Het maken van een nieuwe boog

Kliennie was nog steed woedend op Toxic, maar ook weer dankbaar dat ze hem pioson heeft laten meenemen. Hij was nog zo jong en kliennie kon hem moeilijk daar achterlaten om opgegeten te laten worden. Gelukkg was alles goed gekomen en was hij en de groene draak er zonder wonden van af gekomen. Maar nou moest hij een nieuwe boog maken hij had al op de markt gekeken maar daar vond hij niks interresants, een aardige mevrouw had hem op een houthakker gewezen die hem mischien kon helpen met het vinden van het geschikte hout. Wat er komt tocht stiekem veel bij kijken bij het maken van het een boog, maar kliennie wist al precies wat hij nodige had voor zijn nieuwe Longbow. het liefste Taxushout, dat hout staat erom bekend dat het erg sterk is en elastisch. Al ligt het hout jaren buiten in weer en wind, dan nog is het geschikt om er bogen van te maken. Maar dan het liefste een verse die al gedroogd is wat anders moet hij een jaar wachten of een ander houtsoort gebruiken. Volgens de aanwezeing die het vrouwtje hem heeft gegeven moest hij valkbij bij zijn hij woonde tegen de grens van het boss. Tot zijn opluchte zag hij dat de houthakker in een gedeeldte woonde waar veel Taxusbomen stonden.
Kliennie versnelde zijn pas wat en kwam aan bij de houthakker die gelukkige net weg wou gaan. Hij zei vriendelijk; 'Hoi' en verteld wat hij nodige had de man glimlachte vriendelijk, en zei dat hij nog wel wat hout voor hem had die hij kon gebruiken. Kijk dat was fijn Hij haalde een mooie gespeelde stuk taxus hout tevoorschijn van ongeveer 1.65 meter en dat was lang genoeg voor Kliennie. De man wou er 35 goud stukken voor hebben, Kliennie bekeek het hout grondige het was met de mooi met de naalde mee gesplijt en nergen waren beschadigen te zien. Dat was wel erg weining vond kliennie maar zei niks en betaalde netjes. tevreden liep hij met zijn stuk hout wat uiteindelijk een boog werd weer weg maar niet naar de markt maar richting het bos. Kliennie lipe een stukje door hij had al het gereedschap in zijn tas een een goede mes een een schaaf ennatuurlijk een stevige touw na een tijd gelopen te hebben vond hij een mooi plekje en ging zitten en legde zijn spullen naar en gimg met zijn mes met de naaden mee in het hout te snijden hij had ook een zaag mee voor eht geval het toch iets te lang was. Dit kan best de hele dag gaan duren. Maar dat maakte hem niet uit je moet geduld hebben met dit, dat had zijn vader gezegt. Af en toe pakte hij de schaaf zodat het mes niet al te bot werd e het wat sneller ging, er kwam al vorm in. Even stopt hij om te kijken of het er allemaal goed uit zag en hij het niet verpeste, maar dat zal niet hij had alles van zijn vader geleerd en die was zo beetje de beste in zijn drop als het om hout ging en bewerking.

Een meisje liep door het bos. Haar voetstappen gingen snel en gelijkmatig, herten keken om maar niet door haar geluid. Ze had een zachte tred en door haar leren laarzen van hertenvel, dat helemaal naar haar viet was gaan staan, maakte ze nauwelijks tot niks geluid. Zelfs niet in de herfst. Zelfs nu knerpte de sneeuw amper onder haar gewicht. Weinig mensen hadden haar ooit gezien. Weinige trokken ook in het woud, alleen de houthakker woonde dicht in het bos. Alleen hem kende ze goed, hij was ook de enige bij wie ze langer dan een paar minuten bleef om te praten of andere dingen. De houthakker wist respect op te brengen voor het woud en daardoor kreeg ze respect voor hem. Ze kon er niet tegen als andere houthakkers hier kwamen en de oudste bomen omkapte die nog gezaaid waren duizenden jaren voor hen geboorte. Dan joeg ze hen weg naar de jongere bomen en hield hen scherp in de gaten. Tegenwoordig wisten de mensen uit de stad en dorpen waar ze moesten kappen.
Soms in haar zeldzame bezoeken in het dorp hoorde ze geruchten over haar. ''Het aarde meisje'' of ''De beschermster van het woud'' ze werd ook wel met geest of verschijnsel bestempeld. Wat mensen allemaal al niet bedachten als ze iets niet konden doorgronden.
In haar zelf grinnikte ze zachtjes en liep verder. De grote oude bomen om haar heen zoefde als een flits weg om plaats te maken voor andere bomen. Haar schoenen stopte abrupt toen ze iets hoorde. Ze spitste haar oren, het geluid van een mes dat in hout kerfde. Ze fronste, niet weer iemand die dacht de natuur te kunnen tarten. Ze trok zich op aan een stevige tak en klom wat hoger de boom in. Ze sporng naar een andere tak van een andere boom en klom zo verder richting het geluid.
Vroeger was ze erg vaak gevallen bij dit soort trucjes. Dan had ze de afstand verkeerd ingeschat of brak de tak. Tegenwoordig kende ze de juiste routes hiervoor en kon ze het geruisloos doen. Dat gebeurde er als je je hele leven in het woud schaarde.
Al springent en klimmend spande ze haar boog en legde ze er een pijl op. In een dikke eik bleef ze staan. Ze knielde en balanceerde op de bal van haar voet op de dikke tak. Ze zag tussen de bladeren door dat een jongen, misschien wat ouder dan haar, bezig was met een boog. Het zag er niet slecht uit, dat moest ze toegeven, waarschijnlijk zijn hout gekocht.
De bladeren beschute haar voor de jongen, haar boog nog steeds gespannen bestudeerde ze de jongen. Blond van een donkere soort en blauwe ogen. Het was een mens, zij stamde af van een oud geslacht waardoor ze spitse oren had en een heldere kleur blauw. Rustig haalde ze adem. Wat zou ze doen, de jongen deed niks verkeerds maar het zat haar niet lekker dat hij hier was. Misschien besloot hij hier nog bomen te kappen voor een vuur of iets dergelijks.

