Helemaal alleen

Evita keek naar de horizon, telde de vissersbootjes en dacht na. Ze voelde zich alleen, geen wonder als je geen familie hebt die je steunt of voor je zorgt. Ze lag op haar buik en toen ze alle tien de bootjes had geteld tuurde in het water, even dacht ze dat ze iets zag bewegen, maar voordat Evita beter kon kijken was het weg.
Evita was verbaast, zover ze wist zaten er geen verdwijnvissen in de zee, ze had ze ooit wel eens gezien, maar dat was vroeger, toen ze nog ... "Niet aan denken Evita!" zei een stemmetje in haar hoofd, want vanaf Evita haar ouders had verloren had ze zich voorgenomen nooit meer aan ze te denken, nooit! Maar nu kwamen de herinneringen toch weer naar boven. Zonder dat Evita het wilde, kwamen toch alle herrineringen weer boven, opeens zag ze alles weer voor zich: de storm, het water, hoe ze kopje onder ging, de gil van haar moeder en de kreet van hun draak, ja, hún draak de draak die haar moeder zelf had opgevoed, die ze had gered toen hij in nood was, de draak die... Evita kneep haar ogen stijfdicht, ze wilde er niet aan denken, het mocht niet! Toch gingen haar gedachten verder, want die draak, hij had háár leven gered! Hij had zijn leven aan haar gegeven, die draak.
Een traan droop over Evita's wang. Ze deed haar ogen weer open en tuurde naar de horizon, even dacht ze een draak te zien, maar het was de verbeelding, een en al verbeelding. Ze tuurde weer naar beneden, in het water, Spyro had vast dorst en honger, maar Evita had weer eens niet nagedacht toen ze van huis weg ging, ze was vergeten de plattegrond van het bos mee te nemen, en zonder dat vond ze nooit de weg terug.
Langzaam kwam ze overeind, misschien moest ze maar gewoon proberen de weg terug te vinden, misschien lukte het wel. Misschien ook niet, maar alles was beter dan hier te blijven, de lucht zag er grauw uit, dus er was vast een storm op komst. Ze stond op en keek bog even in het water, wacht even, er was echt iets. Ze boog voorover om het te zien totdat... Een helse pijn schoot door Evita heen. En toen werd alles zwart.

Conrad kroop geluidloos door het zand, ''waar zit je ellendeling?'' fluisterde hij, Conrad zat al twee uur lang een sluipmoordenaar achterna. Een rijke edelman had hem een contract gegeven: ''mijn rivalen zijn klaar met me, ze hebben een moordenaar gestuurd om mij uit de weg te ruimen, breng mij zijn bloed, en je zal beloond worden!'' Dat laatste stond hem wel aan.
Maar nu was hij al twee uur lang bezig met een achtervolging!
Als hij het goed had gezien, was de moordenaar net in de zee gesprongen, Conrad kroop verder. Op 12 meter afstand zag Conrad een klein meisje staan, heel zachtjes trok Conrad zijn zwaard Deathfang om de gevoelens van het meisje te lezen, ''je weet maar nooit'' dacht hij. Conrad richtte de punt van zijn geliefde zwaard op het meisje, Deathfang kleurde donker blauw: ''verdriet'' fluisterde Conrad, ''wat zou het arme kind op zo'n jonge leeftijd allemaal meegemaakt hebben?'' dacht Conrad, toen het zwaard weer terug kleurde naar zijn oorspronkelijke zilveren kleur, herinnerde hij zich weer dat er ergens onder het water oppervlak een moordenaar bevond.

