Gevaarlijk gebied (#2)

Misery vloog stevig door en nam de moeite niet om te kijken of de anderen hem gevolgd waren. Van die grote was hij vrijwel zeker, maar van de kleine wist hij het zo net nog niet. Maar het zou hem ook niets verbazen als hij hen was gevolgd. Onder hen was en kaal-achtig landschap waar vele grotten in verborgen lagen. Een ervan was de groepsgrot en er waren hier vrijwel altijd Night Warriors. Dus als het al niet goed zou gaan, hoefde hij maar een brul te geven en er zou wel iemand achter hem staan. Waarschijnlijk nog iemand die groter en sterker was ook. Misery maakte zich dan ook nergens druk om. Op deze plek was hij ook in zijn voordeel door het kale, donkere landschap. De grote draak haar kracht had te maken met ijs en daar was water voor nodig. Dat had je hier niet. Tenzij hij pech had en het zou gaan regenen. Maar daar rekende hij niet op. Wat de kleine precies voor krachten had, wist hij niet. Maar hij verwachtte er niet veel van. Toen de grotten in zicht kwamen, gaf hij een schelle brul en begon te dalen. Hij sloeg nog eens met zijn vleugels en landde toen op de kale, droge grond. Hij snoof en draaide zich om.

(inspiloos....)

Eerst alleen Solo, Trovoada en Misery. Later misschien anderen.

Ze vlogen over een kaal landschap. Zoals ze had gedacht geen water. Maar dat maakte niet uit. Alles wat ze nodig had voor een gevecht was de kou van haar zelf. De draak voor haar liet een schelle brul horen. Ze keek en zag hem dalen. Ze maakte zichzelf ook klaar om te dalen. Ze wist niet of Solo ook achter hun aan was gegaan. Maar dat maakte haar niet echt uit. Ze zou zich nu moeten concentreren op een gevecht met de Night Warrior voor haar. Hij was misschien jong. Maar dat betekende niet dat hij zwak was. Nee, juist het tegendeel. Ze moest goed opletten. Het draakje was niks voor niks een Night Warrior op zo'n jonge leeftijd.
Met een zachte dreun landde ze op de grond. Haar blik stond kalm en geconcentreerd op het draakje voor haar. Ze zou hem niet onderschatten. Nee, ze zou vechten met al haar krachten. Ze zou zich niet inhouden. Het was een gevecht, dus het draakje voor haar zou zich ook niet inhouden. Als die dat wel deed dan was dat een grote fout

[flutpost]

Ook Solo landde in het kale landschap. Het was er donker en hij zag overal grotten. De draak brulde schel. De twee hadden tijdens de vlucht niet gekeken of hij mee ging en ook nu besteedden ze geen aandacht aan hem.
Solo vroeg zich af of het eigelijk wel eerlijk was, twee tegen één, maar hij dacht dat die andere draak zich niet heel druk maakte om regeltjes en eerlijkheid.
Het waaide een beetje, een kille wind. Solo maakte zich klaar voor een gevecht. Tegeljk vond hij het raar dat hij ging vechten. Waarom betrok hij zich in dit soort dingen? Maar goed, dat maakte nu niet veel meer uit.
Hij keek naar de vreemde draak en probeerde in te schatten hoe sterk hij was.

Misery had zich omgedraaid en zag de grote blauw-zwarte draak opdoemen uit de mist. Kort daarna de kleine. Hij zuchtte geirriteerd. Eigenlijk had hij helemaal geen zin om dat mormel erbij te hebben. Hij trok zijn aandacht weer naar de grote, die hem inschattend aankeek. Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes om zich te orienteren op eventuele zwakke plekken. Ze was een ijsdraak, dat was zeker. Maar waar zou die kou vandaan komen? Als hij die plek zou weten te vinden, kon hij haar makkelijk verslaan. Dan zou hij alleen maar zijn poison breath op die plek los te hoeven laten en dan zou ze waarschijnlijk lang genoeg 'verdoofd' zijn om opnieuw aan te vallen, maar dan dodelijk. Maar als hij pech had, zat deze plek ergens binnenin haar. Wat eigenlijk zeer waarschijnlijk was. Hij besloot om haar eerste aanval af te wachten en dan snel te denken om een antwoord te geven. Met die techniek was hij meestal het beste af.
(flut..)

