Terug in het dorp

De weg van het bos naar het dorp was lang en vermoeiend, dit werd nog erger door vijf herten die ze als bagage meesleepten. Ze hadden in de bossen een draagbaar weten te maken maar dan van een groot formaat, net groot genoeg om vijf herten erop te verslepen met veel kracht en moeite. Aiwendil waarvan zwijgen eigenlijk haar tweede natuur was had de laatste tijd meer gepraat dan haar afgelopen jaren. Kliennie wist als enige mens haar aan de praat te krijgen, hij was erg vrolijk en aardig en zijn lach leek wel aan zijn gezicht vastgeroest. Vlak bij hun liep Rainbow de draak, ze vond het nog steeds een prachtige aanblik als de zon op haar schubben scheen en alle kleure lieten stralen. Ze amuseerde zich door alvast in te beelden hoe de gezichten van de dorpelingen eruit zouden zien als ze straks de mooie draak voor hun deur stond. Rainbow had met haar krachtige windvalgen het halve dorp naar achteren geblazen toen ze haar probeerde te vangen. Ze haalden het vast niet in hun hoofd om haar nog een keer te vangen in de nabijheid van twee mensen. Het zweet liep als een straaltje langs haar wang en ze veegde het weg. Het dorp kwam al in zicht en ze rook het vele vuur en het eten dat stond te pruttelen in hun pannen. Het voelde alsof haar handen langs schuurpapier waren gegaan zo ruw en rood waren ze maar dat negeerde ze. Ze waren al een heel eind en het einde kwam in zicht. 'Zeg, Kliennie. Waar woont die slager van je precies, toch niet helemaal in het midden van het dorp he.' Vroeg ze. Ze zouden al aangekeken worden door hun rare bagage, maar dat er nog een draak bij zat en een mens in zwart geheuld was ook iets wat aandacht trok. Ach als ze in de problemen kwamen had ze altijd nog haar pijlen nog, die doorboorde het vlees van hun tegenstanders alsof ze door mos gingen.

Het was een lange en vermoeiend toch, en de vijf herten die ze sleepte maaktne het niet makkelijker. Gelukkige hadden ze in het bos een draagbaar ding weten te maken van een redelijk formaat zodat de herten er op konden. Kliennien veegde wat zweet op zijn voorhoofd weg maar er rolde een paar druppels zweet als een straaje water langs zijn wangen, het was erg warm weer eigelijk te warm nou. Even keek hij achterom en Rainbow liep netjes achterhun aan haar schubben glansde dooor de zon. Ze was een erg mooie draak vond hij. Aiwendil leek postief te zijn over het bezoek aan de drop en dat vond Kliennie een opluchting. Langzam kwam het drop in zicht en kon je de vele vuurtjes die waren gemaakt ruiken voor het avondeten en de pannen waarin het eten stond te pruttelen.
'Zeg, Kliennie. Waar woont die slager van je precies, toch niet helemaal in het midden van het dorp he.' Vroeg ze ineens gelukkige woonde de slager een beetje aan de rand van het drop een groot wit gebouw was het. Hij woonde er met drie kinderen en zijn vrouw en betaalde goed voor verse vlees. 'Als je een groot wit gebouw aan de rand van het drop ziet zijn we er er steken twee groote schoorstenen uit het gebouw, het gebouw bestaan helemaal uit steen. Je herkend het meteen de rest van het drop is gemaakt van hout en de meeste gebruiken nog strooi als dak.' Langzaam zag hij het gebouw van de slagger en wees met zijn nog vrije hand naar het gebouw. De slager was waarschijnlijk een rijke man de meeste konden een huis helemaal van steen en met een stenen dak niet betalen in het drop.

Rainbow Keek rustig toe terwijl Kliennie en Aiwendil tegen elkaar spraken, waarna ze samen richting het dorp liepen. Toen de eerste huizen in zicht kwamen hoorde Rainbow het zachte geroezemoes van de dorpelingen. . Rainbow reageerde niet op hun bange of boze woorden en liep rustig met Kliennie en Aiwendil mee. Ze keek toe hoe de ouders hun kinderen naar binnen riepen of naar huis sleurden. Eenmaal bij de slager ging Rainbow voor het gebouw zitten en keek Rustig om zich heen. De mensen waren onrustig dat vond Rainbow niet prettig en vond dat ze hen moets overtuigen dat zij geen slechte draak was. Zacht als de wind die door de bladeren van de bomen speelde begon RAinbow te zingen.
'Leve mensen wees niet bang, men weet de tijd die duurt soms lang. Maar wie goed kijkt weer wat er is, al hebben sommige het ook wel mis. Het leven is soms kort of lang, maar leve mensen wees niet bang. De draken zijn niet allen slecht, maar wee die tegen hen vecht. Neem uw gezond verstand en weet waar u nog in beland. Het leven speel een heel groot spel, maar leve mensen weet een ding wel. Wie goed doet die goed ontmoet...' Het lied ging nog verder en toen Rainbow klaar was keek ze met een rustige blik om zich heen en ontdekte dat de meeste dorpelingen niet meer bang waren en sommige kinderen rond haar heen stonden. Een vriendelijke glimlach verscheen op haar lippen en ze besnuffelde die het dichtsbij stond. Haar snuit ging lichterlijk langs de huid van een jongentje van een jaar of 5 en hij begon zacht te giegelen. Rainbow keek op toen ze een harde stem hoorde. De groep die haar eerder had lastig gevallen en Rainbow's uitdruk op haar kop veranderde meteen. De kinderen renden naar hun ouders en geen van de dorpelingen durfde nog naar buiten. Rainbow gromde diep en kil als waarschuwing.

