When the past has passed

In plaats van haar blik van het felle zonlicht te wenden, kneep ze haar ogen wat samen waardoor ze door de nauwe spleetjes het wit gele licht kon zien. Het was altijd weer een adembenemende ervaring, hoe de zon langzaam onder ging. Al zou het nog wel even duren voor het land in totale duisternis viel. Jade zat in een aangename zit houding op de droge grond waar hier en daar een geel of rode bloem tussen de lange grassprieten uit te voorschijn kwam. Zonder echt door te hebben wat ze deed plukte ze de ene na de andere gekleurde bloem die ze kon vinden. Als vanzelf gleden haar gedachten naar hoe het vroeger was. Toen plukte ze ook altijd bloemen op het veldje achter het grote herenhuis van haar vroegere pleeggezin. Ze waren altijd mooier geweest dan op welk ander veldje in de hele buurt, en ze was dan ook trots geweest op de paar miezerige goudstukken die ze kreeg toen ze op de markt als schattig klein meisje haar geplukte bloemetjes ging verkopen.
Geleidelijk aan verscheen er een tevreden glimlach op haar gezicht. Een zeldzaam gevoel van rust overspoelde haar. Maar deze verdween toen de tijd in haar gedachten voorttrok. Ze had afscheid genomen van haar vriendelijke, en rijke pleegouders, en was er op haar merrie vandoor gegaan. Ze had heel wat geld en schone gewaden mee gekregen waar ze nu nog steeds van leefde. Op een dag schrok de merrie en stierf ze aan een ongeneselijke breuk in een van haar voorbenen. En nu? Wat wou ze nu met haar leven bereiken? Ze had nooit echt een doel gehad. Het enige spannende wat er was gebeurd waren de draken in het gebied. En misschien ook de vreemde boekenverkoper. Hij paste in ieder geval bij het rijtje van 'rare gebeurtenissen'. Ze had er de donkerrood gekafte encyclopedie gekocht waar ze tot nu toe geen spijt van had gehad. Toen verschenen de herinneringen aan Artemis. De blauwe draak die ze evenals ontmoet had. Hij had anders geleken dan zijn andere soortgenoten. Opener, maar tegelijk wijzer dan welk ander wezen. En hij had karakter, moest ze toegeven.
Onverwachts gleed er een lichte grijns op haar gezicht, en keek ze naar beneden. Naar haar handen die automatisch een ketting geregen hadden van de geplukte bloemen. Plots drong haar de gedachten binnen dat ze weldegelijk een doel had. En niet zomaar een spontaan doel. Ze wou haar ouders vinden. Dat was de bron van onrust geweest in haar plotselinge vertrek bij het pleeggezin. Ze keek weer op, naar de zon die maar een millimeter gezakt leek te zijn. Het leven was niets anders dan een groot avontuur waarin ieder zijn rol speelde. Dat had ze ooit een oude koopman horen zeggen. Net als zoveel wat die liederen zeiden, was het wijs gesproken.


[niet nagelezen, had geen zin in >:3]

Een graspriet wiebelde heen en weer tussen zijn lippen. Het gaf een verveelde uitdrukking maar in werkelijkheid genoot hij puur van zijn rust moment. Hij zuchtte een keer diep en sloot zijn ogen genietend. Zijn handen had hij onder zijn hoofd gevouwen, de harde ondergrond had toch niet zo comfortabel geleken als dat het er uit zag. Het hoge gras deed hem verdwijnen uit het zicht. Verstopt tussen de hoge sprieten die staande tot halverwegen zijn bovenbenen kwamen. Zijn draagware lagen naast hem, evenals in het hoge gras. Hij had genoeg om te kunnen reizen, of beter gezegd: om te kunnen overleven. De warme, oranje zon scheen nog net over hem heen en verwarmde zijn lichaam op een aagename manier. Alles leek heerlijk, leek rustig. En het duurde dan ook niet lang of langzaam dommelde hij weg. Kort daarna werd hij overspoeld door dromen, ontstaan uit vage gebeurtenissen uit zijn herrineringen.
