Nieuw Gebied

Rustig liep Leona met haar vleugels tegen haar lichaam aan door het bos. Ze was kalm en ontspannen. Bossen waren nooit echt haar ding geweest, maar hier en op dit moment voelde ze zich goed. Misschien was het de geur van nieuw leven, misschien de verschillende accenten in de omgeving. Precies wist ze het niet, maar dat maakte haar niet uit. Zolang het maar niet veranderd, dacht ze en ze keek nog eens goed om zich heen. De bomen stonden met genoeg ruimte van elkaar af, zodat draken - tenminste niet tè grote - er normaal tussen door konden lopen. En draken waren er, dat wist ze zeker. Overal waren de kleine nuances van het bewijs van hun bestaan aanwezig. Krassen in bomen door klauwen, voedstappen die te zien waren voor geoefende ogen, uitwerpselen en karkassen van dieren die ten prooi waren gevallen aan de honger van een van de machtige wezens. Leona was nog niet in veel gebieden geweest hier in DW, maar de plaatsen waar ze was geland om te verkennen waren zeker niet slecht. Het word toch eens tijd om een eigen plekje op te eigenen dacht ze. Tenminste, een plek waar ze zeker was waar ze naar toe terug kon komen in hoge nood, zeker wetende dat het veilig was. Toen ze doorliep kwam ze op een klein open stukje in het bos. Ze hield haar adem voor een moment in, het was prachtig. Precies goed! De zon scheen met precies de goeie hoeveelheid door het bladerdak. Er lag een steen, een aardig grote, die ze voor verschillende doel einde kon gebruiken. Haar ogen werden getrokken naar verschillende soorten pootafdrukken van hoefdieren. Hmm, genoeg eten dat langs loopt is ook nooit gek en ze grijnsde om haar ontdekking. gelukzalig liep ze een rondje om haar kleine, persoonlijke valeitje. Ze liep naar wat bomen en begon ze voorzichtig met haar heete adem te bewerken, om aan te geven dat zij hier was geweest, en dat dit - voor zover mogelijk het was het te behouden - haar plekje was. Ze klom op de grote steen en ging zitten. Slap liet ze haar vleugels langs haar lichaam hangen totdat de puntjes op de gront hingen. Ze zuchte gelukzalig en lied kleine sliertjes zwarte rook uit haar neusgaten dwarelen. Perfect!

Met geoefende snelheid en de sluipende bewegingen van een spion verplaatste hij zich nu van boom naar boom. Zijn passen stil, zijn handelingen snel, zijn zicht scherp. Hij kon net niet voorkomen dat één mondhoek omhoog trok tot een scheef glimlachje die een charmante blik liet ontstaan. Maar het was puur een glimlachje ontstaan uit triomf. Hij stond perfect. Langzaam hief hij zijn boog op. De lichte pijl leunde op zijn vinger terwijl hij hem langzaam, maar geleidelijk spande. Hij mikte en liet los. Geluidloos zweefde de pijl met enorme snelheid door de lucht, en doorboorde zijn prooi. Zodra hij doorhad dat het schot niet netjes was beland tussen twee ribben haalde hij met een soepele beweging een tweede pijl uit de koker die op zijn rug hing tevoorschijn. Voordat het dier zijn vluchtpoging had kunnen inzetten gleed er alweer een tweede pijl door de lucht die het beestje nu ongenadig doorboorde. Terwijl zijn armen zich ontspande bracht hij zijn benen alweer in beweging en baande zich een weg door de bosjes die hij zonet nog als schuilplaats had gebruikt. Hij legde de boog naast zich neer terwijl hij neerhurkte naast het kleine hert dat stuiptrekkend op de grond lag. Uit zijn riem haalde hij een kleine, gemakkelijk in de hand te houden dolk tevoorschijn en sneed daarmee de keel van het dier door. Het was altijd een redelijk bloederig klusje, maar voedsel moest er toch komen. Van af de keel sneed hij het dier verder open over de buik, tot hij geheel open lag. De organen haalde hij eruit. Dit maal besloot hij de darmen van het beestje te bewaren, die kon hij goed gebruiken als waterzak.
Pas enkele uren later liep hij weer door het bos, zijn maag gevuld; net zoals zijn rugzak die nu een stuk zwaarder aanvoelde. Hij had enkele mooie, en goeduitziende stukken vlees gedroogd om vervolgens mee te nemen. Altijd handig om iets extra's te hebben. De darmen had hij gelijk gevuld met water bij het eerste en beste beekje wat hij was tegengekomen. Hij wilde wel dat hij rekbaar bleef en niet opdroogde.
Opeens bleef hij staan, zijn zintuigen op scherp. Gedempte dreunen werden met de wind meegebracht, iets waar hij nu naar luisterde. Maar het waren niet zomaar dreunen, ze klonken als gigantische voetstappen, maar dan écht gigantisch. De eerste krankzinnige gedachte die bij hem opborrelde was een reus. Maar al snel kwam er een tweede gedachte op. Zijn maag kromp samen van opwinding, zou dit werkelijk zo zijn? Hij draaide zijn hoofd in de richting van het geluid, voor een kort moment twijfelde hij maar dit duurde niet lang meer. Gevaar of niet, hij móést dit zien. Geluidloos sloop hij in de richting. Hij had tenmisnte wel één voordeel, hij liep tegen de wind in. En als draken echt zo goed konden ruiken als dat hij gehoord had, dan kon deze tenminste niet weten dat hij eraan kwam.

Ze staarde loom voor zich uit. Ze lag uitgerekt over háár steen heen en een poot hing over het randje heen. Haar nagel raakte de grond en boorde een klein gaatje in de zanderige grond die onder de steen lag. Af en toe blies ze wat zwart grijze rook uit haar neusgaten, af en toe met wat leuke vormpjes erin. Dan grinnikte ze in zichzelf, gewoon, uit pure perfectie. De perfectie die ze in dit stukje gebied had gevonden. Ze had al besloten dat ze alles zou doen om dit stukje draken-paradijs zou behouden. Het was van háár, en van niemand anders. Er was genoeg ander gebied, zei ze tegen zichzelf en tevreden glimlachte ze. Ze ademde diep in en verbaasde zich over een geur. Ze tilde haar kop lichtjes op en snoof nog eens. Ze dacht bloed te ruiken, verspeeld of niet, maar het was bloed. Het was een lichte geur, als een klein lente bloempje, voor haar. Hmm, het zal vast een of andere wolf zijn die zo dom genoeg was om op dit tijdstip van de dag te gaan jagen terwijl de zon op zijn hoogst lag. Ze had geen honger, en eigenlijk ook helemaal geen energie, om de slachting wat nader te gaan bekennen. Loom legte ze haar kop weer op de steen en sloot haar ogen half. Toch waren haar zintuigen iets oplettender dan op het moment voor de heerlijke geur langs kwam. Ze was en bleef een dier, dat jaagde op dieren. De geur van bloed gaf dan altijd zijn natuurlijke bijwerkingen in haar lichaam mee. Doordat ze daar zo loom lag, en de steen haar warmte en die van de zon op nam kreeg ze het toch wel een beetje warm. Met veel dwang tilde ze haar vleugels op en bewoog ze als een enorme waaier op en neer. De koele lucht die voorbij kwam deed haar zuchten, heerlijk. Door de kracht die haar vleugels bezitten deed ze de planten in de omgeving heen en weer gaan. Zelfs een paar jonge boompjes die in een groepje verderop stonden deinde een beetje mee. Plezierig keek ze naar het effect. Haar ras, die bekend stonden om hun vliegkracht en hun snelle manouvres in de lucht was dan ook gemaakt om te vliegen. Ze vond het het mooiste wat een wezen kon, vliegen. De snelheid, de kracht, de soepelheid die je in de lucht wel had maar niet op het land was een verademing voor haar. Ze had ook nooit begrepen waarom er dieren waren zonder vleugels. Zelfs de meeste insecten hadden ze! Door de beweging in de natuur die ze door haar vleugels creëerde hoorde ze het geluid dat een stukje verderop werd gemaakt door een ademend, bewegend iets niet. Ze schudde zich nog even helemaal los en liet haar vleugels weer langs de steen op de grond leunen. Gevaar? Welk gevaar zou er in op dit moment ingodsnaam uit de bosjes moeten komen springen, als je zo ontspannen was...

Het enige geluid wat hij soms maakte deed hij met zijn voeten, als hij over knisperende, gedroogde bladeren of takken liep. Maar dit geluid kon net zo goed een eekhoorn of een hertje maken, dus opvallend zou het niet zijn. Snel bewoog hij zichzelf voort. Omgevallen boomstammen of struiken hielden hem niet tegen. Abrupt werd zijn toch opeens beëindigd toen hij nog net voor een bosje halt hield, achter deze struik lag een ruime en zeer grote openplek. Je kon het meer een wei noemen, vond hij. Het was een prachtig openplek. Het gras groeide hoog en was talrijk aan verschillende kleuren door de bloemen die er door heen zwierven. Vanaf hier zelfs kon je het water zachtjes horen kabbelen van het beekje wat aan de overkant stroomde. Beien en andere insekten zoemde rond, waarbij vlinders de schoonheid nog is extra benadrukte van deze plek. Voor een kort moment had hij hiervan genoten, maar algauw was dit afgelopen. Binnen de kortste keren kón hij hier zelfs niet meer van genieten omdat nauwelijks meer doordrong. Zijn mond was íets opengezakt terwijl hij naar het midden van de openplek staarde. Normaal gesproken had hier een lege, grote steengelegen die heel het open weitje domineerde. Maar dit keer was de steen niet meer de baas. Een reusachtig wezen had zich namelijk baas gemaakt over de steen, die er ongenadig onder lag. De opwinding binnen in hem groeide, evenals de angst. Hij had geen eens door dat hij trilde toen hij zich voorzichtig door zijn kniën liet zakken. Takjes van het bosje voor hem duwde hij weg zodat het niet zijn zicht belemmerde en hij de draak boven op de steen stilletjes gade kon slaan.
Zijn mond ging pas weer dicht toen hij éénmaals slikte omdat hij een droge keel kreeg. Hij wist niet hoelang hij er zat, enkel dat hij ruimschoots de tijd nam om het dier te bestuderen. Nog nóóit had hij een draak gezien, en nu hij er ééntje voor het eerst zag zat hij ook vreselijk dichtbij. Zijn blik ruste in het begin enkel op zijn kop, zijn reusachtige kop. Maar nu volgde deze ook haar lichaam en nam hij behalve de kleur, ook de bouw op. Gefascineerd staarde hij enkele secondes naar de vleugels die machtig heen en weer wiekte - geen idee waarom de draak het deed. Hij had een draak groot verwacht, maar toch niet zoals dit. De draak was niet enkel groot, maar hij straalde ook een vorm van macht uit en kracht. Nu hij het zo zag, en niet uit een boek of iets dergelijks, maakte het hem behalve doodsbang ook diep onder de indruk.
Hoe oud zou het wezen zijn? Hij had gehoord dat een draak eeuwen kon leven, langer zelfs. En hoe zou hij zichzelf noemen? Draken waren toch net zulke itelligente, of waarschijnlijk zelfs intelligentere wezens dan de mens? Waarom lag het eigenlijk hier? Voor de laatste vraag hoefte hij eigenlijk geen antwoord, hij vond het best.
Terwijl Laurens hier zat, loerend naar de draak, dacht hij na over het feit hoe intellignt of wijs de draken waren. Hij had vele verhalen hier over gehoord die elkaar erg tegen spraken. Maar nu hij hier zo over nadacht, lette hij totaal niet meer op zijn omstandigheden; dat de wind draaide merkte hij geen eens