Conrad wou opstaan om het kind te waarschuwen, maar terwijl hij dat aan het bedenken was, sprong er een gestalte uit het water, het was de moordenaar. Voordat het meisje kon reageren stak de moordenaar een dolk in haar schouder.
Conrad zach hoe het meisje flauw viel van de pijn. Conrad voelde haat in zich opkomen, Conrad was een slecht mens, en had veel verkeerde dingen gedaan in zijn leven, maar hij kon het altijd goed vinden met kinderen, en had gezworen om nooit een kind ook maar een haar te krenken.
Hij hoorde de moordenaar vloeken toen hij besefte dat hij niet zijn achtervolger had geraakt. Conrad greep zijn kans, en stortte zich op zijn prooi. Omdat de moordenaar nog bezig was met zijn fout in te zien, verwachtte hij geen hinderlaag meer.
en dat was zijn grootste fout, Conrad zwaaide zijn zwaard vlak over de grond toen hij bij de moordenaar was aangekomen, Deathfang begroef zich in het zachte vlees van de moordenaars' enkel, en kleurde meteen wit door de angst die door zijn slachtoffer schoot.
De moordenaar schreeuwde van verbazing en pijn, en viel op de grond, Conrad ging bij de moordenaar staan en drukte hem met zijn voet tegen de grond, en legde de punt van Deathfang op de plek waar het hart van de moordenaar zich bevond, en sprak: ''In nombre de umbra et thanatos et assesinato (hij onderbrak zichself om de punt van Deathfang dwars door het hart van de moordenaar te drukken) amen''. Na zijn gebet tot Commoragh
trok hij zijn zwaard uit het levenloze lichaam van de moordenaar, en rende naar het meisje toe.
Ze leefde nog, constateerde hij, Conrad haalde wat kruiden een doek uit een van zijn buidels die hij om zijn riem had, en smeerde de kruiden op de wond van het jonge armpje, waarna hij de doek om de wond knoopte.
''Wees maar niet bang, je bent veilig'' fluisterde Conrad, en hij bleef bij het meisje om over haar te waken tot ze weer wakker werd.

Evita hoorde geschreeuw, maar het geluid kwam van heel erg ver. Ze opende haar ogen en keek om zich heen, ze was thuis. Ze lag in haar bed. Gelukkig, dacht Evita, het was maar een droom. Ik droomde alles! Toen hoorde ze een ijselijke gil. Evita kreeg een ijskoud gevoel van binnen. Opeens stond haar moeder daar, met Spyro, Evita dacht even dat haar hele leven een droom was geweest, en dat ze nu wakker werd. Toen dacht ze nog eens na, het kon niet. Want dan had ze Spyro nooit gekent. Haar moeders lippen bewogen, maar er kwam geen geluid uit. Toen lachte haar moeder en stak haar hand naar Evita uit. Net toen Evita de hand wilde aanpakken werd alles weer zwart. Het voelde alsof iemand een mes in haar arm had gestoken, en langzaam deed Evita haar zware oogleden open. Ze keek recht in de ogen van een man. Ze zag meteen dat het geen goed persoon was, dus probeerde ze op te staan. Het lukte echter niet, ze kon zich bijna niet bewegen.
Er was nog steeds een vreselijke pijn in Evita's schouder. Ze probeerde haar hoofd zo te draaien dat ze hem kon zien. Ze schrok, haar hele arm zat onder het bloed. Toen keek ze de man weer aan, "wat is er gebeurd?" vroeg ze, maar de man antwoordde niet, hij leek na te denken en keek Evita toen aan. Hij schudde zijn hoofd. Waarschijnlijk mocht Evita het niet weten, of misschien was ze er nog niet aan toe. Ze stelde verder geen vragen, de man leek geen zin te hebben in een gesprek. Langzaam voelde Evita haar lichaam tintelen, opeens voelde ze haar benen weer, en ging ze rechtop zitten.
Haar energie kwam weer terug. Ze wilde weg, maar ze wist nog steeds de weg terug niet, dus bleef ze zitten. Haar arm deed gek genoeg niet meer zo veel pijn, maar toen zag ze het zakje met kruiden, Evita wist daar veel van, dus ze zag meteen dat het goede kruiden waren. Voorzichtig wees ze met haar goede arm op het zakje, " van jou?" zei ze zacht. De man knikte en keek haar aan. Evita wendde meteen haar blik af, ze hield er niet van om mensen recht in de ogen te kijken. Toen raapte ze al haar moed bij elkaar, en keek hem aan. Hij wilde iets zeggen...

