Alleen..

Met de (te) grote zwarte mantel om zich heen geslagen liep ze richting de grote krater die de komeetinslag niet zo lang geleden had veroorzaakt. Ze kon zich de knal nog herinneren, helemaal alleen was ze geweest. Ze had op een konijn zitten kauwen toen de enorme knal haar had doen schrikken. Uit nieuwsgierigheid was ze toen hierheen gegaan, maar er was niet veel meer te zien geweest dan een heleboel rook en gruis. En natuurlijk die krater die was achtergelaten. Ze zuchtte. Het was al een tijd geleden dat ze bij de blackscapes was geweest. Het was een heerlijke plek. Donker, dreigend en stil, meer had ze niet nodig om even tot rust te kunnen komen. Shetani trok de kap van de mantel nog wat verder over haar hoofd. Doordat hij zo groot was, kwam hij helemaal tot op de grond en leek Shetani te zweven als ze liep. Ze bewoog niet zo veel op en neer wanneer ze liep, en nu je haar voeten niet kon zien, zou het niet heel moeilijk zijn om je in te denken dat ze niet liep, maar zweefde.
Als je haar zo zag lopen, zou je een zielig klein kind zien, zonder ouders, dat hulp nodig heeft. Maar Shetani was anders. Ze had geen hulp nodig. Ze was ouder dan haar jaren en droeg veel wijsheden bij zich. Dingen die ze had geleerd tijdens haar reis hier naartoe. Ze kon zich niet meer herinneren waardoor ze haar ouders is verloren. En dat was iets waar ze dikwijls over nadacht. Dat was het enige wat ze nog echt graag wilde weten. Maar ze kon het niet weten, en daarom vulde ze haar hoofd met andere informatie. Dingen zoals hoe je vecht, hoe je draken temt, wat voor soorten kruiden er zijn en welke je wel kunt eten en welke niet. Dat soort dingen. Ze kon niets anders. Het was het enige wat ze kon doen, aangezien het enige wat ze echt wilde weten, ze niet kon weten.
Ze merkte dat ze langzamer was gaan lopen nu ze daar over nadacht en versnelde haar pas weer. De enorme krater strekte zich voor haar uit en ze keek er naar. De rand kwam steeds dichterbij, tot ze erop stond. Ze bleef stilstaan en keek in het immense gat. Langzaam liet ze zichzelf zakken en ging op de iets omhoogkomende rand zitten. Ze zuchtte.

Faren liep met rustige en beheersde passen door de krater waar een komeet had ingeslagen. Van het gebied was weining over net zoals de planten en huizen die hier stonden. Waarom hij hier was wist hij zelf niet eens, mischien wou hij gewoon even kijken hoe het gebied er uit zag. Faren zuchten en liep maar door veel was er niet te zien, alles was rustig en verlaten. en alles lag er ook maar eenzaam bij net zoals hij zich al zijn hele leven voelde. Hij had zijn vader en moeder al op een veel te jongen leeftijd verloren, hij kon alleen hun stemmen nog herinneren maar verder niet. Hij was opgegroeid tussen dieven en moordenaars, waarom ze hem hadden groot gebracht was nog steeds een raadsel voor hem. Mischien konden ze het niet verkrijgen om een weerloze baby van het leven te beroven. Maar veel liefde had hij niet gekrijgen of gekend, ze zeiden altijd tegen hem de hij blij moest zijn dat ze hem hadden groot gebracht en eten gegeven hadden toen hij nog te jong was om voor zichzelf te zorgen. Maar dat was hij nou niet meer hij kon zich zelf uitstekend redde nou. En hij hield zichzelf ook wijs dat hij geen vrienden nodige had, die zaten alleen maar in de weg hadden ze tegen hem verteld. Of het waar was, wist hij zelf niet maar hij dat had zijn pleeggezin, zou noemde hij die schoften altijd. Wijs gemaakt, tot hij op een dag erachterkwam dat hun de moordenaars van zijn ouders waren. Faren schopte weer boos tegen een steen aan. Hij werd er altijd zo nijdige om ook al kende hij zijn ouders totaal niet. Faren had die schoften die nacht nog zelf om zeep geholpen, allemaal stuk voor stuk gedoodt. Faren had veel geleerd van hun en dat had hij die nacht duidelijk laten zien en op zijn reis hier naar toe had hij nog veel meer geleerd. Faren merkte dat zijn pas wat langzamer ging toen hij er aan terug dacht,nijdige schudde hij zijn hoofd en versnelde zijn pas en bromde boos.

