Venray vliegt uit

Venray was snel gegroeid; nu 2 meter lang en een jaar oud. Zijn schubben waren bijna volgroeid en langzaam begon hij zijn adult kleur te krijgen; wit, met her en der een licht blauwe gloed.
Trots schudde hij zijn gehoornde kop. Met diep blauwe ogen keek hij via de richel van de grot naar beneden. De wereld was zo groot! Weldra was het tijd voor hem zijn eerste vlucht te maken, zijn eerste LANGE vlucht. Hij had al kunnen oefenen in de grot zelf, maar langzaam kwamen de muren op hem af.
Hij sloeg zijn vleugels uit en brulde luid, zo luid, dat alle andere draken hem in de omgeving konden horen.. Waarschijnlijk dus ook zijn moeder, die op jacht was gegaan toen hij nog sliep! Zij zou zich vast wel zorgen maken, want hij was alles voor haar.

Een brul galmde door de bergen, Sky wist dat het zover was. Ze maakte een bocht en vloog naar de oude grot. Sky had sinds kort een nieuwe grot die groter was zodat zij en Venray er bijna konden vliegen. Met rustige vleugelslagen begaf zij zich richting haar jong zoals ze Venray beschouwde. Ze zou nog jaren voor hem zorgen en hem leren over de wereld voor hij alleen veder zou leven. In haar poten hing een berggeit, het dier was morsdood en vers. Sky zou Venray helpen om zijn vliegkunsten onder de knie te krijgen! Ze kwam dichter bij hun oude grot, Sky was van plan om samen met Venray naar de nieuwe grot te vliegen.

EDIT/ OEPS! even gepost met het verkeerde account, zou jij dat kunnen veranderen Sky?? Ik kan hem niet verwijderen..

Aan de horizon verscheen een grote witte gedaante. Venray's moeder! Zij droeg een vers gevangen prooi en landde elegant op de richel van de grot. Zij boog haar grote kop en Venray deed hetzelfde. De Groet van de Draak, zoals hij het had geleerd.
Daarna viel hij gulzig aan en verslond de berggeit met huid en haar. Zelfs botten kon hij kraken!
Na zijn maaltijd ging hij liggen, tevreden en zat. " Moeder, ik voel een onbekende drang in mij. Ik wil vliegen! "
Om zijn woorden kracht bij te zetten strekte hij zijn grote vleugels. Hij hoopte dat zijn moeder er accoord mee ging hem een rondleiding te geven door het dal.
" Zijn er daarbuiten nog meer? Zoals wij? " vroeg hij met een onzekere blik in zijn blauwe ogen. " Vriendelijke draken? "

(sorry dat kan ik niet veranderen, niet erg hoor. Maar probeer het te vermijden)

Sky begroette haar zoon en gaf hem de berggeit die hij gulzig verslond 'het is tijd Venray' zei ze. Ze keek naar het dal 'er zijn veel meer draken hier, slechte, goede en neutrale. Voor dat we gaan moet je me beloven dat je niet het gebied van de Black Blood Clan ingaat' Ze sprijdde haar vleugels en keek naar Venray 'let goed op Venray' zei Sky. Toen zette ze zich af en dook ze langs de stijle bergwand naar beneden. Een paar seconden leek het alsof ze ging vallen maar toen kwam de wind onder haar vleugels en vloog Sky rustig omhoog. Ze vloog een stuk weg an de grot en Venray voor ze omdraaide en voor Venray een paar rondjes vloog. Ze landde weer naast Venray 'ik zal bij jeblijven om ongelukken te voorkomen, in dit dal zul je leren vliegen' legde Sky uit 'blijf rustig tijdens het vliegen en let goed op voor rotsen: Je vleugels of poten kunnen deze raken'

Hij slikte even......... Toen dook hij voorover en voelde hoe de wind langs zijn kop stroomde, onzichtbaar.
Het leek inderdaad alsof hij ging vallen, steeds sneller sneller dook hij. Vanuit zijn ooghoek zag hij zijn moeder; ze dook met hem mee, maar zij maakte er eerder een spelletje van. Heerseres van de wind, dacht hij.
Toen kwam de wind van onder, als een klap en zijn vleugels stonden bol. Venray hing stil in de lucht. Met zijn staart probeerde hij zijn evenwicht te houden; het zag er allemaal makkelijker uit als dat het was.
" Moeder! Kijk! " riep hij opgewonden, " ik VLIEG! "

Een windvlaag kwam onder zijn lichaam door en hij gebruikte hem om voorwaards te vliegen. Hij dreef langs de wand van de berg, en onder zich zag hij de bomen, de velden met honderden bloemen, en de rivier.
Water boeide hem; de manier waarop het stroomde, bijna leefde.........zo mooi........................
Door de afleiding zag hij de heuvel met stenen te laat. Hij stootte zijn kop en gaf een schreeuw. Zijn wereld draaide en draaide! Toen lag Venray stil; zijn voorpoot deed zeer, zijn vleugels schroeiden alsof ze in brand stonden. Angstig keek hij om en zag in de verte zijn moeder Sky, die snel dichterbij kwam..