Kliennie Aiwendil liepen rustige door het dorp, Kliennie zag dat de dropeling erg onrustige waren door rainbow die rustige achter hun aan liep. Hij hoorde de boze en bangen woorden van de Dorpeling. En de meeste dorpelingen roepen en kinderen naar binnen of sleepte ze naar binnen. Eenmaal bij het gebouw ging Rainbow rustige voor de ingang zitten, en keek wat ongemakkelijk omzich heen. Ineens begon rainbow zachtjes te zingen, 'Leve mensen wees niet bang, men weet de tijd die duurt soms lang. Maar wie goed kijkt weer wat er is, al hebben sommige het ook wel mis. Het leven is soms kort of lang, maar leve mensen wees niet bang. De draken zijn niet allen slecht, maar wee die tegen hen vecht. Neem uw gezond verstand en weet waar u nog in beland. Het leven speel een heel groot spel, maar leve mensen weet een ding wel. Wie goed doet die goed ontmoet...' ging het leid, Kliennie glimlachte.

Hij tilde twee herten op en zei vriendelijk tegen Aiwendil. 'Blijf je bij Rainbow wachten.' Kliennie liep de winkel binnen en hoorde de slager al vriendelijke zeggen. 'Heey, Kliennie. Ik zat al op je te wachten.''Kliennie zei wat uitdagend. 'Dat dacht ik al, maar jagen vraagt soms tijd. Gelukkige heb ik een topvangst voor je.' Hij gooide de twee herten op de toonbak en wees naar buiten naar de ander drie herten. Kliennie zag dat het leid de meeste dropeling had gekalmeerd en er stonden zelfs een paar kinderen om haar heen. Kliennie wou net samen met de slager de ander drie herten naar binnen tillen, toen Rainbow ineens een diepe en kille grom liet horen. Er stond een groep drakenjagers voor haar en Aiwendill, Kliennie liep zo stil mogelijk naar buiten. Maar de drakenjagers hadden alleen oog voor Rainbow en Aiwendill. Dit gaf kliennie de kans om ongzien op het dak van de winkel te klimmen, behendinge klom hij via een stapel kraten zo het dak op. En sloop gehurkt naar de rand, Klienne zag een stuk of 8 drakenjagers staan. De meeste waren een stuk groter dan hem en Aiwendil, maar niet erg gespierd alleen de man die iets had gezegt tegen Rainbow zag er erg gespierd uit.

Kliennie pakte vijf pijlen uit zijn houder en legde die naast zich neer, hij spande zijn boog en mikte op de rechter hand. Van een van de mannen die een zwaard vastheild, hij schoot de pijl af en die ging dwars door zijn rechterhand heen. Van de pijn liet hij de zwaard vallen en die kwam kleterend op de grond. De man gilde van de pijn, en keek verbaast naar zijn hand en toen omzich heen. Door de verbazing stonden de mannen even roerloos te kijken naar de collega die op de grond zat met een pijl door zijn hand. Snel deed kliennie hetzelfde met de vijf anderen pijlen, hij raakte vijf anderen mannen in hun hand waar ze een wapen vastheilden, die precies de zelfde reactie gaven als de eerste. De rest zocht snell deking, en keek wat geschroken maar ook nijdige omzich heen. Ineens roepte de leider boos, 'Zoek die schutter en breng zijn hoofd bij me.' En een van de mannen wees boos naar de plek waar hij zat en zei. 'Daar is hij op he dak van de slager.' Kliennie dook snel weg, toen er 2 pijlen op hem af kwamen.

