Het maken van een nieuwe boog

Ze glimlachte vaagjes en keek om zich heen. Ze haalde haar schouders op en tuitte haar lippen. Ze zocht tussen de bomen en bosjes en vond twee lange takken, ze zette er wat kracht op om te zien of het stevig genoeg was en nam ze mee naar Kliennie. 'We kunnen een draagbaar maken en daar de reeen op doen. Als we nog twee van zulke takken vinden moet het lukken om ze allemaal mee te nemen.' Ze keek omhoog en de zon stond al bijna op het midden, middag. Het zou te lang duren om ieder een ree te roken voor henzelf, dan zou de nacht al gevallen zijn en een slager had zijn vlees liever zo vers mogenlijk en niet iets dat al een hele dag had gelegen in de bosgrond. 'Als jij touw hebt kunnen we dat gebruiken ik heb nog een groot stuk stevig leer.' Ze haalde een stuk leer uit haar kleine leren tas dat netje sopgevouwen was. Ze vouwde het uit en er spreidde een groot lap over de grond, ze had lang moeten sparen om zoiets groots voor elkaar te krijgen. Verschillende stukken leer aan elkaar rijgen was niet het leukste werk aangezien leer erg stevig was. Na veel proberen was het haar gelukt, het was vrijwel waterdicht en gebruikte het als ze ergens anders was dan het bos of ver weg van haar eigen boomhut. Ze liep weer weg om takken te vinden, iets knaagde in haar. Kliennie kon geen vijf reeen in zijn eentje dragen, zelfs niet met de draagbaar. Maar dat betekende weer dat ze naar het dorp moest. Dat zat haar niet helemaal lekker, maar ze probeerde dat te verbergen.

Hij werd wakker van de beweging van menselijke organisme in zijn buurt. Het waren niet zomaar de rommelige bewegingen van een stel mensen. Deze waren duidelijk op jacht. Hijs tond snel op toen hij het geluid van vele hoeven op de bosgrond. De kudde kwam recht op hem af, in paniek en duidelijk verward door het verlies van hun leider. Hij brulde luid om ze af te schikken. De herten schoten uiteen en renden nog banger alle kanten op. Een van de herten viel en werd vertrapt door zijn soortgenoten. Sinder liep naar het dier toe, ondanks wat gekneusde ribben en een gebroken poot was hij in orde. Zijn maag knorde en even vergat hij de mensen die dicht in de buurt moesten zijn. Hij klemde zijn kaken rond de hals van het hert en brak de nek van het dier met een misselijkmakend geluid. Meteen werd het hert slap en verdween die angstige blik uit haar nu doffe ogen. De sneeuw kleurde rood. Hij begon meteen uit de flank te eten na de huid kapotgescheurt te hebben. Op dat moment hoorde hij gescharrel in zijn buurt, hij zag een mensenvrouwtje dat hem bekend voorkwam. Met een bebloedde kop en een enkele voorpoot op het karkas keek hij naar de vrouw die wat vreemde woorden vormde met haar mond. Ze leek hem niet gezien te hebben. Achter hem klonk opnieuw geluid, een groot hert met een massief gewei kwam tevoorschijn. Sinder gromde en het hert bleef staan. Het dier rolde met zijn ogen en snoof angstig. Oppeens kwam het bij bewustzijn en keerde het hert om. Hij bedacht dat de vrouw hem waarschijnlijk gehoord had met zijn gegrom. Hij keek met zijn ijsblauwe ogen naar de plaats waar hij haar zojuist gezien had.

