Dat overkomt mij weer!

De ochtend brak aan en allees leek rustig die dag, maar schijn bedroog altijd. Een zwarte regenboog draak stond op en rekte zich uit. Haar geeuw was duidelijk te horen en ze steeg op om haar ontbijt te vangen. Met trage vleugel slagen zocht Rainbow naar haar prooi en zag een eenzaam hert staan grasen. Iets leek haar erg verdacht, maar haar honger maakte rainbow onvoorzichtig en ze dook in duikvlucht op het hert af. Het hert ontdekte Rainbow te laat en gilde nog voor Rainbow op haar landen en al het lucht uit het dier drukte met haar gewicht. Haar prooi was op slag dood en rainbow hoorde een hoop geschreeuw van mensen. "Shit een val!" dacht Rainbow en ze wilde weg vliegen, maar ze zakte plotseling door de grond en landen hard in een kuil. Rainbow was niet goed geland en ze kwam half op haar rug terecht, waardoor ze op haar rechtervleugel terecht kwam. Rainbow hoorde geen gekraak van haar botten, maar ze voelde wel dat het er niet ver naast zat. Honderde gezichten dansde rond de kuil en Rainbow brulde gekweld van de pijn en ging met moeite staan. Rainbow wilde uit de kuil springen, maar ze werdt vast gepint door stevige speren die ze ooit eerder door haar borstkast had gehad. Haar vleugels lagen verspreid op de grond met dikke speren in haar vleugelarmen. Rainbow brulde het uit van de pijn toen ze voelde dat een van de speren door haar bot gingen. Tranen van pijn biggelde uit haar ogen en ze brulde een boodschap naar Kliennie die met zoveel wanhoop uit geroepen werdt dat ze flauw viel. Na uren kwam Rainbow pas weer bij en ze lag op een grote wagen die voort werden getrokken door vier sterke werk-knollen. Rainbow voelde haar vleugels nog branden van de pijn en ze zag de leider van de drakenjagers die ze eerder nog zijn leven had laten houden. "Stom ik had hem moeten doden toen ik daar de kanst voor had!" dacht Rainbow boos bij zichzelf en voelde hoe de wagen schokte en schudden door de hobbel weg. De poort van de grote stad kwam in haar gezichtsveld en rainbow probeerde haar kop op te tillen, maar ze lag stevig vast gebonden aan de wagen. De wachters bij de poort onder vroegen de drakenjagers en wilde weten wat ze op de wagen hadden liggen. Een van hen prikte rainbow in haar hals en ze gromde zo dreigend dat de jonge man van schik achterover viel. De drakenjagers lachte luid en Rainbow's kristallen begonnen te gloeien, maar richten niks uit. Toen ze door mochten lopen zei de oudste wachter tegen de jongere wachter dat hij hier moest blijven wachten dat hij zo terug was. De wagen hobbelde verder en Rainbow probeerde zo nu en dan om los te breken, maar de touwen waren te dik en ze was te strak vast gebonden om los te breken. Rainbow zuchte diep en keek toe wat er gebeurden. De mensen keke om naar de wagen en keken met open mond toe hoe de drakenjagers een draak op de wagen vast gebonden naar het midden van de markt vervoerde. Eenmaal op het midden van het plein ging de leider van de drakenjagers op een kist staan. 'Dames en Heren kom het zien kom het zien. Wij hebben een draak gevangen en voor wie haar wil kopen mag zijn prijs noemen en deze pracht van een draak is voor u!' riep de leider en wachten tot de eerste mensen hun bod deden. de prijs liep al snel aardig op en Rainbow draaide met haar ogen. Diep in haar gedachten riep Rainbow naar kliennie en ze hoopte dat hij snel zou komen of ander hoopte Rainbow dat Leona op haar brul af zou komen?

(NEE RAINBOW!!!!!!!!!!!!)

