Weer op de markt

Haruko's ogen gingen over de straten. Hij tilde een koffer en een boomstam. Kalm liep hij verder. Hij zocht naar zijn gebruikelijke plekje, mooi hij was nog leeg. Al een paar kinderen waren hem gevolgd, ze kende immers de cape uit duizenden. De moeders liepen op een afstandje mee en praatte wat. Haruko genoot er van. De kinderen, dat was het hoofddoel, zolang die tevreden werden gesteld. De ouders waren maar bijzaak. Die redde zich wel. En het geringe geld dat hij er mee kreeg was alleen maar mooi meegenomen. Kalm zette hij de boomstam neer zodat het een perfecte zitplaats vormde. De kinderen stopte en keken met glunderende ogen naar de kist. Daar zitten ze in... zei een jongentje bewonderend naar zijn zusje. Haruko glimlachte licht onder de cape. Nu deed hij dat, anders niet. De ouders zagen het en voelde ook een tevreden gevoel dat Haruko eens glimlachte. Haruko zelf deed zijn cap af en keek rond. Al een redelijke groep kinderen had zich verzameld maar de belangrijkste gast was er nog niet. "Okey...." begon hij kalm. De kinderen fluisterde wat met elkaar. Flora zou zich er wel in kunnen voegen. Haruko ging door zijn knieën zodat hij op ooghoogte van de kinderen was. "Hebben jullie het al gehoord? De koning had de draak verslagen in een wedstrijd..." zei hij glimlachend. De kinderen maakte bewonderende geluidjes zoals: 'woow' en 'echt waar?' Haruko glimlachte. "Zullen we met hem gaan praten?" vroeg hij. Ja! riepen een aantal kinderen. Haruko opende de koffer en stak zijn hand er in. Kalm kwam er een pop uit, die hij zelf gemaakt had. Een duidelijke baard was er op te zien en hij had een kroon op. De pop had best veel detail en het was niet te zien dat het van hout gemaakt was. Haruko's houtsnijkunst had dus toch baat gehad. De koning zag er wat ouder uit, dat zag je aan de lichte rimpels in zijn voorhoofd. "Zeg, waarom maak je me wakker tijdens mijn middagdutje?" vroeg de koning. De stem klonk wat zwaarder. "Oh, sorry, hallo kinderen..." zei de koning er achter. "Er ging een gerucht rond dat je de draak had verslagen?" vroeg Haruko aan de koning. De koning knikte. "Zeker weten. Hij zij dat hij sneller dan mij was. Wat een opschepper. Of niet kinderen? Wie is er sneller dan de koning? zei de pop. Mudly grinnikte en keek naar de kinderen. Niemand!.. riepen de kinderen. Haruko glimlachte. "Maar een draak kan vliegen en u niet?" zei hij kalm. "Zo, Dus jij durft de beweren dat de koning niet sneller is? Zeg kinderen, willen jullie weten hoe ik de draak heb verslagen?" opnieuw juichde de kinderen volop 'ja'. "Ohoho, dat zal ik dat maar eens vertellen" de stem klonk zoals altijd zwaar. De kinderen wisten niet hoe de pop kon praten en vonden het special, de ouders wisten het wel na dat Haruko het verteld had. Hij was immers een buikspreker. De ouders stonden hun eigen kinderen in de gaten te houden terwijl Haruko zijn best deed ze te vermaken. Al was daar niet veel moeite voor nodig. Haruko's ogen gingen nog steeds zoekend langs het publiek in de hoop de bekende cape of gezicht van Flora tegen te komen.

[alleen Haruko en Flora]

Haar blik ging over de menigde, op zoek naar de aanweizing die ze gekregen had. De meeste kinderen waren met hun ouder of oudere broer of zus. Een grotere beweging vond plaats. Een kleine stoet kinderen, op de voet gevolgd door hun ouders liepen achter een jongen met een cape aan. Ze glimlachte onder de kap van haar kape. Ze sprong sierlijk uit de boom waarin ze had gezeten en baande zich een weg tussen de mensen door. Haar groenige cape was een goede camouflage in het bos maar tussen de mensen was hij een stuk minder effectief. Ze bewoog lichtvoetig tussen de mensen door, alsof ze zweefde... Haruko had zich opgesteld tussen een aantal kraampjes. De kinderen zaten in een kring om hem heen. Flora glimlachte. Murray was buiten de stadsmuren in het bos, doordat murray geen angst voor draken had en een witte vacht bezat vielen draken haar vreemd genoeg niet aan. De veren en stukjes ongelooide vacht speelden daarin ook een rol. De ouders werden wat onrustig door haar verscheining. Flora liep met een boog om de kinderen heen en ging in de schaduw van het kraampje naast Heruko's plekje staan. Ze had de kap afgedaan om de ouders wat vertrouwen te geven.