Een grom deed haar opkijken. Ze rende richting het geluid en vergat waar ze mee bezig was, zelfs dat kliennie waarschijnlijk daar ergens op haar aan het wachten was. De draak met de geel, groen zwart en witte kleuren stond voor haar neus. Ze trok een wenkbrauw op, wat was die draak aan het doen behalve haar volgen. Misschien was het sotm toeval maar daar geloofde ze niet in, de draak had een hert in zijn bek. Een hert van de kudde, waarschijnlijk had hij profijt van de oproer die zij en Kliennie hadden veroorzaakt in de kudde en had er zo eentje mee kunnen nemen. Het maakte haar niet veel uit, maar ze was verwonderd dat ze hem neit eerder gespot had. Ze stond even verbaasd naar de draak te kijken, zou hij haar herkennen van de krater. Misschien niet, misschien wel alles was hier zo te zien mogenlijk. Het enige wat ze deed was vriendelijk haar hand opsteken en keek om zich heen. Haar blik ging naar een tak, die nog niet gebroken was maar er toch redelijk sterk uitzag. Misschien wou de draak haar die tak wel gunnen voor de draagbaar, als de draak mensentaal kende had ze gevraagd of hij haar misschien kon helpen met Kliennie en de reeen. Maar dit zou niet het geval zijn. Ze haalde even wat haren uit haar nek en keek hem twijfelend aan. Met handgebaren probeerde ze duidelijk te maken of ze de tak waar hij opstond zou mogen hebben, voor wat, tja hoe viel het uit te leggen zonder te spreken aan een draak dat ze een vervoer nodig hadden voor de reeen om ze naar het dorp te slepen. Wie dat wist zou vast neit hier in dit land wonen..

[Nu vind ik me spammerig overkomen ]

Ze glimlachte vaagjes en keek om zich heen. Ze haalde haar schouders op en tuitte haar lippen. Ze zocht tussen de bomen en bosjes. Kliennie keek afwachten af ze vond twee lange takken, ze zette er wat kracht op om te zien of het stevig genoeg was en nam ze mee naar Kliennie. 'We kunnen een draagbaar maken en daar de reeen op doen. Als we nog twee van zulke takken vinden moet het lukken om ze allemaal mee te nemen.' Zei ze, Geen gek idee, dacht kliennie. dan konde ze samen de herten naar het dorp slepen, zonder al te veel moeite.

Kliennie keek omhoog en de zon stond al bijna op het midden, het was dus al weer middag. wat gaat de tijd soms snel als je bezig bent. Het zou te lang duren om ieder een ree te roken voor henzelf, dan zou de nacht al gevallen zijn en de slager had het vlees liever zo vers mogenlijk en niet iets dat al een hele dag had gelegen in de bosgrond. 'Als jij touw hebt kunnen we dat gebruiken ik heb nog een groot stuk stevig leer.' Ze haalde een stuk leer uit haar kleine leren tas. Kliennie wou net de drie herten op de grond leggen om zou zijn tas te doorzoeken, tot er ineens een grom hoorbaar was van een draak. Aiwendil rende meteen op het geluid af. Kliennie legde voorzichting de herten neer en ging er snel achter aan, niet veel later had hij de draak in zicht, die had allerlie kleuren geel, groen zwart en witte kleuren had hij. Aiwendil leek te draak te herkenen, de draak had een hert tussen klauwen en was aan het eten. Waarschijnlijk ook gevange toen Kliennie en Aiwendil samen aan het jagen waren en slim gebruik had gemaakt van de paniek van de herten. Kliennie zei vriendelijk. ' Heey daar.' En als gebaart knikte hij virendelijk naar de draak, hopelijk kende hij de taal van de mensen. Aiwendil was met gebaren taal bezig om iets duidelijk te maken. Wist Aiwendil niet dat de meeste draken de taal van de mensen spreken. Kliennie zei vriendelijk tegen haar. 'De meeste draken kunnen gewoon mens spreken hoor.' en keek weer naar de draak, mischein dat hij hem en Aiwendil kan helpen.