Nog steeds scheen de zon precies goed door het bladerdak van haar kleine paradijsje op aarde door. Ze had op ten duur wel de fut gevonden om haar ogen half open te houden. Je moet nou eenmaal altijd waakzaam blijven. Stel je voor dat een andere draak kwam, ze moest en zou dit plekje de hare laten. Eindelijk stak er een briesje op. Maar met dat briesje kwam ook nog iets anders. Het drong pas een moment later tot haar door. Maar met die geur kwam er een laag gebrom op vanuit het diepste van haar keel. Ze had de geur niet vaak geroken, alleen heel sterk als ze in de buurt vloog van een dorp of stad, waar ze natuurlijk zelden kwam. Maar zo'n geur zou ze altijd herkennen. Ieder mens had zijn eigen geur, maar een bepaalde nuance erin had elk mens. Zo kon je ook verschillende diersoorten herkennen, ieder dier rook anders, maar had de zelfde overeenkomst dat aan het ras was verbonden. Het gegrom bleef uit haar keel komen, en langzaam kwam ze overeind. In een oogwenk wisselde ze haar blik en tussen de bosjes schuin naast haar lichte een warmte bron op. Haar gegrom nam iets aan. Langzaam stond ze op en vouwde haar vleugels langs haar lichaam, maar alles behalve ontspannen. Ze stond op allebij haar vier poten en hield het warmte beeld scherp met haar - nu zwarte, door het speciale zicht - ogen in de gaten. Ze hoopte dat de kleine mormeltje op zijn plaats bleef zitten dan kon ze hem eens goed duidelijk maken dat je niet zomaar in haar 'paradijs' kon komen zonder de gevolgen te onderzien. Tot haar verbazing bewoog het kleine ding zich niet. Dit kon nog leuk worden, dacht ze grijnzend. Ze gromde en liet een rij van haar tanden zien. Ze richte zich op, volledig hoe ver haar benen zich konden rekken. Ze hief haar hoofd op en keer neerbuigend op het mensje dat te voorschijn was gekomen achter de bosjes. Ze gaf nog even een kleine, luidruchtige grom voordat ze haar kop naar voren stak en met een klein vlammetje het bosje waar achter de mens zat verbrande. Ze keer recht in de ogen van het mensje - weer met haar eigen donkderblauwe ogen - en liet kleine, zwarte rookpluimpjes uit haar neus komen. Weer gromde ze zachtjes.

Het had enkele secondes geduurd voordat hij de kleine verandering had waargenomen; haar ogen. Hij richte zijn blik er strak op en bestudeerde het. Maar hij zat de verweg om het goed te kunnen zien, hij had niet zulke scherpe zintuigen als aan draak. Jammer genoeg. Hij voelde hoe zijn spieren zich spande en het ritme van zijn hart zich verhoogte. Achter zich leek alles stil, maar voor zich kwam langzaam het geluid op wat de draak produceerde. Zijn ogen vergrootte zich iets, nauwelijks zichtbaar, en glimde opgewonden. Hij had het wezen interessant gevonden, zeker, en wilde dan ook niet dat het weg ging. Maar hij zou het geweldig vinden om het machtig, grote dier in actie te zien. Met ingehouden adem bleef hij zitten toen de draak zich verhief op zijn achterpoten. Hij zonk iets in elkaar toen het wezen opeens, uit het niets zijn blik op hem richtte. Of tenminste: zijn kant uit. Hij wist het niet zeker, maar hij dacht dat hij niet gezien was. Zo stil mogelijk bleef hij zitten, zijn ademhaling klonk opeens veradelijk hard. Hij zag het niet, maar hij hóórde de beweging die de draak maakte. Langzaam richtte hij zijn blik omhoog, en op dat moment verstijfde hij volledig. Wat hij had gedacht, had hij totaal, maar dan ook totáál verkeerd gedacht. De draak had hem net niet alleen gezien, waarschijnlijk had hij hem ook geroken, gehoord of misschien zelfs gevoeld. Zijn keel kneep dicht terwijl zijn spieren zich verkrampten. Nu pas besefte hij in wat voor gevaar hij zichzelf had gestort. Het was krankzinnig geweesd, idioot. Terwijl hij in de ogen van het machtige wezen bleef staren, waarvan de kop nu boven hem hing waardoor het dier gemakkelijk over zijn beschermende bosje heen kon kijken, kon hij het niet opbrengen zich te bewegen. Hoe hárd hij ook probeerde, hij schreeuwde in gedachte zichzelf overeind te komen en te rennen. Weg van hier, weg van deze prachtige plek, weg van dit krankzinnig, grote roofdier. Hij schrok zich rot toen de draak opeens zijn bek opensperde en vlammen uitbraakte. Zijn ogen sperde zich geschrokken open en spastisch lande hij op zijn kont waarna hij zich schuivend achteruit begon te bewegen. Weg van zijn veilige struikje die nu in lichtelaaie stond. Misschien was het goed geweesd dat de draak hem bij zijn positieven had kunnen brengen, goed voor zijn eigen veiligheid. Maar op het moment zelf boesemde het hem alleen maar méér angst in. Onhandig worstelend met zijn ondergrond schoof hij zichzelf naar achteren. In zijn woeste en maaiende beweging vlogen bladeren langs hem op, die hiervoor nog vredig, drogend op de grond hadden gelegen. Uiteindelijk belande hij op zijn rug, onhandig draaide hij zich op zijn buik en scharrelde vervolgens overeind.

Ze zag de blik van de jongen verstarren van angs, wat ze wel grappig vond. Dit was de eerste keer dat ze echt contact had met een mens, en ze vond het wel spannend. Toen ze de verwoede poging zag van het kleine wezentje om weg te komen, die mislukte door de planten die onverstoord over de grond groeide. Ze begon te grinneken, het leek op een draken jong die net uit zijn ei kwam. En zijn benen en vleugels uitprobeerde. Toen de kleine mens zich op zijn buik draaide en probeerde omhoog te komen kreeg ze de neiging om wat met hem uit te gaan halen. Ach, dat kon ze toch niet doen. Misschien zou die wel breken. Zo veel wist ze namelijk niet van mensen af. Ze liepen op twee poten, dat wel, wat ze al gek genoeg vond. Geen vleugels - ze miste echt iets, wat ze toch een beetje betreurde. Voor hun dan - en geen vacht, zoals ze veel kleine land dieren had gezien. Wel hadden ze een extra lange vacht op hun hoofd. Naja, ze had veel rare dieren gezien maar mensen waren toch de gekste. Hoewel ze wel een van de intiligenste waren, naast draken dan. Tenminste, ligt eraan op welk gebied je gaat zoeken. Normaal probeer je je eigen ras niet uit te moorden, maar dat hadden die mensen toch niet helemaal mee gekregen door de eeuwen heen. Toch leek het idee haar wel leuk, en liet zich toch over aan het gevoel. Ze deed een stap naar voren en zij hing bijna met heel haar lichaam boven hem. Ze boog haar kop en opende haar mond langzaam terwijl ze naar voren boog. Haar schaduw viel helemaal over de jongen. Ze nam de kleding van de jongen in haar tanden en tilde hem op en liet een zacht grommend gegrinnik horen. Ze hief haar hoofd op en zette meer kracht op haar nek. Dit mensje was toch aardig zwaar, wat ze niet had verwacht bij het aanblik. Het leek een ielig zwak mannetje. Maar wat ze voelde was toch wel meer gewicht, sterk gewicht. Ze draaide zich om en liep langzaam terug. het mensje wiebelde wat heen en weer, nee echt stil hing het niet. Zacht nuriënd zette ze hem zachtjes neer met zijn rug tegen haar geliefde rotsblok neer en ging tegenover hem staan zodat hij geen kant op kon. Ze ging rustig liggen, erop lettend dat er geen makkelijke uitweg voor hem was. Ze was minder gespannen, ze wist dat hij geen echte bedreiging voor haar vormde. Helemaal geen bedreiging. Ze bekeek hem eens goed. Toch bleven het gekke wezens, die twee-benen. Ze bracht haar hoofd vlak voor de zijne en keek hem in zijn ogen. Ze zocht contact met zijn geest, want ze wist dat ze haar taal - die ze met andere draken sprak - niet zou begrijpen. Dat viel niet te begrijpen voor andere wezens. Ze voelde dat ze hem overspoelde met die van haar. Hij had een grote geest, vergeleken met andere wezens. Ze waren wel degelijk intiligent. 'Hallo klein ding. Wat doe jij hier?' vroeg ze via zijn geest, met een vleem van strengheid in haar stem.

Met behoorlijk wat moeite wist hij zich uiteindelijk staande te krijgen, maar voordat hij ook maar énige kans had om een paar wankele passen te zetten voelde hij hoe hij opeens de lucht in zweefde. Een vrij gevoel maakte zich voor een moment meester van hem, hoe het ook mogelijk was - hij vloog! Langzaam verscheen er al een grijns totdat het besef tot hem doordrong. Opnieuw verstijfde hij totaal van angst, hij voelde zijn hart bonken tegen zijn ribben. Machteloos bleef hij enkele secondes hangen, totdat zijn instinct het over nam. Wild begon hij zich te bewegen, te slaan en te schoppen in de lucht. ‘Laat me gaan, alsjeblieft!’ Brulde hij, met een stem gevuld van paniek. Hij hoorde zijn tuniek kraken onder de last die het te verdragen keek, de naden scheurde iets uit. Als hij nou zijn tuniek uitkreeg? Zodra het idee hem te binnenschoot begon hij het wanhopig al uit tewerken. Maar zodra hij eindelijk één arm bevreid had voelde hij opeens vaste land onder zijn voeten. Veels kans om zijn evenwicht te vinden kreeg hij niet, al snel zakte hij door zijn kniën en wist hij zichzelf nog op te vangen met de éne vrije hand. Voor de tweede keer scharrelde hij overeind, de omgeving in zich opnemend waar hij was terwijl hij zijn arm weer terugdrong door de mouw. Het besef drong langzaam tot zich door, hij stond op de steen die gemidden in het weitje lag. Hij draaide zich helemaal om en keek gelijk recht in de eizige blauwe ogen van de machtig grote draak voor hem. Geschokt zette hij een stap terug en slikte hij vervolgens om zijn droge keel te smeren. Het hielp niet. Hij kon er niks aan doen, maar de blik van de draak voor hem dwóng hem om terug te kijken. Ondanks de doodsangst die hij voelde bleef hij geïnteresseerd in de draak. Hij was prachtig.
Er schoof een huivering over zijn rug en nogmaals stapte hij achteruit. Een krachtig gevoel sloop langzaam in zich van buitenaf. Het was groot, beangstigend, en voelde alsof het voor zichzelf kon denken. Alsof het niet in hem thuis hoorde. Nogmaals deinsde hij ervoor achteruit. Wat wás dit? Hij probeerde het weg te duwen, uit zijn gedachtes te bannen, zijn lichaam weer eigen te maken. Maar voordat hij nog maar iets kon doen scheurde het hem open zodat hij er helemaal open en bloot tegenover lag. Angst en paniek vloeide door zijn aderen, wat is dit in godsnaam? Een angstige schreeuw stootte schel uit zijn keel toen hij opeens stemmen in zijn hoofd begon te horen. Hij wordt gek, hij wordt hélemaal gek. Hij struikelde over zijn eigen benen toen hij weer een stap wilde zetten, toen hij opkeek keek hij opnieuw récht in de ogen van de draak voor zich. En toen pas drong het door, het eerste heldere moment dat hij kreeg nadat de draak hem ondekt had. ‘Jij..?’