Haruko's ogen gingen naar voren op het moment dat hij zag dat er een groene cape achter de kinderen schoof. Hij glimlachte wat breder. De koning vervolgde ondertussen zijn verhaal. "Ikzelf was dus op jacht. En ik kwam een grote draak tegen. Deze dacht dat hij veel sneller dan mij was..." zei de koning. Haruko's blik ging even opzij en knikte even naar Flora als gedag. "Op dat moment had ik een weddenschap met hem gemaakt" zei de koning. Haruko keek naar de pop. "Wat voor weddenschap dan?" vroeg hij als onderdeel van de act. "Daar was ik mee bezig te vertellen. Ik zou dus eerder door het bos gaan als de draak..." zei de koning. "De draak lachte me uit en wilde diezelfde avond nog beginnen. Ik had dit natuurlijk niet geweigerd. We stonden voor het bosrand en we maakte ons klaar om te starten. Op het moment dat de draak opsteeg en ik zou moeten rennen pakte ik ongemerkt zijn staart vast." zei hij. "Maar is dat niet valspelen?" vroeg Haruko. De kinderen zeiden allemaal dat Haruko gelijk had. "Ohohoh...Wie niet snel is moet slim zijn, jongeman. Haruko, je hebt nog veel te leren..." zei de koning spottend. De kinderen moesten wat lachen. Haruko glimlachte. "En op het einde liet ik de staart snel los. En de draak geloofde dat ik had gewonnen..." zei de koning. Haruko schudde zijn hoofd. "Vals spelen is niet iets wat je moet doen, je bent een koning geef de kinderen hier een goed voorbeeld..." zei Haruko. Een typisch iets in de shows van Haruko was een verstopte les aan de kinderen. Iets dat voor de ouders er uit stak en de kinderen misschien van het verkeerde pad af hield. Haruko glimlachte. Zijn ogen gingen naar de koffer en de kop van de koning draaide er ook ineens heen. Op hetzelfde moment klonk er een stem. "Valsspeler, ik krijg je nog wel!" klonk het uit de koffer. Een lichtte slis was er in de stem te herkennen. Het moest de draak voorstellen. Haruko keek naar de kinderen en glimlachte. De koning keek naar Haruko. "Is dat de draak?" vroeg hij. "Inderdaad.." zei hij. "Oh dus het was jou vriend die ik beet nam?" vroeg hij kalm. Haruko knikte. "Dan zal ik mijn zwaard maar gaan pakken, ik wil immers niet aangevallen worden." zei de koning. "Nee...geweld is niet iets wat er hier gaat gebeuren..." zei Haruko streng. Opnieuw een verstopte les. Haruko glimlachte opnieuw en keek het publiek af inclusief Flora. Ondertussen ging Haruko door met de show.

(Euh...zal ik de show verder skippen of moet ik van jou helemaal door gaan? XD Ik probeer hier zo'n stom verhaaltje uit mijn mouw te schudden dat nergens op slaat eigenlijk XD.)

(ik skip wel voor je)

