De kamer van Toxic & de jongen.

Alleen Toxic, de jongen en zij met toestemming!

Als je de gang van Toxic's grot -die een beetje in een bocht liep- volgde kwam je in een middelgrote kamer waar ruimschoots ruimte was voor twee volwassen draken. Er was een kleine plas water die groot genoeg was voor een niet al te grote draak om in te duiken. Het water was erg donker omdat er een onderwatergang liep die naar het duistere meer leidde waar wel meer gangen op uit kwamen. Als je het water in zou duiken kwam je op de helft een stuk omhoor waar het even droog werd -zodat je lucht kon happen- daar zat ook een klein gaatje in het plafon voor verse lucht en wat licht. Op die plek was een wand van bijtend zuur om indringers en zij die wilde ontsnappen tegen te houden. Alleen Toxic kon die muur weghalen... De grot was veder grootendeels leeg op de dikke huiden en vachten van dieren na, hier en daar hingen of lagen wat schedels.

De stekels op haar rug gingen weer omlaag en Toxic ontspande een beetje. Misschien moest ze maar eens haar grot ingaan. Ze sprong soepel van de rots en liep de gang naast de rots in. Ze kwam in de ruime kamer uit waar de dikke huiden van vooral rendieren op een verhoging lagen. Het was niet veel hoger dan de rest van de grot en nam ongeveer de helft van de ruimte in. Toxic ging op de huiden liggen en krulde zich een beetje op -zoals de meeste draken doen als ze gaan slapen- ze sloot haar gifgroene ogen en viel in slaap, haar oren gespitst voor ieder vreemd geluid zodat ze meteen wakker werd als er gevaar dreigde.Die nacht, vol de gedemte geluiden van het onweer buiten werd Toxic getroffen door een droom:

Vleugelslagen klonken, het was overal zwart. Het enige wat te zien was waren twee gifgroene ogen: Haar eigen ogen. Even lichtte alles op maar het enige wat ze zag was de zwarte draak met de gifgroene ogen. Deze draaide zich om, bij de volgende lichtflits zag ze haar weglopen. Hoe kon ze nou weglopen? Ze stond hier? Ze zag zichzelf, ze keek over haar schouder en grijnsde. Het werd weer donker en bij de volgende lichtflits was ze weg. "Toxic... Toxic..." een stem galmde rond, zacht en misterieus. Het klonk als de stem van Azazeal. Toxic siste, de stekels op haar rug gingen omhoog -Niet merkend dat ze weer in haar lichaam zat- de stem klonk opnieuw, nu zachter. De vleugelslagen werden harder en er landde een draak voor haar, ze kon de draak goed zien ondanks het zwart om haar heen. Het was Azazeal, hij zat vast geketend en de kettingen rammelden. Hij verzette zich niet, in zijn ene poot hield hij iets met een donkerrode kleur, het klopte op een bepaalde maat... Azazeal grijnsde en verdween langzaam, het donkerrode ding bleef in de lucht hangen tot hij helemaal weg was. Toen viel het met een doffe *splat* op de grond. Toxic liep naar het ding toe, toen herkende ze het: Het was een hart! Het klopte nog, ze legde haar poot op haar borst en voelde haar hart niet kloppen...

Toxic schok wakker, het onweerde niet meer buiten. Toxic ging zitten en legde haar poot op haar borst; haar hart klopte nog gewoon. Ze zuchtte opgelucht en stond op. Azazeal was haar partner geweest maar hij had haar verlaten, zonder iets te zeggen. Toxic siste zachtjes terwijl ze naar het water liep waar ze een paar slokken dronk. Ze keek naar haar spiegelbeeld en zuchtte.

Toxic had besloten na de ontmoeting niet op Azazeal te wachten en was naar haar eigen grot gegaan, naast de enorme rots waar ze altid op lag. Ze had haar partner een tijd niet meer gezien sinds het mistige gebied waar ze elkaar voor het laatst gezien hadden. Ze zuchtte en ontspande wat, de stekels op haar rug gingen omlaag, ondanks haar transformatie had ze nog steeds hetzelfde gif en de stekels ookal zagen deze er nu wat anders uit. Laatst merkte ze dat als het erg donker om haar heen was haar huid zwart werd zodat ze bijna onzichtbaar werd. Het was niet echt een kracht want ze kom het niet beheersen. Toxic ging op de huiden liggen waar ze altijd sliep. Ze had de grot wat herinricht: Er lagen nauwelijks schedels meer op de grond, de meeste hingen aan de muren een paar lagen in hoeken opgestapeld. De schedels die aan de muren hingen waren versiert met vreemdkleurige botjes aan kettingen en holle botjes die een griezelig, zacht, rinkelend geluid maakten zodra er een grote beweging plaatsvond, bijvoorbeeld als er een draak binnenkwam of rondliep.

(Sorrie voor de dubbelpost, dit moet echt in een nieuw bericht.)

