The death is coming

Slinno had zin om wat plezier te trappen bij die dommen en zwakke wezens, de mensen. Even lekker flink wat herrie chaos en dood en verderf zaaien bij de boerderijtjes. Als hij er al een dacht werd zijn grijns breder en valser dit kon en ging nog leuk worden. Slinno vloog rustige door de lucht en zat te denken hoe hij de mensen kon martelen voordat. Hij ze zou doden, hij wou ze zeker laten lijden voordat hij ze doden. Slinno grinnikte vals om de verschillende manieren die door zijn hoofd gingen om zoveel mogelijk leed te veroorzaken. er leek bijna geen einde aan te komen. Als snel kwamen de boerderijen in zich. Even keek Slinno rustige rond maar toen hij een stel boerderijen die bij elkaar hoorde zag staan. Kwam er een valse en gevaarlijke grijns op zijn gezicht er waren een stel mensen aan het werk op het veld. en er zouden ook vast een stel binnen zitten. Snel dook Slinno er op af en met een paar grote vuurballen zette hij een groot deel van het veld en een boerderij in de fik. Slinno schoot op een stel mensen af die met een geschrokken blik hadden op gekeken en greep ze meteen bij hen middel. Waarna hij de lucht in steeg en ze van een behoorlijke hoogte liet vallen. Al snel was er gegil en rende er een stel vrouwen met kinderen het brandde broederij uit. Een stel andere mensen hadden het van een afstand gezin en kwamen al aan zetten met bogen en kruisbogen om hun zielige soortgenoten te helpen. Slinno brulde uitdagende naar ze waarna hij op de vluchten kinderen en vrouwen afschoot en twee vrouwen greep en de rest om zeep hielp door ze levend te verbranden. Slinno ontweek met gemak de pijlen regen die op hem afgevuurd was en gebruikte de twee vrouwen die hij stevig in zijn klauwen had als schild.

Eerts Pestilence daarna mogen andere

Pestilence zijn vleugels waren stil terwijl het gevaarte zachtjes sloop in stilte. Hij was zich achter een groep mensen gevormd.... die letterlijk nog net in zijn klauwen pasten. Ze hadden zich gericht op een draak die pestilence geheugen liet terug komen.... Slinno. De draak van maanden geleden voordat hij in slaap was gevallen... nu was hij wakker.. en heel erg hongerig. Hij ademde in en toen uit, hij schoot op een groep mensen af en spuwde zijn zwarte giftige vlammen die het leven wegscheurde bij de mensen op een barbaarse manier. Brandend, gillend en krijsend kwam een deel van de groep om het leven en de andere weken opzij dichterbij Slinno om aan het gas te ontkomen. Kalm deed Pestilence zich te goed aan de lijken door ze impelweg in zijn bek te gooien en daar te verbrijzelen. Zijn klauwachtige hand ging naar de gigantische buidel waar zijn geimproviseerde hamer zat, hij grijnsde en vermorzelde een irritante overlevende van zijn vuur mee. Rustig legde hij de hamer terug en ging verder met zijn 'snack.'

Lui zat Laisve tussen zijn tanden te puiteren. Hij had net een potje mensenpoker erop te zitten. Hij had gewonnen. Grijnzend dacht hij terug aan de angstige blikken toen hij een koe inzette. Ze waren niet echt welwillig maar deden alles wat hij zei omdat hij ze misschien zou laten leven. Goed gelovige mensen.gromde hij grinnikend. Verderop hoorde hij gegil. Hmm, hij had wel zin in een dessert. En de gedachtegang die vreugde uitzond kende hij ook maar al te goed. Geen zin om te lopen versmold hij met de aarde en stond in een flits ip de plaats van de vlammende boerderij. Hij was veel groter dan de boederij en keek hij de vlammen het hout verteerde. Laisve zette zijn poot op het dak van boerderij en het dak zakte in.
Toen het huis inzakte zag hij een zwart draakje tevoorschijn komen. 'Wel,wel, is het lekker jochie?' Vroeg hij hatelijk. Hij wachte niet op een antwoord en schepte een verbrand krakas op. Hij teste de gaarheid en slokte hij in een keer op. Hij kon wel 2 mensen in een keer doorslikken. Verderop zag hij Slinno. Een speels lachje kwam op zijn gelaat. Hij brulde naar Slinno en toonde zijn tanden in een grijns. Slinno had niet echt een goede ervaring met hem. Laisve vond het geweldig om hem daarmee te pesten.
De 2 draken samen konden wel 5 keer in hem en hij kon ze met gemak aan maar dat wou toch niet zeggen dat hij niet mocht spelen?

Ze was een lange tijd weggeweest om over geneeskunde te leren. Ze had zich voorgedaan als neutraal goedzakje zodat de mensen haar de goede dingen leerde. Ze hield van acteren en was er ook echt goed in. Ook was het veel overtuignder nu ze de taa van de mensen bter sprak. Ze had al meerdere malen een draak of mens in de val gelokt met haar acteerwerk. Haar kruidenkennis was enorm gegroeid waardoor ze nu ook innerlijke ziektes, ontstekingen en kneuzinen kon behandelen naast haar genezende gaven waarmee ze enkel wonden kon dichten, bloed kon laten stollen en schubbenterug kon laten groeien. Het was een geweldige uitbreiding van haar kennis. In de tijd dat de donkere, vrouwtjesdraak was weggeweest was niet alleen haar kennis maar ook haar lichaam gegroeid. Haar scherpe stekels waren langer en steviger en haar spieren waren aanzienlijk groter geworden. Maar na al dat goedzakjesgedoe was het tijd om haar reputatie op te krikken. En waar kn je meer dood en verderf brengen dan bij een mensennest?
Haar vlucht was netjes en mooi. Vliegend was ze veel behendiger en sneller dan lopend. Ze vond dit verschikkelijk en probeerde het rennen wel te trainen maar ze bleef langzaam en onhandig op de grond waardoor ze hetna een korte tijd altijd vloekend en tierend opgaf. Ze was nog niet zo lang geleden vertrokken van de plek waar ze even hd uitgerust voor ze DW weer binnen was gevlogen en was volledig uitgerust en klaar voor de strijd. Ze passerde het dorp - zo veel gewapende mensen vond ze iets te veel van het goede - en vloog kalmpjes door naar de boerderijen. Ze had tenslotte een lange tijd veel te wijnig goed vlees gehad en ze had wel zin een een makkelijke prooi. De gevlekte en wollige dieren die de mensen hielden op hun lapjes grond waren buitengewoon simpel om te vangen en handden geen enkele vorm van goede verdediging. Eemaal bij de boerderijen aangekomen zag ze een dikke rookwolk en drie draken die mensen aan het pesten waren. De jonge draak grijnsde al haar scherpe tanden bloot. Net als haar moeder zag ze er op jonge leeftijd al volwassen uit ondanks dat ze nog veel kon groeien en veranderen. Toen ze dichterbij kwam herkende ze een van de drie draken: Laisve, haar mede-ceratos. Ze landde rustig bij Laisve die vele malen groter was dan zij. Als ze zichzelf vergeleek met de drie draken om haar een dan was ze allang blij dat ze een slag groter was dan de bruinige draak met de naar beneden gekrulde horens. De geur van verbrand vlees maakte haar heel snel duidelijk wat de drie aan het doen waren. Ze liet haar tong uit haar bek hangen en trok een walgend gezicht 'Gatver, mensenvlees is toch niet te vreten?!' zei ze vol afschuw. Ze krulde haar staart zoals ze vaak ded en richtte zich tot Laisve. 'Er hangt iets uit je bek Laisve' grinnikte ze, doelend op een verbrand kledingstuk dat uit zijn bek hing. Ze zocht naar iets wat wél t eten was en niet zo afgrijselijk smaakte als mensen. Ze kreeg een groep paniekerige koeien in het vizier. De dieren hadden zich in een kluitje in de hoek van het weiland tegen het hek aan gepropt. Sombra liep en droogjes opaf en plukte er een uit terwijl de rest in een nog grotere paniek uiteenstoof. Terwijl er een koe door het hek heen brak en samen met de rest wegvluchtte doodde Sombra het spartelende vee door de kop er bruut af te trekken. Ze keek naar de drie, de jongste van hen leek haar niet veel ouder dan zij. De draak met de buidel en de hamer maakte een nogal vreemde indruk op haar, hij scheen op een mens te willen lijken met zijn buidel en werktuig. De onderhoorndraak deed haar denken aan Curse maar deze leek niet uitsluitend op drakenvlees te leven. De boerderij lag al behoolijk in puin en was bijna uitgefikt. Zo'n rieten dak brandde nogal goed en Sombra vroeg zich af waarom ze het nog van riet maakten. Ze liep terug naar de drie maar gaf ze de ruimte om door te gaan met hun vreemde bezigheid.

