De eerste les van Toxic's jongen

Het was twee maanden geleden dat de jongen uit hun ei waren gekropen. Ze konden nu vast voedsel eten, een beetje praten en vliegen, hun krachten waren nog grotendeels onbekend. Ze vond het tijd om erachter te komen wat ze voor de groep konden betekenen. Ze zou met hen de tempel gaan verkennen en hen samen laten werken. Ze had niet al te moelijke opdrachten in haar hoofd. Toxic had van tevoren de tempel verkend en een kamer gevonden met bekrasde stenen en perkamenten. Op een van de stenen stond een plattegrond, ze had uitgevogeld hoe deze werkte en aan de hand daarvan een kamer gevonden die perfect was voor het iedee dat ze in hara kop had. Het was een labyrint met vier uitgangen een aan iedere zijde van de vierkante ruimte. Het labyrint had redelijk hoge muren maar deze rijke niet tot het plafond zodat zij die konden vliegen overzicht hadden. Ze had een soort edelsteen gevonden en deze in het labyrint verstopt. Ze knikte tevreden en ging terug naar de hoofdingang van de Tempel. Met een harde snerpende brul maakte ze eerst iedereen duidelijk weg te blijven, de tweede brul was anders en minder dreigend. Deze was bedoeld voor haar jongen. Ze moesten hiernaartoe komen voor hun eerste les. Ze hadden lang genoeg gehad om uit te vinden hoe het leven in elkaar zat. Ze verwachtte dat de jongen allemaal in de buurt moesten zijn aangezien ze ergens in het gebied zouden zijn. Tenminste, dat is wat ze van hen verwachtte. Ze had hen gezegd niet buiten het gebied te gaan zonder haar. Rake wist daarvan de reden al. Vreemd genoeg leken alle jongen meer op hun vader, misschien had Azazeal gewoon een sterken gen ofzoiets. Ze zuchtte Azazeal, ze kneep haar ogen dicht 'Hij is er niet voor mij, ik kan hem niet meer vertrouwen. Laat het los Tox' dacht ze bij zichzelf, ze opende haar ogen en zag een drakenmug voor haar zitten. Hij keek haar aan met zijn grote bolle ogen en een scheve kop. Ze grijnsde om het aanzicht van het beest "Heb je me niet gehoord? Kom op opsodemieteren" grinnikte ze tegen het beest. De gigantise mug steeg met het geluid van een opstijgende helicopter op en vloog weg. Het waren toch fijne wezens en ze was zeker blij dat ze aan hun kant stonden.

Rake was in het bos bezig met het eten van zijn lunch. Hij had bij de boerderijen wat kalfjes ongezien weten weg te pikken, en hij had iets leuks ontdekt. Hij kon vuur spugen en een soort vergif dat alles aanvrat, maar hoe hij het deed was hij nog niet helemaal achter. Hopelijk kreeg hij het snel onder de knie wat als hij vergif wou kwam er vuur of niks, en bij vuur was het net zelfde lied. Hij schudde zijn kop en rekte zich uit. En wou weer verder oefen met zijn krachten, gelukkige kon hij al redelijk vliegen en kon hij een stuk sneller. Af en toe het gebied uit om voedsel te stelen en mensen te plagen. Hij had dan nog niet zijn krachten onder de knie, maar zijn klauwen en staart. En krachtig vleugels en het angstaanjagende gebrul, deed al meer dan genoeg bij de meeste mensen. Hij moest alleen nog uitkijken bij drakenjagers, Hij hoorde zijn moeder roepen voor de eerste training, er kwam een valse grijns op zijn gezicht. Hij brulde luid terug om te laten horen dat hij er aan kwam. Hij spreide zijn grote en machtig vleugels en sloeg ze krachtig op en neer. En zette zich af met zij poten al snel schoot hij door de lucht, en liet de grond en het donker bos ver beneden zich. De brul kwam van de berg van dan, hij voelde de wind langs hem heen gaan. En de bomen glijden onder hem vandaan, Rake maakte een draai van 180 graden richting zijn moeder. Al snel was hij op de plek en zich zijn moeder staan. Hij land behendige voor haar, en deed wat stof opwaaien. Even keek hij om zich heen maar hij was de eerste, en knikte naar zijn moeder. ‘Hoi moeder.’ En hij maakte een kleine buiging voor haar, ze was tenslotte wel de leider van de Night warriors. Hij was net iets groter dan haar geworden. Binnen kort zo ik toch wel een eigen slaapplek moeten zoeken, Dacht Rake. Rake ging rustige naast zijn moeder staan en wachten geduldige af. Op de rest maar hij vroeg zich toch af wat de test zou zijn. Misschien gingen ze de tempel in en moesten ze daar wel wat doen.