Een klein half uur later vlogen zijn ogen weer open, geschokt leek het wel. Er kriebelde iets op zijn buik. Langzaam tilde hij zijn hoofd op en zag hij dat er op zijn buik, ónder zijn tuniek een onnatuurlijk bobbeltje lag. Het deed zijn wenkbrauwen fronsen terwijl hij verder overeind kwam. Hij tilde zijn kleding stuk op, precies op het zelfde moment zette de grote spinkhaan zijn poten in beweging en sprong weg van zijn warme plekje. Verrast volgde zijn blik het kleine wezen. Klein als hij het nu noemde, het was vreselijk groot voor zijn soort. Hij scharrelde al zijn spullen weer bij elkaar. De rugzak hing alweer op zijn rug; met zijn pijlenkoker er onhandig naast. De boog hield hij als gebruikelijk in zijn hand. Meer inventaris had hij niet. Terwijl hij overeind was gekomen was hij weer vol in het zicht. Automatisch liet hij zijn blik grondig rond gaan; opzoek naar ongebruikelijke veranderingen. Hij ontdekte niks bijzonders en zette na deze ontdekking er weer de pas in. Naarmate hij de afstand vergrootte nam het gras geleidelijk weer een kleinere maten aan. Behalve de bloemen nog, die er nog hoog en fleurig boven uit staken.
Zijn kleren hingen oud en slap rond zijn lichaam, vervuild door zijn natuurlijke leven. Zijn haren zaten nog in de war door de wind die ermee gespeeld had. Zijn gezicht was vuil van de aardvegen en het totaal plaatje beloofde niet veel goeds. Maar in tegenstelling van wat je zou verwachten, een zwerverige indruk, had het juist iets intrigerends; iets avontuurlijks. Zijn eigen houding, die niet zwak en zielig was, gaven hem dit. Een jongen die leefde in de vrije natuur, nergens aangebonden.
Zijn aandacht werd opeens getrokken door een ontdekking van ver in de verte. Zijn looppas werd met de stap langzamer totdat hij geheel stil stond. Hij tuurde in de verte, opzoek naar iets wat hem zekerheid gaf voor zijn kleine ontdekking. Terwijl hij naar het priele hoopje keek wat hij zag in de verte, werd zijn aandacht ook uiteindelijk getrokken door het prachtige plaatje waar hij zich opeens bewust van werd: de ondergaande zon. Voor een kort moment werd hij totaal in beslag genomen door het aanzicht, maar al snel richtte hij zich weer tot het kleine miniscule hoopje in de verte. Ook al; zó miniscuul was het nou ook weer niet. Hij kon nog net herkennen dat het een mens was.

Jade steunde met haar ellebogen op de grond terwijl ze van het heerlijk zomerse zonnetje genoot. Het was heet, dus besloot ze de overbodige kleding uit te treken. Een licht tevreden geneurie verliet spontaan haar keel terwijl ze de trui over haar hoofd trok. Haar net zo smaragdgroene ondergewaad vloekte vreselijk bij haar heldere, blauwe ogen, maar het was werkelijk een stuk koeler. De beige broek kwam tot haar knieën, en was dus niet warm te noemen. De lederen laarzen werkten echter als een sauna, en ze voelde haast hoe haar voeten smolten onder het leer, dus besloot ze deze ook uit te doen. Zonder de moeite te nemen met haar handen haar schoenen uit te trekken, wipte ze met haar ene voet haar linkerschoen uit. Daarna volgde de andere al snel waardoor twee bleke, blote voetjes over bleven. Als bevestiging dat de laarzen uit waren bewoog ze haar tenen stuk voor stuk kort. Tevreden dat ze niet gestorven waren onder de hitte van het leer, liet Jade haar blik over de wijde omgeving dwalen. Ze was blij dat niemand haar zo kon zien, want ze had nog steeds het kwetsbare gevoel. Al wist ze dat haar dolk, zwaard en boog ergens tussen het hoge gras naast haar lagen.