Nog steeds keek Leona geïntereseerd in de ogen van het kleine wezentje. Ze vond het wel een komisch iets, om de kleine mens af en toe zo bang te zien. Ze glimlachte bij zijn verbaasde blik en uitspraak toen hij er achter kwam dat ze tegen hem sprak. Hij had een grappige stem, een leuke. Ze vond het leuk om hem te horen praten. Een grijns kwam op haar gezicht, en haar rij scherpe tanden kwam te voor schijn. 'Ja ik,' zei ze en knipperde een keer met haar ogen. Blijkbaar had hij nog nooit met draken gesproken. Was dit wel zo'n goed idee, vroeg ze zich opeens af. Ze kende dit mens niet, misschien was het wel door en door slecht. Nee dat kon niet, anders had ze het wel gevoeld toen ze zijn geest binnen drong. Ze ging er wat beter voor staan en betaste zijn geest toch nog even voor de zekerheid, maar bleef uit het persoonlijke gedeelte van het wezentje. Er zaten regels aan het indringen van iemands geest zonder toestemming. Wat ze had gedaan, met een mens communiceren, was al tegen de ongeschreven 'regels' geweest. Toch deed haar nieuwschierigheid het winnen van de afkeur die ze met haar opvoeding had mee gekregen en begon het ding dat op de steen haar nog steeds starend stond aan te kijken uit te pluizen. 'Wat moet zo'n klein wezentje als jij, op een plek die duidelijk niet voor hem was bedoeld? Oh, en proberen te ontsnappen lijkt me geen goed idee. Ik ben gewoon nieuwschierig, denk ik' zei ze grinnikend, half duister half geamuseerd. Ze had gevoeld dat er een verwoede poging in zijn geest kwam, een oeroud instinkt om weg te rennen van gevaar. Wat, zo'n groot gevaar was ze toch niet. Ze bekeek hem nog wat beter. Hij stond in een afwerende houding op de steen, okee dat was niet gek. Zijn lange vacht op zijn hoofd zat door de war door het worstelen dat hij had gedaan toen ze hem optilde. Nog steeds met grote ogen keek hij haar aan. De vodden die om zijn kleine lichaampje hingen was niet zijn eigen vacht, dat wist ze zeker. Het had een grauwe kleur, niet opvallend. Goede camouflage dacht ze verbaasd. Behalve als je een draak wilt besluipen.
Ze kreeg de neiging om zijn geur in haar hoofd te printen en kwam langzaam met haar kop naar voren. Ze opende haar neus en snoof diep. Ze negeerde de algemene geur die zijn ras met zich mee nam en concentreerde zich op de individuele geur. Het was verbazend. Het stonk, maar niet op een vieze manier. Ze was de geur niet gewent, maar ze vond hem wel - op een gekke manier - prettig. Nu zou ze hem uit elke geur in de omgeving kunnen oppikken, en weten waarmee ze geconfronteerd werd; geen groot gevaar dus. Ze liep een kwartslag om de steen heen en zette haar poten op het laagste deel ervan - die bijna op de grond lag. Ze bleef het mannetje half liggend half zitten aankijken.

Hij ademde enkele malen diep in om zichzelf weer onder controle te krijgen. Met moeite wende hij zijn blik weer af van de draak. Het griezelige gevoel bleef, maar blijkbaar kon hij er toch niks tegen doen. Hij had zich nog nooit zo open gevoeld, nog nooit zo 'raakbaar'. Het voelde alsof ze alles met hem zou kunnen doen. ‘Hou op!’ Kwam er nogal smekend uit en wankelend zette hij een stap naar achteren. Hij had duidelijk gevoeld wat ze deed, dat ze hem van binnen af ging opzoek naar iets. Het gevoel was zo onnatuurlijk dat hij het alleen maar meer wilde afstoten. Opnieuw trok er een huivering door zijn lichaam en deed de haartjes in zijn nek overeind staan. Het maakte hem misselijk toen hij besefte dat het totaal níks hielp. De draak was veels te machtig. Hij sloot zijn ogen en opnieuw ademde hij een keer diep in, waarna de lucht langzaam weer liet ontsnappen uit zijn neus. Terwijl hij zich probeerde te ontspannen gaf hij het op, de onzichtbare barière, waarmee hij zichzelf had geprobeerd te beschremen, loste op. Het naakte gevoel werd op dat moment alleen maar erger, maar hij probeerde het te negeren. Hij richtte zijn blik weer in de ogen van de draak. Het was geen teken van vertrouwen geweesd zoals het misschien over kwam, eerder van zwakte. Een geïrriteerde zucht ontsnapte toch toen hij een 'klein wezen' werd genoemd. Hallo, zó klein was hij toch ook weer niet? Laurens, die al zijn leven lang had gehoord dat hij 'klein' was, was behoorlijk gevoelig voor dit onderwerp. Een koppige houding werd al bijna zichtbaar. Ik ben niet gek, Spookte door zijn hoofd toen ze hem waarschuwde om niet te vluchten. ‘Wat ik hier doe?’ Herhaalde hij haar eerste vraag uiteindelijk, met onvaste stem. Hij zou maar zolang mogelijk met het dier praten. ‘Ik,.. ik woon hier.’ Zei hij uiteindelijk maar. Het klonk als een grap, alsof hij geen zin had om serieus te doen en alles puur sarcastisch bedoelde. Maar een beter antwoord had hij niet geweten. Hij richtte zijn blik opnieuw op de draak, net op het moment dat deze zich naar voren boog. ‘Nee, nee alsjeblieft!’ Kwam er gelijk smekend uit. ‘Ik ben helemaal niet lekker!’ Hij had de laatste zin die hij gebruikte altijd zó kinderachtig gevonden, maar wie weet; misschien hielp het. Met iets beters kon hij toch niet komen. Op het moment dat ze snoof veranderde zijn houding van doodsbang in stomverbaasd. Nogal dood bleef hij staan terwijl zijn tuniek omhoog slabberde in de richting van haar neus. Toen ze zich weer terugtrok, trok hij langzaam een wenkbrauw op. Wth? Ik zei toch dat ik niet lekker ben, De uitspraak hield hij maar voor zich, misschien kon de draak het niet waarderen en at hem vervolgens op uit pure irritatie. Hij kuchte iets nerveus.

Een lach kwam vanuit haar borst omhoog toen hij geïrriteerd zuchte en zei dat hij niet klein was. 'Nou erg groot ben je ook weer niet. Of wil je zeggen dat we de zelfde afmeting hebben? ' ze grijnste naar hem. Hij was wel grappig. Weer kwam een grinnik omhoog 'Nee dat je niet gek was had ik ook al mee gekregen. Klein en gek gaan niet echt samen. Maar, wat bedoel je met je woont hier? Heb je geen thuis? Geen hol, grot, of hoe jullie mensen dat ook mogen noemen,' Een verbaaste klank kwam in haar stem die door zijn geest galmde. 'Je ruikt wel lekker, op een menselijke manier dan. Maar of je ook werkelijk lekker bent dat weet ik niet,' zei ze nog snel als reactie op zijn gedachten. Ze glimlachte naar hem en bracht haar hoofd dichterbij. Een kleine snuif met warme lucht blies ze liefkozend in zijn gezicht. Met haar dierlijke zintuigen voelde ze dat het wezentje nog steeds stijf van angst stond. Zijn gedachte schoten van links naar rechts in zijn complexe geest, het was een beetje verwarrend en irritant. Er zat geen vast patroon in. Ze moest hem wat te zien kalmeren. 'Doe eens rustig aan warhoofd. Haal eens diep adem en probeer je geest te ordenen, ik beloof je niet op te eten. Als je daar soms bang voor bent. Vertel me je naam,' haar laatste vraag was een poging naar vertrouwen. Als ze wat meer van hem af wilde komen te weten, moest hij haar toch iets meer gaan vertrouwen en niet zien als de dood die hem aankeek. Ze liep wat dichter naar hem toe met haar voorpoten en ging toen helemaal liggen. Ze hield haar hoofd iets boven het wezentje en keek met een vluchtige blik rond over de kleine weide midden in het bos. Ze bracht haar blik terug naar de jongen die zijn hoofd had opgeheven en haar nog steeds aanstaarde en liet haar hoofd iets zakken. Op de een of andere manier irriteerde zijn bange blik haar een beetje, zijn ogen volgde elke beweging die ze deed. Ze voelde zich nogal bekeken. Met een lichte gedachte golf maakte ze duidelijk aan de jongen dat hij niet zo moest staren en dat zij zijn angs die hij zo opelijk uitstraalde tegen haar net zo voelde als hij zich voelde toen ze hem kleintje noemde. Ze zwiepte met haar staart en glimlachte nog een keer naar hem. Hopelijk zag hij het niet als een gemene grijns, want ze wilde echt dat hij niet meer zo panisch bang naar haar keek. Ze begreep nu wel dat ze eng was. Hopelijk begreep hij nu ook wat hij moest doen.
De wind stak op en liet te kleine boompjes en het hoge gras mee dijnen. Het gaf een mooi gezicht en even was ze afgeleid. Haar paradijs kwam een moment tot leven toen de wind nog meer aannam. Het gras wervelde rond haar achter poten en staart die rustig op de grond lag. Een tak brak van een van de kleine boompjes af en knalde half tegen haar hoofd aan die ze had opgeheven. Ze was hier niet op gerekend en haar hoofd zwiepte een klein beetje mee in de richting die de tak op wilde gaan, maar waar haar hoofd hem stopte omdat die in zijn weg hing. Stomverbaasd keek ze naar het takje dat nu naast haar op de grond lag.

