Ben je hier, Venray?

De kou van de hoogte maakte warme adem tot wolken die als mist verwaaiden in haar rustige vlucht. Geruisloos als ze vloog deed haar reuzachtige schaduw de in de bergen levende dieren schrikken, haar rustige blik deed hen weer kalmeren; de gigantishe witte draak had geen honger. De wind droeg haar over de bergen die haar het gevoel gaven dat ze toch niet de grootste van hen was.
De dag was nog jong maar de zon liet de bergen en hun glinsterende kappen baden in licht. Zou ze niet vliegen dan had ze het uitzicht van de opkomende zon aanschouwd tot de zon boven de bergen uit was gerezen. Nu was ze op zoek naar de enige draak waar ze een sterke band mee had gecreërd: Venray. Ze had hem al zo lang niet gezien dat ze had besloten te gaan kijken of er tekenen waren dat hij nog in DW was.
De grote witte draak liet haar blik door kloven en langs kleine valleien gaan in de hoop haar zoon te zien. De draak waarnaar ze zocht was dan misschien niet haar echte zoon maar omdat ze hem had opgevoed en al veel had geleerd zag ze hem toch als haar kroost.

Mudly liep eveneens door de bergen. Niet zozeer met een doel, gewoon een wandeling. Hij had al heel wat meegemaakt en alles was weer positiever of negatiever dan de ander. Zijn blik ging rond de bergen. Hij had een glimlach op zijn gezicht en ineens merkte hij een schaduw op. Hij wist het op te merken als een draak en zijn blik ging naar de lucht. Toen hij zag welke draak het was glunderde zijn blik weer enorm. Hij rende de draak achteraan. Ondertussen haalde hij uit zijn tas een houten fluitje. Hij floot er op om de aandacht van Sky te trekken. Hij zou de draak nooit bij kunnen houden door te rennen.

Ze was te hoog om de aanwezigheid van mensen op te merken of erdoor aangevallen te worden. Maar het schelle geluid van een fluitje bewees dat ze ze wel kon horen. Ze vertraagde wat en begon rondjes te cirkelen om te zien wie of wat het geluid had gemaakt. Mensen waren altijd wat onvoorspelbaar, dit kón een val zijn. De twijfel die ze had verdween als sneeuw voor de zon toen ze Mudly opmerkte. Een vriendelijke lach sierde haar gezicht toen ze vlak bij Mudly geruisloos op een stevig plateau landde. Ze bracht haar kop wat omlaag om de temmer eens goed te kunnen bekijken.
"Mudly, dat is lang geleden" zei ze vriendelijk. Ze krulde haar staart om het plateau voor wat evenwicht voor ze haar enorme vleugels vauwde. De lichte bezorgdheid om Venray in haar bijzondere blauw/grijze ogen was verdwenen bij het zien van de temmer.

Mudly keek naar Sky die inmiddels het fluitje had opgemerkt en glimlachte. De draak begroette hem vriendelijk en dat deed hem goed. "Dat is zeker lang geleden Sky, en er is zeker veel gebeurt..." zei hij en glimlachte. Even wreef hij met zijn hand over de bovenkant van de neus van de draak om haar te begroeten. "Te veel als je het mij vraagt.." zei hij. Toch was er een glimlach op zijn gezicht te bekennen. Zijn ogen keken kort in die van Sky maar al snel weer naar de omgeving. "Hoe is het met Venray?" vroeg hij zonder dat hij door had dat Sky naar hem op zoek was.

"Ik weet er alles van mijn vriend" Sky liet Mudly haar neus strelen voor ze hem vertelde over Venray: "Hij leert snel, ik weet nog niet veel over zijn krachten maar dat komt wel." de lichte bezorgdheid keerde terug "Helaas heb ik hem al lang niet meer gezien en vraag ik me af waar hij is. Daarom vloog ik ook rond: Ik ben op zoek naar hem. Ik wil weten of hij nog in DW is" legde ze uit aan Mudly. Venray was vaak nieuwschierig naar dingen en was nog niet weis genoeg om sommige gevaren te voorspellen. Dat baarde haar zogen om de jongen draak van nu zeker anderhalf jaar.

Mudly luisterde naar Sky en even ontsnapte een droevige zucht uit zijn mond. Zijn gedachten gingen weer terug naar Milo. Zijn ogen vermeden voor een tijdje die van Sky. "Ik hoop dat het goed met hem is...." zei hij kalm. Hij zou het niet over zijn hart kunnen verkrijgen dat Sky haar, zogezegde, kroost verloor. Hij was Milo al verloren een tweede draak in zijn omgeving verliezen zou hem misschien teveel worden. Rustig ging zijn blik weer naar Sky en verscheen er een glimlach weer langzaam. "Ik ben er zeker van dat hij het goed maakt. Met een moeder als jou kan dat niet anders..." zei hij bemoedigend tegen Sky en glimlachte.