( rest mogen julie verzinnen )

[O.o wat een goede post.. Daaar kan ik niet tegen op hoor xD]

Aiwendil luisterde met open mond naar Rainbow. Ze had echt een prachtige stem en ze had niet verwacht dat draken konden zingen. Verwonderd luisterde ze naar het mooie lied en snapte de bedoeling van Rainbow. Al snel kwamen er wat dappere kinderen en begonnen voorzichtig de schubben van haar te strelen. Ze keek van onder haar kap naar ade moeders die wantrouwend en vooral alert naar hun kinderen keken. Waarschijnlijk waren ze nog niet zo zeker van de goede bedoelingen van de draak. Ze rolde met haar ogen en knikte haast onzichtbaar naar Kliennie die de winkel binnenliep, ze keek vanuit haar ooghoeken naar Kliennie om hem te volgen tot hij in de winkel was. Ze hoorde van buitenaf hun stemmen mompelen, ze kon zo al horen dat de slager een zekere zware en lage stem had. Typische bakers en slagers stemmen.
Ze ontspande zich wat en liep een eindje van Rainbow af en staarde naar een man die wapen verkocht. Zijn producten waren netjes uitgestald en lagen er glazend bij in de avondschemering. 'Zoekt u een goed wapen, mijn heer?' Vroeg de man vrolijk en iets slijmerig en nederig in zijn stem. 'Ik bezit het beste kwaliteit die je kan wensen, de wapens kunnen jaren mee. De dolken en zwaarden worden niet snel bot en zullen niet breken.' Trommelde hij op en liet haar zijn beste waren zien. Af en toe gaf ze een knikje om te laten merken dat ze luisterden. Vanuit haar ooghoek keek ze naar Rainbow en de kinderen die zich met haar vermaakten. Alles leek rustig dus staarde ze weer nar het waren die haar wel aanspraken. Ze pakte een kling die haar aansprak en staarde er keurend naar. De berige ogen van de verkooper voelde ze in haar voorhoofd steken. Een grom deed haar met een ruk omdraaien terwijl ze de kling naar de verkoper terug gooide.
De groep jagers waren weer op komen draven. Ze zag pijlen flitsen en keek waar ze vandaan kwamen. Kliennie. Een extra troep kwam aangesneld. Zonder aarzelen stuurde ze een pijl op de overige mannen en liet haar pijl door hun handen boren. Ze negeerde het geschreeuw en liet nog een pijl varen. Het geschreeuw van de leider deed haar opschrikken. Ze wouden Kliennie vermoorden.. De pijl die op haar afkwam zag ze maar net aankomen en ze sprong behendig opzij, maar ze was te laat. Een pijl boorde in haar zij. Een kreet van pijn en ze viel op haar knieen. Ze voelde het bloed uit haar wond sijpelen. Haar slapen bonsde pijnlijk, ze sloot haar ogen om zich tot rust te banen.

Geschreeuw vulde haar hoofd, gejammer van kinderen, gekrijs van vrouwen. Het geluid van staal op staal en pijnlijke kreten, dat alles leek in haar hoofd zich op te dringen en op haar geest te lopen rammen. Ze kneep haar ogen stevig dicht en deed haar handen voor haar oren. Laat dat lawaai op houden. Schreeuwde in gedachten maar niks gebeurde er. Herrineringen die alleen bestonden uit geluid, het geschreeuw en het gejammer, alles deed haar er aan terug denken. Ze deed haar ogen open en staarde verstard naar de grond. Haar blauwe ogen waren roog geworden. Ze duwde zich overeind en staarde alleen maar naar de mannen voor haar zonder ze echt te zien. Haar gedachten waren vervuild en troebel, ze kon er niet naar luisteren. Haar lichaam deed was het zelf wou en stapte recht op de nieuwe troep terwijl ze haar kling uit haar schede trok en op hen afrende.
Alles ging snel. Een op een duels begonnen. Haar kling ging dwars door de lichamen alsof ze van zijde waren. Ze werd zelf geraakt, maar ze voelde het niet, nog niet. Gedachtenloos ging ze verder tot het geschreeuw in haar hoofd stopte. Midden in een slag stopte ze. De leider stond voor haar, bloedend en hijgend hief hij zijn zwaard op klaar om haar het einde te laten zien. Ze stak haar kling in de borst van de leider en dat in elkaar zakte als een pudding. Ze trok haar zwaard terug en liet het vallen. Langzaam kwam eht besef terug. Haar handen beefde als rietstengels. Ze pakte haar kling op en strompelde naar de muur en liet zich zakken.
Wat had ze gedaan.