Achter zich hoorde ze vleugel slagen. Solo was hun dus gevolgd. Ze keek hem aan. 'Solo, ga jij maar kijken. Deze is voor mij.'zei ze. Ze keek weer naar het draakje voor haar. Een Night Warrior op zo'n jonge leeftijd. Ze was best wel onder de indruk.
Ze schudde met haar kop. Ze moest zich concentreren. Het leek erop dat het draakje haar eerst liet aanvallen. Ze maakte zich klaar om haar "Ice Fire" te gebruiken. Haar mond blies zich op en daarna opende ze die. Blauwe vlammen schoten eruit richting hun doel. Of het zou raken wist ze niet. Maar ze liet meteen een ijs laag om haar heen komen. Dan zou ze in ieder geval beter beschermt zijn. Met haar ogen keek ze in de richting van haar blauwe vlammen.

(inspiloos)

Solo keek naar Trovoada, die zich omdraaide en zei: 'Solo, ga jij maar kijken. Deze is voor mij.' Solo wist niet of hij het fijn of juist niet fijn vond dat hij niet mee mocht doen. Aan de ene kant was het eigenlijk best een opluchting dat hij niet hoefde te vechten of te vluchten. Aan de andere kant voelde hij zich ook een beetje beledigd.
Het was mistig, maar Solo kon daar makkelijk doorheen zien. Hij zag dat Trovoada aanviel met blauwe vlammen en een ijsschild optrok. Solo keek of de vreemde draak geraakt was. Hij hoopte van wel omdat hij slecht was, en hij hoopte van niet omdat hij en draak was. Al was het duidelijk dat dit geen goede draak was. Hij vond het niet fijn om te zien als een draak pijn had.
Misschien had de draak het weten te ontwijken, misschien was hij geraakt. Solo wist het niet, want hij keek weg. Nu was hij blij dat hij niet meedeed, hij kon hier niet tegen.
Hij trok zich een eindje terug in de mist. Hij kon hen nog steeds goed zien, maar zij hem niet meer, hooguit misschien als vage schim.
Hij wachtte af wat er zou gebeuren.

Misery bleef strak naar de blauw-zwarte draak kijken. Deze draaide zich naar Solo. Het had een goed moment geweest om aan te vallen. De draak was afgeleid en dus minder op haar hoede. Maar Misery was zo op zijn tactiek geconcentreerd, dat hij er niet eens aan dacht. 'Solo, ga jij maar kijken. Deze is voor mij.' na het horen van deze woorden vernauwden Misery's ogen nog meer. Hij had zijn rug opgezet en zijn vleugels een beetje gespreid. Hij leek groter hierdoor. Heel subtiel liet hij wat rook tussen zijn tanden vandaan komen. De draak had zich weer naar hem gedraaid en hij observeerde aandachtig al haar bewegingen. Hij zag hoe ze iets voorbereidde. Toen kwam er een aantal grote blauwe vlammen zijn richting op. Pijlsnel reageerde hij en spuwde zijn poison breath in de richting van haar vlammen. Deze raakten elkaar en met een luid gesis en veel rook losten zij samen op. Lichte as-deeltjes dreven door de lucht weg. Misery fronste. De draak had zichzelf gepantserd met een ijslaag. Hij besloot toch te proberen en vuurde opnieuw de zuur ruikende adem af. Deze keer richting de draak zelf. Hij hoopte met heel zijn hart dat het het ijs zou doorbreken. Solo had zich teruggetrokken. Misery kon hem niet meer zien. Maar zijn gevoel zei dat hij er nog was.