Slinno keek met een grijns rond hij was niet de enige die vandaag de levens van deze mensen zuur aan het maken was. Wat al snel kwam er nog een stel draken aan. Slinno brulde een paar keer luid. Slinno greep meteen de groep mensen die wegvluchten voor de tweede draak die er bij was gekomen. De draak hij herkende als Pestilence, Slinno knikte naar hem. Slinno vond hem een beetje vreemd over komen altijd met zij hamer en werktuig. Maar het was een gevaarlijke draak dat kon je al meteen zien. Slinno richten zijn blik weer op de groep vluchtende mensen richten. Met een simpele vuurstraal zette hij ze in brand waarna hij op een man sprong. Slinno rukte wat leden maten van het stukje ellende af. Het mensje gilde het uit van de pijn maar lag al snel roerloos onderen zijn klauwen. Met een vermakelijke blik keek hij rustige even rond. En viel zijn blik op een andere draak die hij herkende. Meteen was het allemaal minder leuk Laisve brulde nar hem en met een wat geretireerde toon brulde Slinno wat fel terug. Het maakte hem eigenlijke niet zo veel uit nou zolang Laisve mij maar met rust laat is alles goed, dacht Slinno bijzich zelf. Er kwam nog een draak bij wat hij eigenlijk wel gek vond vooral omdat het ze hun gewoon hun ga liet gaan deze leek Laisve te kennen wat ze sprak het eerste met hem. Dus er waren twee Nightwarriors vandaag, Slinno grinnikte even sinds hij hier was kwam hij meestal alleen maar draken die led waren van de Night Warriors tegen. Hij vroeg zich af waarom hij ze telkens tegen kwam. Waarna ze even rond keek en een stel koeien dode. Slinno ate de rest van het lichaam op waarna hij naar de drakin toe liep ze was een stuk groter dan hem. En ze had verschillende stekels over haar lichaam. Ze waren in totaal met zijn 4 vieren, Slinno kreeg een gewaagd maar leuk idee in zijn hoofd. Misschien dat ze het ook wel wouden. Ze konden naar de stad of het dorp ga en daar wat lol maken met de mensjes. Slinno keek even over de boerderij heen die er verlaten en afgebrand uit zag. Slinno knikte naar de Liasve en naar de drakin maar zei verder niks. Hij was niet van plan om te beginnen met praten

Laisve vond het geweldig, al die domme gedachten van Slinno. Hij was kenelijk vergeten dat hij perfect mee kon bladeren in zijn gedachten. Nog een bewustzijn lande en verheugd keek hij hoe Sombra hem iets toe riep. Vind jij misschien maar het is malser dan beestenvlees. Antwoorde hij terwijl hij een verkolde broek tussen zijn tanden trok.
Hé Sombra, al gehoord: Darko is dood, hij heeft wat lol gemaakt met Race. Hij grinnikte toen een klein meisje voorbij hem wou sluipen. Hij zette een poot op haar en hoorde hoe haar botten braken, voelde hoe een piepklein vonkje angst uitdoofde. Hij bood het Sombra aan en wees haar op het feit dat ze jong lekkerder smaakte.
Laisve wou wel weten wat er nu ging gebeuren, 2 NW tegen 2 wannabe bad.

[Flutje lukt me niet vandaag]

Laisve antwoordde dat het malser was dan dierenvlees en Sombra snoof 'Sinds wanneer zijn mensen geen dieren?' grinnikte ze. De grote, grijze draak vertelde dat Race Darko gedood had en een grimas spleet Sombra's gezicht in tweeën waardoor je al haar scherpe, witte tanden kon zien. 'Ik had gedacht dat hij zich niet meer in DW zou vertonen nadat ik hem in de val had gelokt en hij een aantal Night Warriors achter zich aan had gekregen' het was jammer dat hij toen ontsnapt was maar haar moeder was trots op haar geweest omdat ze hem in de van gelokt had met haar acteerwerk. Hij bood haar een jong meisje aan dat hij zojuist gedood had. Sombra twijfelde, ze had van haar moeder geleerd niet al te veel met mensen te spotten omdat hun wraakgevoel hun angst dan wel eens zou kunnen overheersen. 'Ach, één mensje maakt toch niet uit?' dacht ze 'Mam merkt het vast niet'. Laisve zei dat ze als ze nog jong waren beter maakten. Sombra was over, ze pakte het kind aan en gooide het op waarna ze het behendig het de lucht plukte. De situatie was te vergelijken met een minderjarige die voor het eerst alcohol dronk zonder toestemming van de ouders. Laisve had gelijk, het smaakte goed. Het vlees smaakte meer naar ijzer dan bij andere dieren en de botten waren veel zachter. 'Oké ik geef toe, ze smaken best goed' zei ze met wat tegenzin. Ze spuugde een kledingstuk uit en hield zich voor dat ditde eerste en laatste keer was dat ze een mens at. Haar moeder zou het vast en zeker merken als ze eropuit ging om mensen te eten. De twee andere draken leken zich niet graag met hen te bemoeien. Sombra richtte zich op de draak die ongeveer haar leeftijd had. Met één poot op het koploze karkas van de koe keek ze hem aan 'Mijn naam is Sombra' zei ze tegen hem in de hoop hem op die manier zijn eigen naam te laten zeggen. Ze ging ervan uit dat hij wel doorhad dat ze een Night Warrior was aangezien ze met Laisve omging alsof hij een erg goede vriend was, ondanks dat hij een stuk ouder was. Sombra wilde hem nog niet vertellen welke rang ze had omdat hij dan misschien zou inzien dat hij met wat versterking de enige twee Ceratos kon doden en de Night Warriors zou kunnen verzwakken. Het was echt iets voor Sombra om zo goed na te denken over haar acties. Dit had ze geleerd bij de mensen toen ze moest voorkomen dat ze vermoedens zouden krijgen over haar ware aard.

