I tought I saw a cloud ;D ~

Met vrolijke trippel pasjes, die voor de buitenwereld waarschijnlijk eruit zagen als mongolische aardbevingen, liep Leona voor Laurens uit. De eerste reden van haar vrolijkheid was dat dat geval [Vrouwmens] eindelijk weg was en ze de jongen weer eventjes voor zichzelf had. Maar toch werd voor het meerendeel door de gedachte die alsmaar door haar hoofd galmde. Zonder dat ze het eigenlijk geheel merkte bestookte ze Laurens met die zelfde plaatjes en flitsen die door haar geest heen vlogen. Ze gingen vliegen, ze gingen het zadel uitproberen, ze kon hem eindelijk het echte werk laten zien en voelen. Ze had energie te veel, dat merkte ze maar al te gauw. Met een speelse grauw vergrote ze in een minder dan een seconden haar passen. Ze rende over het glooiende veld, dat behoorlijk groot was. Maar al gauw was ze aan de overkant en zag in de verte een klein streepje dat Laurens voorstelde. Ze moest wat minder uitbundig terug rennen, merkte ze, aangezien de overige spullen van Laurens tussen haar tanden hing. Ze draaide zich met een scherpe bocht om en voelde de rugzak van Laurens tegen de zijkant van haar hoofd slaan. Lichtelijk geërgerd schudde ze haar hoofd, wat niet echt hielp omdat ze de zelfde klap nu een paar keer voelde. Met een droog hoofd staarde ze even voor zich uit, zich beseffend van haar eigen domheid op dat moment. Toch was haar vrolijkheid groter en overspoelde haar bijna gelijk weer. Met grote, dreunende passen rende ze terug naar Laurens. Haar rennen leek gedeeltelijk op de galop van een paard, maar ook op de sprint van een tijger of panter. 'Schiet nou eens op,' riep ze vrolijk naar Laurens en keek hem grijnzend aan toen ze weer langs hem heen denderde. Ze moest haar kaken op elkaar houden om te zorgen dat de tas en de overige dingen niet uit haar bek vielen, daardoor werd haar speelse brul lichtelijk vervormd in een raar geluid. Het deerde haar eigenlijk niet echt. Ze maakte weer een scherpe bocht zodra ze langs Laurens was gedenderd en huppelde weer op haar eigen manier terug zodat ze weer naast hem liep. Met een hangend hoofd liep ze naast hem, licht ergerend aan zijn slome passen. 'Het zadel niet laten vallen hè,' sprak ze waarschuwend, en haar ogen gleden liefdevol over het leren zadel dat in zijn armen lag. Ze had het niet willen dragen, bang dat ze het zou beschadigen tussen haar tanden. Dus ze had koppig volgehouden dat zij de rest zou dragen en hij het zadel. Ze waren van het meer naar het midden van het veld gelopen zodat ze genoeg ruimde zouden hebben, mocht het fout gaan. Ze moest toegeven, dat Vrouwmensdinges had het zadel wel lichtelijk versierd. Maar het zag er mooi uit, het had een natuurlijk gezicht alsof het leer er van zichzelf al zo uit zag. 'Hebben jullie je wel goed aan de maten gehouden?' vroeg ze plots, overbezorgd en bang dat het misschien niet zou passen. Haar ogen schoten angstig naar Laurens, en toen weer terug naar het zadel. Ze stond plots stil, omdat ze zich had voorgenomen dat ze wel genoeg gelopen hadden. Ze onderdrukte haar zorgen en hield zich voor dat alles goed gegaan was. Ze keek grijzend naar Laurens en ging toen met een overdreven gebaar van haar vleugels - die ze uitklapte en statig, helemaal uitgestrekt naast zich neer legde - liggen. Ze krulde haar nek en liet haar hoofd op hoofdhoogde van Laurens hangen en gaf hem een knipoog. 'Laten we maar beginnen,' sprak ze op koninklijke toon en stak haar neus parmantig in de lucht. Ze had de spullen op de grond gelegd zodra ze stil was gaan staan, en ze gaf ze een klein schopje met haar voorpoot omdat ze in de weg lagen. Ze strekte haar voorpoten half uit en sloeg de een over de ander terwijl ze Laurens in de gaten hield. 'Hoe hebben jullie het zadel eigenlijk ingedeeld?' vroeg ze toen ze naar de verschillende onderdelen en riemen keek, haar hoofd hing ietsjes schuin.