Flora begreep nu heel goed wat het meisje in het bos had bedoeld. Toen de voorstelling ten einde liep klonken er afkeurende geluiden uit de voorbijschuifelende menigte. Flora richtte zich wat op en zag de reden: Een forse man met een kaalgeschoren hoofd, stevige leren broek en zonder bovenkleding baande zich een weg door de menigte terwijl hij mensen opzij duuwde. Flora herkende hem meteen en een lichte grijns verscheen rond haar mondhoeken.  Toen de man uit de menigte tevoorschijn kwam stond zijn blik op donder, als blikken konden doden zou Flora nu ter plekken neervallen. Ze zette zich af -ze stond immers tegen een kraampje aan geleund- en kwam rechtop staan. Ze liep naar de man toe, om de kinderen en ouders heen. Haar gelaatsuitdrukking was rustig en kalm maar haar ogen hadden een uitdagende fonkeling. De man begon al rood aan te lopen "Jij hebt mijn vangst laten ontsnappen!" brulde hij. "Draken zijn gewoon niet geschikt voor in huis" zei Flora kalm. De man brulde en haalde lomp uit met zijn fuist die bijna de grootte van Flora's hoofd had. Flora zakte wat door haar knieën. Door de kracht waarmee de man in het niets sloeg verloor hij zijn evenwicht. Flora stapte opzij en de man kwam met een klap op de grond "Dames en heren, maakt u plaats!" riep Flora alsof ze een voorstelling begon. De mensen weken uiteen en creërden een wijde cirkel. De man kwam overijnd, brullend als een woeste beer haalde hij weer uit met zijn vuist. Flora dook weer naar beneden, de man verloor dit keer net zijn gewicht niet maar voor hij zich kon herstellen had Flora een soepele sprong gemaakt, zich afgezet op zijn nog uitgestoken fuist en vervolgens haar voet op zijn hoofd gezet. Vanuit daar maakte ze een sprong en landde ze keurig achter de forse kerel. Door de kracht waarmee Flora zich tegen zijn hoofd had afgezet viel de man alsnog. De mensen om haar heen klapten en joelden terwijl de man snel weer opkrabbelde. Hij ademde zwaar en stond al te zweten. Flora was nog lang niet uitgeput. De man wou zich weer naar Flora keren maar zag haar oppeens nergens meer. Hij draaide rond en rond terwijl hij woest gromde. in feite stond Flora telkens achter hem. Door zijn grote omvang en haar dunne postuur was dat niet erg moeilijk. Kinderen joelden en gilden maar het was te onverstaanbaar voor de forse man. De meeste volwassen mensen lachte om de grote drakenjagen die maar niet begreep waar de drakentemmer heen was. Flora draaide zich om en tikte hem op de rug. De man draaide zich om en keek Flora recht in de ogen. Met twee armen tegelijk probeerde hij haar te grijpen. Aangezien de man nogal onhandig was was het niet moelijk voor Flora om hem opnieuw te ontwijken. Hij strompelde naar voren maar behield dit keer zijn evenwicht. "Weetje, ik verbaas me dat je me gevonden hebt" zei Flora hard genoeg om voor de hele menigte -vooral de voorste mensen- hoorbaar te zijn. "Ik had eigelijk gedacht dat je wel weer een jong draakje te pakken zou hebben gekregen" De man brulde woest maar Flora ontweek zijn volgende aanval gewoon "Blijkbaar was toen gewoon puur geluk of heb je hem weer van iemand anders gekocht?" de man was uitgeput "ik krijg je later nog wel!" gromde hij en hij maakte dat hij wegkwam. "Dat zien we dan wel weer" Sommige mensen gooiden wat geld voor ze weggingen. Flora raapte het op en ging naar Haruko "Je verwacht waarschijnlijk een uitleg?"

Haruko keek kalm rond en maakte een einde aan zijn show. Hij keek kort naar Flora. Hij pakte in en merkte de vervelende opmerkingen op. Kalm sloot hij zijn ogen en opende ze weer na een tijdje. Hij keek naar Flora die op een man af liep. Een wat forsere kerel. Hij volgde het gesprek en liet zijn koffer staan. Geïnteresseerd liep hij naar het tafereel toe. Keek naar de mensen die aan het juichen waren. Flora was snel en behendig, zoals Haruko ook was. Haruko voelde echter een lichte woede om het feit dat de man Flora wilde slaan. Hij liep achter de menigte door naar de plek waar de man naar toe liep. De man verdween door twee doeken. Haruko schoot er achteraan. Daar tikte hij hem op zijn rug. "Wat moet je!" bulderde de man. "Niets hoor, alleen dit." zei Haruko en sloeg hem volop met de vuist tegen de kaak. De man viel wat versuft op de grond en Haruko liep snel terug. Daar ging hij weer op zijn plek staan en keek naar Flora die net klaar was met het geld oprapen. Haruko keek haar aan en glimlachte. "Mag ik raden?" vroeg hij. Zonder op antwoord te wachten ging hij verder. "Die man is een drakenverkoper en jij hebt een jong draakje gered van zijn gierige handen zonder te betalen. En daarom is hij woest. En mag ik nogmaals raden. Die draak is of Razor of Mushii..." zei hij. Hij glimlachte. "Ik ben blij dat je de vrijheid van de draken inziet. Dan zijn we het ergens over eens..." zei hij. Hij bracht zijn mond bij haar oor. "Knap gedaan, je hebt pit..." fluisterde hij in haar oor en bracht zijn gezicht weer terug op een normale afstand. Hij voelde zich altijd al goed in het bijzijn van Flora. En nu hij zag wat ze kon was dit alleen maar versterkt.