Sky gezicht klaarde op in een vriedelijke lach "Mudly, je bent te goed" grinnikte ze in de hoop er nog wat humor in te kunnen verwerken. Ze voelde het verdriet van Mudly aan en ging liggen "ga maar op mijn rug zitten, voor mijn vleugels en achter mijn nek" ze legde haar voorpoot naast zich neer zodat Mudly er gemakkelijker op kon klimmen "Ik wil je iets laten zien" ze glimlachte bemoedigend naar Mudly. Zonder hem had ze Venray misschien wel nooit gekend. Hij had haar tenslotte het ei toevertrouwd.

Mudly hoorde de woorden en grinnikte. "Moet jij nodig zeggen" zei hij grinnikend. Hij glimlachte maar deze blik ging over in verbaasdheid toen Sky voorstelde dat hij op haar rug mocht zitten. Zoiets was voor hem al een hele eer en hij zou het geweigerd hebben als het Sky niet was. Toch was het onbeleefd vond hij, vooral omdat hij Sky al wat langer kende. Hij klom voorzichtig op de rug van de draak en plaatste zich, zoals gezegd, tussen de vleugels en de nek in. Hij was lichtelijk nieuwschierig geworden naar wat Sky hem wilde laten zien.

Toen Mudly zat stond Sky op "Hou je vast" zei ze terwijl ze haar staart loskrulde en haar vleugels spreidde. Ze draaide zich om zodat haar voorpoten op de rand van het plateau stonden. Beneden hen was een bijna onmogelijke diepte "Vertrouw me" haar stem klonk nu zacht misterieus. Ze zakte door haar poten en zette zich af. Even leken ze gezamelijk een eindeloze val te gaan maken voordat ze haar vleugels spreidde en een mooie glijvlucht maakte. De lucht rondom Sky bleef zuurstofrijk zodat Mudly geen last kreeg van de ijle lucht hoog in de bergen. Met een geruisloze slag van haar vleugels kwam er een kleine vaart in haar vlucht. De zon was net boven de bergen gekomen en de bergen maakten lange schaduwen over de met glinsterende dauw bedekte valleien. Alles leek vredig en stil, alsof het nooit anders was geweest. Langzaam gingen de valleien en kloven onder hen door terwijl ze haar kalme vlucht voortzette.

Mudly glimlachte. "Zal ik doen..." zei hij en glimlachte. "Vertouwen, hoezo? Je gaat toch niet...." maar voor dat hij deze woorden al volledig had kunnen uitspreken schoten ze in een vrije val. Mudly voelde de wind zijn gezicht tekeer gaan en zijn haren wapperde onregelmatig heen en weer. Hij merkte op den duur dat Sky een glijvlucht inzette en het licht versnelde. Het zag er mooi uit van boven en met glunderende ogen keek hij over het landschap. "wauw..." mompelde hij zacht en glimlachte. Zo van boven was het veel mooier dan dat je beneden ieder detail zag. "En vertel me eens..." zei Mudly kalm. "Wat wilde me nou laten zien, of is het juist dit prachtige landschap van boven af...?" vroeg hij kalm en grinnikte kort.

"Geniet van alles wat er is nu het vredig is, onthoud het en bedenk je dat als het verstoort word het ooit weer zo zal worden" deze woorden waren niet van een vriend maar van een weize draak. Sky kon zowel vriendelijk zijn als misterieus en weis Ergens diep binnenin haar zat een vonkje wreedheid, gevoed door slechtheid omringd door weisheid. Dat maakte haar een beetje onvoorspelbaar en dat moest zo blijven. Ze sloeg nogmaals met haar vleugels voor ze deze samenvauwde om door een bergpas te kunnen schieten. Toen ze haar vleugels weer spreidde werden ze ontvangen door een volgend landshap: Glinsterende stroompjes dwarrelden tussen de bergen door en vielen hier en daar soms meilen naar beneden. Sommigen hadden niet de gave schoonheid achter de macht van de natuur te zien.