Grrrrom, je weet of je wel of niet mag reageren hierop. Rarw... <3

De haren van zijn pony plakte tegen zijn voorhoofd. Het voelde vies en hij had de neiging om het weg te vegen, naar achteren. Maar zijn armen had hij vol en hij kon het niet veroorloven het gewicht over te dragen op één arm zonder dat hij helemaal in zou zakken. Dus schudde hij tevergeefs met zijn hoofd, hopend de vast gelijmde, correctie: gezweten, haren in een rukkende beweging van zijn voorhoofd te krijgen. Maar het lot was hem niet goedgezind, dus uiteindelijj gaf hij het op en stapte door in de verzengende hitte. Zijn tuniek kleefde vies aan zijn rug, de last in zijn armen was ongelofelijk zwaar en die hoge grassprieten kietelden aan zijn kuiten en staken soms zelf brutaal de pijpen van zijn driekwartsbroek in. Het geen wat een blijvend jeukend gevoel achterliet. Samen gevoegd: tergend irritant. Maar zijn humeur was onbuigbaar, onverwoestbaar en buitengewoon vrolijk. Een grijns speelde zo'n beetje continu met zijn lippen en een aanstekelijke lach galmde over de open plek zodra leona weer een jonge puppie nabootste. Ondanks alle tegenvallers genoot hij van de tocht. Negeerde de brandende spieren en keek voor op het moment dat alle riemen strak genoeg aangetrokken waren en hij op de rug van zijn meestgeliefde metgezel kon klimmen, zijn hartsvriendin, zijn Leona. Hij kon zijn blik niet van haar afhouden terwijl zijn hoofd vervuld werd door adrenaline gevulde scènes. Dit laatste ook grotendeels dankzij Leona, maar hij zelf had ook zijn toevoegingen. Zijn ogen rolde overdreven in zijn kassen toen leona voor de zoveelste keer klaagte over zijn tempo. Natuurlijk vond ze hem te langzaam, maar sneller ging niet. Hij was moe, snakte ernaar om even te zitten. Maar hij wílde niet, hij wilde doorlopen net zo graag. Hierdoor was hij gedwongen een iets rustiger tempo aante nemen, zodat hij het wel vol kon houden. Hij voelde hoe zijn eigen benen onvast trilden op de grond, trillingen veroorzaakt door Leona. Pas alsjeblieft een beetje op.. dalijk zak ik nog door de grond. Grijnsde hij naar haar. Ben ik dan de enige verantwoordelijke? Galmde er onwillekeurig, plagend, door zijn hoofd. Hij negeerde Leona's afkeurende gevoelens die van haar af golfde en hem overspoelde, ergerend aan zijn vooruitgang. Maar hij negeerde deze hardgronding. Geduld. Hij had het zelf ook nauwelijks, maar het moest. ‘Oh, alsjeblieft zeg!’ De woorden flapte eruit, maar Leona's overbezorgdheid begon nu echt te overdreven te worden. Hij lachte er kort achter aan, puur omdat het zo belachelijk was. Uit het niets begon hij opeens te wankelen, zijn ogen werden groot en scheef zette hij kronkelend stappen naar voren. ‘Nee, nee.. Nee!’ Zijn stem vervulde zich met paniek terwijl hij een beweging maakte alsof hij richting de grond afsuisde. Maar precies op het moment dat hij om zou vallen kalmeerde hij weer en keek met een doods gezicht omhoog naar Leona. ‘Relax..’ Waren zijn koele woorden waarna hij weer voor zich uitkeek en doorstapte. Hij negeerde de spanning die Leona nog steeds uitstraalde, soms was ze echt te moederlijk. Hij stampte abrupt op de grond en kapte zijn tocht af. ‘Leona!’ Jammerde hij toen ze opnieuw met gezeur kwam. ‘Nee natuurlijk niet!’ Kraamde hij nu uit, ‘We hebben juist alles verkeerd omgedaan en het einde aan het begin vastgenaaid zodat het nooit zal passen! Wat denk jij nou?’ Het sarcasme droop van zijn stem en vervulde zijn blik terwijl hij haar vragend aankeek. Alsof hij zich werkelijk afvroeg hoe ze ook maar voor een moment had kunnen dénken dat ze het goed hadden gedaan. Een zucht verliet zijn keel en zijn houding ontspande toen Leona ook langs hem halt hield. Zijn blik volgde haar bewegingen, stiekem nog steeds een beetje onder de indruk van haar verschijn, terwijl ze rustig door haar enorme poten heen zakte en ze haar reusachtige vleugels ontspannend spreidde. Hijzelf had, zonder zijn blik af te wenden, het zadel op de grond laten zakken en draaide zijn spieren iets los. Toen Leona haar stem tot hem door drong sloeg hij zijn hakken opeens tegen elkaar en boog alsof ze de leider was. Vervolgens grijnsde hij weer vrolijk. ‘Maar eerst!’ Klonk het formeel. ‘Iets eten,’ het laatste klonk weer ontspannend en vrolijk terwijl hij weg vluchtte naar zijn tas die nu toch een aardig eindje verder op lag. Eenmaal het eten te voorschijn gehaald te hebben viel hij er gelijk op aan. Binnen no-time was het voedsel weg. ‘Wat?’ Klonk het schouder ophalend, alsof Leona hem net een niet begrijpende blik had toegeworpen ‘Ik moet toch iets hebben om uit te korsten.. Dat samen krampen van m'n buik zonder iets erin is nog onaangenamer.’ Babbelde hij luchtig. Met een ruk richtte hij zich nu tot het zadel, maar weer draaide hij zich om. ‘Hé Leona, kan jij niet voor een achtergrond muziekje zorgen ofzo.. ? Dat maakt het spannender.’ Lulde hij opnieuw door. Nog voordat het antwoord kwam draaide hij zich weer naar het zadel en tilde het dit keer op, met een op gesteun en gekreun. Met een kromme rug strompelde hij naar haar toe. ‘Lager!’ Klaagde hij. ‘Zo kan ik er niet bij.’ Voor de rest heb ik geen idee hóe ze het voor elkaar kregen, - Waarschijnlijk hield hij het ding boven zijn hoofd en kreeg een zetje onder zijn kont waardoor het zadel nét over haar rug heen bungelde. Waarna hij turbo snel de andere kant op moest rennen om haar dáar naar beneden te trekken en een paar keer heen en weer tot dat het uiteindelijk goed lag. - maar hij stond nu onder leona haar enorme kop, voor haar borst en sjorde aan de riemen en knopen om het zo strap mogelijk te krijgen. ‘Denk je dat 't goed zit?’ Vroeg hij zonder op te kijken.

