Jacht met Venray!

Geruisloos en met rustige vleugelslagen vloog de grootste draak van DW over de bergen, haar scherpe ogen gingen langs de bergwanden en over de sneeuwtoppen. Haar schaduw deed een kudde berggeiten vluchten. Door hun beweging merkte Sky ze meteen op, ze wenkte Venray terwijl ze hoog boven de geiten bleef vliegen. ze hield ze met gemak bij omdat zij niet over stenen, spleten en gladde gletsjers moest klimmen en springen. 'Luister Venray, nooit roekeloos aanvallen zonder eerst een plan te maken. Als je een berggeit wilt vangen moet je goed opletten: Kies altijd een oude geit dan pak je geen moeders of kinderen. Zorg wel dat het een vrouwtje is anders pak je misschien de leider. De leider is vaak degene met de grootste horens andere mannetjes hebben ook van die scherpe horens, vrouwtjes niet. Oudere geiten herken je aan fouten die ze maken. Vaak struikelen ze of moeten ze even uitpuffen, wijs voor mij de oudste vrouwtjes geit aan' ze wou weten of Venray goed had geluisterd om fouten te voorkomen. Je kon behoorlijk vervelende winden krijgen van de horens van berggeiten. Ze konden met gemak in het zachte vlees tussen je nagels prikken en een ontsteking veroorzaken.

Venray speurde de berghellingen af. Hij moest van zijn moeder de oudste berggeit aanwijzen, liefst een vrouwtje. Hij aarzelde. Ze leken allemaal zo veel op elkaar!
Even keek hij Sky met smekende ogen aan. Toen wees hij maar gewoon naar beneden; die geit die daar liep strompelde een beetje, waarschijnlijk had het dier een beschadigde hoef of pees. Maar toen wilde Venray alweer van gedachte veranderen; die hoorns waren groot!
" Wacht! Wacht! " Hij wees nu naar een andere geit, hogerop de berg, met een doffe vacht en dunne nek, " en die dan? "


Je kon behoorlijk vervelende winden krijgen van de horens van berggeiten.

Sky knikte 'Goed zo Venray' complimeteerde ze hem 'eerst moeten we de oude van de rest schijden, dat is niet zo veel werk. Ik laat het zien' Sky dook naar benden maakte een bocht zodat haar vleugels vertikaal stonden en liet haar vleugels tussen de oude geit en de groep door scheren. De oudere geit sprong -niet al te soepel- weg. De andere berggeiten vluchtten precies de andere kant op. Sky maakte een hele ronde en vloog nu recht op de geit af. Het beest -met haar late reactie- blaatte schor voor deze in de klauwen van Sky serecht kwam. Sky vloog terug naar Venrayen gaf hem de -nu dode- geit 'we gaan op zoek naar nog een groep, die moet jij doen' legde ze uit.

(XD)

Toen Venray de geit tussen zijn voorpoten hield voelde dat goed, heel goed. Hij kreeg steeds meer zin in de jacht. Hij sloeg een paar keer snel met mijn vleugels om weer hoogte te winnen. Weldra was hij niet meer dan een grijze schaduw tegen het lage wolkendek.
Links van hem zag Venray een soort kloof met dode bomen. Rechts van hem was alleen een stijle wand. Hij besloot onder de bomen door te vliegen naar de andere kant van de berg.
Toen hij langs de eerste boom scheerde vloog een arend weg, en Venray hapte speels naar beneden. Ver beneden hem zag hij de rivier weer, bevroren. Hij vervolgde zijn weg door de kloof, en na een klein poosje zag hij eindelijk zijn volgende prooi! Het was geen berggeit, maar een grote zwarte beer! Venray kende beren en hij had een hekel aan ze. Beren moesten altijd zo nodig de grotten van Draken inpikken. Deze beer was nog erg laat in het jaar onderweg; je zag gewoon dat hij het moeilijk had. Zijn gang was traag, hij lette helemaal niet op Venray die een moment boven hem bleef cirkelen, en was op zoek naar voedsel. Met grote klauwen groef de beer onder dikke stenen, op zoek naar knaagdieren.
Venray liet de berggeit uit zijn klauwen vallen; het karkas kwam een meter op 10 lager op de grond terrecht en de beer keek op.
" Nee, jij zult mijn prooi niet opeten! " Riep Venray en hij dook omlaag, zijn klauwen in de aanslag voor een snelle dood.