Met veel gesis en rook loste de "Ice Fire"en de "Poison Breath" samen op. De draak spoog weer het zelfde, alleen dit keer op haar gericht. Ze vroeg zich af of haar "Ice Body" daar tegen kon. Maar iets zei haar dat het geen goed idee was om het uit te vinden. Ze ontweek de aanval, maar een klauw van haar werd geraakt. Ze voelde iets bijten en ze keek er naar. De ijslaag van haar klauw was helemaal verdwenen en ze hoorde gesis. Meteen liet ze haar klauw bevriezen. Nadat ze geen beten meer voelde liet ze haar klauw een beetje ontdooien maar zorgde er voor dat er weer een nieuwe laag van ijs over heen kwam. Haar blik bleef gericht op de draak. Dit kon nog problemen op gaan leveren. Maar ze zou niet gaan vluchten. Zo was ze niet. Ook al raakte ze zwaargewond dan zou ze niet opgeven. Alleen als ze niet anders kon. Met een kalme blik schoot ze op de draak af. Klaar om met haar klauwen aan te vallen.

Misery grijnsde. De draak had ontweken, maar raakte toch wel een klauw. Met wat gesis zag hij hoe het ijs om haar klauw verdween. Het kwam dus wel door de ijslaag heen. Dit zorgde ervoor dat Misery een stukje in het voordeel was. Hij wist dat hij met zijn klauwen niet door de laag zou komen en dus ook niet haar zou kunnen vergiftigen. Dat was wel een minpuntje. De draak schoot op hem af en hij kreeg een idee. Hij zou zijn krachten moeten laten 'samenwerken'. De klauwen van de blauw-zwarte voelde hij in zijn schubben. Doordat hij nog jong was, was zijn schubbenhuid nog niet zo dik als het zou zijn als hij volwassen was. Daardoor boorden de klauwen van de draak makkelijk er doorheen. Nog een minpuntje. Maar Misery liet zich niet kennen en nu de draak zo dichtbij was, kon hij zijn plan gemakkelijk uitvoeren. Hij hield haar stevig vast en boorde zijn nagels in de ijslaag. Hij haalde bij lange na haar huid niet, maar dat zou niet lang meer duren. Opnieuw gebruikte hij zijn Poison Breath. Opnieuw smolt het ijs door het hete zuur en zo snel als hij kon zette Misery zijn klauwen in het stuk waar het ijs weg was gesmolten en liet zijn gif in haar aderen stromen. Hopend dat het ijs niet meteen alweer aangegroeid was keek hij naar de plek waar hij naar gegrepen had.

Solo keek naar het gevecht tussen de twee draken. Het was nu echt begonnen. Solo kromp in elkaar bij elke aanval. Hij wist dat ze hem niet konden zien, maar toch zette hij nog een stap achteruit. Hij was doodsbang. Hij durfde niet te kijken, maar kon niet wegkijken. Hij had nog nooit draken zien vechten en hij wenste dat dat zo gebleven was. Maar het was niet zo gebleven en daar kon geen wens wat aan veranderen. Hij wou dat drakendoders niet bestonden en hij thuis had kunnen blijven. Thuis, bij zijn vader, zijn zus... Nee, niet aan denken. Solo hield zijn adem in toen de paarse draak Trovoada aanviel. De aanval mocht haar niet raken. Bang keek Solo toe hoe het zou aflopen.

De paarse draak spoog nog een "Poisen Breath"op haar af en drukte daarna ze klauw door haar schubbe heen. Ze voelde een helse pijn op de plek van de klauw. Het moest wel een soort van gif zijn. Zo snel ze kon bevroor ze dat gedeelte van haar lichaam en haar aderen. Zo kon het gif zich niet verder verspreiden naar andere delen. Nu ze dicht bij de draak was kon haar "Ice Fire"voor veel schade bezorgen als ze zou raken. Ze maakte zich klaar om die weer te gebruiken. En daar schoten de blauwe vlammen alweer uit haar bek. Ze kon niet goed door de vlammen heen kijken waar de draak zich ongeveer bevond, maar om ervoor te zorgen dat de draak op afstand moest blijven spoog ze het helemaal rond om haar heen. Ze was even ingesloten door haar eigen blauwe vlammen maar die begonnen al meer opzij te wijken. En ze ving al een glimp op van de paarse draak. Nu alleen nog wachten tot de vlammen helemaal verdwenen waren zodat ze kon zien of ze hem had geraakt.