Ze negeerde zijn geïrriteerde blikken toen hij haar woorden hoorde over zijn snelheid. Ze keek hem even streng aan, 'Pas maar op, straks zit je inderdaad tot je knieën in de grond,' sprak ze vrolijk, haar humeur niet laten verpesten door zijn woorden. Ze keek hem hooghartig aan toen hij haar bezorgheid overdreven vond, en keerde haar blik even van hem af. 'Ja wat nou, ìk was er niet bij toen jullie het maakte. Aangezien Vroumens zo nodig moest helpen,' sprak ze verwijtend en keek hem beschuldigend aan met een strakke blik. Ze ontspande wat toen ook Laurens zijn passen stopte, maar keek hem verbijsterend aan alsof hij gek was toen hij opeens wilde éten. Ze bleef hem pissig aankijken, terwijl hij zijn voedsel naar binnen schrokte. 'Je bent een maffe tweevoeter, weet je dat,' sprak ze quasi geërgerd, hoewel zijn houding haar toch vermaakte. Haar brommende lach kwam omhoog toen ze zijn luchtige praatjes hoorde en rolde even met haar ogen. [/i]'Hoe wil je dat ik voor achtergrond geluid ga zorgen? Zodra ik ga trommelen hebben we kleine aardbevingen,'[/i] klonk haar antwoord even luchtig als die van Laurens. Toch zwiepte haar staart uit vreugde en ongeduld heen en weer over de grond toen hij het zadel pakte. Ze blies in zijn gezicht voordat ze zich op commando tegen de grond aan drukte en zuchte. 'Jij moet gewoon wat groeien, kleine,' sprak ze plagend, wetend dat hij dit niet kon uitstaan. Maar kom op, iemand af en toe pesten was behoorlijk vermakend. Ze gaf hem een behulpend zetje onder zijn reet met haar neus toen hij d'r niet bij kwam, en een meisjes achtig gegiechel galmde door haar hoofd toen hij aan het johannessen met het zadel. Ze lachte in het niets, waarna haar vrolijke genurie naar boven kwam toen hij heen en weer sprinte om het zadel goed te krijgen. Ze bleef zo stil mogelijk liggen, terwijl hij bezig was om hem niet in de weg te zitten. Ze boog haar nek zodat die boven hem kromde en gaf hem met haar kin een duwtje tegen zijn kont. 'Laat me even kijken,' sprak ze formeel en draaide haar nek zo dat ze haar eigen rug zag. Met super snelle blikken bekeek ze het zadel. Haar bovenmenselijke intelligentie werkte nu niet echt mee, bij dit zadel had je inzicht nodig. Af en toe hield ze haar kop schuin, verdraaide bijna haar nek zodat ze de banden kon bekijken en keerde zich toen naar Laurens zonder hem echt aan te kijken. 'Die band hord rond bijn borst, en die andere onder mijn buik zodat hij niet los kan schieten. Die overige kleinere banden zijn voor jou voeten,' haar stem klonk bedenkelijk. De band die om haar borst moest had nog een extra uitsteeksel. 'En dat uitsteeksel moet je tussen mijn voorpoten door aan de band die achter mijn voorpoten, rond mijn buik, gaat vastbinden. Er zit vast wel iets waarmee je dat kan verbinden,' haar stem klonk opgetogen, trots op zichzelf dat ze dit raadsel opgelost had. Langzaam stond ze op, maar bleef op zekere hoogte dat Laurens onder haar door kon om de banden goed te doen. De stof op haar rug voelde aangenaam glad, maar het gewicht was ze niet gewend. Niet dat het zwaar was, maar ze was of geen gewicht gewend, of het gewicht van Laurens. Dit was licht, hoewel haar dikke, geschubte huid het zadel wel degelijk opmerkte. De drukpunten zaten goed. Even strekte ze haar vleugels in volle spanwijte uit, en verbaasde zich erover dat ze niet belemmerd werd door het zadel. Ze bewoog ze langzaam op en neer, en was blij dat het zadel zo verbazend goed zat. 'We moeten dit vaker doen, dat zadel op doen. Anders blijft het telkens een kwartier duren voordat die op is,' haar stem klonk zelf vermoeid in haar geest, terwijl ze wachte totdat Laurens helemaal klaar was ermee. Ze keek hem grijnzend, op haar manier waarbij haar tanden bloot kwamen te liggen en als je haar niet kende je dacht dat ze je op elk moment kon opeten, naar Laurens en haar staart zwiepte weer over de grond heen en weer. 'Het luchtruim roept naar ons, Laurens,' haar stem klonk vast, en toch dromerig terwijl ze haar kop naar de hemel richte en een brul slaakte.