Kliennie merkte dat het al aardige donker begon te worden en besloot morgen verder te gaan, en had aardige wat trek gekregen van de wandeling en het werk, Hij was al redelijk op geschoten. Kliennie keek rustige om zich heen en had het gevoeld alsof hij bespeid werdt door iemand of iets maar zoveel mensen kwamen niet in het bos behalve houthakkers of jagers zoals hij. Kliennie haalde zijn schouders op en stond op en zette het werk in process naast de steen. Zou hij een boom om hakken voor vuur of zou hij wat hout bij elkaar zoeken er lagen genoeg takken en bladeren op de grond. Kliennie besloot het laaste te doen en liep door de sneeuw je hoorde het zacht kraken door zijn leren schoenen.Kliennie pakte wat grote takken en daarna, zocht hij naar wat klienere taken, Toen hij brak wat grote takken die te groot waren. Daanra zocht hij een stel stenen bij elkaar. Hij schoof met zijn hande wat sneeuw weg zodat je de grond kon zien en het vuur niet uit zo gaan zodaar de sneeuw begon te smelten, door de warmte van het vuur.
Hij legde de stenen in een kliene kring en vond nog wat droge bladeren en brak nog wat takken af zodat hij een vuurtje kon maken. Gelukkige had kliennie voor de winter nog 2 vuurstenen kunnen vinden en sloeg hard met die twee stenen tegen elkaar en herhaalde het proces tot de bladeren vlam vatte door de vonken. Toen dat gebeurde legde hij nog wat droge bladeren er op en wat takjes en blaasde zachtjes zodat hij vuur langzaam groter werdt. Na een tijd branden er een lekker en knus vuurtje en Kliennie ging tevreden zitten en warmde zijn handen en de rest van zijn lichaam je kon duidelijk merken dat het winter was. Het witte sneeuw dat altijd veil dat je kon gebruiken voor een sneeuwballen gevechten dat deedt hij het liefst in de winter, het was behoorlijk koud maar daar had Kliennie altijd weininge last van hij kom zelf uit een redelijk koud land.
En keek toen behoedzaam om zich heen waar zat het of hem of zij. Nog steeds zat er wat naar hem te loeren, maar bedacht toen dat hij net zo goed even eerst kon eten. Hij haalde een stuk vis uit zijn tas en pakte een mooie recht tak die hij specail had bewaar tijden het sprokkelen, hij maakte er met zijn mes een scherp puntje aan zodat hij de vis er aan kon spiessen en heild het valk boven het vuur. Toen de vis mooi gaar was en mooi bruin at hij het met genoegen op. Luisterde aandachting naar de omgeving in de hoop wat te horen en keek goed om zich heen.

De jongen leek het donkere op te merken want hij stopte met zijn boog in de maak. Scherp hield ze hem in de gaten met haar ogen en haar oren luisterde naar de geluiden die hij maakte tijdens het lopen. Hij zocht takken voor vuur en brak die takken weer af in kleinere takken. Mooi, geen natuurvernieler. Ze plukte een blaadje die op een tak was gedwarreld en stopte het in haar mond en begon te kauwen. Het was een muntblaadje. De lekkere muntsmaak vormde zich in haar mond en speelde met haar tong en mond. Heerlijk, ze haalde gecontroleerd adem, zo zorgde ze ervoor dat er geen dampwolkjes zouden ontstaan als ze ademde en zou ze neit te zwaar ademen waardoor de jongen haar zou kunnen opmerken. Ze zag de verandering in de houding van de jongen. Hij keek naar zijn omgeving en ze zag soms zijn blik naar willekeurige bomen en struiken gaan terwijl hij takken zocht. Ook tijdens het vuur maken zag ze dat hij oplettender was dan eerst. Hij had beter wat eerder kunnen opletten dan had hij haar met veel geluk misschien nog gevonden. Hij pakte een vis uit zijn tas en begon hem te roosteren. De geur van vis drong haar neus binnen, ze voelde een hongerige maag maar ze duwde dat weg.
Ze had eten in haar tas zitten maar ze wist dat, als ze bewoog dat ze ontdekt werd. Stilzitten was lastig. Je kreeg kramp ergens of jeuk, je wou je gewicht verplaatsen of een lok uit je gezicht vegen. Allemaal stomme kleine dingetjes die zich opdrongen om te bewegen. Maar als je ze wist te negeren en stil te blijven zitten als een standbeeld dan bleef je onopgemerkt.
De jongen begon weer om zich heen te kijken terwijl hij at. Ze zuchtte en rolde met haar ogen, verstoppen was niet meer nodig. De jongen deed niks zo ver ze kon zien. Ze maakte aanstalte om weer naar een andere boom te springen om dan naar haar eigen optrekje te gaan maar bedacht zich. Ze staarde even naar de jongen en maakte toen haar beslissing. 'Als je eet en je let op je omgeving zorg er dan voor dat je een wapen naast je hebt, anders ben je weerloos.' Zei ze rustig. Haar stem weerklonk tussen de bomen. Ze liet zich van haar tak glijden en haar voeten veerde rustig mee met haar landing. Ze leunde tegen de dikke eik en keek nu naar de jongen die erg dichtbij leek. Keurend staarde ze naar de jongen.

