De tijd is daar...

Op een wit rendier gezeten,
als door de wind gedragen,
gaat zij door de bossen.

Muray sprong soepel over een omgevallen boom. Geheel onbepakt en met een nieuw gewei op zijn kop, in de bloei van zijn leven en in zijn tweede levensjaar. Flora wist dat het tijd was voor hem om haar te verlaten, ze moest hem een gezin gunnen, een vrouwtje en een jong. Zodra de eerste regen was gevallen en de laatste sneeuw gesmolten wist ze dat het zover was. Muray was niet meer dat jonge rendiertje met de witte vacht. Hij was groot, groter dan de meeste rendieren. Gezond als een vis en geslachtsrijp. Om zijn nek hing de veer van een witte raaf, voor geluk en om hem te beschermen tegen jagers. De bomen gingen meer uit elkaar en de bosgrond werd naast het bruin van oude herfstbladeren ook groen van vers gras. Ze stuurde hem niet en liet hem zijn instinkt volgen. Oppeens waren de bomen weg en raasde ze over de velden. Vochtig van de dauw en lichtgroen van de lente was het gras om hen heen. Het gras was nog niet erg lang zoals het in de zomer wel zou zijn. Ze voelde het sterke rendier onder haar vertragen. Ineens stonden ze stil, Flora wist waarom:
Een eind verder stond een kudde rendieren. Ze hieven hun koppen en keken naar hen. Flora liet zich van haar vriend af glijden. De grond voelde zacht onder haar voeten. Muray boog zijn nek en bracht zijn kop vlak bij haar gezicht. Flora aaide hem over zijn neus en nam het zachtleren hoofdstel af. Ze glimlachte en klopte hem op zijn hals. "Ga maar jongen" zei ze hem. Muray leek te knikken en duuwde zijn zachte neus tegen haar wang voor hij op een draf op de kudde afliep om het leidende mannetje uit te dagen.
Een stevig rendier met een behoorlijk gewei kwam naar voren. Het was een wat ouder mannetje maar was zeker niet te onderschatten. Het geluid was tot verre te horen toen de geweien elkaar troffen. De vrouwtjes van de kudde keken naar de twee terwijl ze streidden om de macht en het recht om met de vrouwtjes te paren. Flora stond vanaf een afstand naar hen te kijken, trots als een moeder op haar volgroeide zoon.

Haruko liep zelf ergens rond. Hij genoot van de frisse lente-lucht. Hij lag op het nog wat vochtige gras in de schaduw van een boom toe te kijken naar een kudde rendieren. Hij keek er nadenkend na. Zijn ogen werden echter alerter op het moment dat de koppen van de rendieren omhoog gingen. Hij keek richting de kant waar de rendieren keken en zag een witte rendier, met een berijder, nee, berijdster. Hij glimlachte. Rustig stond hij op en sloop achter haar. Eenmaal achter haar legde hij zijn handen om haar middel en zijn hoofd naast die van haar. "Ik heb je gemist..." zei hij kalm en rook onopmerkelijk even aan haar haar. Ze rook zoals altijd fris. Haruko liet los en keek richting Murray die met het mannetje streed. Haruko wist het haast zeker, Murray zou winnen, het rendier was door Flora opgevoed, en dat kon niet negatief uitpakken. Als Murray Flora kon houden, dan kon hij zeker een ander mannetje aan. Haruko's ogen keken naar het spektakel maar hij was licht nerveus naar Flora's reactie.