Met een vrolijke glimlach op haar gezicht liep Elena op het pad opweg naar de boerderij waar ze meestal eieren kwam halen. De mensen daar waren nooit echt vriendelijk, maar toch bleef ze ernaar toe gaan. Ze bleef staan toen ze rook zag van iets wat duidelijk in brand stond. De glimlach was van haar gezicht geveegd en ze begon te rennen. Bij de aanblik van de draken en de lijken op de grond liet ze een geschrokken kreetje horen en sloeg haar hand voor haar mond. Ok, ze had die mensen nooit aardig gevonden, maar dit verdienden ze ook niet. De geschrokken blik in haar ogen maakte plaats voor een woedende toen een van de draken een meisje naar binnen werkte. De jonge vrouw kende de taal van de draken maar al te goed omdat ze het van haar grootmoeder had geleerd en kon dus precies volgen wat er gezegt werd. 'Oké ik geef toe, ze smaken best goed' zei . 'Oké ik geef toe, ze smaken best goed' zei een zwarte draak waarna ze het kledingstuk uitspuuwde.'Mijn naam is Sombra' Elena's gezicht was vertrokken tot een woedende grimas terwijl ze dichter naar de draken toe liep. Hoe durfde ze zomaar een hele boerderij af te branden? Ze wist dat draken gevaarlijke wezens waren en dat je niet met hen moest sollen, maar dat kon je ook makkelijk van haar zeggen. "Hoe kunnen jullie zomaar een hele boerderij platbranden? Dat is gewoon ongehoord," zei ze in de taal van de draken terwijl ze op een paar meter afstand bleef staan. De wind speelde zachtjes met haar blonde haren terwijl ze haar handen tot vuisten balde. Als de draken zouden aanvallen zou ze er klaar voor zijn.

[sorry guys, ik kon het echt niet laten :3]

[leuk wat actie ]

Laisve knikte goedkeurend naar Sombra, ze was veel volwassener geworden zinds de laatste keer. Opeens werd hij zich bewust van een spronke woede aan zijn voeten en keek hij omlaag. Als vanzelf brak hij de beveiliging van het kinds gedachten en hoorde hij wat ze dacht. Woedend begon ze haar tirade en toen ze zwaar ademend eindigde gooide Laisve zijn hoofd in zijn nek en bulderde het uit. Wat kon een mier alleen beginnen tegen een olifant? Niks natuurlijk, als ze met de kolonie kwamen kon de olifant misschien wat jeuk krijgen. Het meisje wat amper groter dan zijn kleinste nagel. Hij was dan ook, samen met Race, de grootste draak van de NW?
De grond daverde nog na toen hij stopte met lachen en sombra met een brede grijns aankeek. Hij trok zijn wenkbrauw op en knipoogde. Toen boog hij zijn hoofd en hield het schuin zodat hij het wezentje aan zijn poten kon aankijken. 'Wel sorry Elena, het was misschien nooit mijn bedoeling geweest om je te kwetsen. Maar geef nou toe dat ze eigenlijk nooit echt aardig voor je waren, zoals die keer dat ze een ei achter je aan gooide toen je de prijs wou afdingen.' Hij zetten een bezorgd gezicht op en keek haar medelevend aan. Ja je zou denken dat een NW niet zo goed was in medelijden en bezorgdheid maar Laisve, koning van de emotie's kon geweldig toneelspelen. Zeker als hem da tmeer fun bracht. Hij besloot dat niet al het leuke voor hem kon zijn en hij keek naar Sombra. 'Vind je ook niet dat dat wat ver ging. ' Aan de kant die Elena niet kon zien trok hij zijn mond in een scheve grijns.

Slinno keek wat geinteressed naar Laisve en naar de onbekende draking die wat jonger dan haar hem was. maar ze zag er zeker niet verkeerd uit. Slinno kon een brede grijns niet weglaten toen ze vroeg. ‘Sinds wanneer zijn mensen geen dieren?' Slinno lette daarna niet echt op wat de grijze draak Laisve zei over ene Drako die gedood was door Race. Maar hij ging er niet over twijfelen, hij zag de Night warriors daar wel voor aan om draken te doden. Hijzelf wou ook bij een groep horen die geen zwakke leden hebben. 'Oké ik geef toe, ze smaken best goed.' Hoorde hij de drakin zegen en richten zijn aandacht weer op de twee. Waarna ze zich voorstelde als Sombra, Slinno knikte alleen waarna hij zijn aandacht even op Laisve richten hij vertrouwde hem niet echt. Slinno wist niet precies waarom maar Laisve had iets. Slinno schudde zijn kop en probeerde even zij gedachten op een rijtje te zetten. ‘Slinno.’ Zei Slinno wat kortaf hij kon beter maar wat respect laten zien aan deze drakin aangezien ze laisve leek te kennen. Slinno draaide zich meteen op toen hij een gil hoorde en daarna een woedende stem van een mens die de draken taal kende. Slinno keek met een wat vermakelijke blik naar de vrouw die voor hem niks meer dan een stuk vlees is. Slinno’s grijns werd breder toen ze haar vuisten balden tot vuisten. Laisve begon over iets wat waarschijnlijk in haar verleden gebeurt moest zijn. Hoewel hij er niet veel kon maken wist de mens vat wel waar hij er over had. Het kwam hem ook wel bekend voor tot hij Laisve voor het eerste tegen kwam leek hij ook al zijn overledenen gedachten te kennen. Slinno keek even met een wat achterdochtige blik weer naar de grijze draak. Dit is precies wat hij bedoeld en waarom hij Laisve ook meteen niet vertrouwde. Slinno richten zijn aandacht weer op de vrouw met gebalde vuisten. ‘Denk je nou echt dat je een kans maakt stuk vlees. Je bent dood voordat je ook maar een stap heb gezet. Maak dat je wegkomt of wil je als me lunch eindige?’ Slinno ontblote even zijn witte en messcherpe tanden. ‘Nou zeg het maar?’

Laisve sorry maar Sky is de grotste draak van Dragon world :)

Elena bleef op haar plek staan toen de grootste draak van het een groepje zijn nek boog om op ooghoogte te komen. 'Wel sorry Elena, het was misschien nooit mijn bedoeling geweest om je te kwetsen. Maar geef nou toe dat ze eigenlijk nooit echt aardig voor je waren, zoals die keer dat ze een ei achter je aan gooide toen je de prijs wou afdingen.' Haar mond zakte een stukje open van verbazing, maar ze herstelde zich snel. "Gedachten lezen, hé? Leuk trucje, maar het wilt niet zeggen omdat die mensen niet aardig zijn dat je ze zomaar moet afslachten." Ze luisterde niet echt naar wat de draak tegen diegene naast hem zei. Haar aandacht werd getrokken door een andere draak die dacht dat ze maar een gewoon mens was. ‘Denk je nou echt dat je een kans maakt stuk vlees. Je bent dood voordat je ook maar een stap heb gezet. Maak dat je wegkomt of wil je als me lunch eindigen?' Elena was helemaal niet onder de indruk van het dreigement van de draak en ze trok een wenkbrauw omhoog toen deze zijn tanden ontblootte. Ze deed misschien nooit een vlieg kwaad, maar als draken dachten dat ze zo weerloos was als mensen zoals diegene die ze hadden afgeslacht kon ze echt kwaad worden. ‘Nou zeg het maar?’ "Ik denk dat ik maar hier blijf." was haar antwoord terwijl ze haar ogen tot spleetjes kneep en een reeks pij scheuren door de kop van de draak liet gaan. Ze wist dat het flink pijn kon doen en nu was die kracht meer dan welkom.