Kliennie lag lekker te slapen in de ochtend zon, zonder zorgen. Sinds hij van de tempel vandaan was is hij langzaam weer zichzelf geworden en kon weer normaal slapen. Kliennie schrok echter wakker door een pijn steek die niet van hem afkomstige was en hoord Rainbow wanhopig roepen om hulp. Kliennie schoot meteen overheid en sprong uit zijn boom. En zette het op een lopen, maar heen en waar naar toe wist hij niet. Maar ze zou vast ik de buurt van het dorp moeten zijn. Kliennie rende zo hard hij kon, langzaam werden de bomen minderen en werd het een grasveldje. Kliennie keek bezorgd en angstige om zich heen. Rainbow was nergens te bekennen. Kliennie kon nog net op tijd een kuil ontdekken en sprintte er naar toe en riep wanhopige Rainbows naam. Toen Kliennie voor de keel stond keek hij hoopvol de kuil in maar daar lag geen Rainbow. Kliennie keek wanhopige om zich heen maar zag nergens een teken van zijn draak en beste vriendin. Rainbow waar bij je, dacht Kliennie wanhopige en riep een paar keer haar naam. In de hoop dat ze een brul gaf als ze hem hoorde. Maar ze reageerde niet en ze was nergens in de buurt te zien. Ze was mee genomen door drakenjagers, Kliennie zakte in elkaar van ellende. En staarde verdrietige naar het gras, wat moest hij nou doen. Kliennie had geen idee waar ze naar toe waren en wat ze met Rainbow gedaan hebben. Nee ik moet nog niet opgeven ze moet hier ergens zijn, dachte kliennie en vermande zichzelf weer. Hij moest nou even denken als een drakenjager, Mmmm…wat zou ik doen als ik een levende draak als Rainbow heb, dacht kliennie waar zou ik naar toe gaan. Kliennie sloeg zichzelf voor zijn kop, de markt natuurlijk ging het door zijn hoofd. Meteen rende hij naar de stad zo hard hij kon iederen minute die telde en hij liet zich ook niet tegen houden. Toen de buurt inzicht kwam en de twee wachters. Die hem Woude tegen houden, Kliennie duwde ze uit woeden en frustratzeie lomp aan de kant en snauwde ‘Laat me er door ik moet iemand helpen.’ Kliennie hoorde de wachters nog vloeken en schelden naar hem, Kliennei ging er niet op in hij had wat beters te doen nou. Kliennei keek al rennend omzich heen en zag toen zijn bekende zwarte met regenboog kleurige vriending en een hele hoop mensen die aan het bieden op waren OP ZIJN VRIENDING. Kliennie schreeuwde boos en dreigende. ‘Laat haar gaan stelletje niksnutten of anders krijg je met mij te maken.’ Kliennies ogen leken wel vuur te spugen en zonder te wachten op een reactie van de leider die hij al eens eerder had gezien werd hij nog bozer en pakte zonder wat te zegen zijn boog en schoot de leider meteen in zijn kop precies tussen zijn ogen. Hij had hem meteen moeten doden, nadat de leider levenloos op de grond veil werden da andere manen woeden en Kliennie zocht meteen een plek om te schuilen voor de pijlen regen die op hem af werd geschoten. Kliennei verstopte zich achter een grote houten kar. Hij kon nou wel wat hulp gebruiken dit waren er veel te veel.

Toen Rainbow alle hoop had laten varen hoorde ze Plotseling de stem van Kliennie die boos en dreigend klonk. Rainbow wilde wel helpen, maar ze kon zich amper bewegen. Wanhoping gebon Rainbow te erkmen en ze wilde Kliennie dol graag helpen, maar de pijn maakte dat onmogelijk. Haar kreten zouden kliennie alleen maar afleiden en Rainbow brulde luid naar Leona die haar vast ook zou kunnen helpen. De drakenjagers die op Kliennie schoten stormde naar voren toen hun leider door hem gedood was. Soldaten kwamen uit hun kwatier om het remoer te stoppen, maar ze konden er niet door vanwegen de mensen masse die weg probeerde te komen.