Mudly keek naar Sky die een wijze uitspraak deed. Hij knikte even. "Dat is zeker waar..." zei hij en glimlachte. Hij genoot van het landschap en keek voor zich. Even slikte hij en sloot zijn ogen op het moment dat ze recht op een spleet tussen de bergen vlogen waar Sky nooit doorheen zou kunnen. Echter klapte ze haar vleugels in en was het een eitje. Hij opende voorzichtig zijn ogen en gelijk viel zijn mond open. Hij was haast sprakeloos geworden. Het enige wat hij uit kon brengen waren maar een paar woorden. "Het is hier prachtig..." verliet zijn mond. Hij glimlachte en genoot van het prachtige uitzicht dat hij hier had.

Sky glimlachte en ging wat lager vliegen toen er een bergmeer in zicht kwam. Ze scheerde over het wateroppervlak en liet een voorpoot door het water gaan zodat het water aan weerszijde opspatte. De zon brak de druppels en vormde voor een korte tijd een kleine regenboog. De bergen voor hen kwamen dichterbij, met een rustige slag van haar vleugels trok ze op en ging ze in een golvende beweging over de bergen heen. Ze vond een luchtstoom en veranderde van vluchtsoort: In een rustige vlucht dreef ze veder. Altijd was haar voorkeur naar de bergen gegaan, waar de natuur nog zo ongerept was.

Mudly genoot van het landschap dat zich wijd voor zich uitstrekte. Hij glimlachte. Hier was de natuur onaangetast, maar weinig mensen waren hier geweest. Zijn ogen glunderde en naarmate de vlucht verstrekte des te meer hij zich iets verschuldigd voelde. Na een tijdje hield hij het niet meer. "Zeg Sky..." begon hij kalm. "Je kende Milo toch nog wel...of niet?" zei hij. Wachten op antwoord deed hij echter niet en ging verder. "Hij is....ja....zeg maar....overleden..." stammelde hij, niet wetend hoe Sky zou reageren. Ondertussen leunde hij met zijn buik op de nek van Sky en zag zijn kleine draakje nog voor zich. "Hij is overleden aan een virus waar alleen kleine draakjes aan overlijden. Jij zou het overleeft hebben..." zei hij kalm. Hij zuchtte even. Zonder nog een woord te zeggen wachtte hij op een reactie van Sky. Het zou haar vast wel wat doen. Althans dat verwachtte Mudly.

Skymaakte een zacht geluid van toestemming en goedkeuring op wat Mudly wou gaan vertellen. Ze bleef stil toen hij vertelde van de kleine draak, ze knikte. De kleine draak was bij hem geweest toen hij haar het ei van Venray gaf. Haar amulet dat lichtblauw/wit tot grijs was kleurde geheel in een kolkende lichtgrijze massa. Het was het enige waaraan je kon zien dat ze wel degelijk wat voor Milo had gevoeld: Ze was helaas in de loop der eenzame tijd verbitterd en haar tranen waren zeldzaam. De kleine draak had ze niet lang genoeg gekend en de dood deed haar nauwelijks verdriet meer. "Het zij zo, de dood komt eens voor ons allen" sprak ze. Bijna viel de zuurstof om haar heen weg en bijna werd de lucht ijl. Sky ging wat lagen vliegen en manouvreerde rustig tussen de bergen door. Dat ze niet snel tranen liet vloeien lag niet alleen aan de tijd. Ze had dingen die ze niet zomaar aan iedereen vertelde. Zowiezo niet aan mensen.

Mudly keek naar Sky en hoorde haar woorden. "Inderdaad. Zo dacht ik ook." zei hij kalm. "Niet dat ik Milo zal vergeten. Hij zal altijd in mijn gedachten blijven.." zei Mudly kalm. Zijn blik ging naar de omgeving. Het was voor hem soms nog moeilijk om er mee om te gaan. Hij knikte kort en keek naar Sky. "Zeg Sky..." begon hij kalm. "Heb jij wel eens iemand dierbaars verloren. Iemand waar je veel om gaf?" vroeg hij voorzichtig. Daarna ging zijn blik weer naar de omgeving en wachtte op antwoord.

Sky sloot haar ogen, ze was weer hoger gaan vliegen maar niet hoog genoeg om bergen niet meer te hoeven ontwijken. De wind vertelde haar wanneer ze moest uitwijken. "Ik heb geleerd dingen los te laten, het is moeilijk je aan niemand te binden." ze opende haar ogen "Ooit verloor ik mijn amulet, het is een zeer krachtig en waardevol voorwerp voor één draak in het speciaal" automatish raakte ze de met zilver bewerkte luchtbol even aan. "Het waren tijden die ik liever achter me laat" ze ontweek met een rustige boog een met sneeuw bedekte berg en maakte weer wat hoogte. Haar amulet was haar dierbaar, het leek voor haar gezorgd te hebben toen ze jong was. Duizende millenia* geleden.


