Gevaarlijk gebied (#2)

Hij zag hoe de blauwe draak het gevoel kon negeren. Maar hij zag ook dat de kleine helemaal gek werd van angst. Hij grijnsde toen hij van uitputting neer stortte. Toen was hij verdwenen in de mist. Misery besteedde geen aandacht meer aan hem. De kleine zou nog wel even uitgeschakeld zijn en hij moest eerst aandacht besteden aan zijn grootste zorg, de blauwe. Zij was het sterkste en als hij eerst de kleine uit zou schakelen, dan had hij kans dat ze hem zou verdedigen. En daar had hij geen tijd voor. Hij draaide zich vliegensvlug om, net op tijd om recht in zijn gezicht geraakt te worden door haar klauw. In een reflex dook hij naar beneden en rende een willekeurige kant op om voorsprong te krijgen. De mist had zich nu om hem heen gesloten en de blauwe zou hem nu niet meer kunnen zien. Voor de zekerheid rende hij nog een stuk verder en schoot toen weer omhoog. Hij bleef omhoog gaan tot hij dacht dat hij hoog genoeg zat, waarna hij weer terugvloog naar de plek waar de blauwe zich moest bevinden. Daar liet hij zich weer naar beneden storten, terwijl hij goed oplette of hij de blauwe ergens zag. Toen hij haar weer kon zien liet hij zich op volle snelheid gaan en dook hij op haar om vervolgens zijn tanden in haar nek te planten.

Ze raakte de paarse draak met haar klauw in het gezicht. Meteen daarna vluchtte de draak weg. Zelf bleef ze ook niet op de zelfde plek en vloog een stukje naar achteren. Daar wachtte ze een tijdje tot ze iets van boven haar hoorde. Snel keek ze omhoog en zag de paarse draak. Ze sloeg snel met haar vleugels zodat ze snel naar achteren ging, maar ze werd toch nog geraakt bij haar achterpoot. Ze moest maar overgaan op een sneeuw storm. Dat was een aanval die ze nog niet had gebruikt. Maar het was gevaarlijk om een sneeuw storm te maken, omdat Solo in de buurt kon zijn. Ze hoopte dat dit geen problemen voor hem zou maken, maar dit zorgde er voor dat ze het gevecht misschien kon winnen. Ze sloot haar ogen snel. Toen ze die weer open deed waren haar ogen spierwit en schenen vel. De ijs laag om haar lichaam begon langzaam ervoor te zorgen dat haar zwarte lichaam witter werd. Zodat ze niet makkelijk te zien kon zijn in de sneeuw storm. Ze opende haar mond en daar kwamen grote witte koude wolken uit. Die langzaam naar boven vlogen. Na een tijdje begon het al te sneeuwen.
Uiteindelijk begon het steeds harder en harder te sneeuwen. Trovoada kon de draak nog makkelijk zien. Haar ogen hadden weer hun normale kleur gekregen, maar haar zwarte lichaam die bedekt was mes ijs was nu een stuk witter. Je kon haar alleen van dichtbij goed zien. Ze vloog een stuk opzij en daarna en stukje naar boven. Van uit die plek liet ze haar blauwe vlammen op de paarse draak neerkomen. Toen ze haar mond weer sloot vloog ze naar een andere plek een bleef daar om te kijken hoe de paarse draak er aan toe was.

Solo was opgelucht toen hij merkte dat de paarse draak geen aandacht meer aan hem besteedde. De twee bleven vechten en alles begon een beetje door elkaar te draaien voor Solo. Hij was zo moe. Hij hield zijn ogen open, maar alles was wazig. Hij sloot zijn ogen en viel meteen in een onrustige slaap

'Solo!' Hij hoorde de kreet van zijn zus van ver weg komen, alles leek in slow-motion. Opeens was het licht en stonden zijn vader en zus voor de ingang van hun grot. Even flitste er een zwaard door zijn gezichtsveld. Toen lagen zijn vader en zus daar. Dood. 'Vlucht, Solo!' hoorde hij de stem van zijn vader. 'Solo, vind een toekomst, ga weg, nu!' Toen werd alles een mengeling van vuur en geschreeuw. Het werd steeds erger en erger. 'Solo!" hoorde hij weer. Toen werd het opeens heel koud. De kou van de dood? Hij voelde wind en werd bijna weggeblazen. De groot werd weggeblazen, het geschreeuw, zijn zus zijn vader. Alles werd wit...

Solo schrok wakker. Het was wit. Het was een droom, gewoon een droom. Maar het was echt gebeurd. Niet precies zo, maar toch. Het was echt, niet alleen een droom. Het duurde een tijdje voor Solo's hartslag wat vertraagde. Hij hijgde. Zo ging het altijd, altijd als hij probeerde te slapen. De twee andere draken vochten nog steeds. Er was niet veel tijd voorbij gegaan. Hij legde zijn kop op zijn poten en probeerde aan leuke dingen te denken die niet met zijn familie te maken hadden, maar hij kon niks bedenken.
De brandende pijn in zijn zij was iets minder geworden, maar nu had hij het heel koud. Het leek wel een sneeuwstorm. Hij krulde zich zo klein mogelijk op en probeerde het vlak om hem heen windstil te maken. Het lukte een beetje, maar hij was te moe, te moe. Zijn ogen vielen weer dicht en hij droomde over alles en niks door elkaar.