Voor het eerst.

Op haar hoede klom ze over een grote heuvel die bedekt was met verschillende bloemen in allerlei kleuren en heel veel gras. Dit was haar eerste keer dat ze buiten haar bos was, het dorp niet meegeteld. Nadat ze met Kliennie gepraat had vond ze het tijd haar eigen weg te gaan, buiten het bos. Ze wou niet als ee vogeltje in een kooi zitten, een onzichtbare en veilige kooi weliswaar, maar toch een kooi. Leven moest ze, niet blijven vastklampen aan de angsten van vroeger. Vroeger was ze jong, ongetraint en kon ze nog amper voor zichzelf zorgen. Het bos was een prima schuilplaats, veel beschutting, planten, prooi en drinkbaar water. Nu was ze ouder kon omgaan met zwaard, dolk en haar lievelingswapen: de boog. Ze kon overal waar ze was voedsel vinden, dat dacht ze tenminste, hoe ontsmakelijk het eten ook was, eten was eten. Nooit kieskeurig daarover zijn, je wist maar nooit wanneer je niks meer kon vinden omdat je bronnen op waren. Haar conditie was verre van slecht en ze wist dan ook zonder enige moeite de top van de heuvel te bereiken. Tevreden leunde ze met haar handen in haar zij naar achter en liet de wind met haar blonde lokken spelen die uit haar vlecht wisten te ontkomen. Ze snoof de heerlijke graslucht op en draaide zich om, ze wou zien waar haar geliefde bos nu was en waar zij nu was. Ze keek, een lang grasveld. De watervallen, het meer, de rivier, en helemaal achter zag de de toppen van de oudste bomen erboven uit steken. In haar ooghoek zag ze ook de dorpen en de kerken daarvan, maar die gunde ze geen blik waardig. Ze draaide ze om, later zou ze er misschien terugkeren, voor nu, was het nog veels te vroeg. Aan de andere kant van de berg leek het wel een andere wereld. De berg was nog groen maar een stukje verderop zag ze water omhoog komen. Dat moeten dus de geisers zijn. Dacht ze vaagjes en keek voor de rest wat rond. Half remmend daalde ze de heuvel af. Haar hertenleren laarzen raakte het harde steen. Verbaasd keek ze om haar heen, wat was hier gebeurd. Ze schopte een stuk steen weg dat hard kletterde tegen de stenen grond. Het gekletterde weerechode in het lege oord. Haar ogen hadden het druk met om zich heen kijken, zo druk dat haar linkervoet opeens in de lucht hing. Geschrokken zette ze haar voet snel neer op de helling en gleed naar beneden. Ze legde haar vingertoppen tegen het harde steen om niet te vallen. Met haar vingertoppen duwde ze zichzelf weer omhoog en liep half rennend de krater in. In het midden stopte ze en keek ze omhoog, dat werd nog een truc om eruit te komen. Ze keek naar de krater waar nog een gigantisch brok steen lag. Een meteoriet. Een harde plok van een grote steen weergalmde door de omgeving. Snel draaide ze zich om terwijl ze met haar ene hand haar boog pakte en de andere een pijl klaar legde. Haar pees stond gespannen en haar ogen fixeerde zich op haar ontzichtbare doel. Wie, of wat kwam er aan?

Zijn leven was eenzaam geworden, dat betekende niet dat hij het slecht had. Hij was nu vrij, geen verplichtingen meer. Maar... waarom kwam hij hier? Deze plek was niets meer dan reurig. De as die de bodem bedekte woei op bij iedere stap, hij had de glazige ondergrond al ontdekt, een vreemd verschijnsel vond hij zelf. De grond werd harder en scheuren waren duidelijk te zien. De gigantishe krater kwam in zicht. De komeet die deze hat veroorzaakt was verdwenen dankzij Sky en Novem. Hij had het vanuit de bergen gezien, zelfs vanaf daar was de rook en de as te zien. Sky en Novem hadden DW gered. De woestenij die voor de komeetinslag zo veel misterie en gevaar had gedragen was nu zwart en leeg. Het was een verlies voor hem geweest om de oude Ruïnes te zien verdwijnen, maa hij had zich erbij neergelegd. Hij zag as opwaaien in de krater, er was daar iets... Hij snoof en liep naar de krater. De as verborg iets. Een rotsblok brak af en kletterde naar beneden, hierdoor gleed hij zelf weg. Met klapwiekende vleugels vond hij na tien meter gleiden grip. Hij zuchtte. Toen hij opkeek zag hij een mens, een vrouw. Ze had een boog, op de gespannen pees lag een pijl die op hem gericht was. Hij zette een stap terug en gleed daardoor ongeveer een meter richting de mens. Hij slikte en hield zich doodstil. Hij had slechte ervaringen met mensen, zowel vrouwen als mannen. Ze hadden alles van hem afgenomen, écht alles. Lang geleden. Nu stond hij opnieuw voor een van deze wezens. In DW had hij er nog maar weinig echt ontmoed, wel vele gedoodt... Hij keek de vrouw aan met zijn ijsblauwe ogen, de stilte was ondragelijk.

