak heeft alles vanuit een hogere positie ons een teken gegeven als we af dwaalde. kon ze niet na laten te denken en ging verder met het doden van de kudde.

Een stukje verderop kwam de open plek in zicht waar ze de kudde heen moest jagen. Hij zag hoe Darko en Rainbow al verschillende herten doodden. Zelf liet hij zich wat zakken, aangezien ze steeds dichterbij kwamen. De eerste herten renden al met open ogen de val in. Er ontwikkelde een idee in zijn kop en hij besloot deze zo uit te voeren. Hij zou zodra alle herten de open plek ingerend waren, met gespreidde vleugels in de opening gaan staan. Als hij helemaal uitrekte, pastte zijn vleugels er precies tussen. Kami ging steeds langzamer vliegen en uiteindelijk stond hij bijna op de grond. Nog een laatste hert en ze waren compleet. Kami ging op zijn achterpoten staan, zakte er een klein beetje doorheen en spreidde zijn vleugels. De punten plantte hij in de bast van twee bomen die aan weerszijde stonden. Elk hert dat nog een kans zag om te ontsnappen greep hij met zijn klauwen of, een enkele, in zijn bek.

Ze zag de verschillende plannen van de draken in elkaar smelten en grijnsde vrolijk toen de plannen hun werk deden. De herten zaten opgesloten en konden geen kant op. Ze zag de rode draak vanaf de grond werken en haar ogen zochten Kami terwijl ze boven de in paniek geraakte kudde rondjes draaide. Rainbow was ook al begonnen met herten slachten en zijzelf zou gauw bijspringen. Haar ogen vonden de paarse draak en ze glimlachte toen ze zag wat hij aan het doen was. Had hij toch een perfecte oplossing voor zijn spanwijte gevonden, dacht ze met een lichte vorm van trots, hoewel ze niet wist waarom. Ze trok haar blik van hem los en concentreerde zich op de kudde. Aan de rand van de gevangenis van de dieren streek ze met een duikvlucht neer, en beroofde twee herten van het leven terwijl ze hun nekken brak toen haar klauwen zich om hun hals sloot. Haar lichaam viel boven op hun en ze hoorde nog een paar ruggenwervels en ribben breken onder haar lichaam. Toen ze zeker wist dat de herten dood waren - okee, dat kon niet anders... - liep ze van ze weg richting de rond rennende kudde. Het was gewoon bijna té makkelijk, de herten liepen gewoon bijna in haar klauwen. Met een paar vrolijke sprongen dode ze nog drie andere met een krachtige slag van haar klauwen of kaken. Ze sleepte ze naar haar hoopje toe een keek even afgeleid ernaar. Ze had eigenlijk nog nooit zoveel hoeven doden, en vroeg zich af of ze de hele kudde moesten doden. Ze hoopte van niet, aangezien er ook nog genoeg over moesten blijven voor nageslacht. Ze keek op naar de andere draken, kijkend wat zij aan het doen waren.

Darko schudden met zijn kop en schudden het hert door elkaar en brak zo de rug van het dier. er waren niet veel herten meer, maar de andere hadden er ook veel al gedood. Darko zag dat een stel van de dieren over de karkassen wilde klimmen en spuwde een kleine vuurstraal naar de dieren die veranderde in een vuurwezen en het grauwde naar de herten die in paniek terug rende naar de kudde die langzaam kleiner en kleiner werdt. Rainbow was al druk bezig en Kami had een simpel idee in werking gezet, Leona stond na een paar herten naar de andere te staren en Novem was ook al druk. Darko greep een volgend hert en doden die zonder problemen.