Hij kon het niet voorkomen dat zijn ogen rolde in hun oogkassen, iets wat erg arrogant overkwam terwijl het uit irritatie ontstond. ‘Nou,.. nee.’ Zei hij nu iets ongemakkelijk toen ze hem er op aan sprak dat hij toch wel íets groter was. Uiteindelijk haalde hij maar zijn schouders op als teken 'dat hij het niet wist'. Zijn blik werd verbaasd terwijl hij deze weer op haar richtte. Het geen waarmee ze hem zonet confronteerde had hij gedacht..? Zijn houding werd weer ongemakkelijk en voor een moment wist hij niet wat hij moest doen. Hoor je me? Dacht hij uiteindelijk op een aarzelende manier, terwijl hij het dacht voelde hij zich zó verschrikkelijk stom. Langzaam schudde hij iets zijn hoofd toen ze door vroeg op zijn thuis. ‘Ik reis,’ Zei hij uiteindelijk maar - gewoon weer pratend - dat was een betere omschrijving. Maar de laatste tijd bleef hij toch meer in dit bos hangen. Het bos deed iets met hem, het gaf hem een heerlijk, warm en thuis gevoel. Alsof hij hier hoorde. Het bos wat zo stil kon klinken maar tegelijkertijd altijd barstendsvol leven zou zitten. ‘Maar normaal gesproken blijven ze wel op een vaste plek, wij mensen,’ Zei hij, dalijk kreeg hij een heel verkeerd beeld van mensen. ‘Ik neem aan dat je wel is een stad heb gezien? De meeste mensen leven daar.’ Bij het eerste wat hij nu zei kwam een licht glimlachje tevoorschijn. Het kwam over alsof de draak voor hem een kleuter was die nog van alles moest leren. Langzaam trok hij een wenkbrauw op toen de draak zei dat hij lekker rook, moest hij dat als een compliment opvatten of als een bedreiging? Zijn ogen knipperde nogal verward dicht, maar ook angstig, toen de draak zich opnieuw naar hem toe boog en hem vervolgens in zijn gezicht blies. Waar sloeg dat nou weer op? Voor een moment hoorde hij zijn hart weer kloppen van de angstige zenuwen, maar dit nam gelukkig weer af toen ze zich terugboog. Hij slikte toen hij door de draak werd aangesproken door zijn angst, het was nou niet bepaald prettig. Hij zuchte een keer diep, alsnog probeerde hij naar het wezen voor hem te luisteren en zichzelf te ontspannen. ‘Laurens,’ beantwoorde hij haar laatste vraag. Maar het was gewoon te veel. Ook al nam de angst nu iets af, alle informatie die hij dit kleine uurtje had binnengekregen maakte zijn gedachtes nog steeds totaal één grote warboel. ‘Wat is jou naam?’ De vraag kwam nogal moeilijk over zijn lippen, hij had bijna 'uw' willen zeggen maar had dit toch nog ingeslikt. De draak mocht dan groter zijn, hij zou proberen de draak als zijn gelijke te behandelen - zo ver dat ging. Hij had zijn blik opnieuw op de draak gericht en bleef hier nu weer naar kijken. Nu de angst langzamerhand meer wegzakte kwam de nieuwsgierigheid weer terug. De angstige blik waarmee hij haad had gevolgd veranderde nu in en nieuwsgierige, niet wetend dat dit misschien wel even irritant kon zijn. Verbaasd knipperde hij met zijn ogen toen er opeens een grote tak met een ferme 'pok' tegen haar hoofd een knalde. Een proestend geluid verliet zijn lippen terwijl het tot hem doordrong. De verbaasde blik van de draak maakte het nog is drie keer zo erg. En terwijl hij zijn lach probeerde in te houden werd het alleen maar erger. Langzaam vertrok zijn gezicht totdat er een bulderende, warme lach opsteeg uit zijn keel. Buiten om dat het gewoon grappig was, was het lachen ook nog is een verlossing geweesd voor de gespannen omstandigheden. Hij zakte door zijn kniën terwijl hij onderhand ook al weer vocht met het feit de baas te blijven over zijn eigen blaas. Het voelde heerlijk, om weer is gewoon hard te kunnen lachen zonder de vreselijke angst te voelen. Pas na een tijdje wist hij zichzelf weer bij elkaar te schrapen, maar gaf geen hoop voor de toekomst. Snikkend keek hij weer op naar Leona (ze heeft onderhand wel d'r naam gezegd XD), en op het moment dat hij haar weer aankeek kwam er weer een gesmoorde lach uit. Tranen verschenen in zijn ooghoeken en de nood om te plassen werd nog erger. Hij was verdoemd met de vloek van de slappe lach.

Nog steeds staard ze verbaasd naar het kleine, illige boomtakje dat haar uit haar doen bracht. Naast haar hoort ze een gelach komen. Nog steeds met een stomverbaasde uitdrukking op haar gezicht draait ze haar hoofd en kijkt naar Laurens. Ze ziet hem in elkaar zakken en steeds harder gaan lachen. Dan begint ze zelf ook te grinniken. Okee, het was een komisch, ontzettend genant moment. Hij kijkt haar aan met tranen in zijn ogen en begint dan nog harder te lachen. Een beetje beschaamt lacht ze mee. De spanning tussen de jongen en Leona dreef weg bij de lach partij die was ontstaan. Nadat het lachen wat was weg gestorven probeerde ze weer normaal met het gesprek door te gaan. Ze glimlachte nog steeds. 'Ja ik hoor je. Je kan hartop praten, maar ook gewoon denken. Ik versta je alle bij. En zo grappig was die tak ook weer niet hoor,' zegt ze half grijnzend half pestend. Toch was ze verbaasd over zijn antwoord over zijn woonplaats.Mensen hadden toch een een vaste woonplaats. Dat was een van de dingen die mensen onderscheiden van dieren. 'Echt? Heb je ook geen vaste plek waar je naar terug kan gaan?'ze was echt verbaasd.Hmm, laurens. Een aparte naam. 'Ik ben Leona. Het is fijn om je te ontmoeten, gróte warhoofd,' Ze was blij dat de spanning weg was. Ook zij voelde zich een stuk beter en ze ging wat naar de jongen toe liggen. Ze voelde een vervelend gevoel op komen in haar buik. Nee toch, ze had honger. Door de lange vlucht om een rustplaats te zoeken had ze niet meer gegeten sinds een dag of twee. En de honger begon toch wel aan haar te knagen. Laurens? Ik wil je niet laten schrikken en nee ik ga je niet opeten maar ik heb al twee dagen niet gegeten,' ze had geen zin om te gaan jagen. Zeker niet op dit moment nu het zo goed ging tussen haar en het mensenkind. Ze glimlachte een beetje verlegen tegen hem. Toch moest ze vandaag iets eten, anders hield ze het niet uit. Niet dat zce ooit een mens zou eten, dat ging tegen al haar principes in. Ze schuifelde een beetje op de steen heen en weer met haar voorlichaam. Ze durfte het bijna niet te vragen, het zou mal zijn. Weer begon haar maag te knorren. ZCe moest het vragen. 'Heb jij misschien wat vlees bij je? Maakt niet uit of je het niet hebt, maar anders moet ik zometeen even gaan jagen. Maar daar heb ik nu niet echt zin in,' zei ze nog steeds verlegen. Het was belachelijk dat ze het vroeg, en het verbaasde haar dat ze het toch deed.

Langzaam ging zijn gelach over in zacht gegrinnik, totdat er enkel nog een brede grijns overbleef die hij zelf met moeite niet weg wist te halen. De angst, die nog zonet hevig in hem had gelaaid, was gesust tot een klein vonkje waar hij nog maar nauwelijks last van had. Zijn hoofd kantelde uiteindelijk lichtjes naar rechts, zodat hij een bedenkelijke uitdrukking kreeg. Het feit dat ze hem ook kon horen in zijn hoofd beviel hem niet helemaal, hij had nog nooit van deze 'kracht' (om het zo maar even te noemen) gehoord. Nou,.. eerlijk gezegd- De woorden zweefden al plagend door zijn hoofd om te reageren op haar: "En zo grappig was die tak ook weer niet hoor", maar hij kapte zijn zin in gedachte zelf af toen hij zich bedacht dat ze hem dan óók kan horen. Zijn uitdrukking werd iets verward, dit kon nog is lastig worden. ‘Maar als beide kan,’ Hij vond hard op praten toch fijner, het feit dat ze hem in zijn hoofd hoorde was niet bepaald gerustellend. ‘Waarom praat jíj dan niet gewoon, zo?’ De vraag klonk nogal raar in zijn oren, maar hij zou vast weten wat hij ermee bedoelde. Het voelde namelijk nogal ongemakkelijk en debiel: het leek net voor een toeschouwer alsof hij in het niets praatte. En op sommige pijnlijke ogenblikken was hij hier zich uiterst bewust van. Hij glimlachtje lichtjes toen hij doorvroeg naar zijn woonplaats. ‘Opzich wel, hangt er vanaf hoe je het bekijkt.’ Zijn oude thuis, waar hij was opgegroeid, daar kon hij altijd nog heen gaan. Maar hij had er geen behoefte aan. ‘Leona?’ Het kwam er nogal verbaasd uit toen hij zijn naam vertelde. ‘Dat is toch meer een meisjes naam,’ Opperde hij hardop, iets wat hij niet had willen doen. Want zijn houding werd al wat teruggetrokkender. ‘Sorry,’ Mompelde hij, misschien had hij Leona nu wel beledigt. ‘Ik weet niet zoveel van draken - en hun gewoontes - af.. Begrijp je?’ Deed hij een murmelende poging. Zijn mondhoeken trokken ondanks alles toch iets omhoog toen ze hem met nadruk gróte warhoofd noemde. ‘Klinkt al beter,’ Flapte er uit. Hij keek op toen opnieuw een stem zijn naam zei, die niet van hemzelf kwam, die door zijn hoofd heen ging. Automatisch kromp zijn maag alsnog iets samen bij dit eerste nieuwtje, maar de draak stelde hem al gelijk gerust - iets wat wel hielp. Verbaasd trok hij een wenkbrauw op toen ze hém om voedsel vroeg. ‘Ik, nou.’ Sputterde hij. ‘Ik heb wel wat vlees, maar ik neem aan dat het niet genoeg is.’ Een onderdrukte glimlach brak toch langzaam door. ‘Aangezien de magen van een draak gemiddeld iets groter zijn dan die van mensen.. begrijp je?’ Hij keek haar gespeeld serieus en vragend aan. ‘Buiten dat zijn de stukken hertenvlees die ik nog heb gedroogd,.. ik weet niet waar je voorkeur naar uit gaat?’ Zijn glimlach verscheen nu toch.

Ze glimlachte naar hem. Nee, het was duidelijk dat hij niet veel van draken wist, maar dat nam ze hem niet kwalijk. Zij wist ook niet veel over mensen, zo hadden ze allebei hun gebreken.'Nou, ik weet niet zo veel over mensen dus daar zijn we gelijken in,' zei ze met een knipoog. Ze ging door op zijn vraag; 'Nou omdat de taal die ik hartop spreek jij ten eerste niet kan verstaan en ook nooit zal kunnen verstaan omdat je de verschillende nuances en tonen erin niet kan horen, begrijpen en dan naar je eigen taal kan omzetten. Doordat ik contact maak met jou geest, spreken we de zelfde taal,' zei ze pijnzend. Ze had er zelf eigenlijk nooit over na gedacht, maar nu hij het vroeg werd er ook iets duidelijk voor haar. Ze keek hem verbaasd aan toen hij over haar naam begon. In een fractie van een seconden werd het haar duidelijk, en een ergenis kwam in haar omhoog. Wilde hij nou beweren dat ze een mannetje was?! Wat wilde je daar mee zeggen, warhoofd?' klonk het net iets te scherp. Op een mildere toon vervolgde ze; 'Leona is een meisjes naam ja. Zo ONelegant ben ik toch ook weer niet,' en met al haar soepelheid en glorie ging ze staan, spreide haar vleugels en kromde haar nek in een elegante houding. 'Wil je zeggen dat dit lichaam en deze geest tot een mannetje behoren?' en zie liet een nuriënt geluid horen. Ze was wel een beetje beledigt, maar ze had er bij na moeten denken. Draken onder elkaar wisten precies al bij het zien van een andere draak welk geslacht het was. Door de kleine verschillen in houding, uiterlijk en doen die elke draak als basis heeft. Je dacht er niet bij na. Maar hoe had hij die verschillen ingodsnaam kunnen opmerken? Hij was een mens, een mens die niets over draken wist. Ze kon het hem niet echt kwamlijk nemen. Ze grinnikte bij zijn opmerking over het vlees, en was verrukt dat hij zelf vlees bij zich had. Natuurlijk had hij niet genoeg bij zich voor een lege drakenmaag, alleen als hij toevallig drie hele herten in de bloei van hun leven bij zich had zou het ongeveer genoeg zijn. 'Nee ik snap dat het niet genoeg is. En jij zelf moet ook nog vooraat hebben. Maar wat nou als je mij een paar stukjes geeft, het liefst rauw maar maakt niet uit, dan kan ik straks op jacht gaan en dan kan je wat vlees van mijn buit nemen. Zo heb je het gat in je vooraad ook gelijk weer bijgevuld. Klinkt dat redelijk? Ik jaag dan wel een hert extra' zei ze het laatste met een glimlach. Ze wilde nog steeds niet jagen, wat meer in de richting ging van niet wegaan omdat ze het hier veel te interesant vond dan dat ze geen honger had. Want haar maag kwam weer in opstand en nu harder. Een luide knor vulde het veldje en beschaamd keek ze weg van Laurens. Maar als hij op dit voorstel in ging dan was de kans ontzettend groot dat hij na het jagen er nog kon zijn, en dan kon ze nog meer over dit wonderlijke mensenkind te weten komen. Ze mocht hem wel. Hij ging alle dingen tegen die haar moeder haar had geleerd over mensen. Ze had geleerd dat ze gemeen, kwaadaardig waren. En dat ze alles zouden doen om je het leven zuur te maken. Maar Laurens was tegenstrijdig met die aangeleerde kenmerken. En ze vond het alles behalve erg. De opmerking van hem kwam weer in haar hoofd over dat hij niet veel wist over draken. Zij kon hem de kans geven om meer over haar soort te weten te komen, en zo kon ze meer over hem te weten komen. het was een perfect idee. 'En laurens. Dit is misschien je kans om meer over draken te weten te komen. Je mag vragen stellen als je wilt. En als je op mijn voorstel in gaat, kan je zelfs misschien een echte vlieg-draak in actie zien als ze aan het jagen is,' zei ze met een brede grijns over haar mond, die al haar scherpe tanden zichbaar maakte.