Sky glimlachte en dook weer van de wand af, dit maal vergezeld door haar zoon: Hij deed het goed! Samen vlogen ze een heel eind, Venray raakte afgelijd. Sky vloog een heel stuk hoger en zag alles gebeuren: Hij stootte zijn poot en viel, Venray viel op zijn rug. Onmiddelijk dook Sky achter hem aan, ze landde naast hem 'Venray' zei ze zacht. Sky duuwde voorzichtg met haar poot tegen Venray en rolde hem zo weer op zijn buik. Zijn vleugels en poot waren bedekt met schaafwonden. Sky zuchtte 'O, Venray' ze duuwde haar neus tegen zijn kop om hem te troosten 'het is goed, ik ben er al'

"Moeder, ik wil NOOIT meer vliegen! " Piepte Venray, nu ineens weer zo onderdanig als een pas uit het nest gekropen draakje. " Ik ben...ik viel zo hard! "
Hij sloeg zijn voorpoot over zijn snuit en begon luid te janken. Toen zijn moeder zijn verwondingen bekeek trok hij zich terug en keerde haar de rug toe. " Normale jonge draken vallen nooit! "
Diep van binnen wist hij dat het niet waar was, maar hij was zo teleurgestelt dat hij alles ontkende.
Venray schudde alle modder van zich af en ging naar de kant van de rivier om te drinken. Hij ging liggen en stak zijn tong in het stromende, kolkende water. Na een paar slokken zei hij tegen zijn moeder, " Wie was mijn vader? "

Sky zuchtte 'Venray...'ze wist niet was ze moest zeggen 'alle jongen draken vallen wel eens, je hebt het echt heel goed gedaan. Ik ben trots op je' ze volgde hem naar de rivier en dronk zelf ook wat 'Je vader?...' Sky was even stil, ze dacht na 'Venray, ik heb je dit al eerder verteld: Ik heb je als ei opgevoed omdat een reizende temmer je gevonden had en aan mij gaf. Ik heb je altijd beschermd en opgevoed als mijn eigen zoon' Sky zuchtte 'ik heb nooit je echte ouders gekent, misschien heb je die zelfs niet' ze stond tegenover Venray. Sky gaf hem een knuffel door met haar kop de zijne tegen zich aan te drukken.

" Dus...iemand wilde me gewoon niet en heeft me toen weggedaan? Zomaar?! " Hij begon weer te janken. " Ik snap het niet. We zien er bijna hetzelfde uit.. "
Hij ging onder de beschermende vleugel van Sky zitten en dacht na. De tijd ging voorbij en de zon begon alweer onder te gaan.
Ineens zei Venray, " Ik ben blij dat je er bent.. " en hij gaf zijn Pleeg-moeder een lik over haar grote kop. " Wanneer gaan we terug naar huis? Ik ben moe en heb honger. Misschien wil ik morgen nog wel proberen te vliegen. "

Sky probeerde Venray te troosten, hij ging onder haar vleugel liggen en ook Sky ging liggen. Geduldig wachtte ze tot Venray alles verwerkt had. Ze knikte 'kom we gaan, ik heb een nieuwe grotere grot gevonden, dat word ons nieuwe thuis' vertelde ze 'klim maar op mijn rug' Sky was groot genoeg om Venray met gemak te kunnen dragen.

Venray stond op en klom op de rug van Sky. Met zijn sterke klauwen hield hij zich stevig vast. Hij betrapte zichzelf erop dat hij zijn ogen even dichthield toen ze opstegen. Wat ben ik toch een angsthaas, dacht hij.

Even later kwamen ze aan bij de nieuwe grot. Die was inderdaad een stuk groter dan de vorige, en Venray sprong in het rond als een gek! Hij was blij eindelijk weer helemaal veilig te zijn. Hij ging liggen bij de ingang, krulde zichzelf helemaal op en genoot van de laatste zonnestralen.
Hoewel hij zijn ongeluk van vanmiddag niet was vergeten, nam hij zichzelf voor het morgen nog eens te proberen, alleen, zonder Sky. En als hij het vliegen dan onder de knie had, zou zij trots op hem zijn!
Hij deed zijn ogen dicht, en viel in een hele diepe slaap, waarin hij droomde dat hij de hele wereld overvloog, en heel veel andere draken tegen kwam, die hem allemaal bewonderden!

Sky sloeg met haar vleugels toen Venray goed zat en steeg op. Ze vloog naar de nieuwe grot. De velden, de rivier alles werd klein onder hen. Rustig gleed Sky door de lucht, richting de bergen.