Misery was een stukje gaan lopen door het gebied. Niet ver van de grot waar ze twee maanden geleden met zijn allen geboren waren. Hij wilde dolgraag net zo sterk worden als mama en het leek zo te zijn dat de eerste les er aan zat te komen. Vol hoop wachtte hij deze dag af. Zich afvragend wat zijn moeder voor hem in petto had. Hij wist dat een van zijn broertjes of zijn zusje hier ergens in de buurt moest zijn. Hij kon ze ruiken. De sterke geur die al die tijd in het hol had gehangen namen zij nu allemaal met zich mee. Ook hun moeder rook ernaar. Het was een mengeling van haar eigen geur met de bitterheid van gif en zuur. Misery wist niet beter dat die geur er was. De laatste dagen had hij zijn vleugels een beetje uitgeprobeerd en het lukte hem om een aantal meters, niet ver boven de grond, te kunnen vliegen. Daarna verloor hij zijn evenwicht en kon hij niet verder. Even aarzelde hij, maar toch ging hij het vandaag nog weer eens proberen. Hij had best een aardig richtingsgevoel voor zijn leeftijd. Daarom wist hij precies welke kant hij op moest als hij terug wilde. En anders kon hij altijd nog de geuren volgen. Voorzichtig spreidde hij zijn vleugels en begon, zoals altijd, krachtig te slaan en een beetje vooruit te rennen. Na een aantal meters zette hij zich af en vloog. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Nu ging hij al een klein stukje hoger als gisteren. Verschillende methodes uitproberend, vloog hij ook al een stuk verder. Wat gebeurde er als hij dit deed? En kwam hij verder als hij zo deed? Alles probeerde hij en door uiteindelijk zijn staart recht achter zich te houden, hard met zijn vleugels te slaan en zich helemaal te strekken, lukte het hem om weer een stuk hoger en verder te komen. Blij met zichzelf ging hij weer op de grond zitten. Zijn andere krachten had hij nog niet echt uitgeprobeerd. Hoewel hij wel wist dat hij ze had, wist hij niet zeker of het slim was om ze te gebruiken. Straks mocht het niet van mama. Over mama gesproken; een luide brul echode over het gebied. Ze moesten komen. Even orienteerde hij zichzelf en rende toen op het geluid af. Een glimlach op zijn gezicht. Hij kon niet wachten om zijn moeder te vertellen hoe goed hij al kon vliegen. Op een open plek hield hij stil. Haalde het geluid van zijn moeders brul terug en volgde het geluid weer. Op een gegeven moment wist hij totaal niet meer was hij was, maar hij wist wel dat zijn moeder hier moest zijn. Voor hem stond een grote tempel. Binnen kon hij de vage contouren van zijn moeder onderscheiden. Snel schoot hij naar binnen. 'Mama!' riep hij enthousiast. 'Mama, mama, luister!' murmelde hij, nog enthousiaster. Totaal hyper zocht hij naar de woorden om haar te zeggen wat hij wilde. 'Vliegen, ik!' riep hij, 'Ik, vliegen!' in de hoop dat ze het begreep flapperde hij ook nog wat met zijn vleugels en keek blij naar haar op.

Ze cirkelde netjes tondjes over een open plek. Ze had vanaf dat ze wist waarvoor haar vleugels dienden geoefend en kon nu al heel goed vliegen voor haar leeftijd. Ze had hierdoor nooit geoefend met krachten maar overleefde tot nu toe prima zonder. Laatst had ze zich geschaafd toen ze voor de zoveelste keer een rare stunt had uitgehaald in de lucht waarbij ze was neergestort. Ze had zich toen op de schaafwond geconcentreerd door hem te verzorgen en te likken. Nog geen vijf seconde later was de wond oppeens weg geweest. Daar had ze niets van gesnapt, misschien zou haar moeder weten hoe het kwam. Ze hoorde haar moeder brullen en landde sierlijk om te luisteren. Ze raakte wat opgewonden van de boodschap en er kwam een dunne sliert rook uit haar neusgaten. Verbaasd keek ze naar de rook waardoor ze een schele blik maakte. Ze sloeg ernaar met haar pootjes en vroeg zich af of er iets aan de hand met haar was. Ze schudde haar kop en de rook verdween. Snel spreidde ze haar vleugels die al behoorlijk gespiert waren door het vele vliegen en maakte ze hoogte door ermee te slaan. Ze gleed vlak over de bomen naar het geluid toe en zag net Misery bij een tempel landden. Die had ze nooit eerder gezien. Nieuwsgierig ging ze haar broertje achterna. Zodra ze landde vauwde ze haar vleugels en krulde ze haar staart 'Mam!' zei ze gelijk met het hiepere "Mama!" van Misery. Ze ging bij haar rode broer staan die ongeveer een kop groter dan zij was. Sombra was nog maar net iets kleiner dan haar moeder en ze groeide snel.

