Een tijdelijk onderkomen om voor de jongen te zorgen!

Sharkey had een lange reis achter de rug. In zijn ei had hij het gevoeld. Alleen had hij het niet zo goed gesnapt wat er aan de hand was. Nu was hij eindelijk uit zijn ei gekropen. Hij had gewacht tot hij het vermoedde had dat er weer grond onder zijn ei lag en was er toen snel uitgekropen, je zou bijna misselijk worden van dat geschommel. Hij brak de schaal met zijn klauwen en staart en kroop eruit. Zijn gele ogen knipperde door het onverwachte felle licht en hipte zijn ei uit. Een muur van rotsen lag voor hem en een zwarte draak zat voor hem. Dat moest papa wel zijn, hij was benieuwd wie zijn mama was. Hij liep rustig naar zijn vernoemde pa en keek ondertussen goed om zich heen. Een muur van steen zat om hem heen en onder zijn poten zat iets wat eruit zag als twijgjes maar hij wist het niet zeker. Hij besloot het straks allemaal te vragen als zijn vader tenminste tijd had. Hij stopte voro zijn vader en tikte en hem aan met zijn klauw. Hij voelde zich klein tegenover zijn vader. Hij was zo groot en hij zo klein. Wat raar, zijn vader had iets roods door zijn schubben maar hij niet en hij had niet het soort ogen als hij. Misschien lijk ik meer op me moeder. Hij haalde zijn schouders op, ach het zal wel. Hij tikte nog een keer tegen de voorpoot en knipperde even met zijn ogen.

Zijn vader likte de kleverige drap van zijn lijf dat nog van het ei kwam. Hij vond het niet fijn om gelikt te worden, te klef voor zijn gevoel, toch liet hij zijn vader maar begaan. Toen hij klaar was met zijn gelik begon hij zachtjes in zichzelf zijn naam te herhalen. Hij keek over zijn schouder en zag dat zijn broertjes of zusjes nog niet waren uitgekomen. Hij keek weer naar zijn vader, hij leek erg sterk, dat wilde hij ook. 'Pap?' Vroeg hij zelfverzekerd en staarde hem aan. 'Waar is mama? En waar zijn we?' Nieuwschierigheid beving hem, hij knipperde even met zijn ogen en hipte ongeduldig op zijn ene voet naar de andere. Hij was dus het eerstgebore jong. Hij was daar best trots op, hij had dus broertjes of zusjes. Er trok een korte grimas over zijn gezicht. Gatver, hij hoefde straks toch niet op hen te gaan passen hé. Als hij oud genoeg was leerde hij liever jagen en vliegen, dat soort dingen. Hij wou de leuke dingen leren, nou ja, goed ook de minder leuke. Als hij er maar iets aan had. 'Wanneer leer ik vliegen?' Floepte er uit zijn bek. Zijn ogen stonden gretig en staarde even kort naar de dicht geklapte vleugels van zijn vader. Ooit zal hij met zijn vleugels door de wind suizen. Dan was hij een van de heersers van de wind. Als hij dan ook nog kon vuurspuwen was het plaatje helemaal compleet. Zijn ogen begonnen al te fonkelen bij het idee.

Verbaasd hoorde hij toe wat er met zijn moeder was gebeurd. Snel begon zijn brein te werken. Dus ik kom van buiten Dw, maar dat betekent dus dat we weggingen en mijn moeder het daar neit mee eens was. Mijn moeder bleef daar en liet haar drie ongeborene gewoon achter. Ze wou zijn vader niet eens helpen met het opvoeden voor hem en zijn broertjes of zusjes. Woede borrelde op bij deze gedachtes. Niet te geloven, hij had een moeder die geen enkel besef had over moederzorg. Ze liet hen gewoon vallen, ze wou niet eens hierheen vliegen omdat het hier veiliger voor hen was. Hoe egoistisch kon zijn moeder wel niet zijn. Hij snoof maar werd wat gekalmeerd toen zijn vader weer begon te praten. Zijn woede trok snel weg door zijn woorden en maakte plaats voor vreugde. Hij staarde naar de strakke blik van zijn vader en knikte zelfverzekerd. Hij liep naar de rechterflank van vader en ging daar zitten, wachtend op zijn broertjes of zusjes. Intensief staarde hij naar de eieren in het nest. Alsof ze sneller uit zouden komen als hij hen bleef aanstaren. Hij zou snel leren vliegen, heel snel. Als ze nou maar uitkwamen, straks kwamen ze niet uit en was hij enigs kind, dan had hij niemand om mee te geinen. Vurig hoopte hij dat iedereen snel zou uitkomen.

