Een fris gebied

Novem had de nacht in het bos doorgebracht. De nacht was zacht met een frisse wind geweest, dat kon je opvatten als meerdere dingen. Je kon het zien als niks bijzonders, maar hij zag het als een frisse start op een nieuwe plaats. Hier kon hij al het bijzondere leren van deze plek, meer kennis opdoen om die op zijn beurt weer door te geven. Hij was niet zo als de gewonere draken. Novem had geen aanvalkrachten, alleen maar zichzelf om te beschermen. Zijn krachten waren geschikt op het binnenste van zichzelf en anderen. Niet om kwaad te doen, maar om goed te doen... te helpen.
Hij zette zich lichvoetig tegen de grond af, klapte zijn vleugels uit en deed deze met krachtige slagen naar beneden. Al snel zat Novem in de lucht en vloog op een rustig tempo, niet te gehaast en niet te luid, tussen de bomen door.

Severeen gleed met een ligde elegantie door de lucht. Haar zwarte ogen stonden beheerst en kalm. Haar gele vacht glansde, ook al was de lucht grijs. Er was altijd iets vreemds aan haar, ze bezat het licht. Ze straalde altijd zo veel als ze zelf wou. Ze was geen nukkige draak, eerder vrolijk. Je kon je moeilijk kwaad maken op haar. Iets wat ze zelf niet zo erg door had. Ze was zoals ze was. Ze had al veel meegemaakt, te veel eigenlijk. Het leek haar alleen niks te doen, maar je moest je niet vergissen. Ze kon zich heel anders voelen dan ze van de buitenkant liet zien. Ze snoof kort de heerlijke ochtenlucht in. Toen ze een krachtige slag met haar vleugels maakte.

De ogen van van Novem zochten de omgeving af. Opzoek naar iets interessants, iets waar hij meer over wilde weten. Zijn vleugels doorkliefde de lucht gemakkelijk en door zijn grote spanwijdte had hij geen moeite om zichzelf in de lucht de houden.
Inmiddels was hij al over de boomtoppen uitgekomen en bekeek de horizon in zijn volle ochtendlicht. Hij gaapte nog eens en knipperde verward tegen de zon. Naarmate hij aan het felle licht wende, viel hem iets op. Een andere draak welk duidelijk een vrouwelijke was. Hij helde iets bij en hield zijn tempo in.

Ze kon er niks aan doen, dat ze schrok van de aanblik van een andere draak. Ze kantelde haar vleugels en hing een moment stil in de lucht. Na een korte aarzeling bewoog ze zich langzaam vooruit. Haar ogen gleden onderzoekend over de draak. Haar zwarte ogen, kregen de goude glans. Ze zag er een stuk vriendelijker uit, dan dat ze eigenlijk wilde overkomen. Ze vertrouwde niet snel vreemden, maar haten deed ze ze ook niet. Ze was alleen maar voorzichtig. ze maakte een paar slagen, zodat ze naast hem kwam te vliegen. Ze keek hem aan, maar wende al snel haar blik weer af. Ze zei niks, alleen haar vleugels waren te horen.

Novem bekeek de draak vanuit zijn ooghoek. De twijfel was hem niet ontgaan evenals de onzekerheid. Hij keek door haar heen, door de schoonheid die zelf niet op prijs leek te stellen. Hij knikte in stilte en keek vooruit. De stilte vond hij niet onprettig, het idee om het te verbreken was minder aantrekkelijk. Zijn stem sneed door de stilte wanneer hij zijn naam uitsprak. "Novem" zijn stem klonk zacht en vriendelijk, maar zwaar wanneer dat echt nodig zou zijn. De rauwheid daarvan klonk door zijn stem als een rimpeling in het water.

Severeen hief haar kop op, zodat ze hem beter kon bekijken. Er verscheen een rustige glimlach om haar lippen. Ze knikte kort en versnelde haar slagen iets. 'Severeen' zei ze zacht. Haar stem was een kleine rimpeling in de lucht, zacht en luchtig. Het was duidelijk te verstaan, maar ook niet meer dan dat. Ze aarzelde weer, een klein moment voor ze sprak. 'Ik reis al een aantal jaren rond, ben je hier al lang?' Nog steeds was haar stem een zachte fluistering. Alsof haar stem er niet echt was, maar meer een gedachten. Iets wat in je hoofd zit, niet in de buitenwereld.

De blik van Novem dwaalde langzaam af. Hij dacht aan de aantallen gebieden en de jaren die verstreken zouden moeten zijn. Zijn mond ging open zonder iets te zeggen. Welke woorden zouden zijn verhaal kunnen vertellen, zo'n groot verhaal in een aantal woorden die samen een zin zouden vormen. Hij dacht na en sloot zijn ogen voor een kort moment. De woorden waren nu nog niet rijp, maar zouden ooit vallen als de bladeren van een boom. Langzaam zouden ze vallen... Ooit. "Vele, vele jaren zijn voorbij gegaan. Dit is een nieuw gebied, een nieuwe plek voor nieuwe kennis. Ik weet niet hoelang ik zal blijven."