Ineens klonk er een vrouwelijk stem tussen de bomen die zei. 'Als je eet en je let op je omgeving zorg er dan voor dat je een wapen naast je hebt, anders ben je weerloos.' En toen kwam er uit de bomen een meisje vandaan die lening op haar voeten landen en ze leunde tegen een dikke eikboom, en staarde naar hem op een keurende manier aan. Ze hadt blond haar en blauwe ogen. En spitse oren Kliennie aat eerste de rest van zijn vis op en zei toen rustige'maar toch een beetje spottend. 'Daar hebben we onze begleurde. En wie zzzegt dat ik ongewapende ben.' Hij hadt zijn twee dolken altijd een beetje onder zij shirt verstopt zodat niemand het zag. Hij had er altijd een hekel aan als mensen hem de les probeerde te lezen. Kliennie bestudeerde haar rustige ze was waarschijnlijk jonger dan hem
Hij had geruchten gehoord over een meisje dat mensen wegjoeg in het bos met spitse oren en blauwe ogen. Die voglens haar dan natuur vernielde en geen respect voor de natuur hadden. En deze meisje voldeed precies aan de beschrijving, ze noemde haar ''Het aarde meisje'' of ''De beschermster van het woud'' volgens de geruchten die hij had gehoord dan.
Er kwam een kliene glimlach op zijn gzicht en zei. 'En met wie heb ik het genoegen vanond. Of mag ik je voglens de geruchten noemen die rond gaan in het dorp.' Niet dat hij daar zo veel kwam wat waarschijnlijk ook wel te merken was.
Hij ging er alleen naar toen om huiden en vlees te verkopen en soms om wat spullen te halen maar hij leefde meer in het wild nou, en dat beveil hem wel leven in de natuur.

'Wist je nog niet dat begluren mijn grootste hobby was.' Ze grinnikte en streek een lok uit haar gezicht, nu kon ze zich tenminste vrijuit bewegen. De jongen begon over het dorp en ze begon te lachen. 'Ach, het dorp. Daar wonen alleen maar imbicielen, bedenken verzinseltjes voor het onnatuurlijke.' Lachend schudde ze haar hoofd. De jongen kon ermee door, besloot ze luchtig. 'Aiwendil, spreek je uit als Ee-wen-die' Hielp ze hem. Haar ouders hadden haar een beangstigend juiste naam gegeven. Voor ze de dood vonden gaven ze haar die naam, gekerft in een dode tak die ze met een touwtje om haar hals had gebonden. Jaren had ze het houtje als een soort van geluksamulet om haar nek gehouden, tot op een dag het houtje van de aardbodem verdwenen leek. Ze had het pas door toen ze tijdens het rennen het vertrouwde gebonk tegen haar borstkas niet voelde. Ze had het hele bos afgespeurd naar het stukje hout, haar enige connectie met haar ouders, dat was ze kwijt. Op de achterkant van het houtje had de betekenis gestaan: Queen of Earth. Ze was er kapot van geweest. Nu had ze hetzelfde houtje nagemaakt, maar dit keer had ze het in haar boomhut vastgespijkerd. Zo zou ze het niet weer kwijtraken. Ze plukte een blaadje uit de lucht en bekeek het goed. Een normaal eikenblad, ze zijn te eten maar muntbladeren waren lekkerder. 'En jij bent?' Toen ze het blaadje liet vallen en nu door het zuchtje wind naar beneden dwarrelde en de grond raakte.

Ze grinnikte en streek een lok haar uit haar gezicht. Toen zei ze dat mensen begluren haar grootste hobbye was, is maar wat je leuk vind dacht hij. Toen hij zijn opmerking over het dorp had gemaakt, begon ze te lachen en ze zei. 'Ach, het dorp. Daar wonen alleen maar imbicielen, bedenken verzinseltjes voor het onnatuurlijke.' Lachend schudde ze haar hoofd, Kliennie haalde zijn schouders op, ze stelde zich voor als Aiwendil. Blijkbaar heild ze niet zo van mensen of was er wat in haar veleden wat gebuert waardoor ze zou moet denken. Kliennie herhaalde de naam een paar keer zachtjes zodat hij zeker wist dat hij hem onthouden en goed uitsprak het had een beetej een beangstgend klank en uitspraak. Ze plukte een blaadje van een boom en bekeek het goed en vroeg. 'En jij bent?' Ze liet het blaadje vallen en die werd mee gevoerd door de wind die langzam naar de grond dwarrelde. 'Ik ben Kliennie.' Hij ging zitten en vroeg 'En wat brengt jou hier Aiwendil.' Even keek hij naaar het vuur en gooide er nog wat hout op en richte zijn aandacht weer op Aiwendil. Hij was toch wel een beetje benieuwe naar haar geworden ze had iets wat de meeste mensen niet hebben maar hij kon niet plaatsen wat het was.

( wat heb ik vandaag flutpost is dit)

Ze knikte en liet zich zakken. Ze nam een kleermakerszit aan en plukte een lang grassprietje en kauwde er tevreden op. 'Ik ben hier al sinds de dag van mijn geboorte. Mijn ouders stammen van een oud volk af, waar ik de naam van ben vergeten, het oude volk was uit elkaar gesplist en mijn ouders stamde van die mensen af. Mijn ouders trokken weg en kwamen hier terecht. Hier werd ik geboren en hier gingen mijn ouders dood door een ander vijandig volk.' Ze haalde haar schouders op, dingen gebeuren zoals het zou moet gebeuren. Dat haar ouders dood gingen was het lot, daar viel niks aan te doen. In het begin, toen ze vijf was, was het moeilijk om het te accepteren. Ze was nog maar een kind en kon nauwelijks voor zichzelf zorgen. In grootste wanhoop was ze richting het dorp getrokken, daar zou ze niet meer alleen zijn had ze gedacht. Maar de waarheid leek anders, erger. In haar lompen was ze richting het dorp gestrompeld, moeders hadden hun kinderen tegen hun schoot gedrukt en haar weggejaagd. Andere kinderen pestte haar vanwege haar andere uiterlijk. Gebroken en zonder hoop had ze zich in het bos verschaart en zich daar levend gehouden met planten. Steeds een klein stukje van een bepaalde plant. Soms werd ze doodziek en voelde het alsof de dood haar eindelijk zou grijpen, of ze begon te hallucineren. Terwijl ze steeds ouder werd begon ze naar de natuur te leven. Ze had het jagen afgekeken van een stel soldaten en rijke lui die dieren afschoten. Kijken en zelf oefenen. Als wees had je genoeg tijd voor jezelf, oefenen tot ze erbij neerviel en ondertussen planten plukken en vlees schieten voor in leven te blijven. Toen ze tien was geworden werd het tijd voor haar eigen onderkomen en sprokkelde sterke dikke takken bij elkaar die eraf waren gevallen door een storm en stal spijkers en een hamer. Nu had ze een prachtig thuis gecreeerd.
Ze gooide het grassprietje weg en keek naar Kliennie. 'Vertel, en waarom ben jij hier?'