Novem had een tijdje toegekeken met wat de andere deden en hoe hun vechttechnieken waren. Ondertussen doodde en verwonde een aantal herten. Al snel was het hem duidelijk geworden wat de zwakke punten waren van sommige en waar ze juist erg goed in waren. Natuurlijk wilde hij niet alle pret missen en concentreedde zich op een hert waar het angstzweet met grote witte schuim slierten naar beneden liep. Het was een vrij groot hert voor zijn soort. Dit alles zag hij in seconden terwijl hij met hoge snelheid naar beneden dook en het hert simpel met een bijt in zijn nek had doodde. Novem keek om zich heen en zag vlakbij nog 3 andere slachtoffers. Hij klapte zijn vleugel met grote kracht uit en wist zo 2 van de 3 herten te versuffen. Hij draaide zich om en sloeg met zijn klauw iets achter de schouderbladen op de ruggengraat. Het hert viel als een lappenpop in elkaar. Het andere hert begon langzaam weer helder te worden en net wanneer deze weg wilde springen hapte Novem naar de rechterflank van het dier. Deze kon net op tijd zijn koers wijzigen waardoor Novem lucht hapte. Novem voelde respect opkomen voor het dier. Hij keek na hoe het hert in een steeds groter wordende paniek heen en weer sprong en zo aanvallen wist te ontwijken. Novem spreidde zijn kaken en wachtte tot het dier naar links dook, razend snel bewoog hij zich naar voren en klemde de nek van het hert tussen zijn kaken. Ondanks de verwondingen bleef het dier stand houden. Novem verslapte zijn beet en liet het dier los tilde het op en zette het uit het slagveld. Het hert bleef roerloos op de grond liggen, maar wanneer Novem opsteeg om terug te gaan sprintte deze weg. Hij zou later nog wel uitleggen waarom hij het dier had laten gaan. Hij mengde zich weer in het strijdgewoel en zag dat het grootse gedeelde nog al was gedood en dat de jacht bijna voorbij was. De hoeveelheid vlees was krankzinnig en trots op het feit dat ze dit met z'n allen hadden klaargespeeld keek hij toe hoe de laatste paar werden gedood. Tenslotte wilde Novem graag meer te weten komen over hoe de andere jaagden, zwakke en sterke punten.

(was een aantal dagen ziek, vandaar dat ik een tijdje niet had gereageerd )

White zag hoe Novem elke draak vermorzelde samen met de rest aan zijn zijde. Juist, waarom liet Novem dat grote hert gaan? White keek bedenkelijk naar Novem en probeerde zijn blik te zoeken, en die vond ze. "Waarom liet je hem gaan?", vroeg ze verbaasd en kwam tot bij hem. Het was ene grote slachtveld op de grond. Alle herten lagen dood op de grond en sommigen bewogen nog wat maar White gaf ze allen nog een laatste beet in de nek om te voorkomen dat het dier echt hard leidde. Dat wou ze niet! Ze had toch wel een klein zwak voor zulke dieren, ze mochten niet leiden. Nooit niet! White knikte naar Novem. Nu wist ze het. Het hert, het was bang en ging nog overleven. Of was het dat niet? Had Novem ook zo'n zwak als zij had? White wist het niet, ze schudde haar kop en liet een grote zucht horen. "Neem de prooien mee en breng ze naar de hoogste heuvel", zei ze achter haar schouder en liet haar kop wat naar de grond hangen. Ze was, verdrietig... White slikte en liep van de plaats naar de heuvel te gaan veel verder nog verder en verder. Tot wanneer ze op de grootste heuvel stond boven de andere heuvels, boven heel het gebied. De heuvel die ze had aangewezen was zo'n tien meter onder hun voor de prooien. White wilde even alleen zijn. Ze zat in over haar ouders. Vandaag was de dag dat het ongeveer 20 jaar geleden was dat ze waren vermoord, samen met haar zuster. White voelde een paar tranen in haar ogen prikken en liet haar nek naar de grond zakken en er druppelden kleine tranen van haar wangen die dan op de grond rond gingen.

Novem keek naar White die hem verbaast aan had gekeken. Hij wist dat hij het een en ander had uit te leggen wat betreft het hert. Haar ogen hadden een verdrietige indruk gemaakt en de zucht bevestigde zijn vermoeden. Langzaam liep Novem naar White en volgde haar geluidloos tot iets verder dan de afgesproken plek. Hij merkte dat ze liever even alleen zou willen zijn, maar Novem voelde met haar mee en wilde haar laten blijken dat ze niet alleen was. "White... het hert heb ik laten gaan omdat hij sterk was. Het was een strijder en strijders zijn altijd nodig in het leven. Als dit hert zich voortplant wordt het ras sterker en zullen de herten langer voortleven. Zeker omdat het een belangrijke voedselbron is." Hij had dit op een serieuze toon gesproken waarna hij met een zachte diepe stem vervolgde "Ik kon hem niet doodden. Hij heeft mijn diepe respect gewonnen." Novem was even stil en vervolgde toen de rest wat hij eigenlijk had willen zeggen. "Je bent niet alleen, als je erover wilt praten ik bied je mijn luisterend oor aan"