( Kliennie even wachten, Leona reageert morgen.)

[ TATADADAAAs *komt aanvliegen in superman pakje mét cape* ]

Loom, eigenlijk zoals altijd, vloog Leona door het luchtruim. Het enige wat er door haar gedachtes ging was dat haar maag gauw weer gevuld moest worden. Als instict werkte haar zintuigen beter, en doordat ze ook niet al te hoog boven de bomen vloog kwam na een tijdje de geur van bloed en vuur haar neus binnen. Schaapachtig knipperde ze een paar keer met haar ogen, richtte haar wazige blik op het voorbij glijdende landschap onder haar. Dit was nu veranderd in de velden, een plek waar ze vaak kwam. Haar blik verscherpte bij het zien van een vermorzeld lichaam van een hert dat in een onnatuurlijke oneffigheid van de natuur lag. Meteen was haar nieuwschierigheid gewekt, en cirkelde ze langzaam naar beneden totdat ze met een dreun naast het gat lande. Nieuwschierig stak ze haar kop het gat binnen, dat aardig groot was. Huiverend keek ze naar de kleine doorsnede, onmogelijk om uit de komen als je eenmaal ongelukkig erin was gevallen. Toen ze haar kop naar binnen stak ving haar sterke reuk een bekende geur op. Het bloed was niet alleen van de verbrijzelde prooi, maar ook van een draak die ze maar al te goed kende. Verschrikt trok ze met een ruk haar kop terug, keek gespannen over het glooiende landschap om enige aanwijzing te vinden. Waarom was het altijd Rainbow die zichzelf in problemen bracht. Bezorgt schudde ze haar kop, waarbij haar blik op de grond onder haar klauwen viel. Haar ogen vernauwde zich, bracht haar snuit dichterbij en herkende de karrensporen. Een geërgerde grom kwam omhoog, ze gingen verdachtvol in de richting van het grote mensengebied. Geërgerd zuchtte ze, had zij weer; moest ze de markt op. Krachtig, zonder er verder bij na te denken, zette ze zich af op haar achterpoten en klapte haar vleugels krachtig uit. Al snel had ze het luchtruim weer verkozen, hield de stoffige aanwijzing in de gaten en volgde deze deels op geur. Krachtig, en zo snel ze kon om hierbij niet het spoor te verliezen vanaf die hoogte, schoot Leona door de lucht. De kenmerkende geur van mensen kwam als een klap in haar gezicht zodra het stadsgedeelte in de buurt kwam. Het enige bewijs van haar aanwezigheid was de grote schaduw die over de stadspoort gleed, waarbij de wachters uit alle macht schreeuwde en zich tegen de stenen aan drukte. Hierdoor sierde er voor een moment een geamuseerde glimlach op Leona's lippen. Deze verdween al gauw toen ze in een oogopslag de situatie van Rainbow zag. Geërgerd snoof ze, ook alleen Rainbow kon dit voor elkaar krijgen. Ze zag Kliennie nog net dekking zoeken voor de puntige, vliegende dingetjes die een uitvinding waren van die tweebenen. Lang niet sterk genoeg om een draak te vellen, maar behoorlijk irritant als er eentje tussen je schubben vast kwam te zitten. De gewone stadsmensen waren al lang van het tafreel gevlucht, maar het leek vol te stromen met tweebenen-in-blik. Zonder enige waarschuwing zette Leona de snoekduik in, drukte haar vleugels tegen haar lichaam waardoor de enkele pijlen die door de oplettende delen van de tweebenen-in-blik werden afgeschoten afkaatste tegen haar geschubte huid. Boven op de kar, haar klauwen zo neerzettend dat ze Rainbow niet raakte, lande ze door op het laatste moment zichzelf op te vangen met haar reuzachtige vleugels. Een luide grom, eentje die je van binnen deed doortrillen, rolde over haar lippen. Haar vlijm scherpe, melkwitte tanden ontbloten zich hierbij, haar inktblauwe ogen op donder. Tevreden keek ze op het tafreel neer, merkte niet echt dat de houten kar onder zich steunde en kreunde onder het gewicht van de twee reuzachtige draken. De soldaten - voor Leona nog steeds tweebenen-in-blik - hadden zich omgedraaid en keken met angst in hun ogen en opgeheven speren en zwaarden naar de diepblauwe draak. 'Rain, hoe krijg je het voor elkaar,' mompelde ze naar de draak onder haar vier benen, zonder een blik op haar te vestigen. In volle glorie, met gebogen nek en wijze blik, stond ze daar; hield alles in de gaten. Ze hief haar vleugels wat op, vouwde ze hierbij half uit waarna de donkerblauw bliksemschichten zich vanuit haar lichaam rond haar vleugels schoten. Een zacht gegrom, diep vanuit haar keel hield aan, als waarschuwingsteken dat de tweebenen niet verder moesten gaan. 'Kliennie, wat ben je ingodsnaam daar aan het doen. Kom achter dat stuk hout vandaan,' riep ze droogjes, met een al even sceptische blik naar de tweebener die achter de kar zat gedoken. De schichten schoten nog steeds waarschuwend langs haar opgeheven vleugels, haar staart zwiepte krachtig heen en weer. De soldaten bleven stil staan, iets waar Leona maar al te blij mee was. Ze wilde hier zo gauw mogelijk weer weg, hatelijke twee beners. Een diep en boos gegrom dron op, tilde haar bovenlip op toen een van de soldaten het waagte zijn voet te bewegen. Met haar kop laag, en haar inktblauwen ogen strak op die tweebener-in-blik gericht wachtte ze totdat Kliennie Rainbow had losgemaakt.

