Gevaarlijk gebied

Solo vloog laag over een dor bos. Hij was moe en hij kende het gebied niet. Eigenlijk wilde hij ergens uit rusten, maar iets in hem schreeuwde dat als hij wilde leven absoluut NIET hier moest landen. Het zwarte bos zag er inderdaad niet erg uitnodigend uit, maar hij was doodop en ging steeds langzamer en lager vliegen. Hij besloot toch maar te landen. De takken waren dicht, maar hij wist zich ertussendoor te sturen en niet te blijven hangen.
Het was donker in het zwarte bos en er hing een sfeer van haat waar Solo bang van werd. Het rook er naar dood en gevaar.
Solo ging liggen op de harde grond. Hij had honger, maar hij had geen energie om te zoeken naar een prooi. Slapen lukte niet, zijn gedachten waren bij een paar weken geleden, toen de mensen zijn familie doodden. Hij dacht aan zijn zus, waarmee hij lange gesprekken had gevoerd, die hem begreep.
De mensen waren gekomen op een warme avond. Geschreeuw, gebrul, blinkende zwaarden, paniek, bloed. Solo raakte in een soort paniek bij de herinnering. Hij maakte een harde windstoot, maar kon hem niet controleren en werd achteruit geblazen. Hij kalmeerde.
Opeens hoorde hij iets, achter zich, en hij draaide zich om.

Met grote krachtige slagen vloog Trovoada over het donker bos. Ze wilde zo snel mogelijk naar de koude bergen toe. Ze was nergens bang voor. Maar ze wilde de koude lucht weer om haar heen voelen. Ze hoorde geklap wiek van vleugels. Zou dat een NW zijn of niet. Zoekend naar de plek van waar het geluid vandaan kwam gleden haar ogen over het donkere bos. Als snel spotte ze een wit draakje. Het was nog best wel een kleintje dus ook heel jong. Wat deed die hier? Zou hij bij de NW's horen of toch niet? On op gemerkt vloog ze achter het draakje aan. Het zag er moe uit, maar het leek erop dat hij niet was van plan te landen.
Na een tijdje zag ze dat het draakje toch de landing ging inzetten. Niet erg slim. Je wist nooit wat je kon verwachten in het donkere bos. Toen ze het witte draakje niet meer door de bomen zag draaide ze zich om en vloog weer verder naar de bergen. Maar toen horde ze een harde wind stoot. Meteen schoot ze omlaag. Zou het kleine draakje zijn aangevallen. Al snel was ze op de grond geland. Ze liep wat verder en kreeg het kleine witte draakje in zicht. Het draakje draaide zich om. Hij had haar waarschijnlijk gehoord. Nou ja maakte niet uit.
'Wat doe je hier? Het is hier niet echt veilig voor een kleintje zoals jij.'zei ze kalm met een gerustellende ondertoon. Ze wou hem niet meteen de stuipen op het lijf jagen. Ze was niet slecht dus dat was nergens voor nodig. Ze maakte zichzelf een beetje kleiner zodat ze er niet meer zo groot uit zag. Dan zou het draakje ook meteen weten dat ze geen kwade bedoelingen in de zin had. Rustig wachtte ze af op het antwoord van het draakje.

Solo zag een andere draak achter hem. 'Wat doe je hier? Het is hier niet echt veilig voor een kleintje zoals jij.' zei de draak. Ze klonk aardig en Solo was blij dat hij een andere draak zag in dit gebied. Hij was totaal niet wantrouwig, want hij vertrouwde draken altijd*. 'Ik ben Solo.' zei hij 'Ik kom uit een ver gebied, ik heb geen familie meer, ik ben gevlucht toen er drakendoders kwamen. Dat het hier niet veilig is dacht ik al, je kan het voelen, die haat die hier hangt. Maar ik was moe na de lange reis, ik moest ergens rusten.' Solo keek naar de grond en probeerde niet aan de gebeurtenissen te denken. 'Ik ben blij weer een draak tegen te komen.' zei hij. Hij keek naar de draak voor hem. Ze was heel wat groter dan hijzelf, maar hij was ook best klein en zou ook niet veel groter meer worden; zijn soort was jong volgroeid.
Solo voelde zich weer iets beter op zijn gemak nu hij niet alleen was. 'en mocht je je afvragen wat die windstoot net was,' begon hij 'dat was ik zelf. Ik raak altijd nogal in paniek bij herinneringen aan de drakendoders. Dan val ik niks aan. Ik kan het niet goed controleren.' hij zweeg even. 'Wie ben jij?' vroeg hij toen, en wachtte op het antwoord.