Hij negeerde totaal Leona's irritaties over Roos, wilde zichzelf er niet door laten afleiden. En dan wordt er niet gedoeld op het feit dat hij zich zou opwinden over het feit dat Leona zo gemeen over Roos denkt, maar meer in de richting dat Roos binnen enkele tellen gemakkelijk heel zijn hoofd ergens anders naar toe kon laten zweven. Ergens omhoog, op een wolkje, de hemel noemen ze het toch? Hij ademde een keer diep in en liet de lucht langzaam ontsnappen. Vliegen. Stampte hij er bij zichzelf in, zich concentrerend op het wordt en de beelden die erbij werden opgeroepen. Dáárvoor waren ze hier, het vliegen, de lucht, de vrijheid, de kunsten, de adrenaline, de angst.. en niks anders. Hij grinnikte zachtjes om de droge opmerkingen die Leona terugkaatste op zijn commentaar, maar richtte zich vervolgens weer op het zadel die met veel klunsigheid uiteindelijk toch stevig en strak rond haar lichaam zat verwikkeld. Opnieuw schoot een lach uit zijn keel die warm naar buiten kwam, toen hij de duw tegen zijn reet voelde. Hij deed enkele stappen achteruit en gaf haar de ruimte zodat hijzelf, samen met haar, het resultaat grondig kon bekijken. Hij keek pas op toen Leona haar commentaar leverde en keek hierbij naar haar gezicht. Langzaam speelde er een glimlach op, ze klonk alsof ze zonet een lastige rekensom had opgelost. ‘Heel goed,’ Complimenteerde hij haar, met een iets plagende ondertoon. Zijn blik richtte zich weer op haar lichaam, voornamelijk het zadel, toen ze in beweging kwam en hij volgde het stof: hoe sommige delen stevig op zijn plek bleven zitten, in tegenstelling tot andere stukken die soepel meebewogen. Een tevreden glimlach sierde breed zijn gezicht terwijl naar voren liep, tussen haar tongrote klauwen door, en iets bukte om onder haar borst door te trippelen en daar alles grondig vastzette en knoopte. Hij klauterde weer onder haar vandaan en rechtte zijn rug op het moment dat zij haar vleugels strekte. Hij glimlachte, alsof ze allebei net hun spieren opstrekte uit de stijve houding. ‘Au! Ja, dankje.’ Klonk het íets beledigt door haar opmerking. Hij draaide zich om en kon nog net zien hoe haar lippen omhoog trokken in een brede grijns. Een grijns die al haar sneeuwwitte, maar vlijmscherpe tanden showden en op die manier nog is probeerde benadrukken hoe dodelijk deze stuk voor stuk waren. ‘Ik heb hartstikke mijn best gedaan ja,’ Katte hij haar nu af. ‘Een beetje respect!’ Hij kon nou niet bepaald zeggen dat dit moeilijk voor Leona was geweest. De enkele keren dat ze moest helpen was enkel een simpel zetje met haar neus. In tegenstelling tot haar had híj het zwaar gehad. Heen en weer gesjeesd waardoor hij een afstand had afgelegt tot tokio, getrokken totdat de spieren in zijn armen branden, vingers die klem zatten tussen het stof en haar pantser, noem maar op. Dus. Punt. Maar zijn irritatie vervloog weer net zo snel als deze gekomen was. Ze waren klaar, het zadel was klaar, het ópzadelen was klaar, ze waren klaar om te gaan.. waarheen ze maar wilde. Een opgetogen glimlach kroop nieuwsgierig omhoog. ‘Ja, hij schreeuw nogal hard.. vind je niet?’ Zijn stem klonk nogal droog terwijl deze woorden als een babbeltje over zijn lippen rolde. Een schok ging door heel zijn lichaam en spastisch trokken zijn amen samen terwijl zijn ogen zich wijd open sperden. Hij schudde met zijn hoofd om de schrik eruit te krijgen en wreef over zijn oren. Leona's uitbarsting kwam nogal onverwachts. ‘Bedankt, bedankt.’ Brabbelde hij afwezig, een poging tot een sarcastische opmerking. Maar ondanks dat deze niet geheel slaagte, van binnen schreeuwde hij Ja, én bedankt voor de waarschuwing!, vervuld van zwaar, zwáár sarcasme. Hij stapte verder naar haar toe, bekomen van het moment van net. ‘Mevrouw,’ Klonk het opeens hoffelijk waarna een kléin buiginkje van afkwam. ‘Mag ik deze eer?’ Hij keek weer op en langzaam kroop er een grijnsje omhoog, maar nog steeds ergens beleefd. Hij stond langs haar zij, langs de punt waar hij op kon stijgen. Ook al gebruikte hij al deze termen, het opzadelen, het berijden en het opstijgen.. Nooit, nóóit zou hij Leona als een 'rijdier' zien. En misschien waren de beleefde woorden nu een opgespeeld toneel stukje.. Hij meende het, hij was dankbaar voor leona. Dankbaar dat dit met hem wilde delen, zoals hij alles vanaf zijn kant met haar wilde delen.