Plots verscheen er iets totaal onaangenaams in haar zicht. Een zwart puntje stond een heel eind verderop tussen het hoge gras. Uit het vage silhouet was nog net een pieterpeuterig mensje te onderscheiden. Als vanzelf had ze haar adem ingehouden en getast naar haar middel waar normaalgesproken haar donkerbruine riem omgeknoopt zat. Ze kon zichzelf wel voor de kop slaan dat ze zo onvoorzichtig was geweest, en taste meteen het hoge gras af naar het gevest van haar zwaard of een ander willekeurig wapen waarmee ze het stipje achter haar zonodig kon spietsen. Haar boog zou misschien wel het handigste zijn, aangezien die altijd wel doel trof en van veraf al in werking kon worden gezet. Na kort spoorzoekertje spelen vond ze de donkere riem waar al haar wapens aan vast waren gegespt. Haar pijlenkoker had ze eerder met de lus om de riem heen gebonden, waar ze blij mee was. Zo hoefde ze niet onnodig meer seconden in kwetsbaarheid omhuld zijn. Terwijl ze de riem omdeed stroomde de gedachten dat het misschien om een vredelievend oud omaatje ging haar brein binnen. Toch besloot ze te wachten met het weer losgespend van haar tot ze de reiziger zodanig had geïdentificeerd.
Opnieuw keek ze wantrouwig achterom. Was het stipje nou groter geworden? Licht grommend omdat ze zo écht niet van de zon kon genieten, wende ze haar hoofd weer van 'het' af. Om er nu vandoor te gaan was verdacht, dus besloot ze hier als een onwetend meisje van zestien zonder enige connecties met draken te blijven zitten.

Zijn twijfel werd weggenomen toen het vlekje, dat zwart afgetekend was tegen het oranje licht van de ondergaande zon, zich bewoog. Zijn ogen knepen iets samen, het licht begon vlekken te vormen in zijn beeld. Iets wat hij altijd onaangenaam had gevonden. Het deed hem blind voelen en bezorgde hem hoofdpijn. Zonder enig doel stond hij op dat moment daar, twijfelend over het idee of hij naar de vreemde persoon toe zou gaan of door zou gaan met zijn reis. Maar waar ging zijn reis naar toe? Naar het 'niets', voor nu. Hij zuchtte een keer diep en liet daarbij de ingeademde lucht ontsnappen door zijn neus, het kon geen kwaad. En waarom was eigenlijk iemand híer? Midden in de opennatuur - een afgelegen stuk gebied waar geen mens kwam. Tot nu toe was de enige persoon die hij was tegen gekomen hier zichzelf, om het zo maar even te omschrijven. Het nieuwsgierige gevoel kwam al gauw weer opdagen, iets waarvoor hij een onnatuurlijke gave had. Alles kon zijn intresses wel wekken, en als hij het níet mocht weten werd het alleen maar erger. Veel erger. Totdat irritatie er zelfs bij kwam kijken.
Zonder nog enige twijfel te voelen draaide hij zich nu en zette pas richting de onbekende persoon. Misschien was het wel een heel interessant iemand, een goede verhalenverteller. Wist hij veel. Langzaam verscheen er een glimlach en moest hij denken aan de verhalenverteller van zijn dorp, altijd had hij aan de lippen gehangen van de oude vrouw. Een vrouw ja, iets wat niet vaak voorkwam. Maar vertellen kon ze.
Naarmate hij dichterbij kwam kon hij de persoon beter zien, op vijf meter afstand hield hij uiteindelijk halt. Hij zag iets wat hij niet had verwacht, een jonge vrouw. Naja, het gevaar was tenminste geweken. Deze laatste gedachte deed hem glimlachen. ‘Hallo?’ Zijn stem klonk nu toch iets aarzelends. Nee, hij was nooit echt goed geweesd met vrouwen. Hij schraapte zelfverzekerd zijn keel, hij moest zich niet aanstellen. Ook al.. Opeens werd hij zich sterk bewust van zijn kleding dracht, zijn haar, zijn houding zijn.. Zijn mond hing net iets open, alsof hij door zijn mond ademde. Deze sloot pas weer toen hij een keer slikte. Zoiets had hij nog nooit gezien. Hij herkende het gevoel ergens van, hij had het ook gevoeld toen hij voor het eerst Leona zag. Ook al was dit gevoel nu niet vermengd met doodsangst, zoals het toen wel was. Dit keer was het alleen, en hij wist niet wat hij er mee aan moest. De tijd liep opeens verdomd traag op het moment dat de jonge vrouw zich omdraaide en zijn blik op hem richte, toen ze haar eerste reactie gaf. Haar karamelbruine haren schoven mee, en vielen langs haar gezicht. Fijn en glanzend. Ze hadden een warme kleur door de oranje lichten. Een schoon gezicht werd zichtbaar, nog jong maar toch vrouwelijk, met twee felle ogen, die de kleur hadden van een bijzonder blauw. Ze waren hard, iets wat hij niet verwachtte. Hoe het ook kwam; een lichte rilling liep over zijn rug. En pas op het moment dat ze gehéél omgedraaid was kon hij zijn houding weer verbeteren; zijn blik was weer normaal. Hij haalde met wat moeite een licht glimlachje tevoorschijn, met vriendelijke bedoelingen. Ze hoefte niet te weten hoe haar eerste verschijning op hem over was gekomen. Het gevoel wat leek een lang moment in beslag te hebben genomen; duurde werkelijk maar de tijd die de vrouw nodig had om zich om te draaien.