(sorry voor het lang niet reageren was vanwege me toetsen, maar de meesten zijn nu al voor bij)

Misery merkte dat het hem wel gelukt was om gif in te spuiten, maar de blauwe was slim en bevroor meteen het stuk waar het gif zat. Hij vroeg zich af of het alsnog zou kunnen helpen, maar misschien wat beperkter. Ineens was alles om hen heen begeven van de blauwe vlammen van de draak in zijn klauwen en hij liet haar los. Als een speer schoot hij de andere kant op. Een deel van zijn lichaam werd wel geraakt, maar hij kon nog redelijk bewegen. Hij draaide zich weer om en gebruikte opnieuw zijn poison breath. Deze keer was het bedoeld als afleiding, zodat hij zichzelf van het ijs kon ontdoen. Toen hij weer ijs vrij was, keek hij haar met dreigende ogen aan. Zijn paarse ogen gloeiden heet op. Hij had zijn stekels opgezet en maakte zichzelf extra groot. Toen begon hij zich te concentreren. Deze kracht had hij pasgeleden pas ontdekt, maar hij kon er al aardig mee overweg. Hij liet zichzelf totaal rustig worden en sloot zijn ogen. Zijn gedachten werden leeg en hij vulde zich helemaal met een gevoel. De liefde. Het was walgelijk, maar het perfecte wapen. In gedachten zag hij het gevoel richting de zwart-blauwe draak glijden. Het was een soort wolk die langzaam om haar heen samenpakte. Toen opende hij zijn ogen om te zien of het gewerkt had.

[Even ter informatie: 'Misery kan de gevoelens van de wezens om zich heen manipuleren. Dus hij kan bijvoorbeeld zorgen dat je je ineens heel rustig voelt. Dit kan alleen als de wezens in een straal van 1000 meter zijn.' Deze kracht is goedgekeurd door Sky, je kunt je ertegen verdedigen als je weet dat er met je gevoelens gerotzooid wordt. Maar er is ook een sterke innerlijke kracht voor nodig.]

Ze zag dat de paarse draak zijn stekels had opgezet. Maar er was iets anders aan de hand de draak had zijn ogen gesloten. Rustig keek ze toe, maar hoe langer ze bleef staren hoe mooier ze de draak vond worden. Werd ze verliefd op deze draak. Ze begon met haar hoofd te schudden. Dat kon niet. Ze kon niet verliefd worden op een Night Warrior die waren slecht. Maar haar gevoelens verdwenen niet. Ze werden alleen maar erger. Ze moest zich zelf wakker maken. Als haar gevoelens zo door bleven groeien dan zou ze hem niet meer kunnen aanvallen. Ze opende haar pek en bracht haar staart naar haar mond. Zo snel ze kon beet ze met al haar kracht in haar staart. ze voelde en flinke pijn, maar ze liet niet los. Zelf kon ze gemakkelijk door het ijs heen breken omdat ze het zelf had gemaakt. Het enige wat ze nu voelde was pijn door haar staart. Maar zodra ze naar de paarse draak keek voelde ze zich weer verliefd worden. Ze drukte haar kaken weer nog dieper in haar eigen staart. Ze kon niet verliefd worden op een Night Warrior dat kon gewoon niet. Zo was ze niet, toch? Verward sloot ze haar ogen en begon met haar hoofd te schudden. Ze hield haar staart nog steeds vast in haar mond.