Conrad zat al een tijdje met het meisje in zijn armen op de grond, hij sloot zijn ogen en zij een gebed op tot Commoragh: ''Oh grote peetoom*, gij zijt mijn schaduw, gij zijt mijn kracht, heb genade en was het bloed van de doden van mijn handen, zegen mij, bescherm deze ziel tegen de gevaren van het duistere pad dat het moet doorkruisen, ik zal geen kwaad vrezen, want gij zijt bij me, in nombre de umbra et thanatos et assesinato, amen'' . Een gebed tot veiligheid en bescherming stelde Conrad altijd gerust.
Opeens merkte hij dat het meisje wakker was, het kind schrok van hem, '' 't verbaast me niks '' dacht Conrad. Hij bestudeerde het meisje goed, ze was misschien net acht jaar, Conrad schrok echter toen hij daarna zag dat het meisje ook een kruisboog bij zich had, waarom zou zo'n klein kind een wapen dragen? Conrad hoorde dat het meisje iets vroeg, het eerste verstond hij niet, maar toen zag hij dat ze vragend naar het kruidenzakje wees, hij knikte, en stond op.

Hij dacht na over het eerste wat ze vroeg, en toen wist hij het, ''weet je zeker dat je wil weten wat er met je gebeurt is?'' Conrad wachtte niet op een antwoord er vanuit gaand dat het meisje het graag wou weten, ''dat is er gebeurd'' en hij wees naar het lijk van de moordenaar, ''ik was op jacht naar hem, hij sprong in het water, en dacht dat jij een vijand was,'' -hij pauzeerde even- ''ik lag verstopt in het zand achter je, en zag hoe hij uit het water sprong en een mes in je arm stak''.
Conrad zag dat het meisje niet helemaal comfortabel was, ''je hoeft niet bang te zijn, ik ben misschien een moordenaar, maar ik dood geen kinderen''. Toen herinnerde hij zich zijn contract, Conrad liep naar het lijk van de moordenaar, hij trok een klein mesje uit zijn riem, ''het is beter als je nu even niet kijkt'' zij hij tegen het meisje, en Conrad sneed een wijsvinger van het lijk af, en stopte het in een houten doosje.
het meisje keek hem niets begrijpend aan, ''het is om te bewijzen dat hij dood is'' Conrad zocht nog even naar spullen in de zakken van de man, hij vond wat goudstukken en een mes, daarna dumpte hij het lichaam in de zee, Conrad gaf de goudstukken aan het meisje, ''ik heb een zwaard dat gevoelens kan lezen,'' zij hij ''het zwaard vertelde me dat je erg verdrietig was'' -Conrad ging zitten om het opkomende verhaal aan te horen- ''waarom?''





*Commoragh wordt ook wel eens peetvader genoemd door zijn volgelingen

Maylin was langs het water gelopen totdat ze opeens een paar gillen hoorde en daarna in de verte iemand zag neervallen. Het was een meisje en iemand van uit het water had haar neergestoken! Maylin zette het op een rennen, maar het was een verre afstand. Toen ze de gezichten een beetje kon herkennen zag ze ook dat er iemand anders was. Een man, hij was groot en had een cool wapen, Maylin versnelde haar pas en zag dat de man het ding uit het water neerstak. Het ding dat uit het water was gekomen bleek een man te zijn en had het kleine meisje neergestoken. Maylin voelde iets in zich opkomen, ze wist niet wat, maar het leek het meest op boosheid. Maylin was bij het slachveld aangekomen en zag dat de man het bloed van de steker pakte. Maylin stond nu een paar meters van hun af en bekeek het meisje, ze was jong. Met een beetje medelijden in haar gezicht liep ze dichterbij. "Wat is hier gebeurt?!" vroeg Maylin geschrokken maar ook nieuwsgierig. Ze zag het bloed uit de schouder van het meisje komen en bloed gonzen uit de 'steker'. Met een bezorgd gezicht knielde ze bij het meisje. Maylin stak 3 vingers op en hield die voor het meisje, "Hoeveel vingers steek ik op?" vroeg Maylin lief, als het meisje het niet goed zag had ze al veel bloed verloren. Maar dat leek Maylin sterk. De aandacht van Maylin was helemaal op het meisje gericht totdat ze de stem van de man hoorde. Maylin keek omhoog en keek recht in zijn ogen. "Wie ben jij?" vroeg ze op voorzichtige toon, ze wist niet wie hij was maar ze wist wel dat hij net iemand had vermoord. Maylin zag dat hij het van de prikker in de zee dumpte, en hoorde ook dat de prikker eigenlijk een moordenaar was. Ze had nu ietsje meer respect voor hem. Maylin stond op en stak haar hand uit, ze wilde haar manieren nog wel een béétje tonen. Ookal was ze eigenlijk nooit zo beleefd. Maylin keek verwachtings vol naar de man.