*zie voorsteltopic

'Ik ben Solo.'zei het witte draakje. 'Ik kom uit een ver gebied, ik heb geen familie meer, ik ben gevlucht toen er drakendoders kwamen. Dat het hier niet veilig is dacht ik al, je kan het voelen, die haat die hier hangt. Maar ik was moe na de lange reis, ik moest ergens rusten.' Daarna keek Solo even naar de grond. 'Ik ben blij weer een draak tegen te komen.'zei Solo. Ze keek hem met een glimlach aan. 'En mocht je je afvragen wat die windstoot net was,'begon hij. 'Dat was ik zelf. Ik raak altijd nogal in paniek bij herinneringen aan de draken doders. Dan val ik niks aan. Ik kan het niet goed controleren.' Het draakje moest een leraar vinden. Het was gevaarlijk als je je krachten niet onder controllen had. Je kon je er zelf mee verwonden. 'Wie ben jij?'vroeg Solo haar, haar uit haar gedachten halend. 'Ik ben Trovoada.'zei ze vriendelijk. 'Kan je nog vliegen? Het is veiliger om ergens anders naartoe te gaan.' Ze bekeek Solo even goed. Hij zag er wel moe uit. Maar het was gewoon niet handig om hier te blijven. Andere draken konden komen en hun aanvallen. Ze wist niet of ze hem kon beschermen, als er meer dan een draak kwam. Eentje kon ze wel bezig houden zodat hij kon vluchten. Maar het was verstandiger om weg te gaan nu het nog kon.
Ze keek even om haar heen of ze misschien iets zag bewegen, maar ze zag helemaal niks. Met een opgeluchte zucht keerde ze haar aandacht weer op Solo. Zou hij echt wel weten dat het hier gevaarlijk was? Hij zij dat hij hier de haar kon voelen, maar dat was niet genoeg reden om er vanuit te gaan dat hij wist dat het hier gevaarlijk was. Draken doders waren niks vergeleken slechte draken. Draken waren sterker dan mensen dus ook veel gevaarlijker.

[En toen kwam ik ]