(Moet even een nieuwe afbeelding zoeken X3)

Sumu had net als Sombra bijna alleen maat getraind met vliegen waardoor zijn kracht maar slecht ontwikkeld waren, behalve zijn stealth. Die had aldoor gebruikt om mensen te pesten, hapjes te vinden of het bestuderen van drakenmuggen. Wat een fasinerende wezentjes dachtt hij altijd. OOk was hij al een keer verveld en had hij vele hoorntjes gekeregen. HIJ was weer eens bezig met het uithalen van vreemde manoeuvres in de lucht tot hij plots een typische mamabrul hoord. Sumu vloog er met spoed naartoe. HIj was sneller dan zijn broertjes en zusje maar hij was wel de kleunste van het nest. Maar voor hij het wist waren ineens de bomen verdwenen en schoot er alleen maar omhoog hellende harde steen onder hem door. Zoals gewoonlijk raakte Sumu snel gefacineerd en daardoor afgeleid, maar hij kwam uit de 'trance' doordat hij tegen een muur vloog, zijn hoofd stoote en naar benede tuimelde voor enkele meters recht voor Rake's poten. Tegen Rake zei hij met zijn pijlijke kaak en lichaam op de grond 'Hoi lange.' hij stond op en draaide zich naar zijn moeder en zei 'Wat is er mam?' Toen zag hij Misery de tempel binnen rennen en Sombra binnen vliegen.

(Mag Sumu als zo praten of moet het wat kinderlijker?)

Allen waren ze gegroeid; Sombra, Sumu en Rake vooral. Hij kwam al met zijn kop boven haar uit. Ze glimlachte. "Ik ben blij dat julie er allemaal zo snel zijn. Het word tijd dat jullie je vaardigheden gaan laten zien" er kwam een grijns op haar gelaat. "Volg mij maar" ze liep een eindje weg en spreed haar vleugels om vervolgens binnen enkele vleugelsslagen in de lucht te zijn. Ze vloog omhoog tot aan een rotsplateau. Ooit was dit een gigantishe stenen brug geweest die honderden meters hoog van de ene naar de andere kant van de tempel had gelopen. In het midden was deze weggebroken en aan weers zijde van de tempel waren hierdoor alleen plateau's overgebleven. Toxic liep de grot bij het plateau binnen en vloog met een enkele vleugelslag op de eerste muur van het labyrint. Toen alle jongen er waren begon ze uit te leggen wat de bedoeling was: "Ik heb in dit labyrint een grote glimmende steen verstopt; een edelsteen. Er lopen drakenmuggen rond en er staan poppen en skeletten van mensen. Het is de bedoeling dat jullie samenwerken en alleen de mensenpoppen en skeletten verwoesten. Niet de drakenmuggen. Om het nog wat moelijker te maken is er een tijdslimiet: Zodra de avond valt en de maan verschijnt moeten jullie hier terug zijn mét de edelsteen. Zo niet, dan is de opdracht mislukt." door een dakraam was de lucht te zien die nu al langzaam begon te kleuren. "Er zijn regels: Niet vliegen en je klimt niet over de muren. Je blijft dus op de grond. Drakenmuggen mogen wel over de muren heen." drakenmuggen waren niet bepaald klein en ze had hen expres opgedragen niet te vliegen omdat dit zo duidelijk te horen was. "Begin!"