Het was zover en ze was al de hele dag in de weer geweest. Ze keek nara de berg dorre bladeren, zachte naalden, aarde en rotte takken die tot haar borst kwam als ze rechtop stond. Met haar voorpoten groef en een holte tot ongeveer een halve meter diepte in de berg die een doorsnede had van twee meter. De berg scheidde al een vreselijke geur uit die eierdieven en andere onwelkome gasten uit de buurt hield, als ze klaar was zou ze de berg vergiftigen met een speciaal zuur dat ze de afgelopen tijd ontwikkeld had voor deze gelegenheid. Ze legde het eerste grijsgroene ei met rode strepen in de holte. Ze was redeijk verbaasd over de kleuren maar had maar even de tijd om te kijken. Snel maakte ze de holte dicht met alles wat ze eruit had gegraven zodat de warmte die het rottingsproces van het materiaal uitscheidde het ei verwarmden. Ze maakte nog vier andere holtes waarin ze ook eieren die er net zo uit zagen als de eerste met een kleine variatie legde. Ook deze holtes sloot ze af voor het nodige verwarmende effect. Toen ze er zeker van was dat alles piekfijn in orde was zette ze een stap achteruit. Ze maakte vreemde geluiden achterin haar keel voor ze een vreemde bijna doorzichtig groene substantie over het nest heen spuwde. Het had een vreselijke geur en kleefde eerst een beetje, even later was het opgedroogd en kleefde het niet langer. Nu gaf het het nest een glimmende, harde laag die de hoop bijeenhield zodat alles goed bleef. Toxic was uitgeput maar ze zou de komende tijd onophoudelijk de wacht houden bij het nest, zoder te eten. Drinken kon ze van de kleine poel in de grot. Ze ging in een hoek liggen en rustte. Haar slaap was ondiep en ze zou bij ieder mogelijk geluid haar ogen openen. De vreemde holle botjes aan de muren rammelden spookachtig ritmisch en gaven een -voor haar- rustgevende sfeer.

(dit speelt zich af ná de training)

Het was warm en de tempratuur was precies goed. De ruimte waarin ze de aflopen tijd gezeten had was steeds krapper geworden. Het scherpe horentje op haar neus waarmee ze de eierschaal kon breken was volgroeid. Alles aan haar lichaam was klein maar volmaakt. Van haar tenen tot kleine scherpe tantjes. Alleen haar vleugels waren niet groot genoeg om haar lichaam op te tillen. Ze maakte klikkende geluidjes zoals ze al tijden deed. Ze kraag vaak antwoord al wist ze niet precies van wie of wat. Haar ogen waren gesloten en haar lichaam nog in foetus houding maar niet voor lang. Ze wist dat het tijd was. Ze duuwde haar neus hard tegen de eierschaal, duuwde haar pootjes van zich af en probeerde haar vleugels te spreiden. Het had lang genoeg geduurt nu. Een krakend geluid bij haar neus, de eierschaal brak bij haar neus en haar ene voorpoot. Ze trok haar voorpootje uit de klaverige substantie die haar gevoed had toen ze in het ei zat. Ze zette haar poot tegen het gebroken stukje en duuwde waardoor het stuk eruit viel en ze haar eerste hap zuurstof binnenkreeg. Ze was - net als haar moeder - bestand tegen de giftige gassen en had er geen last van. Ze duuwde haar kop door het gat en brak het verder open zodat ze uit de eierschaal kon. Ze maakte een hoog geluid om hulp te krijgen bij het uitbreken terwijl ze zelf uit instinkt begon te graven en te woelen in de rotte bladeren en aarde van het nest.

Met een ruk trok ze haar kop omhoog. Ze was net aan het drinken toen ze het klikkende geluid hoorde dat een van de eieren vaak maakte. Het water druppelde van hara kin. Ieder ei had net weer een ander geluidje en ze wist precies wie wie was ookal hadden ze nog geen naam. Het gekraak maakte duidelijk hoe laat het was. Toxic was een stuk magerder geworden, ze had gevast en alleen gedronken van de kleine poel in de ruimte waar het nest was. Ze had haar wacht niet onderbroken voor wat dan ook. Dit had als resultaat dat alle eieren gezond waren en dat het er nog net zo veel waren als op de eerste dag. Azazeal was er al die tijd niet geweest, ze had hem waarschijnlijk niet heel dichtbij laten komen maar als hij er was geweest had hij eten kunnen brengen. Ondanks de honger was ze niet minder gevaarlijk, ze had nog steeds haar kracht en gif ookal waren deze zwakker en was ze iets minder in vorm. Een hoog geluid maakte dat ze in een flits bij het nest stond en de harde laag kapotbrak met haar voorpoten. Voorzichtig groef ze het ei uit en trof ze het eerste jong aan. Ze snuffelde eraan en duuwde liefkozend haar neus tegen de kleine snuit van het draakje. Ze leek erg op Azazeal... Voorzichtig pakte ze het kleine draakje op en bracht het naar haar slaapplek; het verhoogde deel waar de vachten lagen. Ze zette het jong daar neer en bekeek het kleine vrouwtje nogmaals. "Sombra" zo noemde ze haar. Het betekende schaduw en ze vond het een mooie naam voor het eerste jong. Ze duuwde haar kop weer voorzichtig tegen het kleine draakje en ademde daarmee haar geur naar de jonge draak, Sombra. Ze was nu heel oplettend naar ieder geluid dat van het nest kwam. De andere jongen konden ieder moment geboren worden