De vrouw had hem gehoord en kwam terug, niet wat hij hoopte dus... Ze begon gebaren te maken naarzijn poten, onder een van zijn poten lag het hert. Wou ze het hert? Hij had niet echt door dat er een tak vlakbij zijn andere poot lag. Nu wist hij waarvan hij haar kende: De krater. Dit was dezelfde vrouw ie toen een pijl op hem gericht had. Hij begreep haar gebaren niet helemaal en om het nog eens erger te maken kwam er nu ook een jongeman bij staan. Hij stak zijn hand op, een gebaar dat hij herkende als 'hallo' de woorden die hij sprak verstond hij niet. Hij had geen contact meer gehad met mensen voor zo'n tweehondernegentig jaar, hij had hun taal ooit een beetje gekend maar het was hem nu geheel vergaan evenals zijn vertrouwen in hen. Hij zette zijn beide voorpoten op het hert waardoor de ribben van het karkas kraakten onder zijn gewicht. Als hij wist wat ze wilden van hem kon hij er misschien iets ana doen maar nu was alles hem volkom en onduidelijk. Hij keek van de vrouw naar de man, de kammen op zijn kop en staart stonden overeind, dit gebeurde altijd als hij alert of boos was. Hij stapte over het hert heen en liep naar de twee toe, oppeens had de nieuwsgierigheid hem overgenomen. Hij strekte zijn nek en snuffelde met zijn bebloedde kop aan de vrouw. De vorige keer had ze hem niets gedaan, hij verwachtte eigelijk dat ze dat nu ook niet zou doen. Hij richtte zijn blik op de man en hief zijn kop waardoor hij oppeens boven dee twee uittorende. Hij snoof "Wat willen jullie van me?" vroeg hij in de Taal der Draken. Hij verstond hen misschien niet maar misschien verstonden zij hém wel...

Met snelle passen rende Rainbow tussen de bomen van het groene bos door en een bekende geur drong haar neusgaten binnen. Rainbow zag iets verderop een grote kudde herten staan die aan de boomstammen stonden te eten en de barts van de boom stam aftrokken. Haar hongerige brul galmde luid tussen de kale bomen door en de herten vluchten in wilde paniek toen ze Rainbow zagen en hoorde. Rainbow volgde een van de prooidieren tot de plek waar een grote draak en twee mensen stonden. Ze sprong boven op het hert die gilde van angst en pijn. Met een simpele beet doden Rainbow het dier en horde toen pas de stem van de grote donker groene draak. 'Sorry ik wist niet dat hier iemand was!' zei Rainbow verontschuldigend in de taal der draken en ze keek rond wie er nog meer kon zijn. Beide mensen herkende ze en een vrolijke glimlacht verscheen op haar lippen. 'Kliennie en Aiwendil! Leuk jullie weer te zien.'zei Rainbow in de taal van de mensen, maar ze bleef bij haar buit staan en keek even met een hongerige blik naar haar net gevangen prooi, maar ze vond het altijd onbeleeft om te eten als de andere geen voedsel aan het veroberen waren. Ze ging zitten en liet haar blik weer naar de draak gaan die op een ander hert met zijn voorpoten opstond. Een luid gerommel weerklonk op van Rainbow maag en ze voelde dat ze bloosde, maar gelukkig kon niemand dat bij draken herkennen, buiten de draken zelf om dan. Zins haar ontmoeting met Aiwendil had Rainbow nog niks anders gegeten en ze voelde zich zwakjes worden en besloot dus toch maar wat te eten voor ze flauw zou vallen. Met grote happen slokte Rainbow de buit naar binnen en voelde zich al wat gesterkt, maar waarom sprak deze draak Kliennie en Aiwendil niet aan in de menselijke taal?

De draak snoof en brulde luid en probeerde wat te zeggen in zijn taal maar kliennie verstond er niks van. En keek vragende naar de draak en haalde zijn schouders op. En keek naar Aiwendil en vroeg, 'Waar wees je naar.' Hij dacht eerts naar het hert maar ze hadden zelf vijf herten een paar meter verder gevangen. En hij vond het niet echt slim om een prooi van een draak te stelen of proberen of te pakken maar zo dom zou Aiwendil niet zijn toch? Kliennie keek rustige verder en zag een groote en brede tak liggen maar de draak stond er met zijn poot op. Kliennie wist meteen dat Aiwindil, die tak wou hebben voor hun bouwwerk. De draak zette zijn beide voorpoten op het hert waardoor de ribben van het karkas kraakten onder zijn gewicht. Hij begrijp niks van wat hij had gezegt blijkbaar kon hij de taal van de mensen niet. Hij wist ook nog steed niet wat hij en Aiwendil wouden hebben. Hij leek zelfs een beetje geiriteerd en boos, dat kon nog moeilijk worden of zelfs gevaarlijke als ze niet iets verzonnen om de draak gerust te stellen.