Hij glimlachte zwakjes, ondanks dat hij net zo gewetenloos was als hem maakte hij toch de meeste stomme fouten. Een bedenkelijke frons ontstond weer en deed zijn voorhoofd rimpelen. ‘Maar waarom kan jij mijn taal dan wel verstaan? Die is namelijk ook hardop gesproken..’ Redeneerde hij, het klopte gewoon niet. Of misschien ging het zijn gedachtegangen te boven, was het iets wat de mens niet kon bevatte. Of misschien had ze hem wel geleerd, hij wist het niet. ‘Sorry?’ Mompelde hij op een onschuldige manier - de toon in zijn hoofd was hem duidelijk wel opgevallen: die was veranderd. Langzaam vergrootte zijn ogen zich weer, ‘Ben je.. ben je een vróúw?’ Hij kon het niet helpen dat het er zo verbaasd uitkwam. Iets geschrokken zette hij een stapje achteruit bij alle onverwachte bewegingen. Een rilling liep over zijn rug door de luchtverplaatsing die ze veroorzaakte. Ondanks dit nam hij haar geboeid op, zwakjes glimlachte hij. ‘Nee..’ Stemde hij met haar in, onelegant was ze zeker niet. ‘Je bent prachtig.’ Voordat hij er erg in had flapte het er uit. Zijn kaken kleurde al verlegen lichtjes schaamrood. Het was niet de bedoeling geweesd het hardop te zeggen. Maar wat had het geholpen? Anderzijds had hij het gedácht en dan had ze het nog geweten. Het bleef hem niet lekker zitten. Maar een andere manier van communiceren tussen hen beide was er blijkbaar niet. ‘Sorry,’ Bood hij opnieuw zijn excuses aan. Hij voelde zich een vreselijk klein kind bij Leona, ook al was hij nu volwassen. Een ontspannen zucht verliet zijn keel toen het onderwerp weer overging naar het vlees. Een iets luchtiger onderwerp, wat ook wel zo fijn voor hem was. Langzaam verscheen er een glimlach bij al haar woorden, natuurlijk klonk het goed. Gretig ging hij dan ook op haar voorstel in. ‘Het is enkel niet rauw,’ Voegde hij er wel nog aan toe. ‘Gedroogd.’ Herhaalde hij weer. Hij moest er namelijk nog wat langer mee doen. Toen hij zijn mond weer wilde opentrekken werd hij afgekapt door een luid, dreunend geluid waarvan hij zelfs de geluidstrillingen kon vóelen - heplaats enkel horen. Hij knipperde met zijn ogen en pas later drong het besef tot hem door dat het geluid van Leona's buik afkomstig was geweesd. ‘Zóhee,’ Kwam er onder de indruk uit. ‘Wat een kabaal zeg, dat hoor je nog op een kilometer afstand.’ Hij kuchte zachtjes nadit alles er zomaar uit was geflapt. ‘Sorry,’ mompelde hij opnieuw. Hij schoof iets ongemakkelijkj heen en weer. Hij keek Leona weer aan toen ze sprak, sprak op haar manier dan. De glimp in zijn ogen verriedt zijn opwinding - en sowieso zijn geest ook waarmee hij nog steeds in contact stond met Leona. ‘Oké,’ Zei hij enkel. Hij stapte naar voren toe, tot dat hij plots halt hield. Maar alle draken vliegen toch? Naja, wat maakte het uit. Hij stapte verder en sprong van de steen af met soepele bewegingen; hij was duidelijk gewend aan hoge sprongen.

Laurens sprong van de steen af. Ze keek weer tevreden naar hem toen hij er uiteindelijk achter kwam dat ze toch geen mannetje was. Alhoewel ze wel beledigt was op de manier hoe hij er achter kwam. Ze kon er niets aan doen, maar haar trots had toch een deukje opgelopen. Bij zijn vraag over het comminuceren kwam er een lichte frons op haar gezicht. Het was een goeie vraag. Om je eerlijk te zijn warhoofd, weet ik het niet. Het gebeurd gewoon. Misschien omdat jij denkt wat je zegt en een fractie van een miliseconden het er pas daarna uit je mond komt, terwijl mijn geest het al heeft opgepikt omdat jou geest al wist wat je wilde zeggen,' het klonk een beetje warrig, haar uitleg. Maar ze wist het zelf niet eens zeker, en op een andere manier kon ze haar gedachte erbij niet anders uitleggen. Voor haar was dit de duidelijkste verklaring. Ze was blij dat draken niet konden blozen, want bij zijn opmerking over haar uiterlijk werd haar hart toch wel gestreeld. Dank je. Je bent de eerste die dat zegt,'[i] zei ze met een glimlach vol liefde. [i]'En je hoeft niet de hele tijd sorry te zeggen. Niet zo onzeker doen,'[i] en ze gaf en een klein zetje met haar neus. [i]'Nou maakt niet uit. Op dit moment eet ik alles,' zei ze meteen kleine grimas op zijn reactie over het vlees. 'Mijn maag kan nu alles wel hebben,' zijn opwinding overspoelde haar toen hij reactie gaf op haar voorstel. Zijn opwinding deed haar hart ook een slag overslaan en ze zwaaide vrolijk met haar staart, waarbij ze per ongelijk een jong boompje met wortels en al omver duwde. Ze grinnikte over zijn gedachte van het vliegen. 'Ja natuurlijk vliegen alle draken. Maar sommige hebben hun bouw tegen als het gaat om snelheid en wentbaarheid. Mijn soort is erg wentbaar. Waardoor wij perfecte vliegers zijn. Andere draken zijn goed op land, gevechten of onder water. Hoewel ik het onder water ook ontzettend fijn vind. Maar ik kan mijn adem niet lang genoeg inhouden. Zo heb je de zogenoemde water-draken. Deze rassen zijn gespecialiseerd bij water. Zij kunnen ontzettend lang onderwater blijven, sommige úren. Maar mijn ras bijvoorbeeld legt zijn eieren wel in het water, hoewel we niet echt een water soort zijn,' met de informatie probeerde ze hem wat meer informatie over draken te geven. Ook hoopte ze dat hij vragen zou stellen, ze vond het leuk om ze te beantwoorden merkte ze. 'Je moet even zeggen als je het vervelend vind dat ik ook reageer op je gedachtes. Soms is het een beetje onduidelijk voor mij of je nou letterlijk zégt wat je denkt, of dat het alleen een gedachte is. Ik kan mezelf op een bepaalde manier buiten sluiten zodat je gedachtes niet helemaal doorkomen. Maar het is wel een beetje moeilijk,' zei ze snel en hoopte dat ze hem niet beledigt had. Ze liep naar de plek waar ze de jongen had opgetild toen ze hem voor het eerst zag en pakte voorzichtig de rugzak die daar was blijven liggen op en liep met een paar passen terug naar Laurens. Haar mag gaf weer een kleine opstand en bromde ongeduldig. Jaja, rustig ik ben je wens al in vervulling aan het maken dacht ze geïrriteerd. 'Klaar om zometeen op jacht te gaan?' vroeg ze uitgelaten.

Langzaam ontstond er een frons bij haar ingewikkelde uitleg. Het klonk wel redelijk, maar ook vergezocht vond hij zelf. Uiteindelijk haalde hij de schouders maar op, sloot maar vrede voor nu met het onderwerp. Later zou hij er misschien op terugkomen. Een vluchtige glimlach gleed over zijn gezicht. ‘Verbazinwekkend,’ Murmelde hij. Leona was een prachtig wezen. Misschien ging ze gewoon met de verkeerde mensen, pardon, draken* om. Hij grijnsde nu nogal verlegen toen ze hem aansprak op zijn ge'sorry. Onzeker? Zelfs in zijn gedachtes had de toon iets afkeurends. Mijn eerste ontmoeting met een draak, en ik wordt gelijk als onzeker bestempeld. Komt zeker omdat ze een vrouw is, Het laatste dacht hij behoorlijk knorrig. Maar hij is nou eenmaal nogal knullig met vrouwen. Hij strompelde onhandig een paar stappen naar voren toen hij opeens een duwtje in de rug kreeg. ‘Rustig, ik ben al opweg om jou maag te temmen.’ Kwam er droogjes uit. Hij stapte al richting de plek waar hij zo'n half uurtje geleden gezeten had. Met een onbehagelijk gevoel dacht hij terug aan het moment, wat voor indruk moest hij wel niet op Leona gemaakt hebben? Een knoop legte zich zorgvuldig in zijn maag, daar moest hij maar niet aandenken. Nogal geschokt keek hij om toen hij opeens het krakende geluid hoorde van een boom die de grond uit werd getrokken met wortels en al. Het deed zijn schouders weer spannen en opnieuw maakte Leona hem bewust van haar kracht. Geïnteresseerd luisterde hij aandachtig naar de stortvloed die hij opeens kreeg aan informatie over draken. ‘Wat soort ben jij, Leona?’ Hoe zou het zijn, vliegen? ‘En- wat?’ Zijn zin werd afgekapt toen Leona opeens weer sprak. ‘Ohw, eh.. ’ Ondertussen liep hij nog steeds door. ‘Nou, het is niet echt fijn. Het gevoel.. in het geheel. Maar dat je op mijn gedachtes-’ Hij fronste lichtjes. ‘reageert is niet zo heel erg.’ Stelde hij haar gerust, probeerde hij althans. Zijn blik volgde Leona toen deze op hem vooruit ging en vervolgens terug kwam met zijn miniscule rugzakje. Zo leek het tenminste, als het in haar mond hing. ‘Dankje,’ Zei hij plechtig toen Leona de rugzak in zijn armen liet vallen. Het ding voelde zwaar aan, normaal gesproken nam hij niet zoveel vlees mee. Maar nu kwam het toch goed uit; ook al zou wat voor hem veel is, weinig blijven voor Leona. Hij trok de rugzak open en haalde zijn voorraad tevoorschijn. ‘Alstublieft. Wacht-’ Zei hij opeens. Zijn blik werd weer speels en vrolijk. ‘Mag ik gooien?’