Kliennie keek voorzichtig naar de soldaten die langzaam de orde weer leken te herstellen de meeste drakenjagers hadden het hazen gekozen. Toen de soldaten zich er mee gingen bemoeien, Kliennie schoot nog een paar keer met zijn boog richte de overige drakenjagers. Die zou stom waren om een paar ridder te lijf te gaan. Kliennie liet even een diepe zucht horen. Nou moest hij ook nog tegen getrainde ridders vechten zijn dag kon nog niet erger worden dacht Kliennie. Blijkbaar dus wel, hij werd van twee kanten beschoten van een kant door de drakenjagers en aan de andere kant door de soldaten. Kliennie hoorde ineens de kar kraken en een luid gegrom die hij wel eens eerder had gehoord. Leona moest er vast bij gekomen zijn, kliennie wist dat ze een goede vriendin van Rainbow is. Haar gegrom gaf je de rillen over je lichaam en deed je van binnen ook optrillen. Klienne keek even voorzichtige over de rand van zijn schuil plek en zag Leona over rainbow staan. Leonas houding gaf duidelijk aan dat zij nou de baas was en hier geen zin in had. Toen ze haar stem hoorde die eerst tegen rainbow gerichte was, haalde kliennie opgelucht adem en kwam voorzichtige te voorscheen. 'Kliennie, wat ben je in godsnaam daar aan het doen. Kom achter dat stuk hout vandaan,' Riep ze droogjes naar Kliennie, Kliennie glimlachte wat flauwtjes en keek even om zich heen. De ridders leken wel versteen van angst en van de drakenjagers kon hij geen een meer bekeken. Leona had haar vleugels hoog opgeheven en keek met een dreigende blik en gegrom rond. Kliennie sneld naar haar en Rainbow toe die onder haar lag. En pakte zijn dolk en sneed langzaam de dikke touwen door, een beetje geïrriteerd gaf hij antwoord op Leonas opmerking. ‘Ik wil jou wel eens zien als je van alle kanten beschoten word.’ En ging snel en haastige verder met het door snijden van de dikke touwen. Met veel moeite sneed hij alle vier de touwen door en gaf een gemoedelijk glimlach aan Rainbow. en leip toen snel onder Leona vandaan voordat ze een stap zette en hij geplet zou worden door een van haar poten.

