Sarush's Grot der Wijsheid

Toxic begreep niet helemaal wat Sarush allemaal zei maar toen Maylin naar haar toe kwam en haar aaide gingen de giftige stekels op haar rug omhoog. Het sissen hield op en de stkels gingen langzaam weer omlaag. Ze keek op naar Maylin. Ze vauwde haar vleugels en ging naast Maylin staan. Toxic voelde haar verdriet en keek Mudly schuin aan met haar lege gifgroene ogen. In Mudly's gedachte klonk een zachte stem "mudly.....ze wist het niet" Toxic kon wel praten maar alleen telepatish dus kon ze ook haar stem beperken zodat maar één iemand haar kon horen.

Mudly hoorde de stem in zijn hoofd maar negeerde het. Hij was te kwaad. Langzaam hoorde hij een andere stem die hij niet kon negeren. De koude kille stem van binnen zei: 'Ik zei toch dat ze niet te vertrouwen was.' Op dat moment voelde hij een enorme steek in zijn hoofd. Hij greep met beide handen naar zijn hoofd. Hij rende weg, weg van de grot. Hij wist niet waar hij heen rende maar hij moest weg, er voor zorgen dat niemand gewond raakte. Hij sloot zijn ogen. Zodat de slechte Mudly de weg naar de grot niet terug wist te vinden.

Toxic keek naar de giftand, had Sarush nou? Ze keek Sarush even spijtig aan, ze wist waarom hij dit deed en daarom stribbelde ze niet tegen. Haar gifgroene ogen keken even in die van Maylin daarna liep ze achter Maylin aan, haar nieuwe temmer...... Toxic keek niet meer achterom. Haar staart kronkelde laag boven de grond als een slang. Haar leven zou voor goed veranderen.

Sarush staarde met lege ogen naar de uitgang van de grot en zag eerst Mudly wegvluchten, en Maylin volgde even later met Toxic. Hij had zijn saffier terug en hij voelde langzaam de energie weer terugkomen in zijn bloed, maar hij was Toxic kwijt. Misschien wel voor goed. Hij kon zich niet langer inhouden. Hij was razend op Maylin. Dankzij haar zat hij bijna op het randje van dodelijk ziek worden. Dankzij haar was hij Toxic kwijt. Dankzij haar was Mudly's kwaadaardige kant weer boven gekomen. Sarush trilde van withete woede, en zijn altijd zo blauwe saffier straalde nu een felrood licht uit. 'MAYLIIIIIIN!!!' bulderde hij uit alle macht, en terwijl hij dit deed zwiepte zijn massieve staart tegen alle rotswanden waardoor er diepe scheuren in verschenen en er grote rotsen afbrokkelden van het plafond. De altijd zo kalme Grot der Wijsheid trilde op zijn grondvesten en stond haast op het punt om in te storten. Stiekem hoopte Sarush dat Mudly haar zou vermoorden. Dan kon hij Toxic weer terugnemen en was alles weer bij het oude. Maar hij betwijfelde of dat wel zo makkelijk zou zijn als dat het leek.

Mudly hoorde Sarush in de verte nog bulderen. Hij had hem nog nooit zo kwaad gehoord. Mudly bleef rennen tot dat hij in een open plek in het bos kwam. Daar bleef hij staan kijkend naar de lucht.

Sarush voelde dat hij weer wat aan het afkoelen was. Hij was nog steeds woedend, maar de grootste razernij was al voorbij getrokken. Zo kwaad was hij niet meer geweest sinds hij een jonge draak was van honderd. Met een treurige blik in zijn ogen staarde hij naar de gruzelementen die verspreid lagen over zijn eens zo mooie grot. Wat er nu van zijn trouwe verbijfplaats over was gebleven, zag er niet uit. Hij zou het moeten opknappen, want zijn Grot der Wijsheid mocht nooit verloren gaan. Altijd zouden er wel hopeloze reizigers zijn die bij hem aan konden kloppen om raad. Maar dat had hij nu niet aan zijn hoofd. Hij moest Mudly spreken. En gauw, voordat Maylin hem helemaal onder haar macht zou hebben en hij net zo zou worden. Sarush was dan ook helemaal niet blij dat Mudly ooit iets voor een harteloos persoon als Maylin zou kunnen voelen. Sarush spreidde zijn vleugels, ontweek een paar naar beneden stortende rotsblokken, en vloog door de opening hoog boven zijn grot de buitenwereld tegemoet.