Zijn eerste, broertje of zusje, dat wist hij nog niet, kwam uit het ei. Gespannen had hij staan afwachten tot er eindelijk een ei uitkwam. Na, wat voor hem een eeuwigheid duren terwijl het eigenlijk maar vijf minuten was, kwam er een ei uit. Een draakje, beetje zijn lengte maar dat kon hij niet echt goed zien, een blauwgroene kleur bedekte zijn schubbe, hij zag ook rare goudachtige tekeningen die af en toe vaagjes schenen. Twee ijsblauwe ogen staarde van hem naar zijn vader, hij moest zo zijn naam maar is vragen vond hij. Op zijn broertje of zusje zat er net zo'n vies slijmerig vlies als toen hij uit zijn ei kwam. 'Ik ben je broer.' Antwoorde hij luchtig toen zijn broer of zus zich naar hem richtte. Hij vermeende tenminste dat ze familie waren, het pas uitgekomen draakje leek totaal niet op hem, of pap. Misschien hadden drakenjongen niets van hun ouders als ze geboren worden en leken ze alleen qua innerlijk op elkaar, bedacht hij zich peinsend. Dit zou nog een verassing worden hoe zijn andere broer of zus eruit zal zien. Dan waren ze samen een soort mixje. 'Heb ik nou een broertje of een zusje?' Vroeg hij iets gekweld aan zijn vader. Hij zat al een hele tijd het draakje te bestuderen en hij kreeg maar geen indruk of het een meisje of jongen was, hoe kon je dat zien eigenlijk. Ongeduldig staarde hij naar zijn pas, hij zal het draakje straks wel een naam geven, dan kon hij het misschien daaruit halen. Maar op dit moment irriteerde het zich. 'Ik heet trouwens Shakey.' Het leek hem niet erg zijn naam te noemen, het was inmiddels zijn zus, of broer. Hij begon even na te denken. Wat heb ik eigenlijk liever, broertje of zusje. Een broer lijkt me wel leuk, maar misschien mag ik hem wel helemaal niet. Een zus leek hem ook leuk, maar hij had ook weer geen zin om stomme spelletjes te spelen of zich over kletsen te buigen. Als het andere ei maar snel uitkomt maakt het niet uit. Ik wil vliegen.

'Wat knap dat je in mijn hoofd kan kijken, Aerith. Maar ik zal als ik jou was ook maar niet denken dat ik een meisje ben want dan zit je er erg ver naast.' Zei hij op een kille en een nogal sarcastische toon. Hij keek naar de overige ei(eren), wanneer kwamen die nou is uit. Zijn broer was een paar minuten na hem uitgekomen, dit kon toch niet heel lang duren.. Om zichzelf maar even van de ei(eren) te keren zodat de tijd misschien sneller zou gaan wenkte hij zich tot zijn broer die vroeg aan zijn vader waarom ze zo anders waren, goed punt. Het was ook best grappig maar wel raar. Ach, de wonderen waren de wereld nog niet uit en misschien waren zij wel gewoon een erg zeldzaam nest. Voordeel, ze waren belangrijk en moesten zeker niet uitsterven of in ieder geval redelijk kunnen leven. Nadeel, jagers zouden hen maar wat graag spisten aan hun wapen en dan zou hij de hele tijd achter na gezeten worden, hij irriteerde zich er nu al aan. Nee, zeldzaam hoeft toch maar niet. 'Komt het omdat we uit een ander deel van het land komen? Mijn moeder bleef achter in haar thuis gebied, maar vader nam ons mee naar hier omdat hier veiliger was, maar moeder wou blijven.' De laatste toon was wat verbitterd en hard, hij kon het nog steeds niet verkroppen dat iemand zo zijn jong in de steek kon laten. 'Misschien is het gebruikelijk in ons geboorteland.' Opperde hij rustig en keek vragend naar zijn vader. 'Maar, vader, ik heb een naam, Aerith heeft een naam. Zouden we de Uwe mogen weten?' Vroeg hij rustig maar wel beleefd. Hij was geen doetje maar dit was toch zijn vader en daar kon je moeilijk brutaal tegen gaan doen, niet.