'Dragon World door de jaren heen'

Al lopend liet Jade haar blik zoekend langs de marktkraampjes glijden. Er was van alles te koop. Aardewerk, lampen, groenten, vleeswaar. Maar een boekenkraam was natuurlijk te veel gevraagd, zuchtte Jade gefrustreerd. Uiteindelijk besloot ze het maar te vragen aan een bekende hier, en wie kon er nou bekender zijn dan de bakker. Tenslotte had iedereen brood nodig. De broodkraam was toevallig aan de overkant van de straat, dus kon ze er zo heen lopen.
De breedgebouwde man achter het kraampje keek nors, en zijn twee donkere ogen maakte hem er niet vriendelijker op. 'Hue,' begon ze al stammelend om de aandacht van de bakker te vragen. 'Mag ik u vragen waar de dichtstbijzijnde boekwinkel is?' Vol ongenoegen merkte Jade hoe hij haar onderzoekend aan keek. Ze was geen bijzonder lelijk meisje, dus was ze het wel gewend om zo aangestaard te worden. Maar door zo'n dikke bakker had ze het liever niet. 'Weet u dat misschien?' Vroeg ze nog maar eens om te zorgen dat hij zijn aandacht bij het gesprek hield. Het leek wel alsof de bakker wakker schrok uit een of andere droom, want meteen daarna verduisterde zijn blik. 'Een boekwinkel.' Herhaalde hij bevestigend. 'Zeker,' de man leek te twijfelen. 'Maar de winkelbaas is een beetje...' Hij maakte een vreemde draai beweging met zijn vinger naast zijn slaap. Blijkbaar zou die boekenverkoper gek in zijn hoofd zijn, nam ze aan uit de hint van de bakker. 'Oke, maar waar kan ik hem vinden?' Het maakte haar geen bal uit of hij gek was, ze wou gewoon een encyclopedie kopen en daarna zou ze er weer snel vandoor gaan. Ze luisterde aandachtig toen de man aanwijzingen gaf hoe bij de winkel te komen, en even later stond ze voor de massief eikenhouten deur van de boekwinkel. Licht aarzelend stapte ze naar binnen. Om haar heen reikten de kasten die uitpuilden van de boeken, tot helemaal boven aan het plafond. En die was hóóg. Hier ging ze dus echt geen boek zoeken. Licht geïrriteerd en huiverend om de muffe stank die er hing, liep ze in grote passen naar de balie waar een oude man met een glimmend kaal hoofd een boek stond op te poetsen - wat sowieso al een eigenaardige bezigheid was - en bedacht ze dat de bakker wellicht gelijk zou kunnen hebben gehad.
'Hallo,' begon ze beleefd tegen de rimpelige oude man die haar nog geen enkele blik waardig gekeurd had. Na een minuut had de man nog niets gezegd, dus herhaalde ze aarzelend haar begroeting. 'Hallo meneer, ik zoek een boek.' Weer vertikte de koopman blijkbaar een woord te zeggen, en net toen ze aanstalten maakte om om te draaien en de deur uit te lopen, opende de man, godzijdank, zijn mond. 'Ik hoor vaker van mensen die hier komen dat ze een boek zoeken. U moet wat specifieker zijn, jongedame.' Heel de tijd dat hij aan het woord was geweest had hij Jade geen enkele keer aangekeken, en was gewoon onbeschoft doorgegaan met het poetsen van zijn boek. Toch wel tevreden dat hij antwoord had gegeven, vertelde Jade hem wat ze zocht. 'Ik zoek een encyclopedie,' even aarzelde ze, 'over wezens hier in DW.' Ze begon expres niet over de draken, aangezien deze dieren niet bij iedereen geliefd werden. Voor het eerst keek de man haar aan waardoor zijn kleine, ijzig blauwe ogen zichtbaar werden. Ze schrok van het lange litteken over zijn rechterwang, wat ze net nog niet opgemerkt had, maar trok haar gezicht snel weer in de plooi. Zonder zijn blik af te wenden duwde de man Jade het boek in haar handen dat hij net nog aan het oppoetsen was geweest. Het viel haar nu pas op wat voor boek het was. Dragon world door de jaren heen. Las ze van de koperrode kaft. Het was in sierlijke gouden letters geschreven, en het boek leek van zichzelf al heel oud, ondanks het gepoets van de kale oude man. 'Wat is de prijs.' Vroeg ze als een doorgewinterde koopman. 'Twintig goudstukken.' Zei de man terwijl hij zich omdraaide en een aantal op elkaar gehoopte boeken op de kast achter de toonbank zette. Twintig goudstukken was redelijk, vond Jade. Al was het allesbehalve goedkoop, het boek sprak haar wel aan, en het was niet te groot waardoor ze het gemakkelijk mee kon nemen. Ze hees haar versleten rugzak van haar schouders, grabbelde naar haar geldbuidel en haalde er een aantal gouden munten uit die ze vervolgens zorgvuldig op de toonbank neerlegde. 'Alstublieft.' Zei ze vriendelijk.