Wat er gebeurde gong snel, want Kliennie zat opeens op het dak van de slager's huis en Aiwendil werdt geraakt door een pijl in haar lichaam, waarnaar ze begon te vechten zoals Rainbow nog nooit iemand had zien vechten. Zelf wachten Rainbow tot de kinderen veilig op afstand stonden en stormde op de groep draken jagers af. vele maakte snijwonden op haar lichaam en kop, maar Rainbow haalde de meeste zelf neer door een haal van haar klauwen, door een kop stoot of een mep van haar staart of vleugels. De dorpelingen bleven binnen en toen RAinbow zag dat Aiwendil de leider dood stak en ze tegen een muur ging zitten, kwam er net een andere groep van 8 draken jagers de straat in.

Rainbow werdt nu echt kwaad en draaide zich naar de groep toe. 'Dit moet ophouden!! bulderde de stem van Rainbow door de straat, Haar stem was niet meer zacht en vriendelijk zelfs de melody die door haar stem te horen was, was veranderd in kille woede die haar nu vulde. Ze ging in de vreemde houding staan en de wind stak onverwacht's op en die begon hard door de straat te blazen. De ramen van de huizen begonnen te klapperen en de houten deurtjes die de ramen beschermden zwaaide hard heen en weer. Rainbow hielt de wind eerst nog bij zich toen ze wachten tot wat de overige jagers zouden gaan doen. 'Waarom jagen jullie eigenlijk op mijn soort of op welke draak dan ook?!' riep Rainbow Kil naar de jagers die verbaasd door haar kracht nog op enige afstand bleven staan. 'Omdat we daar veel geld mee kunnen verdienen!' riep diegene die over deze groep de leiding had. Rainbow's grom was luider dan ze normaal gromde en ze deed een dreigende stap in de richting van de 8 mannen. 'Ik geef jullie een goede raad! Als je geen vliegles wilt krijgen vertrekken jullie nu nog of ik sta niet in voor de gevolgen die jullie kunnen op lopen!´ Rainbow´s woorden lieten de koude rillingen over de ruggen van de dorpelingen lopen en de vrouwen jammerde dat de draken jagers moesten vertrekken. Maar een draken jager is en blijf een draken jager en ze grepen hun wapens. Rainbow had genoeg gezien en liet de windvlaag als een scherp mes door de lucht op de mannen los die even probeerde te blijven staan, maar Rainbow gooide meer kracht in de strijd en daar gingen de 8 draken jagers de lucht in. Sommige vlogen over de huizen heen en landen in de hooiberg, weer andere rolde over de grond en werden aan alle kanten bij geschaaft. Maar de meeste vlogen een paar meter door de lucht en knalde hard tegen de huizen aan. Rainbow hoopte dat de huizen zouden blijven staan en richten zich hoger op met haar vleugels dreigens omhoog gestoken, waardoor Rainbow een aanblik kreeg dat ze groter was dan dat ze eigenlijk was. Rainbow gebon hard en dreigend te brullen. White had de groep op gebroken en nu wilde ze zelf een groep starten, ze hielt nu eenmaal van gezelligheid en nu alleen weer te zijn was geen lolletje. Rainbow wachten op wat komen ging, maar wat er nu kwam had ze niet verwacht. Een kruisboogpijl kwam door de lucht aan suisen, maar ze was te laat om deze aanval te ontwijken. De kleine pijl drong door haar borst precies waar ooit een drakenspeer haar had getroffen. Een brul van pijn weergalmde door de straat, maar Rainbow gaf niet toe aan de pijn en de behoefte om door haar poten te zakken. De kruisboogpijl had haar zo geraakt dat het net naast haar hart zat, maar een verkeerde beweging en de pijl zou haar doden. Rainbow boog haar kop en pakte de pijl vast en trok hem er rustig uit, maar toen de de pijl er net uit had voelde ze een stekende pijn in haar rechterschouder. Jankend van de pijn deed Rainbow een paar passen zijwaards en zag de leider van het clubje naast haar staan. Een verstikkende vuurstraal kwam uit de bek van Rainbow, maar de man had een schild bij zich en hielt die omhoog.

Kliennie hoorde gillende mensen en zwaarden tegen elkaar aan slaan. En kreten van pijn, Kliennie keek over de rand en zag Aiwendill en Rainbow in een hevige gevecht. En de dropelingen rende voor hun leven en zochten dekking in hun huis. Kliennie keek rond en zag dat Aiwendill gewond was maar toch stug doorbleef vechten. Ze dodde de leider en zakte daarna in als een pudding. En kruip tegen een muur aan, waar ze roerloos blijf zitten. Er kwamen nog meer drakenjagers aan, Kliennie schoot nog wat pijlen die allemaal doel raakte. Rainbow was echt kwaad nou haar stem was kill, er zat geen vriendelijke melodie in, die hij van haar was gewend. 'Ik geef jullie een goede raad! Als je geen vliegles wilt krijgen vertrekken jullie nu nog of ik sta niet in voor de gevolgen die jullie kunnen op lopen!´ Schreeuwde ze, maar de mannen pakte hun wapens. Kliennie klom snel naar beneden, en rende snel naar Aiwendill toe. In zijn ooghoeken zag hij wat Rainbow deedt.