Flora keek Haruko na toen hij wegliep en wist zeker dat hij terugkwam omdat zijn koffertje er nog stond. Toen hij terugkwam en haar aansprak glimlachte ze "Precies" zei ze tussen de twee gegokte vragen door als antwoord op de eerste. De tweede gok klopte niet helemaal "De draak die ik toen redde was niet een van de draken die onder mijn hoede staan" ze zei nooit dat Mushii of Razor van haar was, ze waren haar eigendom niet, ze stonden alleen toe dat ze op hen vloog en ze woonde gewoonweg bij haar in de grot "Dat draakje was gewoon een kleinere soort, ik heb hem toen de stad uit geloodst en laten gaan" vertelde Flora. Ze kon zomaar in een tomaat veranderen toen Haruko zijn gezicht zo dicht bij het hare kwam. Toen hij zijn hoofd weer van haar verwijderde knikte ze kort en sloeg ze snel de kap van haar cape over haar hoofd "Zullen we een rustig plekje opzoeken? Ik hou niet zo van drukte" vroeg ze toen ze het geld in haar geldbuidel deed, de blos was alweer weg. Ze had daarnet iemand gezien die ze op ongeveer dezelfde manier als de man van daarnet had 'bestolen' en besloot dat ze niet met nog iemand aan de stok wou. Wat ze zei was wel waarheid, ze was een mens van de bossen en de rust.


(je mag zeggen dat ik met je meeloop)

(is goed)

Haruko had de rode blos wel opgemerkt maar er niet op in gegaan. Hij knikte. "Ik zal even mijn koffer pakken..." zei hij kalm. Hij liep er naar toe en pakte hem op. Hij liep met de koffer naar Flora. Hij knikte even naar haar en liep naar de poort van de stad. Daar liep hij met Flora richting het bos. Hij hield zelf ook liever van de bomen en natuur. Hij wenkte met zijn hand dat Flora hem moest volgen. Hij had immers een mooie plek. Kalm liep hij door de bossen. Op een gegeven moment werd het bos dichter en er was niet echt iets wat je als een pad kon zien. Haruko keek af en toe om of te zien dat hij Flora niet te ver achter liet. Daarna stopte hij. Hij duwde een paar varens opzij en liep verder. Een open ruimte was zichtbaar. Het was dag dus het gaf een ander beeld als dat het nacht was. Kalm hield hij de varens opzij voor Flora. Een wat kleinere waterval viel in een klein meertje, het opwaaiende water zorgde voor een regenboog. Tegen de bergwand groeide verschillende planten. Het was als een klein stukje paradijs op aarde. Haruko zette zijn koffer bij een steen neer en keek naar Flora. Hij zweeg hij wilde haar eerste reactie zelf zien.

Flora volgde Haruko de stad uit, Murray was nergens te zien. Flora maakte zich niet zo'n zorgen om het dier. Ze had een klein fluitje waarmee ze hem kon roepen en hij kom nooit ver weg zijn. Ze knikte naar Haruko toen hijde planten voor haar opzij hield en nam zijn gebaar aan. Toen ze bij de plek kwamen bleef ze staan, kijkend naar het kleine hemeltje dat voor haar lag. Het was er werkelijk prachtig. Ze kreeg oppeens zin om te zwemmen... Ze had de kap van haar cape afgedaan toen ze in het bos waren gekomen. "Haruko... ik heb hier geen woorden voor. Hoe heb je deze plek gevonden?" ze liep naar het water en keek naar het heldere water. Deze plek was zo vredig dat ze zou kunnen zweren dat niemand hier ooit zou willen vechten. Ze legde haar boog en pijlkoker bij Haruko's koffertje "Het is hier prachtig Haruko" fluisterde ze alsof ze de plek zou vernitigen als ze te hard zou praten.