Jade dwong zichzelf nog niet om te draaien terwijl de voetstappen en geritsel van het daarbij verschoven gras steeds luider klonken. Als teken dat het mens steeds dichterbij kwam. Uiteindelijk kon ze haar nieuwsgierigheid en de irritatie niet meer bedwingen, en draaide ze haar hoofd zijn kant op waarbij haar karamelkleurige haar lichtjes meebewoog. De rest van haar lichaam verroerde zich niet. Haar eerste reactie bij het zien van de oudere jongen was het tasten naar het gevest van haar dolk. Meteen daarna verzachte die greep, wat vooral kwam door zijn vriendelijke gezichtsuitdrukking en prachtig grijze ogen. Ze deden haar sterk denken aan die van een koala, wat een vreemde vergelijking was. Bedacht ze meteen daarna. Ondanks zijn zachtheid had hij echt de bouw van een doorgewinterde reiziger. Gespierd, maar geen spierbonk. Gepakt, maar geen muilezelbepakking zoals je zag bij mensen die net begonnen waren met hun reis, en nog moesten leren dat veel benodigdheden te halen waren uit de natuur. Zelf had ze enkel het hoognodige mee: geld, wat kleding, natuurlijk haar wapens, kruiden, een vuursteen en haar misschien toch ietwat overbodige 'Dragon world door de jaren heen.' Opnieuw focuste ze zich weer op de jongen. Zijn versleten kledij had zijn beste tijd lange tijd geleden al vaarwel gezegd, maar toch was hij zeker niet onaantrekkelijk. Na de korte stilte waarin ze hem had opgenomen, besloot ze dat de kust veilig genoeg was om een begroeting te uiten. 'Hallo.' Feitelijk gezien herhaalde ze die van hem. Om haar houding nog wat aangenamer te maken trok ze haar rechterknie naar haar borst, en legde haar hand erop zodat hij niet terug zou vallen. Haar andere hand lag nog steeds op het rijkversierde handvat van haar dolk. Ze wende haar blik weer van de jongen af, terug naar de prachtige, felle zon. Ze vertrouwde erop dat hij geen struikrover of zoiets was, en anders had ze toch iets om te spietsen. Al lag haar voorkeur niet naar het vergieten van bloed. Er kwam zoveel meer bij kijken dan de meeste dachten. Ze zou het lijk dan ergens moeten verstoppen, of van een klif moeten gooien zodat het leek op een ongeluk. Maar daar had ze op het moment niet echt zin in.
Na korte tijd aarzelen was ze bereid haar mond weer te openen. 'Hoe heet je.' Het had niet geklonken als een vraag, maar was er toch weldegelijk een. Ze liet haar blik van de zon los, en wende hem weer naar de donkerharige jongen. 'Of kan ik beter vragen; wat brengt jou hier?' Dit keer klonk het als een welgemeende vraag.