Ineens hoorde kliennie snelle passen van nog een draak en een luide, maar hongerige brul, De draak was aan het rennen. Je kon duidelijk zijn of haar poten op de grond horen gaan. Blijkbaar was er nog een draak in de buurt die op herten aan het jagen was. De herten popelatie wordt vandaag flink uitgedunt, dacht Kliennie en grinnikte om zijn eigen gedachten. Al snel heilden de poten een halt aan en hoorde hij een bekende stem maar niet in de taal van de mensen, er kwam een glimlach op zijn gezicht, Rainbow had hij al een tijdje niet gezien. Als snel kwam ze met haar prooi tevoorschijn en glimlachte vriendelijk. Kliennie vond Rainbow een mooie en wijze draak, 'Kliennie en Aiwendil! Leuk jullie weer te zien.' zei ze vrolijk. Kliennie knikte vriendelijk en zei, 'Rainbow lang niet gezien alle goed. Nog wat leuks gedaan.' Mischien dat rainbow kon helpen maar ze zag er hongerige uit en dat werd bevestige door een luid gerommel van haar maag. Al snel at ze het herte op met grote happen verdween het hert in haar maag en keek toen vragende naar de andere draak. Kliennie wachte geduldige tot ze klaar was en antwoord had gegeven.

Ze kromp lichtjes in elkaar toen de draak naar haar brulde en zijn prooi verdedigde. Ze wou zijn prooi helemaal niet hebben, waarom werd hij toch elke keer boos op haar. Een lichte woede borrelde in haar op, waarom kon die draak niet normaal tegen haar doen en haar gewoon die tak geven, meer hoefde ze niet, was dat nou te veel gevraagd. Een hard gebonk deed haar opkijken, ze zag verschillende kleuren tussen de bomen flitsen en zag dat het een draak was. Rainbow had ook een hert te pakken en kwam naar hen toe. Onbewust liet ze haar hand naar de kristallendruppel gaan in aan haar nek hing en glimlachte. 'Hoi Rainbow.' Ze glimlachte oprecht, Rainbow's maag knorde weer en ze grinnikte. 'Als je ons kan helpen. Wij hebben vijf herten geschoten voor mijn gevoel mag je er wel eentje hebben hoor, we kunnen ze toch niet allemaal meenemen.' Zei ze droogjes en duwde een blonde lok achter haar oren en keek naar Kliennie. 'Ik denk dat deze draak geen mensentaal kent Kliennie, ik heb hem al bij de krater ontmoet en toen sprak ik hem ook aan, hij leek alleen het niet te begrijpen want hij kwam vrij verdedigend over.' Ze zcuhtte en krabbe even op haar achterhoofd. Hoe kon ze nou normaal in contact komen met die draak. Een ideetje kwam in haar op, Rainbow zou de draak vast kunnen verstaan. 'Rainbow zou je kunnen vragen aan de draak of wij die pak bij zijn voet mogen hebben en ons voorstellen. Hij kent denk ik onze taal niet.' Vroeg ze onzeker en glimlachte verlegen.

[Reageer zatermiddag pas weer ]

De woorden van kliennie en Aiwendil kwamen onrustig op haar over en Rainbow knikte begrijpend. 'Ik heb een grote jacht achter de rug, maar het voedsel is schaars op de open stukken.' zei Rainbow tegen Kliennie en ze kwam dichterbij Kliennie en Aiwendil staan en keek even naar de donker groene draak toen Aiwendil erover begon dat deze de taal van de mensen niet kon of misschien niet kon. Er waren genoeg draken die contact met de mensen vermeden om verschillende reden, maar Rainbow vond het juist gezellig al was ze eerst wel bang voor de mensen geweest, maar niet alle mensen waren slecht. Rainbow richten zich tot de draak die nog steeds in een verdedigende houding stond, maar daar door liet Rainbow zich niet ontmoedigen. Ze kwam dan wel met haar schoft hoogte dan wel bij Kliennie's schouders, maar ze kwam niet hoger dan de ellebogen van de donker groene draak. Rainbow stapte rustig naar Sinder toe en ging voor hem staan. Haar rustige blik keek in de ogen van de draak en was benieuwt naar hoe deze zou reageren. 'Hallo ik ben Rainbow en dit zijn Kliennie en Aiwendil. Ze willen alleen de tak die bij je in de buurt ligt.' zei Rainbow met kalme stem in de taal der draken en hoopte dat hij niet al te grof zou worden, want een vreemde draak die in zijn verdediging stond was vaak een tijdbom.