Misery had zijn ogen weer open en keek met een valse glimlach naar de draak tegenover hem. Ze leek verbaasd en hij zag hoe ze vocht tegen het gevoel. Maar ze deed het op de verkeerde manier. Nu was het zijn beurt om verbaasd te kijken. De blauw-zwarte draak begon op haar staart te bijten. Waarom deed ze dat? Maar nadat hij er even naar had staan kijken, amuseerde het hem alleen nog maar. Met langzame stappen liep hij naar haar toe. Hij liet zijn stekels weer wat zakken en zorgde dat hij kalm overkwam. 'Wil je me nog steeds pijn doen?' vroeg hij met een mierzoete stem. Hij keek haar gespeeld verdrietig aan en hij vroeg zich af of een draak als hij er ooit zielig uit zou kunnen zien. Nog steeds concentreerde hij zich op het gevoel. Het was inspannend om de wolk om haar heen te houden, maar het lukte. Het was net alsof je een kist die veel te vol zat dicht probeerde te houden. Als je even je aandacht verloor, sprong het open. Maar Misery hield zijn aandacht er vol bij. En hij wachtte geduldig op de reactie van de draak die nu heel dicht bij hem stond. In zijn hoofd maakte hij vast een plan om aan te vallen. Hij zou haar steeds zwakker maken, mentaal dan. Hij zou zorgen dat ze zich niet meer tegen hem wilde verdedigen. En als ze dan op haar zwakst was, zou hij toeslaan. Maar hij wist nog niet precies hoe. Maar hij had nog even de tijd om daarover na te denken. Met zijn liefste glimlach, als hij die al had, keek hij haar aan.

Aanvallen gingen heen en weer. Trovoada werd geraakt door de aanval van de vreemdeling, maar die werd even later zelf bijna helemaal omhuld met wit vuur.
Opeens sloot de vreemde draak zijn ogen. Toen ging Trovoada raar doen. Ze keek met een vreemde blik naar de paarse draak. Toen beet ze op haar eigen staart en schudde met haar hoofd! Misschien om een gevoel te verdrijven? De draak liep naar haar toe en trok een vreemd gezicht. Een beetje alsof hij iets heel vies rook. 'Wil je me nog steeds pijn doen?' vroeg hij. Solo verwachtte dat Trovoada hem aan zou vallen, maar ze deed niets. Wat was er met haar aan de hand? Solo wist het niet. Maar hij wist dat het goed fout was. Hij werd kwaad. Razend op de draak die dit op zijn geweten had. Even dacht hij na, toen hulde hij zichzelf in mist zodat de twee hem niet aan zagen komen door de mist die er al was.
Toen hij dicht bij de paarse draak was haalde hij diep adem en maakte een soort schild/bol van harde wind om zich heen. Toen beukte hij met al zijn kracht tegen de paarse draak aan.

Terwijl hij de blauw-zwarte draak vlak bij hem aan bleef staren, merkte hij niet dat de kleine een aanval voorbereidde. Hij concentreerde zich zo op het vasthouden van het gevoel, dat hij hem helemaal was vergeten. Eigenlijk had hij al gedacht dat hij was vertrokken omdat hij hem niet meer had gezien. Maar daar was hij. Ineens vanuit het niets. Vanaf de zijkant beukte hij tegen Misery aan, waardoor hij een stuk opzij rolde. Hij vloekte en keek de kleine kwaad aan. Meteen spuwde hij zijn poison breath op hem af en keek weer naar de blauwe. Het gevoel was nog niet helemaal weg, hij kon het nog voelen. Zo snel en zo krachtig als hij kon begon hij zich weer op haar gevoel te concentreren. Het was dat hij de gevoelens niet zo kon sturen, anders had hij gezorgd dat ze de witte zou aanvallen. Toen hij de wolk in zijn gedachten weer goed kon zien, vuurde hij voor de zekerheid nog eens zijn poison breath naar de witte. Hij moest zorgen dat de wolk haar helemaal zou omringen. Dan kon hij zijn aandacht verdelen en ook de kleine wegwerken. Hij opende zijn ogen weer en keek naar de blauw-zwarte en de witte in de hoop te zien dat hij ze getroffen had.

