Will death catch me?

Passen die elkaar laat opvolgen. Het klonk als of een oud opaatje dat door het bos wandelde. Een zacht gehijg was te horen. En af en toe een kreun die liet merken dat het pijn leed. Deze snelheid was niets, het organisme dat nu strompelde was gemaakt om te rennen. om snelheden tot over de 100 km/u te halen en dit geruime tijd vol te houden.

Poison dacht met pijn in het hart terug naar de tijd die zich had plaats gevonden sinds haar vertrek. Ze wist dat Toxic alles behalve blij zou zijn. Poison vond het echter zelf rede genoeg om te vertrekken. Al sinds het begin dat ze bij de NW kwam waren de uitbraken intensiever, maar boven al ferquenter. Ze wist dat wanneer de tijd rijp was dat ze niet in het NW gebied moest zijn. De doden die ze op kon roepen waren langzaam maar zeker nar haar toe gekeerd en hadden een eigen wil gekregen. Ze braken met veertig tegelijkertijd uit en vielen haar aan na drie golven waren de zielen op. Dat de dood zijn pact niet hield, was voor Poison een raadsel maar het was niet anders.

Moeizaam stompelde Poison verder, uitgeput van het vechten, wandelen en de pijnscheuten. Ze moest nodig rusten maar iets hield haar draaiend, een drijfveer dat haar nog energie gaf. Poison zakte even door haar poten en stond moeizaam weer op. "Het zit me niet mee..." mompelde ze hees. Niet veel later kwam haar eindbestemming in zicht: de grotten van de NW. Ze zuchtte even ze was bij haar limiet. Twee stappen en ze viel voorover. Een doffe plof klonk. Hijgend met één oog gesloten lag ze op de grond. Ze had geen ernstige wonden. Alleen wat schaafwonden verspreid over haar lichaam. De honger, pijn en onvoldoende slaap hadden haar nog erger gebroken dan de aanvallen van haar eigen bondgenoten. Althans voormalige bongenoten. Een korte zucht ontsnapte haar keel. Haar blik werd wazig en haar oogleden zwaar. Ze kon nog net een gedaante onderscheidden die naar haar toe kwam. Was dat...Toxic?