(maar van de NW is Laisve de grootste of is dat Zu? Lekker veel leeswerk btw XD)

Een jong mensenvrouwtje kwam aanlopen, ze zag wat bleekjes naar Sombra's iedee. De vrouw die ze op een jaar of twintig schatte, misschien negentien. Laisve leek een spel met de jonge vrouw te willen spelen en ze zag zijn knipoog. In een fractie van een seconde verscheen er een grijns op haar snuit die even snel weer was verdwenen voor de vrouw het had kunnen zien. 'Je hebt gelijk, ik liet mezelf een beetje gaan. Sorrie daarvoor' zei ze in de taal van de mensen die ze in het afelopen jaar vloeiend had leren spreken. Er zat slechts een klein accent in. Ze keek Laisve aan met een veelbetekende blik. De draak die haar leeftijd had en zich nog seeds niet had voorgesteld begon te dreigen. Terwijl het kind weigerde toe te geven aan de bedreiging snoof Sombra richting hem. Kon hij het niet eens een beetje meespelen en hen wat lol gunnen? Als deze draak een Night Warrior wilde worden had hij ng veel te leren over timing. Daarnaast complimenteerde ze Laisve in gedachte voor zijn acteerwerk dat verbazingwekkend goed was. Ze wist niet dat hij dat in zich had en bedacht dat ze samen misschien een keer een val of iets in die richting konden zetten. De brutaliteit van de vrouw verbaasde haar wel. Dit was geen simpele boerin anders zou ze nooit dit gedrag vertonen tegen zo'n overmacht aan draken. De jonge vrouw deed haar denken aan de witte heksen en druïden waarvan ze de kruide geneeskunde had geleerd. Ook zij zou zich voorover kunnen buigen om op ooghoogte van het mens te komen maar als er twee draken over je heen geboegen stonden kwam dat wel erg bedriegend over en ze wilde Laisve's spelletje niet verpesten omdat ze wist hoe irratant dat kon ijn. De zwarte menselijke draak had al een tijd niets gedaan, misshien dat hij zich er niet mee wilde bemoeien. Zolang hij hen niet in de weg zat zou zij hem ook niet erin betrekken of zich met hem bemoeien. Sombra bleef nu neutraal kijken en speelde het spel van Laisve mee. Ze wist dat de jonge vrouw al door kon hebben dat ze slecht was. Haar uiterlijk werkte haar rol als goedzakje vaak er tegen maar dat was dan ook het enige; zodra ze moest spelen dat ze goed was kon ze glimlachen, vriendelijk praten en zelfs grappen maken die goedzakjes leuk konden vinden.

[Ik dacht dat dat Race de grootste was van van de NW, en Laisve kan nu aan race tippen dus...]


Laisve trok verbaast en nog steets met een medelijdend gezicht een wenkbrauw omhoog toen het meisje uitvloog. 'Nou ja, dat is niet aardig, ik heb je net een dienst bewezen.' Morde hij wat tussen zijn tanden door. Slinno zijn iets gemeen en Laisve vervloekte die zijn domheid. Had die wannnabe niet door dat hij een spelletje speelde moest hij het natuurlijk weer verpeste. Met een woeste brul draaide hij zich om maar voor hij Slinno kon aanvallen voelde hij de pijn van het kleine draakje. Grommend draaide hij zich terug om en schoot terug in de gedachte van de mens. Jha hoor, zij was het. Nu ze afgeleid was keek hij Sombra berekenend aan en spitte oppervlakkig door haar gedachten. Als respect voor zijn mede NW gronde hij nooit hun gedachten door maar af en toe als hij wist dat iemand iets wist viste hij het uit hun gedachten. Aan de blik die Sombra had wist hij dat ze wist wat die kleine heks was. Toen hij zich terug trok streek hij even met zijn bewustzijn aan de rand van haar gedachten zodat ze wist dat hij even wat info had gepikt.
'Zozo, een kleine heks dus.' Murmelde hij net hoorbaar voor drakenoren. Hij gaf Slinno nog een bottenbrekende slag met zijn straat en bromde woest :'jij bent nog dommer dan elke wannabe dat ik ooit al heb ontmoet' Hij hoorde iets breken en trok een tevreden gezicht. Toen draaide hij zich om naar Elena en makte zich groot. Maar dat betekende dus echt GROOOT. Hij haalde gemakkliekj de 50 meter en spande al zijn spieren op zodat hij nog robuster leek. Ze lagen als kabels onder zijn met litekens ontsierde schubben. Zijn vleugels met messcherpe punten strekte hij uit en zijn borst blies hij op in en stormwind. Zelf een mens met krachten moest nu wel toegeven dat hij er indrukwekkend uit zag. Zijn oranje ogen keken het petiterig meisje kalm aan. 'Ga weg, of ik maak je weg gaan... In mijn keel.

Op een afstand keek het gestalte toe. Tussen de bomen door zag hij het schouwspel dat de draken opzetten. Wat enkele informatie rijker wist hij dat dit geen draken waren met goede bedoelingen. Die vielen geen mensen aan. Zijn ogen waren strak gericht op de draken die, alsof het niets was, de mensen verslinde. "1, 2, ..3...4.....hele draken..." mompelde hij. Hij keek naar de boerderij en het veld dat lichtelijk in brand stond. Hij zuchtte. Draken, soms waren het niet te temmen kippen. Levensgevaarlijk. Hij zuchtte en wilde aanstalten maken om te vertrekken maar stopte halverwege. De blonde gestalte trok zijn aandacht. De gek! De malloot! Staat zomaar tegen een stel draken uit te vallen. En die draak speelde nog een spelletje ook. "Trap er niet in...alsjeblieft" sprak hij zacht en onhoorbaar. Tuurlijk, ze ging er op in. De dreigement, sloeg ze net zo makkelijk weg. Potver, was ze zo gek dat ze de strijd aanging met iets wat duizend maal zo sterk was. Hij zuchtte. Dit liep uit de hand. En toen de draak een dreigende houding aan nam was het te ver. Hij greep naar een buideltje aan zijn heup en wierp iets richting de draak. Op de grond om het meisje heen, na eerst tegen de draak aangeslagen te zijn, vielen een viertal bolletjes. Die niet veel later met geweld uit elkaar klapte in een rookgordijn. Vijftal meters waren de open stuk, de rest kon hij ongezien door het rook gaan. Hij hoopte vurig dat hij niet gezien werd. Dat horen was niet de moeilijkste stuk. Hij zette een sprint in. Vier meter. Zijn blik op de draak. Drie meter, zou hij het gezien hebben? 1 meter.........het rook omarmde hem maar hij wist precies waar hij moest zijn. Hij greep de arm van de dame vast. "Als je verstandig bent werk je mee...." sprak hij kalm en trok haar de mist uit in tegengestelde richting van de draak. Deze zou nog net niet kunnen zien waar hij haar naar toe bracht. Ergens in een ander maisveld trok hij er haar in. De beklemmende sfeer hing er, vooral omdat hij met een vrouw van zijn leeftijd tussen een paar rijen mais zat. Nu pas liet hij zijn gezicht zien. Hij trok de kap van zijn gezicht en zijn blauwe bos haar werd zichtbaar. "Ben je helemaal gek geworden..." sprak hij sissend. "Vier draken tegenspreken terwijl je weet dat je er niet eens eentje kunt neerhalen...." vervolgde hij op een zachte maar krachtige toon. "De rook zal zo opgeklaard zijn, dus we moeten een nieuwe poging vinden om aan de klauwen van die grooote draak te ontsnappen..." sprak hij het laatste meer tegen zichzelf. "En geen denken aan dat jij daar weer terug gaat, tenzij je liever je leven vergooit aan een draak..." sprak hij streng maar vastberaden.