Met langzame vleugelslagen vloog Misery door het gebied. Het donkere bos kwam steeds dichterbij. Hij kwam vaker in het bos. Hij hield van de geur die er hing. En als hij zich verveelde was er nog best veel te doen. Als hij geluk had waren er buitenstaanders. De meesten liepen in het bos rond. Toen de grote donkere bomen eindelijk onder hem door schoten liet hij zich verder naar beneden zakken. Tot hij uiteindelijk met zijn poten de grond kon raken. Even bleef hij stil staan en snoof de frisse, maar giftige, boslucht in zich op. Het rook er eigenlijk naar een normaal bos, maar er zat een soort aparte, chemische geur door heen. Gif. Het gif van zijn moeder. Maar nu eigenlijk ook een beetje van hem. Soms stak hij wel eens zijn stekels in een boom om het te vergiftigen, de boom ging er niet dood aan, maar wanneer iemand er van zou eten... De meeste dieren bleven ook leven, maar als die dan weer gegeten werden, ging zijn eter weer dood. Zo was het aardig makkelijk om al die indringers weg te houden. Maar er waren nog altijd draken en mensen die het nog steeds niet begrepen. Zo ook nu. Misery had geluk vandaag. Door de vertrouwde lucht van zijn groep en het bos, was een vreemde geur vermengd. Twee draken. Niet ver weg. Misschien een meter of honderd. Misschien zelfs wel minder. Hij zette het op een lopen, richting de geur. Misery's reukvermogen was groot. Hij kon door middel van de sterkte van de geur bepalen hoe veel wezens het waren, wat het waren en hoe ver ze van hem af waren. In het begin was dit altijd even oefenen geweest, maar hij had het nu onder de knie en was er behoorlijk blij mee. Hij snoof weer. Nu was hij erg dichtbij en kon hij stemmen horen. De twee kenden elkaar niet. Ze stelden zich aan elkaar voor. Totaal geruisloos ging hij achter een aantal bomen staan. Nu kon hij ze ook bekijken. Een was nog jong, nog steeds ouder dan hij, maar toch jong. De ander was een stuk groter, blauw van kleur. Een vrouwelijke draak. De witte was mannelijk. Misery kneep zijn ogen tot spleetjes. Hij wachtte even en liet de woede in zich opbloeien. Hij voelde het langzaam verspreiden in zijn lichaam. Zijn ogen werden donker en leken te gloeien. Hij trok zijn bovenlip een stukje op, bolde zijn rug om groter te lijken, sloeg zijn klauwen uit en zette zijn stekels recht overeind. Zo kwam hij achter de bomen vandaan. De blauwe draak stond met de rug naar hem toe. Maar voor de kleine was hij duidelijk in zicht. Nog steeds maakte hij geen enkel geluid. Tot hij vlak achter de blauwe was. Heel zacht, maar heel dreigend gromde hij.

Op de een of andere manier voelde ze een blik in haar rug prikken. Maar als ze achterom keek dan was er niks te zien. Ze voelde zich niet veilig. Rustig zonder dat iemand het kon merken ademde ze een koude lucht uit. Ze zorgde ervoor dat de koude lucht alleen maar om haar lichaam heen hing. Ze had geoefend met haar techniek. Ze kon het langzaam, maar ze kon het ook snel. Dan liet ze de koude lucht om haar heen bevriezen en had ze een ijspanzer om haar lichaam. Ze voelde hoe de koude lucht zich langzaam om haar hele lichaam hulde. Ze voelde het over het puntje van haar staart gaan en wist dat ze nu helemaal om hult werd door koude lucht.
Het gevoel van veiligheid werd al sterker. Het enige wat ze zou moeten doen als ze werd aangevallen was het bevriezen. En dan was ze beschermt. Ze keek nogmaals achterom, maar ze zag alweer niks. Het bleef een irritant gevoel om te weten dat er iemand naar je keek die je niet kon zien. Heel even maakte ze haar vleugels een stukje los van haar lichaam, maar legde ze daarna weer tegen haar aan. Ze liet de temperatuur van de koude lucht om haar heen nog een paar graden dalen. Ze vond het koude om haar heen fijn aanvoelen. Ze zorgde er wel voor dat ze het niet liet bevriezen. Anders zou haar verdediging ontdekt worden.
Opeens hoorde ze achter zich een zacht gegrom. Meteen draaide ze haar hoofd naar achter. Klaar om meteen de koude lucht om haar heen te bevriezen. Maar toen zag ze dat het nog een jonge draak was. Kleiner dan haar. Maar op de een of andere manier vertrouwde ze het jonge draakje niet. Hij gaf een gevaarlijk gevoel af. Niet dat ze bang voor hem was. Het zou alleen een probleem zijn als het draakje kon vuurspuwen. Dan kon ze flink gewond raken. Ze maakte zichzelf breed om zo Solo te kunne beschermen als het jonge draakje van plan was hem aan te vallen. Solo kon niet veel doen omdat hij ze krachten niet onder conterollen had. Haar ogen stonden kalm en geconcentreerd. 'Wat wil je?'vroeg ze kalm. Maar je kon al meteen merken aan haar stem dat ze hem niet vertrouwden.