Het was lekker knus en warm in zijn ei waar hij zat, maar het begon de laaste tijd een beetje krap te worden. Zijn lichaam was flink gegroed en zijn scherpe tandjes ook. Het werdt tijd om eens ergens anders te gaan hij lag in een foetus houding. Hij hadt een mooie staart waar scherpe hoorntjes aan zaten en een scherpe punt aan het einde van zijn staart en scherpe klauwen aan zijn pootjes. Af en toe maakte hij soort van klikkende geluidjes en hij kreeg wel eens antwoord al wist hij niet precies van wat of wie. Hij rekte zich uit en zweepte vrolijk met zijn scherpe staart een gat in het ei en probeerde zijn vleugels uit te sprieden op een dag zou hij kunnen vliegen maar nou eerts uit dit kliene ei. Het had nou wel lang genoeg geduurt en hij wou er uit, de wereld zien en zijn moeder en vader als die er waren. Hij sloeg nog een keer met zijn staarte tegen de eirerschaal en duwde met zijn pootje er tegen. Een grote stuk van de eirerschaal veil er af. Hij stak zijn hoofdje er door en ademde voor het eerts in hij. De gifftige stoffen en gassen deden hem niks, hij was er bestand tegen net zo als zijn moeder. Hij slaakte een piepje voor hulp en brak het ei verder open. Hij begon uit instinkt, in de rottende bladeren en aarde te graven van het nest. Hij trok de rest van zijn lichaam uit de gebroken ei en uit de klaverige substantie waar van hij gevoedt was, en piepte nog eens om hulp.

Niet veel later klonk een ander bekend piepgeluid. De hulpkreet van het volgende jong. Ze stond op - want ze had naats Sombra gelegen - en liep snel naar het nest. Opnieuw brak ze met haar voorpoten de harde laag op het nest, ditkeer op een andere plek. Ze herhaalde het voorzichtige graven en vond snel genoeg het kleine rode draakje. Hij zag eruit zoals Azazeal voordat hij veranderd was. Dat bracht een glimlach op haar snuit. Teder snuffelde ze aan het jong en duuwde ze haar snuit tegen de zijne voor ze het oppakte en naast Sombra op de vachten legde. Hoe zou ze hem noemen? Zijn rode lichaam was getooid met vele scherpe stekels. Ook zijn klauwtjes zagen er al goed uit. Zoals ze hoopte: Een tweede jong, gezond en wel. In tegenstelling tot Sombra was het een mannetje. Ze moest oppassen dat ze niet geraakt werd als hij met zijn staart sloeg. "Rake" dat was de naam die bij het jong paste. Ze had de naam hardop uitgesproken en daarbij naar het jong gekeken. Ze zou de jongen de komende tijd veel bij hun naam noemen om hen hun eigen naam aan te leren. Ook Rake kreeg zijn gezondheidsinspectie en haar geur. Ze zou dit meerdere malen per dag doen zodat de jongen aan haar geur wenden en haar vertrouwden. Te beginnen met hen op de vachten te laten slapen waar zij altijd sliep. Op die manier kregen ze veel van haar geur binnen.

Ze klikte blij toen het licht haar te gemoet kwam. Gelukkig was het in de kamer zelf niet heel erg licht en werd ze niet meteen verblind. De geur van de grote draak drong haar neusgaten binnen. Dit was haar mama! Ze wist het zeker al had ze nog niet echt een naam voor dit moederviguur. Ze duuwde haar snuitje tegen die van Toxic aan en voelde haar huid tegen de hare. Oppeens voelde ze geen grond meer onder haar voetjes en ze trappelde met haar poten tot ze een zachte ondergrond voelde. Meteen was ze weer rustig. Ze gaapte; geboren worden was vermoeiend. Ze hoorde haar naam maar kende noch de betekenis noch de bedoeling van het boord niet. Sombra rekte zich uit en spreidde daarbij haar vleugeltjes waarna ze ging zitten en naar haar staart keek. Ze pruttelde wat en krulde haar staart in een soort slakkenhuisvorm. Ze kon nog niet zo goed zien en knipperde voordurend met haar grote babyoogjes. Moederviguur stond op en liep even weg. Ze pieptje om hulp 'Waarom ging ze weg?' niet veel later kwam ze terug met iets roods: Nog een draakje. Verbaasd keek ze naar de andere levensvorm die evenals zij van Toxic's en Azazeals genen kwam. Ze had nog niet helemaal de grasieuze houding van een draak maar had al wel een typish kenmerk: Ze kulde haar staart vaak en zwiepte er veel mee.

De training van de NW zat er op en Zu was vertrokken van bij de groote vulkaan. Echt veel nieuwe leden waren er niet bij gekomen, als er een oorlog zou uitbreken zouden zij sterk in de minderheid zijn. Hij had hier en daar opgevangen dat de groep van White een aanzienlijk groot aantal leden had. Maar er was nog hoop. Zijn maag rommelde en Zu zuchtte, waarna hij zij lichaam een halve draai liet maken en richting de boerderijen vloog.