Rainbow had er genoeg van en liet de wind als scherpe messen door het drop gaan, de drakenjagers werden langzaam de lucht in getild. Die probeerde wanhopige te blijven staan, maar Rainbow gooide meer kracht in de strijd en daar gingen de 8 draken jagers de lucht in. Sommige vlogen over de huizen heen en landen in de hooiberg, weer andere rolde over de grond en werden aan alle kanten bij geschaaft. Maar de meeste vlogen een paar meter door de lucht en knalde hard tegen de huizen aan. Kliennie dacht dat het voorbij was en wou Aiwendil helpen met haar wonden. Aangezien de meeste nou vluchten voor hun leven en genoeg hadden gehadt. Maar keek verschrok op naar Rainbow, toen ze brulde van pijn. Ze was geraakt door een pijl valkbij haar hart. Kliennie pakte zijn boog en schoot de man, met de kruisboog die op een dak stond zonder pardon in zijn hoofd. Hij veil als een zak aardappelen van het dak, en kwam met een harde plof op de grond.

Rainbow jankte van de pijn maar was in gevecht met de leider van dat andere groepje. Rainbow liet een verstikkende voorstraal uit haar bek. Kliennie schoot snel met zijn boog de man in zijn hand waarmee hij zijn schild vastheild. Helaas zag de man zijn aanval en kon de pijl nog net afslaan met zijn zwaard. Kliennie rende op de man af, gooide zijn boog op de grond en pakte zijn twee dolken. De man stak gevaarlijk de punt van zijn zwaard naar voren. Kliennie sloeg het zwaard weg met een draaide beweging en sloeg zo de man met een klap op de grond. Hij liet zijn schild vallen, kliennie lande boven op hem, en heild zijn dolken net boven zijn keel en keek hem fel en kwaad aan. Een foute beweging en hij was dood.




(gaf ik julie inps??)

[Ja nogal ]

Bevend leunde ze tegen de muur aan. Haar zicht was wazig maar werd langzaam weer helder. Met moeite wist ze het trillen een beetje te onderdrukken en staarde naar haar handen. Ze voelde warm aan maar er kleefde iets plakkerigs aan haar hand. Ze hield haar linkerhand omhoog en zag het donker rode bloed langs haar hand lopen. Geschokt staarde ze ernaar, dit was geen bloed van haar zelf, dit was van een van die mannen. De mannen die ze had vermoord, schoot door haar heen.
Ze hief haar hoofd op en zag het plein, verspreid lagen hier en daar mensen. Dood of anders kermend van de pijn. Rainbow had een woeste trek gekregen en haar lichaamstaal gaf haar de rillingen, al wist ze dat ze nooit aangevallen zou worden door haar. Ze zocht Kliennie maar hij stond niet meer op het dak, nee nu zag ze zijn rug op een van de mannen. Iedereen vocht of vluchtte weg in de straten, kinderen die huilde terwijl moeders hen de hand voor hun ogen hielden en weg dirigeerde van het geweld. Er was een grote plas bloed ontstaan op het plein en iedereen behalve de vechters hadden de benen genomen.
Ze keek weer naar haar hand die alweer beefde. Ze was nooit afgeschrikt voor een beetje bloed. Vroeger was ze vaak genoeg gevallen, gestruikeld of wat ze allemaal neit kon verzinnen waar ze een bloedende won aan overhield. Dan was het op je lip bijten en zorgen dat je het korstje dat er zou ontstaan niet ging open krabben. Maar dit, dit was anders. Ze had mensen vermoord, mannen die vader konden zijn of misschien pas net gehuwlijkd. Broers van hun zussen en kleinzonen.
Ze beet op haar kaken, ze hadden er zelf om gevraagd. Mensen waren toch gewoon dieren, alleen konden ze wat beter denken. Het was niks anders dan een konijn of vos doden, hield ze zichzelf voor. Ze duwde zichzelf overeind met een verbeten trek om haar mond. Moorden was niks, het ging erom wat je dacht van je daden. Tot nu toe bij haar, niks. Ze kon geen medelijden voor deze mensen voelen, nog verdriet. Met een snelle ruk haalde ze de pijl uit haar lijf en pakte haar boog.
Dit moest afgelopen zijn. Ze schoot nog twee mannen neer en wierp een van haar dolken in de borstkas van een man met een bruine baard net vijftien meter verdrop. Hij zakte met een gekuch op de grond en was dood. Haar lijf trilde niet meer, het voelde sterk en ze was weer zelfverzekerd. Ze raapte haar kling op en ging in duel met de laatste man.
Pareren, steken, blokken, schijnbewegingen. In haar hoofd leek het gevecht heel sloom te gaan, in werkelijkheid vochten ze beide hard en fel. Zo snel als slangen en zonder vrees. Haar tegenstander stak en zij pareerde. Een klein lachje speelde rond haar mondhoeken. De man had zijn verkeerde been voor gezet. Ze haalde zijn voet van de grond en stak met haar dolk door zijn nek. Gorgelend viel de man op de grond. Ze zuchtte hijgend en haalde haar dolk uit zijn nek en keek naar het lege slagveld.
Het was over.