Evita wilde net aan de man vertellen waarom ze zo verdrietig was, toen er een meisje, van een jaar of achttien, aan kwam rennen. Ze leek helemaal in paniek, ze liep naar Evita toe en hurte voor haar neer. "hoeveel vingers steek ik op?" vroeg ze, ze was net zo'n type als de man, net zo angstaanjagent, met haar bloedrod ogen en haar spierwitte gezicht.
Toen antwoordde Evita toch maar, "drie." zei ze kort. Evieta zag de paniek in het gezicht van het meisje wegtrekken. Ze richtte zich tot de man, even voelde Evita zich in de steek gelaten, maar dat ging al snel weer over, het waren toch engerds!!
Ze probeerde te staan, maar viel meteen weer neer, door de pijn die door haar lichaam schoot. Arhg, dacht ze, zo ben ik niet! zo lijk ik wel een slapjanus! wat moeten ze wel niet van me denken? ze haatte zichzelf als ze zo deed, ze had haar hele leven doorgebracht zonder ouders, en nu, door een snee in haar schouder, kon ze niet meer opstaan?
Evita deed nog een poging, waarbij ze de vreselijke stekende pijn negeerde, het lukte, ze stond, ze hield zich vast aan een grote rots. Langzaam schuifelde ze naar het meisje en de man toe. Ze hadden even geen aandacht meer voor Evita. Ze zag hoe het meisje haar hand uitstak, in de hoop dat de man die schudde, maar de man mompelde iets, waardoor de gezichtsuitdrukking van het meisje veranderde, ze leek kwaad. Evita schraapte haar keel. Er kwam een schor geluid uit. "wat is er?" vroeg ze, "en ik wil trouwens heel graag slapen dus kan iemand me naar huis brengen? En er komt bovendien een storm aan." Evita wees naar de lucht, hij was grauw en donker. ze dacht opeens aan haar droom, die ze had gehad toen ze was flauwgevallen. Haar moeder probeerde haar mee te nemen, en ze was dood, ze had Spyro vast. wacht eens even? dacht evita, dat betekent misschien wel dat spyro ook dood is! "Mijn draak!" gilde ze hard, "mijn lieve kleine draak! Hij is vast dood!"