Plots voelde ze twee handen, haar adem stokte voor een moment maar ze ontspande zodra ze zijn stem hoorde "Haruko" ze glimlachte en kusde hem op zijn wang. "Ik heb jou ook gemist" ze fluisterde haast en rook tussen het praten door zijn mannelijke geur die haar altijd alert maakte en een heerlijk gevoel gaf. Ze leunde een beetje tegen hem aan terwijl ze naar het schouwspel keek. Muray was groter en sterker maar het mannetje waartegen hij streed was ervarener. Uiteindelijk was het toch Muray die als winnaar uit de strijd kwam en zijn overwinning liet klinken. Bijna meteen eisde hij zijn prijs op: Hij liep triomphfantelijk naar de kudde toe. De vrouwtjes hadden geen bezwaar tegen zijn witte vacht en leken al meteen van hem te houden om zijn kracht en vruchtbaarheid. Terwijl het oudere mannetje zich verslagen uit de voeten maakte besteeg Muray een van de wijfjes en dekte haar. Flora glimlachte en kuste Haruko's nek. "Hij word vast net zo gelukkig als wij" fluisterde ze Haruko in zijn oor. Ze had een arm om zijn middel gelegd. Ze hadden de afgelopen tijd gewerkt aan een hut in het bos. In de winter was de rivier inderdaad omhoog gekomen maar was niet tot aan de wortels van de boom waarin de hut was gemaakt gekomen. Ze wist dat dat anders kon zijn volgende winter. De hut was bijna af en Flora was blij met hoe het eruit zag.

Haruko glimlachte gelijk op het moment dat Flora kalm reageerde. Hij zelf had regelmatig aan de hut meegewerkt en het was een heel eind. Hij had daarnaast nog een tweede hobby gevonden. Zijn valk was ten prooi gevallen aan een roofdier maar Haruko had er maar kort over lopen treuren. Hij had het drukker gehad met Flora en de hut. Maar hij miste zijn valk nog altijd en hij was niet van plan om deze te vervangen.
Haruko gaf een kleine kusje in haar nek en glimlachte toen Murray had gewonnen. "Zeker weten..." zei hij glimlachend. "En daar ga ik persoonlijk voor zorgen..." zei hij glimlachend. Met zijn hand ging hij in een zak van zijn kledij en pakte er iets uit. Hij haalde het koortje voorzichtig om de nek van Flora, en deed haar haar er overheen. Hij liet daarna de ketting rustig hangen. Aan het touwtje hing een houten beeldje. En daar was duidelijk een rendier in te herkennen. "Heb ik vandaag gemaakt voor je..." zei hij zacht in haar oor en gaf haar daarna een kus op haar mond. "Je bent mooi Flora....betoverend mooi..." zei hij glimlachend.

Flora voelde zijn zachte aanraking. Hij kon haar onmogelijk pijn doen en ze wist het. Ze keek naar het beeldje en kreeg een glimlach op haar gezicht die geluk uitstraalde. "Haruko, het is prachtig. Ik wist niet dat je dit kon" zei ze. Ze legde haar armen op zijn schouders en kusde hem terwijl ze haar vingers over zijn rug liet gaan. "Ik ben al gelukkig, en jij kunt me alleen maar gelukkiger maken" ze praatte zacht evenals haar aanraking teder was. Ze vond het heerlijk zo dicht tegen hem aan te staan. Over zijn schouder zag ze Muray. Hij keek naar hen, leek te glimlachen. Toen draaide hij zich om en ging hij ervandoor met zijn kudde. Flora was trots, het was een verlies voor haar en ze zou een stuk minder snel voortbewegen zonder hem. Maar hij was zo gelukkig, ze zag het. Hoe erg hij haar ook mocht en hoe graag ze Muray gehouden had wist ze dat hij zo gelukkiger was. Misschien zou ze hem ooit nog weerzien met zijn nageslacht. Ze vroeg zich af of die dan even wit zouden zijn als hij. Dat bracht haar gedachten naar Haruko. Ze stelde zich voor hoe hun kinder eruit zou zien en voelde zich vrolijk en verliefd. "Ik hou van je Haruko" fluisterde ze naar waarheid.