Aan de ene kant had ze de gelaatstrekken van Laurens in de gaten gehouden toen ze over de Vrouwmens was begonnen, en aan de ene kant vond ze het jammer dat hij haar woorden negeerde. Ze wist dat ze het moest laten ruste, aan de gevoelens van Laurens kon ze niets veranderen, basta. Maar haar jeugdige koppigheid was groter dan haar geweten en zelfkennis, waardoor ze vol bleef houden en haar afkeer tegen Vrouwmens voedde. Ze keek hem even met toegeknepen ogen aan toen hij haar woorden 'complimenteerde'. Ze snoof en keek hem toen wat luchtiger aan, niet in staat om boos op hem te worden. 'Grom,' was het enige dat door haar geest galmde als antwoord, terwijl ze hem aankeek. Ze kromde haar nek en keek tussen haar eigen voorpoten door om Laurens onder haar buik te kunnen volgen. Ze lachte grinnikend toen ze zijn reactie op haar woorden hoorde. 'Nou, geef toe. Ik heb wel gelijk,' haar stem klonk voldaan, terwijl ze hem met een grijns aankeek. Ze bracht haar hoofd naar zijn gezicht, en blies een stroom warme lucht in zijn gezicht waardoor zijn warrige haar nog warriger werd. Met een liefkozende blik keek ze hem aan. 'Laat je niet zo opjutten, maf wezentje,' sprak ze grappend voordat ze haar hoofd terug trok. Ze kon zijn irritaties vaak niet inleven, aangezien ze vaak vond dat hij zich irriteerde over onbenullige dingen. Ze had geconcludeerd dat het wel iets menselijks zou moeten zijn, maar toch was het vaak grappig om hem met een boze uitdrukking naar haar te zien kijken. Haar lach kwam spontaan toen ze zijn antwoord hoorde, een lach die vooral door haar geest galmde en niet hardop hoorbaar was. Ze keek hem met pretlichtjes aan, en knikte. 'Zullen we die roep dan maar gauw beantwoorden?' sprak ze vrolijk terwijl ze snoof, waarbij zwart grijze rook uit haar neusgaten omhoog de lucht in kringelde. Ze keek vragend om, toen ze plotseling de hoffelijkheid in de stem van Laurens hoorde en keek hem verbrouwereerd aan. 'Sinds wanneer word ik mevrouw genoemd?' haar stem klonk oprecht verontwaardigd en verbaasd, ze voelde zich meteen honder jaar ouder toen hij dat zei. Haar kop kantelde lichtjes en keek hem nog steeds vragend aan. 'Wat ben je aan het doen? Zijn je benen moe ofzo?' ze had zijn buiginkje gezien, maar had het niet begrepen. Ook zijn woorden daarna deden haar ogen een verbaasde uitdrukking behouden. Hoe moest zij als draak, het verhaal achter de daden van Laurens begrijpen. Ze snapte er niets van en keek hem aan alsof hij spontaan gek geworden was. Ze schudde haar hoofd terwijl ze licht met haar ogen rolde. 'Stap nou maar op, voordat ik van gedachte verander om een malloot op mijn rug te laten,' zei ze zuchtend en zakte door haar ene voorpoot waardoor het makkelijke voor Laurens was om op te steigen. 'Wat denk je aan een tochtje over het land, richting zee?' haar stem klonk dromerig, terwijl haar kop al in de vliegrichting was gedraaid. Ze draaide haar nek om te kijken of Laurens wel goed vast zat en grijnsde toen uitgelaten naar hem, terwijl haar staart krachtig heen en weer zwiepte en ze haar vleugels lichtelijk ophief. Ze had zijn gewicht op haar rug gemist, en hoewel ze hem nu minder tegen haar schubbe aan voelde ging er een siddering door haar lichaam heen zodra hij stevig zat. Haar spieren stonden gespannen, haar geest was gevuld met energie en vreugde. Ze klapte haar vleugels uit tot de maximale spanweitte, en wachte op het sein van Laurens om zich af te zetten en de lucht in te schieten.