Ze snoof. Achter zich hoorde ze een vaag geslof. Iets of iemand kwam haar kant op. Shetani zette zich klaar om diegene af te schrikken. Het was duidelijk geen draak, dus het kon niet moeilijk zijn. De geur van oude, muffige kleding drong haar neus binnen. Ze bleef voor zich uit kijken. Het was nog donker, dus het wezen zou haar slecht kunnen zien doordat ze de zwarte mantel nog steeds over zich heen had. Een zachte brom liet haar een beetje op schrikken, maar ze herstelde zich snel. Het was een mens, ze kon nu duidelijk de snelle voetstappen horen. Haar nieuwsgierigheid begon een beetje op te spelen de neiging om om te draaien werd steeds groter. Maar ze bleef voor zich uit kijken. Als ze deze persoon weg wilde hebben, moest ze geduld hebben. Ze wachtte ongeduldig af terwijl de voetstappen dichterbij kwamen. Nog heel even. Ze hield zich zo stil mogelijk en probeerde niet te bewegen. Dan zou hij haar eerder opmerken. De stappen kwamen steeds dichterbij. Langzaam draaide Shetani zich om. Haar ogen stonden wijd open. De grote blauwe ogen staarden naar de jongen die met snelle passen op haar af kwamen lopen. Heel veel mensen waren teruggedeinsd voor deze blik. Vooral in het donker. Ze had zelfs mensen horen zeggen dat ze een geest hadden gezien, terwijl zij het maar was. Het kwam, dacht ze, door de donkere mantel om haar heen en haar lichte gezicht met felblauwe ogen die ze dan zagen. Ze bleef de jongen aanstaren, naar een centrale plek op zijn gezicht. Zijn ogen. Ze deed net alsof ze er recht doorheen zou boren. Ze wist niet of deze jongeman er voor zou terugdeinzen, maar ze probeerde het.

Langzaam kwam er een vorm in de verte en die nam het lichaam aan van een meisje van 14 jaar. Meteen stopte Faren met rennen en bleef zeker een paar meter voor haar staan. Faren glimlachte flauwtjes en keek haar aan, ze had felblauwe ogen. Faren haalde zijn schouders op en keek er geïrriteerd na wat was ze in hemelsnaam aan het doen wou ze hem dood staren ofzo. Nou jammer voor haar maar dat ging niet lukken. Faren grinnikte bij die gedachte en liep naar haar toe. Met een nep lieve stem vroeg hij. ‘Wat doe een klein weerloos meisje als jij hier in deze dorre boel.’ Met grote stappen liep hij naar haar toe en bleef op een afstandje van zo 3 meter van haar af staan. En keek met een vermakelijke twinkeling in zijn ogen naar haar. Hij snoof een paar keer dat gestaar was echt irritant en als ze zou op een ruzie uit wou moest ze zeker door gaan. Maar ze had toch wel iets apart dat moest hij wel toe geven, niet veel kinderen van haar leeftijd kwamen zo ver van het drop af en gingen naar deze plek toe.