Het geluid van poten in de bosgrond was duidelijk te horen. Een rebenboorkleurige draak kwam tevoorschijn. Ze sprak een paar woorden toen ze verscheen met een net gevangen hert. Verstond hij die woorden nou of lek het maar alsof ze zich in de Taal der Draken verontschuldigde? Vele woorden die hij niet begreep werden uitgewisseld tussen de mensen en de draak. Uiteindelijk kwam de kleinere draak naar hem toe en keek hem recht in zijn ijsblauwe ogen. Ze ging over in de Taal der Draken zodat hij haar begreep. Even keek hij van Rainbow naar de twee mensen wiens naam ze genoemd had. Hij keek naar zijn poot en zag de tak, dat wilde ze dus en niet zijn hert... Hij zette een pas naar achteren zodat hij niet meer op de tak stond "Ze mogen die tak hebben" sprak hij lichtelijk geïrriteerd. Hij wou weg, nooit zou hij mensen meer vertrouwen hoe aardig ze ook deden. Hij wist nog heel goed wat er gebeurde toen hij het meisje vertrouwde wat zo lief tegen hem deed en ze had hem én zijn familie verraden! Daardoor had hij nu geen familie meer, alleen Cloud zijn dochter en zij zat bij de Night Warriors. Een kort moment moest hij slikken en een enkele traan bedwingen. Hij drong met zijn nagels diep in het karkas voor een goede grip en spreidde zijn vleugels. Hij had niets meer te zeggen. Meer bloed kleurde de de sneeuw donkerrood. Hij sloeg met zijn vleugels, daarmee een vorse bries opwekkend en ging op de vleugels: De lucht in. Hij nam het hert mee, het was niet zo zwaar meer dus kon hij het makkelijk meenemen om het ergens anders op te eten. Hij besloot dat hij met Cloud zou gaan praten, hij wou dat ze wist waarom hij niet met mensen omging. Hij zou haar waarschuwen...

Sinder ging van de tak af en gromde geirriteerd, nadat Rainbow het voor haar had vertaalt. Ze boog respectvol en pakte de tak. Hij was niet gebroken onder Sinder zijn gewicht dat was een positief teken, tevreden knikte ze en glimlachte. ´Bedankt.´ Zei ze al wist ze dat de draak haar niet zou verstaan. Zonder nog echt iets te gebeuren vloog de draak weg met het hert. Niet begrijpend staarde ze de draak na, wat had die toch. Misschien had hij iets in zijn verleden tegen mensen gekregen, of anders deed hij gewoon moeilijk. Ze kreeg een grote neiging om die draak is flink uit te dagen, is zien wat het probleem nou is was. Ze zuchtte en glimlachte geforceerd. ´Bedankt Rainbow.´ Ze liep zonder wat te zeggen naar de andere takken en begon het draagbaar in elkaar te flansen. Ze keek naar achteren om te kijken of Kliennie er al aankwam om te helpen de karkassen te verslepen. Ze staarde naar de zon, misschien kwamen ze net op tijd in het dorp aan. Maar ze zou niet mee gaan de winkel binnen, misschien kon ze buiten blijven en kijken of ze nog iets vond wat ze kon gebruiken. Haar geld was bijna op, maar stelen deed ze wel. Alleen dingen die niet te stelen waren betaalde ze, of als ze genoeg geld had. Ze sleepte het dichtszijnde hert meer naar de draagbaar en legde het erop. Haar herontmoeting met het dorp zou steeds naderbij komen.