-sorry dat ik binnen val-

[waarom reageerd niemand zit dus wel op jullie te wachten, en again hoe meer zieln hoe groter feestmaal... eeeuuh feest.]

Voor dat er Laisve nog een zet kon verzetten gebeurde er vanalles tegelijk. Opeens omplofte er iets en werd de plek voor zijn voeten werd omhuld door ondoorzichtige rook. Vanuit zijn ooghoek zag hij iets bewegen maar voor hij er zich op kreeg verdween het in de rook. Maar wat het ook was, het was te laat. Laisve had zijn bewustzijn er al op gericht en verkende het aangestormde wezen. Met een soort van lachende zucht voelde hij dat er weer een mens op tonele was verschenen. De rook kwam maar tot zijn onderkuiten en begon al op te trekken toen zijn oranje ogen twee wegspurtende gedaantes zag.
Hij keek Sombra aan en knikte naar de weglopende figuren. Ze verdwenen in de mais maar Laisve hoorde elk woord, elke gedachten van de 2 figuren. Ze zouden niet kunnen omkomen van de 2 NW. Daarvoor amuseerde ze zich te goed.

Elena gooide haar hoofd in haar nek toen de draak zich groot maakte. Ze moest zeggen dat het er indrukwekkend uitzag en dat ze niet meer zo zelfzeker was als eerst. Hoe had ze het in haar hoofd gehaalt om zich even gaan te moeien? Ze wilde net een weerwoord geven toen ze ineens iets hoorde ontploffen. Na een paar minuten kon ze niets meer zien en ze kon net een gil onderdrukken toen iemand ineens haar arm vastgreep. "Als je verstandig bent werk je mee...." Nog altijd geschrokken knikte ze en spurte samen met de jongen weg. In een maisveld trok de jongen de kap van zijn hood en keek haar bijna kwaad aan. "Ben je helemaal gek geworden..." Elena kromp in elkaar. "Vier draken tegenspreken terwijl je weet dat je er niet eens eentje kunt neerhalen...."Haar ogen werden groot toen ze zich herrinnerde dat een van die draken gedachten kon lezen en probeerde dat jongen dat duidelijk te maken, maar hij ging gewoon door met zijn preek. "De rook zal zo opgeklaard zijn, dus we moeten een nieuwe poging vinden om aan de klauwen van die grooote draak te ontsnappen en geen denken aan dat jij daar weer terug gaat, tenzij je liever je leven vergooit aan een draak..." Elena deed bij de jongen net hetzelfde als ze bij die ene draak had gedaan: hem vreselijke hoofdpijn bezorgen, alleen minder hard. Na een tijdje stopte ze ermee. "Heb ik nu je aandacht?" vroeg ze terwijl ze een blik over haar schouder wierp. "Die grote draak waar je het over had kan gedachten lezen." Ze sreek haar blonde pony uit haar gezicht en keek de jongen aan.

Zijn ogen strak op de draken gericht toen hij de rook inspurtte. Het duurde niet lang. De wind was redelijk krachtig maar hij had voldoende tijd om Elena op zijn minst nog een afstand te gunnen van de draken. Hij keek niet achterom. Zag geen schaduw dus momenteel volgde de draak ook niet. Eenmaal in het graan begon hij zijn preek zo zacht mogelijk. Zijn ogen strak gericht op Elena. Hij zag dat ze in elkaar kromp om zijn woorden en besloot de rest wat minder furieus te praten. Gelukkig zag ze in dat ze fout zat, maar dat nam nog niet het probleem weg dat de draak achter hun aan zat. Ineens schoot er een steek door zijn hoofd. Hij greep er naar en keek met gespleten ogen naar Elena. Was dit haar toedoen. Nee, dat kon niet dit was werk van een draak. Echter waren de woorden uitleggend genoeg over het feit dat zij het wel degelijk was geweest. "Tja, dat had je al vanaf het moment dat je tegen de draak in ging...wat redelijk dapper was, moet ik je meegeven..." sprak hij kalm. Haar volgende woorden hielde hem halt en zijn ogen veranderde van serieus naar puppyoogjes. Waarom dat nou weer? "Fijn, ik had toch die yoga-lessen van onze grootmoeder moeten volgen...." sprak hij licht prekend in zichzelf. "Als er iets is wat ik niet kan is mijn gedachten leeg maken...." sprak hij zuchtend. Nu pas doorhebbend dat de draak werkelijk gedachten kon lezen schoot zijn blik naar Elena met een serieuze blik. "Dat betekend dat hij ons nog steeds kan horen..." sprak hij. Draken! Waarom?! vervloekte hij eerder zichzelf dan de draken persoonlijk. Hij zuchtte en stond op. "Dan zit er niets anders op. Maak je gedachten alsjeblieft zo leeg mogelijk. Dan zal ik wel de afleiding zijn..." sprak hij kalm. Langzaam ging Mitsu het mais uit en kwam dus meer in het zicht van onze lieve Laisve. Zijn ogen waren echter geniepig op hem gericht. Zijn gedachten waren nu nog minimaal en maalde nu al. Toen barstte het los. Goh! Wat zou het toch zijn om een kopje koffie te drinken met een draak! Geniaal toch! Die draak kan het kopje amper vasthouden zonder het te breken. Laat staan ontploffen onder de hitte van zijn eigen vuur. En hoe doen die draken dan zich schoon houden. Je hebt toch wel een immense badkuip nodig om al dat gebeuren schoon te houden. Ach die vlekken wassen we er later wel af! Zeg schuimbek! Ja jij! Die zo goed gedachten kan lezen. Heb je er al eens over nagedacht dat je inbraak doet op privacy van andere wezens. Dat je zomaar ongestoord in andere gedachten kunt neuzen en je voordeel er uit doen. Nou dan zeg ik jou eens wat, eveneens als die flauwe vuurmagie van mij heeft ook jou magie een zwakte, en ik ga hem ongetwijfeld vinden. En ik zal je nog wat zeggen.....hey hoe zou een fanfare klinken op zijn draaks? Rawarawarwarwararawrwa.....nee vast niet.... schoten zijn gedachten door zijn kop. Als de draak echt de gedachten hoorde als stemmen dan hoopte hij vurig dat Elena haar gedachten zo zacht mogelijk kon dimmen en hij met zijn larikoek het met gemak kan overstemmen. Tuurlijk, zijn gedachten waren al een rotzooi zonder al dit. Maar nu probeerde hij zich expres zo veel mogelijk af te laten lijden. Zodat eveneens de draak afgeleid zou worden. Zolang Elena maar kon ontkomen. Voor hem zou het niet zo lastig zijn. Hij had wel zijn trucjes. Misschien wordt het eens tijd om iets uit te vinden wat mensen helpt om dingen te maken die dan uit zichzelf lopen..neee te veel moeite. Hiephoi! Laat ik maar eens deze gezellige draak de hand schudden. Gosh, wat zet ik mezelf voor schut, en dat alleen voor een blonde vrouw die zichzelf in de pinarie werkte. Dat ik dat uberhaupt nu pas realiseer. Zucht, maar goed het zei zo. Hoe ga ik dadelijk ontsnappen? Ren ik het dorp in of zal ik gewoon tussen de benen van de draak door rennen hopend dat hij een koprol maakt in de poging mij te vatten....nee, dat gaat ook niet werken. Het moet anders. Zeg lulhannes, sta je nog steeds mijn gedachten te beluisteren of ben je halverwege al afgehaakt. Ik hoop maar voor je dat je geluisterd hebt, want het is net zo larikoek als.....als die schaap in de verte daar...... sprak de gedachten van Mitsu. Mitsu stond nog steeds stil bij het mais hopend dat Elena al haar vluchtroute had genomen. Want lang ging hij dit niet volhouden. In tegendeel hij werd zelf knettergek van zijn gedachten alleen al. Het sloeg nergens op, en hij was blij dat Elena het tenminste niet kon horen. Tenminste dat hoopte hij. Wat zal ze wel niet denken als ze dit hoorde? Ongetwijfeld zou alleen Laisve dat weten. Lalalalalaaaa dumpie dumpie dum.......Tijd om serieus te worden.... spraken zijn laatste woorden. En nam een serieuze houding aan. Hopend dat zijn plan die hij tussen alle larikoek die hij uitkraamde nog kon uitvoeren. Hij had niet zomaar deze onzin uitgekraamd in gedachten. Het had als schild gediend voor zijn hoofd. De woorden die hij uitsprak waren alleen maar in een andere zin gezet zodat hij er op verder kon gaan. Je kon dan wel mooi gedachten lezen, maar het begrijpen van wat je leest was de zwakte achter deze mooie kracht. Mitsu was iemand die visueel dacht en zette ter vergelijking meestal dingen voor in de plaats. Met andere woorden, hij zat voor zichzelf geen onzin uit te kramen. Het leek voor andere onzin, achter zijn woorden zat een diepere betekenis. Maar ongetwijfeld dat Laisve daar niet achter kwam door simpel te luisteren. Mitsu grijnsde. "Kom maar op..." sprak hij daarna en dimde zijn gedachten tot het minimum wat nu niet meer was dan een fluitend vogeltje voor Laisve.