(Ze is trouwens niet helemaal blauw, maar zwart met blauw, weet het klinkt zeurderig )

Misery voelde direct de koele lucht die om de zwart-blauwe () draak heen hing. Hij snoof. 'Wat wil je?' vroeg ze. Misery zei niets. Waarom moest dat beest dat hem nog vragen? Hij wilde dood en verderf. Klonk een beetje afgezaagd, maar het was wel wat hij wilde: doden. Die grote zou hem misschien niet lukken, maar die kleine zou absoluut geen probleem zijn. De stem van de grote klonk wat.. Ja, hou moest je het noemen. Wantrouwend, angstig? Ze voelde zich in ieder geval niet erg op haar gemak. Tegelijkertijd probeerde ze de kleinere draak te beschermen. Misery keek langs haar en spuwde met een hoge snelheid zijn poison breath rakelings langs de kleine. Het raakte in plaats van het draakje een kleine plant, die direct in elkaar zakte en verschroeide in een zwarte smurrie. Heel even bleef hij naar de restanten staren, waarna hij de twee draken om de beurt met een vernietigende blik aan keek. Er volgde een lange stilte. 'Dat zou met jullie kunnen gebeuren..' verbrak hij de stilte toen met een zachte, zware stem, terwijl hij met zijn blik de plek aanwees waar zojuist nog het jonge boompje stond. Maar waar nu alleen nog maar een hoopje zwarte smurrie lag. Het was iets dat leek op as, maar toch iets vochtiger was, waardoor het weer iets weg had van een soort modder. Maar dan droger. Er kringelde nog een kleine sliert rook vanaf naar boven. Hij keek de beide draken weer met een veelbetekenende blik aan.

(Geen zorgen, ik dood niet zonder toestemming )

Het draakje gaf geen antwoord op haar vraag. Ze liet de temperatuur om haar heen heel langzaam steeds meer afnemen. Heel langzaam zodat niemand het zou merken. Het zou natuurlijk wel opvallen dat de lucht alleen om haar kouder werd, maar ze zouden toch niet weten wat er aan de hand was. Opeens schoot het draakje voor haar neus en raar soort iets. Het raakte net niet Solo. Maar als het hem geraakt zou hebben dan zou zij ook aanvallen. Ze keek even naar de plek waar het iets had geraakt. Het werd helemaal zwart en smurrie achtig. Maar daarna richtte ze haar aandacht weer op het draakje. Haar blik was killer geworden dan eerst. 'Dat zou met jullie kunnen gebeuren...'zei die met een zware stem de stilte verbrekend. Was dat een bedreiging? Alsof ze daar bang van werd. Rustig verzameld ze de kou in haar mond. Rustig blies ze een beetje van haar ijsvuur tegen een boom. Die bevroor helemaal rond om. Daarna keek ze weer naar het draakje. 'Ik zou maar niet zo snel iemand bedreigen voordat je zeker weet dat je het aan kan, kleintje.'zei ze. Er zat een lichte kilheid in haar stem, dat kwam alleen doordat ze geïrriteerd was. Ze liet de koude lucht rond om haar staart langzaam bevriezen zodat de draak voor haar het niet kon zien. 'Solo, kan je vliegen? Probeer hier weg te gaan als je niet wil vechten.'zei ze. Ze kon hem niet verbieden om te vechten. Maar als je je krachten niet onder controllen had dan was het het beste om te vluchten.
Ze maakte zich er alvast klaar voor als het draakje haar ging aanvallen. Dan kon ze alles goed zien. Ze voelde de koude lucht die ze had bevroren al bijna helemaal over haar staart heen.

(Oké, ik dood ook niet zonder toestemming hoor)