Even later landde Sky bij de grot en liet Venray van haar rug af. Ze glimlachte en ging naast hem liggen. Ze keek naar de begen en de ondergaande zon, ze dacht na. Alles was zo mooi: De bergen, de oranje gloed en de schitterende sneeuw op de bergen.

De volgende morgen was Venray vroeg wakker. Sky lag nog te slapen en hij liep voorzichtig langs haar heen naar de ingang van de grot.
Hij tuurde omlaag. Deze grot lag nog hoger dan de vorige, en dat betekende dat er hier meer wind stond.
Venray sloeg zijn vleugels uit; ze waren nog een beetje pijnlijk, maar het zou hem er niet van weerhouden weg te vliegen! Hij haalde diep adem, een diep bulderend geluid, en sprong toen van de richel.

Net zoals de eerste keer viel hij, maar nu wist hij zijn vleugels beter te gebruiken. Hij boog ze op een bepaalde manier en de wind droeg hem horizontaal. Dat was niet zo moeilijk! Dacht hij.
Hij maakte een paar rondjes en bleef toen klapwiekend in de lucht hangen. In de verte was de lucht donker en dreigend. Er kwam een storm aan!
Sky had altijd tegen hem gezegt voorzichtig te zijn met stormachtig weer, want je kon getroffen worden door bliksem of hagel!
" Ik ben geen baby! " Riep Venray en schudde zijn kop arrogant heen en weer. Hij voelde zich geweldig.
Terwijl de eerste druppels vielen en de donder achter de heuvels rolde, steeg Venray hoger en hoger, totdat de aarde onder hem kilometers weg was. De grot was een zwart puntje.
De wind speelde met de jonge draak als een afgevallen boomblad. Hij gooide hem ondersteboven, omhoog, omlaag, overal heen! Venray gilde het uit van plezier, zich niet bewust van al dat dreigende gevaar...

Sky werd wakker van een rommelend geluid: Onweer. De wind was al aardig krachtig. Sky stond op en liep de grot in, maar Venray was daar niet! Met een ruk draaide ze zich om en liep naar buiten. De regen plensde op haar lichaam, Sky keek naar de lucht. Venray was nergens te bekennen: Sky vreesde dat hij was gaan vliegen! Onmiddelijk steeg Sky op, ze wist dat dit vreselijk gevaarlijk was. Een bliksemflits spleet de donkere wolken. Ze zorgde dat de wind een rustige bries werd met behulp van haar krachten. In de verte zag ze Venray vliegen, Sky maakte vaart en vloog naar hem toe. Ze bleef laag om te zorgen dat ze niet door de bliksem getroffen werd.

Venray vloog nu bijna recht boven Sky, ze sloeg krachtig met haar vleugels en maakte hoogte. Ze vloog nu vlak achter Venray, nog iets meer hoogte en... Nu vloog Sky naast Venray 'Venray! Ga lager vliegen!' riep ze boven het onweer uit.

Het leek alsof de storm iets ging liggen, en boven Venray leken de wolken minder dik dan eerst. Hij verbaasde zich nog half toen ineens een grote witte gedaante achter hem verscheen. Het was Sky, helemaal in paniek!
" Venray, ga lager vliegen! "

" hey mam! " riep hij terug, " is dit niet geweldig!!? Zo zouden ze alle draken moeten leren vliegen! "
Hij duikelde naar boven en maakte een elegante rol. Nu bevond hij zich precies naast Sky en hij keek haar opgewekt aan. " En, wat vind je er van? Ik ben MEESTER van de lucht! "
Hij brulde trots en klauwde naar de wolken onder hen. De regen kwam opnieuw met bakken omlaag, en verzwaarde het gewicht van de draken nog eens extra. Een wit paarse bliksemschicht verlichtte alles. Hij sloeg maar enkele meters naast Venray in.
De jonge draak had er nog steeds plezier in en klapwiekte NOG hoger, totdat hij nog maar een grote grijze schim was..

Sky brulde, ze sloeg enorm krachtig met haar vleugels met als gevolg dat ze omhoog veerde. Ze kwam boven de wolken uit, nu dook ze weer omlaag met enorme snelheid. Ze greep Venray vast en dook tussen de bergen. Sky landde voor een grote lege grot met grijze wanden. Ze ging op haar achterpoten staan en liet Venray los waardoor hij de grot in rolde. Ze liep achter hem aan 'Venray' zei ze boos 'Ik heb je het al zo vaak verteld! Ik zeg het je niet voor niets Venray' Ze kwam op vier poten te staan en de grond trilde onder haar enorme gewicht 'Je bent ongehoorzaam geweest en boven alles roekeloos! Vliegen tijdens onweer is LEVENS GEVAARLIJK' Ze sloeg een poot om Venray heen en drukte hem tegen zich aan 'je had wel dood kunnen zijn Venray, ik wil je niet kwijt...'