Aiwendil ging in een kleermakerszit zitten en plukte een grasprietje en begon te vertellen over haar verleden.
Ze vertelde over en oude volk en over haar ouders, ze had het steeds over volk wat hij een beetje raar vond. Toen ze klaar was haalde ze haar shouders op en Kliennie knikte instemmend en zei. ''Ik weet hoe het is om je ouders te verliezen.' Maar ze leek in gedachten te zijn verzonken en er veil even een stilte ineens vroeg ze. 'Vertel, en waarom ben jij hier? Het kwam er een beetje bot uit maar dat nam hij haar niet kwalijk ze leek ook hier in het bos te leven en nooit echt met mensen of door ander mensen goed te zijn behandelde. Kliennie keek naar Aiwendil en begon te vertellen. ' Ik kom eigelijk van Stonefall een heel eind hier vandaan. Ik leefde daar gelukkinge met mijn vader en moeder, in de bossen. We hadden een simpel huisje gemaakt van hout. Mijn vader was een jager en bewerkte hout en me moeder werkte op het land en was bakker.
Mijn vader heeft me alles geleerd over houtbewerking en jagen. Maar toen ik 14 was kwammen er plundelaars ze branden ons huis en vermoorden mijn ouders sinds die dag ben ik weg gegaan uit stonefal en heb een reis van bijna 5 jaar gemaakt. Maar heb van alles gezien onderweg.' toen hij klaar was keek hij vriendelijk naar Aiwendil even dacht hij aan zijn oude boog die toxic verneild had. maar bedacht toe dat het maar een boog was zijn herinneringen aan zijn leven daar. Zitten in ze hoofd. Zijn moeder en vader verkochte meestal de huiden hij van de dieren af haalde, en het boord die zijn moeder maakte op de markt voor wat geld of ze ruilden het voor andere spullen. En als ze een goede vangste hadden dan ook meestel wel eens vlees wat dat was veel waard in stonefal. Het lag meer bij het koude gedeeldte van de wereld, en meestal was er ook wel het hele jaar door sneeuw en weininge zon. Meestal vond je alleen elanden en herten of beren en wolven, en konijnen maar daarna heild het wel zo beetje op omdat de meeste dieren niet van de kou houden.

Aiwendil luisterde aandachtig naar Kliennie. Een bijzonder geval wat er met hem was gebeurd, de meeste plunderaars zochten gewoon de best verkoopbare dingen en vertrokken als de hazenwind naar de zwarte markt waar ze later begonnen te kibbelen over hun buit, deze plunderaars leken dus een stuk agressiever te zijn. Waarschijnlijk hadden zijn ouders zich verzet maar dat kon je nooit weten. 'Rot voor je.' Het ging er wat moeizaam uit maar ze meende het wel. Het voelde raar om te praten met iemand die van haar leeftijd was. Ze praatte weinig, waarom zou je in jezelf praten.. Nee soms praatte ze een beetje tegen de houthakker of met de dieren, heel soms zong ze. Maar dit was alleen omdat ze geen woorden wou vergeten. Nee, emotie en verleden delen zat niet in haar paket, net zo min als over koetjes en kalfjes praten. Praten was een manier om dieren weg te jagen, dieren die je dan met moeite terug moest vinden omdat ze weg waren geschoten. Het praten met Kliennie was verwarrend en nieuw. Ze probeerde aardig over te komen alleen ze had het vaag vermoeden dat het niet heel goed lukte. Ze verwierp de gedachte, wat zou het uitmaken dat het niet goed zou lukken, waarschijnlijk zag ze deze jongen een keer in haar leven en daarna nooit meer. Niks om zorgen over te maken.

Aiwendil luisterde aandachtig en zei, 'Rot voor je.' het ging er wat moeizaam uit. Ze probeerde aardige over te komen maar dat lukte niet allemaal maar, Kliennie zag dat ze het meende. Je kon duidelijk zien dat ze niet zo vaak met mensen praten, waarschijnlijk alleen tegen de dieren hier of tegen haar zelf maar dat leek hem zo eenzaam. En msichein af en toe met de houthakker die was hier niet zo gek ver vandaan woonde. Ze keek een beetje verward uit haar ogen. Kliennie glimlachte en zei toen vriendelijk. 'Bedankt voor je medeleven. Wannner is het voor het laaste dat je met iemand gepraat heb Aiwendil.' Kliennie keek haar vragend aan. Ondertussen was het al weer laat en kliennie wou een beetje vroeg op zodat hij de tijd had om zijn boog morgen af te maken en te testen. Hij had zijn pijlenhouder en pijlen even in zijn tas gedaan, wat het ziet er stom uit als je alleen een pijlenhouder had en geen boog dat vond Kliennie dan temminste.