Solo zag dat zijn aanval gewerkt had, maar de paarse draak vuurde zijn verschroeiende vuur naar hem. Hij kon het net ontwijken, maar de tweede aanval kwam er meteen achteraan. Solo probeerde hem terug te blazen met een harde windstoot, maar kon de aanval niet meer tegenhouden. Het kracht van de aanval was afgezwakt, waardoor hij niet bewusteloos werd, maar Solo voelde een brandende pijn in zijn achterpoot en zij.
Met moeite kwam hij overeind. Al had hij geen ervaring, hij wist wat hij moest doen. Hij blies eerst een harde windstoot naar de draak en maakte daarna mist om zijn kop, zodat hij niets zou zien. Hij omhulde zichzelf ook met mist, zodat hij onzichtbaar zou zijn in de mist die er al was.
Hij vuurde nog een windstoot op de draak af, gericht op zijn poten.
Solo hoopte dat Trovoada ook weer wat kon doen, want in zijn eentje zou hij dit niet redden.

Opeens sprong Solo te voorschijn uit de mist en beukte de paarse draak. Het verliefde gevoel verzwakte wat waardoor Trovoada wat helderder kon denken. Waarom was het gevoel minder geworden toen Solo de paarse draak had aangevallen? Zou de paarse draak zorgen dat ze zich zou voelde. Toen de paarse draak een paar keer Solo had aangevallen richtte die zijn aandacht weer op haar. Ze voelde het gevoel langzaam weer sterker worden. Dus het was wel de paarse draak die het gevoel veroorzaakte. Zou dat een of andere kracht van hem zijn? Ze liet haar staart los en keek de draak aan. Ze zou gaan vechten tegen het gevoel. Het leek er namelijk op dat als de draak zich niet goed kon concentreren dat het gevoel verdween. Maar eerst moest ze de draak een beetje voor de gek houden. Ze keek met haar liefste glimlach en liep wat dichter naar de draak toe. 'Jouw pijn doen? Dat zou ik nooit kunnen.'zei ze liefde vol. Ze moest snel aanvallen voordat ze niet meer helder kon denken. Ze deed nog een stap naar voren. Maar in plaatst van lief te blijven staan en niks doen opende ze haar mond en grote hoeveelheden blauwe vlammen kwamen uit haar mond. Kijken of de draak hier aan kon ontsnappen. Ze liet nog een extra ijslaag over haar lichaam maken, zodat die nog dikker was. Daarna vloog ze door haar eigen blauwe vlammen heen richting de paarse draak klaar om met haar klauw naar hem uit te halen.

Trovoada leek een soort van wakker te worden, maar toen liep ze opeens weer met een lieve glimlach naar de andere draak toe. Maar toen ze daar was schoot ze opeens blauwe vlammen af. Dus ze was weer normaal!
Solo was blij dat ze weer kon helpen. Hij probeerde een stap in hun richting te zetten en gromde zacht (waarschijnlijk hadden de twee het niet gehoord) toen hij de pijn in zijn zij en achterpoot voelde. Het brandende gevoel ging maar niet weg, al waren zijn schubben nog even wit als voor de aanval.
Nou ja, de draken konden hem toch niet zien, dus hij besloot even de liggen en zijn gewonde poot te laten rusten, maar volgde wel elke beweging van de anderen. Trovoada dook door haar vlammen heen in een poging de ander te raken met haar klauw. Solo verwachtte niet dat de paarse draak het vuur en Trovoada's klauw makkelijk zou ontwijken, of hij moest supersnel reageren.

Hij zag hoe zijn aanval de kleine wel geraakt had. De blauwe richtte zich weer op hem, 'Jouw pijn doen? Dat zou ik nooit kunnen.' Hij keek haar even aan. Ze kon dit niet menen. Het gevoel was daar veel te zwak voor. Hij deed een aantal passen achteruit precies op het moment dat ze haar bek opende en er een grote hoeveelheid aan blauwe vlammen tevoorschijn schoot. Misery vloog meteen omhoog, maar dat kon niet voorkomen dat hij deels geraakt werd. Onder hem zag hij dat ze door haar eigen vlammen heen schoot om naar hem uit te halen. Maar hij hing al boven haar. Misery maakte van de gelegenheid gebruik om zijn poison breath op haar af te vuren, nog voor ze door had dat hij helemaal niet voor haar stond. Meteen erna concentreerde hij zich weer op haar geest. Omdat hij nu 'warm' was -hij had het daarnet immers ook nog gedaan- kon hij de gevoelens makkelijker oproepen. Voor de zekerheid nam hij een ander gevoel als daarnet. De bruinige wolk van rust en sereenheid stuurde hij nu naar haar kop. Hij wilde dat ze zich rustig voelde. Niet meer boos. Haar hoofd moest leeg. De kleine zag hij nergens meer en hij wist dat hij hem best goed geraakt moest hebben. Een klein stuk kon al een immense pijn bezorgen. Hij bleef zich concentreren op de geest van de blauw-zwarte draak.