De vijanden duikelden over elkaar heen. Venray probeerde de Beer te verstikken. Zijn klauwen drongen diep in de zij van de beer, maar die was toch sterker dan hij had verwacht. Hij verloor zijn evenwicht en begon weg te glijden. Venray kon zich niet goed omdraaien om weg te kunnen vliegen, en toen pas begreep hij hoe dom hij wederom was geweest. Angstig riep hij naar Sky.
De beer had zich weten vrij te worstelen en stond nu op hoger terrein, op zijn achterpoten, klaar om aan te vallen..!

Sky volgde Venray, even verdween hij uit het zicht. Sky vloog door en keek zoekend om zich heen, oppeens hoorde ze hulpgeroep. Onmiddelijk veranderde Sky van koers met een scherpe bocht. Met krachtige slagen vloog ze snel als de wind naar de plek waar ze Venray aantrof. Hij had een beer aangevallen, een zwarte beer! Deze stond een stuk hogen, op zijn achterpoten, net toen hij wilde aanvallen kreeg hij een klap van een enorme staart. De beer knalde tegen een rots en brulde verward. Sky brulde ook, boos omdat de beer haar zoon aanviel. Ze ging weer over in de aanval, de beer krabbelde op maar was te traag: Een straal wit vuur verschroeide zijn vacht, de beer kermde en brulde. Hij rende bang rondjes in de hoop het vuur dat aan zijn vacht vrat uit te krijgen. Sky brulde nogmaals, haar scharpe klauwen boorden door de kop van de beer. Sky vloog op en liet de beer vallen. Met een doffe plof landde deze tussen de rotsen vlak bij Venray. Sky landde bij Venray 'Ben je oke Venray?' vroeg ze bezorgd.

Venray had zijn ogen stijf dicht gehouden. Hij kon geen poot bewegen en zijn staart trilde.
Sky dook uit de lucht vandaan en viel de beer aan; binnen tellen was het afgelopen en lag de beer dood aan zijn nagels.
Opgelucht deed Venray zijn ogen open en zag toen het overbezorgde gezicht van zijn moeder. Hij slikte, schaamde zich diep omdat hij wist dat hij de oorzaak van de ellende en niet de beer...

" Ik... ik.. het spijt me mam. " Venray maakte zich nog kleiner dan dat hij al was.
" Het is allemaal mijn schuld. Ik zag die beer en dacht... " Hij zuchtte, " ik dacht dat je dan misschien blij zou zijn als ik een vijand van ons Draken had vernietigt. "
Zijn schubben waren grijs geworden, de licht blauwe gloed was verdwenen en stoom ontsnapte uit zijn neus, een teken van zijn onrust.
" Maar.. ik heb de geit nog.. " Hij probeerde de situatie te verbeteren maar toen viel zijn oog op het karkas.. er was weinig meer van over dan een inelkaar gezakte massa versplinterde botten, vlees en huid.

Sky duuwde haar neus tegen Venray aan 'Het is al goed Venray, van fouten leer je. De volgende keer blijf je gewoon iets langer boven je prooi zweven om hem te observeren voor je aanvalt.' Sky zag zijn droevige gezicht en keek om zich heen 'Weer je wat, we gaan gewoon vissen. Wil je dat?' Sky probeerde hem een beetje op te vrolijken, ze glimlachte vriendelijk 'Dat gebruiken we de geit gewoon als aas'

" Je bent niet kwaad? " Zijn gezicht begon op te helderen, " Ja, laten we gaan vissen dan! "
Hij stond op en schudde al het zand en grof gesteente van zijn rug en vleugels. Hij had hier en daar een kras en een beschadigde schub, maar nu hij wist dat Sky hem de aanval niet kwalijk had genomen, was Venray de pijn allang vergeten!

Onderweg naar de rivier vroeg hij, " Maar moeder, de rivier is dichtgevroren, hoe kunnen we die ooit open krijgen? "
Hij hield het karkas van de beer en de geit in zijn klauwen.