Ze knikte nog is, een klein knikte. Het zou hem wel opvallen, maar erg duidelijk was het nou ook weer niet. Ze begreep wat hij bedoelde, na de dood van haar ouders was ze nergens lang gebleven. Ze wilde meer van de wereld zien, ontdekken. Toch wilde ze ergens een vaste haven krijgen, een plek waar ze een tijd kon blijven. En misschien, heel misschien wel langer dan een tijd. Ze dook iets naar beneden en vloog onder hem door. Zo kwam ze aan de andere kant van hem te vliegen. Ze keek naar de wolken waar ze bijna in vlogen. Toen verscheen er een vrolijke grijns om haar lippen. Ze vond het heerlijk om soms met de wolken te spelen en ze had er opeens zo'n zin in. Het maakte haar niet uit dat er een andere draak bij zou zijn. Ze schoot iets omhoog en liet de vrolijke kracht door haar aderen stromen. Meteen verscheen er een licht, helder en fel. De wolken dreven uiteen en lieten haar zonnestralen naar beneden vallen.

Novem zo serieus als hij was lachte, niet met zijn mond maar met zijn ogen. Als ze zou kijken, diep in hem zou het haar opvallen, anders zou ze het niet zien. Hij was niet een draak die speels was, niet dat hij er geen zin in had, hij kon het gewoon weg niet. Hij had altijd op zijn hoede moeten zijn en speelsheid zou hem alleen maar kwetsbaarder maken dan hij al was. Zijn ogen lachten dat was genoeg.
Zijn vleugels maakten krachtige slagen, waardoor hij met een sterke kracht naar voren werd geduwd. Zijn staart zorgde voor een mooi balans. Ondanks dat ze hoog vloog, tussen de wolken waar het nu behoorlijk fris was, had hij het niet koud. Zijn veren zorgden voor warmte en het licht van de andere draak ook... daar was hij van overtuigd. Ook als de draak geen "licht" zou geven zou hij het niet snel koud hebben.

Ze merkte hoe hij van binnen lachte. Ze kon draken goed peilen, als ze er even de moeite voor nam. Ze liet het licht weer wat afzwakken en kwam naast hem vliegen. Haar ogen waren nog steeds goudkleurig. Alleen als ze alleen was of kwaad, werden ze zo zwart als de nacht. Een vogel schrok van hen en ging hard kwetterend lager vliegen. Ze keek vanuit haar ooghoek naar Novem. Een naam die ze niet snel meer zou vergeten. Ze hield van zijn stille gezelschap, iets wat ze al zo lang gemist had. Ze had eigenlijk best wel honger, het was minstens twee weken geleden dat ze gegeten had. Ze was niet zo'n goede jager. Ze had het eigenlijk nooit goed geleerd, haar ouders hadden het niet kunnen doen. Ze had al erg snel er alleen voor moeten zorgen. Ze had nog niet eens kunnen vliegen toen drakenjagers het nodig vonden haar ouders neer te schieten. 'Eehmm... Novem?' ze vroeg het voorzichtig, op haar hoede. Al vond ze zijn gezelschap prettig, hem vertrouwen deed ze nog altijd niet.

Hij voelde hoe haar ogen naar haar keken. Het gevoel was niet onprettig, maar fijn was iets anders. Het deed vele onprettige herinneringen opkomen. Hij merkte hoe ze afwachtend taste om iets te vragen, maar ze wist niet hoe. Haar mond ging open en daar kwam het, het voorzichtige geluid duidend op een aankomende vraag. Hij draaide zijn kop iets en keek haar aan. "Ja, severeen?" Hij had een vermoeden wat ze wilde vragen, maar hij wilde het haar zelf laten vragen. Het was iets wat ze zelf zou moeten doen. Het zou haar helpen over een drempel, een drempel van een stukje meer of minder vertrouwen. Dit wilde hij niet verpest en at maakte dat hij zijn mond verder gesloten hield. Afwachtend keek hij haar aan, niet boos, niet blij gewoon... neutraal.

Severeen keek weer van hem weg. Ze volgde de snel voorbij trekkende wolken. Het zou gaan regenen en snel ook. Ze vond regen niet erg, maar het was ook niet het weer waar ze het liefste in vertoefde. Ze hield van de zon, daar putte ze haar meeste energie uit, uit het licht. Ze slikte even en snoof nog is, waar een kleine lichtflitst haar neusgat verliet. Ze liet verontschuldigend haar kop iets zakken. Het zou niet schaddelijk geweest zijn voor de ogen van Novem, maar ze wist hoe onprettig haar lichtflitsten konden zijn. Vaak kwamen ze perongeluk, ze had ze nog altijd niet geheel onder controle. 'zou je.. zou je met mij willen jagen? Ik kan het eigenlijk niet zou goed en nou ja...' Ze sloot haar mond, voor ze begon te bazelen. Iets waar ze als draken het bij haar deden ook niet goed tegen kon.