Kliennie schonk haar een glimlach en ze schonk hem een klein glimlachje terug toen hij was uitgesproken. Poeh, wanneer had ze voor het laatst een mens gesproken. Ja de houthakker, al was dat eigenlijk niet echt spreken. Als ze naar elkaar kwamen wisten ze wat ze van elkaar wouden zonder een woord te wisselen. Als zij weer is met zijn favoriete vlees, eekhoorntjes, kwam dan wist hij dat ze geld nodig had. Dan knikte hij rustig en liep zwijgend weg en kwam dan terug met een stel muntstukken. De houthakker was sterk en had een redelijk vooraadje geld omdat mensen graag bij hem kochten. Alleen was hij te oud geworden voor het heen en weer lopen naar het dorp voor eten, al zag je nauwelijks dat hij oud aan het worden was. De houthakker at ook gewoon veel liever wild vlees, was goed voor zijn spieren had hij is gezegt op een van zijn zeldzame spreekbare buien. Het geld wat ze kreeg was voor dingen die ze niet kon krijgen van de natuur. Dan moest ze noodgedwongen naar het dorp, en zelfs dan wees ze alleen naar het product. Ze zorgde er ook voor dat er een rijk versierde dolk met een scherp lemmet dat altijd glansde om haar middel had, goed zichtbaar voor de verkopers zodat ze het afdingen wel uit hun hoofd hielden, soms gaven ze haar ook nog extra dingen mee, als ''een cadeautje van de zaak.'' Terwijl ze juist doodsbenauwd leken. Ze keek weer naar Kliennie en antwoorde: 'Als ik de houthakker niet meetel sinds mijn kindertijd niet.' Ze haalde haar schouders op. Ze had nooit haar stem echt nodig gehad, waarom zou ze het dan zoveel gebruiken als sommige adele dames deden, met hun grote pofjurken waar ze onder toch wel moddervet waren.

Het duurde een hele tijd voor ze antwoord gaf, ze staarde bedenkelijk voor zich uit toen hij vroeg wanneer ze voor het laaste een echt gesperk had. Na een tijd zei ze uiteindelijk. 'Als ik de houthakker niet meetel sinds mijn kindertijd niet.' Ze haalde haar schouders op en kliennie keek bedenkelijke voor zich uit, en haalde ook zijn schouders op en dacht dat is een lange tijd. En keek even naar de lucht die vol met sterren zaten en die schijn vrolijk en helder vanacht, er was geen wolkje aan de lucht. Dus regenen zo het vandaag niet gaan doen. Kliennie keek weer virendelijk naar Aiwendil. 'Ik ga nou slapen zodat ik morgen verder kan met me boog.' Zei hij vriendelijk, hij pakte zijn tas die hij altijd als kussen gebruikten en sloot zijn ogen. En mompelde nog een 'Welterusten.' En luisterde aandachting naar de geluiden van de nacht.

Kliennie staarde bedenkelijk en zei toen dat hij ging slapen. Ze knikte en stond op. Zachtjes klopte ze het vuil van haar kleren en zag toe hoe hij zijn tas als hoofdsteuntje gebruikte en een weltruste mompelde. 'Goedenacht.' Zei ze simpelweg en trok zich op aan de eiken tak. Geruisloos klom ze naar de top van de boom en zocht een juiste boom om daar de nacht in voort te brengen, eentje met een open dak leek haar wel wat, de regen zou vandaag niet neerstrijken en ze wou veel met de nacht delen, het was een van haar weinige metgezellen. Na een tijdje zoeken zag ze de juiste boom. Op een goede tak installeerde ze zich tegen de stam en staarde naar de donkere sterrenhemel boven haar. De jongen, Kliennie had haar aan het denken gezet, en wat verward ook. Al sinds ze klein was had ze niet veel menselijk bezoek gehad, haar bezoeken waren schaars. Als ze mensen hielp was dat geruisloos, onzichtbaar, onopgemerkt. Kliennie was.. Ja wat was hij eigenlijk. Aardig doemde op in haar gedachten, langzaam knikte ze instemmend met haar gedachten. Vriendelijk was hij ook, en rustig. Ze wist niet veel van mensen en hun rituelen en dagelijkse leven. Ze bestudeerde soms hun gedrag ja, hun manier van doen. Hun mimiek en lichaamshouding vertelde veel aan haar al hadden de meeste mensen dat soort communicatie niet door. Ze zag de noorderster boven haar liggen.


Langzaam begon ze een treurig liedje te zingen. Haar stem helder als water en zo zacht als een briesje.

Het heden is een niemands land.Een eiland in de tijd,een weg van niets naar nergens.Te zinloos nog voor spijt. Maar ik raakte ergens onderweg al mijn zekerheden kwijt.

De toekomst neemt mijn adem weg, een stil en dood moeras. Van alles wat mijn leven was,alleen het leeg en zwart karkas. Een laatste vlam van giftig vuur. Legt mijn dromen in de as.
Eenlaatste vlam van giftig vuur,
legt mijn dromen in de as.

Kliennie hoorde haar nog weg gaan en 'Goedenacht.' zeggen voordat hij in slaap veil.

De volgende dag.

Toen kliennie wakker werd was de zon al op en scheen al fel. De vogles fluiten zachtjes en er was een koel windje. Kliennie stond op en rekte zich uit en gaapte luid, en keek even waar Aiwendil was gebleven. Ze was nergens te bekenen, Maar toen wist hij weer dat ze weg was gegaan toen hij ging slapen hij haalde zijn schouders op en pakte zijn veldflesje uit zijn tas, en dronk wat water. Kliennie pakte zijn boog weer en spullen en ging weer rustige verder, hij was al bijna klaar. Hij hoefde alleen nog 2 gloven te maken aaan de uiteindes van de boog. Voor het touw zodat die niet kon bewegen als hij de boog spande en hier en daar wat meer vorm in de boog te geven. Toen hij klaar was met de vorm van de boog, pakte hij wat herteleer uit zijn tas. Hij maakte met het herteleer een mooie handvat. Tevreden keek hij naar de boog alleen nog het touw spannen. Hij pakte het touw uit zijn tas en bevestig dit aan de boog en spande voorzichting de boog, en die boog soepel mee. Toen ook het ander uit einde vast zat inspecteerde kliennie de boog nog eens goed en was tevreden met het resultaat.
Hij stond tevreden op ruimde zijn spullen op en ging op zoek naar Aiwendil die moest vast wel in de buurt zijn dacht Kliennie, hij kon niet wchten om zijn nieuwe boog uit te testen. En om weer wat te gaan jagen, mischien dat ze wel mee wou. Al snel zag hij Aiwendil in een boom liggen en zei vriendelijk. 'Morgen Aiwendil.' Kliennie keek vrolijke en vriendelijk omhoog op de tak waar ze lag en wachten rustige af.