Het lukte hem niet zijn blik nonchalant van haar af te wenden, en hem te richten op de ondergaande zon; alsof hem dat meer boeide. Het zou gelogen zijn, dat ook. Zodra hij zag, iets wat hem opviel, dat haar blik over hem heen ging nam hij hier gebruik van. En dit maal nam hij haar ook voor een kort moment geheel in zich op. Net, in het begin, had hij enkel tijd gehad om onder de indruk te zijn van haar gezicht. Haar kledingdracht was vreemd, net zo vreemd als zijn versleten was. Maar het schrok niet af, bij hem tenminste. Het gaf haar eerder iets mysterieus; iets wat vragen opriep. Ook al moest hij toegeven dat haar lichte, groene gewaad vréselijk vloekte bij haar ogen. Iets wat hij jammer vond. Hun blikken kruisten opnieuw, en opnieuw werd hij vastgegrepen in haar blik. Als een geboeide. Vanuit zijn ooghoeken volgde hij al haar bewegingen. En ondanks dat ze haar hand rustig en onverschillig op haar knie liet rusten (aan zijn kant), zat haar andere hand in een vreemde hoek, een onnatuurlijke hoek. Iets wat hem deed wekken op haar achterdocht en wantrouwen; als hij het niet verkeerd had. Nou ja, hij had geen verkeerde bedoelingen, zoals gewoonlijk. Hij dwong zichzelf weer beweging in zijn benen te zetten toen ze zich weer omdraaide, deze kans ging hij niet laten verkloten. Ondertussen dankte hij stilletjes in zichzelf dat hij zonet, 3 minuten geleden, nieuwsgierig genoeg was geweest omhier heen te stappen.
Een kort moment van twijfel gleed door hem heen, vervolgens besloot hij dat het toch geen éne zak uitmaakte. Als ze het niet op prijs stelde, iets wat heel goed kon, zou ze wel weg gaan. En dan zou hij kijken wat zijn volgende stap was. Voorzichtig liet hij zich door zijn knieën zakken en nam plaats naast haar op de grond. Wel met behoorlijk wat afstand ertussen. Opdringerigheid stelde hijzelf nooit op prijs, dus boodt hij het zelf andere ook maar gering aan. Er zat grof gezegd 2 meter tussen hun.
Terwijl hij nu zat, naast de onbekende vrouw, dwong hij zichzelf zijn blik op de horizon te houden. Nu hij probeerde te genieten van het totaal plaatje van de ondergaande zon, was hij zich sterk bewust van de onbekende naast hem. Hij had er zo een paar goudstukken voor over hebben gehad haar nogmaals te kunnen bekijken. En néé, niet op díé manier. Eén mondhoek trok lichtjes omhoog toen ze om zijn naam vroeg, hij gaf niet gelijk antwoord. ‘Laurens,’ Zei hij eerst enkel zijn voornaam, ‘Laurens Wildukind.’ Vertrouwde hij haar ook zijn achternaam toe. Zijn glimlach verbrede zich en hij wilde een korte blik op haar werpen. Maar nadat hij zijn blik op haar had gericht en hij had gezien dat ze terug keek, hield hij hem hier. ‘Niet zo veel,’ Gaf hij naar waarheidsgetrouw antwoord. ‘Met name het bos, wat aan de andere kant van dit veld staat.’ Zo'n 1 mijl verder op. ‘En jou? Als ik vragen mag.’

Geboeid door zijn grijze ogen hield ze zijn blik vast. Laurens Wildukind dus. Apart, en zeker niet gebruikelijk. Het bos kende ze wel. Zoals iedereen in het dorp.
Jade twijfelde of ze hem haar naam moest geven. Een naam was macht. En ze was niet van plan iemand die macht te geven. Zeker niet aan iemand die ze amper kende. Ook haar doel zou hem niet moeten interesseren, maar toch. Een doel was slecht iets om naar te streven. Niet iets wat vaststond zoals een naam. 'Ik ben hier bij toeval terecht gekomen toen ik door het bos reed met mijn merrie toen ze haar been brak. Sindsdien ben ik hier en heb ik het prima naar mijn zin.' Ze wende opnieuw haar hoofd af, en weer naar de zon. Ze negeerde de vlekjes die voor haar ogen verschenen door het felle licht. Het voelde vreemd om weer een gesprek met iemand te voeren. Ze had lang alleen rondgezworven zonder een nieuw persoon te leren kennen, en dat had zijn tol geëist. Hoe was het ook al weer om een normale conversatie aan te gaan? Haar blik dwaalde weer naar Laurens en viel bij toeval op de dolk. Haar blik gleed verder naar zijn rug waar een pijlenkoker om zijn schouder hing. Het was niet vreemd dat iemand deze droeg, maar het gaf hem een avontuurlijke tint. Blijkbaar had hij het ook wel op actie. Jade's mondhoeken krulde lichtjes op bij die gedachten, en wende snel haar blik af zodat hij het niet zou zien. Misschien was hij toch wel te vertrouwen. 'Ik ben jade.' Het floepte eruit voor ze er erg in had. Nu maakte het niet veel meer uit dat hij haar achternaam ook wist, toch? 'Jade Olliver.'