Haruko keek naar Flora en hoorde haar woorden. "Oh ja? Kan ik je werkelijk gelukkiger maken..." zei hij alsof hij verbaasd was. Maar het was niets meer dan plagerij. Om dat duidelijk te maken gaf Haruko gelijk een kus op haar mond, voor dat ze ook maar een woord er over kon uit brengen. Haruko lette niet veel meer op Murray maar op het moment dat Flora nog keek, keek ook Haruko even op. Maar al snel keek hij weer naar Flora die zei dat ze van hem hield. Haruko keek haar aan en glimlachte. "En ik hou ook van jou..." zei hij. En ging nog dichter tegen haar aan staan. Daarna ging zijn blik naar haar ogen. "Morgen ga ik, of wij, verder werken aan die hut..." zei hij kalm. "Vandaag nemen we een vrije dag.." zei hij en gaf haar een kusje op haar mond die hij over liet gaan in een zoen.

Ze grinnikte om zijn grapje maar kreeg niet de tijd dat af te maken. Een kus legde haar het zwijgen op. Ze keken samen voor een moment Muray na en vervolgde hun liefdesspel daarna weer. Hij kusde haar, nu vuriger vlak nadat hij haar had gezecht een vrije dag te nemen. Flora knikte nouwelijks, ze wou hem niet onderbreken of van hem loskomen. Met haar armen om hem heen drukte ze zich dicht tegen hem aan alsof ze bang was hem te verliezen. Kon dit moment maar eeuwig duren. Ze hield zich vast en liet zich achterover in het gras vallen terwijl ze Haruko meetrok. Ze hadden een vrij dag wel verdient: Na een hele winter werk hadden ze een mooi resultaat en binnenkort hoefde ze niet meer in een grot te slapen. Muray had gedaan wat hij kon en verdiende zijn vrijheid na die twee jaar trouw zeker wel. Met de gedachte aan vrijheid rolde ze op haar zij, dichter tegen Haruko aan. Ze kon geen genoeg van hem krijgen. Van zijn wilderige haar tot zijn sterkte benen en armen. De glimlach was niet van haar gezicht te slaan.

(moet gaan morgen kom ik denk ik wel weer online)

Haruko's ogen keken in die van Flora en glimlachte alleen. Maar al snel zoende hij haar verder. Hij merkte dat ze zich achterover liet vallen en hem meetrok. Hij ving zich op door beide handen naast haar hoofd tegen de grond te zetten. Hij boog zijn armen wat zodat hij dichter bij Flora kwam en gaf haar opnieuw een vurige zoen. Hij hield van haar, die blauwe ogen, de heldere klank van haar ocarina, alles. Hij bleef tegen haar aan liggen. Haruko legde zijn hand op haar heup en keek haar onophoudelijk in haar ogen. "Je blijft een wonder op aard..." zei hij glimlachend. Het was wel gemeend. Van alle vrouwen die hij had gezien was zij degene die hem zo heeft laten voelen. Hij streek een lok achter haar oren en keek diep in haar ogen. Hij had een klein glimlachje op zijn gezicht en streek nu met zijn hand over haar arm. Hij wist dat dit moment niet eeuwig kon duren, maar toch bleef het verlangen dat dit niet ophield.

Zijn lieve woorden deden haar toch telkens weer blozen. Ze legde teder een hand tegen zijn sterke kaak "En jij blijft een wonder dat is ontsnapt uit een van de hemelen" fluisterde ze terwijl ze met haar vingers door zijn haar ging en zijn hoofd naar haar gezicht toe trok om hem te kussen. Wie zou dit moment ten einde brengen? Zij, Haruko? Ze kon zich niet voorstellen dat er iemand anders was die het recht daartoe had. Zijn aanraking deden haar nekharen overijnd gaan. Het was geen slecht gevoel, sterker nog: Het was geweldig! Ze keek hem in zijn diepe ogen, ze kon het niet laten erin te verdwalen en haar blik vast te houden tot ze moest knipperen. Ze duuwde Haruko opzij zodat hij naast haar in het gras terecht kwam. Ze kroop tegen hem aan en kusde hem. Ze ademde in zijn nek en ging even met haar neus langs zijn oorlel terwijl ze hem nogmaals influisterde hoe veel ze van hem hield. Ze merkte eerst niet hoe de lucht boven hen samenpakte tot ze een druppel op haar arm voelde en even later nog een op haar gezicht. "Haruko, het gaat regenen" fluisterde ze loom. Ze wou niet stoppen maar doorweekt raken was ook niet alles.