-excuses voor de way grote gedachtengang van Mitsu, maar ik kon het niet laten xD....persoonlijk lag ik in een deuk om alles wat ik typte -

[Ik lig zelf in een deuk, en wat ik al grappig vind vindt Laisve 10 maal zo funny, hij is de grappias van de groep snappie:p ]

Zijn grote tanden bloot lachend toen de blauwharig jonge doorhad dat hij al heel de tijd zat mee te luisteren. Zacht lachend in zijn borst hoorde hij hun kleine gesprekje nog aan toen de blauwe aap uit de mais kwam. Daar begon die een helebouw onzin dingen uit te kramen.
Opeens werd de lucht gevuld met een donderende lach. Laisve rolde bijna zijn rug van het lachen. Zijn lachbui ging maar door. Al die domme dingen die meneer Mitt dacht! Waarschijnlijk wou hij hem overstelpen met zijn gedachtengang maar Laisve had al dommere dingen aan gehoord. Vele probeerde dit trukje maar een tijdje geleden was hij begonnen te trainen in massas zodat hij meerdere gedachten tegelijk aankan. Een raar hikgeluidje klonk door zijn lach en hij stopte, nog steets met een brede grijns op zijn kop.
Hij keek Sombra snel aan en liep nongalant naar Mitt toe. Hij hoorde de mens denken dat hij de achterliggende betekenis niets begreep maar, hallo, hij was Laisve. Voelde elke emotie, hoorde elke gedachten en kon ze allemaal wegblazen met zijn winden en zoniet er mee versmelten.
De heks liet hij even met rust, hij kon toch elk wezen in een straal van 5 tot 10 km opsporen en zo snel rende een mens echt niet. Ookal was het een heks.
'Op antwoord van de vraag van het bad, wij wassen ons niet. Wij branden onzelf. Verschroeien elk vuiltje op onze schubben' Dat was niet echt waar want alleen vuurspuwers konden vuur verdragen maar dat moest mister smarty hier niet weten. 'En je hoeft ook niet van die domme kuren uit te halen om hier weg te graken want ik wil echt eens proberen thee met je te drinken... Maar dan wel met een toetje. Dat laatste was een duidelijke hint. Laisve stond nu recht voor het armzalige ding en hij keek naar benden. 'Ik vraag me nog steets af hoe zo'n kleine dingen het hebben overleeft door de jaren heen.' Hij sloeg met zijn klauw ernaartoe zoals je bij een vlieg zou doen en hoopt dat het raak was, aangezien dat het zo klein was dat hij amper een vlieg zou voelen door zijn eeltige pootkusses.

Elena grinnikte even toen Mitts serieuze ogen veranderde in puppyoogjes. "Ik kan wel begrijpen dat je yoga-lessen vermijd." Ze had ooit een paar yoga-lessen gevolgd, maar het was daar veel te stil naar haar smaak. Ze deed wat de jongen zei, maar pas na een tijdje drongen zijn laatste woorden ook tot haar door. "Wat, afleiding? Nee, wacht!" Maar Mitt was al naar de draken toe gelopen. Wat hij allemaal dacht wist ze niet, maar blijkbaar was het vrij komisch omdat Laisve bijna over de grond rolde van het lachen. Blijkbaar was hij diegene van het groepje die de meeste humor had. Elena sloeg haar hand voor haar mond toen de draak antwoord gaf op de vragen die Mitt in gedachten gesteld had. 'Op antwoord van de vraag van het bad, wij wassen ons niet. Wij branden onzelf. Verschroeien elk vuiltje op onze schubben en je hoeft ook niet van die domme kuren uit te halen om hier weg te graken want ik wil echt eens proberen thee met je te drinken... Maar dan wel met een toetje.' De heks hield haar adem in toen de draak recht voor Mitt stond. 'Ik vraag me nog steets af hoe zo'n kleine dingen het hebben overleeft door de jaren heen.' Een rode waas verscheen voor Elena's ogen toen Laisve de jongen die haar had willen helpen wegsloeg als een vlieg. Dat was de druppel. Haar bruine ogen waren wit geworden, zelfs de pupil zag niet meer. Langzaam liep ze op de draken af terwijl haar blonde haar achter haar aan zwiepte. Dit was de eerste keer dat ze echt kwaad werd en de meeste wezens wisten dat het niet slim was om een witte heks kwaad te maken. Haar hele lichaam werd omgeven door een wit licht dat alsmaar verder uitbreidde en iedereen op vijf meter afstand werd verblind en het was net alsof hun hoofd in tweën zou barsten. Na een tijdje liet ze de magie een stukje verdwijnen, maar ze kon het snel genoeg terug oproepen als iemand haar probeerde aan te vallen.