De man had iets gemompeld naar Maylin, en ze trok een kwaad gezicht. Hoe kon ie?! Snel herriep ze haar oude vriendelijke gezicht weer en keek ze hem weer aan, haar hand weer naar beneden. Toen het meisje van de pijn schreeuwde omdat ze wilde opstaan kwam Maylin's aandacht weer tot Evita. Snel hielp ze het meisje overeind, langzaam maar zeker kreeg ze het meisje in haar armen. Ze droeg Evita alsof ze waren getrouwd. De benen bungelde aan een kant en het hoofd aan de andere kant. Stevig, maar niet té stevig, hield Maylin Evita vast, ze wilde haar niet laten vallen. Maar zodra ze Evita een tijdje vast had voelde ze haar armen schreeuwen, dit meisje was niet zo licht als ze had gedacht. "Jij" zei Maylin tegen Conrad, "Help me met dit meisje naar haar huis te brengen, want ik red het niet" Maylin keek naar de lucht zodra het meisje erover begon, en ja hoor, net toen Maylin keek voelde ze een druppel op haar gezicht, en nog een en nog een. Het ging steeds harder regenen, totdat het gewoon niet harder kón. Maylin's gezicht verstrakte en keek nors voor zich uit, dit moest zíj altijd hebben. Ze voelde hoe het meisje natter werd en dat ze uit haar handen slipte, met een bijna wanhopig gezicht keek ze Conrad nu aan. Het gezicht van Maylin was kletsnat en haar haar hing slap langs haar gezicht. De make-up, meer een soort van zalfje, dat haar ogen exentuëerde(geen flauw idee hoe je het schrijft. xD) liep over haar gezicht uit, twee zwarte lijnen over haar wangen. Ze voelde hoe het meisje opeens ging schreeuwen, ze schreeuwde iets van 'mijn draak is dood!', Maylin negeerde het en verstevigde haar greep. Ze moest het meisje niet laten vallen, ze zou haar dan misschien nog meer verwonden. Langzaam en voorzichtig liep Maylin naar Conrad toe, "hier" zei Maylin zachtjes en ze stak Evita uit. Ze voelde hoe haar armen weer gingen schreeuwen omdat ze Evita nu niet meer dicht tegen zich aanhield. Maylin zou Evita met haar mantel droog proberen te houden, terwijl Conrad haar droeg naar het huis. Maylin dacht niet na wat ze daar zouden doen, ze moesten nu eerst ergens veilig binnen zitten voordat het onweer uitbarste.

Conrad was verward door het schouwspel dat volgde: zijn gesprek met het meisje werd ruw verstoord door een volkomen vreemd persoon, een jonge vrouw was uit het niets naar het meisje toe gerend, om te kijken of ze zich goed voelde en een paar secondes later stond de vrouw voor hem. Ze had haar hand uitgestoken om hem te begroetten, ''ik vertrouw mijn hand niet toe aan vreemdelingen'' had mompelde Conrad, hier was de vrouw blijkbaar niet zo blij mee, ''ik zal mijn charmes toch maar een keertje bij moeten werken'' dacht Conrad in zichzelf.
Opeens schreeuwde het meisje iets, het eerste klonk als ''er is een storm op komst'' -en tot Conrads irritatie begon het ook echt te regenen- maar zijn irritatie was al snel weg toen hij het tweede hoorde 'mijn draak is dood!' Conrad was nu eerder bezorgd over het meisje, het is niet goed voor zo'n jong kind om teveel verdriet mee te maken.

Conrad zag hoe de vrouw het meisje aan hem gaf, hij begreep hieruit dat ze onderdak moesten gaan zoeken, Conrad gespte zijn dolkarm van zijn riem af, en bevestigde hem aan zijn arm, hij vertrouwde die vrouw voor geen meter, dus mocht het nodig zijn dan was hij de eerste die zijn wapen getrokken had. 'Goed' zij Conrad, en wij wees met zijn dolkarm naar de vrouw, het lemmet van zijn geliefde wapen was maar dertig centimeter van haar keel verwijderd, 'jij gaat mee, maar je houd jezelf gedeisd! Begrepen?' Conrad liet zijn wapen zakken, en liep naar het kleine meisje toe, hij deed zijn capuchon op, en tilde het meisje op, 'vertel me waar je woont, we gaan naar je huis toe.

Maylin vertrouwde Conrad ook niet, en had ook niet zo'n zin om met hem mee te gaan. Hij was behoorlijk asociaal, niet dat Maylin zo sociaal was maar ze had nog manieren. Hij was maar een.... Maylin stopte haar gedachten, ze had hier geen tijd voor. Maylin zag dat Conrad haar ook niet vertrouwde en dat hij als het nodig was bereid was om zijn wapen te trekken, Maylin was ook niet van gisteren en hield haar wapen ook op een gemakkelijke manier zodat als het nodig was ze het snel kon trekken. Snel genoeg welliswaar. Toen Conrad zijn wapen Maylin's keel bijna raakte wilde ze hem wel een rotschop geven, hoezo haar bedreigen. Alhoewel het geen slimme zet was geweest, want Conrad zat immers heel dichtbij haar keel. De woorden van Conrad deden Maylin aan het denken, "Ik gedraag me anders beter dan jij" zei ze koppig terug en ze keek naar het meisje, Maylin had de nadruk op beter heel duidelijk gemaakt. Conrad moest zich zelf is gaan gedragen, je kon zien dat hij niet zo veel met ' dames' omging. Maylin irriteerde zich nu al mateloos aan Conrad, en dan moest ze ook nog met hem dit meisje terugbrengen in de regen. Een luidde zucht ontstnapte aan Maylin's keel en ze trok haar shirt iets hoger over haar hoofd, ze had het dan wat warmer. Stilletjes liep ze nu naast Conrad, Maylin's blik op het arme meisje gevestigd. Die had het nu veel moeilijker dan Maylin.