Een pikzwarte schaduw gleed over de koeien , die in paniek begonnen te rennen over het grote veld. Een dreigende brul maakte duidelijk dat Zu over de boerderijen rondvloog. Zu zocht de sterkse stier uit , die waarschijnlijk veel geld waard was , en toen hij deze uitendelijk had gevonden, dook hij erop af. De stier rende zijn longen uit zijn lijf , en Zu bleef er op zijn dooie gemakje achteraan vliegen. Snelheid hoefde hij niet te maken, die beesten waren toch zo traag als wat. Zijn vleugels maakten een luid klap geluid en een grijns stond op zijn gezicht. "Zal ik hem bakken , of zal ik hem rauw opeten?" vroeg hij aan zichzelf en hij lachte. Hij pakte de stier op met zijn klauwen en het dier loeide in paniek. Zu wou net snelheid maken toen hij plots een stekende pijn in zijn rechtervleugel en flank voelde. De boer en zijn gezin waren naar buiten gekomen , en hadden verscheidene kogels en pijlen naar hem afgevuurd. Zu brulde geïrriteerd en liet de stier vallen , toen een vlijmscherp mes in zijn poot terecht kwam. Zu draaide zich met een ruk om en ontweek de overige pijlen en kogels. Met een brul liet hij een vuurstraal op de mensen afgaan en deze doken dan ook alle kanten uit. De zoon had het overleeft en rende naar binnen. Zu draaide zich weer om en pakte de stier, samen met nog een andere koe weer op , waarna hij richting de grotten van de NW vloog.

Daar aangekomen drukte hij zijn klauwen in de koeien, die nu hun laatste adem uitbliezen en Zu nam ze in zijn bek. De geuren waren nog steeds hetzelde als toen hij hier was weggegaan. Nee, toch niet helemaal. De geur van Tixoc was verser en de geur van nieuw leven dwarrelde hier lichtjes rond. Langzaam verplaatste hij zijn grote lichaam naar de kamer van Toxic, en keek om het hoekje. Daar zat Toxic en ze sprak net de naam Rake uit. Zu's hoofd kantelde schuin terwijl hij zijn ogen tot spleetjes kneep. Hoorde hij daar nu kleine piepjes. Had Toxic kleintjes gekregen? Achja, dan zou hij haar maar met haar kleintjes met rust laten. Hij zette zijn voorpoot achteruit, maar een van zijn tenen raakte een steen en deze maakte een zacht kletterend geluid. Oeps, betrapt.

Sumu had de indruk dat he warme en gezelig ei waar hj nu ni zat steeds kleiner en kleiner werd, mar in eite wrd hi zel steeds grter. Op een ggeven momentwas het gewon niet meer uit te houden,zo krap was het geworden. Dus besloot hij dat het wel eens tijd werd om de ruimte eens te vergroten. En zo begon Sumu druk te ztten om de schaal uit te rekken ,maar wat gebeurde e daar. Het ei begon te kraken en opeens wa er een barst en een stuk uit de schaal. Sumu deed automatisch iets wat hij nog nooit had gedaan hij snoof eens de lucht op oor zijn neusje. "Wat vreemd?" dacht Sumu het voel nogl warm en dampeig aan, de lucht.En toen begon hij te roepen naar zijn de vreemde stem die altijd iedee dag ee paarkeer van buiten het ei kwam. Het klonk een beetje als een mix van geklik en gekraak dat hij maakte voorin zijn keel. Ondertussen was hij steeds meer druk aan het uitoefennen op de schaal waardoor er nog meer barsten en luchtgaten kwamen. Toen was ineens bijna de hele schaal weg en begon hij met zijn pootjes tetreappeln en te graven tot hij ij een harde schil kwam van het nest, hier kwam hij niet door dus begon hij bang dat rare geluidje te maken naar Het Vreemde Geluid Van Buiten De Schaal.

Een kletterend geluid, steen op steen. Er was iemand! Haar katachtige pupillen schoten naar de ingang van de kamer en ze draaide haar kop met een ruk in de richting van de gang. De stekels op haar rug, nek en staart gingen overeind en ze siste dreigend terwijl ze haar tanden liep zien. Met rustige passen liep ze naar de ingang, wetend dat dit de enige plaats was waar draken binnen konden komen. Er was nog een uitgang maar deze was onberijkbaar voor andere draken. Ze zag Zu staan en hield op met sissen. De stekels gingen wat omlaag, maar niet helemaal "Zu?" ze keek hem recht aan "Wat doe je hier?" vroeg ze hem met een licht dreigende toon. Ze mocht hem als Leider en hij was een sterk lid en een goede Bateros maar als moeder stelde ze zich nu verdedigend op tegenover haar jongen. Ze rook vers bloed. De vangst van Zu was haar al eerder opgevallen maar ze had het willen negeren. Maar nu keerde haar maag zich driemaal in de ronte van de honger. Het knorren was al maanden geleden opgehouden maar het afgrijselijke lege gevoel was gebleven. Ze had al die tijd niets gegeten en onophoudelijk de wacht gehouden bij het nest. Ze had wel wat op botten geknouwd maar het had niet veel geholpen al had het merg haar de eerste dagen van de honger weggehouden. Helaas was dit maar voor even geweest. Oppeens klonk er een geluid dat alleen afkomstig kon zijn van een van de babydraakjes. Geen geschikt moment maar het was wel weer een mooie reden om het vlees niet te hoeven zien of te ruiken. Ze vertrouwde Zu maar, ze moest nu echt dat kleintje helpen met zijn uitweg. Ze snoof "Kom niet verder" waarschuwde ze hem voor ze zich omdraaide en naar het nest toeliep. Met een krachtige slag kraakte ze het nest op de goede plek en groef ze opnieuw voorzichtig een jong uit. Het was weer een mannetje. Voorzichtig haalde ze hem uit zijn momentele situatie en zette ze hem bij de andere twee: Sombra en Rake. Hoe zou ze deze nomen? Ze dacht een kort ogenblik aan Zu. Zijn naam gaf haar inspiratie, Sumu. Zo zou ze hem noemen. Ze keek hem na en stelde vast dat hij gezond was. Toen ze klaar was - en dat was redelijk snel - liep ze terug naar waar Zu stond.