Misery keek naar de rest van zijn broertjes en zusje die eraan kwamen. 'Hoi!' riep hij vrolijk. Eindelijk kwam de eerste les. Eindelijk. Hij kon niet wachten tot ze mochten beginnen. Iedereen was er vrij snel, maar voor Misery kon het niet snel genoeg gaan. Toen iedereen binnen was sprak hun moeder; "Ik ben blij dat julie er allemaal zo snel zijn. Het word tijd dat jullie je vaardigheden gaan laten zien. Volg mij maar" Ze vloog op naar een hoger plateau. Hij spreidde ook zijn vleugels en probeerde zo snel mogelijk achter haar aan te komen. Tot zijn geluk lukte het hem om die hoogte te overbruggen. Zodra hij weer vastheid onder zijn poten had, liep hij zijn moeder achterna. Misery was een van de jongsten, op Sombra na, maar dat liet niet na op zin grootte. Hoewel Rake nu toch wel de grootste was. Misery had zijn kleur niet helemaal behouden. Waar hij eerst grijs en blauw was geweest, werd hij nu paarsachtig. Je zag zijn oude aftekeningen nog wel, maar die begonnen snel te vervagen. Zijn stekels waren ook gegroeid en het blad aan zijn staart was ook scherper geworden. Dat vond hij toch wel een leuk speeltje, dat blad. Hij kon er makkelijk jonge boompjes mee om hakken. Waarschijnlijk, later, kon hij er ook veel dikkere bomen mee aan. Zijn grote kop draaide zich rond. Nieuwsgierig naar de ruimte waar ze nu waren. Voor hen was een grote wirwar van muren. Een labyrint. Weer sprak hun moeder; "Ik heb in dit labyrint een grote glimmende steen verstopt; een edelsteen. Er lopen drakenmuggen rond en er staan poppen en skeletten van mensen. Het is de bedoeling dat jullie samenwerken en alleen de mensenpoppen en skeletten verwoesten. Niet de drakenmuggen. Om het nog wat moelijker te maken is er een tijdslimiet: Zodra de avond valt en de maan verschijnt moeten jullie hier terug zijn mét de edelsteen. Zo niet, dan is de opdracht mislukt." Hij merkte het dakraam op, waardoor de nu nog blauwe lucht was te zien. Maar het zou niet lang meer duren voor de maan op zou komen. Misery keek zijn broertjes en zusjes even aan en knikte naar zijn moeder. "Begin!" riep ze. Zijn eerste ingeving was om het labyrint in te rennen en als een gek de poppen en geraamtes doormidden te hakken. Maar direct daarna bedacht hij zich ineens dat ze samen moesten werken en het beter slim aan konden pakken. Alleen wist hij nog niet goed hoe. 'Niet meteen naar binnen gaan!' riep hij waarschuwend, voordat ze met z'n allen al weg waren, 'we moeten dit slim aanpakken..'

Toxic vloog met de woorden 'volg mij' vooruit. Sombra spreidde onmiddelijk haar vleugels en vloog haar moeder zonder veel moeite achterna. Ze landde netjes op het plateau en liep haar moeder en broertje achterna. Eeaal in de ruimte was eer een gigantish doolhof. Toxic noemde het een "Labyrint" Sombra kon niet over de muren kijken, zelfs niet als ze op haar achterpoten ging staan. Hun moeder legde hen uit wat er ging gebeuren zodra ze er allemaal waren. Dit werd nog eens leuk. Sombra had nog maar één keer met mensen contact gehad. En dat was een enkel mens geweest die haar moeder, dapper als deze was met gemak had weggejaagd. Sombra stond nog steeds versteld van de kracht en de leiderschap van haar moeder. Zodra er werd geroepen dat ze konden beginnen wou Sombra voorgaan maar Misery riep haar een halt toe en Sombra bedacht dat Toxic gezegd had dat ze moesten samenwerken. 'Er zijn vast doodlopende gangen, Misery heeft gelijk we moeten slim aan het werk!' zei ze om Misery te steunen. Ze ratelde in haar gedachtes door om een goed plan te vinden. Oppeens ging er een vlammetje branden. Er kwam rook uit hara neusgaten maar ze lettte er niet op 'Wij mogen misschien niet vliegen, maar de drakenmuggen wel! Zij kunnen ons helpen!' stelde ze enthousiast voor. Ze zwiepte met haar staart en hoopte dat haar broertjes het een goed iedee vonden. Ze moesten het natuurlijk allemaal met haar eens zijn.

