Death from above

( het duurde even, maar hier is-ie-dan; Mijn eerste post. )

Een heldere groene lichtflits kleurde de wolk loze hemel 2 seconden op, ten teken van een nieuw dagen raad. Erna verscheen het topje van de zon boven de horizon van Dragon World. Voor velen begon een nieuwe dag, voor Vavhuuz eindigde die. Hij scheerde, met een halve hinde tussen zijn sterke kaken geklemd, over een stuk van een donker bos, met rottende bomen en moeras walmen. Het leek wel een beetje op de donkere plekken waar bij vandaan kwam, al rook het anders en scharrelden onder hem vreemde wezens. Aan het bos grensde een draken kerkhof. De geur van rottende karkassen hing sterk in de lucht, wat bleef hangen door de dichte mist onder hem. Hij bleef even in de lucht zweven, tot een donkere tempel voor hem op doemde. Hij sloeg een paar keer met zijn vleugels, en vloog naar het hoogste punt, waar een laagje sneeuw op woei toen hij lande. Hij ademde even diep in en uit, waarbij warme pluimpjes condens uit zijn neusgaten omhoog dreven. Ondanks dat de lente zojuist was aan gebroken, hing er s'nachts nog vorst op de hogere plekken, wat hem mateloos irriteerde. Kleine ijspegeltjes hingen aan het membraan van zijn vleugels, die hij er af sloeg met een paar halen van zijn staart. De halve hinde kloof hij verder af, waarna de resterende botjes over de rand smeet. De echo's klonken na in de holle schedels. Zacht brommend vleide hij zich op de koude stenen, af en toe met zijn felgele ogen knipperend. Ondanks dat hij lang had gereisd, waarbij hij het besef van tijd eigenlijk was verloren, kon hij de slaap niet vatten. Hij tilde zijn kop iets op toen een geluid de stilte doorbrak, en hij speurde het gebied om zich heen af, maar de mist die naar boven was komen drijven weerhield hem er van meer dan een paar meter voor zich uit te kunnen kijken. Zijn nachtblik waarmee hij voornamelijk s'nachts warmtebronnen mee kon bespeuren werkten ook niet optimaal overdag, al meende hij wel vage bewegingen op te merken. Hij slaakte een lange, diepe grom. Het was niet echt vijandig bedoeld, maar meer als een waarschuwing. Langzaam kwam hij van de koude grond overeind, terwijl hij zijn nek veren iets opzette.

Saffier stapte rustig door het drakenkerkhof. Ze zuchtte en ze stapte over een stapel rotend vlees. Ze was onderweg naar haar grot, maar door de dikke mist had ze haar vlucht moeten aflassen. De tempel kwam al snel in zicht en een glimlach sierde haar lippen toen ze er een draak op zag. De mist zakte wat en Saffier steeg op, er werden een paar botten naar beneden gegooid en de paarse draak ontweek ze met gemak. De zon kwam al aardig boven de horizon en het toonde de allermooiste kleuren. Van oranje tot paars, het was als een schilderij. De drakin vloog voor zijn ogen en ze zweef boven hem. Ze grinnikte en landde. "Jij hoort hier niet thuis, hee?" Zei ze scherp en ze open de haar ogen. Een scherpe blik trimmde in zijn ogen. Haar blik kon doden, bergen verschuiven en zeeën temmen. Ze grinnikte en ze liep een rondje rond de blauwe draak.

