Terug van de markt

Sinds hun hutje in het bos af was kwam ze hier eigenlijk nooit meer maar hetwas nu winter en er was niets te doen: Voedsel was opgeslagen, kruides en paddenstoelen roeiden er niet in dit seizoen en haardhout hadden ze ook ruimschoots. Uit verveling had ze besloten een boek te kopen zodat ze iets te doen had. Het was druk op de markt maar iedereen leek het te druk te hebben om dan ook maar één blik te werpen op de mysterieuze vrouw. Behendig en snel liep ze tussen de mensen door langs de kraampjes. Plots werd haar een halt toegeroepen. Flora keek om zich heen. Een oud vrouwtje stond in de deuropening van een huis, verscholen in de schaduwen en omhult in lange gewaden. Ze had een groot, dik, zwart boek in haar knokige handen. Ze wenkte haar. Flora twijfelde een kort moment voordat ze nar e vrouw toe liep. De oude vrouw reikte haar het boek aan en keek Flora aan met één oog. Het andere oog was bedekt met een zwartleren lap. Dat enkele oog zat vol vurigheid en levenslust. 'Wie bent u?' vroeg ze bijna fluisterend. De vrouw schudde haar hoofd en duuwde het boek in haar handen. Flora pakte het aan en keek ernaar. Op het boek stond een pentagram met de vier elemanten: Vuur, aarde, water en lucht. Er was nog een vierde smbool wat ze niet echt kon thuisbrengen. 'Wat is di...' de vrouw was verdwenen. Flora besloot het boek bij zich te houden. Ze liet het onder haar paarse kape verdwijnen en werd vervolgens weer een druppel in de rivier van mensen tussen de marktkraampjes. Ze voelde zich vreemd, een beetje misselijk maar ook sterker dan gewoonlijk. Plots leek er zich een pad tussen de mensen vrij te maken, een lange stook waar geen enkel mens liep. Flora liep er als gehypnotiseerd overheen. Ze kwam uit bij een marktkraam, er stond een man achter die in plaats van een hand een haak had. Automatish legde Flora haar hand op het gevest van haar dolk. "Wat kan ik voor u doen schone dame" vroeg de verkoper verbazingwekkend beleefd. Flora keek even rond, een ei viel haar op tussen een een hoopje ongeslepen edelstenen. "Ik zou die daar graag willen" zei ze. De man grimasde "Dat is eendrakenei van een gevederde dwerg rotsdraak, Net als in de mythes werd het bewaakt door raven. Het is erg duur, maar voor jou wil ik wel een vriendenprijsje rekenen" zei de man. Flora bekeek het ei, het was niet erg groot en voelde helemaal niet aan als een drakenei. Het was dus nep, waarschijnlijk een gewoon ravenei. "vijf edelstenen vraag ik ervoor" Flora schudde haar hoofd 'Dit is geen drakenei, het is een vogelei" zei ze beschuldigend. De man keek verontwaardigd "En hoe kan een vrouw dat weten?" vroeg hij met een nadruk op 'vrouw' Flora kneep haar ogen tot spleetjes "Toevallig is deze "vrouw" een drakentemmer 'zei ze kil. De man schrok hier nogal van en hield zich verder stil, zelfs toen Flora het ei meenam zonder hem ervoor te betalen. Flora bedacht dat ze een rijdier nodig had nu ze Muray vrijgelaten had. Ze liep door naar de veemarkt. Tussen alle koeien, ezels, schapen en ganzen stonden maar weinig paarden. Een plotselinge, grote witte beweging viel haar erg op tussen al het briun. Ze ging eropaf en liep tegen een klein meisje op. Ze had een groot paard bij zich met een wat grijs, bruin witte vacht, de manen waren dik, donker van kleur en redelijk lang. Flora ging ervanuit dat het een drum horse was. Het meisje keek haar smeekend aan "Mijn familie is arm, we hebben geld nodig maar niemand wil genoeg geven voor ons paard" Flora kreeg een