Aiwendil had pas laat in de nacht in slaap gevallen. Ze was niet gewend om vroeg te slapen en ze had haar tijd dan ook verspild met naarde sterren kijken, ze kende vrijwel de meeste sterren al dus had ze zich moeten vermaken met sterrenbeelden. Langzaam bleek ze ingedommeld te zijn, om de tien minuten werd ze weer wakker en speurde alert in het rond om vervolgens weer tien minuten in te slapen en weer wakker worden. Na veel moeite had ze haar slaap zo kunnen controleren, zo kon niemand haar ongemerkt besluipen. Je sliep niet veel maar meestal sliep ze bij op haar vrije dagen, dagen waarin niks gebeurde en ook niet zou gebeuren. Eergister had ze uitgeslapen tot in de middaguren en toen pas op stap gegaan. Ze was nu ook niet moe, ze hoorde het geslijp van Kliennie, die was ook een vroege vogel. Ze kraakte haar nek een keer en leunde weer tegen de stam, als Kliennie klaar was zou hij haar wel vinden als hij wou, hij was vast niet zo dom om te denken dat ze ver weg was of dat hij haar niet kon vinden. Na een tijdje hield het geslijp op, een moment van rust en stilte viel over haar neer. Voetstappen deden haar afwachtend naar beneden kijken. Zoals verwacht kwam Kliennie onder haar boom staan en groette haar. Een nieuwe boog lag in zijn hand. Een mooi stukje houtbewerking, dat moest ze toegeven. Ze herkende het handvat als herten leer. Ze liet zich van haar hoge tak glijden en haar voeten lande op een tak lager. Het boog rustig mee op haar gewicht maar knakte niet. Haar ene hand leunde tegen de stam en de andere haal een hand door haar haar. 'Goeiemorgen Kliennie.' Ze keek op hem neer, zijn haar zag er wat warrig uit maar dat zag je alleen als je heel goed keek, haar haar bleef intact omdat ze rechtop bleef zitten en zo in slaap viel. Ze zat nu nog steeds zo'n tien meter boven hem, straks ging ze wel uit haar boom.

Aiwendil Keek afwachten neer toen hij tevoorschijn kwam, Kliennie zag haar blik even over zijn boog gaan waarschijnlijk bewonderde ze het werk. kliennie glimlachte vriendelijk, en zei toen. 'hij is mooi geworden he' Ze gleed van haar tak of en lande leninge en behendige op een tak die wat lager hing. 'Goeiemorgen Kliennie.' Zie ze, en keek op hem neer, ze zat nou zo tien meter boven hem. Kliennie vond haar verschrikkelijk leninge en behendige ze sprong zo met gemak in een boom en sprong zo van tak naar tak. Hij zelf was ook wel leninge en behendige maar zo snel in bomen klimmen en dat zo van tak naar tak springen ging hem wat te ver. Maar hij bewonderde het wel, hij heild niet zo van die stijve mensen die niet zo snel konden bewegen. Ze streek met haar hand door haar blonde haar en leunde met haar ander hand tegen de boomstam aan. 'Heb je zin om met me mee te gaan' Vroeg kliennie vriendelijke. Hij wist niet of zij dat wel wou en of ze wel jaagde op dieren, waarschijnlijke niet ze heild veel van de natuur. Dat kan je al meteen zien als je haar zag. Hij wou dol graag zijn boog proberen.

'Hij is zeker mooi geworden ja, knap gemaakt.' Zei ze en liet een lichte bewondering in haar stem blijken, ze glimlachte voorzichtig terug. Ze staarde even naar een kleine mus die op een tak boven haar neerstreek en zijn serenade aan de zon begon te zingen. Aandachtig luisterde ze naar het liedje, ze zou zijn lied niet snappen maar het klonk erg mooi en vredig. De stem van Kliennie deed haar opkijken. Vragend staarde ze hem even aan, wat bedoelde hij met mee gaan. Weg van het bos, het bos juist intrekken of jagen. Haar blik gleed weer naar de nieuwe boog, jagen waarschijnlijk. Hij moest natuurlijk kijken of zijn boog goed functioneerde en misschien had hij nieuwe voorraden nodig. Rustig knikte ze. 'Als je wilt jagen wil ik wel meegaan hoor.' De natuur lag haar nauw in het hart maar jagen hoorde bij het leven zoals roofdieren deden. Als er geen roofdieren waren zouden grasvlaktes en bomen kapot gegeten worden. Ze joeg ook niet meer dan nodig was. Als ze honger had schoot ze een hert of ander dier neer, at het op en wat overbleef rookte ze om vervolgens te bewaren voor later. Voorraden legde ze alleen als er echt strenge winter kwam waar de dieren niet in hun gebruikelijke teratorium kwamen kon ze niet alleen leven van noten of bladeren. 'Wat wil je schieten?' Vroeg ze terwijl ze zich uit de boom bevrijden en voor Kliennie neerdaalde.

'Hij is zeker mooi geworden ja, knap gemaakt.' Je kon de bewondering in haar stem horen, Kliennie voelde zich een beetje rood worden maar kon een glimlach niet onderdrukken. Ze glimlachte terug en was even afgelijd door een mus die begon te zingen, Aanadachting lusiterde hij er naar maar hij snapte niet veel van het leid het klonk alleen erg mooi. Toen hij vroeg of ze mee wou met hem schrok ze op. Blijkbaar had ze ook met bewondering naar het musje geluisterd, en keek vragend naar hem. Hij had gtoch gewoon moete zegen dat hij moest gaan jagen en graag zijn nieuwe boog uit wou testen. Hij zag dat haar blik weer of ging naar zijn boog en ze zei toen. 'Als je wilt jagen wil ik wel meegaan hoor.' Kliennie glimlachte en knikte en ze vroeg vrijwel meteen daarna. 'Wat wil je schieten?' Vroeg ze terwijl ze zich uit de boom bevrijden, en voor hem lande. Kliennie zei rustige en vriendelijk, 'Ja ik moet even jagen voor me voorraden en ik moet de slager ook nog een paar herten geven. Dat had ik hem beloofd, zodaar me boog klaar was had ik tegen hem gezegt anders krijg ik geen geld binnen.' Hij liep alvast terug naar zijn kamp om zijn spullen te pakken, Kliennie draaide zich om en keek afwachtingsvol naar Aiwendil. En zei toen vriendelijk, 'Even met spullen verzamelen en dan gaan we' hij ruimde zijn tas op, pakte zijn pijllen en pijlenhouder en deed die over zijn schouder en sloeg toen ook zijn tas over zijn schouders en gaf toen een teken dat hij klaar was.