De jongen bleef stil staan, haalde zijn schouders op en liep weer verder. Met een geirriteerde zucht keek ze weer voor zich uit. De jongen was weer verder gaan lopen. Vlak bij haar bleef hij weer staan. 'Wat doet een klein weerloos meisje als jij hier in deze dorre boel?' vroeg hij. Het sarcasme in zijn stem was niet te ontkennen. Zonder op te kijken gebaarde ze over de grote leegte, 'Deze 'dorre boel' hier, is een mogelijke kandidaat om de thuisbasis van mij groep te worden.' De kap zat nog steeds ver over haar hoofd getrokken, waardoor haar gezicht niet te zien was. Ze vroeg zich af hoe hij op die informatie zou reageren. Maar ze bleef haar blik strak vooruit houden. De jongen was niet jonger dan een jaar of zestien en zag er best groot en breed uit. Ook hij had een kap over zijn hoofd. Die dingen waren de laatste tijd zeker in de aanbieding ofzo. Ze had niet erg goed naar zijn gezicht kunnen kijken, maar dat kwam wel. Als hij niet weer weg zou gaan.

[Whaah, inspiloos..]

Rustige bleef Faren staan op zijn plekje en keek met een vermakelijke blik naar het meisje. Het antwoord was nog vermakelijker dan hij gedacht het. 'Deze 'dorre boel' hier, is een mogelijke kandidaat om de thuisbasis van mij groep te worden.' Zonder op te kijken gebaarde ze over de vlakte. Als je door zijn masker heen kon kijken kan je de vermakelijk grijns en blik zien. Faren kon een spottende grinniken niet onderdrukken. Toen hij eindelijk klaar was, richten hij zijn aandacht weer op het meisje. Haar blik was strak op hem gericht. Ze was niet bang dat moest hij wel toegeven, maar hoe lang zal dat blijven. ‘En wat voor groep word het??’ met een spottende twinkeling in zijn ogen keek hij op haar neer. Ze had toch wel wat aparts dan andere rond haar en zijn leeftijd. Iets beangstigde al kon hij het niet goed plaatsen. Faren ging er ook van uit dat dit daarom ook geen gewoon meisje was. Die nog gelukkigen bij papa en mama woonden, die lieten zeker niet een meisje van 14 jaar. Alleen bij deze plek rondzwerven, misschien had ze net zoals hem geen ouders meer. Faren was wel benieuw naar haar geworden en keek strak in haar blauwe ogen.

[Ze keek niet naar hem, ze had zich weer omgedraaid ]

Ze hoorde de jongen achter haar grinniken. Als hij niet gauw opsodemieterd, dan moet hij uitkijken, dacht ze. Ze snoof. De jongen dacht duidelijk dat ze op een gegeven moment bang voor hem zou worden of iets dergelijks. Dat irriteerde haar. Niet ieder veertienjarig meisje was bang voor een oudere jongen die toevallig de spot met haar dreef. Dat hij de spot met haar dreef werd weer extra duidelijk door zijn volgende opmerking: 'En wat voor groep wordt het?' vroeg hij haar. Ze zuchtte. 'Eentje die vrolijk bloemetjes gaat plukken, omdat ze niets beters te doen hebben.' het sarcasme droop van haar stem. 'Misschien gaan we er ook nog slingers van maken om jouw afgerukte hoofd mee te versieren, hij is op het moment nogal lelijk.' voegde ze er aan toe. Ze vroeg zich af hoe de jongen hier op zou reageren. Hij was duidelijk ook niet een van de liefsten thuis en ze wist niet goed of ze dat in hem mocht of hem juist daarom verafschuwde. Shetani verschoof een beetje en trok haar benen op, zodat ze met haar kin op haar knieën kon leunen. Ze zuchtte en wachtte op zijn antwoord.