Kami keek toe hoe het slachtveld steeds bloediger werd. De andere draken hadden groot werk verricht en hijzelf had ook wat herten gedoodt in hun pogingen te ontsnappen. Toen er alleen nog een paar herten over waren vond hij het genoeg geweest. Door de spanningen waren de punten van zijn vleugels helemaal de bomen in geboord en hij trok ze eruit. White was bij Novem, ze keek een beetje verdrietig. Kami bedacht wijselijk dat hij haar nu even met rust moest laten. "Neem de prooien mee en breng ze naar de hoogste heuvel" hoorde hij haar zeggen, even bleef hij staan. Hij voelde iets wat haar verdrietig maakte, het was de dood. Niet die van de herten, maar iets anders, iets wat dichter bij haar stond. Hij kon het niet thuisbrengen. Plotseling schudde hij zijn hoofd. Niet doen, Kami, dacht hij in zichzelf, dat is te prive. Hij draaide zich om keek naar de hoop met herten en liep er met grote passen op af. Een drietal nam hij in zijn bek en eentje kon hij met zijn staart vasthouden. Hoewel zijn staart de grootste evenwichts-element was, bleef hij overeind toen hij opsteeg. Wat wiebelig vloog hij naar de heuvel waar Novem al was neergestreken met een aantal herten. Even keek hij hem aan, we hebben het goed gedaan, zei Kami's blik. En zo was het, ze hadden het goed gedaan.

Rose kwam door dit gedeelte van het bos gelopen. Ze was opzoek naar The Magic Dreams. Een groep van draken en mensen, want na al die tijd alleen rond gelopen te hebbem had ze nu wel behoefde aan gezeltschap. Ze keek rond en zag diverse draken rond vliegen. Ze bleef stil en keek naar een heuvel waar een jongen rondjes aan het rennen was en waar een meisje boven op de heuvel stond. Langzaam liep ze naar hun toe. Nog twijvelend of ze wel bij hun moest zijn. Ze keek nog een keer om zich heen en zag geen andere mensen meer. Ze verzette haar voeten richting het meisje op de heuvel. Ze zag dat ze een pijl bij zich droeg en dat er rond haar middel een cilinder zat met de pijlen. Daarna keek ze naar de jongen. Deze jongen had roodachtig haar met een witte band erdoor heen. Voor zover ze zag bezat hij geen grote wapens. Ze liep naar de heuvel en bleef twijvelend staan.

(Srry erg kort geen inspi)

Darko hoorde wat White zij en hij zag haar verdriet ook, maar reageerde er niet op om een snauw te ontwijken waar hij echt niet op zat te wachten. Darko greep drie herten tussen zijn kaken door de achterpoten van de dieren te pakken, en twee herten in zijn voorpoten en spreide zijn grote vleugels en steeg toen op op weg naar de grote heuvel waar White, Adanya en Mudly al waren. toen Darko boven hen vloog liet hij zich zakken en legde de karkasen voor White op een stapel. de geur van een vreemde tweebener drong zijn neus gaten binnen en Darko keek met een scherpe blik recht in de ogen van het meisje. een zachte grom klonk op uit zijn keel, niet te zacht, maar duidelijk hoorbaar. zijn blik bleef op de tweebener gericht en Darko wachten tot White of de medeleidster haar ook zag.

White zag dat Novem naar haar vloog. Er zaten nog steeds tranen op haar gezicht geplakt. "Novem", zei ze kort en keek hem niet aan. Dat mocht niet. Een leider mocht nooit zijn kudde verdriet laten zien. Dat was laf! Maar toen Novem begon te vertellen keek ze hem toch aan. "Ik zou net hetzelfde gedaan hebben", zei ze zacht en knikte even. "Je bent niet alleen, als je erover wilt praten ik bied je mijn
luisterend oor aan" Hoorde ze Novem zeggen. White knikte als een soort 'bedankt'. "Oké", zei ze zacht en keek hem nu recht in de ogen aan. "Lang geleden, zo'n 20 jaar gebeurde het", zei ze zacht en slikte even. Zou ze het écht vertellen? Oké, ze ging het doen. "20 jaar geleden zijn mijn ouders vermoord. Het gebeurde toen er hongersnood was. Draken kwamen de zwakken doden en opeten. Natuurlijk, mijn ouders waren oud. Ze konden zich niet meer verdedigen", een steek in haar hart deed White stoppen met praten. Ze liet haar nek weer hangen om weer de tranen op de grond te laten vallen. "Ze zijn dood", zei ze en snikte. Toen ze plots in de verte een ander meisje zag staan en dat Kami wat dichterbij kwam droogde ze haar traan en brulde. "Ga naar de schuilplaats, de jacht is voorbij. Adanya, help het meisje in de clan. Ik blijf...Even hier, met Novem", zei ze zacht. "De volgende proef zal morgen gebeuren, bij de zonsopgang", zei ze duidelijk en liet haar nek weer hangen.