Leona's gegrom deed rainbow op kijken en ze glimlachte breed toen ze geland was. 'Het lijkt wel of alle mensen zich tot mij aan getrokken voelen?' zei Rainbow en hoorde hoe ze naar Kliennie riep die snel en richting Leona mopperd antwoord gaf. kliennie sneed de touwen door die haar vast hielden en liep gauw weg toen ze los was. Rainbow kroop onder Leona door en probeerde haar vleugels op te vouwen, maar dat lukte haar niet. Rainbow begon zacht te zingen terwijl ze een poot op de bol in haar buidel hielt en alle verwondingen geneesde meteen toen de witte slierten haar gewonde plekken aanraakten. Rainbow was moe, maar ze wilde hier zo snel mogelijk weg en spreiden flauwtjes haar vleugels. Rainbow pakte Kliennie rond zijn iddel en steeg op. Naarmate ze hoogte won zetten ze Kliennie op haar rug en keek toe hoe Leona haar leek te volgen. 'Leona ga mee?' vroeg Rainbow en draaide zich om van de stad en vloog tot ze kon landen tussen de bomen. Daarna ging ze zitten en keek even naar de lucht of ze haar blauwe vriendin aan zag komen?

Geamuseerd bleef haar blik op de onzichtbare tweebener achter de kar gericht, wachtend totdat deze erachter vandaan zou komen. Haar nek krulde lichtjes toen Kliennie eindelijk besloot hun kant op te komen en Rainbow uit haar benarde positie haalde. Ondertussen had Leona haar blik al weer op de omringende tweebeners-in-blik gericht, dreigend. Ze begon langzaam te denken waarom ze vroeger zo bang was geweest voor deze wezentjes, hoewel ze nog steeds een rare afkeer jegens ze had die zelfs Laurens niet weg kon houden begon ze dit soort momenten - dat ze in hun broek scheten van angst - toch wel behoorlijk amuserend te vinden. Ach ja, het waren de kleine dingetjes in het leven waardoor je het echt een leven kon noemen. 'Die ellendige pijltjes hebben geen nut bij mij,' grijnsde ze, nog steeds uiterst vermaakt, naar Kliennie toen hij uiteindelijk haar woorden bijna opstandig beantwoorde. Ze trok omstebeurd wat van haar poten op toen Rainbow onder haar vandaan kroop en op de grond belande. Leona's kop schoot met een ruk om toen ze vanuit haar ooghoeken een beweging van een paar soldaten zag. Ze opende haar bek en liet waarschuwend een brede vlam met vuur net voor hun neuzen stoppen, waarbij de bliksemschichten die nog steeds rond haar opgeheven vleugels speelde van kracht wat aannamen. Met een laatste snuif, waarbij de zwarte rook uit haar neusgaten omhoog kringelde, trok ze haar kop weer terug. Ondertussen had Rainbow zichzelf weer genezen van de wonden die ze had opgelopen, en had Kliennie bij zijn middel gegrepen. Achter zich had Leona gezien dat de fontein, die ze een lange tijd terug totaal had geruwineerd weer grotendeels gerepareerd was. Toen Rainbow er vandoor ging opende Leona nu ook geheel haar vleugels. Met een vrolijke, maar krachtige zwaai van haar staart sloeg ze de fontein weer door midden, waarna ze zich afzette en de lucht inschoot. Meteen onder haar begonnen de soldaten in actie te komen. Maar Leona was al te hoog voor de pijlenregen die na een warrige toestand uitbrak. 'Rainbow, serieus. Blijf uit de buurt van die tweebeners,' bromde Leona geërgerd, meerendeels omdat ze gewoon opgelucht was dat haar vriendin niets permanents had opgelopen. Met een paar krachtige slagen vloog ze nu naast haar. Bij de vraag van Rainbow keek ze haar even vragend aan, maar ze zag haar al van koers veranderen. Zuchtend ging ze mee, kantelde haar vleugels en volgde Rainbow. Met haar vleugels ving ze zichzelf op, om met een paar krachtige slagen eenmaal zachtjes op de grond te landen. Meteen draaide ze haar nek en keek Rainbow vragen aan.