( wat je een ander al niet kunt geven zonder er echt te zijn )

Kliennie sprong net op de leider in die zich in een gevecht met haar had gemengt en stopte met vuur braken. Aiwendil had de laatste man gedood en ze keek rond over het plein dat nu vol dode mensen lag. Rainbow voelde een steek in haar hart, maar dit was niet door een aanval, maar van de pijn. Deze mensen hadden zich om kunnen draaien en weg lopen, maar ze verkozen liever de dood. Het bloed dat de grond had doordrenkt zou lang nodig hebben om goed weg te trekken en die geur wilde Rainbow de dorpelingen liever besparen. Ze liep naar het midden van het plein en reikte naar haar buidel waar Rainbow de bergkristalenbol uit haalde en Rainbow ging op haar achterpoten staan, waarna ze de bol ver omhoog stak. Het zonlicht viel op de bol en verspreide een eigenaardig licht dat niet te beschrijven was. 'stre lamk ne ronelu Bledos vernami trynora spilang trak!' riep Rainbow in de taal der draken en bleef zo staan zoals ze stond en de bol begon langzaam mistig te worden, waarna de bol rood kleurden. Het bloed dat uit de vele lichamen was gestroomt begon in beweging te komen en verzamelde zich rond Rainbow, Zelfs de lichamen van de doden begonnen tot stof te vergaan en zakte weg in de grond. Kleine licht slierten kronkelde bij de bol vandaan en verdwenen voor een deel in het rond kolkende bloed dat zich rond de regenboog draak verzameld had. De lichtslierten kleurde bloedrood en zogen zonder geluid het bloed op en brachten die over naar de bol die Rainbow vast hielt. Langzaam begon het bloed te verdwijnen en dansde de licht slierten weer terug naar de bol toen de laaste bloeddruppel verdwenen was in de bol. Voorzichtig liet Rainbow de bol zakken en spuwde een vuurstraal uit over de bol. As dwarlde door de lucht en verdween tussen de huizen. Moe van uitputting stak Rainbow de bol weer in haar buidel en zakte weer om vier poten. De dorpelingen keke vol verbazing toe en zagen nu alleen de gewonde drakenjagers nog liggen. Rainbow liep met rustige tred naar voren en bleef zo bij elke drakenjager staan. In een zacht lied dat ze in de draken taal zong genas Rainbow de mannen die haar verbrauwereed aankeken. Vele konden niet anders denken dan "Waarom doet ze dit? Waarom geneest ze haar vijand?" Toen Rainbow klaar was slenterde ze terug naar Kliennie en Aiwendil waar ze zich omdraaide en naar de mannen keek die ze genezen had en nu weg liepen. Met een zucht van op luchting ging Rainbow zitten en zong nog even verder waardoor de wonden die Kliennie en Aiwendil mogenlijk op gelopen hadden nu genazen. 'Gaat het met jullie?' vroeg Rainbow toen ze uit gezongen was en keek hen beiden ombeurte aan.

Het leek allemaal over te zijn, Kliennie zat nog steeds op de leider die rustige bleef liggen. Aiwendil had de laatste paar mannen gedood en keek over het slagveld. Het plein lag vol dode mensen, rainbow leek erg verdrietig, Rainbow liep naar het midden van het plein. De bol die ze al eens vaker had gebuikt haalde ze weer tevoorschijn en ze ging op haar achterpoten staan. Ze stak hem hoog in de lucht, waardoor het zonlicht in de bol veil. En die verspreiden een eigenaardige licht die moeilijke te beschrijven was. 'stre lamk ne ronelu Bledos vernami trynora spilang trak!' riep Rainbow in de taal der draken, het werdt langzaam mistige. Kliennie keek met verbazing toe hoe de bol langzaam rood kleuren en het bloed langzaam verdween door kleine witte licht slierten en die het bloed langzaam als een vampier opzogen.