Lichtjes ontstond erbij hem een frons door de reactie die hij kreeg op zijn toneelstukje. ‘Ga je nou boos worden om het feit dat ik je mevrouw noem?’ Hij vond het belachelijk en terwijl hij het zei moest hij haast lachen omdat het zo oerstom klonk. ‘M'n benen?’ Dit keer verward, vanzelf ging zijn blik ook naar zijn benen. ‘Nee, hoezo dat nou weer?’ Waarom begon ze opeens over zijn benen, hij snapte d'r geen holletje van. Hij moest hij, als mens, begrijpen dat Leona, als draak, er helemaal niks van begreep en daarom in zien dat haar reactie zo logisch waren terwijl ze bij hem zo onlogisch in de oren klonken? ‘Rol je nou met je ogen, jongedame?’ Zijn ogen knepen lichtjes samen, hij had het wel gezien. Expres reageerde hij er zo op, alsof ze werkelijk net één van grootse misdaden ooit had gepleegd. ‘Je weet dat dat in dit soort situaties niet gewaardeerd word, jonkvrouwe Leona.’ hij tilde zijn neus arrogant iets in de lucht alsof hij werkelijk waar alles er van af wist. ‘Evenals gefluister, geruft en geboer.’ Spontaan brak er een grijns door toen Leona hem onderbrak met haar woorden. ‘Malloot, malloot,’ Bracht hij uit de hoogte alsof hij niet wist wat hij hoorde, ‘wel heb je me nou!’ Terwijl hij rustig doorbabbelde met deze woorden hees hij zichzelf op haar rug. Van voorpoot naar been, van been naar zadel, van zadel naar zitplaats. Hij plofte neer, schoof zijn kont enkele keren heen en weer om hier goed grip mee te hebben en boog zich vervolgens voorover om zichzelf vast te binden aan Leona. Waarom moet ik nou denken aan try before you die? Strak trok hij de riemen aan zodat hij ze duidelijk voelde lopen over zijn voeten die in hertenleer gestoken waren. Zijn benen gespte hij ook vast aan het zadel en zijn handen grepen de twee hengsels vast die hiervoor bedoeld waren. Diep ademde hij een keer in en richte zijn blik over de kop van Leona heen het luchtruim in. Eindeloos strekte deze zichtvoor. Een wereld die hij nog niet kende, enkele keren een glimp van opgevangen had en Leona hem nu ging laten zien. Klinkt me als muziek in de oren, Beantwoorde hij haar met een licht grijnsje. Zijn handen draaide zich om het leer heen, grepen deze nog steviger vast terwijl hij voelde hoe ze klam werden van de zenuwen. Met een knoop in zijn maag gevuld met kriebels boog hij zich voor over. Zijn benen drukte zich gespannen tegen de flanken van het zadel aan. Hij beet op zijn lip, zijn borstkast veerde op bij de ademteug die hij naar binnen kwam. Laat maar komen, Een gedachte vloog door zijn hoofd precies voor het moment dat Leona zich verend door haar knieën liet zaken. Hij voelde hoe de spieren onder het zadel meebewogen, haar vleugels spreidde zich uit. Misselijkheid. De sprong, zijn maag die opeens veels te leeg leek kwam omhoog. Jezus mina ;D. De lucht vloog langs zijn gezicht, leek het vocht uit zijn ogen te trekken en deed tranen langs zijn wangen lopen. Adrenaline schoot door zijn lichaam en deed de aderen in zijn hals opzwellen. Hij kon zich niet inhouden, de opgekropte spanning uitte zich in een noodkreet. Een kreet waarin je zijn spanning maar ook zijn vreugde kon horen. De kick was ongelofelijk. Nu zie ik echt voor me dat er zo'n muziekje onder zit die je hélemaal mee neemt in deze situatie (: . Zijn spieren in heel zijn lichaam gespannen, te bang om ook maar iets te óntspannen en dat het dan mis ging. Zijn hart draaide overuren. Een lach, puur van nervositeit, galmde over zijn lippen waarbij het geluid verloren ging in de snelheid die ze hadden.