Haruko keek glimlachend naar Flora. "Ik ben er ooit op gestuit terwijl ik aan het jagen was. Maar ik ben de enige die het kent, op jou na dan...." zei hij kalm en glimlachte. "Ik wil het rustig en vredig houden en niet dat iedereen het komt vernielen..." zei hij er achter aan. "Dat vond ik ook..." zei hij kalm. Hij liep naar Flora. "Wie het laatste het water in is....is het laatste in het water..." zei hij zacht in haar oor terwijl zijn hoofd vlak bij die van haar was. Hij trok zijn shirt uit, waar een afgetraind lichaam onder tevoorschijn. Zijn broek liet hij aan. Hij liep naar het water en keek even om. Hij glimlachte. Het water was lekker koel. Het was dan net winter geweest maar Haruko kon goed tegen wat frisheid. Hij keek om naar Flora en glimlachte. Hij sprong daarna in het water en kwam snel weer boven. Hij keek met doordrenkte haren richting Flora wachtend tot ze ook het water in kwam..

Fora lachte en de blos op haar wangen was al snel weer verdwenen. Ze gooide haar kape af. Ze had en zacht, breed stuk leer rond haar bovenichaam. Het knelde haar niet in haar bewegingen en eigelijk had ze niet echt het iedee dat ze werkelijk iets aan had -ookal wist ze dat ze het wel aan had. Tussen het bovenste struk omgebonden leer en dat wat ze voor een deel rond haar bovenbenen en heuoen had zat een open stuk zodat haar navel zichtbaar was. Ze gooide haa lichte voedomheulsels bij haar kape en nam een sierlijke duik het water in. Ze voelde het water langs haar lichaam gaan en het zachte leer nat worden. Het water was heerlijk koel. Ze kwam vlak naast Haruko boven "Helaas, ik ben de laatste" zei ze terwijl ze met één hand een natte pluk haar uit haar gezicht haalde.

Haruko glimlachte toen hij zag dat Flora zich al snel klaar maakte om het water in te springen. En niet veel later was ook Flora in het water. "Ja maar ze zeggen meestal dat de laatste de beste is, en in dit geval klopt het ook..." zei hij grinnikend gevolgd door een knipoog. Haruko dook onder water en zwom wat en kwam wat verder van Flora vandaan boven. Hij zat dicht bij de waterval en keek even om. Hij wist dat er achter de waterval een grot zat, maar ging er niet in. Kalm zwom hij wat en dook opnieuw onder water. Ineens kwam hij langzaam achter Flora naar boven. Daar greep hij haar schouders en duwde haar onder water. Kalm keek hij naar het water wachtend tot Flora weer boven zou komen.

(oeh een beetje te inspiratieloos.)

Flora bloosde licht "De eerste zijn is ook zo slecht nog niet hoor" vulde ze hem aan. Ze keek hoe hij onderwater verdween. Ze probeerde te schatten waar hij boven kwam maar schatte verkeert. Ineens voelde ze twee handen op haar blote schouders. Ze kon nog op tijd ademhalen voor ze onderwater verdween. Ze kwam niet boven, sterker nog; ze zwom naar beneden. Ze pakte Haruko's voeten en trok hem onderwater. Ze zette zich af tegen de grote gladgesleten stenen op de bodem en kwam een eind het water uit toen ze het wateroppervlak doorbrak. Glinsterend water vloog in een boog van voren naar achter toen ze met een beweging van haar hoofd haar haar uit haar gezicht haalde. Er stond een glimlach op haar gezicht toen ze snel wegzwom en op de kant kroop. Ze klom met behulp van boomwortels lang de niet zo stijle kant van de waterval omhoog. De stroming van het water was niet erg sterk bovenaan de waterval. Ook de hoogte was niet echt spectaculair. Ze waadde door het water dat ongevaar op kniehoogte kwam en ging op de gliberige rand van de waterval staan. "Haruko!" riep ze om zijn aandacht te krijgen. Zodra hij keek dook ze van de waterval af. Even suisde de wind door haar natte haar voor ze werd omsloten door het water beneden aan de waterval. Door het constante vallende water was het meer erg diep op de plek waar het water neerkwam en kon Flora veilig naar beneden duiken. Ze zwom een eindje weg van de bellen en kwam toen boven. Met een sierlijke beweging haalde Flora haar haar uit haar gezicht. Ze deed een lok achter haar oor en zwom met grote slagen naar Haruko toe.