En korte tijd later stond Jade buiten met het koperrode boek in haar handen, en liep naar het dichtstbijzijnde lege bankje en ging er op zitten. Geïnteresseerd begon ze met het bladeren door het oude boek. Haar eerste reactie was verbazing. Ze had nooit geweten dat draken zoveel ingreep hadden gehad in Dragon world, al zou je haast denken dat dat logisch zou zijn. In het boek stond ook uitgebreide informatie over de wezens in DW met daarbij prachtige illustraties van draken, Veelvinkkarpers, mistschorpioenen en nog wel meer onbekende wezens die ze nog nooit gezien had. Gelukkig, want daarvoor had ze het notabenen gekocht. Het hoofdstuk over draken - wat ze bijzonder interessant vond - las ze grondig door, voor het geval dat ze opnieuw geconfronteerd werd door zo'n massaal wezen.
Toen ze er genoeg van had, stopte ze het boek terug in haar rugzak, en trok ze haar benen naar zich toe en liet haar blik gefascineerd over de mensenmassa heen dwalen. Af en toe kwam een verdwaalde duif haar vergezellen op het krakkemikkige bankje, maar verdween weer snel wanneer het door kreeg dat dat meisje met het karamelkleurige haar en de saffierblauwe ogen geen eten voor haar had. Vermoeid steunde ze met haar achterhoofd op de rugleuning van het bankje, waardoor als vanzelf haar blik gericht werd op de lichtbewolkte lucht. In haar wildste fantasieën zag ze een elegante draak vliegen die de vreemdste manoeuvres maakte in de lucht, alsof ze samen één waren.



[Als je geen zin hebt om het hele stuk te lezen kun je ook de laatste alinea alleen doen :")
Enkel begrijp je dan misschien de titel niet XD Sorry voor de abnormale lengte, had opeens inspiratie _O-]

Twilight vloog ontspannen over de markt. Mensen keken haar met eerbied aan en geen enkele temmer haalde het in zijn hoofd om haar te vangen. Haar afmetingen waren enorm en haar leeftijd was toch ook niet mis. Haar schubben fonkelde als saffieren. -Dat was ook in haar schubben verwerkt.- Maar enkele boeken -de alleroudste- wisten nog een aantal zinnen te schrijven over haar ras. De draken groep van dat ras was op een na uitgestorven, en het was dan ook een mooi exemplaar. Maar weinige konden zeggen dat ze ooit met een element draak hebben gesproken. Twilight daarintegen kon gedachtelezen dus zij kende iedereen in haar omgeving waar ze belangstelling voor had. De enorme vleugels sloegen langzaam in de lucht. Haar blik viel op een meisje, ze las een rood boek. Twilight keek rustig naar haar. Haar horens vonkten op dit moment niet maar het had ook al een tijdje niet gebliksemt, haar horens absorberen bliksem en kunnen die afvuren, ze begon te dalen en de mensen gingen vlug opzij. Ze streek neer recht voor het meisje en keek haar enkel aan.