Haruko glimlachte toen hij Flora zag blozen. "Hemelen? Dat is iets wat jij nooit zult zien, want als je er heen gaan dan lijken ineens alle engelen lelijk..." zei hij glimlachend en gaf haar een kusje. Hij genoot van haar aanrakingen en haar gefluister dat hem een beetje deed sidderen. Niet op een verkeerde manier. Nee, integendeel, op een goede manier. Haruko voelde ineens een druppel op zijn voorhoofd en slikte toen Flora's woorden zijn gedachten al bevestigde. Haruko stond op en trok haar overeind. "Dan gaan we toch schuilen onder het pas gemaakte hutje." Het was dan wel niet af maar het was voldoende om in te schuilen. Haruko pakte Flora's hand vast en trok haar vooruit richting de bossen waar ze hun hut hadden staan. Haruko liep wat door want de regen werd langzaam aan sterker.

Flora glimlachte om zijn lieve woorden en liet zich door hem overijnd trekken zonder tegen te werken. Ze liep achter Haruko aan "Hopelijk is Razor er niet, anders kunnen we niet 'klef' doen" ze grinnikte bij die woorden en zette een snellere pas in waardoor ze Haruko inhaalde en op haar beurt hém inhaalde. Ze trok hem mee het bos in. Hun hut lag niet ver hiervandaan, wist ze. Ze kwamen de stroom tegen en Flora volgde deze met Haruko aan de hand. Ze liep iets minder snel nu omdat de bomen de regen op het begin toch tegen zouden houden tot het door zou regenen. Ze stopte even bij de rand van de open plek. In het midden van de open plek stond een dikke, stevige boom. Tussen de takken was een stevige hut gebouwd die geheel rondom de stam liep. Ze liep met Haruko aan de hand naar de boom. Flora ging met haar rug tegen de stam staan zodat ze droog onder de hut stonden. Ze strok Haruko tegen zich aan en kusde hem. Deze dag kon niet meer stuk voor haar.

Haruko leidde haar helemaal naar de plek waar hun hut zowat compleet was. Hij keek naar haar en glimlachte. Zijn haren waren wat natter dan daarvoor maar hadden hun model nog steeds. Hij keek diep in haar ogen en gaf haar een lange kus op haar mond. Daarna keek hij haar aan en streek met zijn hand over haar wang. Daarna keek hij naar boven. Het was bereikbaar daar boven en veilig. "Zullen we naar binnen gaan?" vroeg Haruko aan Flora. Hij pakte een van de takken vast waardoor ze tot nu toe naar boven klommen. Misschien zouden ze later wel een touwladder of een trap kunnen maken. Maar momenteel kwamen ze zo wel boven. Haruko klom al naar boven en keek even naar Flora of ze hem volgde. Boven was het droger. Het was echter alleen nog een lege ruimte.

Flora knikte en volgde hem soepel de hut in. De hut was grootendeels leeg op een kruidenrek met wat kruides, Flora's boog en pijlkoker aan de muur en een stapel huiden na. Flora hing haar kape op bij haar boog en pijlkoker. Ze legde een aantal van haar andere wapens in een bak die bekleed was met bewerkt leer en liep toen terug naar Haruko om hem een kus op zijn wang te geven. Er was al een plaats voor een haart waar wat hout lag. De schoorsteen bestond uit een holle boomstronk die door een rond gat in het plafond ging. Ze hurkte bij de blokken hout en legde er wat houtkrullen en snelbrandende plantjes neer. Met een vuursteen en een stukje pyriet maakte ze een vonk die op het aanmaakspul landde. Ze begon te blazen en de vonk werd een vlammetje. Door er was droge takjes bij te leggen voedde ze het vuur tot het groot genoeg was om voor zichzelf te zorgen en de grotere blokken hout te laten branden. Er lagen stenen in de haart zodat het hout waarvan de hut gemaakt was geen vlam zou vatten. Ze stond op en glimlachte naar haar partner "Straks is het hier lekker warm, ook als jij er niet bent" ze grinnikte en ging tegen hem aan staan. Haruko was iets langer dan zij maar het scheelde niet veel. Ze kusde hem, dit keer op zijn mond "Je bent en blijft het warme zonnetje in huis" fluisterde ze hem in. Ze was ervan verzekerd dat als een van hen zou sterven de ander van verdriet ook zou sterven.