Alles was opeens wazig, Evita voelde dat ze werd gedragen. Ze probeerde te vertellen waar ze woonde, maar haar keel luisterde niet. Haar gewonde arm klopte: het was vast ontstoken. Ze hoorde het meisje en de man ruziemaken, maar het geluid leek van heel ver weg te komen. opeens voelde Evita een gewicht aan haar nek hangen, het was haar amulet!
Niemand mocht hem zien, want het liet de toekomst en het verleden van Evita zien. Het was net zoieta als een dagboek, maat dan zag je alles als een film, in plaats van dat het opgeschreven was.
Met een kracht waarvan Evita niet wist waar hij vandaan kwam, wist ze met haar goede hand het amulet te grijpen. Maar dat koste teveel kracht, dus werd alles weer zwart. het amulet brak, en viel op de grond, net toen ze even stil stonden.. langzaam opende Evita haar ogen weer, en zei zachtjes: 'wil een van jullie mij mijn amulet terug geven, kijk er niet in, want dan doe ik je, zodra ik genezen ben, iets vreselijks aan!' dat laatste klonk niet erg overtuigent, maar Evita was blij genoeg dat ze geluid uit haar keel kreeg.

Maylin was nog steeds pissig op Conrad en dacht na over een botte opmerking naar hem terug, maar net toen ze haar mond opende hoorde ze de woorden van Evita. Toen Maylin naar de grond keek zag ze een amulet, het was grijs kleurig en het zag er antiek uit. Maylin pakte zonder te aarzelen het amulet op en gaf het aan Evita. Ookal bracht de opmerking van Evita haar wel tot een neiging om het toch te bekijken. "Wat is het?" vroeg Maylin nadat ze het weer om de nek van Evita had gedaan, met een voorzichtigheid voor iemand die ál zijn botten heeft gebroken. "En wat voor ergs?" zei Maylin daarna grappend, ze glimlachte, maar zelf wist ze ook wel dat het geen tijd voor grappen was. "Conrad wees niet zo stil" mompelde Maylin in zich zelf, ze haatte het als iemand heel erg zweeg. Dan leek het net of hij een plannetje aan het beramen was. Maylin was zelf niet zo'n kwebbelkous, maar de stilte was niet haar favoriet. Als het moest hield ze het gesprek zelf wel in leven. Maylin's ogen flitste naar Conrad, hij was groot, sterk en mysterieus. Net zoals Maylin, als je het groot en sterk wegliet. Het enige waarvan Maylin het zeker wist dat ze gemeen hadden was dat ze allebei mysterieus waren. Maylin zuchtte en rechte haar rug, "Hoever is het nog, Evita?" vroeg ze na een tijdje, ze hadden al meer dan 100 stappen gedaan, Maylin had het namelijk uit verveling getelt. In de verte zag Maylin een hutje, het was nogal armzalig maar voldoende om in te kunnen leven. "Is dat jouw?" Maylin's stem stierf weg en ze ging voor het huis staan, Conrad en Evita in zijn armen naast haar. "Heb je een slot of kan ik de deur gewoon openen?" Maylin besloot niet op het antwoord te wachten en duwde tegen de deur aan, krakend ging de deur open en Maylin stapte naar binnen. Er waren stoelen, wat best wel raar was omdat Evita alleen leefde, een bed, ketel, haard en allemaal keuken gerei. Maylin pakte een kussen van het bed en legde het op de stoel die haar het comfortabelste leek. "Leg haar hier maar neer", Maylin wees naar e stoel. Ondertussen ging Maylin zoeken naar een medicijn kastje, maar zoals ze al had verwacht hád Evita die niet. Een beetje geïrriteerd omdat ze niet snapte