Rake voelde ineens een ander wezen valkboven hem adem halen, hij maakte een blij geluidje toen hij wat licht zag en de geur van grote draak drong zijn neusgaten binnen. Maar in de kamer zelf was niet zoveel licht wat wel fijn was zo werdt hij niet meteen verblind door het licht. Hij voelde een snuit tegen de zijn aan gedrukt worden en dat dit is vast mijn mama, al wist hij het niet zeker en had mama ook een naam?. Hij voelde hoe hij werdt opgetild en zwiepte vrolijk met zijn staart en zijn pootjes zwaaide vrolijk in het rond. Rake keek even de kamer rond hier en daar lagen botten op de grond en er hinger er ook een paar een de muur. Toen hij een zachte ondergrond voelde werdt hij wat rustiger de grote draak zette hem zachtjes op de grond en hoorde zijn naam Rake die de grote draak tegen hem hadt gezegt. Hij gaapte zachtjes stekte zijn kliene pootjes daarna rolde hij zich op als een balletje, hij was moe geworden, geboren zijn was best vermoeiden. En voor het eerts zag hij een van zijn zusjes en klikte vrolijk naar haar ze was even klien als hem. Maar al snel ging mama weer weg en ze hoord haar praten maar verstond het niet er was een indringer dacht hij angstige. Maar ze kwam al snel terug met een broertje maar ze ging weer weg even snel als ze gekomen was. Rake maakte een piep geluid.

"Eidelijk, vrij!" dacht Sumu toen de schil vanhet nest eindelijk was door gebroken. Toenhad hij eindelijk door dat er ook nog iets anders was dan alleen maar duisternis. Er was ook een grote zwart-grijs-witte draak die aan hem snuffelde en op de achtergrond iets bruinzartigs. Maar de draak was warm en zacht. "Zou dit dan htV remde Geluid Van Buiten Het Ei zijn?" dacht Sumu. Hij krabbelde eve aande grote zachte nues van de drak en pruttelde een nogal raar geluidje. Toen werdhij opgepakt en ergens neer gelegd en besnufeld dor iets roods ongeveer evengroot als hij. Toen snuffelde hij terug en maakte een tevreden kraakje en hoorde nog net de grote draak Sumu zeggen en dacht ook nog snel vor hj inslaap viel:"dit si vast mama." daarna was van Sumu alleen nog een tevreden gekor te horen. Hij sliep.

(kunnen pasgeboren draakjes al denken? Nou ja, het maakt het wel leuker XD)

Moederviguur liep weg, ze keek haar na en zag hoe ze bij de ingang van de kamer bleef staan. "wat gebeurt daar? Wat is daar?" de eerste dagen van haar leen zouden wel gevuld zijn met nieuwsgierigheid. Als ze groter zou zijn zou dat verdwijnen. Ze zwiepte met haar staart en keek vol verwachting naar haar moeder. Ze liep haar voorbij en dat verbaasde haar. Even later kwam ze terug met nog zo'n draakje als zij: klein en niet zoals haar moeder. Deze ging helaas meteen slapen. Ze keek even naar haar broertje en volgde toen haar moeder weer met haar blik. Het kwam niet in haar op dat ze haar achterna kon gaan. Ze gaapte opnieuw en merkte dat ze moe was. Ze rekte zich uit, sloeg even met haar vleugels en ging toen liggen. Opgerold tegen haar slapende broertje viel ze in slaap. Ondanks haar weinige ervaringen droomde ze toch:

Grote viguren schoven voorbij zonder op haar te letten. Ze hadden veel vormen en sommige waren kleiner dan andere. Maar allemaal groter dan zij. Oppeens zag ze moederviguur. Vrolijk dat ze haar zag sprong ze op haar af en tegen haar op. Moederviguur begroette haar maar draaide zich toen om waarna ze in een donkere gang verdween. Een vreemde geur drong haar neus binnen die haar hongerig maakte. Ze volgde haar moeder en alles werd zwart.

Rake snuffelde even aan het kliene nieuwe draakje die er bij werdt gezet, die snuffelde vrolijk terug en maakte een tevreden geluidje. Rake hoorde de grote draak die zwarte-grijs en wit was Sumu zeggen tegen de ander kliene draak en dacht blij dit is mijn broertje. Zijn broertje was al in slaap gevallen, zijn zusje rekte zich ook uit en sloeg even met haar vluegels en viel in slaap. Rake kon ook niet meer tegen zijn slaap vechten, hij kroop dicht tegen zijn broertje aan en zusje aan. De eertse paar dagen zullen vast leuk en spannend worden in deze nieuwe grote wereld en zijn zusje en broertje en hij zelf zullen van alles onderzoeken. Niet wetend dat er nog twee draakjes op komst waren, nog een zusje en broertje. Dacht Rake daarna viel het kliene rode draakje in slaap. Je kon het geknor horen van drie pasgeboren babydraakjes, die tevreden lagen te slapen in de grot waar ze net uit het ei gekropen zijn en onder de hoede van hun moeder.