Een gevoel van ongerustheid knaagde aan haar duistere, kloppende hart. Om deze reden had ze besloten het hoofd van de gangenstelsels op te zoeken: Een grote kamer waarin werkelijk ieder geluidje te horen was zolang het binnen de gangen was. Het was de ddonkerste kamer van het hele gangenstelsel en werd slechts bij volle maan een enkele minuut verlicht. Zoals alle Night Warriors kon Toxic hier zien, maar iets maakte dat deze draak verschilde van de andere warriors: Ze was niet alleen de enige die ooit in deze kamer kwam maar ze was ook hun leider, niet 'slechts een nicht warrior' of een enkeling maar de baas over ieder die zich Night Warrior noemde. Enkel zij had het recht hen állemaal bevelen uit de delen. Een taak die soms zwaar op haar gespierde schouders rustte. Dat ook was een reden waarom ze hier kwam. Ze had plaats genomen in het midden van de ruimte waar een enkele dierenhuid haar zitplaats verzachtte.
Hier kon ze nadenken, ze maakte zich wat zorgen over haar zusters: Poison en Venom, ze had hen een tijd lang niet meer gezien. Ze kon begrijpen dat ze moesten wennen aan het iedee bij een groep te horen als ze eerst altijd alleen waren geweest. Ze wist dat Poison iets met geesten of zielen kon, iets waar Toxic niet mee zou klooien. Het leven na de dood was niet iets om grapjes over te maken, het kon serieuze problemen geven. En juist dát maakte dat ze zich meer zorgen maakte over Poison dan over Venom. Bovendien was Venom veel vaker afwezig, ze krege het iedee dat ze haar maar twee keer gezien had de afgelopen twee seizoenen. Hierdoor kreeg ze het vermoeden dat Venom de druk misschien niet zo goed aankon.
Ze spreidde haar vleugels aan weers kanten van haar lichaam zodat ze op de grond rustten. De koude stenen voelden verkoelend tegen haar gespannen spieren. Ze wist nu zeker dat ze niets meer voelde voor Azazeal en dat haar gevoelens bij Zu lagen. Ze wilde dat ze hem vaker kon zien dan alleen de momenten dat ze hem nodig had.
Ze hoorde hoe een van de leden in diens eigen kamer bewoog, opstond en de gangenstelsels verliet. Ze wist niet precies wie het was maar ze kon genoeg namen wegstrepen op een kleine selectie te maken. Ze liet het onderwerp onafgemaakt achter zich toen ze een zachte plof hoorde. Deze was bij de dichtsbijzijnde uitgang. Het geluid van een zwaar vermoeide ademhaling zorgde ervoor dat ze wist dat er een gewonde Nicht Warrior was. Ze kon het zich niet veroorloven een Warrior te laten sterven als ze de kans kreeg deze te helpen. Ze stond op, vauwde haar vleugels en draafde de gehorige kamer uit zonder zich te stoten aan slalagnieten.
Ze nam een ingewikkelde route van keuzes en gangen die niet erg lang duurde. Slechts enkele minuten nadat ze de hoofdkamer had verlaten zag ze een grijzig licht aan het einde van de gang die ze op het moment betrad. De vage conturen van een liggend individu werden scherper nadehand ze dichterbij kwam. Kleuren waren in het vage schijnsel niet te onderscheiden. Slechts de grootte liet haar weten wie deze draak kon zijn.
Toen stapte ze de lichtkring in: Toxic, leidster van de Night Warirors, de meest gevreesde draak van DW. Ze keek neer op haar zuster die gewond en uitgeput voor haar poten lag. "Poison" zei ze enkel zonder minachtend over te komen. Er waren geen emoties af te lezen van hara uiterlijk maar de status van haar zuster baarde haar wel degelijk zorgen. "Wie hebben je dit aangedaan" siste ze, ze ging er niet vanuit dat het één draak of mens was omdat Poson te sterk was om slechts door een enkel individu zó toegetakeld te worden. Ze was berijd wraak te nemen voor haar maar eerst had Poison verzorging nodig.

Laisve liep zijn kamer uit, de gangen door. Hij voelde andere draken maar had met hun niks te maken als Torekas. Vreemd genoeg was hij na zijn lange slaap, na het gevecht met Race, zo goed genezen dat zijn poten en de rib nu alleen nog maar vestuikt waren. Hij kon weer lopen ookal voelde hij een kloppende pijn, hij had wel erger gehad. Laisve was diep in gedachten verzonken en voelde niet dat hij in de buurt van Toxic wandelde die hem spotte. Terwijl hij nadacht begon hij tot de conclusie te komen dat hij gewoon altijd snel geneesde. Door een instinkt in hem voelde hij een gewonde draak in de buurt. Waarschijnlijk een lid dat heeft gevochten. Nu hij weer aandacht had voor zijn omgeving voelde hij dat Toxic zich bewoog, na een tijd haar woede, bezorgdheid en verlange voor wraak. Direct legde hij de link met de gewonde.
Normaal zou hij door de muren van steen gedoken zijn om zo snel mogelijk bij de plaats te komen, maar omdat hij nog niet helemaal genezen was hield hij het op een snel voort-hinken naar de uitgang. Daar aangekomen bleef hij stokstijf staan. Ja, daar stond de formidable Toxic maar voor haar lag een draak die, voelde hij, op het punt stond om de oversteek te maken. Dood zou gaan als er niet snel iets gedaan werd.
Door de leidsters houding en emotie wist hij dat het niet zomaar een draak was en zeker niet dood mocht gaan.
Zonder dat hij iets kon doen of dacht aan de gevolgen schoot hij in actie, geleid door pure instinkte waarvan hij nooit had geweten dat hij die had.
Laisve vloekte hard, liep op de draken af en ging tegenover Toxic staan. Hij negeerde haar en boog zich door zijn poten zodat zijn kop boven de zwart blauwe draak hing. Hij ademde diep in en versmolt zich met Poison, zo zag hij. Voor zijn taak mocht hij zich niet laten afleiden en hij sloot zich af voor de geest van Poison en concentreerde zich op haar lichaam.
Wat hij deed wist hij uiteindelijk niet maar hij stapte uit haar lichaam en zei met een uiterst bekwame en professionele stem tegen Toxic: Zwaar toe getakeld door iets wat ik niet kan beseffen, haar fisieke wonden zullen genezen als ze slaapt. Maar of ze kan afrekenen met de wonden in haar spirituele lichaam valt af te wachten.
Opeens kwam de schok door Laisve heen en besefte hij wat hij had gedaan! Uitbundig vloekend in zichzelf keek hij angstig naar Toxic en ging helemaal liggen. Onderdanig wachte hij wat ze zou doen.