* Mitsu en een faceclaim van Jellal Fernandes= Mitch right? XD

Van ver kon je een bewegende stip zien aankomen op een vreemde manier, want draken met vleuels vlogen voor het meerden deel recht voor uit, maar zij niet. De spier witte draak met regenboog kleurige rug schoot al kronkelend voort/ Ze had al veel gezien, maar dit hier sloeg alles. Ze ontdekte twee mensen die samen weg rende voor een grijze draak die vanaf een groepje van vier achter de twee mensen kwam. Riddel had nooit echt veel op gehad met slechte draken, maar ook niet met de goede. Maar om hen te helpen wilde ze toch die twee mensen helpen, want eentje daarvan kon ze vluchtig. Riddel voelde de gedachten van de andere en sloot zich snel af toen ze voelde dat een van de draken ook gedachten kon lezen. Het was een krachtige afwering die niemand kon breken tenzij ze bek af zou zijn. Daar zag ze hoe de jongen werd weg gemept door de grijze draak en hoe de vrouw zich tegen de draken keerden. Riddel was nog ver genoeg weg, maar oelde wel dat ze goed kwaad was. Riddel dook naar beneden en landen voor de vrouw neer. De grijze draak leek hen te willen verslinden en Riddel kon ze helpen als de maar naar haar zouden luisteren. Met een snelle beweging dook ze met haar kop naar beneden. 'Snel verstop je in mijn manen en denk nergens aan!' fluisterde ze zo dat alleen de twee mensen haar zouden kunnen horen. Zo blokeerde ze ook de gedachten van de twee mensen het was een van haar krachten en wist dat het zou kunnen werken. Haar staart zwiepte gevaarlijk rond zodat geen draak of mens bij haar in de buurt zou kunnen komen. Nadat ze gewacht had kwam ze weer omhoog en keek de grijze draak aan. Snel renden ze naar Mitt en pakte hem vast. Snel steeg ze op en vloog op top snelheid weg van de groep draken. De zon gebruikend om haar tocht te verdoezelen. Ze kenden deze draken niet en wist ook niet dat twee van hen bij de Night Warriors Hoorden. Riddel keen naar mitt en hoopte dat hij niet te gewond was.

Nog voor hij zijn klauw had neergezet merkte hij de gedachten van Elena op. Net optijd kon hij zijn ogen sluiten voor het felle licht hem kon verslinden. Zijn kop deed pijn, alsof iemand er met een gigantische koekepan had op geslaan. Hij sloot zijn gedachten af en voelde de pijn wegtrekken. Gelukkig was het magie die niet fiesiek maar mentaal?? Omdat hij zijn ogen gesloten had en zijn gedachten afgeschermd merkte hij niet dat er een andere draak aangekomen was. Hij merkte Riddel pas op toen hij de wind vreemd voelde waaien. Hij opende zijn ogen maar het licht was fel geweest en hij zag wazig en vreemd wittig. Voor zich zag Laisve felle kleuren bewegen en hij merkte pas dat het een draak was toen deze opvloog. Laisve merkte op da thet een long was en hij had al genoeg ervaring met een long zelf één die nog groter was dan hemzelf. En dit mormel was zoals alle andere draken klein voor hem.
Laisve brulde oorverdovend en vloog mee op. Een long had een vreemde manier van vliegen, ze bewogen zich mee met de stroming van de wind, een draak manipuleerde de wind door hun vleugels. En de Laisve-draak manipuleerde de wind met zijn krachten en duuwde zich voort met zijn vleugels.
Hij haalde de andere draak in en beet in zijn staart.

Mitt zijn ogen waren op de draak gericht en grijnsde. Zwijgzaam liet hij de draak zijn lachbui uitvoeren. Hij wist precies waar hij mee bezig was. Mitt zijn hoofd kwam in zijn nek te liggen en keek omhoog, zonder een grijnsje angst. "Wat zei ik nou? Je kunt iets horen, maar je moet het wel begrijpen..." sprak Mitt herhalend. Hij luisterde naar de draak. "Gezellig, ik haal de kruiden al vast..." sprak hij spottend richting de draak. Hij zag de draak aanstalten maken en spreiden zijn armen. Een cirkel van vuur verscheen om hem. "Ontploffen door eigen vuur, de hint nummer één bij de thee..." sprak hij. De vuist sloeg richting hem maar voor dat de klauw hem bereikte ontplofte het vuur en rolde Mitt naar achteren om een mogelijk fatale slag te ontwijken. Het lichaam van Mitt rolde narokend over de grond. Elena was hem nog niet opgevallen. "Het verschil met mensen is dat draken een sterkere kracht bezit. Dit zorgt voor hoog moed. En hoogmoed komt altijd voor den val..." sprak Mitt bedachtzaam. Hij grijnsde. Zag nu pas in zijn ooghoeken Elena naderen. Wat deed ze nou!? Mitt schudde zijn hoofd en grijnsde. Ineens schoot er iets voor hun. De witte schubben met regenboog manen. "Riddel, je had geen betere timing kunnen hebben..." sprak hij duidelijk en rende naar Elena. "Sorry..." mompelde hij en gaf een paar ferme tikken in haar nek. Deze drukpunten zouden haar bewusteloos maken. Met enige moeite klom hij op de schouder van de draak en verstopte zich onder de warme manen. Maakte zijn gedachten zo leeg mogelijk. Echter was Laisve niet van plan om Riddel zomaar te laten gaan. Begrijpelijk. Hij was niet voor niets een slechte draak. Mitt zorgde er voor dat Elena veilig lag en dat ze zeker niet zou vallen. Daarna rende Mitt over de rug, met enigzins wat moeite, de Long bewoog redelijk wat tijdens zijn vlucht. Richting de staart. Hij zag een bek redelijk dichtbij komen. "Een afscheidscadeautje, voor onze o zo slimme draak..." sprak hij en wierp in de happende bek een bol, vergelijkbaar met de rookbommen maar anders. Zijn magie vormde een vlam vlak bij de staart van Riddel. "Niet schrikken..." riep hij nog naar voren. De vlam ontplofte en zorgde er voor dat de staart van Riddel wat opzij schoot door de luchtdruk die de explosie teweegbracht waardoor Laisve net mishapte. De bol die in de bek terecht was gekomen was niets minder dan vuurwerk. Het was een rookbom gecombineerd met allerlei kleine explosieve kleine kernen er in. Het zou geen grote schade, sterker nog, totaal geen schade aan Laisve's mond kunnen verrichten maar ongetwijfeld werd het wel een irritant iets voor de komende paar minuten. Hopelijk was het voldoende voor Mitt om weg te komen op Riddel. Ze zaten echter met een klein probleempje. Mitt had de schokgolf geen rekening mee gehouden dat hij er nog in de buurt zat en hing nu aan een van de schubben en hield zo goed hij kon vast. Moeizaam klom hij op Riddel en maakte zijn weg naar voren. "Hopelijk heb ik die draak wat af kunnen schudden..." mompelde hij om plaats te nemen naast Elena onder de warme manen. Hij legde zichzelf als een soort kussen voor haar hoofd neer. Haar hoofd op zijn schouder zodat ze tenminste niet al te schrikbarend wakker zou worden gemaakt. Mitt hoopte dat Riddel zijn weg kon vrij maken. En ondertussen sloot hij zijn ogen om zijn gedachten te legen. Zodat Laisve het nog moeilijker kreeg.

- Elena + een faceclaim met blonde haar + leeftijd van 16 jaar = God-know-who!.......maar ja, ik ben Mitch. Wie heb ik dan voor me? -

Net toen hij wou happen ontplofte er iets waardoor de staart tussen zijn tanden wegschoot en toen zijn muil dichtklapte voelde hij een irritant tintelend gevoel. Direct kwam zijn instinkt naar boven en genas de kleine prikjes op zijn tantvlees.
Hij had al door dat de long zijn gedachten kon aflsuiten dus deed hij geen meoite die te doorbreken. Laisve haalde die adem en de zenuwen in zijn muil voelde de storm al komen. Hij brulde luid en een wind van wel12 beaufort en onder de -20° kwam uit zijn bek. De druppeltjes vocht van de lucht op de long zijn schubben bevroren en bemoeilijkte zijn bewegingen om vooruit de komen.
Ondertussen had Laisve met zijn enorme lichaam snelheid kunnen behalen en vloog kop aan kop met de regenboogdraak. Hij haalde uit met de scherpe punten aan zijn vleugels en raakte de manen waarvan hij een paar plukken afsneed. 'Je graakt toch niet weg.' Lachte hij maniakaal. Hij wist goed genoeg dat geen enkele draak als Laisve het wou weg kon geraken. 'Je bevind je nu in mijn terrein, en als je wilt landen ben je even goed verloren.' Laisve was gezegend met windkracht maar door zijn moeder kon hij ook versmelten met dingen. Hij gebruikte het vaak als schrikmiddel omdat hij dan uit de aarde kwam op elk willekeurig plaatsje.
'Wat, o wat, wat ga je doen? Zong hij lachend, hij vond het geweldig en had zich in geen dagen zo geamuseerd. Hij wenkte opeens af en gaf een duuwdje tegen Riddel zodat deze uit evenwicht kwam. Hijzelf volgde de long met een soepelheid die je zou verbazen met zijn lichaam.