Zu kneep zijn ogen dicht toen hij het dreigende gesis hoorde. Hij wou net weglopen toen Toxic de hoek om kwam. Hij boog zijn nek zodat zijn hoofd lager kwam dan die van haar. Hij liet zijn twee biefstukken op de grond vallen. 'Ik kwam hier m'n avondeten opeten, en toen rook ik nieuw leven.' Hij merkte dat Toxic naar het vlees staarde en een klein glimlachje ontstond. Zu wist wel dat moederdraken voor lange tijd niet zouden eten, omdat ze continu bij het nest bleven. Plots hoorde hij een geluidje, Toxic waarschuwde hem dat hij niet verder mocht komen en hij knikte. Toch kon hij het niet laten om om de hoek te kijken. Hij zag hoe ze het kleintje hielp uit het ei te komen. Hij glimlachte. Toen Toxic terug kwam duwde hij de dikste van de twee, de stier, naar haar toe en grijnsde. 'Alsjeblieft, je moet je krachten terug opbouwen.' Zelf at hij met een hap de overige koe op. Hij richtte zich weer op Toxic en grijnsde. 'Gefeliciteerd met het moederschap. Ik weet zeker dat het sterke knapen worden.' Hij knikte in de richting van de drie draakjes. 'Waar is Azazeal eigenlijk. Hij hoort er toch bij te zijn nu zijn kinderen eindelijk geboren zijn?' Hij hield zij kop schuin. De vader van haar kinderen moest toch wel aanwezig zijn, anders zouden ze nooit wat kunnen leren. Hij liet een dunne rookpluim uit zijn neusgaten ontsnappen en tikte een paar keer met zijn nagels op de grond. 'Ik weet dat je nu heel erg beschermend over je kinderen bent, en dat begrijp ik. Maar, als je wilt kan ik je wel helpen met het leren van dingen aan hen zolang Azazeal er niet is. Het is maar een voorstel..'

Toxic bracht er een glimlach vanaf. Zu, nog altijd even trouw. Ze keek even achterom naar de slapende kleintjes en knikte toen "Ik heb Azazeal lang niet gezien, ik sta toe dat je hen leert wat je weet. maar nu nog niet, ze zijn te jong." zei ze voor ze haar blik op de twee biefstukken richtte. Ze moest slikken om ze niet meteen met veel kabaal te berorberen. Zu was werkelijk een waardige Night Warrior en had zeker niet onterecht zijn rang. Ze pakte een van de biefstukken op en at hem in twee happen, zonder te kouwen naar binnen. "Ik vertrouw je Zu, als je met hen bent en ze traint hoe dan een oogje op Curse. Hij blijft een drakeneter en een eierdief" ze grijnsde en zette haar poot op het stierenkarkas. Ze mocht Zu erg graag, hij was er voor haar als ze hem nodig had. Azazeal alleen af en toe... Ze hield van Azazeal maar hij had niet de verantwoordelijkheid van Zu. Ze trok het karkas mee naar binnen, de grot in. En legde het naast het nest waarna ze terugkwam en de andere biefstuk opat. Het zou nog even duren voor ze op krachten was maar op deze manier zou het sneller gaan dan ze van tevoren bedacht had. Ze had niet stilgezeten teidens haar wacht en was blijven trainen, ondanks de honger.

[sorry voor de late post, ik heb alles een beetje oppervlakkig doorgenomen]

Toen hij voor het eerst bewust wist dat hij leefde, voelde het ei al wat krapper om hem heen. De schaal drukte nu tegen zijn lichaampje en het zat niet lekker meer. Hij probeerde zich uit te rekken, waardoor de eerste barst in de schaal kwam. De rest kraakte hij met het puntje aan zijn neus open. Langzaam rekte hij zich verder uit. Heerlijk, ruimte. Hoewel hij merkte dat hij nog een stukje naar boven zou moeten graven, had hij toch al wat meer gevoel van vrijheid. Met de nog kleine pootjes groef hij zich een weg door de niet al te dikke laag met bladeren en andere bodembedekkers. Zodra hij zijn kopje boven die laag uitstak, snoof hij de grote hoeveelheid zuurstof om hem heen in zich op en blies langzaam weer uit. De ogen waren nog dicht, maar voorzichtig kon hij ze nu openen. Met zijn vleugels naast hem hangend, strompelde hij naar wat hij voor zijn moeder aanzag. De grote grijze draak met gestreepte stekels. Er waren nog meer wezens. De meesten net zo groot als hij, maar er was ook nog een grotere. Snel ging hij veilig onder zijn moeder zitten en keek op naar de ander. Deze was zwart. Als kleine draak, waren die twee groten toch wat rustgevend. Ze gaven hem een gevoel van veiligheid. Alsof al het andere kwaad hem niets kon doen. Hij liet zijn blik langs zijn broertjes en zusjes glijden. Allemaal anders, maar toch hetzelfde. Hij zou ze zo herkennen als broers en zussen. Een klein grijnsje verscheen op zijn snuit. Voorzichtig probeerde hij met zijn vleugeltjes te flapperen, en een beetje te blijven staan, wat nog niet helemaal lukte. Hopelijk kon hij snel net zo groot en sterk zijn als zijn mama!