Sky glimlachte 'Dat zul je zien' zei ze geheimzinnig, ze landde langs de bevroren rivier en tikte met haar nagel op het ijs. Het getik weergalmde en Sky luisterde even voor ze een stap opzij deed en naar het ijs tuurde. Ze opende haar bek en het witte vuur likte aan het ijs, binnen een paar seconde hadden de hete vlammen een gat in het ijs gevreten. Sky tuurde in het wate en knikte tevreden 'Oke Venray, wat is je plan' vroeg ze. Ze wou weten hoe Venray dacht te gaan vissen, misschien wist hij het al of juist helemaal niet.

Hij bekeek het ijskoude water aandachtig, snuffelde even en zei toen, " hm.. moeilijk. Ik ga gewoon een duik nemen! "
Zijn lichaam gleed voorover, PLONS, zo het gat in, en hij verdween in het donker.

Onderwater zag Venray meer dan hij had verwacht; rotsen, planten, grote stronken hout..en vis! Door de kou hingen zij stil in het water.
Venray zag zijn kans en begon met zijn lichaam een slangachtige beweging te maken. Hij kwam steeds sneller vooruit en weldra waren de vissen dicht genoeg in zijn buurt om er naar te happen.
Hij opende zijn bek,.... en klapte hem weer dicht. De vis schoot weg achter een paar stenen. Mislukt!

Toen... kreeg hij een idee. Hij zwom terug naar het wateroppervlak en nam een grote hap lucht. Venray dook terug naar de plek waar hij de vis voor het laatst had gezien, en toen blies hij uit alle macht! De lucht in zijn longen was een soort gas of stoom geworden en kwam er met een ploffend geluid uit. De vissen kwamen in de stoom en werden daardoor gedood. De grote temperatuur schommeling had hen de das om gedaan!
Het enigste wat Venray nu hoefde te doen was de vissen stuk voor stuk te verzamelen en mee naar boven te nemen. Hij moest het snel doen, want hij had amper lucht over!

Een moment later brak Venray uit het water en kroop aan land. Hij was misschien tien minuten weggeweest. Hij legde de vis neer op een rij en blies nog eens hete stoom over de schubben. Ze werden heerlijk gaar en warm.
" Eet smakelijk! " Zei hij, en likte zijn bek af.

Sky knikte tevrede 'Dat is een manier, maar denk eraan het water is koud. Je zou onderkoeld kunnen raken. Er zijn meer manieren' Sky nam een van de vissen tussen haar machtge kaken en hief haar kop. De vis gleed haar bek in en verdween. Sky knikte goedkeurend. 'Goed gedaan Venray' zei ze tevreden.

Terwijl hij een vis naar beneden slikte keek Venray naar Sky en vroeg, " Hm.. zijn er nog andere manier dan? " Hij was benieuwd en krulde zichzelf op om het weer een beetje warm te krijgen na de koude duik.

Sky knikte, ze zag dat Venray het koud had en keek om zich heen. Een eindje vederop stond een dood boompje, Sky stond op en plukte het kleine boompje alsof het een bloem was uit de grond. Ze legde hem neer bij Venray -niet te dichtbij- en blies een kleine vonk wit vuur tegen het hout dat meteen vlam vatte en een lekkere warmte gaf. Sky ging weer zitten 'kijk en leer' Sky pakte wat van het geitenvlees en spieste het aan een dode tak die ze uit de sneeuw tevoorschijn haalde. Ze swuuwde wat vuur p het half dichtgevroren wak op het te openen en stak de tak in de sneeuw zodat het vlees boven het water hing. Vervolgens liet Sky was bloed in het water druppen, ging zitten en wahtte. Nog geen minuut later sprong er een enorme vis -zeker twee meter- uit het water. Happend naar het vlees aan de stok. Sky sloeg hem met haar poot uit de lucht op het droge. De vis spartelde en probeerde terwug te komen naar het wak. Sky stak een nagel door de kop van de vis de nog een halve seconde naschokte voor deze bewegingloos werd. Zijn bek half open, doffe ogen en opengesperde kiewen wezen op een snelle dood. In zijn bek een rij scherpe tanden te zien. Sky legde de vis naast het vuurtje en keek naar Venray, wachtend op antwoord.