Een redelijk grote draak kwam slipend tot stilstand, niet ver van haar vandaan. Als ze wou kon ze zijn nek met drie pijlen spitsen alsof ze aan het roosteren was van eekhoornvlees. De draak deed een stap achteruit en keek haar aan met zijn ijsblauwe ogen. Ze keek terug met haar iets donkerdere blauwe ogen en liet de boog zakken. De draak had duidelijk geen prettig gevoel bij haar boog. Ze stopte de pijl zorgvuldig in haar pijlkoker op haar rug en wierp haar boog over haar schouder. Als de draak van plan was haar aan te vallen had ze altijd nog een zwaard aan haar heup die verstopt zat onder haar zwarte cape. In haar een van haar laarzen zat een dolk verstopt en in de binnenkant van haar cape. Ze deed ook een stapje achteruit zodat de draak een redelijk veilige afstand kreeg. Haar ogen gleden over het lichaam van de draak. Deze draak had geen schubben zoals je meestal verwachtte van draken, zijn huid leek eerder glad en misschien wel zacht, dat wist ze nog niet. Hij had een snavel zoals vogels hadden en zijn gezicht was geel, bij zijn bek wat donkerder dan achter zijn ogen. Zijn vlies op zijn kop was ook geel zoals op zijn kop en er zaten twee hoorns op zijn kop, hoorns die leken op die van impala's. Bij het eind van zijn hals was nog een klein beetje geel maar de rest was wit. De rest van zijn lichaam was zwart en hier en daar speurde ze een stukje donkergroen. 'Hallo draak. Wees alstublieft niet bevreesd voor mij. Ik moord geen koningen en koningen van de lucht.' Sprak ze luid en helder. Hopelijk sprak de draak haar taal.

De vrouw leek hem in zich op te nemen, ze schatte zeker zijn waarde! De kammen op zijn kop en staart stonden overijnd en hij verroerde zich niet. Oppeens begon de vrouw te spreken. Hij kende de klanken en geluiden maar kon er geen taal van maken. Hij prak de taal van de mensen niet. In zijn gehele leven had hij nooit mensen de kans gegeven het hem te leren. Waar hij vandaan kwam had iedereen de taal der draken gesproken. Hij verstond haar woorden misschien niet maar hoorde wel de luide toon, voor hem kwam die bedreigend over en hij hief zijn kop en spreidde zijn vleugens terwijl hij een paar passen terug deed. Hierdoor raakten er meer steentjes los en deze kletterden naar beneden. Hij was niet zo vreselijk groot maar zou toch met gemak mensen kunnen dragen. Hij drufde eigelijk niet weg te vliegen omdat de vrouw dan misschien zou aanvallen. Zijn enige optie was wachten tot de vrouw een heel grote afstand van hem vandaan was zodat ze hem niets meer kon doen. Het was een natuurlijke reactie voor een draak wiens gehele famillie geoodt was door mensen. Dit was zo gekomen omdat hij een klein meisje zijn vertrouwen had gegeven en haar de grot had laten zien waar hij en zijn familie woonden. Hij had er wat van geleerd en zou nooit meer mensen vertrouwen. Als een temmer hem wou dan zou dat eerst met brute kracht en snelheid moeten gebeuren. Misschien dat, als hij geen tegenstand meer kon bieden hij zich over zou geven en de temmer gehoorzamen.

(ik ben er dit weekend niet, ik zal zondag of maandag weer reageren)

Ze zag dat hij nog meer schrok en hij spreide zijn vleugels. Ze kon de kleine botjes zien die de vleugels stevig houden, vanbinnen waren de vleugels sneeuwwit. Nou, dat was duidelijk, de draak kende haar taal niet of hij wou vechten. Onbewust ging haar linkerhand naar de knop van haar zwaard. Als de draak wou vechten mocht hij de eerste zet doen, al zou dat slim zijn van haar. Ze keek even achter haar schouder, nog zeker vijf meter vlak terrein. Mooi, ze deed twee grote stappen naar achteren waardoor hun afstand zeker meer dan tien meter was, misschien vijftien. Scherp staarde ze naar de ijsblauwe ogen. Dit was een andere draak dan Rainbow, die sprak de mensentaal en leek neit zo fel in de verdediging, of aanval te schieten. Rustig dacht ze na, misschien probeerde de draak haar te testen, moest ze naar voren stappen en kijken hoe hij zou reageren. Nee, de afstand vond hij al klein genoeg en zijn vleugels stonden al vervaarlijk omhoog. Er ontstond een scherpe trek rond haar mond, haar knieen waren lichtjes gebogen en klaar om te sprinten als het moest. Haar rug hing een beetje naar voren zodat ze wat meer evenwicht had terwijl ze op de bal van haar voet balanceerde. 'Als je wilt vechten draak, kom dan maar op.' Fluisterde ze tegen hem, ze wist dat hij haar niet snapte maar dat deerde niet.