Aiwendil luisterde rustig en knikte begrijpelijk. Ze pakte haar boog en keek of hij het nog goed deed, soms vette ze hem een klein beetje in met dierenvet, dan bleef de boog goed soepel en zou het niet snel uitdrogen en breken als een twijgje. Kliennie liep weg om zijn spullen te pakken die hij bij zijn slaapplek had achter gelaten en draaide zich om en keek haar met een blik aan die ze neit kon plaatsen. Hij zei dat hij zijn spullen moest pakken voor ze gingen en ze knikte. Zonder iets te zeggen begon ze haar spullen te controleren om te zien of alles goed zat en niet kapot was gegaan. Ondertussen was Kliennie zijn tas aan het opruimen en zijn pijlen en koker over zijn schouder te doen. Later gooide hij ook zijn tas over zijn schouder en gebaarde dat hij klaar was. Aiwendil zei niks, ze luisterde. Herten waren slimme dieren, ze hadden goede neuzen en scherpe oren. Ze waarschuwde elkaar en lette op hun omgeving als andere dieren teken gaven voor roofdieren. Nu probeerde zij te luisteren waar de herten zouden zitten, grote kans dat ze bij een drinkplaats zaten. Daar zaten ze meestal, maar misschien ook niet. Ze trok een zuinig mondje en keek omhoog, nergens zag ze raven of kraaien. Die waren vast ergens anders, misschien bij een mogelijke prooi. Zonder iets te zeggen rende ze naar een boom die boven alle andere uitstaken. Als de herten bij de drinkplaats waren kon ze ze makkelijk zien vanaf boven, als ze boven was kon ze zich ook iets beter oriënteren. Soepel zoals eerder klom ze omhoog tot de top. Ze zag de groene boomtoppen voor zich uitstrijken als een lange vlakte en in het midden was een lege plaats, daar lag het meer. Maar de herten waren er niet. Dat werd spoorzoeken. Ze klom weer naar beneden en begon de omgeving nauwkeurig te bekijken. Een klein bosje een stuk of tien meter viel in het oog. 'Kliennie, ik denk dat ik een spoor heb van de herten.' Zei ze rustig en keek naar het bosje. De takken waren uit hun eigen patroon, dat kon alleen als dieren erdoor liepen of van aten. Ze duwde het bosje uit elkaar en zag ook een kleine hoefdruk. Naar het westen dus.

Kliennie liep weer rustige naar Aiwendil toen hij alles hadt en ze was in een boom geklomen en probeerde te luisteren waar de herten zouden zitten en speurde de omgeving af, grote kans dat ze bij een drinkplaats zaten. Knikte keek even naar haar, ze kon nou makkelijk zien waar de herten zaten, en ze kon zich nou beter oriënteren. Kliennie liep alvast verder op zoek naar sporen op de grond. Soepel zoals eerder klom ze weer naar benenden. Kliennie had al wat sporen gevonde van herten die naar het westen gingen hier en daar waren ook wat takjes gebogen en bladjes aangevreten, dat wees er op dat hier dieren waren geweest en langs gekomen. Kliennie hurkte zich naar de grond en voelde aan de grond je kon duidelijk de hoef afdruken zien die naar het westen gingen en ze waren nog beste vers toen hij voorzichting met zijn hand voelde mishcien dat ze net 2 uur oud waren. Kliennie bekeek alles rustige en nam het goed op zich een de sporen te zien, was het niet zo grote kudde waarschijnlijk zo 3 tot 6 herten.

Maar hij kon het altijd mis hebben, Aiwendilzei rustige, 'Kliennie, ik denk dat ik een spoor heb van de herten.' en keek naar het bosje. Die hij al ontdekte had. De takken waren uit hun eigen patroon, dat kon alleen als dieren erdoor liepen of van aten. Ze duwde het bosje uit elkaar, Kliennie knikte alleen en zei rustige. 'Naar het westen moeten we aan deze sporen hier te zien zijn ze nog geen 2 uur geleden langs gekomen.' Kliennie knikte en wees naar de sporen waar hij bij zat. Bij een boom was zelfs wat boomschor weg gegeten. en vervoglde, 'ik denk dat het zo zes tot drie herten zulllen zijn. Niet zo gek grote kudde, en ze zullen ook niet ze gek ver weg zijn.' Hij keek even om, om te zien of Aiwendil er aan kwam. Kliennie sloop alvast weer wat naar voren de sporen ging rechting een open veld die omring werd door wat bosjes en bomen. En daar zag hij inderdaad zes herte staan te grazen lekker in de zon. Langzaam sloop hij zo geluidloos mogelijk naar de bosjes toe en wachten tot Aiwendil er ook was.