Vincent voelde de geamuseerde blik van Leona in zijn rug prikken. Dreigend stond Leona over Rainbow heen en de soldaten bleven roerloos staan. Toen Kliennie Rainbow bevrijd had ging hij voor Leona staan en keek even naar haar blik. Leona tilde een voor een haarpoten op en de kar trilde er steeds door. Kliennie greep naar een poot van Leona om niet van de kar te vallen. En was bang dat de kar dalijk zo bezweken onder het gewicht van haar, wat een draak is niet bepaald een licht dier. (zeg niet dat je dik ben hoor Leona ) Kliennie hoorde het tegen woordje van Leona , je kon duidelijk een vermakelijk ondertoon horen in haar stem. Ze vond deze situatie blijkbaar leuk ‘Vermaak je, je een beetje Leona.’ Zei Kliennie met een lichte grinnike in zijn stem en werd toen opgepakt door rainbow die zichzelf had genezen van haar wonden. Narmate Rainbow steeds meer hoogte won zette ze Kliennie op haar rug en Kliennie keek achterom om te zien waar Leona bleef. Kliennie zag de vermakelijk blik van haar en dat ze de fontian met een vrolijke zwaai van haar staart kapot sloeg. De soldaten kwamen meteen in actie maar Leona steeg al snel op en was al veel ste hoog om geraakt te worden door de pijlen. Leona kwam al snel naast hem vliegen en bromde. 'Rainbow, serieus. Blijf uit de buurt van die tweebeners,' Kliennie voelde zich een beetje aangevallen door die opmerking en keek wat beledigen en gekwetst naar Leona en zei wat uitdagend. ‘He…en ik dan, Leona? Wat moet ik zonder Rainbow doen?’ Even gleed zijn blik naar de achterkant van Rainbows nek en kop en streelde hij haar zachtje en richte toen weer zijn aandacht op Leona voor het weerwoordje. Rainbow voreg toe nof Leona mee ging en Kliennie keek vragend van Leona naar Rainbow en toen weer naar Leona. Rainbow veranderde al van koers, Rainbow lande een paar meter van de stad in een open veld omringd door wat bomen. Kliennie gleed van haar rug en rekte zich even uit. En keek met een vragende blik naar Rainbow, Kliennie voelde de grond trillen en draaide zich om en zag Leona voor hem staan die ook een vragende blik had. ‘Rainbow wat is er gebuert.’ Vroeg Kliennie met een bezorgde stem, maar was al lang blij dat ze weer veilige was en niks ergs gebeurt is. En ging voor haar staan met nog steeds de vragende blik in zijn ogen.

Toen Leona geland was vroeg ze haar iets brommend en Kliennie had daar een beetje boos op gereageerd, maar kliennie vroeg wat er gebeurd was en Rainbow ging zitten. 'Nauw ik wilde gaan jagen toen ik in de val van die drakenjagers ben getrapt.' zei Rainbow en ze keek even verveeld naar Leona en Kliennie. Ze had het liever niet verteld, maar het was niet anders. Rainbow tilde haar vleugel op die door een van de speren doorboord was geweest. Op die plek was een grote schub terug gegroeit die lelijk afstak tussen haar kleinere schubben. 'Maar ik ben blij dat jullie me gehoord hadden al is dat voor Kliennie niet echt moeilijk vanwegen het kristal dat ik hem gegeven heb.' zei Rainbow en glimlachte zwakjes.