Haruko's ogen gingen door de hut. Het was inderdaad maar leeg. Een stapeltje kleding en zijn nieuwe wapen, een zeis, was het enige wat er van hem lag. De rest wat er lag was of gereedschap of spullen van Flora. Haruko keek kalm naar Flora die op haar beurt vuur maakte. Haruko liep naar het raam en zette deze kalm open. Haruko draaide om toen echter Flora tegen hem aan kwam staan. "En jij bent met je mooie verschijning, die toch mysterisch overkomt, het maantje in huis..." zei hij glimlachend en gaf haar een kus terug. Hij zou niet weten wat hij zonder haar zou moeten. Dit maal zou hij in staat zijn iemand te beschermen. Al kostte het zijn leven. Hij zou er voor haar zijn. Hij keek kalm in Flora's ogen en glimlachte non-stop. Hij legde zijn armen om haar heen en zijn handen tegen haar rug zodat ze dichter naar hem toe werd getrokken. Zijn hoofd plaatste hij zo dat deze naast die van Flora kwam. In deze houding bleef hij staan. En pas als Flora zou bewegen zou hij loslaten. Haruko genoot van het moment. En momenteel was deze fantastisch.

Flora legde haar hoofd op zijn gespierde schouder toen hij haar omhelde en legde haar armen rond zijn heupen. Ze voelde al zijn vormen tegen de hare en het voelde alsof ze één werden. Uiteindelijk kon ze niet echt meer zo blijven staan omdat haar been pijn begon te doen van het niet bewegen. Ze kusde Haruko in zijn nek en maakte zich los van hem zodat ze ene beetje meer kon bewegen. Ze had een verliefde blik in haar ogen en een ontspannen glimlach rond haar mondhoeken "En nu?" vroeg ze terwijl ze hem nog steeds vasthield. Ze glimlachte iets breder naar hem en legde haar voorhoofd tegen het zijne zodat hun gezichten dicht bij elkaar waren en fluisteren genoeg was om elkaar te kunnen horen. Buiten tikte de regen tegen het houten bouwerk, de rivier kabbelde rustig voorbij en de eerste bladeren aan de bomen ruisden in de wind. Alle geluiden waren kalmerend en rustgevend. Zonder twijfel kusde ze Haruko en liet ze haar hand door zijn haar gaan terwijl ze met haar andere hand rondjes maakte over zijn schouderblad. Ze had haar ogen gesloten om alleen nog maar te horen en te voelen en zo één enkel zintuig tijdelijk uit te schakelen. Cupido had zich echt op hen uitgeleefd...

Haruko keek naar Flora en glimlachte. Hij hield haar onophoudelijk in de gaten en zijn ogen bleven in die van haar gericht. Een haast smekende blik was te zien toen ze zich wat los maakte van hem. "Nu.....nu....." zei Haruko alsof hij nadacht. Even ging hij met zijn hand naar haar wang. "Hangt af van wat jij wilt..." zei hij. "Ik heb nergens problemen mee, maar door de regen zijn we wel beperkt tot dit hutje..." zei hij glimlachend. Hij gaf haar een kusje op haar mond. De warmte van het vuur voelde hij nu goed en hij deed de bovenste laag van zijn kleding uit. Hierdoor stond hij in een blauwe broek en een donkerblauw shirt. Haruko gaf Flora nog een kusje en legde daarna zijn handen op haar heup. Hij dacht kort na wat Flora zou kunnen denken, maar het enige wat ze zou denken was aan hem. Tenminste dat dacht hij.