De mist bewoog wat toen een paarse drakin over Vavhuuz heen vloog en achter hem lande. Hij bleef stil zitten, en draaide slechts zijn kop om haar in het oog te houden. "Jij hoort hier niet thuis, hee?" Zei ze scherp. Vavhuuz kon er niet uit opmaken of het een vraag of een bevestiging was. Hij grijnsde slechts even, waarbij hij zijn scherpe tanden even ontblote. 'Tegenwoordig is nergens echt een thuis voor mij..' Zei hij met een vrij zware stem toen ze grinnikte en een rondje om hem heen draaide. Hij had niet meer gesproken sinds hij zijn thuisland aan de andere kant van de zee had verlaten. Langzaam richtte hij zich helemaal op, en liep naar de rand van het plateau toe. 'En jij woont hier?' vroeg hij, terwijl hij zijn kop langzaam weer naar haar toe draaide. 'Gezellige gasten heb je, zwijgzaam, maar toch aanwezig..' vervolgde hij, en kon het niet nalaten weer even te grijnzen, terwijl hij de rottende geuren even op snoof. Hij tikte een steen zo groot als een mensenhoofd over de rand, die door het oog gat van een schedel viel, waar vervolgens een schorpioen achtig beest uit kroop. Geamuseerd keek hij naar het beest, want deze was groter dan de kleinere variaties die hij kende. Het beest richtte zich even op, woest met zijn scharen klapperend. Vavhuuz wende zijn blik weer naar de drakin. Zijn binnenste hittegevoelige ooglid, waar hij s'nachts mee kon zien, trok op, zoals hij automatisch deed bij een lichtere omgeving. Zijn ogen kleurden iets donkerder, en langzaam werd alles weer scherp. Nu hij de drakin beter kon zien merkte hij op dat ze nog vrij jong was, misschien enkele jaren, maar ook niet meer. Hij zelf was ook niet erg oud, maar na jaren doelloos rondzwerven heeft hij het niet meer bijgehouden.

'Tegenwoordig is nergens echt een thuis voor mij..' Zei hij. 'En jij woont hier?' vroeg hij. "Wonen is een slecht argument, je weet toch dat dit het drakenkerkhof is? Of niet? Ik woon in dit gebied maar niet in deze streek." Zei Saffier en ze ontbloote haar kristallen tanden die fonkelden in de ochtendzon. 'Gezellige gasten heb je, zwijgzaam, maar toch aanwezig..' Zei hij. Saffier snapte het niet helemaal maar ze drong binnen in zijn gedachten. Vavhuuz was zijn naam. Ze grinnikte en er liep een druppel gif van haar hoektand die lelijk uit haar bek stak. Hij duwde een rots ter groote van een schedel van de klif en het storte zich op een drakenskelet. Een mistschorpioen kwam eigenaardig kijken naar de twee en hij begon redelijk lelijk te doen. Hij brulde uitdagend en hij klapperde wild met zijn scharen. Saffier steeg op en er kwamen een paar kristalletjes uit haar staart. Ze vloog boven het dier en ze schoot het ernaar toe. De kristallen vlogen in zijn panser en het wezen schreeuwde van de pijn. Saffier grinnikte en ze landde op het dier waarna ze hem een beet toediende. Hij viel opslag dood. De schorpioen zijn lichaam lag roerloos neer en Saffier ontbloote nogmaals haar tanden. Ze scheeurde het panser open en ze at het vlees ervan op. Het was rijk aan ijzer en dat kon saffier wel gebruiken. Nadat ze haar vol had gegeten steeg ze op en ze landde naast de draak. "Jij bent nieuw? Wel ik kan je rondleiden?" Zei ze scherp en kil. Ze toonde haar scherpe tanden waar het kristalgif ervanaf drupte.

De drakin schoot langs Vavhuuz omlaag naar de grote schorpioen, die ze vervolgens aanviel en op at. Intussen liep hij over het plateau, en bekeek het donkere gebied achter het kerkhof. De zwarte bomen leken de zon tegen te houden, en ondanks dat het helder weer achter hem was, waren er voor hem in de lucht donkere wolken, waar af en toe een lichtflits doorheen schoot met een knallende donder als volgt. Hij vroeg zich af of het gebied ook een naam had en bewoond was, en even meende hij een draak in de lucht te zien toen een lichtflits de hemel verlichtte. Toen hij zich omkeerde en het donkere gebied zijn rug toekeerde was de drakin net klaar met eten en vloog op, waarna ze weer naast hem landde. "Jij bent nieuw? Wel ik kan je rondleiden?" Vroeg ze. 'Dat is prima..' Zei hij kalm, maar toch met een lichte grijns, en vervolgde; 'Al zou ik het zeer op prijs stellen als je niet weer mijn gedachten binnendringt, een ander zou het misschien wat minder op prijs stellen..' en zijn grijns werd breder. Hij kon kalm en beleefd over komen, maar dat verborg meestal zijn wredere kant. 'Jij weet mijn naam misschien al, maar zou ik ook mogen weten met welke naam ik jou aan mag spreken?'