Rake stond geduldige naast zijn moeder te wachten op de rest, al snel kwam er een paars gedaante aan lopen. En de geur een mengeling van zijn geur en die van zijn moeder drong zijn neus gaten binnen. Er kwam een glimlach op zijn gezicht, Misery was het zijn broer. 'Mama!' riep hij enthousiast. 'Mama, mama, luister!' murmelde hij en nog enthousiaster, totaal hyper van opwinden en trots. 'Vliegen, ik!' riep hij, 'Ik, vliegen!'
En vloog een stukje van de grond om het te laten zien. Rake snoof even maar ging er niet op in. Hij was wel blij voor Misery, Al snel kwam ook Sombra er bij staan ze was ook al flink gegroeid net zoals Misery en hem. Rake glimlachte naar haar zus het deed en beet even uitdagend en zachtjes in haar kam die boven haar hoofd zat. Rake schrok even toen Sumu uit de lucht kwam vallen, maar moest al snel lachen en keek hem wat uitdagend aan toen hij zei. 'Hoi lange.' Hij snel en wat versufd op, rake zei wat plagerige, ‘wel uitkeken waar je vliegt broer.’ En keek even naar zijn ander broer en zus, het veil hem toen echt pas op dat hij de grootste was van het stel. Zijn moeder glimlachte van tevredenheid en begon te spreken. "Ik ben blij dat julie er allemaal zo snel zijn.
Het word tijd dat jullie je vaardigheden gaan laten zien" er kwam een grijns op haar gelaat. "Volg mij maar" Rake volgde haar en zijn broers en zusje de tempel binnen, Rake kon niet wachten om zich te bewijzen net zoals zijn zus en broers. Ze spreiden haar vleugels toen ze niet meer verder konden lopen, met enkele vleugels slagen vloog ze neer een rotsplateau. Rake volgde haar en sloeg met krachtig vleugels slagen en landen valk naast haar. Toxice was al een grot binnen gewandelde en wachten daar op hem en de rest. Toen iedereen er weer was begon ze met de uitleg van de test. ‘Ik heb in dit labyrint een grote glimmende steen verstopt; een edelsteen. Er lopen drakenmuggen rond en er staan poppen en skeletten van mensen. Het is de bedoeling dat jullie samenwerken en alleen de mensenpoppen en skeletten verwoesten. Niet de drakenmuggen. Om het nog wat moelijker te maken is er een tijdslimiet: Zodra de avond valt en de maan verschijnt moeten jullie hier terug zijn mét de edelsteen. Zo niet, dan is de opdracht mislukt.’
Ze keek even naar het dakraam die er was, ze hadden niet veel tijd. Ze moesten dus snel een plan bedenken en uitvoeren de maan liet niet lang op zich wachten. "Er zijn regels: Niet vliegen en je klimt niet over de muren. Je blijft dus op de grond. Drakenmuggen mogen wel over de muren heen." Rake knikte om te laten zien dat hij alles begreep. Hij keek even naar zijn broers en zus, hij hoorde zijn moeder roepen. ‘Begin.’ Rake wou het labyrint in rennen maar Misery riep op een waarschuwende toon. 'Niet meteen naar binnen gaan!'
Rake stopte meteen en liep weer terug en keek vragend naar zijn broers en Misery, had ze een plan maar ze had geluk ze moeste dit goed en slim aanpakken. 'Er zijn vast doodlopende gangen, Misery heeft gelijk we moeten slim aan het werk.’ Zei Sombra, rake dacht even goed na en luisterde naar het voorstel naar Sombra, het was wel een goed idee. Maar mischien mogen ze ons niet helpen dacht hij. ‘Ik denk niet dat de drakenmuggen ons niet mogen helpen. Als we ons nou in twee groepen verdelen, dan maken we meer kans en hebben we sneller de edelsteen te vinden. En kunnen we ook beter zoeken.’ Rake vond het een goed idee maar wat vonden zij broers en zusje er van. Rake keek ze afwachtend aan

Net als de rest volgde Sumu zijn moeder en luisterde naar de instrucsies van hun moeder. Hij liep meteen achter Rake aan toen ze het startsignaal kregen maar Misery hield hen tegen om een plannetje te maken. Rake zei dat hij dacht de de drakenmuggen hen niet mochten helpen sumu maakte daar meteen een geruststelling op: 'Mam heeft alleen gezegd dat we niet mogen klimmen en vlieg maar niks over de drakenmuggen. Als we ze gebruiken kan ik hun gezoem wel vertalen voor jullie.' Zei Sumu die al veel ervaring met drakenmuggen had. 'Mischien, Missery kan jij met je staartbladmesdinges in de grond de rout kerven die we al hebben gelegd, zo weten we waar we al zijn geweest.'