Met een lichte huivering uit haar keel ontsnappend door de plotselinge beweging, stond ze op. Haar ogen stonden helder en scherp, en een lichte grijns liep rond haar mond. Ze had al te lang geen trainpersoon meer gehad om deze kans te laten varen. Bovendien wou ze weten hoe hij zou reageren. Misschien zou ze zich zo nog wel kunnen amuseren. 'Kun je zwaard vechten?' Terwijl ze naar de schede van haar eigen zwaard tastte, bedacht ze dat hij er geen had. In een vloeiende beweging gespte ze haar riem los, gooide deze naast haar op de grond en plukte sierlijk en snel als een hinde twee takken van de grond zonder erbij na te denken hoe die hier gekomen waren. Meteen daarna gooide ze één ervan naar Laurens terwijl de nieuwsgierigheid over hoe hij een zwaard - of in dit geval een tak - zou hanteren.



[ahw weer niet nagelezen o.o sorry]

Uiteindelijk trok hij zijn blik weer los, hij dwóng zichzelf om om te kijken. Anders werd het allemaal iets te veel en zou hij waarschijnlijk een geheel verkeerde indruk achterlaten bij haar. Hij ademde een keer diep in, de warmte deed hem goed en voelde aangenaam. Het deed hem geheel ontspannen. Toch ontstond er een lichte frons bij haar woorden. Ze klonken zorgeloos in zijn oren, zo kwamen ze over. Maar dat haar merrie stierf,.. liet dat niet zijn sporen na? Misschien deed ze het met opzet, bedacht hij zich. En expres vroeg hij er dan ook niet op door.
Zodra er een lichte bries opsteeg speelde deze lichtjes met zijn haren, ook al kreeg deze er niet erg veel vat op. Hij keek om naar Jade toen hij deze hoorde spreken. En opnieuw, overviel het hem. Vooral omdat hij omkeek op een uitstekend moment; haar haren werden net lichtjes opgetild en lichtjes speelde in haar ogen, geplaatst door de ondergaande zon. Voor een moment hield hij zijn adem in, waarna hij deze geluidloos weer liet ontsnappen. Jade, de naam die hij niet verwacht had paste bij haar. Hij was simpel, maar toch fijn in het gehoor. Hij kon het niet voorkomen dat zijn ogen iets bedachtzaam samen knepen bij de naam 'Olliver'. Een spoor van herkenning gleed door zijn ogen. Maar deze korte glimp doofde algauw weer toen hij zich herrinerde dat het 'Dolvir' was geweest, ver uit de buurt van 'Olliver'. Zijn blik volgde haar nauwkeurig toen ze opeens opstond. En zonder dat hij het kon voorkomen, gleed zijn blik opnieuw over haar heen. Onopvallend, dat wel. ‘Zwaard vechten?’ Herhaalde hij haar verbaasd. Niet lang daarna veranderde zijn gezicht en begon hij vervolgelns zachtjes te lachen. ‘Het enige wat ik bij me draag zijn zelf gemaakte pijl en boog. Geld heb ik niet, jade. Waar moet ik een zwaard vandaan halen?’ Vroeg hij haar met een glimlach. De kleine dolk, die zoals gewoonlijk in zijn riem hing, telde hij niet meer. Dit gereedschap was voor de 'huishoudelijke klusjes' om het zomaar te omschrijven. Voor geweld gebruikte hij het niet, behalve als je 'slachten' geweld noemde. Dan wel.