Ze ging dwars door haar vlammen heen. Maar op de plek waar de draak had moeten staan was niks. Dat had ze eigenlijk al kunnen verwachten. Ze keek allen kanten op, toen ze naar boven kwam zag ze iets paars. Maar ze kon niet zeker weten of het de draak was, want er kwam al een aanval op haar af. Snel opende ze haar bek en liet haar blauwe vlammen weer ontsnappen. Ze bleef lang haar "Ice Fire"gebruiken om zijn aanval te verzwelgen en haar aanval voor te zetten. Het eerste gedeelte loste op, maar de rest ging verder richting de paarse draak. Terwijl ze dat deed begon ze met haar vleugels te slaan om op te stijgen. Toen ze al een paar meter in de lucht was stopte ze met haar "Ice Fire". Daarna richtte ze zich meteen op de paarse draak voor haar. Hij was goed, dat was nu zeker. Als Solo haar niet had geholpen dan had ze waarschijnlijk ernstig gewond geweest.
Opeens voelde ze geen enkele woede meer. Ze voelde zich rustig, kalm en kon helder nadenken. Maar dit weerhield haar er niet van om te stoppen met vechten. Ze was juist blij dat haar hoofd leeg was. Dan kon ze zich beter concentreren. Met een kalme blik keek ze naar het paarse draakje. Als hij voor dit gevoel zorgde was ze hem alleen maar dankbaar.

De twee draken waren nu allebei in de lucht. Solo was weer bang. Daarnet had hij gewoon geweten wat hij kon doen, maar nu dat over was voelde hij alleen nog maar angst en pijn.
Gelukkig zorgde de mist en het windvlaagje dat hij maakte voor wat minder pijn, maar zodra hij ophield leek het weer extra veel. Hij hield er maar mee op, want hij kon er toch niet eeuwig mee doorgaan.
Die paarse draak was sterk voor zo'n jong. Solo was zelf drie jaar en de andere draak in ieder geval jonger, maar dat zou je nu toch niet zeggen.
Solo voelde zich rusteloos. Nu hij eenmaal iets had gedaan wilde hij niet de rest van de tijd hier zitten. Hij stond moeizaam op en spreidde zijn vleugels. Hij klapperde een een paar keer mee en besloot dat hij gewoon noch goed kon vliegen. Toen vloog hij op, zijn mistwolkje meenemend, en vloog onzichtbaar voor de andere twee om ze heen. Toen vuurde hij een windstoot op naar de paarse draak. Snel vloog hij verder, voor als er een aanval terugkwam, en vuurde nog een keer. Hij vloog weer verder en wilde eigenlijk nog eens vuren, maar hij had niet genoeg energie, hij was niet zo sterk. Wel maakte hij een mistwolkje om de kop van het paarse draakje, zodat hij niks kon zien. Dat was niet moeilijk weg te schudden, maar als het werkte zou hij even blind zijn. En even was belangrijk in een gevecht.