* een periode van 1,000 jaar

Mudly hoorde de woorden van Sky en knikte. Ze had helemaal gelijk. Mudly raakte vaak gehecht aan personen om zich heen. Misschien veel sneller dan andere mensen dat zouden doen. Daarna richtte hij zijn blik weer op en keek rond. De omgeving bleef mooi. Mudly wist niet bepaald iets wat hij kon zeggen op de woorden van Sky. "Ik begrijp het..." zei hij kalm. "..en ik zal er niet verder over door vragen..." voegde hij er aan toe. Het leek net alsof hij een enorme verdriet in de woorden ontdekte en hij wilde alles behalve Sky er aan doen herrinneren. Hij keek naar beneden en zag dat ze voor zijn gevoel redelijk hoog vlogen. Niet dat hij hoogtevrees had, zonder hulp van draken zouden mensen nooit zo hoog in de lucht komen. Rustig ging zijn blik weer naar voren en verscheen er een glimlach op zijn gezicht.

Sky knikte alleen maar, ze maakte een wijde bocht om een berg heen en vloog met een omweg richting de plek waar ze vandaan gekomen waren. Ze glimlachte en sloeg eens krachtig met haar vleugels "We gaan eens vaart maken, hou je vast!" met een tweede krachtvolle slag had ze al een hogere snelheid berijkt dan een paard ooit zou kunnen halen. Sky's poten grepen door de lucht alsof ze de lucht vast kon pakken en zich erop af kon zetten. De kloof waar ze eerst door waren gegaan kwam dichterbij. Bijna leken ze de wanden te gaan rammen. Met een simpele beweging draaide ze haar lichaam zo'n negentig graden waardoor ze vertikaal vloog. Zonder de wanden te raken schoot ze door de kloof.
Zachtjes remde ze af en landde ze geruisloos op het plateau waar ze Mudly had aangetroffen. Sky ging liggen terwijl ze haar vleugels vauwde zodat Mudly kon afstappen.

Mudly keek Sky aan en glimlachte. Hij hoorde de woorden en hield zich vast. Hij merkte dat de snelheid groter werd en merkte dat zijn haren hevig heen en weer gingen. Zijn ogen half open door de wind kon hij nog net zien dat ze op een kloof afvlogen. Een onverwachtte draai deed hem slikken. Hij wist te blijven zitten en glimlachte. Daarna merkte hij dat ze weer hoger gingen vliegen en niet veel later landde. Even bijkomend van het laatste gedeelte van de vlucht bleef hij zitten. Daarna liet hij zich van de nek glijden. Belandde op twee voeten keek hij naar Sky. "Bedankt voor de vlucht..." zei hij en glimlachte.

Sky knikte vriendelijk en kwam overijnd "Hou vol Mudly, sommigen problemen lossen zich vanzelf op" ze hief haar kop en keek naar de lucht. De wind en de bergen riepen haar. "Onze paden zullen snel weer kruisen" ze ging door haar poten om zich af te kunnen zetten "Tot weerziens Mudly" ze zette zich af en dook van het plateau. Even was ze weg. Toen verscheen ze weer: Ze vloog vertikaal de lucht in langs het plateau en verdween tussen de wolken met eenlaatste slag van haar vleugels. Voor Mudly op de grond lag een dolk, het wapen had een zilveren lemmet en wit handvat. Het handvat was bewerkt met lichtgrijze edelstenen. In het lemmet stonden inscripties: Je bent nooit alleen stond er aan de ene kant als je het wapen omdraaide stonden er deze woorden: Hou vol.
De achterkant van het handvat kon je openen, er zat een briefje in waarop stond dromen zijn de antwoorden op vragen die je niet hebt geleerd te stellen.

Mudly glimlachte en keek naar Sky toen ze wegvloog. Hij knikte nogmaals en draaide zich toen om. Hij wilde weglopen toen hij besefte dat hij nog wat had zien glinsteren. Hij draaide zich om en merkte dat er een dolk lag. Hij pakte het op en glimlachte. Hij stak het dolk onder zijn riem en keek naar de lucht waar hij Sky had gezien. "Ik zal vol houden, het leven gaat door..." zei hij kalm en knikte. Daarna keek hij in de richting van het dal en liep hij rustig het bergpad af. Een glimlach op zijn gezicht niet te verwijderen.