[Oke dit kwam veel te snel op scherm... Is het oké? Want ik heb het gevoel dat ik iets te uitbundig was]

De draak die ze eerder opgemerkt had in de grotten was Laisve geweest. De draak die nu voor haar stond en haar negeerde en dát was iets wat haar totaal niet aanstond. Niemand negeerde háár! Nog voor ze naar hem uit kon vallen met de woede die ze al had voor degene die haar zuster hadden verwond was Laisve verdwenen. Ze kneep haar ogen samen en zag hoe de blauwe tekens op Poisons veren licht begonnen te gloeien. Wat was die leerling ana het doen met haar? Toxic ademde diep in en blies snuivend uit om zichzelf wat te kalmeren zodat ze Laisve niet aan flarden zou scheuren als hij weer verscheen.
Net toen ze dacht dat Laisve niet terug zou komen verscheen hij weer. Toxic keek naar hem met ogen die vuur schoten. Hij had zonder haar toestemming het spiritueel sterke lichaam van haar zuster zonder schaamte betreden én het ergste was nog wel dat hij haar genegeerd had!
Ze zag de geschokte uitdrukking in zijn ogen vlak voor hij letterlijk voor haar viel: Hij drukte zich tegen de grond alsof hij probeerde zich ermee gelijk te maken. Dat maakte dat ze hem vergaf voor wat hij met Poison had gedaan maar ze had nog niet afgerekend met zijn negerend gedrag en het zonder toestemming behandelen van haar zuster. Ze liep langs Poison heen en ging vlak voor Laisve's kop staan terwijl ze nijdig op hem neerkeek. "Waag het niet nog één keer mij te negeren!" siste ze waarschuwend. De woede was duidelijk in haar stem te horen aan het volume van de sis die er altijd dorheen zat. "Als je weer op het iedee komt zonder mij in te lichten mijn zuster voor mijn neus fysiek te betreden maak ik je persoonlijk je áf." ze sprak nu ijselijk kil. Zijn gevloek vond ze meer dan logish: Hoe durfde hij?!
Ze snoof afkeurend naar Laisve waarna ze hem de rug toe keerde om Poisons conditie te controleren. Ze had niet op het punt gestaan te sterven het was vooral gevaarlijk omdat de Night Warriors zo veel vijanden hadden. Als een van hen zó ernstig verzwakt was was deze een gemakkelijke prooi voor iedere willekeurige vijand. Ze had wel degelijk naar Laisves woorden geluisterd: Toegetakeld door iets wat hij niet kon beseffen... Dat konden alleen maar die zielen van haar zijn. Ze wíst dat die vroeg of laat voor problemen zouden zorgen. Toxic besefte dat Laisve Poison zojuist van binnenuit genezen had, hij kon dus mogelijk een Ceratos worden. Ze moest hem maar eens wat beter in de gaten houden dan ze al deed: Als hij echt een goede warrior zou blijken dan zou ze hem Ceratos maken...
"Poison, kun je opstaan als ik je help?" vroeg ze doordringend. Poison moest hier weg: Ze lag te veel in het zicht. Als het moest zou Toxic haar optillen en meenemen. Haar poten waren sterk en gespiert genoeg om haar eigen gewicht twee maal te dragen. Dat maakte haar vermogen om hard te rennen zo gemakkelijk.