Ondertussen was een het volgende jong uitgekomen en naar haar toe gekomen. Ze schermde het jong af met haar lichaam en snoof zijn geur op. Toen ze hem aanzag als haar eigen jong pakte ze hem op en nam hem mee naar de anderen. Ze zette hem neer bij de andere slapende jongen. Ze zouden straks wel honger krijgen... Tegen die tijd moest ze gegeten hebben. Ze keek alle jongen nog eens na en probeerde een naam te verzinnen. Er schoten een aantal iedeeën door haar hoofd tot ze op 'Misery' kwam. Ze knikte goedkeurend en hief vervolgens haar kop om terug naar Zu te lopen. In totaal waren er nu vier geboren, ze wist dat er nog één onuitgekomen ei was en wist dat ook deze nog een naam zou krijgen. Ze had al verschillende opties voor zowel mannelijk als vrouwlijk. "Bedank Zu, je kunt gaan" zei ze tegen Zu en nog voor hij weg was had ze zich al omgedraaid en liep ze naar de jongen. Sumu, Misery, Rake en Sombra. Ze speelden een belangrijke rol voor de Night Warriors en zouden daarom goed in het oog gehouden worden. Ze ging bij de jongen liggen em bekeek ze. Ze waren stuk voor stuk volmaakt. Ze had een zwaar deel van de opvoeding al achter de rug, maar er stond nog een taak op haar te wachten. Gelukkig kon ze hulp krijgen van de Warriors. Misschien kwam Azazeal nog terug voor het te laat was. Hij was er zo vaak zo lang niet dat ze hem minder vertouwde, hij meldde het haar niet eens als hij wegging!

Ineens voelde hij hoe hij werd opgepakt en vervoerd naar de rest van de jongen. Deze lagen allemaal te slapen. Bij dat gezicht voelde Misery zichzelf moe worden. Zijn bek ging open om een langgerekte geeuw te maken. Toen hij de grond weer onder zich voelde, liet hij zichzelf meteen liggen zonder nog moeite te doen om op te staan. Hij geeuwde nog even en legde toen zijn kop op zijn voorpootjes. Zijn vleugels lagen nog een beetje slap langs zijn lichaam op de grond, maar daar zou hij zich later wel zorgen om maken. De donkerblauwe ogen gingen langzaam door de ruimte heen en de kleine zwart-blauwe draak nam alles in zich op. Het was er niet al te licht, maar dat deerde niet, aangezien zijn ogen daar nog niet aan gewend waren. Hij kon alles goed genoeg zien met het weinige licht, waarvan de herkomst niet duidelijk was. Zou die grote zwarte, die net weg was, zijn vader zijn? Hij wist het niet. Het gevoel dat hij bij die draak had kon hij niet zo goed thuisbrengen. Bij de grijze wist hij meteen dat het mama was. Dat wist hij gewoon, maar waarom hij het wist, dat wist hij dan weer niet. Ach, alles zou goed komen. Om hem heen lagen alle anderen al te slapen. Eigenlijk deden ze dat al toen hij ter wereld kwam, maar hij was nog te jong om dat te kunnen onthouden. Intussen was hij het hele ei-gebeuren ook al weer kwijt. Een diepe zucht verliet zijn keel.
Zonder te weten wat hem nog in zijn hele verdere leven te wachten stond, sloot hij gerust zijn ogen om in een diepe slaap te vallen.

Rake werdt langzaam wakker en keek naar een nieuwe draakje die had vele stekeltjes en was grijs met hier en daar blauw nog een broertje dacht Rake. Even snuffelde hij aan hem maar merkte dat hij een leeg gevoeld had in zijn buikje wat was dat voor gevoel, zijn maag knorde luid en hij wist toen dat hij honger had Rake keek de grot door op zoek naar mama en maakte piep geluidjess. Ondertussen rekte hij zich uit en sloeg met zijn vleugels en stond op. Mama lag valk naast hun nieuwsiergie liep hij naar mama die zou vast wel weten hebben de groote zwarte draak was weg zou dat zijn vader zijn. Toen Rake bij zijn moeder was maakte hij nog een piep geluidje en ging voor haar staan, ongeduldige zwaaide Rake met zijn staart heen en weer. Hij was al vergeten dat hij net nog uit een ei was gekropen.

@ Rake:

Spoiler:

Toxic merkte op dat Rake wakker was en hief haar kop waardoor ze op hem neerkeek. Hij keek naar haar en zwiepte met zijn staart. Ze hoorde al snel het knorrende geluid van zijn maag op en besloot dat hij wel wat van haar maalteid kon krijgen. Ze leek te moeten kokhalzen toen ze wat voedsel opbraakte. Ze legde het voorgekauwde vlees voor Rake neer. Jonge draakjes moesten nog een beter verteringsysteem ontwikkelen. Hun tanden wekte nog niet helemaal zoals ze later zouden doen en hun maag was nog niet zo krachtig. Toxic had een groot deel van de stier gegeten en was tevreden, met een volle maag bij de jongen gaan liggen. Ze wist dat er nog een ei moest uitkomen en hield haar oren daarom nog steeds gespitst op ieder krakend geluid dat van het nest kwam. Het was best vreemd hoe veel Rake op Azazeal leek. Vroeger, toen ze Azazeal leerde kennen had hij er ongeveer zo uit gezien: Rood met kammen aan de zijkant van de kop en stekels over zijn nek en rug. De komende tijd zouden de jongen allemaal nog voorgekouwd voedsel krijgen. Als ze ongeveer een maand oud waen zou ze ze leren vast voedsel te eten van gevangen prooien. Ze richtte haar blik op de ingang in de hoop Azazeal te zien. Haar vertrouwen in hem was flink geslonken. Was hij het leiderschap wel waard? Kon hij het wel aan? Ze overwoog, ondanks haar liefde voor hem hem te dumpen of een lagere rang te geven. Alle tijd dat ze hem nodig had gehad teidens het bewaken van het nest was hij er niet voor haar geweest. Kon ze dat wel van hem pikken?