Solo zag even later nog een draak tussen de bomen vandaan komen. De draak gromde. Waarom? Solo begreep het niet. Het klopte niet. Hij was gewend dat alle draken goed waren en hij schrok ervan. Hij wist niet wat hij moest doen en reageerde niet. Trovoada, zoals de aardige zwart-blauwe draak zich had voorgesteld ging beschermend voor hem staan. 'Wat wil je?' vroeg ze. De vreemde draak snoof. Hij was jonger dan Solo, maar waarschijnlijk wel sterker. Opeens spuwde de draak iets. Het schoot rakeling langs Solo heen en raakte een kleine plant, die smolt en een soort zwarte smurrie werd. Solo schrok zich dood. Hij bleef in een soort shock naar de plant staren. Hij wist niet wat hij moest doen, wat hij moest denken. 'Solo, kan je vliegen? Probeer hier weg te gaan als je niet wil vechten.' zei Trovoada. Het drong nauwlijks tot Solo door. Hij voelde zich zwak en in de war. Hij wilde opstijgen, maar hij had er gewoon niet genoeg kracht voor. Alles was in elkaar gestort. Alles wat hij in zijn eigen land had geleerd over goede draken en slechte mensen. Het voelde als een soort verraad wat die draak deed. Solo wist niet dat er in DW Night Warriors bestonden, in zijn land was dat niet zo geweest.
Opeens werd hij kwaad, razend, hij wist eigelijk niet precies waarom, en hij brulde naar de slechte draak.

De grote blies nu een ijskoude straal richting een ander boompje en gaf een antwoord waar uit leek dat ze niet onder de indruk was van zijn bedreiging. Maar hij wist niet zo zeker of dat wel echt zo was. Het boompje was volledig bevroren. Bij de kleine was het een heel ander verhaal. Hij was dan wel een stuk ouder dan hijzelf, maar keek als een kleuter die zojuist een 'spook' had gezien. De zwart-blauwe vroeg aan hem of hij kon vliegen. Dit probeerde hij, maar hij was zwak. Klein en zwak. Hij wist niet wat hij er van moest vinden. Saai, omdat hij een te makkelijk doelwit zou zijn? Of juist het perfecte doelwit? Misery bleef even naar hem kijken, waarna zijn blik via de grote draak naar het boompje gleed. Het kleintje brulde en Misery keek met een ruk om. 'Oh, kan 'ie ook nog brullen?' zei hij spottend. Hij richtte zijn blik weer op het boompje, opende zijn bek en verschroeide zo ook het bevroren boompje. 'Helaas, madam, mijn kracht gaat net iets boven die van jou..' zei hij, 'Je mag kiezen: Hier wegwezen en mij en mijn groep met rust laten...' hij keek weer naar de kleine, die zojuist Solo genoemd was, 'Of levend verschroeid worden.' met die woorden keek hij Solo indringend aan. 'Tenzij je natuurlijk liever vergiftigd wilt worden, dan kan dat ook nog. Vooruit, drie keuzes.'

Achter zich hoorde ze Solo brullen. Die wou vechten of was gewoon boos. 'Oh, kan ie ook nog brullen?'zei de draak voor haar spottend. Daarna verschroeide hij de bevroren boom. Dat zou niet echt moeilijk zijn geweest omdat zijn kracht blijkbaar alles waarmee het in aanraking kwam verschroeide. 'Helaas, madam, mijn kracht gaat net iets boven die van jouw...'zei het draakje. 'Je mag kiezen: Hier wegwezen en mij en mijn groep met rust laten... Of levend verschroeid worden.' Het draakje voor haar keek Solo al een tijdje aan. 'Tenzij je natuurlijk liever vergiftigd wilt worden, dan kan dat ook nog. Vooruit, drie keuzes.' Ze mocht de stijl van het draakje voor haar wel. Maar ze zou voor geen van die keuzes kiezen. Ze had al een tijdje stil gezeten en had een zin in actie. Ze keek even achterom naar Solo. Alleen ze kon niet vechten en hem tegelijk beschermen.
'Ik kies geen van die keuzes. Ik heb er zelf twee voor je. Wij vliegen ergens anders naar toe. En we gaan daar vechten. Ik heb te lang stilgezeten. En ik wil wel weten hoe sterk je echt bent.'zei ze uitdagend. Zo zou Solo niet in gevaar komen en kon zij zelf weer even beweging krijgen. Maar als het draakje er niet mee zou instemmen dan zou ze Solo oppakken en meenemen ergens naar een veiligere plek. 'En als je die keuze niks vind dan laat ik je met je groep verder met rust en neem ik hem.' Kijkend naar Solo. 'Met me mee. Dan heb jij twee keuzes om uit te kiezen. Het maakte haar niet uit welke het zou zijn. Al hoopte ze op de eerste. Ze had echt zin om te vechten. En ze wou zien of het draakje voor haar echt zo sterk was dat hij zei dat hij was.