Langzaam verdwenen ook de dode lichamen in de grond en blijven alleen de gewonden mannen over. De slierten gingen weer langzaam terug nar de bol die nou rood gekleurd was van het bloed, Rainbow spuugde een vuurstraal over de bol en er begon as uit de lucht de dwarrelen. Kliennie zag duidelijk dat ze moei was van uitputting en ze stopte voorzichtig de bol weer in haar buidel. De Dorpelingen hadden vol verbazing en zwijgende toegekeken. Rainbow slenterde langzaam naar de gewonden en genes ze met een leid in de taal van draken, de drakenjagers snapte er niks van en keken haar verbaast maar ook dankbaar aan en liepen een voor een weg. Toen Rainbow de laatste man had gedaan, slenterde ze terug en ging met een zucht van opluchting zitten, Kliennie keek haar met een opgelucht gezicht aan en knikte naar de leider die hij nog steeds in bedwang hield. Rainbow begon ook voor hun weer te zingen, Kliennie voelde hoe hij langzaam weer wat kracht kreeg. 'Gaat het met jullie?' Vroeg Rainbow toen ze uit gezongen was en keek hen beiden ombeurt aan. ‘Dankzij jou wel Rainbow. Wat doen we met hem.’

Hij keek weer kwaad naar de leider, het was misschien beter om nou zo snel mogelijk weg te gaan uit het drop. Hij kon altijd nog terug gaan om de betaling te halen. Waarschijnlijk zou Aiwendil er zo ook over denken nou, Kliennie keek wat bezorgt naar haar hij had het gevoeld dat zo voor het eerst iemand van het leven had beroofd. Wat hij natuurlijk goed kon begrijpen zo voelde hij zich ook toen hij het had gedaan. Maar is jou of hem dan. ‘Aiwendil , gaat het met je.’ Vroeg Kliennie bezorgt, hij zou het er dalijk wel over hebben, De slager kwam ook weer ineens naar buiten en keek bezorg naar hem en toen naar Aiwendil en toen naar de Draak. Hij maakte een buiging voor Rainbow en keek bezorgd naar Kliennie en Aiwendil. ‘Ik voel me goed hoor.’ Zei Kliennie snel voordat hij het eigenlijk had gezegd.


Sorry voor de hele late reactie, had het even druk en was deze vergeten, schaam me diep. Hoop dat deze lange topice het een beetje goed maakt. :)

( Iedereen heeft het wel eens druk. )

Rainbow zag dat Kliennie nog op de leider zat en keek de man even aan voor ze zich naar Aiwendil draaide en later weer naar Kliennie. Daarna zag ze de slager naar hen toe komen en een buiging voor hen maken. Rainbow boog voor de slager met haar kop en pakte daarna de Leider onder Kliennie uit. Ze tilde de man hoog op en voelde een sindering door hem heen gaan. Rainbow keek de man in zijn ogen en zag angst. 'Ik hoop dat het een wijze les voor je is geweest'.' zei Rainbow en liet de leider weer los. Even leek de man te wnakelen, maar al snel had hij zijn evenwicht onder controlle. Rainbow zag hoe hij achter zijn mannen aan rende en glimlacht zwakkjes naar de andere. Met een troostend gebaar streek Rainbow met haar snuit over de arm van Aiwendil en voelde dat haar iets dwars zat. Het was vast haar eerste keer dat Aiwendil dat ze zo vele doden had gezien?

Aiwendil keek verstikt naar de gewonden die er nog waren. Het bloederige effect van het plein was gelukkig weg. Rainbow had iets in de drakentaal geroepen waardoor het plein weer eruit zag als daarvoor, als je de kermende mannen niet meetelde, en ze genas haar en Kliennie. Dankbaar gaf ze een wrang glimlachje die al snel weer verdween, ze wende haar blik af en kon alleen naar de gewonden kijken en naar de leider. Ze wist dat mensen wreed konden zijn, tot alles in staat. Meestal zat er wel een reden achter, wraak, wanhoop, eerwraak. Zulke dingen waren geen goede reden voor wat ze deden maar als je diep door dacht kon je hun reden snappen. Hun wanhoop en frustratie voelen, maar dit..
Dit was gruwelijk, ze probeerde niet alleen wraak te nemen op hun vorige nederlaag, maar het leek hen alleen maar om geld te gaan. Geld, rijk worden, met geld was je machtig en had je veel invloed. Daar dachten ze alleen aan terwijl ze over lijken gingen. Kliennie stem ging dwars door haar heen. Kort staarde ze uitdrukkingloos naar de leider. ´Breng hem naar de oudste, bisschop dorpleider, of wat hun als baas ook hebben en laat hem rotten in zijn cel.´ Sprak ze eng kalm en koud. De leider gaf zelf nu nog geen teken van berouw of spijt, zelfs niet nu hij zag dat hij verloren had en zijn leven erop zou zitten. ze gruwde van hem en kon hem alleen maar afgunsten en minachten. Haar vrienden vroegen hoe het met haar ging maar ze perste haar lippen op elkaar. Wat zou ze moeten zeggen, leeg, misselijk, verdrietig. Het echte gevoel was alsof ze naar een anderen wereld was overgestapt maar dat klonk raar en ze zouden haar alleen maar vreemd vinden.
De slager rende uit zijn winkel, al hoewel, rennen kon je het niet echt noemen. Zoals ze al dacht was de slager een man die van eten hield. Zo snel als hij kon was hij naar hen toe gerend, zijn vet heen en weer stuiterend in zijn wit met rood bevlekte uniform. De bezorgde blik was duidelijk in zijn ogen te lezen maar ze keek er niet naar.
Ze wou weer terug naar het bos, ze voelde zich niet goed.