Haar fantasieën ebde langzaam weg toen ze plots doorkreeg dat er nu een echte, saffierblauwe draak door de lucht zweefde. Ze keek stilletjes toe hoe het massale, blauwgeschubde dier tot haar grote verrassing voor haar bankje neerstreek. De weinig lichtstralen die het waterige zonnetje hoog aan de hemel produceerde, lieten de schubben van de draak wonderbaarlijk genoeg glimmen.
Haar mondhoeken krulde zich op tot een bewonderende glimlach. 'Jij weet wel hoe je de show moet stelen hé.' Zei ze half grijnzend en met haar heldere, saffierblauwe ogen fonkelend. Ze nam de tijd om het dier gade te slaan, aangezien ze elk detail uit alle macht in haar hoofd probeerde te stampen. In "Dragon world door de jaren heen" had ze gelezen dat draken nooit stopte met groeien. Dus hou ouder ze waren, hoe groter. Als dat klopte, moest dit exemplaar tientallen eeuwen oud zijn. Zonder haar blik af te wenden van de adembenemende ogen van de draak, begon ze weer met praten. Al was het dan niet veel. 'Ik ben Jade.' Zei ze niet al te hard - bijna fluisterend -, aangezien haar identiteit niemand anders aanging.

Twilight keek nog even goed. "Dankje, aangenaam Jade. Ik ben Twilight, de element-draak." Haar goede 'oren' hadden geen moeite met het gefluister van haar te horen. Ontspannen sloot ze haar vleugels, de mensen maakte buigingen als ze voorbij kwamen maar Twilight lette niet op ze. Lichtblauwe vlammen danste over haar schubben, ze waren niet vlambaar maar wel warm. Twilight had geen schrik van mensen omdat ze hier toch geen touw hadden dat groot genoeg was en ze had het hier ooit gered van een slechte draak.

Ondanks dat ze het hoofdstuk over draken grondig had doorgelezen, zou ze niet zeker weten wat een elementdraak inhield. Het had hoogstwaarschijnlijk iets te maken met de elementen, dat sprak uiteraard voor zich, maar verder wist ze er niets van. Jade wende haar blik af van de ogen van de draak, en liet haar blik over de drukke menigten heen dwalen.
Het was vast leuk om een draak te zijn. Mensen die bogen wanneer je ook maar neerstreek. Het zou haar niets verbazen als enkelen zelfs zo ver gingen Twilight's poten te kussen. Die gedachten deden haar lichtjes grijnzen. Alhoewel, voor Shadow waren ze enkel gevlucht. Jade fronste lichtjes met haar wenkbrauwen en wende zich weer tot Twilight. 'Wie ben je?' Vroeg ze nieuwsgierig. Ze wist nu wel dat ze Twilight heette, en een elementdraak zou zijn, maar nu vroeg ze zich enkel nog af wié ze nou precies was, en wat voor inhoud haar leven tot nu toe had gekend.

Twilight glimlachte. "Ik ben de heerseres over de edelstenen. Redder van deze stad en bewaarder van de bliksem die in mijn horens zit." Ze luisterde aandachtig en hoorde toen gebrul. Ze keek even naar Jade. "Blijf hier, volg me niet." Ze sprog op en vloog met een hoge snelheid naar het gebrul, dat was Schadow! Ze herkende de nevel die ze zag. Ze brulde luid en de temmers keken direct naar haar, zover ze konden kijken door de nevel. Twilight liet vuur rond haar dansen en verlichte een deel, de temmers probeerde haar niet te pakken omdat de touwen niet groot genoeg waren. Een temmer slikte ze gewoon door, een andere liet ze levend verbranden en de rest scheurde ze door midden. "Schadow, laat de nevel verdwijnen zodat ik je touw kan loscheuren."