Solo hoorde de spottende opmerking van de vreemde draak en was razend. Toen werd hij opeens rustig. 'Ja, ik kan brullen ja, goed opgemerkt.' zei hij. Hij had zoiets nog nooit meegemaakt, maar hij wist zeker dat hij niet zou vluchten, al had hij weer energie terug. De draak verschroeide een boompje en stelde hen voor een keus: 'Hier wegwezen en mij en mijn groep met rust laten... Of levend verschroeid worden. Tenzij je natuurlijk liever vergiftigd wilt worden, dan kan dat ook nog. Vooruit, drie keuzes.' Trovoada antwoordde: 'Ik kies geen van die keuzes. Ik heb er zelf twee voor je. Wij vliegen ergens anders naar toe. En we gaan daar vechten. Ik heb te lang stilgezeten. En ik wil wel weten hoe sterk je echt bent.'
Aan de ene kant wilde Solo niet vechten met een andere draak en zei zijn gezond verstand dat dat inderdaad niet heel slim zou zijn, aan de andere kant was hij boos en zei zijn gevoel dat hij moest blijven. Hij probeerde zich de paar lessen van zijn vader te herinneren en wachtte maar gewoon af wat die andere draak zou kiezen.

Misery keek de blauwe met dreigende ogen aan. Hij hoorde de kleine wel, maar besteedde er verder geen aandacht aan. 'Ik kies geen van die keuzes. Ik heb er zelf twee voor je. Wij vliegen ergens anders naar toe. En we gaan daar vechten. Ik heb te lang stilgezeten. En ik wil wel weten hoe sterk je echt bent.' zei ze '. Dat verraste Misery toch wel, maar hij liet het niet merken. Evenmin hij liet merken dat hij twijfelde of hij dat zou moeten doen. 'En als je die keuze niks vind dan laat ik je met je groep verder met rust en neem ik hem met me mee. Dan heb jij twee keuzes om uit te kiezen.' En daar stond hij dan. Voor een lastige keuze. Het verstandigste zou zijn om hen met rust te laten en gewoon weer terug naar zijn familie te gaan. Maar dan zou hij zijn zwakte laten zien. En dat was iets wat hij nooit zou doen. Voor niemand niet. Het was gewoon een soort ongeschreven regel die hij voor zichzelf had. Dus stemde hij in met de eerste optie. 'Is goed.' zei hij, nog steeds met een dreigende stem, 'We zullen vechten.'
Diep in zijn hart wist hij dat dit niet verstandig was. Ze was toch een volwassen draak en hij nog maar een jonkie. Maar om de een of andere reden trok het gevecht hem toch aan. 'Ik kies de plaats..' zei hij zacht, zodat alleen de grote, die het dichtst bij hem stond, hem zou horen.

Solo hoorde dat de draak koos voor het gevecht. Daarna zei de draak nog iets. Solo hoorde het niet, maar hij zag de mond van de draak bewegen. De draak was jong, en Solo verwachtte eigenlijk niet dat hij Trovoada aankon, dus hij begreep niet helemaal waarom de draak daarvoor koos. Of hij was heel sterk voor zijn leeftijd, of hij wilde niet toegeven en vluchten, net zoals hijzelf niet wilde vluchten.
Solo wist dat de draak en Trovoada hem zagen als een weerloos draakje, en hij wist ook dat hij niet heel sterk was, maar hij was heel snel en hij kon zich altijd nog verbergen in een mistwolk en toch vertrekken. Met mist was hij tenminste echt goed, al kon hij niet goed omgaan met zijn windkrachten.
Misschien zouden ze niet eens tegen hem zeggen waar ze heen gingen, maar Solo zou ze makkelijk bij kunnen houden als ze vertrokken.