- Mag ik? -

Firechild vloog langzaam, drijvend op de luchtstromen, naar de krater. Vlakbij haar woonplaats had de komeet een enorm gat geslagen in de grond en het omringende in as gelegd. Het kon haar niet zoveel schelen. De jonge draak kon zich weinig herinneren van de tijd waarin er wel iets was geweest. Nu was het haar thuis en haar omgeving; de stomende kraters en de kale rotsgrond, de planten die slechts op onherbergzame plaatsen groeiden en de nu bijna vertrouwde eenzaamheid. Daarom schrok ze ook toen haar scherpe drakenogen plotseling twee figuren zagen staan. Een klein iemand, en iemand die iets groter was. De gestaltes waren nauwelijks te zien doordat beiden donker gekleed waren. Nieuwsgierig was ze altijd geweest, en nu werd die aangeboren onderzoeksdwang weer aangewakkerd. Voorzichtig zette ze de daling in, terwijl haar blik gefixeerd bleef op de figuren. Vaag dacht ze terug aan een tijd geleden, toen ze hier ooit een klein meisje tegen was gekomen. Firechild had nooit geweten wat het meisje daar nu echt deed. Ze had de herinnering weggestopt en er nauwelijks meer aan gedacht. Harder dan gepland landde ze op de rotsige bodem. Haar dikke schubben voorkwamen schaafwonden aan de scherpe stenen die overal verspreid lagen. Firechild merkte ook dat ze iets te dicht bij de personen geland was. Waarschijnlijk hadden ze haar opgemerkt.. of ze moesten gewoon doof en/of blind zijn.. Firechild slikte zenuwachtig en bleef staan, proberende een onbeweeglijke steen tussen de rookpluimen te worden.

[Nou eigenlijk... Nee hoor, het is toch een open topic xD]

De jongen had nog niet geantwoord of ze hoorde een draak landen. Veel te dicht bij haar, vond ze. Met vuur vuurspuwende ogen draaide ze zich om en keek vernietigend in de richting van het geluid. Haar felblauwe ogen boorden recht in die van de rode draak. Haar hoofd maalde. Had ze deze draak niet ergens eerder gezien? Ja, en het was hier op precies dezelfde plek geweest. Er was toen nog een andere bij. Een oudere. Ze had hen behoorlijk op de kast gejaagd door alleen maar voor zich uit te staren. Haar blauwe ogen leken je te hypnotiseren en daar werden sommige mensen bang van, en sommige draken dus ook. Ze keek met dezelfde vernietigende blik weer naar de jongen. Kende hij deze jonge draak? Ze kon het niet erg uit zijn blik opmaken. Haar blik gleed weer langzaam naar de rode. 'Wat moet jij hier?' vroeg ze op een uiterst rustige toon. En hoewel haar mondhoeken in een vriendelijke glimlach omhoog krulden, bleef haar blik ijskoud. Zo bleef ze de jonge draak aanstaren, tot ze haar zou antwoorden.

[ik ben mijn inspi kwijt geloof ik..]

- Oké Ik geloof dat mijn inspi ervandoor is gegaan.. -

De jongen zei niets en deed niets, terwijl het meisje omkeek. Haar blauwe ogen keken Firechild strak aan, met hun ijskoude blik. Als een duik in een ijskoude zee, zo voelde het voor Firechild om recht in die ogen te kijken. Die ogen.. Firechild focuste op de ogen, die een herinnering opriepen. Eentje die ze alweer bijna kwijt was. Wacht.. iets verroerde zich tussen haar gedachten. Iets van een tijde geleden. Dat meisje.. ze was haar al eerder tegengekomen! Ook hier, bij de Blackscapes. Ook op het gebied dat als Firechild's territorium gold, al verdedigde ze het niet en zag ze het ook niet echt als van haar. Toch wist ze zeker dat ze dit meisje hier had gezien. Even gleed Firechild's blik naar de jongen. Nee, hem kende ze niet. Nooit gezien. 'Wat moet jij hier?' Het meisje had zelfs een glimlach rond haar lippen, al bleef de blik in haar ogen ijskoud. Firechild deed haar uiterste best zich de naam van het meisje te herinneren, maar op deze oproep reageerde geen enkele herinnering. 'Ik vloog hier wat rond en vroeg me af wat mensen zo dicht bij mijn thuis doen,' antwoordde Firechild. Haar stem was rustig, maar haar ogen verraadden haar pogingen de herinnering terug te halen.