Poison lag nog hijgend voor de grot en zag een gedaante verschijnen. Het duurde even voor ze beseffte wie het was, maar op dat moment schoot er een kanonschot van adrenaline door haar lichaam en sperde haar ogen zich wijder om het beeld te verscherpen. Haar ogen keken doordringend naar Toxic. Je zag haar mond moeizaam open gaan en het hijgde stopte even. "De dood. De zielen die zich zo netjes hadden aangesloten keerde zich om een of andere reden tegen me..." sprak ze waarna ze weer hijgend op adem probeerde te komen. "Ik was vertrokken om de NW niet in gevaar te brengen indien ze hulp zouden kunnen halen..." sprak ze zacht. Ineens zag ze een andere draak. Keek hem aan met een strakke blik en merkte dat hij versmolt met haar. Ze gormde even laag, zichzelf blootgeven was niet graag iets wat zij deed. Ze had echter geen put om zich te verzetten. Ze merkte dat haar blauwe delen licht begonnen te geven. Ze keek even naar Toxic. Die leek nogal nijdig op de andere draak. Begrijpelijk. Je dient op zijn minst een begroeting te geven. Laat staan toestemming vragen om iemand binnen te treden. Ze keek op toen haar lichaam weer wat vrij leek te maken. En ze keek naar de draak die net nog met haar was samengesmolten. Ze zuchtte even en keek toe hoe Toxic uitviel tegen Laisve. Zelf voelde ze van binnen een warme gloed optreden. Eentje die kort zou duren wist ze zelf. Toen Toxic die vraag stelde knikte ze kort. Zelf probeerde ze lichtelijk op te staan. Wist echter dat ze niet snel zou kunnen lopen. Ze gromde kort door een pijnsteek die door haar benen schoot maar negeerde het zo ver ze kon. "Het spijt me Toxic, ik wil je niet meer werk bezorgen dan nodig is...." sprak ze zachtjes maar toch duidelijk verstaanbaar.

Toxic's rectie was heel begrijpelijk en hij verontschuldigde zich nog steets toen de Poison met haar mee strompelde. Toen ze uit het zicht begonnen te gaan stond hij langzaam op en volgde hen op een afstant maar expres duidelijk hoorbaar.
Wat heb ik gedaan? De vraag speelde door zijn hoofd en hij kon er geen antwoord op geven. Hoe langer hij erover na dacht hoe onwaarschijnlijker het bleek. Hij had gezien dat de voordiene wonden zo goed als genezen waren maar dat de schrammen niet volledig weg waren. Of hij zou nog veel moeten oefenen of hij was er gewoon slecht in. Vragen bleven zich aandienen, Hoe wist ik wat te doen? , Waarom was ik zo roekeloos? Ha, maar op die laatste had hij een antwoord, hij was altijd roekeloos. Welke draak zou gewoon naar de NW gekomen zijn en zich recht in de bek van de leeuw te tonelen hebben gezet?
Zijn grijze poten struikelde over een stalagmiet en hij viel met zijn bijna genezen kin recht op de vloer. Hij kreunde en probeerde recht te komen. Heel opeens was de vermoeidheid op hem gevallen en het verbaasde hem dat hij zo moe kon zijn. Daarnet voelde hij er nog niks van. Je hebt je kracht aan Poison gegeven om de wonden te genezen. Fluisterd een geniepig stemmetje in zijn hoofd. Maar, vroeg hij zich dan af, waarom voel ik het nu pas, we zijn tenslotte al redelijk door gestapt. Die knagende vraag bleef aan hem knagen terwijl hij zich optrok aan de muur. Halfsteunend op zijn vleugeltoppen kon hij Toxic en Poison volgen.