Geen inspi

sorry ik dacht dat ik op Sumu zat

Misery luisterde naar de voorstellen van zijn broers en zus. Wat Sombra zei was waar, daarbij kwam Rake ook met een goede opmerking. Sumu had ook een goed idee. 'Het klinkt allemaal goed,' zei hij en hij maalde om alle ideeën tot een plan te verwerken, 'Ok, dit is wat we doen; de drakenmuggen kunnen we gebruiken als kompas, als zij met hun gezoem naar de edelsteen vliegen, kunnen we dat geluid volgen.' het leek hem wel handig, 'dan blijven we wel bij elkaar en kan ik in de grond een lijn zetten, zodat we weten waar we al zijn geweest.' eindigde hij met een blik op Sumu. Hij begon enthousiast te worden, dit moest lukken. Misery wachtte tot de anderen het er mee eens waren. Misschien hadden zij nog wel meer goede ideeën, hij besloot het meteen maar te vragen. 'Hebben jullie misschien nog meer goede ideeën?'
Zijn blik ging het groepje rond.

Whaah, ook inpiloos..

Sumu had meteen een punt over de drakenmuggen, mama had daar inderdaad niks over gezegd. 'Dat klopt Sumu daar heeft ze niks over gezegd.'Daarbij kwam ze met nog een goed idee. En Misery zag zijn idee wel zitten. Misery had al snel een plan gevormd en steld die ook meteen voor. 'Ok, dit is wat we doen; de drakenmuggen kunnen we gebruiken als kompas, als zij met hun gezoem naar de edelsteen vliegen, kunnen we dat geluid volgen.' Rake knikte instemmend, het was een goed idee en dat leek wel handig. 'dan blijven we wel bij elkaar en kan ik in de grond een lijn zetten, zodat we weten waar we al zijn geweest.' eindigde hij met een blik op Sumu, rake begon enthousiast tw worden en wou nou meteen beginnen hij keek even naar het Dakraam de lucht was al redelijk donker maar de maan was gelukkig nog niet te zien. 'Hebben jullie misschien nog meer goede ideeën?' Vroeg missery nog en zijn blik ging de groep rond, 'Nope, laten we maar beginnen we hebben niet zo veel tijd meer.' Rake keek de kring rond, en wachten netjes tot iedereen zijn zegje had gedaan.

'Hoe weten we dat de drakenmuggen naar de edelsteen gaan?' reageerde Sombra op Rake. Ze schudde haar kop en liep als eerste het labyrinth in 'Kom nou maar!' ze liep tot de eerste T-splitsing waar ze met haar klauwen een holte in de muur krabde zodat ze wisten dat ze hier al geweest waren als ze straks terug kwamen. Ze wachtte op de rest voor ze elkaar kwijt zouden raken. Dat zou niet echt leuk zijn... Gelukkig konden ze bij noodgevallen gewoon de regels breken en over het labyrinth terug vliegen naar de veiligheid van hun oudere moeder. Ze keek de ene gang in, deze ging na zo'n acht meter een hoek om waardoor de rest niet meer te zien was. De andere kant leek dood te lopen maar het kon ook een andere T-splitsing zijn. Ze zouden misschien wel moeten opsplitsen terwijl er één wachtte op de plek waar zij nu stond. Het leek haar wel een goed iedee dus stelde ze het voor aan haar broertjes toen deze er waren: 'Ik denk dat een van ons hier moet wachten terwijl de rest zich opsplitst en ieder groepje een gang neemt. Als de gang doodloopt brul je twee keer, als hij niet doodloopt één keer. Dan kan de rest terrug gaan naar degene die één keer gebruld heeft en daar hetzelfde doen. Goed plan?'. Ze was eigelijk wel trots op zichzelf dat ze zoiets al kon bedenken en vond het een goed plan, al zei ze het zelf. Met haar blik op de rest vroeg ze zich af wie de eerste mensenpop mocht verwoesten. Ddie gedachte maakte dat er een vage grijns rond haar mondhoeken speelde. Ze had nu al iets tegen mensen.