Hij voelde hoe de temperatuur steeds meer daalde en zag dat het Severeen ook niet was ontgaan. De vraag samen te jagen had hij even laten bezinken. Hij vond het niet vreemd, maar toch was er iets mee. Hij sloot opnieuw een kort moment zijn ogen. Deze keer langer dan daarvoor. "Ik ga met je mee jagen... als een toeverlaat en steun. Niet als een metgezel in het jagen." Hij hoopte dat ze het begrepen had. Hij was niet van plan te jagen. Hij was van plan haar uitleg te geven daar waar het nodig was. Hij geloofde namelijk niet dat ze er niet goed in was... hij geloofde dat ze het zelf geloofde dat ze niet goed was in jagen. Als dat stukje zelfvertrouwen omhoog zou gaan zou het als snel een brute jaagster worden. Een waar je voor zou moeten oppassen.

Ruby kwam aangevlogen in de richting van Novem en Severeen. Ze keek in de richting van Novem. "Ken ik jou ergens van?" vroeg ze in de richting van Novem, en wachtte zijn antwoord af. Ze richtte haar eventjes op Severeen één van de andere aanwezige draken in de groene bossen van het vallei. "Mijn naam is Ruby, en jullie namen zijn?" vroeg ze in de richting van Novem en Severeen, en wachtte langs beide kanten een antwoord af. Ze had ook iets opgevangen over het jagen tussen Novem en Severeen. "Mag ik mee?" vroeg ze in de richting van Novem en Severeen, en wachtte langs beide kanen een antwoord af.

Novem bekeek de nieuwe draak. Hij herkende haar ergens van, ver weg in zijn geheugen had hij hetzelfde profiel van het gezicht gezien. Hij kon er niet op komen dus liet hij het rusten. Als de tijd rijp zou zijn zou hij er wel weer opkomen. Tijd, wat was dat eigenlijk een vreemd begrip. Wat was tijd voor een draak? Het stelde maar weinig voor. Hij keek even naar Severeen en knikte kort. Het was een knik die de meesten zou ontgaan als ze niet dichtbij genoeg waren. Hij sloeg een paar keer krachtig met zijn vleugels om zich vervolgens op de luchtstroming mee te laten voeren.

Ze keek argwanend naar de andere draak. Met een snelle blik liet ze haar ogen over Ruby glijden. Toen knikte ook zij kort. 'Severeen' zei ze met haar zachte stem. Ze vloog een rondje om Ruby heen voor ze achter Novem aanvloog. Ze was blij dat ze gezelschap had onder het jagen. Ze begreep dat Novem het haar wilde leren, iets wat ze echt waarderde. Door dit gebaar was hij zeker in haar vertrouwen gestegen. Ze klapte haar vleugels op zijn verst open en drukte ze krachtig in de lucht naar beneden. Zo vloog ze in een paar slagen naast Novem. Haar gouden ogen stonden weer beheerst en rustig.

Zijn vleugels maakten een zacht geluid. Het geluid was niet storend en zorgde voor een rustgevende sfeer. Een Stilte. Eentje die je eigenlijk niet zou willen verbreken, een gezamenlijke stilte. Terwijl Novem hier over aan het nadenken was was hij in een soort waas. Woorden borrelden op, maar dreven weer zonder uitspraak weg. Sommige woorden waren gewoon niet goed genoeg of waren te hard. Het zouden woorden moeten zijn die het in twee zinnen zou beschrijven. Zo'n stilte... hoe beschrijf je dat? Een diepe frons was verschenen in zijn voorhoofd terwijl zijn mond herhalend open en dicht ging zonder dat er woorden uitkwamen. Ineens schoten de woorden hem te binnen. "Gezamelijke stilte... woorden zijn teveel, gedachtes zijn genoeg". Zonder dat Novem het in de gaten had gehad dat hij deze woorden hardop had uitgesproken was hij alweer verder in zijn gedachtes verdiept.

Severeen vloog stilletjes naast hem. Haar ogen stonden helder en rustig. Ze zou op een teken van Novem wachten waar het een goed gebied was om te jagen. Ook haar vleugels maakten een zacht geluid, die meegevoerd werd door de wind. Die bij de wind leek te horen. Ze keek op toen hij de stilte verbrak en even later weer in gedachten te verzinken. 'soms zijn ze genoeg als woorden te veel zijn, maar waarneer weet je zeker dat woorden teveel zijn? Als de wind fluisterd of als niemand geluid maakt?' ze zei het zo zacht, dat het niet storend was. Ze verwacht geen antwoord. Ze hoefde er geen, als niemand deze wilde geven.