'Dat is prima..' Zei hij kalm, maar toch met een lichte grijns, en vervolgde; 'Al zou ik het zeer op prijs stellen als je niet weer mijn gedachten binnendringt, een ander zou het misschien wat minder op prijs stellen..' en zijn grijns werd breder. Saffier keek hem aan en haar blik verscherpte.'Jij weet mijn naam misschien al, maar zou ik ook mogen weten met welke naam ik jou aan mag spreken?' Zei Vavhuuz. Saffier kreeg een minachtig lavhje op haar snuit en ze trimde haar ogen in die van hem. "Noem mij maar Saffier." Zei ze en ze vloog op. Ze landde een eindje verder en ze keek uit over een paar schedels. "Dit is het drakenkerkhof, een deel van de black scape en het grenst aan het NW-gebied. Er zitten hier veel mistschorpioenen. Dit zijn gewoon hele grote schorpioenen." Zei ze en ze keek Vavhuuz minachtig aan

De drakin, die zich had voorgesteld als Saffier, vloog op en landde bij een aantal schedels verderop. Na nog een korte blik om zich heen te hebben geworpen spreidde ook hij zijn vleugels en dook omlaag. Hij suisde langs een hoge zwarte muur van de tempel, en maakte een neerwaartse beweging met zijn vleugels waardoor hij weer horizontaal kwam te vliegen. Hij scheerde over de drassige grond, en landde weer bij Saffier. Ze vertelde dat dit een deel van de Black scape was. Van het NW-gebied, oftewel de Night Warrior's, had hij vage verhalen gehoord van draken die vanuit Dragon World naar zijn oude woongebied waren getrokken. Van de Mistschorpioenen had hij nog niet eerder gehoord, wat waarschijnlijk kwam doordat ze altijd in de mist zaten. 'Bedankt voor de rondl..-' Zei hij, maar onderbrak zichzelf toen hij een mistschorpioen achter een schedel vandaan zag scharrelen, aan de andere kant van Saffier, die hem niet kon zien vanuit haar positie. Vavhuuz opende zijn bek iets, en spoog zuur richting het beest vanuit de klieren bovenin zijn gehemelte. Het verspreide zich in de lucht, waarna het verspreid over het pantser van het beest neer kwam. Vrijwel meteen begon het te borrelen, en na enkele seconde was het door het pantser heen en begon het beest krijsend en verbazend snel op zijn korte pootjes heen en weer te rennen. Vavhuuz vond het er nogal komisch uitzien, en met een brede grijns keek hij toe. Niet iedereen kon zijn sadistische humor waarderen, maar hij hield nu eenmaal van leedvermaak. Na enkele seconde viel het beest neer. Het zuur was door het vlees en uiteindelijk ook zijn organen gebrand. Na een paar stuiptrekkingen stierf hij, en Vavhuuz liep grinnikend naar het beest toe, en tikte die tegen zijn kop om zichzelf ervan te verzekeren dat hij echt dood was, want sommige dieren waren nog wel zo snugger om dood te spelen. Hij pakte de restanten van het schild van het beest en trok het er af, zoals Saffier eerder had gedaan. Nu at hij wat, en liet de rest over om niet met volle maag verder te vliegen. Hij keerde zich weer naar Saffier en spreidde zijn vleugels. 'Ik ga weer, misschien zie ik je ooit nog eens.. De wereld is soms kleiner dan je denkt.. Misschien tot weerziens..' Zei hij, waarna hij de lucht in sprong en met zijn vleugels sloeg. Al snel won hij hoogte en vloog richting de vulkaan over het dorre landschap..

(Post aangepast en Topic uit.
Ik snap het als je het druk hebt, maar meld dat in vervolg dan even..)