Laisve had haar aandacht al niet meer toen Poison haar had uitgelegd wat er gebeurd was. Toxic's wraak verviel: Je kon niet iets doden dat al dood was, zover ze wist. Je kon het enkel uitschakelen en zij had niet zo veel verstand van geesten en levende doden. Toxic schudde haar kop en ondersteunde Poison toen ze opstond "Het maakt niet uit" siste ze zachtjes tegen haar. Samen liepen ze de grot verder in, Laisve achterlatend. Ze kon hem duidelijk horen toen hij hen volgde. Dit kon niet anders dan expres zijn. Toxic snoof "Laisve stop met volgen, je kunt niets meer voor ons doen" zei ze hardop zonder om te kijken. "Je vertelde dat je zielen zich tegen je gekeerd hadden" ze praatte zachtjes zodat alleen hara zuster haar kon horen "Het is goed dat je de groep niet in gevaar hebt gebracht, laat dit een voor je les zijn. De dood is niet iets om mee te spelen, doe dit niet meer... alstjeblieft" het laatste woord sprak ze zelf nog zachter uit, dit maakte haar bezorgdheid duidelijk. Ze wilde haar zuster niet verliezen zoals ze geen enkele volleerde Night Warrior wilde missen. Ze keek even over haar schouder om te zien of Laisve nog steeds achter hen liep. "Ik zal je naar je grot brenngen" zei ze waarna ze afsloeg in een zijgang en Poison naar haar eigen kamer leidde. Ze liet haar op wat haar slaapplaats leek zakken waarna ze een pas achteruit deed.

Poison haar ogen sloten zich kort toen ze met Toxic meeliep. Ze wist niet goed hoe ze er op moest reageren. Ze had door dat Laisve hun volgde maar ze zweeg. Ze had niet bepaald veel problemen mee. Maar op het moment dat hij op zijn kin viel keek ze toch wel even om. En alsof wonder boven wonder leek ze langzaam nieuwe energie te krijgen. Alsof Laisve een deel van haar wonden had overgenomen. Ze zuchtte even om de woorden van Toxic. Toxic bleef leider en daar was niets tegen in te brengen. De woorden die volgden deden haar even kort kniken. "Ja zoiets. Daarbij is de pact gemaakt met mijn geboorten. Net als jou heb ik mijn krachten niet gekozen..." sprak ze als weerwoord op het les gebeuren. "Maar mocht ik nieuwe krachten krijgen, laat het alles behalve met de dood te maken hebben..." sprak ze kalm. Ze keek daarna haar grot in. Ze had de rest gezwegen. Kalm zakte ze door haar benen en hiel haar hoofd wat overeind. "Bedankt..." sprak ze zachtjes maar toch hoorbaar voor Toxic. "Een paar nachten goed slapen en ik ben er weer boven op hoor..." sprak ze geruststellend. "Toxic, ik overleef dit, vast en zeker..." sprak hij kalm.

Toxic haalde haar schouders op en kinkte, ze was het wel met haar zuster eens. "Geen dank" zei ze toen Poison haar bedankte "Daar zijn we zussen voor" en grijnsde breed. natuurlijk zou Poison dit overleven "Geef maar een brul als je honger of dorst heb dan zorg ik er wel voor dat er iemand eten voor je gaat halen" grinnikte ze. Al snel verdwenen de grijns en de valse blik die vriendelijk bedoeld waren "Ik twijfel er niet ana dat je dit gaat overleven, Laisve heeft je van binnenuit genezen geloof ik" zei ze met een gedempte stem. Ze moest toegeven dat Poison een mooie grot uitgezocht had. Ze keek in het rond terwijl ze daar zo bij haar uitgeputte zus stond. "Ik neem aan dat je me verder niet nodig hebt, ga slapen dan zal ik je met rust laten" ze draaide zich om en liep richting de uitgang van de kamer. Toen ze in de 'deuropening' stond keek ze nog even over haar schouder "Ik zal in de buurt blijven om te zorgen dat niemand je stoort" daarna verdween ze in de duisternis van de gang. Haar gedemte voedstappen stierven weg en het was weer stil in de kille grotten die eigendom waren van de Night Warriors. Toxic kon dan nog zo slecht zijn, een hart had ze wel. Ook zij kon verliefd worden of verdriet voelen. Slechts haar gedrag was anders dan dat van de 'standaart draak'. Ze hield meer van de duisternis en was harteloos egenover de zwakkelingen die zichzelf 'goed' noemden. Als ze iemand niet mocht dan liet ze dat heel duidelijk merken.