Mitt zijn ogen hielden zich strak gericht op de dikke haren die om hun heen waren geslagen en voelde zich maar wat veilig onder de manen. Alleen Elena was degene die hij zorgen over maakte. Echter werden zijn ogen groot toen de kou door de manen heen schoot. Hij sloeg zijn mantel om Elena heen om haar bewusteloze lichaam warm te houden zodat het niet onderkoeld raakte. "Kom op Elena..." mompelde hij. "Ik heb je niet zo hard aangepakt...." mompelde hij. Zijn ogen werden echter getrokken door de schubben van Riddel. Rijp begon er op te komen. Vocht uit de lucht begon zich te bevriezen aan de Long. Mitt sloot zijn ogen. "Riddel, ik ga iets doen wat ik nooit geprobeerd heb, ik hoop dat je me een tijdje de draak bezig kan houden..." sprak hij zacht zodat de long het als enige kon horen. En als Elena inmiddels wakker werd kon zij het ook horen. Mitt sloot zijn ogen en concentreerde zich. Sloot zich af van de omgeving.
In een flits stond hij in een witte ruimte. Deze ruimte was geluidsdicht voor de buitenomgeving. Niemand stond er. Behalve hij en nog iemand anders. Iemand stond met haar rug tegen de zijne. "Dus je hebt eindelijk contact gezocht broederlief..." sprak een vrouwelijke maar liefelijke stem tegen Mitt. Mitt knikte enkel. "Ik wilde vragen of ik wat van je kracht kon lenen....ik heb het nodig om de zegel in mij te ontwijken.... " sprak hij zacht maar met kracht. "Hmmhmmm.....het wordt eens tijd dat je zelf leert dat zegel te doorbreken...." sprak de vrouwelijke stem. Mitt zuchtte. "Ik probeer het, maar het lukt me steeds niet..." sprak hij. "Dat is het hem juist...." sprak de vrouwelijke stem. "Dat is het hem wat?" vroeg Mitt.
Maar voor hij het wist opende hij zijn ogen weer. Het teken bij zijn oog was gaan gloeien. "Weer geen antwoord..." mompelde hij ergerlijk. Hij legde zijn mantel volledig om Elena. "Riddel, pas even op Elena. Ik ga een draakje wat opwarmen..." sprak hij. Hij kwam in een simpel hemd uit de manen gestapt en bleef op de rug van de long staan. Echter duwde op dat moment Laisve. Mitt raakte zijn balans kwijt en viel van de long af. Met een razend tempo op de bossen onder hun. Mitt grijnsde. "Hier gaan we dan..." mompelde hij. Hij draaide zijn hoofd naar boven en spreidde zijn armen. Hij sloeg ze en schoot omhoog met een straal van vuur onder hem. Hij was dan wel niet de beste van zijn vak meer maar hij kon zich nog enigzins redden. Het teken bij zijn oog dat een onheilspellend oranje gloed gaf stond nu vervaarlijk te branden. Mitt grijnsde. Hij stond weer met gemak op de rug van de long. Zijn armen vertoonde oranje scheuren alsof hij van gescheud kristal was. Mitt grijnsde. Hij moest Laisve uit de buurt van Riddel houden. Maar Riddel kon door de rijp amper vaart maken. Mitt legde zijn handen op de draak en liet zijn warmte er doorheen stromen. Zo zou op zijn minst de rijp van de schubben smelten en kon Riddel fatsoenlijk voortbewegen. Mitt rende over de rug, met enigzins moeite omdat de long weer fatsoenlijk bewoog, richting de schouder. Klaar om mogelijke aanvallen af te weren.

( Sorry voor de late reactie.)

De grijze draak zoorgde voor ijzige wind die de lucht om haar heen deed bevriezen nadat Mitt haar staart had gered uit de muil van de draak die Laisve heten. Riddel had haar gedachten even de kans gegeven om minstens de naam van de draak te achter halen, maar sloot hem daarna meteen weer. Mitt viel nadat Laisve haar duwde, maar hij was al snel weer op haar rug en bevrijden haar van de rijp op haar schubben die haar aanzienlijk had vertraagd. Riddel maakten een bocht en kwam voor de grijze draak te hangen en opende haar muil. Kleine licht bolletjes danste tussen haar tanden door en voor iemand reageren zou kunnen spuwde ze een grote en 5 meter brede straal van puur zonlicht op Laisve af. Riddel dook weg en maakte zeer hoge vaart hopelijk was Mitt net op tijd weer onder haar manen nog voor de draak er wat af sloeg. Haar manen waren dik genoeg om de eerste schade tegen te kunnen houden van klauwen en andere aanvallen. Riddel merkte dat Laisve hun nog steeds volgde en besloot om het over een andere boeg te gooien. Ze richten zich tot de zon en begon nog meer hoogte te winnen zonder vaart te minderen. Haar witte en gekleurde schubben begonnen fel te stralen toen ze een van haar aanvallen begon op te roepen. Daarna dook ze weer naar beneden met halsbrekende snelheid. deze keer richtn Riddel zich vol op Laisve en veroorzaakte zo een fel licht dat het nog sterker was dan die van Elena. Deze keek zou ze Blind eplipes tot een goed einde brengen. en schoot opzij nog voor ze de grijze draak raken zou. Het licht dat ze gebruikten was net zo sterk als de zonnenstormen op de zon zelf. Ook als iemand zijn ogen dicht zou hebben gehouden kon het je nog verblinden. Riddel bleef de gedachten van de twee mensen en die van haar eigen afschermen zodat Laise hen met zijn gedachten niet zou kunnen vinden. Riddel verblinden zichzelf ook, maar wende er sneller aan omdat het aanval van zichzelf was en keek door een wazige blik waar de brede rivier onder hen door schoot. Riddel zou geen tijd hebben voor een waarschuwing te roepen en richten zich kort op Mitt. "Adem in!" riep ze in gedachten en sloot zich meteen weer af. Met een grote plonts verdween de witte regenboog lung onder water en zwom een zeer smalle grot binnen waar alleen of jonge draken van 8 jaar of net als Riddel een lung door heen zou kunnen komen. Riddel zwom door een onderwatergang en vond een plek die ze voorheen ook had gevonden. Met een hoop water gespatter kwam Riddel boven en trok zich aan de oever en ging ver van het water liggen. Ze krulde zich op en hielt nog genoeg plek over voor Elena en Mitt. Riddel legde haar kop neer en wachten af tot het tweetal zich uit haar manen had bevrijd.

( Topic uit Mit ik zet voor jouw en Elena een topic in de onderwater grotten.)