Haruko glimlachte en zag niets meer. Ineens werd ook hij onder water getrokken en hapte hij nog net op tijd naar adem. Kalm zwom hij weer naar het wateroppervlakte. Hij opende zijn ogen maar zag Flora nergens meer. Hij keek rond maar wat hij ook deed ze kwam niet boven. Ineens hoorde hij haar zijn naam geroepen worden en keek omhoog. Net na hij keek sprong Flora van de waterval. Hij grijnsde. Hij zwom onder water en merkte dat Flora richting de plek zwom waar hij net nog was. Rustig kwam hij achter haar boven en pakte haar schouder opnieuw beet. Hij draaide haar om en keek recht in haar ogen. Langzaam bracht hij zijn hoofd dichter bij die van Flora. Niet veel later gaf hij een tedere kus op haar lippen. Op het moment dat hij besefte wat hij deed trok hij zijn hoofd terug en keek schuldig weg. "Sorry..." zei hij kalm.

Haruko was niet waar hij daarnet was, ze voelde zijn handen op haar schouders en dacht dat hij haar weer onderwater zou duwen. Maar hij duwde tegen haar ene schouder en trok aan de ander waardoor ze zich omdraaide. Ze zat vast in zijn mooie ogen en de zachte aanraking van zijn lippen op de hare was hypnotiserend. Toen hij terugweek en zich verontschuldigde brak haar blik los van de zijne. Ze had nog nooit zoiets voor iemand gevoeld, op deze manier dan. Met een rustige beweging kwam ze weer dichter naar hem toe. Ze legde een hand op zijn ene wang en kusde hem. Ze voelde zijn aanwezigheid zo dicht bij haar.

(beetje inspiloos)

Haruko keek voorzichtig opzij maar wendde zijn blik al snel af toen Flora hem weer aankeek. Hij was in strijd met zichzelf. Hij wilde wel, maar durfde niet. Hij had namelijk de angst om ook Flora te verliezen en deze was toch wel iets wat bij hem een blokkade was. Hij keek op toen hij een hand op zijn wang voelde en zijn hoofd naar haar toe werd gedraaid. Hij keek haar aan in de ogen. Ineens voelde hij de kus op zijn lippen. Hij beschouwde het als een antwoord op zijn twijfels. Hij legde zijn armen om haar heen en sloot zijn ogen. Langzaam liet hij de kus overgaan in een zoen en bleef dicht tegen haar aan staan. Het water om hun heen was voor Haruko niet meer genoeg om hem af te koelen. De warme gevoelens van binnen versterkte met de minuut. Haruko stopte de zoen en opende zijn ogen weer. Hij keek haar diep in haar ogen en er verscheen een glimlach op zijn gezicht. "Je bent mooi..." zei hij kalm maar zacht. Wat was dat nou weer voor opmerking? schreeuwde een stem in zijn hoofd. Haruko negeerde het. Hij had al iets gevoeld bij het meer maar wilde dat nog niet toegeven.

Het voelde alsof haar bloed kookte, een warm gevoel bekroop haar als vlammen die een droog stuk hout beklommen. Ze hield hem vast met beide handen en sloot har ogen. Toen hij zich van haar losmaate opende ze haar ogen en keek ze recht in de zijne. Zijn woorden deden haar vaag glimlachen "Ik hou van je Haruko" fluisterde ze alsof ze bang was dat dit moment voorbij zou gaan. Het kon wel eewig duren zoals ze daar op die prachtige plek in het water in elkaars armen waren. Het water leek er niet meer te zijn; ze waren in de hemel en hij was haar engel met de donkere haren. Flora legde een arm op zijn schouder en haar vingers baande zich een weg door zijn natte haar. Ze bracht haar gezicht dicht bij het zijne maar wachtte zodat hij de beslissing zou maken haar uitnodiging te beantwoorden.