De draak ging van de tak af en gromde lichte geirriteerd nadat rainbow duidelijk had gemaakt wat ze wouden. Aiwendil pakte de tak die nog heel was en niet gebroken dat was een goed teken. Kliennie heild de draak goed in de gaten voor het geval hij aan zou vallen maar die bleef staan en keek kwaad en geirriteerd uit zijn ogen.Hij zette zijn nagels in het karkas van de hert en steed stoog op en verdween in de verte. Verbaast keek kliennie de draaak na en dacht, wat is zijn probleem. Kliennie haalde zijn schouders op en zuchte even, Aiwendil was al bezig met draagbare ding, ineens schoot de vraag van haar weer naar binnen en pakte snel een touw uit zijn tas en roepte. 'Hier heb je touw waar je nog om vroeg.' En gooide het touw valk voor haar neer met een plofje kwam het op de grond.

Kliennie keek vriendelijk naar Rainbow en zei vriendelijke, 'Bedankt voor je hulp. Dit had nog lelijke kunnen uitpaken als je er niet was geweest.' snel rende hij naar de overige herten en Aiwendil en tilde een voor een de herten op het ding. Kliennie merkte dat Aiwendil een beetje nervues begon te worden hij begreep hij niet zo goed waarom, Kliennie keek vriendelijk naar haar en Aiwendil staarde in gedachten verzonken naar de zon ze merkte het niet eens. Waar zou ze aan denken, hij haalde zijn schouders op en zei toen vriendelijke. 'Heey kom eens helpen we hebbe nog een lange wandeling als we naar het drop moeten.'Waarschijnlijk was ze een beetje bang om weer naar het drop terug te gaan ze had bijna geen contact met mensen en sprak ze ook nooit en dan nog de geruchten over haar. Dat kon hij eigelijk wel begrepen, met een bemoedige blik en stem zei kliennie. 'Er is niks om bang voor te zijn laat de mensen maar gewoon praten. Echte vrienden luisterene niet naar dat soort praat of trekken er geen aandacht aan, iedereeen is uniek op zijn manier. Anders zou de wereld maar saai zijn of niet.' Hij glimlachte vriendelijk en knikte bemoeidigheid naar haar. En aan haar verleden en verhaal had ze het vertrouwen in haar eigen soort verloren wat eigelijk ook best erg was, maar mischien dat hij dat met de tijd kon verhelpen. Of een goede vriend voor haar kon worden.

Verbaasd en beetje geschrokken keek ze op en staarde naar Kliennie. Ze beet op haar lip en keek naar de grond. Ze was niet bang voor de mensen en hun praatjes, allang niet meer. Vroeger wel dat was waar, ze kon niks, toen was ze een hulpeloos zwak meisje. Haar hand balde zich tot een vuist. Ze was nu niet meer dat zwakke hulpeloze meisje van toen, ze haar niks meer maken. Als ze wou zou ze hen een voor een kunnen vermoorden zonder er moeite voor hoeven te doen, maar dat deed ze niet. Haar hand trilde van woede bij de gedachten van de mensen, het waren niks meer dan beesten, nog minder. Ze hadden haar weggejaagd alsof ze een monster was, verafschuwd als een mutant. Niks was waar van dat alles, ze was normaal geweest gewoon een meisje net als alle andere. Ze probeerde rustig adem te halen en te kalmeren, zo boos worden op mensen was totaal zinloos. Ze moest zichzelf in de hand houden, anders kon het vreselijk mislopen. Haar hand ontspande zich en het trillen stopte. Ze keek naar Kliennie en zag zijn vriendelijke glimlach, ze dwong zichzelf een geforceerd lachje terug te sturen en weer weg te kijken. Meer wou en kon ze dit keer niet geven. Ze keek naar Rainbow die nog niks had gedaan. ´Wil je mee naar het dorp of waag je het daar niet meer op sinds die ene keer?' Vroeg ze rustig en wachtte. Je weg door boosheid laten leiden was geen optie, nog niet.