medelijden. Ze haalde haar geldbundel tevoorschijn en gaf het meisje een aantal geslepen edelstenen 'Dit moet genoeg zijn' zei ze vriendelijk. Het meisje begon te stralen en gaf haar de leidsels van het paard "Bedankt... Zorg alstublieft goed voor hem." begon ze. Flora knikte vriendelijk waarna het meisje zich omdraaide en wegrende. Flora bekeek het paard nogmaals, het leek wat hongerig en de vacht was vuil maar verder leek het paard gezond te zijn. Flora aaide het dier over zijn neus en klopte hem bemoedigend op zijn hals. Flora haalde een zact leren halster tevoorschijn dat eerst van Muray was en verving het touw. Daarna sprong ze behendig op het grote, sterke paard waardoor ze plots over iedereen heen keek. Met een beleefte por van haar hiel zette het dier een looppas in. Bij de eerstvolgende zijstraat verliet ze de markt. Niet veel later liet ze het drukke dorp achter zich. Het paard leek ondanks wat voedseltekort goed in vorm te zijn maar Flora liet het bij een rustige looppas. Ze koersde richting de zonnige velden en de bossen. Eemaal op de velden liet ze het paard grazen zodat deze wat beter op krachten te laten komen. Terwijl het dier graasd alsof zijn leven ervanaf hing poetse Flora hem een beetje op en gaf ze hem de naam Cito, wat 'snel' betekend.

Ze had de grot verlaten, het was twee weken geleden dat de veldslag had plaatsgevonden en er was niets meer van te zien op de velden. Sombra vermoedde dat het binnenkort lente zou worden. Nadat ze met haar moeder - Toxic - had besproken datze een tijdje bij de goedzakken zou infrulteren om te lern over kruides was ze vertrokken en op zoek gegaan naar een mens of draak die weet had van kruides en geneeskunsten. Ze had al vele mensen aangesproken en eenenkele draak. Terwijl ze richting de velden koersde vroeg ze zich af waar Rhadamanth was. Hij was ook alniet bij de veldslag geweest en ze had hem een tijd lang niet gezien. Ze miste hem... Toenhet landschap van profiel verandere ging Sombra langzamer vliegen, ook daalde ze een beetje. Een eind verderop zag ze een vrouw en een paard. Om hen niet de stuipen op het lijf te jagen landde ze. Terwijl ze naar hen toe liep probeerde ze zich te herinneren hoe ze vriendelijk moest zijn. Ze had het nooit echt geleerd maar het moest toch ergens in hara kop zitten? Er verscheen een duivelse grijns op hara kop en ze stond stil. Nee, dat was het niet. Ze liet haar tanden achter haar lippen verdwijnen en een wat stroeve glimlach sierde nu haar met donkere schubben bedekte kop. Ze vauwde haar vleugels met grote haken tegen zich aan en liep verder tot ze op een meter of vij afstand was van het paard en de vrouw. Van hara moeder had ze een klein beetje mensentaal geleerd maar ze sprak met een ongelofelijk accent. Ze had gemerkt dat weinig mensen de Taal Der Draken spraken dus begon ze in een rommelig mensentaal met een verontschuldiging: 'Sorry dat ik stoor' het laatste woord was in drakental geweest omdat ze het menselijke woord niet wist voor "storen". Ze beet op haar lip en probeerde zich wat te herinneren van de vreemde taal 'Mensentaal' zei ze wat onzeker om duidelijk te maken dat ze de taal slecht sprak 'Ken je de taal der draken?' vroeg ze uitendelijk maar in haar moedertaal in de hoop dat deze vrouw het verstond. Vragend keek ze neer op de vrouw omdat ze groter was dan de mens. De vrouw zou net over haar schoft heen kunnen kijken als ze op haar tenen zou gaan staan. Sombra bleef zic vebazen over de vreemde bouw van mensen en hun rare taal.