Ze gromde zachtjes naar hem. 'Omdat ik een vrouw ben hoeft nog niet te zeggen dat ik kritisch ben. Het viel gewoon op,' en ze liep naar hem toe en snuifde met haar neus de geur van het vlees op. Dat ze die geur nog niet eerder had geroken was haar een raadsel. Waarschijnlijk omdat ze te druk bezig was Laurens ontdekken dan met haar honger. Ze glimlachte bij zijn opmerking over haar maag. Okee, hij was grappig, een klein grappig wezentje. Ze was hem in de kleine tijd dat ze elkaar ontmoette gaan mogen. Hij was grappig, open, maar toch verantwoordelijk. Natuurlijk gaf het haar een voorsprong om zijn karakter vorm te geven omdat ze met zijn geest was verbonden. Als hij wilde, kon hij haar geest ook uitpluizen. Maar aangezien dit zijn eerste keer was, zou het ten eerste niet weten dat het kon, en ook niet hoe. Ze stond ook niet te springen om hem dat te vertellen, ze was ook zo aan haar privacy gehecht. Daarom deed ze het ook niet - bewust - bij hem. Maarja, er zijn altijd kleine dingetjes die je mee pikt, daar kon zij niets aan doen. Ze glimlachte weer, 'Nou, wij - van ons soort, of ras. Hoe je het wilt noemen - hebben niet echt een eigen naam. De mensen hebben wel een naam voor ons bedacht. Deze naam bestaat al eeuwen, dus als we ons identificeren tegenover mensen - wat weinig gebeurd - dan word de naam Gani Hefthyn gebruikt. Het betekend rivier wacht, wat waarschijnlijk makkelijker is in de mond voor deze tijd. Vraag me niet in welke taal, want dat weet ik zelfs niet,' ze volgden zijn bewegingen terwijl hij zijn tas aanpakte en het er in begon te zoeken. Ze begon vanzelf te watertanden toen hij zijn vlees er uit nam. Verbaasd keek ze er naar, het leek totaal niet op het vlees wat zij normaal at. Dus dit bedoeld hij met gedroogd. Voorzichtig kwam ze met haar kop naar voren en rook er aan. Het had nog wel de geur van vlees, en waarschijnlijk ook de smaak. Maar toch rook ze ook andere geuren. Vuur, dat rook ze ook. Ze schudden verbaasd haar hoofd, soms hebben mensen toch van die maffe gewoonten. Maarja, er zal wel een voordeel voor hun aan zitten, waarom zouden ze het anders doen. Ze keek hem verbaasd aan en begon toen te lachen bij zijn vraag. 'Nou, voor deze ene keer. Maar ga geen gekke geluidjes maken of dingen roepen want ik ben geen hond,' zei ze er iets strenger achter aan. Terwijl Laurens het vlees opgooide ving zij het op. Een rare smaak kwam in haar mond. Het smaakte niet onpretting, alleen gek. Bedachtzaam staarde ze voor zich uit terwijl ze het vlees proefde, besloot toen dat het wel lekker was en slikte de rest zonder kauwen door. Tevreden keek ze in de verte, het was niet veel maar nu had ze tenminste een kleine, okee best wel hele kleine, laag in haar maag zodat ze kon jagen en niet de herten kon afschrikken met het geluid dat haar buik als protest produceerde. 'Dus. Hoe wil je het doen? Zien we elkaar bij de rand van het bos? Daar zitten vaak rond dit tijdstip de meeste hoefdieren met hun kudde. Waarschijnlijk ben ik er sneller, maar dan kan ik alvast beginnen met jagen. Maar dan zie ik je wel als je daar bent. Waarschijnlijk ben ik dan nog bezige,' pijnzend keek ze hem aan. Wat was het slimste idee om te doen. Natuurlijk wilde ze dit met hem afstemmen. Het zou gek zijn als ze nu haar eigen gang zou gaan terwijl ze net van zijn voedselvooraad gebruik had gemaakt.

Ik zeg niet dat je kritisch bent, Hoe het ook kwam, hij reageerde hier in gedachte op. Waarschijnlijk lag het in verband met het feit dat hij dit soort dingen misschien niet hard op wílde zeggen. Ook al is het wel een opvallend en typisch kenmerk van vrouwen. Gaf hij met een licht glimlachje toe, misschien met een plagende ondertoon. Hij had al het vlees ondertussen uit zijn tas gehaald en deze weer dichtgeregen met het koord. Ondertussen luisterde hij aandachtig naar Leona en uiteindelijk richtte hij ook weer zijn blik op haar. ‘Gani hefthyn.’ Herhaalde hij hardop - hij bedacht zich dat het uit zíjn mond misschien anders klonk dan haar taal. Iets wat hem deed glimlachen, maar hij besloot er verder niet over na te denken. De naam had een bepaalde macht, moest hij toegeven. Het klonk indrukwekkend. ‘Heeft jullie soort veel contact met mensen?’ De vraag flapte er nieuwsgierig uit, de naam was tenslotte ook bedacht door mensen? Hij grijnsde nogal schaapachtig toen hij Leona hoorde lachen in gedachten, als reactie op zijn vraag. De grijns werd breder naarmate ze weer sprak. ‘Dat beloof ik,’ Vertrouwde hij haar nog toe. Hij nam een aardig groot stuk vlees en woog dat in zijn handen. Normaal gesproken had hij hier twee dagen meegedaan - met dit stuk alleen. Vervolgens richtte hij zijn aandacht weer op Leona, hij haalde uit en slingerde het stuk omhoog. Zwaar als het was, voor hem, brong hij het toch op aardige hoogte. Zijn ogen vonkelde vrolijk bij het zien van Leona die hapte naar het vlees. Hij zag haar blik, vond dit soort dingen nog steeds moeilijk af te lezen maar dit herkende hij toch. ‘Goed gekeurd?’ Vroeg hij plagend. Spelend als een klein jongetje ging hij door en wierp het volgende stuk omhoog. Het laatste stuk was behoorlijk wat kleiner, maar het was het beste stuk wat hij toen had afgesneden van het hert. Hier dacht hij totaal niet bij na toen hij het omhoog wierp naar Leona, en waarschijnlijk zou hij er ook geen spijt van krijgen. Dit was veel leuker.
Eenmaal klaar met het spelletje ging Leona weer over op het onderwerp 'De jacht'. Hij voelde hoe zijn spieren zich aanspanden. Niet van angst of iets dergelijks. Hij wilde gewoon in actie komen, iets doen, Leona zien in terwijl ze jaagte. Hij knikte instemmend bij haar woorden. Het klonk hem goed in de oren. ‘Er is ook een stuk verder op, zo'n halve mijl naar het westen, een groot openvlakte in dit bos. Zo'n kleine 3 uur geleden ben ik er geweest.’ Informeerde hij haar. ‘En heb een kudde gazelle gezien. Ik weet niet waar je voorkeur naar uitgaat?’ Hij grijnsde lichtjes, zich afvragend of draken net zo kieskeurig konden zijn als mensen. Ze konden ook naar geheel de andere kant gaan, zoals zij voorstelde, maar dat zou verder zijn. Zin om erg ver te lopen had hij eigenlijk niet, maar hij zou niet tegenstribbelen bij haar besluit. Eenmaal toen ze deze genomen had nam hij afscheid van haar en draaide zich om. De rugzak hees hij weer op zijn rug. Allereerst ging hij naar de plek toe waar hij Leona voor het eerst had gade geslagen. Daar haalde hij zijn boog en pijlen op, om vervolgens door te trekken waar hij Leona weer zou zien. Nu met met een samengetrokken maag; puur van opwinding. Hij liep dan ook niet, hij rende. Bladeren vlogen achter hem op terwijl zijn hartslag nu het ritme aannam van vladderende vleugels. Hij lette op zijn ademhaling, hield deze rustig. Grote afstanden, voor een mens dan, kon hij gemakkelijk afleggen. Zijn conditie was goed, wat hij dankte uit zijn wilde, avontuurlijke maar vooral vrije leven. Zijn bewegingen waren soepel en lenig sprong hij dan ook over stammen heen die hem de weg versperde. Al was de afstand tussen hem en de openplek met de grote steen steeds kleiner.

Ze maakte een blazend geluid toen hij over de vrouwelijke kenmerken door ging. Naja, hij had wel een beetje gelijk. 'Pas maar op hoor, warhoofd. Vrouwtjesdraken staan er om bekend dat ze venijdiger en gemener kunnen zijn dan mannetjes,' zegt ze met een plagende ondertoon in haar strenge stem. Ze wachte totdat Laurens al zijn spulletjes weer bij elkaar had verzameld voordat ze haar grote vleugels open vouwde en keek of ze vanuit haar paradijsje kon opsteigen. Snel liep ze naar de steen voor wat meer ruimte en zette zich toch met grote vreugde en kracht af, terwijl haar vleugels haar in twee krachtige slagen boven de bomen brachten. Ze schakelde haar zicht om in warmtebronnen waardoor haar inkblauwe ogen zwart kleurde en ze zag Laurens door tussen de bomen door rennen. Ze keek voor zich uit terwijl ze haar vleugels stil hield en in een opwaarste luchtstroom bleef hangen. Als een adelaar hing ze in de lucht, gevaar voor elk dier dat ze als prooi zag. Door haar sterke ogen zag ze zo'n twee kilometer verderop, aan de rand van het bos een groep hoefachtige staan. Wat voor soort wist ze niet precies, ze was te ver weg en te hoog om hun geur te ruiken. Ze zocht weer contact met Laurens zijn geest die ze bij hun - kort durende - afscheid had verbroken om haar omgeving in zich op te nemen en stuurde hem de goeie kant op. 'Laurens. HEE WARHOOFD,' riep ze wat harder toen ze geen reactie kreeg. Ze voelde een schok en schaamde zich. 'Sorry, ik dacht dat je me niet hoorde. Maar buig iets meer af naar het westen, dan zie je over ongeveer twee kilometer de rand van het bos verschijnen waar een kudde dieren zich bevind. Probeer ze niet te laten schikken, hoewel dat wat spanning in de jacht kan brengen,' zei ze grinnikend. Ze opende haar vleugels weer en vloog uit de luchtstroom, buigde rustig wat naar het westen om zo langs de bosrand naar de kudde te vliegen. Ze moest ze op open ruimte zien te krijgen, want tussen de bomen werd het - met haar voormaat - nogal lastig om te jagen. De honger dreef haar vooruit en ze verhoogde haar snelheid. 'Ik vlieg alvast vooruit. De honger roept,' zei ze ter informatie en opende toen haar volledige snelheid. Ze dook terug naar het bos om met hoge snelheid over de boomtoppen te vliegen. Ze vloog over het warmte stipje heen dat Laurens heette en klapte een paar keer met haar vleugels om op snelheid te blijven.
De warmte vlekken van de kudde kwam razendsnel dichterbij. Nu is het moment. Ze had wat snelheid afgenomen om Laurens de kans te geven bij haar acties te zijn, en haar jagen te kunnen observeren. Nou, nu zal die wel op tijd zijn, dacht ze en ze richte haar blik weer op de kudde. Ze opende haar bek en vanuit haar buik sloeg ze een harde brul. Binnen enkele seconden kwam de kudde in beweging, vluchtend van het geluid. Geluid dat de dood voorspelde. Ze glimlachte vol genoegen in haar zelf en slaakte nog een krachtige brul voordat ze haar zicht weer op normaal zette en haar zwarte ogen weer inktblauw werden. Ren maar, lieve diertjes. Voor sommige van jullie is het helaas te laat. De kudde was nu in open veld. Ze wachte even, dook wat naar beneden om extra angst te zaaien en dacht razendsnel na. Haar jachtinstinct nam het over toen drie van de gazelles zich in blinde angst van de kudde scheide. Om te zorgen dat ze niet weer terug gingen naar de kudde plakte ze haar vleugels tegen haar lichaam en dook recht naar beneden. Het was misschien een beetje opschepperij, maar ze wilde aan Laurens laten zien wat ze in huis had. Ze opende haar bek een bundel van geel/oranje vlammen schoten naar buiten terwijl ze haar vleugels net op het laatste moment opende. Ze blokkeerde de enige weg terug naar de kudde af voor de drie gazelles. 'Nu heb ik jullie,' met een paar machtige en gecontroleerde slagen van haar vleugels storte ze zich op de twee rechtste gazelles. De klauwen van haar achter benen sloten zich om de nek van de een, en haar tanden om de ander zijn nek. Met haar volle gewicht viel ze op hun. Bijna gelijk voelde ze hun ruggengraten en nekken breken en lagen ze stil. Nu de laatste. Ze liet los en keek op. 'Verdomme, waar is die gebleven?' dacht ze boos. Maar al gauw zag ze hem. Hij was gestruikeld toen ze zich op de andere twee storten en hinkte nu paniekerig richting het bos terug. Ze vloog op en brak toen met haar kaken de nek van de derde gazelle. Ze sleepte het leveloze lichaam terug naar de twee andere en gooide hem erbij. Trots keek ze naar haar buit en ging er naast zitten. 'Zo. Nu is het veilig om te komen,' zei ze tegen Laurens en keek hem grijnzend aan.