Hij keek vluchtig naar het kleine draakje. Hoewel hij wist dat deze ouder was, schatte hij zijn krachten toch lager in. Daardoor zouden zij ongeveer gelijk zijn. 'Wou jij ook mee?' vroeg hij, weer spottend. Waarna hij zich weer naar de grote draaide. Even keek hij haar bedreigend aan en steeg op. Hij zou naar een plek gaan waar hij in zijn voordeel was. Dat was logisch. Anders zou hij sowieso nooit op kunnen tegen de volwassen draak. Hij kende zelf zijn krachten nog niet eens allemaal. Hoe zou hij dan moeten winnen tegen zo'n draak, die duidelijk wel al haar krachten kende. Hij keek niet achter zich of ze hem volgde. En of de kleine ook mee was. Hij vloog gewoon op flinke snelheid richting de plek die hij zou kiezen. Hij wist dat als hij zou roepen, dat zo'n beetje de hele groep meteen achter hem zou staan. En dan was het beter als hij dicht bij hen was. Zodat hij ze meteen kon roepen als het mis ging. Maar eerst wilde hij het zelf proberen. Hij wilde zich kunnen bewijzen aan zijn groep. Zijn zusje had al een vijand gevangen. En Zu had er zelfs een gedood. Nu was hij aan de beurt, vond hij. Hij wilde ook gewaardeerd worden. Hij wilde ook een speciaal plekje in de groep. Hij was dan wel al de zoon van de leider. De koningin van het kwaad (zoals hij haar in gedachten wel eens noemde). Maar toch. Hij wilde beter zijn dan hij was. Altijd beter worden. En dit gevecht zou zijn eerste stap zijn.

[Ik zal straks even een link naar een volgend topic toevoegen ]

'Wou jij ook mee?' vroeg de draak spottend aan Solo. Solo antwoordde niet. De draak vloog weg. Solo wilde achter hem aan gaan, maar hij wachtte eerst even af wat Trovoada zou gaan doen. Hij had weer energie terug en zou mee kunnen, maar hij ging niet in z'n eentje. Hij keek Trovoada aan en spreidde zijn vleugels, klaar om op te stijgen. Hij zei niet dat hij meeging, zijn houding zei genoeg.
Hij vroeg zich af waar de draak heen vloog, het zou kunnen dat hij dat net zacht tegen Trovoada had gezegd. In ieder geval was hij klaar om te vertrekken.

(inspiloos)

De draak voor haar koos voor de tweede keuze. Ze vond het goed en knikte. De draak steeg op en vloog weg. Ze keek even om naar Solo. Die had ook zijn vleugels gespreid. Waarscheinlijk zou die hun volgen. Dat moest die zelf maar weten. Ze sprijde haar vleugels. En met een paar krachtige slagen steeg ze op. Daarna maakte ze wat snelheid om zo de voorsprong die de draak had in te halen. Hij mocht het gebied kiezen, dus volgde ze hem gewoon. Het zou toch niet zo heel veel uit maken. Maar waarschijnlijk was het op een plek waar hij in zijn voordeel was. Als het ergens in de koude bergen was of bij water dan was zij in het het voordeel. Maar ze wist bijna wel zeker dat ze daar niet naartoe gingen.

Trovoada vloog achter de draak aan en Solo volgde hen. Het was geen probleem voor hem om ze bij te houden. Zijn vleugels bewogen razendsnel en hij zweefde stukjes tussendoor. Hij liet zich af en toe vallen door zijn vleugels in te klappen en vloog dan net op tijd weer op. Hij wist dat dit geen lolmoment was, een aanstaand gevecht met een andere draak, wat hij niet gewend was dat draken deden en zelf dus ook nooit had gedaan, maar hij hield van vliegen. Daar was hij immers voor een groot deel luchtdraak voor. Hij bleef vlak achter de twee draken vliegen.

Volgend deel: https://dragonworld.actieforum.com/t1004-gevaarlijk-gebied-2#12703