Sarush's Grot der Wijsheid

toxic at nu aalleen het vlees, ze had haar buikje nu gevuld en liet de rest van het voedsel liggen. ze sprijdde haar vleugels en rekte zich uit waarna ze haar vleugels weer vauwde. ze zocht een lekker plekje uit om te gaan liggen en viel in slaap, hoewel ze het gevoel had bekeken te worden. de avondschemering begon de lucht te bekruipen en het werd langzaam donker.

'maylin, word wakker!' 'we moeten wachten tot dat sarush in slaap valt en dan is het tijd' fluisterde ze zacht 'en als het te lang duurt dan schiet ik een verdovingspijl op haar af oké?' zei ze weer zacht en keek even naar sarush...........

Sarush grinnikte zachtjes toen hij zag dat het draakje in slaap viel na haar maagje vol te hebben gegeten. Hij hief zijn kop op en slechts een zwakke bries van zijn adem was nodig om de toortsen in de grot te doen doven en het schemerdonker te maken. Het enige wat de grot nu nog verlichtte was zijn kostbare saffier. Sarush liet zijn kop, die zwaar aanvoelde, weer rusten op een rots en krulde zijn grote lichaam op. Hij was vermoeid, en het duurde niet lang of hij viel in een diepe vredige slaap.

toxic voelde dat ze bespied werd maar het ging haar niet echt aan. ze draaide zich om en droomde weer veder. ze zag gifslangen in een moeras. ze rolde even om in haar slaap en trapte wat met haar poten. de slangen verdwenen en het moeras droogde op. er verscheen een ei wat begon te barsten en toen het uitkwam was er een verblindend licht. toxic schrok wakker en schudde haar kop. waarna ze weer ging liggen en haar ogen sloot maar ze viel niet in slaap.

Maylin zag de bewegingen van Toxic, en begreep wat hij dacht. Nou ja een beetje. Maylin ging op haar hurken zitten, en tuurde door de blaadjes van de struik. Ze wenkte naar Zola dat Sarush sliep. En dat de smaragd, voor het grijpen lag. Maar ze moesten uitkijken, want wat ze eigenlijk. Kon hun nog wel eens veraden.

En dat zou het einde voor het beestje beteken.

Sarush schrok even wakker en richtte zijn kop op. Hij merkte dat hij in slaap gevallen was. Met een duffe blik in zijn ogen keek hij zijn aardedonkere grot rond, die nog steeds werd verlicht door zijn saffier. Hij zag het draakje in een diepe slaap. Er gleed een zwakke glimlach over zijn drakenmuil en hij ging weer liggen. Slaperig keek hij nog even naar zijn nieuwe grotbewoner voordat hij zijn ogen weer sloot en weer in een diepe slaap viel.

toxic ging verliggen in haar slaap, een zacht knorrend geluidje maakte duidelijk dat ze al behoorlijk diep sliep. in haar lichaam gebeurde vanalles: iedere stekel op haar rug, nek en staart begon gif te produceren voor later om te kunnen aanvallen. de meeste draken spuuwden vuur, toxic had daar andere gedachten over: zuur, brandend zuur.

Toxic voelde nu duidelijk de aanwezigheid van een temmer alleen sloeg ze er geen acht op. Ze ging alleen verliggen en hield haar ademhalen ritmish en traag zodat het leek of ze sliep. Ze was daarentegen wakker maar hield zich stil en hinderde niemand omdat ze temmer niet als een grote bedreiging zag aangezien ze kleiner waren dan volwassen draken.

Toxic opendde haar gifgroene ogen en ademde weer normaal, ze zag dat Maylin de saphier van Sarush had en stond op. De pijl die op Sarush gericht stond zorgde ervoor dat ze een paar stappen naar achteren deed. Ze wist niet wat Maylin van plan was maar het beviel haar niet, als Maylin de pijl losliet zou die zich tussen de voorpoten in de buik van Sarush boren. Toxic keek van Sarush naar Maylin.

Sarush hoorde een vage stem die van ver leek te komen. Een ijskoude siddering door zijn lijf zorgde ervoor dat hij wakker schrok en overeind sprong. Toen zijn oranje ogen opensprongen bekroop hem een onbehaaglijk gevoel dat meteen naar zijn borst kroop en zich als een touw van ijs om zijn hart bond. Zijn adem stokte in zijn keel toen hij Maylin voor zijn neus zag met zijn saffier bungelend in haar ene hand, en een scherpe pijl op hem gericht in haar andere hand, die ze ieder moment af kon laten schieten. 'Waar...?' Sarush kon zijn zin niet afmaken en moest een kleine minuut naar woorden zoeken. 'Waar denk je dat je mee bezig bent?' Uit angst en boosheid begon hij zijn stem te verheffen. 'Geef dat terug!' Niet schreeuwend, niet gillend; maar wel met een krachtig stemvolume. Zijn blik gleed naar Toxic, die voor de voeten van Maylin lag, en zijn angst vergrootte zich enorm. 'Kom hier, jong,' fluisterde hij het draakje toe, uit angst dat Maylin haar iets aan zou doen. Sarush merkte dat zijn oude drakenpoten begonnen te trillen, meer van de inspanning maar toch zeker ook van de angst. Zijn koortsachtige blik gleed weer naar Maylin en bleef rusten op zijn kwetsbare saffier.