Misery snelde achter Sombra aan toen zij al het Labyrint in was gegaan. 'Hoe weten we dat de drakenmuggen naar de edelsteen gaan?' vroeg Sombra. 'We zoeken er een en vragen het ze, ze begrijpen ons wel.' stelde Misery haar gerust. Terwijl hij Sombra volgde kerfde hij met het scherpe blad aan zijn staart de weg in de grond. Zo konden ze altijd de weg weer terug vinden. Sombra stopte bij een t-splitsing en wachtte tot de rest er weer was. 'Ik denk dat een van ons hier moet wachten terwijl de rest zich opsplitst en ieder groepje een gang neemt. Als de gang doodloopt brul je twee keer, als hij niet doodloopt één keer. Dan kan de rest terrug gaan naar degene die één keer gebruld heeft en daar hetzelfde doen. Goed plan?' stelde ze voor. Misery snapte het niet helemaal. Ze hadden net toch al een plan opgesteld? Daar waren ze allemaal mee ingestemd en nu ging Sombra ineens iets anders verzinnen. Hij zuchtte even en keek haar aan. 'Het klinkt goed, maar we hadden net toch al een plan gemaakt?' antwoordde hij haar.
Vragend keek hij de rest van de groep aan. 'Maar als iedereen het goed vind, kunnen we natuurlijk ook dit doen.' stelde hij voor, 'Eigenlijk is het wel een beter plan dan het vorige.'
Zijn blik gleed de linker gang in, aan het eind maakte het een bocht naar rechts, maar nog daarvoor was er nog een afslag. Hij vroeg zich af hoe groot dit labyrint wel niet was.

Alle jongen leken het meteen serieus te nemen en begonnen als eerste met bespreken. Toxic kon al zeggen dat ze trots was maar hield zich in tot ze resultaten zag. Draken konden lui of ongemotieveerd worden als je te veel of te weinig complimenteerde. Ze ging een beetje anders staan en klemde haar nagels in de muur waarop ze stond. Vanaf haar hoge standpunt kon ze goed zien wie er over de muren ging, zowel draken als drakenmuggen. Ze keek Sombra na en zag al snel Misery volgen. Sombra leek wel iets van een leider in zich te hebben net als Rake. Dat maakte haar zowel trots als scherp. Ze moest blijven opletten dat haar eigen jongen haar niet van de troon zouden stoten. Van Sombra verwachtte ze dat niet, Sombra was niet volledig slecht. Geen van de jongen eigelijk. Maar het zat in hun bloed en in de loop der tijd zouden ze dor en dor slecht worden, daar was ze zeker van. Ze kon haar jongen later aanzetten als leider van een groepsrang maar voorlopig hadden ze nog veel te leren. Ze dacht aan Zu terwijl ze de jongen bezig zag. Ze zou hem binnenkort vertellen dat de jongen hun eerste groepsopdracht al achter de rug hadden en dat hij kon beginnen met de eerste échte trainingen. Ze bewoog haar klauwen waardoor er brokjes van de muur vielen en op de stenen vloer kletterden. De stenen waarmee het labtrint was gemaakt waren broos en oud maar hielden na al die jaren goed stand. Toxic hield het dakraam goed in de gaten. Zodra het tijd was zou ze een brul geven om de jongen te laten weten dat hun tijd om was. Ze wist niet of ze de edelsteen zouden vinden. Ze had het labyrint al verkend en het was niet vreselijk moeilijk als je het geheugen van een draak had. Als je samenwerkte was het een heel makkelijk doolhof. Ze glimlachte tevreden terwijl ze op de jongen lette. Als ze de bocht om zouden gaan moest ze op gehoor vertrouwen om te weten waar ze waren.