Haruko sloot kort zijn ogen. Naarmate hij hier langer met Flora was des te moeilijker het werd. Er kwam een knoop in zijn maar en een brok in zijn keel dat ieder geluid van hem weg nam. Rustig keek hij in haar ogen maar de angst om haar kwijt te raken was enorm. Voor Flora leek het momenteel een hemel. Voor Haruko een hel. Hij zag de duivel haar de duisternis in trekken terwijl hij machteloos toe keek zonder te kunnen helpen. Ineens hoorde hij haar woorden. Dit veegde het beeld weg en ontnam de angst. Hij moest er maar het beste van maken. Hij keek haar in haar ogen. "Ik hou ook van jou.." zei hij zacht maar toch hoorbaar. Hij merkte dat ze een arm op zijn schouders legde. Hij glimlachte. Haar gezicht kwam dichterbij maar hij twijfelde geen moment. Hij legde zijn handen om haar middel. Sloot zijn ogen en gaf haar een tedere en warme zoen op haar mond. Hij merkte de vogels en het water van de waterval niet meer. Al het geluid verstomde. Alleen Flora was er met hem. In een gigantisch wolkendek. Hij bleef dicht tegen haar staan en duwde haar lichtjes wat tegen zich aan. Om te laten weten dat hij haar niet meer kwijt wilde.

Haar andere arm en hand rustte rond zijn rug. Zijn woorden maakte haar gelukkig. Zoiets had ze nooit voor iemand gevoeld. Ze voelde zijn greep wat verstevigen en ook zij liet hem niet los. Toen ze haar mond van de zijne haalde om te ademen wist ze dat ze niet eeuwig zo konden doorgaan ookal wou ze dat nog zo graag. Ze liet haar voorhoofd tegen de zijne rusten "Ik wil je niet meer kwijt. Haruko, kon dit moment maar eeuwig blijven" ze voelde zijn ademhaling tegen haar huid en de gladde stenen onder haar voeten die haar bovenwater hielden. Haar hoofd was leeg, het enige wat haar vulde was liefde voor de jongen voor haar. Hoe kon het, dat de ware altijd dichtbij was?

(eten)

Haruko sloot zijn ogen en legde zijn voorhoofd voor een korte tijd tegen die van Flora. Hij opende toen ze stopte met zoenen. "Kon het inderdaad maar voor altijd duren..." zei hij zacht en keek glimlachend naar Flora. "Ik wil je ook niet meer kwijt...nooit niet..." zei hij kalm en gaf haar een kusje op haar mond. Rustig streek hij over haar rug. Hij glimlachte. En deze keer duurde het langer dan normaal. Haruko keek diep in haar ogen. Haar blauwe ogen kon hij in verdwalen. Als een labyrint die geen einde kende. Alsof bij ieder omgeslagen hoek weer een doodlopende weg te vinden was. Haruko vond het niet erg. Hij bleef dicht tegen haar aan staan. Haar aanrakingen, haar geur, haar aanwezigheid en haar ademhaling die langzaam tegen zijn huid kwam. Alles was prachtig aan haar. Hij streek een lok achter haar oren en gaf haar nog een kusje. Kalm liet hij haar los en zwom van haar vandaan. Hij wenkte haar mee te komen. Hij dook onder water en zwom richting de waterval.

Flora keek terug in zijn bruine ogen, ze waren zo anders en toch zo hetzelfde. Ze hadden veel gemeen. Ze liet hem doen wat hij deed en voelde zich bijna naakt toen hij van haar wegzwom. Ze zette zich zachtjes af tegen de stenen onder haar voeten en zwom achter Haruko aan. Wat wou hij doen? Ze dook onder en wekte zichtzelf daarmee. Toen ze weer bovenkwam was ze vlak bij Haruko. Hij was zo sierlijk, sierlijk op een mannelijke manier dan. Ze beheerst en gevoelig. Ze mocht hem zo, hij, zijn aanraking, zijn aanwezigheid, alles. Even liet ze zich uitdrijven waardoor het water over haar mond en neus heen kwam. Ze moest nu wel zwemmen, de bodem was te ver weg om te kunnen staan zonder te verdrinken. Ze maakte rustige bewegingen met haar armen om niet te zinken en langzaam vooruit te komen waardoor ze precies op de goede afstand van Haruko was.

Haruko kwam even boven om adem te halen. Het was hier dieper. Rustig keek hij rond en zag Flora weer boven komen. Hij merkte dat ze vlak bij hem was. Hij pakte haar hand en trok haar mee onder water rustig zwom hij verder en kwam even later weer boven. Een grot was zichtbaar. Verschillende mossen die licht gaven waren te zien. Haruko glimlachte vriendelijk naar Flora. Het was een mooie plek om te zijn. En het was er rustig op het ruisen van het water na. Dieren kwamen hier niet omdat het water de weg blokkeerde. Haruko klom op de rand en ging er op zitten. Rustig keek hij naar Flora. Ze was prachtig. Als zijn leven een tuin was, en iedereen die hij kende was een bloem. Dan was zij degene die het mooiste was, en waar hij het meeste zorg aan zou besteden. Rustig keek naar Flora en glimlachte vriendelijk.