waarom ze dit deed kwam ze terug met wat spullen uit het 'keukentje'. "Hier" zei Maylin en ze gaf Evita wat water en brood, ze had niet alles gepakt ze wilde niet dat Evita hier zonder spullen kwam te zitten. Nadat Maylin het eten en drinken aan Evita had gegeven ging ze zitten op een andere stoel. Een beetje verlegen bleef ze daar zo zitten, want daar zat ze dan met een man die ze niet kende en een meisje dat ze niet kende in een vreemd huis. Eigenlijk was ze een beetje boos opzichzelf dat ze zich altijd moest bemoeien met anderen, ze kon het gewoon niet laten om iemand die gewond was te verzorgen of af te maken. Bij draken (sommige) en kinderen of mensen die er leuk uitzagen hielp ze, de rest liet ze gewoon achter. Er waren miljoenen andere mensen/dieren om ze te helpen. En eigenlijk vond Maylin nu ook dat Conrad voor Evita kon zorgen, hij zag haar het eerst. Dus eigenlijk was ze zijn verantwoordelijkheid. Maylin zuchtte opnieuw en keek nu naar Conrad. Hij leek niet zo heel eng zoals de meeste mensen die je bedreigd hadden. Maylin besloot hem een kans te geven, "Kennen jullie elkaar al lang? Of zien jullie elkaar nu voor de eerste keer?" Maylin keek naar Evita en toen weer naar Conrad, in de hoop om iets te herkennen waardoor ze op elkaar leken. Broer en zus. Maar Maylin wist eigenlijk zelf ook wel dat dat niet zo logisch was, Conrad had namelijk dan wel anders gereageerd als Evita zijn kleine zusje was. Hij zou dan geflipt zijn of zo iets. Maylin keek naar de tafel en droomde een beetje weg. Haar aandacht niet meer helemaal gefocust op waarom ze hier was en wat ze hier eigenlijk deed.


{vakantie he. 8D}

Toen Evita het huisje binnenkwam, was het akelig stil. De hele weg hadden het meisje en de man niets tegen elkaar gezegd, maar de zilte hier binnen gaf evita het gevoel dat er iets niet klopte. Ze zat op een van de eiken stoelen in het kleine keukentje. Het was koud. De warmte van het vuur dat de man had aangestoken, drong niet tot Evita door. Ze zou later pas begrijpen, dat die kou die ze voelde, er niet echt was, dat wil zeggen, alleen zíj voelde die kou, simpelweg omdat hij in haar hart zat. Ze was iemand verloren, iemand die haar leven nu juist zo had opgeleukt. Iemand die...
Het meisje kwam aangelopen, ze had water en brood bij zich. Evita keek er naar en voelde het water in haar mond stromen. Ze voelde nu pas hoeveel honger ze had. Ze nam een hapje en keek om zich heen, huh, waar was Spyro? Ze kreeg het opeens ijskoud. Ze dacht aan de droom en dacht diep na.
Heer denken werd verstoord door het meisje, die iets aan Evita en de man vroeg. Evita antwoordde met een kort gebaar en schudde haar hoofd. Ze had nu eenmaal geen zin om te praten als ze verdriet had.
Het liefste mijdde evita mensen. Zeker mensen als dat meisje, ze stelde veel vragen, waar evita meestal geen antwoord op wilde geven. En mensen als die man, tja, iedereen mijdde hem. Dat kon je merken aan zijn manier van doen. Hij zag er angstaanjagend uit en was de hele tijd stil. Toch had iets in hem Evita vertrouwen gegeven. Maar het kon ook zijn omdat ze niet anders kon, ze kon immers haar wapens niet trekken met haar gewonde arm. Maar hoe dan ook, de aanwezigheid van de twee mensen gaven Evita een oud en bekent gevoel. immer