[Is goed hoor ]

Hij was niet uit op een gevecht, dit keer. Hij verplaatste zijn voorpoten zodat hij met zijn flank naar de vrouw stond. Deze had meer afstand gemaakt. Dit maakte dat hij durfde op te stijgen. Hij kon het niet laten om het moment uit te stellen en de mens eens goed te bekijken. De vrouw had een stevig harnas aan en een vreemde blauwe stof. Ze leek er een kape van te dragen. Het leek hem onhandig als ze door het bos moest. Hij sloeg met zijn vleugels en blies daarmee stof en as op. De gezondheid van de vrouw ging hem niet aan. Zodra hij na twee stevige slagen hoogte had gemaakt vloog hij over de vrouw heen. Hij moest hoogte maken om niet tegen de schuin aflopende kraterwand te vliegen. Hij maakte een ruime bocht en vloog over de stoof van de gijsers heen die hem onmiddelijk deden verdwijnen, ondanks zijn donkere huidskleur.

(flutpost)

De draak leek niet te willen vechten, gelukkig maar. Hij verplaatste zich wat en zijn flank wees in haar richting. De draak steeg op en stof en as onder zijn poten vlogen als een wervelwing omhoog. Ze hield haar hand voor haar ogen om geen scherpe ministeentjes in haar ogen te krijgen en volgde de draak met har ogen. Hiij maakte hoogte om uit de krater te komen en vloog richting haar. Snel pakte ze de punt van haar blauwe cape en hield het voor haar neus en ogen, beschermend als een schild voor haar gezicht, tegen de aanvallende gruis, steentjes en as. Het as was niet gezond voor haar en kon haar gezondheid verslechteren, daar had ze nou niet bepaald zin in. De wolk van stof leek neer te dalen terug de krater in, ze haaldehaar cape weg en zag de draak opgeslokt worden in de geisers. Twijfelend staarde ze de draak na, zal ze hem achternagaan. Hij had een nieuwschierigheid in haar gewekt en die zal haar waarschijnlijk blijven achtervolgen tot ze hem gestild had. Ze keek om zich heen, de draak had misschien vleugels om hieruit te komen maar zij had dat niet. Een touw evenmin, en al had ze een touw dan was er niks om aan vast te knopen. Een spleet in de krater brengde haar op ideen. Ze haalde haar hand door haar rechterlaars en haalde een middelmatige dolk uit. Een simpele dolk, zo leek het, maar uiterlijk bedroog snel. Het lemmet was vlijmscherp en erg sterk, bijna niet te breken. Het hout lag goed in evenwicht met het lemmet, het paste ook perfect in haar hand. Nu ging ze een kans krijgen om het kostbare kleinood kwijt te raken, maar met wat geluk zou het in haar bezit blijven. Ze rende naar de overkant van de krater waar eerst de draak gestaan had en begon te rennen. Ze bouwde het langzaam op en haar benen vlogen over het stof, sneller dan een mens zou kunnen. Met een dodelijke presicie wierp ze haar dolk in de spleet, net een meter of dertig van de helling van de spleet af. Ze zette een snelle sprint in en zette vijf meter voor de helling af. Haar rechtervoet lande op de dolk en ze veerde omhoog alsof het een trampoline was. In feite was dat ook zo door haar snelheid en afzet. Op de rand van de krater balanceerde ze op de bal van haar voet. Wild zwaaiend met haar armen wist ze naar voren te stappen. Ze boog voorzichtig over de rand. Daar lag haar glanzende dolk, nog steeds in de spleet. Ze deed haar cape af en maakte er een minilasso van. Nu goed mikken en optijd trekken. Ze wierp haar blauwe lasso naar beneden en gaf een klein rukje toen hij om het mes kwam. Nu niet te hard trekken anders komen er krassen op. Zo bleef ze stapjes in haar hoofd vertellen zodat alles volgens plan verliep. Met enige moeite wist ze haar dolk terug te krijgen. Ze deed alles in normale staat aan en rende toen op normaal tempo achter de draak aan.

[Wow inspi O.o topic uit]