(topic uit)

Na Toxic's woorden was hij blijven liggen en hij hoorden hun voetstappen wegsterven. Hmm, ik lig wel confortabel. Na een lichte zucht sloot hij zijn ogen terwijl hij voelde hij er energie uit hem wegsijpelde.
Opeens schoten zijn ogen open. Vermoeid vloekte hij en toonde zijn tanden uit frustratie. Zijn energie dat wegliep als een lekke emmer! Hij wist genoeg van geestelijke verbondenheid door zijn kracht om gedachten te lezen. Zijn energie glipte over naar iemand anders waarmee hij kort geleden mee verbonden was. Op zijn tanden bijtend probeerde hij zich te herinneren wat er in de laatse uren gebeurd was. Hij kon het zich niet meer herinneren! Nu hij erover na dacht, hoe kwam hij hier.
Funny, dacht hij, hij had nog nooit gehuigen verlies geleden. En hoe kwam het dat hij zich zo suf voelde? Wel wist hij dat hij met iets of iemand verbonden was en het moest stoppen. Snel maakte hij een nogal breekbare barière en voelde meteen de energie terug ophopen. Nieuwschierig naar wat er nu eigenlijk gebeurt was liep hij naar de richting van waar zijn staart lag.
Laisve bleef doorlopen tot hij opeens Toxic voelde. Een beetje aarzelend liep hij richting haar. Exuseer, begon hij wijfelend, weet u toevallig wat er de laatste uren gebeurt is? Ik werd wakker in de gang en ik weet niet meer hoe ik er kwam. Hij kon hij het laatste woord de ongeruste toon er niet uithouden, normaal kon hij al zijn emotie's perfect onder controle houden en verbergen maar als hij bij Toxic was het alsof hij niks kon verbergen.

Poison knikte naar Toxic en begreep wat ze zei. Maar honger en dorst was wel het laatste wat ze nu voelde. Ze wilde eerst slapen. Haar hoofd zakte op de grond en ze rolde zich op. Haar vleugels, waarmee haar armen het deels mee deden, lagen over haar bovenbeen en buik. Om de warmte vast te houden. De grot was rustig en stil. Iets waar je niet veel moeite hoefde te doen om in slaap te vallen.
Echter naarmate de tijd verstreek kon Poison moeilijker slaap vallen. Haar ogen hield ze nors gesloten. Maar haar lichaam begon meer energie te verzamelen. Ze kreeg zelfs zoveel dat haar vlekken langzaam licht gaven. Iets wat een onheilspellend lichtblauw licht gaf vanuit haar grot. Ze gromde even geërgerd tegen zichzelf. Tot ze het helemaal beu was. Haar ogen schoten open en wonder boven wonder stond ze zonder moeite recht overeind. Ze bestudeerde even haar benen en staart. Een deel van de schrammen leek al verdwenen te zijn. Ze wist dat ze sterk was maar zo snel genezen kon niet veel draken. En zij wist dat dit niet door haar kwam. Had die draak iets in haar achter gelaten. Ze gromde even bij de gedachten. Dat betekende dat ze weer moesten samensmelten. En zich vrijgeven was niet iets wat Poison graag deed. Maar wat er nu gebeurd was zou misschien ten kostte gaan van de andere draak. Ze gromde even. Rekte zich even uit zonder moeite en keek onrustig naar de ingang. Ze zette zich af en als een blauwe lijn schoot ze door de gangen. Op het gevoel van haar zus af. Na een tijdje remde ze af. De energie was nog steeds voelbaar merkbaar in haar lichaam. Haar hart klopte als een gek en ze voelde zich meer onrustig. "Toxic, is het mogelijk, dat ik iets overgekregen heb van die draak?" vroeg ze en keek even opzij. Ineens slikte ze, de draak was er ook bij. De woorden die Laisve had gezegd waren haar ontgaan toen was ze nog opweg naar hier. Ze keek naar Toxic en wachtte even af.

(Toxic, er staat dat je het topic uit bent. Ik weet niet of het een ramp is dat ik dit dan post....)