Rake keek toe hoe zijn moeder wat voedsel op braakte, en legde het vlees voor hem neer. Rake maakte een dankbaar piep geluid, daarna begon hij gretige van het vlees te eten. Al snel was zijn buikje vol en gaf een likje aan zijn moeder en keek nieuwsierige naar de ander draakjes maar die sliepen nog een beetje teleurgesteld keek hij naar zijn moeder. "Mischien dat mama wel wou spelen." Dacht Rake maar zijn moeder leek met iets anders bezig te zijn, dus ging hij naar het nest toe en keek of daar wat leuks lag om te doen. Maar daar laggen alleen schalen en stukjes van eieren en er waren allemaal kliene kuiltjes. Hij ging liggen en legde verveeld zijn kop op zijn pootjes, maar stond al snel weer op. Hij pakte met zijn bek een stukje schaal en bracht het naar de andere draakjes hij wist niet echt precies wat hij ging doen maar haalde nog meer tot er een klien stapeltje van was. Tevreden keek Rake er naar maar dacht toen. "En nou, mischien met me staart kapot slaan. Maar dan heb ik niks meer te doen." Even keek hij naar zijn moeder die nog steeds op de grond lag. Rake liet de stapel maar voor wat het was. En ging liggen, hopelijk worden zijn broertjes en zusjes snel wakker.

Omdat Sumu met zijn hoofd op Rake lag viel zijn kopje op de grond en werd hij geschrokken wakker. Sumu keek een beetje verdwaasd rond en zag dt er nog een draakje was bijgelegd, hij snuffelde er even aan en rook toen dat hij een beetje weg had van de geur van de rest en van hun moeder maar toch een beetje anders. Dus besloot Sumu dat het een broertje moest zijn. Hij voelde net als Rake dat lege en onaangename gevoel in zijn buikje, zijn instinct vertelde hem dat hij naar zijn moeder moest gaan. Hij zocht haar en ontdekte dat ze ondertussen dat hij lag te slapen ze bij hun was komen liggen dus waggelde hij onhandig naar haar toe. Toen hij eindelijk na vijf lange minuten onhadig waggelen bij zijn moeder was gekomen piepte hij zielig tegen haar en krabbelde zachtjes aan haar neus om eten.

(inspiratieloos )

Hoewel hij maar kort had geslapen, was hij toch klaar wakker. Zijn sluwe blauwe ogen schoten open en keken rond. Om hem heen lagen soortgenootjes. Allemaal hetzelfde, maar allemaal op hun eigen manier uniek. Het viel hem op dat er een weg was. Misery hief zijn hoofd en zag dat een van zijn broertjes naar mama was gegaan. Een ander was zich wat aan het vervelen, maar was ook wakker. Snel stond hij op. Als hij ook gegeten had, wilde hij spelen. Even stond hij wat te wankelen, maar snel vond hij zijn evenwicht terug en kroop naar zijn moeder. Naast zijn broertje ging hij zitten en piepte ook. Zijn blik stond een beetje zielig naar zijn moeder toe. Met zijn staart sloeg hij wat heen en weer, niet wetend wat hij ermee kon. Hetzelfde als met zijn vleugels; nu zag hij ze nog als twee aanhangsels die er gewoon waren, zonder te weten dat hij er later mee zou kunnen vliegen. Hij haalde diep adem en hoestte een beetje. Een lichtblauwe nevel verliet zijn bek en landde op de bladeren die de bodem bedekten. Het was niet veel, maar een aantal bladeren verdween meteen in het zuur. Niet veel meer dan wat kleverig spul bleef achter. Verbaasd keek hij er even naar, besloot toen dat het wel goed zou zijn en keek weer naar zijn moeder, afwachtend op zijn voedsel. Met zijn pootjes krabbelde hij, zoals hij een voorbeeld had genomen aan Sumu, aan haar poot.

Ze merkte dat haar directe omgeving in beweging kwam en begon langzaam uit haar slaap te ontwaken. Toen haar broertje - die direct naast haar lag - opstond opende ze haar ogen. Ze zette haar achterpoten overijnd zodat haar kond omhoog kwam, strekte haar staart en duuwde haar voorpoten naar voren. Terwijl ze dit deed viel haar bekje open en rolde haar tong naar buiten, ze gaapte. Toen ze overijnd kwam en op vier poten ging staan klapwiekte ze even. Ze had het iedee daardoor lichter te worden. Al snel vond ze het sierlijker om haar vleugels te vauwen. Sombra krulde haar staart en keek naar de twee broertjes die bij moederviguur stonden. Ze voelde evenals haar broertjes haar maag naar voedsel vragen en vroeg zich af of moederviguur wist wat ze hiermee moest. Ze besloot dat zij dit wel zou weten en ging naast Misery en Sumu zitten. Ze keek op naar haar moeder en opende haar bek een beetje. Honger! Hoe kon ze het gevoel duidelijk maken zonder woorden. Ze maakte een kirrend geluidje en keek van haar broertjes naar haar moeder, de lichtgrijze draak die op twee poten liep maar op dit moment op de vachten lag. Ze leek de hele tijd gespannen of geconcentreerd op iets. Wat zou het zijn?