Flora kreeg genoeg tijd om adem te halen voor ze onderwater werd getrokken. Ze werkte mee en volgde Haruko onder de bellen van de waterval door. Toen ze bovenkwam zag ze iets waarvan ze alleen had kunnen fantaseren. Nog nooit had ze zo'n mooie grot gezien. Het was er vochtig en perfect voor mossen die niet zo hard licht nodig hadden. Dat maakte dat er vele bijzondere mossen grooiden, de meesten gaven licht, gloeide of reflecteerde. "Haruko" fluisterde ze. Het was adembenemend en niet alleen de grot: Het licht waarin Haruko zat versterkte Haruko's aanwezigheid sterk. Ook Flora kwam het water uit, ze ging dicht tegen Haruko aan zitten en kuste hem op de wang "Het is hier zo mooi" fluisterde ze zachtjes in zijn oor. Ze sprak naar waarheid, er waren maar weinig plekken in DW die zoals deze waren. Haar natte haar hing over haar schouders en drupels water dropen op het mos uit haar kleding en haar.

Haruko keek naar Flora die boven kwam. Hij merkte haar woorden en glimlachte. "Dat is het inderdaad..." zei hij kalm. Hij merkte dat ze tegen hem aan ging zitten en hij legde een arm om haar heen. Hij streelde zachtjes haar arm en voelde zich opnieuw warm worden. Zijn hart klopte als een gek tegen zijn borstkas alsof het wilde zeggen dat het er uit wilde. Haruko's ogen zochten die van Flora op. Hij keek haar opnieuw diep aan. Langzaam bracht hij zijn mond weer vlak bij haar en gaf haar een tedere zoen op haar mond. Maar terwijl hij dat deed duwde hij haar langzaam op haar rug. De grond was niet koud, vooral doordat het lichtgevende mos licht warmte afstraalde. Haruko kwam boven haar en gaf haar een paar kusjes in haar nek en gimlachte ondertussen vriendelijk.

Flora ontving zijn kus en liet zich achterover duwen. Het mos was nat maar niet koud en het voelde heerlijk zacht, alsof ze op wolkjes lag. Ze glimlachte teder, ze voelde haar hart bonken in haar borstkas onder het stuk leer dat rond haar bovenlichaam zat. Er stond een blos op haar wangen, maar niet van schaamte. Ze maakte een zacht geluid diep in haar keel toen hij haar in haar nek kuste. Ze kuste zijn wang zachtjes en wist dat zijn hart net o tekeer ging als het hare. Ze ontspande en liet hem zijn gang gaan. Ze hield van hem, alles wat hij deed was goed... Ze liet haar armen op het mos rusten en voelde Haruko's aanwezigheid dicht bij haar toen ze haar ogen sloot. Ze zag hem voor zich: Bruine ogen, blauwgrijs haar, een teder gezicht en een gespierd lichaam. Hij was gewoonweg perfect.

Haruko bleef haar zachte kusjes geven in haar nek. Hij bracht zijn hoofd weer vlak bij haar en keek haar in haar ogen. Althans dat dacht hij, ze had haar ogen gesloten. Hij glimlachte licht. Rustig gleed hij met zijn hand naar haar heup en liet hem daar rusten. Kalm gaf hij haar een zoen op haar mond. Zijn ogen keken rustig langs haar lichaam. Ze had gewoonweg het perfecte lichaam. Iets wat niet iedere vrouw had. Rustig gaf hij een kusje op haar mond en ging weer terug naar haar nek. Langzaam ging hij lager. Ging langs haar arm naar haar buik en gaf daar kleine kusjes. Bij ieder kusje ging hij weer net een stukje opzij. Zo ging hij langzaam haar lichaam af. Hij bleef echtere wat langer bij haar buik ze was zo dichtbij. Ze rook zo heerlijk. Naar de natuur, hij kon aan haar ruiken dat ze veel in het bos was. Zelfs het water was niet in staat om de volledige geur weg te halen. Hij sloot zijn ogen en ging rustig verder.