Zijn blik werd achterdochtig bij haar bewegingen. Als reactie schoot zijn hand naar voren en ving de dunne, maar aardig lange tak op. Ondanks dat de tak in dunne staat verkeerde, voelde hij stevig en hard aan. Nog niet oud en broos zodat het gelijk zou knakken bij de eerste klap, maar nog jong. Hij richtte zijn aandacht weer op Jade. Wilde ze híermee zwaardvechten? Hij schraapte nu lichtjes op een ongemakkelijke manier zijn keel. Terwijl hij overeind krabbelde sprak hij. ‘Ik heb nooit in mijn leven een zwaard gehanteerd.’ Bekende hij schaapachtig. Het was zeker iets wat hij wilde leren, al te graag. Maar hij zou zelfs van haar verliezen.

Voordat ze haar blik op de tak in haar hand wierp ving ze zijn - zag ze dat goed? - bijna wanhopige blik. Al bekende hij dan dat hij dit niet kon, zou ze hem toch niet zomaar laten gaan. En niet alleen omdat haar hart vurig naar een ingewikkeld potje zwaard vechten wenste, maar ook omdat ze al zo lang geen goed gezelschap meer had gehad moest ze toegeven.
In gedachten verzonken en met haar blik op de tak gericht, liet ze de topjes van haar vingers bijna liefkozend over het hout heen glijden. Ze keek vooral naar de sterkte en of het mogelijke afweren schade zou veroorzaken. Zoals bij een zwaard had een tak geen platte zijde, dus zou dit weer eens anders aan voelen. Zonder enigszins op Laurens te letten liet ze de tak vloeiend door de lucht heen glijden. Het snelle zwiepen produceerde een suizend geluid. Bij een normaal zwaard was dat niet zo geweest, bedacht ze een tikkeltje gefrustreerd. Verder voelde het niet zoals het hoorde als een verlengstuk van je arm, maar als een onstabiele met een extra elleboog.
Na haar nauwkeurige inspectie nam ze een enigszins uitdagende positie aan en wende ze haar blik weer op Laurens. 'De beste manier om uit te vinden waar je kracht ligt is de praktijk.' Ze had het gedacht en gesproken tegelijkertijd, wat ze redelijk knap vond. Aangezien hij voor haar gevoel te laat reageerde besloot ze zelf in de aanval te schieten. In één vloeiende sprong stond ze voor hem. Met een snelle handbeweging pakte en draaide ze zijn pols van haar af zodat deze geen bedreiging meer vormde, legde haar tak horizontaal tegen zijn hals aan waardoor haar gezicht verraderlijk dicht bij die van hem kwam. Opnieuw verscheen er een lichte grijns. En haar stem was gefluister toen ze haar mond weer opende. 'Én... ' ze duwde het hout nog iets dichter naar zijn nek en meteen verzwakte die weer. '...Dood'. Plotseling werd Jade zich bewust van de greep op zijn pols en verzachtte ook deze. Achter haar huid voelde ze hoe haar wangen warm werden door de deels onbewuste aanraking, en draaide ze hem abrupt de rug toe. Een korte stilte volgde terwijl ze haar blik naar de nog steeds prachtige, felle zon wende. 'Laat maar,' haar stem klonk nu een stuk helderder, en er was geen spoor van de schaamte van net te bekkenen. 'Je bent geen partij voor mij.' En wéér dacht ze niet na voor ze wat zei. Haar geweten knaagde aan haar, aangezien ze het zo afgehandeld had. Al was het misschien zo dat ze beter een oud vrouwtje kon bevechten dan hem, was het niet netjes om het af te handelen. Waren het de sprekende grijze koala ogen die haar zo van slag hadden gemaakt? Woú ze het überhaupt wel weten? Ze kon het er in ieder geval niet bij laten zitten. Ze draaide haar hoofd weer naar hem toe. 'Het spijt me'. Een wazig glimlachje gleed over haar gezicht, en haar ogen verrieden een zeldzaam sprankeltje medeleven voor haar harteloosheid. ‘Wil je een herkansing?’ Haar glimlach liep over naar een welgemeende grijns.