Zola keek met een brede grijns naar Maylin 'wat wil je sarush..., blijven leven of wil je mijn koude mes door je keel maar voor dat ik dát doe moet ik je eers verwonden...' grijnsde ze en keek Maylin aan terwijl ze wat dichterbij kwam...

Zola knikte en spande een gifpijl op de draa van haar boog, ze richtte, keek nog eens goed en schoot toen recht op sarush's poot... 'nu jij may' zei ze met een valse grijns...

(sorry voor de korte posts ik heb even geen inspiratie...)

Toxic hoorde de stemmen als een vage herinnering, ze hoorde wat Sarush zei en liep langzaam naar hem toe hoewel hij aan de andere kant van de grot was. Ze wist niet wat de gloeiende steen in Maylins hand voor Sarush betekende. De stemmen werden langzamerhand weer normaal. Toen Zola de pijl afvuurde werd alles weer normaal en ze hapte de pijl uit de lucht. Het gif liep langzaam in haar mond en druppelde uit haar mondhoek.

Zola had het nu ook door en kreeg er genoeg van... dus richtte ze een pijl op toxic en vuurde hem af daar na pakte ze haar zwaarden maar net voor dat ze toxic wou vermoorden besefte ze dat het kleine draakje nog wel eens iets zou kunnen op lever en dus..: 'sarush als jjij je steen terug wilt geef ons dan het draakje oké?!' zei ze nog eens omdat sarush niet had geluisterd...

Toxic ving ook de pijl van Zola nadat ze de andere pijl had verbrand, zuur brandde ook de pijl die ze net had gevangen weg. Een dreigend sissend geluid klonk. Maar toxic kwam niet in beweging voor zover lopen betreft. Toxic sprijdde haar vleugels, als er nog iets op haar werd afgevuurd zouden dodelijke gassen de grot vullen.

'Waarom...?' vroeg een stem die Maylin bekend voor zou komen. Mudly kwam om de hoek van de ingang lopen. Zijn gezicht toonde geen emoties. Hij balde zijn vuisten van woede. Hij wist geen woord uit te brengen. Sarush mocht niet sterven. Deze draak was veel te wijs om zo aan zijn einde te komen. Mudly pakte een werpmesje vast en hield het vast. Een traan rolde over zijn wang. 'Ik...' Hij kon niets uit brengen. Zijn kwaadheid was zo erg. Langzaam werd zijn haar donkerder. Zijn ogen keken doordringend naar Maylin. 'WAAROM?!!' Schreeuwde hij.

Sarush's adem stokte in zijn keel. Hij kon het allemaal niet volgen want het gebeurde allemaal zo vlug. Hij staarde van Maylin, naar Zola, naar Toxic en Mudly en weer terug naar Maylin en schudde wild zijn kop. Hij moest kiezen, drong het tot hem door. Hij werd gedwongen te kiezen. Het was nu hij of Toxic, en hij wilde geen van beide. Hij wilde nog veel langer zijn leven gebruiken om anderen wijsheid bij te brengen, en voor Toxic te zorgen. Hij was als een vader voor het draakje. Hij wilde Toxic zien opgroeien, en niet Toxic alleen. Hij wilde ook Mudly volgen door zijn leven. Sarush slikte een brok in zijn keel door en keek toe hoe Mudly's haar langzaam donkerder werd. Dit was niet goed. Mudly's kwaadaardige kant kwam weer te boven. Sarush was doodsbang dat hij iemand zou vermoorden. 'Mudly, nee!' riep hij hem met een schorre stem toe. 'Houdt je in, jongen!' Maar wat voor nut konden Sarush's woorden doen? Even voelde hij ook kwaadheid in zich opborrelen, maar hij kon niet uitbarstten. Maylin zou zijn saffier stukgooien en dan zou hij eerst dodelijk ziek worden en uiteindelijk sterven. Zijn leven hing allemaal af van die steen. En zelfs als hij dood was, zou Maylin Toxic meenemen. Sarush had geen andere keus dan voor Toxic te kiezen. 'Goed dan,' antwoordde hij met een trillende stem. 'Neem Toxic.' Hij voelde opeens een groot verlies. Dit wilde hij helemaal niet. 'Maar je belooft me één ding, Maylin!' Hij begon zijn stem te verheffen. Sarush had het nooit op Maylin gehad. Altijd had hij iets van slechtheid in haar bijzijn gevoeld. 'Je laat hem leven.' Zijn stem trilde nu van woede. 'Je laat hem leven, hoor je?!' Zijn staart kwam met een verduidelijkte klap neer op de stenen grond terwijl hij zijn woedende oranje ogen in de ogen van Maylin liet priemen.