Misery zag hoe zijn poging de blauw-zwarte draak te stoppen, haar alleen maar hielp. Hij berekende snel zijn kansen om het gevoel om te kunnen slaan en het naar beide draken te kunnen sturen. Hij was niet heel zwak. Maar wel moe. En dat kon hem in de weg staan. Maar hij had een kans en die kans zou hij grijpen. Ineens kwam er een windstoot van zijn linkerkant. Misery vuurde meteen poison breath in die richting, maar het raakte niets. Nu kwam het van een andere kant. Hij probeerde weer de kleine te raken, maar hij was nergens te zien. Plotseling kwam er een wolkje mist om zijn kop. Hij gromde kwaad en schudde met zijn kop, waarna het weg was. Meteen concentreerde hij zich op het gevoel. Hij grijnsde gemeen. De kleine was precies op het goede moment in zijn richting gekomen. Hoe dichterbij hij was, hoe makkelijker het was het gevoel te sturen. Nu ging hij iets proberen wat hij wel eens eerder geoefend had, op beesten en andere mensen. Maar hij had het nooit in een echt gevecht gebruikt. Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich in gedachten op de gitzwarte wolk van angst. Diepe angst. Hij liet de wolk steeds groter worden, zodat hij de beide draken omsloot. Langzaam opende hij zijn ogen weer om te zien of het gevoel ze had geraakt. De kleine zou makkelijker angstig te maken zijn dan de grote, omdat hij nog niet met zijn manipulaties te maken had gehad. De blauwe daarentegen wel. En ten tweede was zijn concentratie iets zwakker omdat hij hen allebei manipuleerde. Maar hij had wel gemerkt dat de blauwe toch best makkelijk te manipuleren was, althans, makkelijker als de meeste mensen en dieren op wie hij geoefend had. Hij hield de zwarte wolk stevig vast en bleef kwaadaardig grijnzen.

Solo had windvlagen gebruikt waardoor de draak zich op andere dingen moest richten. Dat gaf Trovoada de tijd om na te denken over de krachten van de draak. Het leek erop dat hij gevoelens kon sturen. Als dat zou was zou het een probleem kunnen veroorzaken zoals ze al had gemerkt. Maar hoe kon je tegen gevoel vechten? Er gewoon niet naar luisteren. De draak had haar de eerste keer verast, de tweede keer nog een beetje maar toen liet ze het meer toe dan de andere keer. Ze vond het lekker nu haar hoofd rustig was. Maar wat nou als het een andere gevoel zou worden. Misschien zou ze dan helemaal niks meer kunnen. Nee, ze moest er tegen vechten.
Opeens voelde ze angst. Ze wist niet waar het vandaan kwam, maar toen ze naar de paarse draak keek wist ze dat hij het deed. Ze begon te vechten tegen het gevoel, maar het lukte niet. Ze moest het negeren. Het negeren ging makkelijker dan gedacht. Het leek erop dat het gevoel zwakker was dan normaal, waardoor zou dat komen. Nou ja, het maakte niet uit. Ze gooide het angst gevoel van zich af. Daarna vloog ze richting de draak met een harde snelheid. Toen ze heel dichtbij was haalde ze uit met haar klauw, en spoog daarna haar blauwe vlammen. Ze zou haar echte krachten snel genoeg laten zien. Maar Solo zou er ook in te recht komen. Dat was een probleem.

Solo zag dat zijn aanvallen werkten. De paarse draak zag hem niet en miste hem. Maar hij had pijn en was moe. Opeens werd hij bang. Banger dan hij al was. Hoe kwam dat ineens? Maar in zijn angst kon hij niet goed nadenken.
De angstaanval van de paarse draak had bij Solo ook een ander effect. Hij moest ineens weer denken aan de dag dat zijn vader en zus gedood waren. Hij zag het de zwaarden, hij hoorde de kreten.
Solo raakte in paniek. Hij bies een keiharde windstoot een willekeurige richting op en vloog op. Hij maakte een windbol om zich heen en bleef in het rond vuren. Hij was weer in het bos op die fatale zomeravond. Hij hoorde zijn zus brullen. Solo sloeg met zijn staart in de lucht en brulde.
Toen was zijn energie totaal op. Hij stortte neer op de harde zwarte grond. Hij probeerde weer op te staan. Hij zag de paarse draak. Deed hij dit? Gedroeg Trovoada zich daarom net zo raar? Dat hij misschien een idee had waar die plotselinge angst vandaan kwam had geen nut. Hij kon er niet tegen vechten. Hij was niet sterk genoeg. De windbol die hij om zich heen had verdween. Hij lag een eind van de twee af, nog verborgen in de mist. Maar zou dat hem helpen?