Wat gepikeerd knipperde ze een paar keer met haar ogen, en liet toen een verontwaardigte snuif horen als antwoord op zijn vraag. Ja natuurlijk vond ze het stom, gek, belachelijk dat hij haar mevrouw noemde. Zo oud was ze nou ook weer niet. 'Nee, die langgerekte dingen waarmee je je voortbeweegd. Ja natuurlijk je bénen,' kwam het er geïrriteerd uit, nog een late reactie op zijn stomme vraag. Ze schudde ongelovig haar hoofd toen hij met de zoveelste vraag kwam en richtte toen haar blik weer op hem. 'Omdat je er zo belachelijk doorheen zakt,' verklaarde ze doodnormaal met een doodse blik in haar inktblauwe ogen. De doodse blik in haar ogen ging al snel over in ongeloof, toen Laurens besloot een geheel andere houding aan te nemen. 'Je bent mijn vader niet,' kwam het er met een puberige boosheid uit. Verder negeerde ze hem, slaakt een diepe zucht die genoeg zei toen hij eindelijk besloot haar rug op te kruipen. De spieren in haar vleugels jeukte, ze wilde nu eindelijk weleens de lucht in. Ongeduldig zwiepte haar staart heen en weer toen Laurens op z'n gemakje zich vastmaakte. Oke, het was van belang dat meneer veilig zat. Maar hij kon het ook sneller doen. Ze draaide haar nek om te zien of hij eindelijk eens zat. Toen ze zag dat hij alles vastgegespt had kwam er een brede grijns op haar lippen, die de vlijmscherpe en sneeuwwitte tanden in haar bek bloot legde. 'Hier gaan we,' vermelde ze terwijl haar spieren zich spande en ze omhoog kwam. Met een speelse grom, die diep uit haar keel kwam sloeg ze haar machtige vleugels open. Even sidderde ze, alsof ze moesten wennen aan deze stand, maar toen zette ze zich af en schoot de lucht in. Met een krachtige slag van haar vleugels veerde ze omhoog, bijna loodrecht de lucht in. Bij Laurens krampachtige kreet sierde een brede grijns haar lippen weer, en slaakte ze een vrolijke grom. 'Klaar voor wat actie?' stelde ze haar retorische vraag, al was het maar voor de sier. Ze vloog nu nog recht, maar terwijl ze sprak had ze haar snelheid verhoogt. Toen kantelde ze haar vleugels, waarbij haar staart hielp en schoot ze loodrecht omhoog. Langzaam, alsof tijd niet bestond en de zwaartekracht een lachterje was kantelde ze verder. In een wijde boog was haar rug nu naar de aarde gericht, en maakte ze de uitgebreide salto af door, toen haar neus weer naar de grond gericht was, met en noodvaart richting de aarde te suizen. Weer maakte ze een bocht, schoot nu met een hoge snelheid over het gras heen. Vrolijk schudde ze haar kop, slaakte een brul en schoot de hemel weer in. 'Alles goed Warhoofd?' vroeg ze liefkozend, maar was niet in staat haar eigen vreugde geheel uit haar gevoelens en stem te halen.