Hij keek voor een kort moment omhoog terwijl hij het tempo niet liet verminderen. Een zwarte stip kon hij net zien voorbijvliegen tussen het bladerdek, hoog aan de hemel. Het deed hem glimlach maar al snel daarna richtte hij zijn aandacht weer op de omgeving vóór zich. Iets wat toch belangrijk was wilde hij staande blijven. Hij knipperde lichtjes toen hij opeens de stem van Leona weer in zijn hoofd hoorde. ‘JA!’ Brulde hij geschokt maar ook boos toen ze opeens zo reageerde. Hij luisterde heus wel. Het had gewoon even geduurd voordat hij weer besefte dat de 'band' (een beter woord wist hij niet) tussen hun er nog steeds was. Enkel nu hij zijn aandacht er niet op had gericht had hij het geen eens door gehad. Maar opnieuw nu overstroomde het gevoel van zijn opgerukte geest, die machteloos in haar handen lag. Natuurlijk hoor ik je, je zit in mijn hoofd. Dacht hij knorrig; iets waarvan hij dacht dat hij hij het voorzichzelf hield. ‘Westen?’ Voor zijn gevoel ging hij nog steeds goed, Opeens besefte hij zich dat ze hem waarschijnlijk nu níet hoorde. Het moment dat hij dit deed, voelde vreselijk raar. Waarom kon hij niet goed omschrijven. Ik kom er aan, Dacht hij dan maar wat ongemakkelijk. De tweede keer dat hij met opzet in gedachte met haar sprak. Zoals gezegd boog hij lichtjes af naar het westen; maar niet teveel.
Een korte tijd later begon het rennen uiteindelijk toch zijn tol te eisen. Maar koppig als hij was, Leona wilde hij níét missen, rende hij door. Ondanks dit ging hij langzamerhand over in een slomer tempo en aankakkend in een sukkeldrafje kwam hij aan bij het rand van het bos. Voordat hij zich richtte op Leona boog hij zich voorover. Zijn handen steunde op zijn knieën en hij moest een paar maal diep ademen om weer bij zijn positieven te komen. Ik ben er.. Deelde hij mee toen hij opkeek. Voor een moment knepen zijn ogen dicht tegen de zon, maar vervolgens richtte hij zijn aandacht op het schouwspel. Waar hij al snel helemaal in meegesleep werd.
Zijn blik volgde Leona die soepel en gracieus door de lucht rond zweefde. Kippelvel kroop met een onbehagelijk gevoel over zijn armen en ruggengraat toen Leona haar eerste brul slaakte. Gefascineerd deed dit zijn blik niet afwenden. Zijn ogen groot en maag gekrompen van opwinding. Afwachtend.. Wat leek de tijd opeens tergend traag te gaan.. Haar gedachte, waarvan hij niet wist dat het de laatste was, deed zijn mondhoeken nog lichtjes omkrullen naar boven.
Toen, zomaar uit het niets, begon het. Hij kon er niks aan doen dat hij gelijk iets opveerde om haar beter in de gaten de houden. Haar duikvlucht ging razendsnel zodat ze een streep vormde in de lucht. En voor hij het wist zag hij haar laaiende oranje vlammen uitbraken. Zijn ogen schitterde, misschien ook wel van angst maar ook omdat hij het fantastisch vond wat hij zag. Een grijns kwam tevoorschijn op zijn gezicht en bleef daar hangen. Zonder het zelf te beseffen zette hij stappen naar voren, in de hoop alles beter gade te kunnen slaan. Een huivering liep ondanks alles over zijn rug toen hij zag hoe genadeloos ze de gazelles neerhaalde. Wat een vreselijk machtig roofdier.. De dreun die ze veroorzaakte door het vallen met heel haar gewicht, kon hij zelfs zachtjes na voelen trillen in de grond onder zijn voeten. Zijn blik volgde kort het dier wat wel was weten weg te komen, maar al gauw ging deze weer terug naar Leona. Kort daar na hoorde hij wat ze dacht; Rechts van je.. Dacht hij gespannen, puur uit meeleving. Precies na het moment dat hij dat gedacht had zag hij Leona haar machtig grote kop draaien. Enkele secondes daarna was het derde dier ook heengegaan. Hij zag waarmee ze bezig was, en daarma zag hij ook dat dit het einde van haar genadeloze slachtpartij aankondigde. Iets wat hem al in beweging had gezet waardoor het leek alsof haar boodschap wat aan de late kant kwam. Hij grijnste enkel toen hij het hoorde. Iets wat ze misschien niet zag; maar wel kon voelen. Ookal zat ze nu helemaal aan de andere kant van het veld, hij rende naar haar toe. Of beter gezegd: hij sprinte naar haar toe. Dat was geweldig! Geweldig? Fantastisch! Je bewegingen, je kracht.. En het vuur, ongelofelijk! Het zien van háar bezigheden had hem weer energie gegeven. Hij had de neiging om aan iemand wild een verslag te geven over alles wat hij gezien had, maar hij kón aan niemand een verslag geven. Hij kon alleen maar diep onder de indruk tegen Leona uitvallen, en dat deed hij dan ook. Als een uitlaatklep over al zijn fascinerende opvallendheden sprak hij gelijk tegen haar toen hij dichterbij kwam. Eigenlijk was hij nog te ver weg; daarom sprak hij al terwijl hij nog rende. Een stortvloed aan woorden vloog over zijn lippen, haperend vanwege het adem tekort. Hij moest toch ergens zijn spanning kwijt?

Leona bekeek even haar prooi. Het was weer een mooie jacht geweest. Ze vond het heerlijk om te jagen, en hemelzijdank was het ook iets wat je vaak moest doen. Wilde je in leven blijven natuurlijk. Ze grijnzde een brede grijns toen ze de stortvloed van woorden van Laurens hoorde en bedolfde hem met - misschien iets te veel - vreugde in zijn geest. Zijn complimenten deden haar hart opbloeien en haar zelfvertrouwen groeien. Ze had zich een beetje uitgesloofd, wetend dat ze een kijker had die waarschijnlijk elke beweging van - zelfs - haar kleine teen bekeek. Maar toch was ze gelukkig met zijn prijzingen over haar jacht. Een zacht gehum kwam van diep uit haar borst, dat je kon vergelijken met een vrolijk, laag genurie. 'Je ben een uitzondering, Laurens. Niet veel mensen zien draken tijdens hun jacht. Zeker niet als ze niet de temmer zijn van die draak. Vond je het leuk om te zien?' zei ze terwijl ze van de gazelles af stapte en schuin naast hem kwam staan. 'Nog bedankt voor je aanwijzing van die derde gazelle. Ik was haar eventjes kwijt,' haar honger nam haar geest over en - had ze voor zichzelf en eigenlijk een beetje voor Laurens besloten - dacht ze dat hij toch wel genoeg had aan één gazelle dus liep terug naar haar buit en greep een van de gazelles bij zijn nek en sleepte het leveloze lichaam weg. Zo'n vijf meter van de andere twee gazelles en laurens vandaag legte ze hem neer en ging er eens goed voor liggen. Ze verwachtte geen gevaar. Er was niet erg veel bloed verloren gegaan uit de lichamen van de drie dieren, dus alleen als er een draak heel dichtbij zou zijn geweest moest hij de geur hebben geroken. En dan had ze die draak vast zelf al geroken. Verder had de geur van vuur - dat nu alweer uit was, want draken vuren waren geen echte vuren die ongecontroleerd door woekerde. Tenzij dit de bedoeling was - overige dieren en daarbij ook kleine jachtdieren weg moeten hebben gejaagd. Ze lette niet echt meer op Laurens en begon op de lange nek van het dier te kauwen. Ze had al ze wilde de kop er gelijk af kunnen trekken, maar ze nam de tijd. Geen haast, en van eten moest je genieten. Toen de nekwervels en overige bodjes tot stof waren gegaan en er allerlei gaten in de huid van het dier zaten door haar kaken trot ze toch maar de kop met een stuk van de nek erbij van het dier af. Dit ging nog best een beetje stroef, niet alle spieren en pezen waren kapot gegaan. Ze gooide de kop een beetje in de lucht in de lucht en ving hem op zodat hij goed in haar bek lag. Met gulzige happen kauwde ze er op en slikte hem door na nog elkele overgebleven botjes te hebben fijn gemalen. Tevreden keek ze starend voor zich uit, nagenietend van de smaak van vlees. Even keek ze naar Laurens en bedacht zich iets. 'Warhoofd, als je nog wat onderdelen van de gazelles wilt dan moet je ze maar van die twee pakken,'[i] en ze keek een beetje beschamend naar het hoofdloze dier dat onder haar klauwen lag. [i]'Ik weet niet wat mensen normaal doen met hun prooi. Maar ik heb ze wel eens moet dieren huiden zien lopen. Dus ik weet niet wat je wilt. En oja, pak maar jou deel alvast van het vlees. Dan eet ik de rest wel op,' ze keek hem met haar inktblauwe ogen aan en nuriede weer zachtjes. Ze wist het zeker. Ze mocht hem, die Laurens. Zijn geest begon al rustiger te worden onder de aanraking van de hare. Hoewel hij nog wel erg warrig was als ze na het verbreken van het contact weer contact met hem zocht. Hoewel dat wel mee viel toen hij naar haar toe rende. Toch kwam er een gedachte in haar op. Waarom wilde ze zich zo graag aan dit mensenkind hechten? Dat hoorde niet, hoewel er natuurlijk wel draken waren die hun vriendschapsbanden aan een mens hadden gegeven. Maar straks zouden hun wegen toch weer scheiden, en wat dan. Zou ze dan de hele tijd met een leegte lopen, afvragend waarom ze niet gebleven was. Ze moest ophouden. Het zou waar zijn, straks zouden hun wegen weer scheiden en gaan ze allebei hun kant op. Stop met zo zielig te doen, je bent geen jong dat net uit een ei is gekropen, snauwde ze naar zichzelf. Na even te hebben gepijnst besteede ze haar aandacht weer aan haar eten dat onder haar lag. Gulzig begon ze weer te eten. Binnen een paar minuten was het dier weg en likte ze haar tanden en mond af. Met haar tong maakte ze haar klauwen schoon, tja ze is en bleef een vrouw. Toen ze klaar was stond ze op en keek naar Laurens die met zijn ding bezig was.