Hij woog de tak in zijn hand toen hij stond en richtte vervolgens zijn aandacht weer op Jade. Hij glimlachtje vaagjes bij haar woorden, gedeeltelijk had ze gelijk. Maar wat leerde je uit praktijk, als hij niet wist waar hij moest beginnen? Terwijl hij zich nog bedacht rekende hij niet op een onverwachte aanval van Jade. Hij deinsde dan ook lichtjes geschokt, maar ergens misschien ook geamuseerd, terug toen ze opeens op een afvloog met een snelheid die hij niet verwachte van haar. Een pijnlijke steek schoot door zijn pols toen hij naar buiten werd gedraaid en deed zijn gezicht vertrekken. Dat was niet leuk. Zijn ogen knepen iets samen nu hij haar weer aankeek. Nu ze zo vlakbij stond was duidelijk te zien dat haar voorhoofd reikte tot zijn lippen. Een fijne lengte, schoot er door zijn hoofd, iets wat hij niet kon tegen houden. Opeens was hij dankbaar dat Leona hier niet was. Een geur van bloemen en bosachtige omgeving drong zijn neusbinnen terwijl hij in haar felle en harde blauwe ogen bleef kijken. Toen ze de druk op zijn keel vergrootte deinde zijn hoofd iets mee naar achteren. Zijn borst ging lichtjes op en neer. Haar laatste woord liet haast een rilling over zijn rug glijden.
Het leek alsof hij zich pas bewust werd van hun houding toen jade dat werd. Hij zag met een 'klik' leek het wel de blik in haar ogen veranderen, alsof haar iets te binnen drong. De greep om zijn pols verslapte tot dat ze hem geheel los liet, iets wat een tintelend gevoel naliet op zijn huid. Hij ademde een keer diep in en wreef onbewust met zijn vrije hand over zijn pols. Na een tijdje richtte hij zich weer op de stok en probeerde de evenwicht op verschillende manieren in de tak te vinden. Het ding lag onprettig in zijn hand; ongewend. Het leek op een langere versie van zijn pijlen zonder punt en het voelde te zwaar en te dik op een onnatuurlijke manier. Hij richtte zijn blik pas weer op toen ze sprak. Zijn blik leek fel, maar ook geamuseerd. Ze mocht dan wel een betere zwaardvechter zijn, maar wie zegt dat ze een betere vechter is? Hij trok lichtjes een wenkbrauw op, wat bedoelde ze daarmee? De woorden die uit haar mond rolde klonken hem onlogisch in de oren. Maar hij ging er verder niet op in.
De stok draaide zwierig rond tussen zijn vingers die het hout geheel onder controle leken te hebben, verveeld speelde hij met het ding. Het was dan wel gewend aan zijn speren, simpele trucjes kon hij wel met zo'n stuk. Gelijk keek hij weer op toen ze het woord 'herkansing' liet vallen. De speelse, misschien wel ondeugende glimp gleed door zijn ogen. Een lichte, schefe glimlach trok op. ‘Durf je dat wel?’ Vroeg hij nu plagend. En de lichte glimlach veranderde kort in een grijns. Goed wetend dat hij altijd van haar zal verliezen in dit komende gevecht. Ook al: hij kon dan niet zwaard vechten, zichzelf verdedigen kon hij aardig.
Dit maal gebruikte hij dezelfde tactiek als haar: uit het niets sprong hij naar voren en wierp zijn eerste slag met het onhandig liggende wapen in zijn handen. Snel als ze was parreerde Jade deze slag met een gemak alsof dit haar dagelijkse bezigheid was. Hij verbeet zich en vertrok zijn gezicht. Ze was beter dan hij had verwacht, sneller dan hij had verwacht. En alsnog bleef ze wonderbaarlijk mooi. Hij kneep zijn ogen voor een priel momentje dicht, dit soort dingen hoorde hij niet te denken. Hij moest normaal doen. De schok van de klap van de stokken die tegen elkaar aan kwamen had nog zijn echo's nagelaten in zijn schouders. Met een vloeiende beweging trok hij zich voor een moment terug, klaarmakend voor haar aanval om deze weer te pareren en zijn slag weer te doen ^^ ;D


sorry voor die zin van jade.. maar ik had 'm nodig.