Geruisloos liep ze achter Kliennie aan. Ze zou meestal gewoon de herten zoeken en in een juiste boom klimmen om ze vervolgens met haar pijlen te doorboren, in de slagader zodat ze niet zouden hoeven lijden. Nu wou ze is zien hoe iemand anders het deed, wellicht kon ze er van leren. Nu zou ze het beter kunnen bekijken dan als ze in boom zou zitten. Ze liepen recht op een open veld op, omringd met bomen struiken en bosjes. Ze zag hun zwarte ogen intelligent en oplettend om zich heen kijken. Hun oren draaide hier en daar wat rondjes. Kliennie was bij het juiste eind, er waren vijf herten en een mannetje. Het mannetje was redelijk oud aan zijn gewei te zien, een lang puntig gewei die levensgevaarlijk waren, net als hun scherpe en zware hoeven. Er was nog een mannetje, toch redelijk jong maar kon op het punt staan om het oudere mannetje zijn taak over te nemen als het zou omkomen van ouderdom. Zonder erbij na te denken legde ze een pijl op haar boog en schoot. De pijl vloog recht op het hert af, het hert zag vanuit zijn ogen het projectiel op zich afzuisen. Het sprong naar rechts en de pijl boorde zich precies in zijn nek. De ogen van het hert sperde zich wijd open en de glanzende ogen werden al dof voor hij op de grond neerplofde. De overige kudden die was opgeschrokken door hun leider begonnen te rennen. Ze schoot nog twee pijlen af met nog geen twee seconde ertussen, beide raakte doel. Ze liet haar boog zakken en keek naar Kliennie, wat zou hij geschoten hebben.

Kliennie pakte een pijl spannde zijn boog, hij mikte op de leider van die kudde. Die was al redelijk oud en schoot. Met een seirlijk boog maar met een dodelijk snelheid raakt hij zijn doel, prcies in de nek van waar de slagader zij moeten zitten. Met een klap veil de leider op de grond en werde zijn ogen langzaam dof. Aiwendil had ook al haar doel geraakt en verschrikt rende de ander herten weg. Kliennie pakte snel nog drie pijlen en kwam tussen de bosjes vandaan, snel schoot hij ze alle drie af. en raakte alledrie een doel. Aiwendil had nog twee herten geraakt. Blijkbaar mikte hij twee keer op de zelfde herten van Aiwendil of zij op die van hem. Die twee veillen met een klap op de grond en bleven roerloos liggen zijn drede pijl raakte een hert in zin flank waardoor die versuft op de grond veil. Maar probeerde al snel op te staan, kliennie schoot nog een pijl af en die raakte hem in zijn nek. De herte brulde even van de pijn. En zakte daarna als een zak aardappelen in elkaar. Kliennie liet zijn boog zakken en was tevreden met de vangst vier herten in totaal van de vijf. Hij keek tevreden naar Aiwendil en glimlachte naar haar. Hij liep alvast naar de herten en haalde een voor een de pijlen uit de lichaamen.

Ze rende naar de overige reeen. Haar pijlen waren fataal maar die van Kliennie ook. Zachtjes prevelde ze eerst een zegen over de reeen heen en trok daarna voorzichtig de pijlen uit de karkassen om te zorgen dat de pijlen niet beschadigde. Af en toe keek ze tussen haar donkere wimpers door naar Kliennie. Ze was zeker verbaasd over zijn schietkunsten, ze had gedacht dat hij maar een simpel schuttertje was die toevallig wist hoe je een boog in elkaar moest flansen. Nu zag ze in dat ze er heel ver naast zat, Kliennie kon goed schieten, erg goed. Zij kon het weten. Ze pakte een uit doekje en har flacon en begon rustig haar pijlen schoon te maken terwijl ze met de rug naar Kliennie stond. Ze deed haar pijlen weer terug en keek naar de Reeen. 'Je kan goed schieten.' Zei ze simpeltjes en draaide zich een kwartslag om. Ze schonk hem een vriendelijke glimlach en liep naar hem toe. 'Hier je pijlen.' Ze stak ze toe, ze waren weer schoon want ze had tijdens het lopen ook schoongemaakt. 'Hoe wil je de reeen mee naar de slager nemen? Rauw, gerookt of gewoon zo?' Vaag staarde ze hem aan. Het vlees dat ze schooten hadden was te veel voor hen twee. Ze hadden de kudde vreselijk uitgedunt en ze zag nu pas dat er nog maar een ree over was van de hele kudde, ze zag de verdriet in haar ogen en ze wende haar blik af. Ze hadden niet zoveel moeten schieten, het was niet nodig geweest.

Kliennie pakte een doek en zijn veldfles uit zijn tas en maakte de doek wat vocthing met water uit zijn veldfles. En maakt voorzichitng zijn pijlen schoon en die van Aiwendil en bekeek hij nog eens de vangste ze hadden vijf herten dat was veel ste veel voor hun. Maar de slager zou vast blij zijn met de vangst van vandaag. Maar hoe krijgen ze het naar de stad. Kliennie was wel redelijk sterk maar hij kan moeilijk vijf herten in zijn eentje dragen. En van Aiwendil wist hij nog weining ze zag er ook wel redelijk sterk uit dat moest ook wel ls je in de wildernis leefde. Toen de pijlen schoon waren stond hij op en draaide zich om en deed zijn pijlen in in zijn houder en zag hoe Aiwendil naar hem toe liep en zijn pijlen gaf. 'Je kan goed schieten.' zei ze, kliennie stak zijn hand uit en nam zijn pijlen in ontvangs en gaf ook haar pijl terug. 'Dedankt hier deze is nog van jou. Jij kan er ook wat van hoor.' Aiwendil kon ook goed met een boog overweg. 'Hoe wil je de reeen mee naar de slager nemen? Rauw, gerookt of gewoon zo?' Vroeg ze en vaag staarde ze Kliennie aan. Hij haalde even zijn schouders op en zei vriendelijk. 'Gewoon zo de Slager bij wie ik altijd gaa doet alles zelf. De huid haal ik er soms af maar hij doet dat ook liever zelf.' even keek hij vriendelijke naar Aiwendil, maar vroeg al snel. 'Weet jij toevallige een manier om vijf herten mee te nemen. Normaal vang ik er twee of drie.' Hij liep alvast naar de herten toe en tilde ze een voor een op tot hij er drie op zijn schouders had hij ging er echt niet vijf proberen dat was teveel gevraag. Drie volwassen herten is al zwaar, Aiwendil zag er een beetje verdrietig uit hij kon een beetje begrijpen waarom ze hadden veel ste veel geschoten.