Kliennie besloot de slager even apart te nemen nadat, Rainbow de leider onder hem vandaan had getroken en weer losliet die snel naar de rest van zijn groep ging. Aiwendil zat duidelijk iets dwars, zelfs Rainbow merkte het. Kliennie werdt snel betaald en hij nam snel afscheid van de slager die de ander herten de winkel in droeg. Kliennie legde zijn hand op Aiwendil schouders en zei vriendelijk. 'Het is oke, kom dan gaan we naar de bossen.' Ze voelde zich verschrikelijk, daar hoefde je geen helderziende voor te zijn om dat te zien. kliennie probeerde haar weer op haar voeten te zetten en keek wat wanhopige naar Rainbow.

De man die de herten mee nam was snel weer weg toen hij Kliennie voor haar vreemde metale dingen in de hand gaf. Aiwendil gaf nog niet echt aan dat ze uit haar geslotenheid uit kwam en zag Kliennie haar wanhopig aankijken. Zonder iets te zeggen ging Rainbow achter Aiwendil staan en duwde haar snuit tussen haar benen, waarna Rainbow haar kop omhoog bracht. Zodat Aiwendil van haar kop over haar hals naar de rug van Rainbow gleed. Even keek ainbow naar Kliennie en liep daarna richting het bos waar ze weer rustig konden genieten van de rust?

Aiwendil zag wel wat er gebeurde om haar heen maar het leek haar niks te kunnen schelen. Ze keek alleen maar wat wazig voor zich uit zonder te bewegen, ze had niet eens de kracht om zich op de grond te laten zakken. De anderen keken haar maar bezorgd aan en dat vond ze vreselijk, ze wist dat ze zich niet goed voelde maar ze hoefden zich toch geen zorgen te maken. Ze kwam er wel overheen, dat wist ze zeker. Ze was toch geen zwakkeling, ze moest zich niet aanstellen en weer in actie komen.
Aiwendil probeerde een gerustellende glimlach te geven en te laten zien dat alles goed kwam, het gebeurde alleen niet. Haar mond bleef in een vreemde trek en haar ogen kregen geen kalme gloed zoals ze normaal hadden. Gefustreerd foeterde ze inzichzelf, waar sloeg dit op, mensen waren toch dieren. Dieren had ze zo vaak de nek omgedraaid of met een steen hun schedel ingeslagen. Dat was om te overleven of in ruil voor geld, dat is anders dan zinloos moorden. Antwoorde een venijnig en bitter stemmetje. Ze trilde, ze deed het niet omdat ze het leuk vond, alleen omdat ze Rainbow en Kliennie aanvielen schoot ze in de verdediging tegen zichzelf.
In tweestrijd verheven voelden ze opeens iets tusse haar benen door. Zonder dat ze er iets aan kon doen, of wou doen gleed ze naar beneden op de rug van Rainbow. Ze sloot haar ogen die opeens erg zwaar aanvoelden. Zonder dat ze er iets aan kon doen viel ze in een zwarte slaap.

Aiwendil porbeerde een gerusttelende glimlach te voorschijn te halen. Maar dat lukte niet, ze keek met een vreemde blik voorzich uit en haar ogen waren onrustige. Aiwendil trilde hevige, Rainbow ging zonder iets te zeggen achter haar staan en duwde haar snout tussen haar bene. Ze bracht daarna haar kop omhoog en Aiwendil geleed zo op haar rug. Rainbow keek toen even naar hem. maar draaide toen snel om en liep uit het drop richting het bos.
Kliennie liep zwijgend naast Rainbow en zag dat Aiwendil in slaap was gevallen.

Wie maakt er eeen nieuwe topice?