Een tocht door berg en dal

!VERHAALLIJN!
enkel de mensen die meedoen aan de verhaallijn; Zoektocht naar rust, mogen reageren.


Met zijn ogen tot dunne spleetjes geknepen bewoog hij zich voort door de bergen. Dikke sneeuw sloeg hem in zijn gezicht terwijl zijn schubben de kou van hem deed afstoten. Zijn staart bewoog onruistig achter hem aan terwijl hij zo nu en dan met zijn vleugels wapperde om hem van sneeuw te ontzien. Het was rotweer, de sneeuw was dik waardoor het zicht slecht was en er stond een flinke wind. Vliegen was mogelijk, maar met zijn grote spanwijdte was er een grote kans dat hij te veel wind zou vangen, en op die manier de controle zou verliezen. Hij dacht niet dat dit ging gebeuren, maar voor de zekerheid had hij besloten te voet te gaan. Hij was opzoek naar een verblijfpaarts, een verblijfpaats voor de clan die hij deelde met zijn rechterhand, Novem. Abhorsen was opzoek naaar een plek die goed gelegen was en afgezonderd van de rest. Waar rust door de aarde heen te voelen was en waar de heldere hemel voor hun open stond. Novem zou ook komen, althans dat was zijn hoop. Nogmaals liet hij een harde brul horen, waarbij zijn kaken opensperde en zijn nek its de lucht in stak. een roep naar Novem. Zodat novem door de dikke sneeuw toch een oriëntatie punt had. Kort hield Abhorsen pauze, zijn machtige voeten vormd sporen in de dikke laag van vers sneeuw.

Novem maakte krachtige slagen om door de harde wind vooruit te komen. Het was zwaar, maar hij had de conditie. De sneeuw maakte dat het zich slecht was en de lucht flink koud. Ondanks die wind en de sneeuw had hij het niet koud. Het was fris voor hem, niet koud. Dit had hij aan zijn veren te danken. Zijn gehoor stond op scherp, opzoek naar enige tekens van abhorsen. Hij hoorde iets vaag, ver weg... altans zo leek het. Hij zou zich moeten focussen om te kunnen bepalen waar het vandaan was gekomen en wat de afstand zou zijn. Hij kon niet harde brullen zoals abhorsen, maar hij kon wel vervelend hoge piep tonen maken. Hij nam een hap lucht om die vervolgens langzaam, maar met een grote druk tussen zijn tanden te persen. Hij rilde, niet van de kou... maar van opwinding. Hij zag langzaam een kolossale draak voor zich opdoemen. Hij wist het haast zeker, maar niet zeker genoeg om het eens terug te pakken voor die ene keer...

(sorry voor het bagger stuk :'D)

Abhorsen stond stil in de grote laag van sneeuw. ZIjjn machtige poten waren iets in de sneeuw gedrukt en zijn nagels waren begraven. Met zijn staart sleepte hij een vorm in het sneeuw, dit omdat deze onrustig langs de grond bewoog. Hij had zijn kop gedraait en doorzocht de lucht boven hem. Hij had zijn gedachtes van zich afgezet, en deed zijn best enkel de objectieve dingen in het leven om hem heen op zich te nemen. Boven hem, iets bij hem vandfaan. Meende hij door het witte deken toch een wezen te zien. Een wezen die kleiner was, maar niet minder waardig. Abhorsen herkende hem door zijn kleur en manier van vliegen, van doorzetten. Rustig wachtte Abhorsen tot de draak nader kwam. Het geduld dat over hem heen hing was uitzonderlijk in een sneeuwstorm als deze. Abhorsen had echter niks te vrezen, dat wist hij. De sneeuw kon een draak van zijn voormaat op bijna geen enkele wijze volledig onderkoelen. Nooit zou de sneeuw de tijd krijgen om zijn kern te berreiken, en om zo de kou tot hem door te brengen. Net deze sneeuw, niet hier.

Novem vouwde zijn vleugels iets in om dichter naar de grond te komen. Heel even begon zijn adem te piepen door de weerstand die hij moest bieden. Naarmate hij dichter bij de grond kwam zag hij zijn vriend steeds meer gedaante aannemen. Novem gaf nog wat kracht en landde in de sneeuw. Hij schudde zijn kop zodat de sneeuw er af viel, niet dat het hielp om van de sneeuwvlokken te ontkomen. Novem keek omhoog, naar iemand die hij lange tijd niet had gezien. Een vriendelijke glimlach sierde zijn mond, iets wat hij alleen bij abhorsen kon. Novem zijn veren lagen tegen zijn kop aan, zo had de wind minder kans om er doorheen te breken.