Aiwendil keek eerst verbaast en geschrokken na zijn uitspraak, daarna werdt ze meteen boos. Kliennie zag meteen dat ze boos werd, ze balde haar hand zelfs tot een vuist en ze trilde van woede. Alsof ze hem een mep wou verkopen. Had hij iets verkeerds gezegt, hij dacht even terug aan wat hij had gezegt maar kon er niet echt wat beledigdes uit halen. Maar hij kende haar ook nog niet zo goed. Maar toen schoot het hem te binnen het was gewoon een stomme opmerking die hij had gemaakt, Kliennie zag de ze weer tot rust probeerde te komen en dat lukte er kwam zelfs een geforceerd lachje terug naar hem. Kliennie keek schuldige naar de grond en hij mompelde zachtejs tegen zichtzelf, 'Kliennie jij stomkop.' Hij was rainbow totaal vergeten en keek pas op toen Aiwendill vroeg, Wil je mee naar het dorp of waag je het daar niet meer op sinds die ene keer?' Op een rustig toon. Er kwam een vragend gezicht bij Klienne en vroeg toen. 'Waag je het daar niet meer op sinds die ene keer. Wat is er gebuert dan.' Hij keek eerts naar Rainbow en toen wat verlegen en schuldige naar Aiwendill.

Rainbow had de bedankjes van Aiwendil en Kliennie in stilte aangenomen en knikte te vrede. De vraag van Aiwendil kwam onverwacht, maar Rainbow liet zich niet kennen en keek even met een scheef gehuoden kop naar het meisje. 'Ik ben niet bang voor ze als dat is wat je bedoeld?' zei rainbow vragend en hielt haar kop weer gewoon. 'Mensen zijn zoals ze zijn en niet iedereen is draken gek, maar ik zal gewoon mee gaan met jullie als je dat wilt.' grapte Rainbow eerst en zei daarna normaal wat ze anders zou doen en een breede grijns speelde rond haar lippen.

Ze lachte zachtjes en knikte, ´Ach ze zullen vast geen tweede keer proberen je te vangen.´ Ze streek een lok uit haar gezicht en duwde het acter haar oren. 'Nou, laten we dan maar gaan.' Ze deed een zwart tenue aan met een capuchon die haar gezicht deels verborg, dat deed ze altijd als ze het drop in moest. Niemand hoefde te weten wie zij was, ze zouden haar waarschijnlijk ook niet vriendelijker begroeten sinds ze Rainbow uit hun handjes had laten glippen en hun jagers had verwond. Ze was benieuwd of die slager erg diep in het dorp woonde, ze wist niet of de straten wel groot en breed genoeg was voor Rainbow, en dan rekende ze de tegenliggers er niet bij. De mensen zouden toch wel met open mond staan kijken als de felgekleurde draak terug kwam die hen zo pijnlijk was weggeglipt. Ze keek vanonder haar cap naar Kliennie, ze had hem gehoord mompelen maar had er niet op gereageerd. Het maakte ook niet meer uit, ze moest gewoon soms haar woede beheersen, de ene keer ging dat makkelijker dan een andere keer. Ze pakte een handvat van de draagbaar en keek naar Kliennie. 'Nou kom je nog of wil je midden in de nacht je slager storen om je hem zijn vlees aan te bieden.' Ze glimlachte en wachtte, dit werd nog een lange tocht.

Kliennie hoorde wat ze zeiden en wertd er een beetje ongerust door. Aiwendil steerk een lokje haar van haar gezicht achter haar oor en deed een zwarte tenue aan met een capuchom zodat haar gezicht voor een deel verborgen was. Kliennie wou eigelijk weten wat er precies in het dorp was gebuert maar hij zou waarschijnelijk toch geen antwoord krijgen op zijn vraag.Maar zo to horen ging het over drakenjager, trillende van woede verzonk kliennie langzaam in zijn eigen gedachten over wat er zou gebuert kunnen zijn. 'Nou, laten we dan maar gaan.' hoorde hij opeens en schrok wakker uit zijn gedachten. En keek eerst naar rainbow en toen naar Aiwendill. Ze pakte een handvat en keek naar Kliennie en zei nog, 'Nou kom je nog of wil je midden in de nacht je slager storen om je hem zijn vlees aan te bieden.' Ze glimlachte en wachtte, Kliennie glimlachte wat onzeker terug. Dit werd nog een lange tocht, en dat wis hij en Aiwendill wel. snel pakte hij een handvate en ze begonnen samen te lopen met hun vangste van vijf herten de slager zou vast blij zijn. Kliennie was er indergeval trots op beste vangst die hij ooit heeft gehadt. Langzaam liepen ze richting het dorp gevolgd door rainbow.