Ruby keek in de richting van Severeen. "Aangenaam Severeen" zei ze, en keek in de richting van Novem. "Herken jij mij ook zoals ik?" vroeg ze in de richting van Novem, en wachtte zijn antwoord af. 'Waarschijnlijk, mijn broer. Nee toch? dacht ze. Ze vloog in de richting van Severeen en Novem. "En... jagen? Waar ergens?" vroeg ze in de richting van Severeen en Novem, en wachtte een antwoord af van Severeen en of Novem.

Novem knikte, hij begreep wat severeen bedoelde. "Woorden zijn teveel wanneer je tevreden bent, als je ontevreden bent zou je moeten praten." Hij boog zijn nek iets naar severeen en lachte, niet met zijn mond, maar met zijn ogen. Deze stonden helder en namen elk detail in zich op. Zijn veren stonden iets van zijn kop af, zodat de wind zich er een weg doorheen kon banen en voor een fijne verkoeling zorgde. "We kunnen dieper het bos in gaan. Herten verschuilen zich meestal zo bebost mogelijk" Novem vouwde zijn vleugels iets in en dook tussen de bomen in. Daar spreidde hij zijn vleugels in de beperkte ruimte en landde. Het was haast niet te horen dat hij was geland.

Ze wist er zelf niet zo veel van. Toch dacht ze erover na. Na een tijdje wist ze zeker dat hij de waarheid sprak. Herten waren er veel in dichtbebost bos. Ook zij vouwde haar vleugels in en dook achter hem aan. Haar landing was iets minder geruisloos, dan die van Novem. Erg hard kon je het nou ook weer niet noemen. Ze keek hem met een rustige, maar toch iets wat gespannen blik aan. Haar huid was gedimt, zodat je het amper nog zag. Een ding die ze dus wel wist. Herten waren schuw en zouden weg rennen zo snel ze iets zagen bewegen. Een lichtgevende draak in een donker bos, zou wel heel erg opvallen.

Novem keek naar Severeen en zag hoeveel ze eigenlijk opviel. Hij fronste zijn voorhoofd waardoor een grote huidplooi ontstond. Zijn gedachtes probeerden alle mogelijke oplossingen, maar hij kwam er niet op. Hij groef zijn nagels nog iets dieper in de modder. De modder zorgde ervoor dat zijn nagels en een stukje van zijn poot niet meer zichtbaar waren. Hij lachte, hij wist wat te doen. "Severeen, hopelijk ben je niet al te voorzichtig met je schubben. Ik weet hoe we je "onzichtbaar" maken. Smeer jezelf in met modder, ga erin liggen rollen als je maar modder over je heen krijgt." Het was vrijwel zeker dat het zou gaan werken. De modder in dit gebied wat donker van kleur, maar licht. Het zou haar dus niet schaden in haar bewegingen en boven alles ze zou eens voelen hoe het was om niet op te vallen. Dat was een erg belangrijke les, ook Novem had die moeten leren.

Ze keek even vies naar de modder. Ze was dan misschien geen ijdel figuur, maar toch was ze zuinig op haar schubben. Toen zuchtte ze even zacht, 'oké dan, omdat ik zo minder opval.' Ze zakte door haar poten en schoof door de modder. Toen rolde ze op haar rug en besmuurde ook haar rug, waarna ze haar vleugels uitspreide en ook die donker maakte. Ze stond op en snoof een beetje ontdaan. 'Ik plak' Toen verscheen er een glimlachje om haar lippen. 'Maar ze zien me nu niet meer zo goed.' Ze duwde even haar kop tegen Novem zijn nek, als bedankje. Ze vergat alleen even, dat zodra ze dat deed ze hem natuurlijk ook vies maakte. Er bleef modder aan zijn veren kleven. 'oeps...' Ze keek hem verontschuldigend aan.

Novem zijn ogen beantwoorden de dankbaarheid van van Severeen. Hij schudde even zijn kop in de hoop iets van de modder kwijt te raken. Helaas was die poging gedoemd tot mislukken. Hij spreidde zijn vleugels om deze vervolgens weer in te trekken. Hij legde ze strak tegen zijn lichaam. Hij draaide zich om naar Severeen, "Oke, laat maar eens zien hoe je jaagt. Als ik het ergens niet mee eens ben zul je het merken. Ik ga je niet helpen, alleen aanwijzingen en verbeteringen." Zijn stem klonk zacht, haast fluisterend. De eerste fout zou namelijk al zijn om luid en hardop te gaan praten. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. De zon stond laag aan de hemel en de gouden gloed van Severeen was zo goed als het kon gedempt. Hij wist dat het voor haar nu een stuk gemakkelijker zou zijn.