Het was misschien net allemaal íets té veel geweest. Hij zelf was al behoorlijk hyper toen hij ook nog is overlaaid werd met het gevoel van Leona. Hij hijgte toen hij stopte met rennen en zijn ademhaling was oppervlakkig en kort. Een steek voelde scherp als een messensteek aan in zijn zij. Maar zelfs dit weerhield hem er niet van de drang te hebben om nogmaals rond te rennen en te springen, te joelen, te juichen en te dansen. Misschien was dat laatste nog wel het beste idee. Nog nooit had hij hun band zo ervaren, dat hij ook háár kant voelde, dat hij háár genoegen voelde, haar vreugde. Het overspoelde hem en maakte hem uiteindelijk ook deels in de war. Een brede grijns bleef zijn gezicht sieren, ook toen hij weer opkeek. ‘Leuk?’ Vroeg hij ongelovig, hoe kon ze dat nog vragen? De grijns leek zelfs breder te worden toen hij bedankt werd door Leona. ‘Graag gedaan,’ Zei hij ondanks dat nog plechtig en hij meende het oprecht.
Hij zuchte een keer diep en legte zijn hand nu op zijn zij die nog steeds pijnlijk aanvoelde bij elke diepe ademhaling. Maar hij probeerde alsnog langzamerhand zijn adem weer op een normaal, natuurlijk ritme te krijgen. Hij begon namelijk licht in zijn hoofd te worden, iets wat geen goed teken was. Zijn blik bleef op Leona gericht, ook toen deze zich storte op haar eerste gazelle. Ook al at hij zelf ook vlees, met alle genoegen, toch liep er een huivering over zijn rug toen hij de botten van het arme dier hoorde kraken en scheuren onder de kracht van Leona's tanden. Zijn gezicht vertrok zelfs iets toen ze het hoofd er met een weerzinwekkend scheurendgeluid van het lichaam af trok. ‘Eetsmakelijk,’ Mompelde hij nog zachtjes. Hij trok lichtjes een wenkbrauw op toen Leona zijn aandacht probeerde te trekken. ‘Oh..’ Zei hij iets verbaasd toen hem duidelijk werd waar ze het over had. ‘Nee, bedankt. Huiden heb ik niet nodig, het gaat enkel om het vlees.’ Hij glimlachte er afwezig bij. Nadit alles gezegd te hebben wende hij zich van haar af, met een verende pas liep hij naar het lijk van de gazelle. Met een overdreven swierig gebaar haalde hij de kleine dolk uit zijn riem tevoorschijn terwijl hij neerhurkte. Voor een moment keek hij naar het morsdode dier wat aan zijn voete lag en dankte hij in stilte, iets wat allemaal goed te volgen was in zijn hoofd. Vervolgens sneed hij de buik van het dier open en begon aan het bloederige karwei, wel met zijn mouwen netjes opgestroopt.
Na dik twintig minuten lagen alle ingewanden van het dier naast het lijk. Repen vlees hingen te drogen aan een simpel in elkaar gezet rekje van takken, wat stand hield door enkele pezen die hij er om heen gewikkeld had. Hij was nog bezig met een stuk ander vlees los te snijden, zijn handen tot zijn ellebogen zaten onder het bloed. Eenmaal na dat dit gelukt was begon hij met een totaal andere bezigheid, het vlees wat hij als laatste af had gesneden hield hij nog appart. Hij stond op en begon in de buurt droge stukken hout bij elkaar te sprokkelen. Eenmaal toen dit gelukt was stapelte hij kleine mieserige takjes op elkaar tot een hoopje en vervolgens liep hij weer naar zijn rugzak. Het bloed wat aan zijn handen had gezeten was ondertussen alweer opgedroogd, dus niet al zijn inventaris zal onder gesmeerd worden. Hij haalde uit zijn rugzak twee stenen tevoorschijn en liep weer terug naar het hoopje, hij hurkte neer en sloeg vervolgens - met een gezicht vertrokken van concentratie - de twee stenen tegen elkaar. Een licht vonkje laaide kort op maar doofde gelijk weer uit. Hij zuchte geïrriteerd, hij háátte dit stuk. Opnieuw vertrok zijn gezicht van inspanning en na meerdere pogingen schoot er een vonk af die netjes belande in het hoopje. Gelijk blies hij er op en kort laaide het op. Even uit zijn doen, omdat het eindelijk gelukt was, keek hij paniekerig rond; vergeten wat te doen. Al snel herstelde hij zich weer en begon takken rond het kleine vuurtje te leggen. Een kleine tien minuten later zat hij naast een brandend vuur.
‘Leona?’ Vroeg hij opeens, terwijl hij niet stopte met zijn bezigheden. ‘Wil je alsjeblieft wat meer vertellen over.. over hoe je tegen me praat? Dat gedoe met die geesten bedoel ik.’ Hij had moeite met de juisten woorden ervoor te zoeken, het voelde namelijk nogal ongemakkelijk om te zeggen 'Wil je wat vertellen over onze band'.. dat ging toch iets te ver vond hij. ‘Ik bedoel net, toen ik aankwam.. ik voelde..’ Hij viel een kort moment stil en hier in draaide hij zich naar haar om. ‘Ik voelde jóu.’ Hij knipperde er bij met zijn ogen alsof het onmogelijk was geweest. ‘Ik voelde jou.. blijdschap.’ Een licht glimlachje kwam voorzichtig op. ‘Je was erg blij..’ Voegde hij er iets sukkelig aan toe. Vervolgens richtte hij zich weer tot zijn maaltijd die hij aan het bereiden was: boven het spit gebrade gazelle vlees.

Ze keek sullig toe hoe Laurens met allerlei takjes in de weer was geweest, en ze vervolgens op een hoopje legte. Ze grinnikte in haar zelf, wat probeerde hij ingodsnaam met die stenen voor elkaar te maken. Zonder het te merken keek ze verbaast naar het vonkje dat van de steen af kwam en op het hoopje met takjes viel. Meteen begon Laurens te blazen en al gauw brande er een klein vuurtje. Als ze eerder had geweten dat hij vuur wilde hebben, had hij het ook gewoon kunnen vragen dacht ze grinnikend en liep langzaam naar het kleine vuurtje. De lappen vlees had Laurens zorgvuldig neergelegd en ze zorgde dat ze ze niet vies maakte, of er op stapte. Het vuur begon al wat meer vorm te krijgen en het was een gezellig gezicht, als je de dode gazelle, het karkas en de ingewanden van de dieren niet mee telde. Ze liep iets door en na zorgvuldig over de grond gekeken te hebben ging ze naast het vuurtje liggen met haar kop op haar poten en haar vleugels tegen haar lichaam. Er waaide nog steeds sterke vlagen van blijdschap en adrenaline door haar heen. Zowel van haar, als dat van Laurens. Ze keek op toen ze haar naam hoorde en keek hem vragend aan. Terwijl hij zijn vraag, een beetje haperend, vroeg bleef ze hem aankijken. 'Dat is een hele goeie vraag,' en ze legde haar kop weer op haar poten. Het was een hele goeie vraag, maar het probleem was; zij kon waarschijnlijk niet het volledige antwoord geven. Allees wat zij had ervaren, en de conclusies die zij erbij trok. 'Om je eerlijk te zijn, weet ik het niet. Ik weet alleen wat ik doe, wat ik bewust en onbewust doe,' ze keek even naar het kleine vuurtje dat door de toevoeging van takjes al gauw een echt vuur werd. Ze vervolgde haar antwoord, 'Ik... naja mijn geest dan, zoekt bewust contact met die van jou. Hoe, dat is me een raadsel. Het zal wel een natuurlijk process zijn. Anders zou het niet kunnen, nietwaar?' ze pauzeerde weer even. Zoekend naar de goeie zinnen. Ze grinnikte zachtjes. 'Ik denk wel dat je het een band noemen als je wilt. Aan de ene kant is het ook wel. Er bestaat op het moment dat ik jou gedachtes kan horen, en jij de mijne een band tussen onze geesten. Hoe sterker deze band, hoe dichter je bij elkaar komt. Draken bijvoorbeeld die al hun hele leven samen zijn, of in iedergeval een hele lange tijd - zoals kind en moeder, of geliefden - zullen elkaars geest sneller vinden, of zijn altijd met elkaar verbonden. Zij hoeven vaak niet eens meer met elkaar te praten, want ze voelen wat die ander wilt, denkt, voelt, en opdraagt. Dit soort banden zijn vaak ontzettend sterk. Natuurlijk moet je je openstellen voor zo'n band, zoals je je moet openstellen voor nieuwe dingen, nieuwe vriendschappen bijvoorbeeld,' ze dacht weer even na. Hun 'band' was nog niet zo heel sterk. Ze moest echt even zoeken naar zijn geest voordat ze contact konden leggen. Ik denk... Ik denk dat toen jij mijn blijdschap voelde die emotie zo groot was, dat hij door die natuurlijke bariëre heen brak, die normaal alleen dunner word na veel contact, zoals ik al eerder zei als je elkaar heel lang en goed kent. Waarschijnlijk, nu die barriëre in iedergeval voor een klein deel al doorbroken is en waarschijnlijk een stuk dunner, dat jij nu ook mijn emoties sneller zult voelen,' ze staarde in het vuur. Zij had meer ervaring met geest-contact. Door het contact dat ze had met haar ouders en een paar andere uit haar omgeving. Daarom had zij zich eerst afgesloten voor Laurens, terwijl hij - omdat het zijn eerste keer was - zich niet had kunnen afsluiten. Hij zou niet weten hoe je het zou moeten doen. 'Ik was blij, dolblij,' fluisterde ze zacht. Het was waar. Maar nu die barriëre kleiner was moest ze oppassen met haar gevoelens tegenover hem. Straks zou hij het nog verkeerd opvatten. Pijnzend keek ze weer naar de vlammetjes die uit het vuur sprongen. Straks zou ze de overige gazelle wel opeten, er was nog ruimte zat in haar maag. Ze tilde langzaam haar net en hoofd op en keek naar de hemel. De zon stond al laag, en over een uur of twee zou de schemering invallen. Ze draaide haar kop weer terug en keek Laurens lang aan. 'Nog meer vragen, warhoofd?' zei ze glimlachend.