Rake ging snel achter Misery en Sombar aan die het Labyrint al in waren gegaan. Rake luisterde niet echt maar naar het gesprek van hun twee en gaf zijn zintuigen goed de kost om alles god op zich te nemen. Sombra stopte bij een T- splitsing en Rake keek even de twee gangen in een gang ging alleen maar recht door en de anderen de linker gang maakte een bocht naar rechts en had daarvoor nog een afslag. Rake hoorde de woorden wisseling van zijn broer en zus, en zuchte even nog meer gekibbelde en ze hadden de test gefaald en dat wou hij niet. Ze hadden toch al een plan gemaakt waar iedereen mee eens was.
Misery had wel gelijk had was een beter plan dan wat ze nou hadden maar dat had hij een het begin toch ook voor gesteld of leek deze er gewoon veel op. ‘Klinkt goed en daar heb je gelijk in, Misery maar had ik dat niet in het begin voor gesteld?.’ Rake keek even vragend naar de twee, maar wou eigenlijk niet op antwoord wachten en sloeg alvast de linker gang in en liep haastige door. Langzaam zag hij een pop tevoorschijn komen narmate hij steeds dichterbij de bocht kwam. ‘Hier is een pop jongens.’ Riep Rake duidelijk, en keek even achterom, maar sloeg met zijn staart de pop aan stukken. Er zat een grote impact slag op de muur. Rake grijnsde tevreden. En dacht even terug een de dag dat hij gevangen genomen was door die rot jagers. Rake wachten bij de vernielde pop op de rest maar die liet wel erg lang op zich wachten.
Het veil hem toen pas op dat het in de gang na de bocht stik donker was. Ze zouden daar een manier voor moeten verzinnen om het lichter te maken of gewoon er door lopen en goed naar de omgeving luisteren. Rake keek even achterom om te zien of zijn zusje er broers er al waren. En liep daarna wat aarzelende de bocht door en de donkere gang in. Af en toe knalde hij tegen een wand op. Rake concentreerde zich op de geluiden en hoorde een gezoem valk voor hem. Voorzichtige liep hij er op af en knalde nog een paar keer tegen een wand aan. Je kon hem af en toe duidelijk horen brullen uit ergernis. Dit was niet leuk zo vond Rake, Het geluid werd steeds duidelijker en er kwam ook langzaam licht tevoorschijn. Snel liep hij richting het licht. En keek tevreden terug de stikdonkere gang in toen hij er uit was. Er hingen een paar fakkels.
Aan de wand rake keek even naar de kruising waar hij was en zag een drakenmug een paar meter voor hem zweven. Rake grinnikte even, jammer kon hij niet met die beestjes praten. Maar hij had al een idee, Rake pakte een paar fakkels in zijn bek en liep terug de donkere gang in. Nou wist hij ongeveer hoe hij moest lopen en knalde nou niet zo vaak meer tegen een wand aan. De fakkels gaven niet zo veel licht maar hij kon er een spoor van maken zodat zijn broers en zusje wisten waar ze naar toe moesten gaan. Rake was niet echt een prater hij deed liever dingen gewoon en het liefste zelf daar was hij al snel achter gekomen. Om de paar meter liet hij een fakkel achter en herhaalde het tot bij de pop en ging snel weer terug. Zijn zusje en broertjes had hij nog steeds niet gezien en ze hadden hem nog niet gevonden. Waren ze daar nog steeds aan het praten, rake schudde zijn hoofd even. En besloot maar bij de kruising te wachten. De gezoem was er nog steeds en de mug ook. Rake glimlachte vriendelijk naar de mug, hij brulde een paar keer luid om te laten weten waar hij was en ging rustige zitten wachten.

(sorry had wat insp)

Misery merkte dat Rake het fijner vond om de dingen zelf uit te zoeken. Hij was zelf al op pad gegaan. Het duurde even voordat hij een paar luide brullen hoorde. Dat was Rake. 'Oke, laten we opsplitsen.' stelde hij voor, 'Rake gaat denk ik liever in zijn eentje, merk ik, en een van ons moet dan ook maar alleen en dan kunnen er twee anderen bij elkaar blijven.' zijn stem was vriendelijk. Er welde nog een idee bij hem op. 'We geven dan de verschillende 'groepjes' een taak, oke?' hij dacht even na. 'Rake kan aan een drakenmug vragen of deze de edelsteen wilt zoeken, als deze het gevonden heeft gaat die weer terug naar Rake. Dan brult Rake drie keer en dan weten wij dat de drakenmug het heeeft gevonden. Dan komt ons werk.' hij ratelde maar door, 'Wij splitsen ons in een tweetal en iemand in zijn eentje. De een gaat naar Rake op zoek en de andere twee wachten nog even. Als de ene bij Rake is, vragen we of de drakenmug meer drakenmuggen wilt gaan halen en die moeten dan naar jullie toe. Zij vliegen boven de muren en zorgen dat de twee niet op doodlopende gangen stuiten. Ze leiden hen naar de edelsteen. De mug bij Rake en de ander doet hetzelfde. Degene die er het eerste is, moet even vier keer brullen. Dan weten we dat hij gevonden is.' nu hij zijn verhaal klaar had, besefte hij dat het een beetje ingewikkeld klonk. 'Snappen jullie het?' vroeg hij, 'Degene die straks naar Rake gaat, moet het ook aan hem kunnen uitleggen.' voegde hij er nog aan toe.

whoops, vergeten dat ik nog op Kami zat :']